February 23, 2009

မ်က္မွန္


Image Link:


ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကုန္ခါနီးတုန္း က ေဆး သြားစစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေဆးစစ္ခ ကုိေတာ့ ရုံးနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ Insurance Company က အကုန္က် ခံပါတယ္။ ဘာေတြကုိ စစ္ရမယ္ဆုိတာ ကုိယ့္ရဲ႕ အသက္နဲ႔၊ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေဆးစစ္ျပီးသား ေပၚမူတည္ျပီး လုိအပ္တာကို ဒီႏွစ္မွာ ထပ္စစ္ရတာပါ။ က်မတုိ႔ ရုံးက တစ္ႏွစ္ကုိ တစ္ခါ စစ္ခုိင္းျပီး တခ်ိဳ႕ရုံးေတြက တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ခါ ေဆးစစ္ခုိင္းတယ္လုိ႔ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။ က်မအတြက္ ဂ်ပန္မွာ ေဆးစစ္ဖူးတာ ပထမဆုံး အၾကိမ္ပါ။


ေဆးစစ္တာက မျဖစ္မေန စစ္ရမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က မစစ္ခ်င္လုိ႔ သြားမစစ္လည္း ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေဆးစစ္တာ မမွားဘူး ဆုိျပီး သြားစစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ အျပင္မွာ ေဆးစစ္ခ်င္ရင္လည္း ပိုက္ဆံက ေပးရမွာ မဟုတ္လား။ အဲဒါဆုိေတာ့ ရုံးက ေဆးစစ္ခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္ စစ္လိုက္ရင္ ပိုက္ဆံ မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ရုံးက တခ်ိဳ႕သူေတြ က်ေတာ့လည္း သြားမစစ္ၾကပါဘူး။


ဒီတစ္ၾကိမ္ ေဆးစစ္ရတာက ေသြး၊ ဆီး၊ နား၊ မ်က္လုံး၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ အျပင္ အမ်ိဳးသမီး သီးသန္႔အတြက္ဆုိျပီး ရင္သားကင္ဆာနဲ႔ သားအိမ္ကင္ဆာပါ ထပ္စစ္ရပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကင္ဆာရွိမရွိ စစ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ယန္း ၁၀၅၀ သပ္သပ္ ထပ္ေပးရတယ္။ ဒီႏွစ္ပုိင္းေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ သားအိမ္ကင္ဆာနဲ႔ ရင္သားကင္ဆာ အျဖစ္မ်ားလာတာမို႔ စစ္ခုိင္းတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္က ကင္ဆာအတြက္ မစစ္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ပုိက္ဆံေပးစရာမလိုပါဘူး။ ေနာက္ျပီး သြားစစ္ရမယ့္ ရက္ကုိလည္း ရုံးကပဲ သတ္မွတ္ေပးပါတယ္။

*****


ေဆးစစ္ရမယ့္ ေန႔မွာ က်မနဲ႔အတူ အမ်ိဳးသားက အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးပါတယ္။ သူက က်မအရင္ ေဆးစစ္ဖူးတာမုိ႔ ေဆးခန္းေနရာေရာ ေဆးစစ္ရမွာေတြေရာ ကုိ သိထားျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မ စစ္ရတဲ့ေန႔က အမ်ိဳးသမီး သီးသန္႔ဆုိေတာ့ ေဆးရုံမွာ ေတြ႕ရတာ အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္းပဲ။ တျခား ေယာကၤ်ားဆုိလုိ႔ က်မ အမ်ိဳးသားပဲ ရွိတယ္။ သူကေတာ့ က်မေၾကာင့္သာ ေဆးခန္းလိုက္လာရတယ္၊ အေတာ္ေလး အေနခက္ေနတဲ့ပုံပဲ။


ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ ပထမဆုံး Form ျဖည့္ရတယ္။ ေနာက္ျပီး သူတုိ႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိလည္း Form ထဲမွာ ထည့္ေရးထားေသးတယ္။ က်မက ဂ်ပန္လုိ ေရးထားတာ သိပ္ မဖတ္တတ္တာမို႔ အဂၤလိပ္လုိ ေရးထားတဲ့ နမူနာ စာရြက္ေလး ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒါကို ဖတ္ျပီး ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြ မွာ အမွတ္ျခစ္ျပီး ေျဖလိုက္ယုံပဲ။ ျပီးေတာ့ ေဆးရုံက ထုတ္ေပးတဲ့ အက်ၤီကုိ လဲ၀တ္ရတယ္။ အေပၚယံေလာက္ပဲ စစ္မယ္ဆုိ ေဆးရုံ၀တ္စုံကုိ အေပၚပိုင္း အကၤ်ီပဲ လဲရပါတယ္။ အားလုံး စစ္ရမယ္ဆုိ ည၀တ္ရင္ဖုံးအကၤ်ီလုိမ်ိဳး လဲ၀တ္ရတယ္။ က်မက အားလုံး စစ္ရမွာမုိ႔ ည၀တ္ ရင္ဖုံး အက်ၤီကုိ ၀တ္ထားရပါတယ္။

*****


ေဆးစစ္မယ္ဆုိေတာ့ အရင္ဆုံး BMI (Body Mass Index) စစ္ရပါတယ္။ အဲဒါက ကုိယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ အရပ္ကုိ တုိင္းယူတာပါ။ ျပီးေတာ့ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ရတယ္။ ေနာက္ မ်က္လုံးစစ္ရတယ္။ က်မက နဂုိကလည္း မ်က္မွန္တပ္ရပါတယ္။ မ်က္မွန္က တပ္ခ်င္ရင္ တပ္လိုက္ မတပ္ခ်င္ရင္ ခၽြတ္ထားလိုက္ ဆုိေတာ့ မ်က္လုံးက ၾကည့္ရတာ သိသိသာသာကုိ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ အနီးဆုိရင္ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရေပမယ့္ ရထားဘူတာမွာ ရွိတဲ့ လမ္းညႊန္ေျမပုံ၊ လမ္းျပ ဆုိင္းဘုတ္ေတြဆုိ အေ၀းက ၾကည့္ရင္ ၀ါးတားတားနဲ႔မုိ႔ သိပ္မျမင္ရပါဘူး။ မ်က္မွန္သြားစမ္းမယ္ဆုိျပီး ခ်ိန္ေနတာလည္း တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိလာျပီ။ ပ်င္းေနတာေရာ ဘယ္နားသြားျပရမွန္းမသိ၊ ဘယ္လုိေျပာရမွန္းမသိတာေရာ ေပါင္းျပီး မ်က္မွန္ မစမ္းမိတာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္း မ်က္လုံးက တျဖည္းျဖည္း အားနည္းလာပါတယ္။ ေနာက္ျပီး မ်က္မွန္ကုိင္းကလည္း ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ကတည္းက လုပ္ခဲ့တာမုိ႔ အေတာ္ေလး ေဟာင္းေနျပီး ေဘးကားလုိ႔ တပ္မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း တပ္စရာ မ်က္မွန္မရွိေသးတာေၾကာင့္ ရွိတာပဲ ကုပ္ကပ္ျပီး တပ္ထားလိုက္၊ မတပ္ခ်င္ ခၽြတ္ထားလိုက္နဲ႔ လုပ္လာ လိုက္တာ ေဆးလည္း စစ္ေရာ ေကာင္းေကာင္းထိေတာ့တာပါပဲ။


မ်က္လုံးစစ္ဖုိ႔အတြက္ ဆရာမေလးက က်မကုိ “မ်က္ကပ္မွန္ တပ္သလား၊ မ်က္မွန္တပ္သလား” လုိ႔ေမးပါတယ္။ က်မက “မ်က္ကပ္မွန္ မတပ္ဘူး၊ မ်က္မွန္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ သုံးရင္ တပ္ပါတယ္” လုိ႔ေျပာေတာ့ “အခု ပါ လာရင္ သြားယူျပီး တပ္ပါ” လုိ႔ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အိတ္ေတြ ထားတဲ့ေနရာ ျပန္လာျပီး ပါလာတဲ့ မ်က္မွန္အစုပ္ေလး ထုတ္တပ္ရင္း သူ႕ဆီ တစ္ခါ ျပန္ေျပးရပါတယ္။ မ်က္မွန္တပ္ျပီးေတာ့မွ သူက မ်က္လုံး စမ္းတဲ့ စက္ကေလးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ခုိင္းရင္း အထဲက “ဂ”ငယ္ ပုံစံမ်ိဳးစုံကုိ ၾကည့္ခိုင္းေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီ “ဂ” ငယ္ ပုံစံမ်ိဳးစုံ ေတြကုိ မ်က္စိ စစ္ဖူးသူတုိင္း သိၾကမွာပါ။ က်မ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ “ဂ”ငယ္ေတြမွာ နံပါတ္ ၁ ဂငယ္က အၾကီးဆုံး ျဖစ္ျပီး ဒုတိယ စာလုံး ဆုိရင္ နည္းနည္း ေသး လာပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း နံပါတ္ ၾကီးလာေလ စာလုံးေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသး ေသးလာတာေပါ့။ အဲဒီ ဆုိဒ္စုံ ဂငယ္ၾကည့္ခိုင္းေတာ့မွ က်မ မ်က္လုံးေတြ မေကာင္းေတာ့ဘူး ဆုိတာ ဘူးေပၚသလုိေပၚတာပါပဲ။


အစတုန္းက ကုိယ္ကုိကုိယ္ ညာေနေသးတယ္။ မေကာင္းေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္အထိ မေကာင္းဘူးလည္း ဆုိတာ သိမွ မသိတာ။ အခု ဆရာမက ၾကည့္ခုိင္းတဲ့ စက္ရဲ႕ အေပါက္ကေလးက ေခ်ာင္းၾကည့္ရတဲ့ ဂငယ္မွာ က်မ ျမင္ရတာဆုိလုိ႔ နံပါတ္ ၁ ဂငယ္ပဲ ရွိျပီး က်န္တဲ့ ဂငယ္ေတြက အေပါက္ ဘယ္ဘက္ကုိ လွည့္ေနမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ ေ၀၀ါးေနတာပါပဲ။ ဆရာမက က်မကုိ “ ဂ ငယ္ ဘယ္ဘက္ လွည့္ေနလဲ ျမင္ရလား” လုိ႔ေမးရင္ က်မ ဘာမွ မျမင္ရလုိ႔ အဆင့္ ၁ ကေနကုိ မတက္ပါဘူး။ သူလည္း “ေသခ်ာ ၾကည့္ပါဦး” လုိ႔ေျပာျပီး ၂ ခါ ၃ ခါ ထပ္စစ္ေပမယ့္ ဂငယ္ရဲ႕ အဖြင့္ဘက္ကုိ မွန္ေအာင္မေျပာႏုိင္လုိ႔ ေနာက္ဆုံး “မ်က္လုံး မေကာင္းဘူးပဲ” လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ မ်က္လုံးျပီး နားစစ္တာေတာ့ အေျခအေန ေကာင္းတယ္။ မွန္လုံခန္းထဲမွာ ေနရျပီး အသံတုိးတုိးေလး “တီ”လုိ႔ ၾကားရင္ လက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ခလုပ္ေလးကုိ ႏွိပ္လိုက္ယုံပဲ။ အသံတုိးတုိး သြားေပမယ့္ အားလုံး ၾကားရပါတယ္။ (ေတာ္ေသးတာေပါ့ .. ၀ူး..)


ေသြးစစ္တာက ေသြးစုပ္တဲ့ ဆရာမေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။ လက္ထဲကို အပ္ၾကီး စိုက္ရက္သားကေန ေသြးေၾကာရွာမေတြ႕ပဲ ဟုိစမ္းဒီစမ္းနဲ႔ လက္ကုိ အပ္နဲ႔ ေမႊ႔ေနတာ ေသြးစုပ္တာ မနာပဲ သူအပ္နဲ႔ ေမႊ႕လုိ႔ အရမ္းနာပါတယ္။ ဆရာမက အသစ္မုိ႔ထင္တယ္။ အေၾကာရွာတာ သိပ္မကၽြမ္းက်င္ဘူး။ ပိန္လုိ႔ အေၾကာေတြေပၚေနတာ သူ႕က်မွ အေၾကာရွာမေတြ႕ဘူးရယ္လုိ႔။ လုိသေလာက္ ေသြးစုပ္ထုတ္ျပီးေတာ့ က်မလည္း တအားနာတာ ခပ္ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲ က်န္တယ္။ ဒါေတာင္ သတၱိ အေတာ္ေကာင္းတာေနာ္။ တစ္ခ်က္မွ ေသြးစုပ္ထုတ္ေနတာကုိ မၾကည့္ဘူး။ မ်က္ႏွာေလး အသာလႊဲထားရင္း လုပ္ခ်င္သလုိသာ လုပ္၊ ထုတ္ခ်င္သလုိသာ ထုတ္ေတာ့လုိ႔ သေဘာထား လိုက္ေတာ့တယ္။ အပ္စြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ေသြးေတြ ထပ္ထြက္လာတာ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဆရာမလည္း ေတာင္းပန္လိုက္တာ ပ်ာေနတာပဲ။ အပ္စုိက္တဲ့ေနရာမွာ ေသြးေျခဥေနတာ ရက္အေတာ္ၾကာ ခံလိုက္ရတယ္။


က်န္တာေတြက ဓာတ္မွန္ရုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးဆရာ၀န္နဲ႔ စမ္းသပ္ရတယ္။ ေဆးစစ္တာ ၇ မ်ိဳးေလာက္ရွိေတာ့ အေသးစိပ္ ေရးမျပေတာ့ဘူး။ ေဆးစစ္ျပီး ထြက္လာေတာ့ အမ်ိဳးသားက ဧည့္ၾကိဳေကာင္တာမွာ ေစာင့္ေနတာပါ။ က်မကလည္း ေဆးစစ္ျပီးျပီးခ်င္း သူ႕ကုိ “က်န္တာေတြေတာ့ကိစၥမရွိဘူး။ မ်က္လုံးစစ္တာေတာ့ က်မယ္ထင္တယ္” လုိ႔ ေစာင့္ရတဲ့သူ အားရွိေအာင္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ ေဆးစစ္တဲ့အေျဖ သိရေတာ့လည္း မ်က္လုံးပဲ ေဆးက်ပါတယ္။

*****


ေဆးစစ္ျပီးေတာ့ သိပ္မၾကာဘူး စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ ရွိတာနဲ႔ မ်က္လုံး သြားစမ္းျပီး မ်က္မွန္အသစ္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီမွာက မ်က္မွန္ လုပ္မယ္ဆုိရင္ မ်က္စိ အလကား စမ္းသပ္ေပးပါတယ္။ မ်က္မွန္ကုိင္းေတြကေတာ့ အစားစားပါပဲ။ က်မ လုပ္ခဲ့တဲ့ မ်က္မွန္ဆုိင္က မ်က္မွန္ကုိင္းနဲ႔ မွန္ကို ယန္း ၅၀၀၀ ေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒါ ေစ်းအသက္သာဆုံးပါ။ ေနာက္ျပီး မွန္မွာ UV Protect ထပ္ျဖည့္ခ်င္တယ္၊ အလြယ္တကူ အစင္း မထင္ခ်င္ဘူး ဆုိရင္ ေနာက္ထပ္ ပုိက္ဆံ သပ္သပ္ ထပ္ေပးရတယ္။ က်မ လုပ္ခဲ့တုန္းက မ်က္မွန္ကုိင္းေရာ ေနာက္ထပ္ function ထပ္ ထည့္တာက ၃ ခုဆုိေတာ့ ယန္း ၁၀၅၀၀ ေပးလိုက္ရတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေစာင့္ျပီးတာနဲ႔ မ်က္မွန္ တစ္လက္ လက္ထဲ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ မ်က္မွန္ထည့္ဖုိ႔ အိတ္ကိုေတာ့ ဆုိင္က လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။


အရင္တုန္းက မ်က္မွန္တပ္ေပးမယ့္ မ်က္လုံးက ၾကည့္ရတာ ၀ါးတားတားမုိ႔ အျမင္ သိပ္မၾကည္လင္ပါဘူး။ မ်က္မွန္အသစ္လည္း တပ္လိုက္ေရာ ၾကည့္ရတာ ၀ါးတားတား ျမင္ခဲ့သမွ် အရာအားလုံး ၾကည္လင္ ျပတ္သား ေနေတာ့ စစ တပ္ခ်င္း မေနတတ္ဘူး။ မ်က္မွန္အသစ္ရတဲ့ေန႔က မ်က္မွန္တပ္ျပီး Blog ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား လိုက္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္မွန္၀ယ္တုန္းက ရည္ရြယ္တာ စာေမးပြဲအတြက္ပါ။ မ်က္မွန္တပ္ျပီး Blog ဖတ္တာ ျမင္ေတာ့ က်မ အမ်ိဳးသား ရင္က်ိဳးပါတယ္။ စာဖတ္ေစခ်င္လုိ႔ မ်က္မွန္အသစ္ တစ္လက္၀ယ္ေပးတာလုိ႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ အခုေတာ့ စာေမးပြဲလည္း တဆင့္ျပီးသြားတာမုိ႔ မ်က္မွန္ေလး တပ္လ်က္ Blog ေရးျပီး ပို႔စ္အသစ္ တင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။



ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၃၊ ၂၀၀၉။

February 14, 2009

Valentine's Dinner



Photo Link

ဒီေန႔ Valentine Day ဆုိေတာ့ အမ်ိဳးသားက ညစာကုိ အျပင္မွာ လိုက္ေကၽြးပါတယ္။ သြား စားျဖစ္တဲ့ ဆုိင္က Osaka Station နားမွာရွိတဲ့ အာရွစားေသာက္ဆုိင္မွာပါ။ ဆုိင္နာမည္က “Monsoon” ဆုိေတာ့ ျမန္မာလုိဆုိရင္ “မုတ္သုန္” ေပါ့။ အဲဒီဆုိင္မွာ အာရွ အစားအစာေတြ စားလုိ႔ေကာင္းသလုိ ေစ်းလည္းၾကီးတယ္။ က်မတုိ႔ ဆုိင္ေရာက္သြားေတာ့ ပါတီ တစ္ခု လုပ္ေနတာနဲ႔ ၾကံဳလို႔ ညစာ စားဖုိ႔ကုိ ၁ နာရီ နီးပါးေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရတယ္။ ေနာက္ျပီး ဆုိင္ကုိ လာၾကတဲ့ စုံတြဲေတြလည္း မနည္းဘူး။


ဆုိင္က အေဆာက္အဦးရဲ႕ အေပၚဆုံးထပ္မွာ ရွိတာမုိ႔ ညဘက္ျမင္ရတဲ့ ရႈခင္းကုိ အသားေပးပုံရတယ္။ ဆုိင္ထဲ ၀င္လိုက္ရင္ မီးမိွန္မွိန္ေလးပဲ ထြန္းထားတယ္။ က်မတုိ႔ ၂ ေယာက္အတြက္ေတာ့ အခုတစ္ခါ နဲ႕ဆုိ အဲဒီ ဆုိင္ကုိ ေရာက္ျဖစ္တာ ၃ ခါရွိပါျပီ။ ထုိင္း၊ မေလးရွား၊ အင္ဒုိနီးရွား၊ ဗီယက္နမ္၊ တရုတ္ အစားအစာေတြ မွာလုိ႔ ရပါတယ္။ ၃ ခါ သြားတာ တခါနဲ႔ တခါ menu က မတူဘူး။


ေနာက္ျပီး ဆုိင္က ေနရာက်ယ္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ဧည့္ခံပြဲတုိ႔ ေမြးေန႔ပါတီတုိ႔ လာလုပ္ၾကတာ ေတြ႕ရဖူးတယ္။ ဒီေန႔မွာကုိပဲ ေမြးေန႔ ၂ ခုနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ လူအမ်ားၾကီး ဖိတ္တဲ့ ေမြးေန႔ပြဲမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိတ္မုန္႔ေတြ ဘာေတြ လွီးတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ မွာထားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ အားလုံး စားျပီးလုိ႔ ေနာက္ဆုံး အခ်ိဳပြဲမွာ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႔ မီးပန္းေသးေသးေလး ထြန္းျပီး ဆုိင္က ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေမြးေန႔ရွင္ စားပြဲကုိ ယူလာေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မီးအားလုံး မွိန္ထားလိုက္ျပီး ဆုိင္က မန္ေနဂ်ာကအစ စားပြဲထုိးေရာ မီးဖုိေခ်ာင္က စားဖုိမွဴးေတြပါ မက်န္ အကုန္ လိုက္ ထြက္လာပါတယ္။ ေမြးေန႔ရွင္ရွိတဲ့ စားပြဲေရာက္ေတာ့မွ Happy Birthday to you သီခ်င္းနဲ႔ လက္ခုပ္၀ုိင္းတီးျပီး ဆုေတာင္းေပးၾကတာမ်ဳိးပါ။ ေဘးစားပြဲေတြက ထုိင္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ကုိယ္နဲ႔သိသိ မသိသိ လက္ခုပ္တီးျပီး သီခ်င္း၀ုိင္းဆုိေပးၾကတာပါပဲ။ ေမြးေန႔ရွင္ကေတာ့ အံ့ၾသျပီး ၀မ္းသာတာေပါ့။ က်မတုိ႔ ၂ ေယာက္လည္း လက္ခုပ္တီးျပီး သီခ်င္းဆုိရင္း ေဘးကေန ဘာမဆုိင္ ညာမဆုိင္ ေပ်ာ္ေနေသးတာ။ ၾကည္ႏူးတာေပါ့။ Valentine Day နဲ႔ ေမြးေန႔ တရက္တည္းဆုိေတာ့ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ သူတုိ႔ေတြလည္း ေပ်ာ္သလုိ အားလုံးေသာ ခ်စ္သူစုံတြဲေတြလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။


ဒီေန႔ မွာစားျဖစ္တာေတြပါ။ ထမင္းနဲ႔ အေအးခြက္ေတြေတာ့ မရိုက္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

* Monsoon Style Indonesian Fried Rice


* Satay Set (Chicken, Pork, Beef, Shrimp)


* Fried Pork Ribs flavored with Garlic


* Grilled Rack of Lumb (Served with Asian BBQ Sauce)



ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၄၊ ၂၀၀၉

February 10, 2009

မိသားစု လူဦးေရ

ရန္ကုန္မွာဆုိ အစုိးရနဲ႔ သတင္းဌာနေတြ ေတြ႕ဆုံျပီး ေမးျမန္းၾကတာကုိ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ လုပ္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီလုိ ရွင္းလင္းပြဲမ်ိဳးကို တျခားသူေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး က်မေတာ့ တခါမွ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ အခု က်မ blog မွာေတာ့ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲအေၾကာင္း ေရးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးခဲ့တဲ့ ပုိ႔စ္ရဲ႕ comment ေတြ ဖတ္ျပီး အျပင္က သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ စာလာဖတ္တဲ့ သူေတြကေရာ သုိ႔ေလာ သုိ႔ေလာ အေတြးေတြ ျဖစ္လာၾကလုိ႔ အခုလုိ ပုိ႔စ္ေရးျပီး ရွင္းလင္းရပါတယ္။ ရန္ကုန္က သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲမွာက သတင္းေထာက္ေတြ ေမးတာကုိ ပညာသားပါပါ လွည့္ပတ္ျပီး ေျဖတတ္ၾကတာ။ က်မက ဘာမွ လည့္ပတ္ လိမ္ညာစရာ တစ္ခုမွ မရွိတဲ့အတြက္ အမွန္အတုိင္းပဲ ေျဖမွာပါ။


အျဖစ္က မႏွစ္ကနဲ႔ မတူ လုိ႔ ေျပာရမယ္။ အခုတေလာ က်မ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ္၀န္ေဆာင္ၾကတယ္။ ကေလးေမြးၾကတယ္။ ရုံးကေန maternity leave ယူ ကုန္ၾကတယ္။ က်မနဲ႔ အလုပ္အတူတူ လုပ္ေနၾကတဲ့သူထဲမွာကုိ ၂ ေယာက္က ကုိယ္၀န္ေဆာင္ထားၾကျပီး ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ဆုိ ခြင့္ယူၾကေတာ့မွာ။ ေနာက္ျပီး က်မတုိ႔ မန္ေနဂ်ာကလည္း သူ႕မိန္းမမွာ ဒုတိယ ကေလး ကုိ ကုိယ္၀န္လြယ္ထားေနရျပီ။ အဲဒါဆုိေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ကေလး မရွိေသးတာဆုိလုိ႔ က်မတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အတြက္ က်မဟာ မ်က္ေစာင္းထုိးစရာ မ်က္ေစ့ဆံပင္ေမႊး စူးစရာ မ်ားျဖစ္ေနသလားပဲ။ လူစုံလုိ႔ စကားေျပာၾကျပီဆုိ ကေလးယူဖုိ႔ တရား ထုိင္နာရတာ အနည္းေလး ၂ နာရီေလာက္ ၾကာတယ္။ ရုံးကေန ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ႔ ခြင့္ယူတုိင္းလည္း ကေလး ရွိျပီလား၊ ကေလး ရလုိ႔လား ဆုိျပီး တုိက္ရုိက္ေသာ္လည္းေကာင္း သြယ္၀ုိက္ျပီး လည္းေကာင္း ေမးၾကတယ္။ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ေျဖရေပါင္းလည္း မ်ားလွပါျပီ။


အမွန္ေတာ့ က်မတုိ႔ ရုံးက ကေလးမီးဖြားမယ္ဆုိ ခြင့္ ၁ ႏွစ္ေပးပါတယ္။ ခြင့္ ၁ ႏွစ္အတြင္းမွာ Insurance Company ကလည္း ပိုက္ဆံေပးထားပါေသးတယ္။ အဲဒါဆုိေတာ့ က်မတုိ႔ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာေရာ ဒါရုိက္တာကပါ ဒီကုိ စျပီး ေရာက္ကတည္းက ကေလး ယူဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေမြးေန႔အတုိင္း ကေလးကုိ ခ်ိန္ကိုက္ျပီးလည္း ေမြးခုိင္းလုိ ေမြးခုိင္း၊ ျပီးရင္ နာမည္ပါ သူတုိ႔ နာမည္တပ္ခုိင္းခ်င္ၾကပါေသးတယ္။ က်မကေတာ့ ရီပဲ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီလုိသာ အခ်ိန္ကုိက္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ကေလးရေနမွေတာ့ ကေလးေတြ ထားစရာ ေနရာေတာင္ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစေရာက္တုန္းကသာ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ ေနရတာ အဆင္မေျပျဖစ္မွာစုိးလို႔ ကေလး မရခ်င္ေသးတာပဲ ရွိပါတယ္။ တကူးတက မလာပါနဲ႔လုိ႔လည္း မတားထားသလုိ လာပါလုိ႔လည္း မေခၚျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါဆုိေတာ့ အရာရာကုိ ကေလးနဲ႔ ကုိယ့္ရဲ႕ ကံတရားလုိ႔ပဲ သေဘာထား ထားပါတယ္။


ျပီးခဲ့တဲ့ ပုိ႔စ္မွာတုန္းက comment ထဲမွာ ေမးသြားတဲ့ မေက၊ မ၀ါ၀ါခုိင္မင္း၊ ၀မ္းသာစရာ သတင္းဘယ္ေတာ့ ၾကားရမလဲလုိ႔ ေမးတဲ့ မမသက္ေ၀ နဲ႔အတူ သတင္းထူးရင္ ေျပာပါဦးဆုိျပီး လွမ္းေမးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးအတြက္ အေျဖကေတာ့ “မိသားစု လူဦးေရ တုိးတက္မႈ မရွိေသးပါဘူး” လုိ႔ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။


ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၁၊ ၂၀၀၉။

February 6, 2009

ေနရာ




ဒီႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ Osaka ကုိေရာက္လာတာ ၂ ႏွစ္ျပည့္သြားပါျပီ။ ၂ ႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ကုိ အခုေန ျပန္ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ခဏေလးလုိပဲ။ ဒီကုိ ေရာက္ခါစ မွာ ေနဖုိ႔ အိမ္က အဆင္သင့္ မရွိေသးေတာ့ အခန္း တစ္ခါ ထပ္ရွာရျပန္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အခန္းရွာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကုိလည္း ဒီပုိ႔စ္မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုေရးမွာက လက္ရွိ ေနေနတဲ့ အခန္းအေၾကာင္းပါ။ က်မတုိ႔ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိန္အတုိင္းအတာ တစ္ခုမွာ ၀င္ခုိခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေတြ အေၾကာင္း အမွတ္တရအေနနဲ႔ သိမ္းထားခ်င္လုိ႔ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးျဖစ္ပါတယ္။


*****


Osaka ကုိ ေရာက္ေတာ့ ရုံးက စီစဥ္ေပးတဲ့ Mansion မွာ ခဏေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ အမ်ိဳးသားက အခန္းရွာေပါ့။ အိမ္ရွာဖုိ႔အတြက္ ရုံးက HR ၀န္ထမ္းေတြကပဲ အက်ိဳးေဆာင္ကုမၸဏီနဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးပါတယ္။ ဘယ္လုိအခန္းမ်ိဳး ရွာေပးပါဆုိျပီး လုိအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ သူတုိ႔ (HR ၀န္ထမ္းေတြ) ကုိ ၾကိဳေျပာျပထားေပးလိုက္တယ္။ အဓိက အခန္းက်ယ္ျပီး ဟင္းခ်က္ဖုိ႔ မီးဖုိေခ်ာင္နဲ႔ အိပ္ခန္းသတ္သတ္ဆီပါတာရယ္၊ ေနာက္ျပီး ေဘးခန္း ျဖစ္ရမယ္၊ ဟင္းခ်က္ရမယ့္ မီးဖုိခန္းမွာ ျပဴတင္းေပါက္ျဖစ္ျဖစ္၊ တံခါးျဖစ္ျဖစ္ ပါရမယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္ေပးႏုိင္မယ့္ ေစ်းရယ္ကုိ တလက္စတည္း ေျပာျပထားလိုက္ပါတယ္။


အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မက အလုပ္မရွိေသးပါဘူး။ အိပ္လိုက္ စားလုိက္ ဂရိတ္ဖုိက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ အလုပ္ကလည္း မရွိ၊ အမ်ိဳးသားလည္း အလုပ္သြားျပီဆုိ တေနကုန္လုိလုိ အိပ္ယာထဲ ေခြေနတာမ်ားတယ္။ ေန႔လည္ ရုံးကေန သူ ဖုန္းေခၚမွ ထမင္း ထ စားတာ။ ညေနေစာင္းရင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စရာ ရွိတာ ေလွ်ာ္ျပီး ညစာ စားဖုိ႔ျပင္ဆင္ရတယ္။ Mansion မွာ ေန ေနတုန္း တရက္ေပါ့။ အမ်ိဳးသား မနက္ပုိင္း ရုံးသြားျပီး က်မလည္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ၊ ႏုိးလာေတာ့ အိပ္ယာက ထလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ထ လိုက္ရင္ ဇက္က တအားနာတာပဲ။ အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲမယ္ဆုိလည္း အဲဒီလုိပဲ တအားနာတာ။ ညေန သူ ရုံးက ျပန္လာေတာ့ က်မအျဖစ္ကုိၾကည့္ျပီး ရီရမလုိ ငိုရမလုိနဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးနဲ႔ ေခါင္း လွည့္လုိ႔မရဘူးေလ။ တခုခုကုိ ၾကည့္ခ်င္ျပီဆုိ လူတစ္ကိုယ္လုံး လွည့္မွ အဆင္ေျပတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းေအးေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အဲဒီလုိျပန္ျဖစ္မွာ ေၾကာက္လုိ႔ အိပ္ရင္ သတိထားျပီး အိပ္တယ္။


အိမ္ငွားတဲ့ ကုမၸဏီက အခန္းေတြ လိုက္မျပခင္ အရင္ဆုံး အခန္းပုံစံ စာရြက္ေတြ ရုံးယူလာေပးျပီး စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္မျဖစ္ ၾကည့္ေစပါတယ္။ စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္မယ့္ ၃ ခန္းေလာက္ကုိ ကားနဲ႔ လူကုိယ္တုိင္ လိုက္ျပေပးတာပါ။ အဲဒီထဲက ကုိယ့္စိတ္ၾကိဳက္အခန္းကုိ ေရြးလိုက္တာ။ အေျခအေနက ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔ အခ်ိန္အၾကာၾကီးလည္း မရသလုိ သိပ္လည္း ေဂ်းမ်ားေနလုိ႔မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေရြးရပါတယ္။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အိမ္ခဏခဏ ေျပာင္းေနရတာကုိ မၾကိဳက္တာေရာ၊ ေနာက္ျပီး အိမ္စေပၚတင္တဲ့ပိုက္ဆံကုိ ရုံးက ေပးမွာမုိ႔ တကယ္လုိ႔သာ အခုေရြးထားတဲ့အိမ္ကုိ မၾကိဳက္လုိ႔ ေနာက္တစ္အိမ္ေျပာင္းမယ္ဆုိရင္ အိမ္စေပၚေငြကုိ ကုိယ့္ဘာသာ ေပးရမွာပါ။ အိမ္စေပၚေငြက အခန္းေပၚမူတည္ျပီး အနည္းဆုံး ယန္း ၅ သိန္း၀န္းက်င္ေလာက္ ေပးရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့့္ အဆင္ေျပမယ့္ အခန္းကုိပဲ တစ္ခါတည္း ေရြးလိုက္ရတာ။


အခန္း ငွားတာ၊ လိုက္ၾကည့္တာ အားလုံး အမ်ိဳးသားက သူ႕ဘာသာ သူပဲဲ စီစဥ္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ လိုက္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္လည္း အုန္းလြဲေနတာမုိ႔ အိပ္ယာထဲေန ေနရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒါလည္း တမ်ိဳးေတာ့ ေကာင္းတာပဲ စိတ္မရႈတ္ရဘူး။ လူမပင္ပန္းဘူးေပါ့ေနာ္။ သူကေတာ့ ျပန္လာျပီဆုိ အခန္းက ဘယ္လုိျဖစ္တာ၊ ဘယ္ေနရာကေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ထားတာ ဆုိျပီး ေျပာျပပါတယ္။ ကိုယ္က အိပ္ယာထဲကေန မ်က္လုံးေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္ျပရတာေပါ့။ ေခါင္းမွ ညိတ္မရတာကိုး။ သူကေတာ့ က်မ စိတ္ၾကဳိက္ျဖစ္မွာပါ ဆုိျပီး အခန္းပုံစံကုိ မ်က္လုံးထဲျမင္ေအာင္ ေသခ်ာ ရွင္းျပရွာတယ္။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ပိုင္လည္း မဟုတ္တဲ့အျပင္၊ ဒီမွာ အျမဲေနခ်င္မွလည္း ေနျဖစ္မွာ ဆုိျပီး ေတာ္ယုံလည္း ေဂ်းမ်ား မေနေတာ့ဘူး။ ကုိယ္နဲ႔ေနလုိ႔ အဆင္ေျပတယ္ဆုိ ျပီးတာပဲေပါ့။


*****


ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၅ ရက္ေန႔မွာ ဒီအခန္းကုိ ေျပာင္းျပီး စ ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကုိယ္ေတြအေနနဲ႔ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေပမယ့္ လစ္ကြက္ ဟာကြက္ေတာ့ ရွိေနခဲ့တာပဲ။ က်မတုိ႔အခန္းက ေအာက္ဆုံးထပ္ဆုိေတာ့ အျပင္လူ (သူခုိး) ၀င္လြယ္ ထြက္လြယ္တဲ့ အခန္းမ်ိဳးပါ။ security မေကာင္းလုိ႔ ေတာ္ရုံ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြက ေအာက္ဆုံးထပ္ မၾကိဳက္ၾကပါဘူး။ အဲဒါတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ကြာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ေအာက္ဆုံးထပ္က ေစ်းအၾကီးဆုံးျဖစ္ေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ ေစ်းအေပါဆုံးပါ။ အခန္းမွာ အိပ္ခန္း ၁ ခန္း၊ အက်ယ္ဆုံးက မီးဖုိခန္း၊ ျပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းလုိ ဂ်ပန္ ျမက္ဖ်ာခင္းထားတဲ့ အခန္း နဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္း အိပ္သာ ပါ ပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အခန္းထဲမွာ အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂ ပစၥည္း ဘာမွ မရွိတာေၾကာင့္ အကုန္လုံး နီးပါး ၀ယ္ျဖည့္ရတာပါပဲ။ အုိးခြက္ ပန္းကန္ အိပ္ယာခင္း ေသးေသးမႊားမႊားက အစ ၾကီးၾကီးမားမား အဆုံး တျဖည္းျဖည္းခ်င္းစုရတာေပါ့။


ေနာက္တစ္ခ်က္က က်မတုိ႔ ေနတဲ့ ေနရာ နဲ႔ အနီးဆုံး ေျမေအာက္ ဘူတာဆီ ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဧည့္သည္လာရင္ မ်က္ႏွာပူရပါတယ္။ တစ္ေနရာရာ သြားဖုိ႔ကုိ ဘူတာဆီ လမး္အေ၀းၾကီး ေလွ်ာက္ရလုိ႔ပါ။ က်မတုိ႔က ရထားစီးမယ္ဆုိ ဘူတာကုိ စက္ဘီးစီးသြားေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ဘူတာဆီ သြားရတာသာ ေ၀းတာပါ၊ စီးလုိ႔ရတဲ့ ရထားလိုင္းေတာ့ မ်ားတယ္၊ ျမိဳ႕လည္ျဖစ္တဲ့ Osaka ဘူတာနဲ႔ဆုိ စက္ဘီးစီးသြားရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္္။ ဘတ္စကားလိုင္းေတြ ရွိေပမယ့္ သိပ္မစီးျဖစ္ဘူး။

*****


ဘယ္လုိပဲ မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိေနေပမယ့္ က်မကေတာ့ အခု အခန္းေလးကုိ သေဘာက်တယ္။ ဟင္းခ်က္ရင္လည္း တံခါးဖြင့္ျပီး ၾကိဳက္သလုိ ခ်က္လုိ႔ရတယ္။ ငါးပိရည္ပဲ က်ိဳက်ိဳ၊ ငရုတ္သီးပဲ ဆီသတ္သတ္ ေဘးဘက္မွာ နီးနီးကပ္ကပ္ အိမ္မရွိတဲ့အတြက္ အခုထိေတာ့ အတုိင္မခံရေသးပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖည့္စဥ္းစားျပီး ေျဖသိမ့္ရတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး က်မတုိ႔ အိမ္ေရွ႕ထြက္လိုက္ရင္ ယုိဒုိဂ၀ (Yodogawa) ျမစ္ ရွိပါတယ္။ လမ္းထဲ ၀င္လိုက္လုိ႔ အိမ္နား ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိ ျမစ္ဘက္ကေန တုိက္လာတဲ့ေလကို ရႈရတာ လတ္ဆတ္တယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ျမက္နံ႕ေလးေတြပါ ေရာျပီး ပါလာေတာ့ လယ္ကြင္းေတြကုိ ျဖတ္ျပီး တုိက္လာတဲ့ ေလကုိ ရႈရသလုိပဲ ျမန္မာျပည္ကုိ သတိရမိတယ္။ ပ်ငး္ရင္ ကန္ေဘာင္ေပၚတက္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားလည္း ေႏြဘက္ မီးပန္းလႊတ္ပြဲ တက္ၾကည့္တာကလြဲရင္ ျမစ္ကမ္းေဘာင္ေပၚ သိပ္မသြားျဖစ္ပါဘူး။ ရုံးပိတ္ရက္ မနက္ပုိင္းေတြဆုိ ေခြးေက်ာင္းတဲ့သူေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့သူေတြ၊ စက္ဘီးစီးေနတဲ့သူေတြနဲ႔ ကန္ေဘာင္မွာေတာ့ လူစည္ကားေနတာပဲ။


ေနလာတာ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနသားက်လာသလုိပဲ။ အျပင္က ျပန္လာရင္ ကုိယ့္အိမ္ ကုိယ့္ရာ ျပန္ေရာက္သလုိ ခံစားရျပီး ပင္ပန္းတာေတြ ေျပရတာပဲ။ အိမ္ရွင္က ဆက္ငွားေနသေရြ႕ က်မတုိ႔ကလည္း Osaka မွာေနသေရြ႕ ဒီအိမ္မွာပဲ ေနျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။


ေဖေဖာ္၀ါရီ ၆၊ ၂၀၀၉။