*”ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းစာအုပ္” မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေလး တစ္ပုဒ္ကုိ အရင္ေျပာရေအာင္ပါ။
ကာလအေနနဲ႔ ေျပာရင္ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူေနတဲ့ ကာလပါ။ ျပည္က ေ၀သာလီျပည္မွာပါ။
အဲဒီကာလ အဲဒီေ၀သာလီျပည္မွာပဲ မ၀ိမလာလုိ႔ အမည္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ အဓိပၸာယ္က အညစ္အေၾကးကင္းစင္သူ၊ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္သူပါ။ ဒါက တင္စားထားတဲ့ ရုဠွီနာမည္ပါ။ တကယ့္အရွိ အႏြတၳအမည္ မဟုတ္ပါဘူး။
၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ အလွဆုံးစာရင္း၀င္ တစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အေမျဖစ္သူ ျပည့္တန္ဆာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူလည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ မိခင္ရဲ႕အလုပ္ကုိ ဆက္လုပ္ရပါတယ္။
ေ၀သာလီျပည္သားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း ”၀ိမလာ ၀ိမလာ” ဆုိျပီး ေရပန္းစားေနပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ဆီကုိ သူေဌးသူႂကြယ္ေတြေလာက္ပဲ သြားႏုိင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ သာမန္လူေတြေတာ့ မသြားႏုိင္ပါဘူး။ ၀ိမလာကုိယ္တုိင္ကလည္း သူ႔ရဲ႕အလွ သူ႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈအေပၚ သိပ္ျပီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဟာ ေ၀သာလီျပည္ထဲကုိ ဆြမ္းခံႂကြလာပါတယ္။ ႂကြလာရင္း ၀ိမလာရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ၀ိမလာက အိမ္ထဲကေန အျပင္ကုိ ထြက္အၾကည့္နဲ႔ ဆုံသြားပါတယ္။ ၀ိမလာက အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကုိ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ရင္ခုန္သြားပါသတဲ့။ ျပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့စိတ္လည္း ျဖစ္သြားပါသတဲ့။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္မိရင္ အဲဒီသူဆီက အခ်စ္ကုိလည္း ျပန္လုိခ်င္တာဟာ ဓမၼတာပါ။ ၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီက အခ်စ္ကုိရဖုိ႔အတြက္ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့အလွကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာရွိတဲ့ အ၀တ္ေတြထဲက ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့ အ၀တ္တစ္စုံကို ထုတ္၀တ္လိုက္ပါတယ္။ တန္ဖုိးအၾကီးဆုံး လက္ေကာက္တုိ႔၊ ဆြဲၾကိဳးတုိ႔ကုိလည္း ၀တ္ဆင္လိုက္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံး နံ႔သာဆီေတြကိုလည္း လိမ္းလုိက္ပါတယ္။ အရင္ ျပင္ေနက်ေန႔ေတြထက္ ပုိျပင္လုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္လုံးေပၚမွန္ေရွ႕ကုိ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ မွန္ထဲၾကည့္ျပီး သူ႔ရဲ႕ အလွနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ျပင္ဆင္ျခယ္သထားမႈအေပၚလည္း စိတ္ခ်သြားပါတယ္။
စိတ္တုိင္းက်ျပင္ျပီးျပီဆုိမွ အေဖာ္သီးျခားမေခၚေတာ့ဘဲ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ရွိရာေက်ာင္းကုိ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ထြက္ခ့ဲပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီေရာက္ေတာ့ ရွိခုိးဦးခ်လုိက္ပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကုိ အနီးကပ္ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ရင္က ပုိျပီး ခုန္သြားျပန္ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကုိ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့အေၾကာင္း ႏႈတ္ကဖြင့္ေျပာလုိ႔မရတဲ့အတြက္ အမူအရာေလးေတြနဲ႔ ျပပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကေတာ့ ၀ိမလာရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။
ဒီေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က အလွကုိ အမွီျပဳျပီး အလွနဲ႔ဆြယ္ေနတဲ့ ၀ိမလာကုိ အလွရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ အသုဘတရားကုိ ေဟာပါတယ္။
”ႏွမ ၀ိမလာ ... သင္ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ဟာ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ အပုပ္နံ႔ေတြနဲ႔လည္း နံေစာ္ေနတယ္။ သူတစ္ပါးရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ဟာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ သင့္ႏွမဟာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အခ်င္းခ်င္း တပ္မက္ေနတယ္”
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ၀ိမလာရဲ႕ႏွလုံးသားထဲအထိ ေရာက္သြားေအာင္ ၀ိမလာ သေဘာေပါက္သြားေအာင္ အသုဘတရားကို အက်ယ္ေဟာျပပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ဂါထာေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ေဟာျပတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ တစ္ပုဒ္ပဲ ေရးျပလိုက္ပါတယ္။
အတိတ္အတိတ္ဘ၀ေတြက ပါရမီပါလာခဲ့သူလည္းျဖစ္၊ ေဟာေနတဲ့သူကလည္း အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ျဖစ္ဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အသိမွန္ကုိ ရသြားပါတယ္။ တရားထူးေတာ့ မရေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိမလာက ”အရွင္ဘုရား... တပည့္ေတာ္မကုိ ရတနာသုံးပါးကုိ ဆည္းကပ္ ကုိးကြယ္တဲ့ ဥပါသိကာမအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။
၀ိမလာဟာ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ေဟာခဲ့တဲ့ တရား၊ ေဟာလုိက္တဲ့ တရားက ေခါင္းထဲက မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နဖူးေပၚလက္တင္ျပီး စဥ္းစားပါတယ္။
”လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိဖုိ႔ရာလည္း သိပ္ျပီးခဲယဥ္းတယ္။ အသက္ရွင္ေနဖုိ႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ တရားေတာ္ကုိ နာၾကားခြင့္ရဖုိ႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳဖုိ႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ ငါဟာ ရခဲ့တဲ့ ခဲယဥ္းတဲ့ တရားေလးပါးကုိ ရေနတယ္။ ရခဲျခင္းတရားေလးပါးကုိ ရေနခုိက္မွာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ရေစခ်င္တဲ့ အရဟတၱဖိုလ္ကုိ ရေအာင္ရွာမွပဲ”
၀ိမလာဟာ အဲဒီလုိ စဥ္းစားျပီး သူ႔ရဲ႕လုပ္ေနက် ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္ကုိ ရပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ဆီလာေနက် ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ေပ့ါ။ ၀ိမလာကေတာ့ ဂ႐ုမစုိက္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ “ငါ ဒီအတုိင္းထုိင္ေနလုိ႔ေတာ့ အရဟတၱဖုိလ္က သူ႔အလုိလုိ ငါ့ဆီေရာက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ တရားအားထုတ္မွပဲ။ တရားအားထုတ္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ငါ့မွာ ေလာကီအတြက္ ဘာမွ ငဲ့စရာမရွိေတာ့ ဘိကၡဳနီ၀တ္ျပီး တရားအားထုတ္တာက အေကာင္းဆုံးပဲ” ဆုိျပီး ဘိကၡဳနီမ ၀တ္လုိက္ပါတယ္။ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ သြားျပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ အရဟတၱဖုိလ္ ရသြားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ တကယ့္ ကိေလသာ အညစ္အေၾကး ကင္းစင္သူ ၀ိမလာျဖစ္သြားတာေပါ့။
၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီကုိ သြားတုန္းက ရာဂစိတ္နဲ႔ သြားခဲ့တာပါ။ သာမန္အားျဖင့္ေတြးရင္ ရာဂစိတ္ တဏွာစိတ္ကလည္း ျပင္းထန္၊ လုပ္တဲ့အလုပ္ကလည္း ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ တရားထူး တရားျမတ္ ရႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ လူဟာ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ႐ုပ္ကုိ တည့္တည့္ ဉာဏ္နဲ႔ စိုက္ၾကည့္လိုက္ႏုိင္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဉာဏ္နဲ႔ တည့္တည့္ စုိက္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ လက္ရွိရပ္တည္ေနတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ရဲ႕ အမွန္ အမွားကုိ သိခြင့္ရသြားတတ္ပါတယ္။ လူဟာကုိယ့္ဘ၀ကိုယ္ အမွန္အတုိင္း သိသြားဖုိ႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ဘယ္သူမွ အျပစ္မကင္း ၾကပါဘူး။ အျပစ္ဆုိလုိ႔ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕ ”မနက္ျဖန္မ်ားကုိ ျဖတ္သန္းေနေသာ စိတ္ကူးမ်ား” စာအုပ္ထဲက ပုံ၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ကုိ သြားသတိရပါတယ္။ အဲဒီ ပုံ၀တၳဳေလးထဲကုိ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလာက္ ျပန္ေျပာျပရေအာင္ပါ။
တစ္ခါတုန္းက ဘာသာေရး ပုဂၢဳိလ္ေတြ အပါအ၀င္ လူတစ္စုဟာ ဂ်ီးဇက္ (Jesus Christ) ဆီကုိ ျပည့္တန္ဆာမတစ္ဦးကုိ ေခၚလာၾကတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ကုိ ျပဳတဲ့အတြက္ အျပစ္ရွိတယ္ဆုိျပီး ဒီလူေတြက ေခၚလာၾကတာပါ။ ဂ်ီးဇက္ဆီေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ဘာသာေရးပုဂၢဳိလ္ေတြက ”ျပည့္တန္ဆာမကုိ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ပစ္ေပါက္အျပစ္ေပးရမယ္လုိ႔ ေမာေရွ (MOSES) က အမိန္႔ခ်ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီကိစၥမွာ သင္ေကာ ဘယ္လုိ အမိန္႔ခ်မလဲ”လုိ႔ ဂ်ီးဇက္ကုိ ၀ုိင္းေမးၾကပါတယ္။
ဂ်ီးဇက္ဟာ သူတုိ႔ကုိ ေမာ့မၾကည့္ဘဲ သူ႔လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေျမၾကီးေပၚမွာ စာေရးေနပါတယ္တဲ့။ ဂ်ီးဇက္ဆီက အေျဖစကားမရမခ်င္း ဒီလူေတြက ေမးေနၾကပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဂ်ီးဇက္က သူတုိ႔ကုိ ေမာ့ၾကည့္ျပီးေတာ့ ”သင္တုိ႔အထဲက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အျပစ္ကင္းတယ္ဆုိတဲ့သူဟာ ေရွးဦးစြာပဲ ဒီအမ်ိဳးသမီးကုိ ခဲနဲ႔ေပါက္” လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဂ်ီးဇက္စကားၾကားလုိက္ေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမကုိ ဘယ္သူမွ ခဲနဲ႔မေပါက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္ေနာက္ တစ္ေယာက္လိုက္ျပီး ထြက္သြားလုိက္ၾကတာ တစ္ေယာက္မွ မက်န္ရစ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။
သူတို႔အားလုံးျပန္သြားမွ ဂ်ီးဇက္က ျပည့္တန္ဆာမကုိ ေနာက္ထပ္ အျပစ္ေတြ၊ မေကာင္းမႈေတြ မလုပ္နဲ႔လုိ႔ ဆုံးမျပီး သြားလုိရာသြားဖုိ႔ ခြင့္ျပဳလုိက္ပါတယ္။
သူတစ္ပါးအျပစ္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတုိင္း ဆရာနႏၵာသိန္းဇံေျပာျပတဲ့ ပုံ၀တၳဳေလးကုိ သတိရျမဲပါ။ ဒီပုံ၀တၳဳေလးက ဂ်ာနယ္မွာ ပါလာကတည္းက စြဲခဲ့တဲ့ ပုံ၀တၳဳေလးပါ။
”မ၀ိမလာတုိ႔လုိ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ အမွတ္-၁၈၊ နတ္ေမာက္လမ္းသြယ္(၁)၊ ဗဟန္းမွာရွိတဲ့ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနမွာ ျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားတယ္တဲ့။ ဆြမ္းဒါန ျပဳမယ္ဆုိရင္လည္း တစ္ေန႔တာလုံးမွ ေလးေသာင္းပဲ က်ပါတယ္တဲ့။ ကုိယ္ႏုိင္ရာ အ႐ုဏ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေန႔လယ္ဆြမ္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခြဲေကၽြးရင္လည္း ရပါတယ္တဲ့။
သူတုိ႔ေလးေတြဟာ တကယ့္ ပထမအရြယ္ေလးေတြပါ။ ဒီ ပထမအရြယ္ေလးေတြမွာ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းမွားေနတာဟာ သိတဲ့လူတုိင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ခဲ့သူ ဆုိတာ ရွိကုိ မရွိပါဘူး။ အေမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစ္မပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆုံး ဇနီးမယားပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ေယာဆရာေတာ္ဘုရား မၾကာခဏေဟာသလုိ ဘ၀ေတြေ၀းသြားလုိ႔ တစိမ္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အားလုံးဟာ ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ။ သံသရာတစ္ေကြ႔မွာ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ခဲ့ရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေလးေတြလည္း ရွိခဲ့မွာပါ။ အဲဒီ့ ေက်းဇူးေလးေတြကုိ အာ႐ုံျပဳျပီး ကုိယ္က သူတုိ႔ကုိ ကူညီလုိ႔ရတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ကူညီေပးဖုိ႔ပါ။
စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ဒဏ္ရာကုိ စိတ္ကုိ အေျခခံျပီး ႐ႈရတဲ့ ၀ိပႆနာနဲ႔ ကုလိုက္တာဟာ အထိေရာက္ဆုံးျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါက တရားသေဘာ ဓမၼ႐ႈေထာင့္က ေျပာတာပါ။ ဌာနက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္နည္းေတြနဲ႔လည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပါ့ေလ။ တစ္ဖက္က ၀ိပႆနာေလးပါ တြဲသြားႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။
သတင္းၾကားကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလိုက္တာေပါ့ေလ။ ဆြမ္းလည္းေကၽြးရင္းေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ တရားလည္း ေဟာခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၀ိပႆနာတရား အဓိက ထား ေဟာခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ထုိင္မွတ္ မွတ္တဲ့အခါ ဘယ္လုိမွတ္ရတယ္၊ စႀကၤံံႂကြတဲ့အခါ ဘယ္လုိ ႂကြရတယ္၊ အိပ္ရာထတဲ့အခါ၊ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ၊ ထမင္းစားတဲ့အခါ၊ ေအာက္ထစ္ဆုံး က်င္ၾကီး က်င္ငယ္ စြန္႔တဲ့အခါ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဘယ္လုိမွတ္ရတယ္ဆုိတာ ေဟာျပေပးခဲ့ခ်င္တာပါ။
ဒီလုိ အေနအထားေရာက္ေနတဲ့သူတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လုိ အေနအထားပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ျပဳျပင္ယူရတဲ့အခါ ၀ိပႆနာနဲ႔ ျပဳျပင္ယူတာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အထိေရာက္ဆုံးပါ။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ရင္း အားထုတ္ရင္းနဲ႕ ဉာဏ္စဥ္ေလးေတြ ၀င္၀င္လာပါလိမ့္မယ္။ အားထုတ္ခါစမွာေတာ့ ခ်က္ခ်င္း၀င္လာဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ရက္ကေလး ရလာတာနဲ႔ ၀င္လာမွာပါ။ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ခြဲျခားျပီး သိသြားတာ၊ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးကုိ ခြဲျခားသိသြားတာ၊ မျမဲတဲ့သေဘာ ဆင္းရဲတဲ့သေဘာ အစုိးမရတဲ့သေဘာေတြကုိ ျမင္လာတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဉာဏ္စဥ္ေတြ၀င္လာတာနဲ႔ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ မွားသလား မွန္သလားဆုိတာပါ သိသြားမွာပါ။ ပါရမီ ပါခဲ့ရင္ ၀ိမလာတုိ႔လုိ တရားထူး တရားျမတ္ေတြေတာင္ ရသြားႏုိင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ငယ္တုန္း တရားအားထုတ္ရတာ အေကာင္းဆုံးပါ။ အသက္ၾကီးလာရင္ ႐ုပ္ကလည္း အုိ၊ နာမ္ကလည္း အုိလာျပီး တရားအားထုတ္ရတာ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကုိယ္က လူဘ၀ကုိ ပီပီျပင္ျပင္ ရထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ရခဲျခင္းေလးပါးကုိလည္း ရထားတယ္။ ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာတရားကုိ အားထုတ္လုိက္ရင္ ဘ၀ရဲ႕ အမွန္တရားကုိ အလင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ သိခြင့္ရလုိက္ၾကမွာပါ။
ဒီေဆာင္းပါးကုိ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕လကၤာေလးေတြနဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ၾကရေအာင္ပါ။
၁။ လူတစ္ေယာက္ဟာ၊ ျဖစ္ဖုိ႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။
ျဖစ္ခဲလွစြာ၊ လူဆုိတာ၊ ျဖစ္ကာေနၾကျပီ။
၂။ လူတစ္ေယာက္ဟာ၊ ရွင္ဖုိ႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။
ရွင္ခဲလွစြာ၊ သက္ဆုိတာ၊ ရွင္ကာေနၾကျပီ။
၃။ တရားေတာ္ဟာ၊ နာဖုိ႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။
နာရခဲစြာ၊ တရားဟာ၊ နာကာေနၾကျပီ။
၄။ သာသနာဟာ၊ ေတြ႔ဖုိ႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။
ေတြ႔ခဲလွစြာ၊ သာသနာ၊ ေတြ႕ကာေနၾကျပီ။
အေၾကာင္းေလးျဖာ၊ ဆုံဖုိ႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။
ဆုံခဲလွစြာ၊ ေၾကာင္းေလးျဖာ၊ ဆုံကာေနၾကျပီ။
အေၾကာင္းေလးျဖာ၊ ဆုံခိုက္မွာ၊ အရိယာမဂ္ဟာ ရသင့္သည္။
က်မ္းကုိး-
ေထရီအ႒ကထာ၊
၀ိမလာေထရီ၀တၳဳ။
Future Light မဂၢဇင္း
ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၅။
မွတ္ခ်က္ - ဤစာအုပ္ကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ Blog
တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ၾသဂုတ္ ၁၈၊ ၂၀၀၇။
1 comment:
တကူးတကန္႔ ႐ိုက္ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပဲ အစ္မ...ေသခ်ာ ျပန္ဖတ္ရဦးမယ္။
Post a Comment