November 30, 2007

Sweet December


ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ ေရာက္ရင္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္ဆုံးေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ျပ ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားလုိက္ရသလုိ မၾကာခင္မွာ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္ျပီး ႏွစ္သစ္ကုိ ေျပာင္းေတာ့မွာပါလား လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ရာသီစက္၀ုိင္း တပတ္လည္ျပန္ျပီ။


ႏွစ္သစ္ကုိ မၾကိဳခင္မွာ ေအးျမျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီဇင္ဘာလေလး ကုိ အရင္ဆုံး ၾကိဳဆုိလုိက္ၾကရေအာင္ေနာ္....


'SWEET DECEMBER'

ဒီဇင္ဘာ ၁၊ ၂၀၀၇။

November 27, 2007

ျမခြာညိဳ



ေတးဆုိ- ဗစ္တာခင္ညိဳ
ေတးဆုိ - ရဲသြင္

ခ်မ္းေအးတဲ့ ႏွင္းအလွ ျပာသုိ
အုံ႔မႈိင္းလုိ႔ ၀ုိးတ၀ါး မစုိတစုိ
သစ္ရြက္တုိ႔ တဆတ္ဆတ္ ရႈိက္ကာငို...
ေၾကြရစ္လြန္႔လူးတဲ့ ေဆာင္းသဇင္
ရန႔ံၾကိဳင္ကာ သင္းတဲ့ေဆာင္းေလ
ၾကည္စယ္သလုိ ရင္မွာပုန္းေရွာင္ခုိ...

မခုိ႔တရုိ႕နဲ႔ သူ႕အလွ ကဗ်ာဆန္
ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စြဲဲမက္လာတာ
မွတ္မိေသး မင္းနဲ႔ ခ်စ္ခ်ိန္ေတြ ...
ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ ခူးေပးခဲ့တဲ့
ေဆာင္းသဇင္ေတြ မင္းဆံျမိတ္ထက္မွာ
ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါ ကုိယ္မေမ့ႏုိင္ပါ...

ႏွင္းျမဴေတြ ဆုိင္းရင္...
ေဆာင္းသဇင္ေတြ ပြင့္ေန...
မင္းလာမဲ့လမ္းက အျမဲကုိယ္
ၾကိဳလင့္ေစာင့္ရင္း...

အေရွ႕ေလေျပေသြးရင္...
အခ်စ္ ဘယ္ဆီကုိ ေရာက္ေန...
မေၾကြခင္မွာ လာေလေပါ့အခ်စ္
ေမ့မရ ကုိယ့္ အခ်စ္ဆုံး ျမခြာညိဳ...

ဒီသီခ်င္းကုိ မူရင္း သီဆုိသူက ဗစ္တာ ခင္ညိဳပါ။ က်မတုိ႔ ငယ္ငယ္ကဆုိရင္ တီဗီြ ေတးဂီတအစီအစဥ္က မၾကာ မၾကာ လာတတ္ျပီး ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ ရတဲ ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ သီခ်င္းစာသားက သီခ်င္းထက္ ကဗ်ာဘက္ကုိ ပုိႏြယ္သလုိ ခံစားရပါတယ္။ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြေတာ့ နားေထာင္လုိ႔ရပါ့မလား မသိပါဘူး။ က်မကေတာ့ အခုတေလာ ခဏခဏ နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီသီခ်င္းကုိပဲ ရဲသြင္ကလည္း ျပန္ဆုိထားပါတယ္။ ရဲသြင္ ဆုိထားတဲ့ သီခ်င္းကုိေတာ့ MyanmarMP3.net မွာ Download လုပ္ယူလုိ႔ရပါတယ္။ ဗင္တာခင္ညိဳ ဆုိထားတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ Download မေပးထားပါဘူး။ Version ႏွစ္မ်ိဳးစလုံး တစ္မ်ိဳးစီေတာ့ နားေထာင္လုိ႔ေကာင္းပါတယ္။

မွတ္ခ်က္ - ယခုသီခ်င္းကုိ MyanmarMP3.net “ျမခြာညိဳ” ႏွင့္ “အသိတရား” Album မ်ားမွ ကူးယူ၍ ေဖာ္ျပပါသည္။

ႏုိ၀င္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၀၇။

November 25, 2007

Momiji Festival

ဂ်ပန္ေတြက ခ်ယ္ရီပန္းပြင့္ခ်ိန္ဆုိရင္ ခ်ယ္ရီပန္းၾကည့္ပြဲ လုပ္ၾကသလုိ ေဆာင္းဦးေပါက္ ရာသီေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ေမပယ္လ္ရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ Momiji Festival လုပ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာစာအုပ္၊ website link ေတြက တဆင့္ ဖတ္မိတာကေတာ့ Momiji ရာသီဆုိရင္ Kyoto နဲ႔ Nikko ဘက္ က အလွဆုံးလုိ႔ဆုိပါတယ္။ တျခားေနရာေတြလည္း လွၾကေပမယ့္ အဲဒီေနရာေတြကေတာ့ အလွဆုံးျဖစ္တယ္လုိ႔ဆုိလုိခ်င္တာပါ။ က်မကေတာ့ အဲဒီဘက္ေတြကုိ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးပါဘူး။ အေအးပုိလာတာနဲ႔ အမွ် အရြက္ေတြက တျဖည္းျဖည္း အေရာင္ ေျပာင္းလာတာဆုိေတာ့ ၾကည့္လုိ႔ အလွဆုံးျဖစ္မဲ့အခ်ိန္ကုိ ႏုိ၀င္ဘာ လလယ္ေလာက္က စျပီး လကုန္ေလာက္အထိ္ျဖစ္တယ္ဆုိျပီး အၾကမ္းအားျဖင့္ ေၾကာ္ျငာထားၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိ၀င္ဘာလရဲ႕ ရုံး ပိတ္ရက္ေတြမွာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က Momiji ပြဲေတာ္ ရွိတဲ့ ေနရာကုိ အပန္းလည္းေျဖရင္း အရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာလည္း ၾကည့္ရင္း ရက္တုိ ရက္ရွည္ ခရီးထြက္ေလ့ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။

က်မတုိ႔ ၂ ေယာက္ကေတာ့ Osaka ကေန သိပ္မေ၀းတဲ့ ေနရာမွာရွိတဲ့ Mino ျမဳိ႕ ရဲ႕ Momiji ပြဲေတာ္ကုိ ျပီးခဲ့တဲ့ ပိတ္ရက္က ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ Osaka ကေန မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ရထားစီးရင္ ေရာက္တာမုိ႔ ေန႔ခ်င္းျပန္သြားလုိ႔ရတာေၾကာင့္လည္း အဲဒီ ေနရာကုိ သြားျဖစ္ခဲ့တာပါ။ Mino မွာ Momiji ရာသီေရာက္ျပီဆုိရင္ အရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာ လာၾကည့္ၾကသလုိ တခ်ိဳ႕ၾကလည္း ေရပူ လာစိမ္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဓိက နာမည္ၾကီးတာက Mino ပန္းျခံမွာရွိတဲ့ သဘာ၀ ေရတံခြန္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ရာသီဥတု ေလးမ်ိဳးစလုံး ေရတံခြန္က တမ်ိဳးစီလွေပမယ့္ Momiji ရာသီဆုိရင္ Mino ကုိ လာတဲ့လူေတြ ပုိမ်ားလွပါတယ္။

Mino Hankyu ဘူတာရုံ ကေန ထြက္လုိက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ ပြဲေတာ္ရက္က ႏုိ၀င္ဘာ ၁ ရက္ကေန ၃၀ ရက္ဆုိတဲ့ စာတန္းခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ျမင္ေနရပါျပီ။ ေတာင္ေျချဖစ္တဲ့ ဘူတာ ကေန ေရတံခြန္ဆီေရာက္ဖုိ႔က ၂.၈ ကီလုိမီတာ လမး္ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ေစ်းဆုိင္တန္းေလးေတြ ရွိသလုိ ခဏအနားယူလုိ႔ ရေအာင္ ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေစ်းဆုိင္ေတြမွာအမ်ားဆုံးေရာင္းတာက Momiji Tempura (မုိမိဂ်ိ အရြက္ကုိ မုန္႔ႏွစ္နဲ႔ ေၾကာ္ေရာင္းတာပါ) ၊ ျခံထြက္ အသီးအႏွံေတြအျပင္ second hand ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေတြကုိ ပါ ေတြ႕ခဲ့ရပါေသးတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္္မွာေတာ့ ေရတံခြန္ကေန စီးဆင္းလာတဲ့ ေတာင္က်ေခ်ာင္းရဲ႕ ေရစီးသံၾကားေနရတာမုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေမာပန္းတယ္လုိ႔ မခံစားမိပါဘူး။ ေရတံခြန္ဆီသြားရင္း ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕ အဘုိးအဘြားေတြက်ေတာ့လည္း တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အမွီသဟဲျပဳျပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တြဲေလွ်ာက္လာတာမ်ိဳးရွိသလုိ သားငယ္ သမီးငယ္ေတြကုိ လက္တြဲျပီး ေလွ်ာက္လာတဲ့ အေဖနဲ႔အေမ၊ ကေလးက လမ္းေလွ်ာက္ရတာ မ်ားလုိ႔ ဂ်ီၾကျပီး ငိုယုိေနတာ အေဖ၊အေမက ေခ်ာ့ေနတာမ်ိဳးလည္း ျမင္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မိသားစုေတြ က်ေတာ့လည္း လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ကုိ တြန္းလွည္းေလးထဲထည့္ျပီး အေဖနဲ႔အေမက တလွည့္စီ တြန္းေနၾကတာမ်ိဳးလည္း ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြက်ေတာ့လည္း ၂ ေယာက္သား လက္တြဲျပီး ေလာကၾကီးမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတယ္လုိ႔ ထင္ေနတဲ့ စုံတြဲေတြနဲ႔ အားလုံးဟာ ေရတံခြန္စီကုိ ဦးတည္ျပီး တလႈပ္လႈပ္ သြားေနၾကတာပါပဲ။

က်မတုိ႔ ၂ ေယာက္လည္း စကားေျပာရင္း လမ္းေလွ်ာက္လုိက္၊ ေမာလာရင္ ခဏနားျပီး္ လိေမၼာ္သီးစားလုိက္၊ လွတဲ့ေနရာေတြ႕ရင္ ဓာတ္ပုံေျပးရိုက္လုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး ၄၅ မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၁ နာရီနီးပါးရွိေတာ့မွ ေရတံခြန္နားကို ေရာက္ပါတယ္။

ေရတံခြန္နား ၀န္းက်င္မွာေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္ခန္းေတြရယ္ အနားယူတဲ့သူေတြရယ္နဲ႔ အေတာ္ေလး လူမ်ားေနပါျပီ။ က်မတုိ႔လည္း ေရတံခြန္က က်လာတဲ့ ေရစီးသံနဲ႔ သဘာ၀ ရႈခင္းကုိ ခဏေလာက္ ခံစားျပီး ေန႔လည္စာ စားဖုိ႔ စားေသာက္တန္းဘက္ဆီ လွမ္းလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ စားေသာက္ျပီးလုိ႔ အျပန္က်ေတာ့ အလာတုန္းကထက္ ပုိျမန္သြားပါျပီ။ အလာတုန္းကေတာ့ ေတာင္တက္လမ္း ဆုိေတာ့ ခရီးက သိပ္မတြင္လွပါဘူး။ အျပန္က်ေတာ့ ၂ ေယာက္သား ကေလးေတြနဲ႔အျပိဳင္ ေျပးဆင္းလာလိုက္တာ ေတာင္ေအာက္ကုိ မိနစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္နဲ႔ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ေတာင္ေျခေရာက္မွ Mino က နာမည္ၾကီးတဲ့ Momiji Tempura ေက်ာ္ကုိ ၀ယ္စားရင္း ရထားဘူတာရုံဆီကုိ ျပန္ေလွ်ာက္လာလုိက္ပါေတာ့တယ္။

တကယ္လုိ႔ ေရတံခြန္ရွိတဲ့ ေနရာကေန ေနာက္ထပ္ ၃ ကီလုိမီတာ ေလာက္ဆက္ေလွ်ာက္္ရင္ ပန္းျခံတစ္ခုကုိ ေရာက္မွာျဖစ္ျပီး ေမ်ာက္ေတြကုိ ေတြ႕ရမယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။ က်မတုိ႔လည္း လမ္းဆက္မေလွ်ာက္ႏုိင္တာနဲ႔ ေရတံခြန္ကေနပဲ လွည့္ျပန္လာခဲ့တာပါ။ Mino ရဲ႕ Momiji festival ကုိ အားလုံးလည္း ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ Virtual tour လုပ္ျပီး တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။



ႏုိ၀င္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၀၇။

November 22, 2007

ွ့Shinno Festival

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ေလာက္ ကစျပီး က်မတုိ႔ Company ေရွ႕လမ္းတေလွ်ာက္မွာ မီးပုံးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာရယ္၊ ေနာက္ျပီး ရုံးတုိင္းရဲ႕ Building အေရွ႕ေတြ မွာလည္း ၀ါးပင္မွာ ေဆးဘူးအခြံမ်ိဳးစုံ အစီအရီ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ေတြ႕ရေတာ့ “Shinno Festival” နီးလာျပီ ဆုိတာ သတိရမိပါတယ္။

Osaka ရဲ႕ “Shinno Festival” အေၾကာင္းကုိ Internet မွာရွာရင္း PDF file တစ္ခုမွာ ဖတ္လုိက္မိတာက..


Since the 17th century, Dosho-machi Street in Osaka has had the reputation of being the centre of pharmacy in Japan as it's where many of the countries leading pharmacy wholesalers and manufacturers are based. It's also where on November 22 and 23 each year, people from across the country come to mark the Shinno festival to celebrate Japan's gods of pharmacy.

Shinno was the Chinese King who is believed to have written the oldest Chinese herbal pharmacopoeia. His legend spread to Japan and to this day he is still worshipped as a god of pharmacy. Japan also has its own pharmacy god called Sukuna-hikona no Mikoto, but over the years the legends of Shinno and Sukuna-hikona no Mikoto have been merged and now both are worshipped as pharmacy gods at special shrine in Dosho-machi Street.

The symbol of the Shinno festival is branches of bamboo grass with a hanging paper tiger. It's another tradition stemming from the important role that pharmacy has played in Japan's history. Around 180 years ago, Japan was struck by a serious cholera epidemic. The pharmacy wholesalers and manufacturers on the Dosho-machi Street gathered to discuss the situation and to develop a potion to combat the disease. They developed a pill from the bones of a tiger and it was said to be so effective that it stopped the spread of the disease. During the festival people crowd around the shrine to the pharmacy gods, holding bamboo grass and paper tigers, believing that by doing so they will ward off evil.

Copy from: http://www.pjonline.com/students/tp2003/southeastasia.html


အေပၚက စာပုိဒ္ကုိ ဖတ္ျပီးေတာ့မွ ဘာေၾကာင့္ ၀ါးပင္မွာ
ေဆးဘူးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထား ရသလဲဆုိတာကုိ ေရာ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ ရာဇ၀င္ေရာ နားလည္သြားပါေတာ့တယ္။ က်မ လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ Company ကလည္း ေဆး၀ါးနဲ႔ ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ Company ဆုိေတာ့ ရုံးကလည္း Dosho-machi လမ္းေပၚမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပြဲေတာ္ရက္ ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ လမ္းတေလွ်ာက္ အျပင္အဆင္ ၾကည့္တာနဲ႔ အလြယ္တကူ သိေနရပါျပီ။


ဒီေန႔က ၂၂ ရက္ေန႔ဆုိေတာ့ ပြဲေတာ္ စတဲ့ေန႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ပြဲေစ်းတန္းဘက္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လိုက္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရုံးကထြက္လုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ လမ္းတေလွ်ာက္က ပြဲေစ်းတန္းကုိုိ ျမင္ေနရျပီ။ ဘုရားေက်ာင္း (Sukunahikona Shrine) ကုိ လာတဲ့သူေတြရယ္ အနီးနား၀န္းက်င္က ေန႔လည္စာ ထြက္စားၾကတဲ့ ရုံး၀န္ထမ္းေတြရယ္နဲ႔ ပြဲေစ်းတန္းက စည္ကားလုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကုိ လာၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ပြဲေတာ္ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္တဲ့ ၀ါးကိုင္း နဲ႔ စကၠဴက်ားရုပ္ေလးေတြ ကုိင္ထားၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက ၀ါးကုိင္းအေျခာက္ကုိ ကိုင္လာၾကျပီး၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အစုိေလးေတြ ကုိင္ထားတာ ျမင္လုိ႔ ရုံးက သူငယ္ခ်င္းကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒီ ၂ ခု ကြာျခားခ်က္ကုိ သိရတာပါ။ ၀ါးကုိင္းအစုိကုိ ဘုရားေက်ာင္းကေန အိမ္ကုိ ယူသြားရင္ ေဆးနတ္ဘုရားေတြက တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ေစာင့္ေရွာက္တယ္လုိ႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြ အယူရွိၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ပြဲေတာ္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ အိမ္က ၀ါးကုိင္း အေျခာက္ကုိ ဘုရားေက်ာင္းကုိ ျပန္ယူလာျပီး ၀ါးကုိင္းအစုိနဲ႔ ျပန္လဲၾကတယ္။ ဲဒါေၾကာင့္ ၀ါးကုိင္းအေျခာက္ေတြ ကုိင္တဲ့သူက ကုိ္င္လာျပီး တခ်ိဳ႕က အစုိအကုိင္းေလးေတြ ကိုင္လာၾကတာပါ။ ထူးျခားတာ တစ္ခုက တႏွစ္ပတ္လုံး အိမ္မွာ ထားတဲ့ ၀ါးကုိင္းက ေျခာက္ယုံတင္ ေျခာက္ေနျပီး အရြက္ေတြက ေၾကြမက်သြားပါဘူး။ သူ႕အခက္အတုိင္းေလးပဲ ပုံစံမပ်က္ ရွိေနပါတယ္။


ဘုရားေက်ာင္းထဲကုိေတာ့ ဘယ္သူမဆုိ အလကား ၀င္လုိ႔ရျပီး ၀ါးကုိင္းနဲ႔ စကၠဴက်ားရုပ္တြဲ ထားတာကုိ ေတာ့ ၀ယ္ရတယ္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပပါတယ္။ က်မလည္း အထဲ၀င္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ရုံးက ထမင္းစားနားခ်ိန္ခဏေလးမွာ ေရာက္ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားေက်ာင္းထဲကုိ ၀င္မဲ့ သူေတြက အမ်ားၾကီး တန္းစီေနတာ ဆုိေတာ့ တန္းစီဖုိ႔ အခ်ိန္မရွိတာနဲ႔ပဲ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဓေလ့ထုံးစံ တစ္ခု ကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြလည္း အယူအစြဲ ၾကီးၾကတာပဲလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။


ညဘက္ ရုံးဆင္းေတာ့ ဘုရားေက်ာင္း ေရွ႕က ျဖတ္သြားရင္း ေက်ာင္းထဲကုိ ၀င္ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ အထဲ၀င္ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ထူးထူးျခားျခား မရွိလွပါဘူး။ က်မတုိ႔ေရွ႕မွာ တန္းစီေနတဲ့သူေတြထဲက တခ်ိဳ႕လည္း ဆုေတာင္းျပီး ေခါင္းေလာင္းထုိးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ၀ါးခက္ေလးေတြ ၀ယ္၊ သတင္းစာ နဲ႔ ပတ္ျပီး အိမ္ကုိ ျပန္သယ္သြားၾကတယ္။ က်မ နဲ႔ က်မခင္ပြန္းလည္း အထဲေရာက္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ ေရွ႕က လူေတြ လုပ္သလုိ လက္အုပ္ခ်ီျပီး ေခါင္းေလာင္းၾကိဳးပဲ ဆြဲလိုက္ပါတယ္။ ၀ါးကုိင္း ကေတာ့ ယန္း ၂၀၀၀ ဆုိတာနဲ႔ မ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အလွဴခံပုံးထဲကုိပဲ အလွဴေငြ ထည့္ျပီး ဘုရားေက်ာင္းကေန ျပန္ထြက္လာလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ပုိျပီး ျပည့္စုံသြားေအာင္ ဓာတ္ပုံေတြနဲ႔ ယွဥ္တြဲၾကည့္ၾကပါေနာ္။



မေန႔က ပြဲေတာ္မစခင္ လမ္းတေလွ်ာက္ ျပင္ဆင္ထားတာကုိ ရုိက္ယူထားတာပါ။ အခု ျမင္ရတဲ့ လမ္းမၾကီးက ေဆး Company ေတြ အမ်ားဆုံးရွိတဲ့ Dosho-machi Street ပါပဲ။


Building ေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာေတာ့ ပြဲေတာ္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ပုံမွာ ေတြ႕ရသလုိမ်ိဳး ၀ါးလုံးမွာ ေဆးဘူးေတြကုိ အစီအရီ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး ေထာင္ထားၾကပါတယ္။


ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ ၀င္ေပါက္ပါ။ ညာဘက္က ၀င္ရျပီး ဘယ္ဘက္က ျပန္ထြက္ရပါတယ္။ (ဒါက ေန႔လည္ ၄ နာရီေလာက္က ရုံးက ခဏခုိးထြက္ျပီး ဓာတ္ပုံ ရုိက္ယူထားတာပါ.. )


ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕မွာ ရွိတဲ့ က်ားရုပ္တု ပါ။


မႏွစ္က ၀ါးကိုင္းနဲ႔ က်ားရုပ္ကုိ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ ေနရာပါ။ ၀ါးကုိင္းအသစ္ေရာင္းတဲ့ ေနရာက လူမ်ားလုိ႔ ဓာတ္ပုံမရုိက္ခဲ့လုိက္ရပါဘူး။


ပုံမွာ ေရးထားတဲ့ အတုိင္း ၀ါးကုိင္းနဲ႔ စကၠဴက်ားရုပ္တစုံ ကုိ ယန္း ၂၀၀၀ ေပးရမယ္တဲ့။ အစက ဘယ္ေလာက္မွန္း မသိေပမယ့္ အဲေလာက္ ေစ်းၾကီးမယ္ မထင္မိဘူး။


ေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕မွာပါ။ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲမွာေတာ့ ဂ်ပန္ရုိးရာ ၀တ္စုံ၀တ္ထားတဲ့ သူေတြ ထုိင္ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ေရွ႕မွာ က်ားရုပ္တုလည္း ရွိတယ္။


သူတုိ႔က ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းျပီးသြားရင္ ေခါင္းေလာင္းၾကဳိးကုိ ဆြဲၾကတယ္။

ႏုိ၀င္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၀၇။

November 18, 2007

ျမန္မာ့ စာပုိ႔စနစ္

“ဂ်ပန္ စာပုိ႔ စနစ္” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ကုိေရးျပီး က်မတုိ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စာပုိ႔စနစ္ ကုိေရးဖုိ႔ အခြင့္ၾကံဳလာပါတယ္။ စိတ္ရင္းနဲ႔ေျပာရရင္ ဒီပုိ႔စ္ကုိ က်မ ေရးခ်င္စိတ္မရွိပါဘူး။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိတာ ဒီပုိ႔စ္ေလး ဆုံးေအာင္ ဖတ္ျပီးရင္ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အျပင္ဘက္ကုိ ေရာက္ေနတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လက္ရွိေနထုိင္ရတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ အဆင္ေျပမႈေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြ ၾကံဳလာတုိင္းမွာ ကုိယ့္အမိႏုိင္ငံနဲ႔ ယွဥ္ျပီး သတိတရ ေတြးမိ တတ္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ စနစ္၊ ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ျမင္ရင္ “ငါတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာလည္း အဲလုိျဖစ္ရင္ ေကာင္းမယ္” ဆုိျပီး စိတ္ကူးမိသလုိ၊ မေကာင္းတဲ့ စနစ္၊ အက်င့္ေတြ နဲ႔ ၾကံဳလာရင္လည္း “ဟင္း.. ငါတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာဆုိရင္ အဲလုိမဟုတ္ဘူး” ဆိုျပီး အျမဲတမ္း ယွဥ္တြဲ စဥ္းစားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း က်မအယူအဆ တစ္ခု သက္သက္ပါပဲ။ လူတုိင္းအတြက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ကစျပီး က်မ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အျပင္ဘက္ကုိေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အိမ္ကုိ ကုိယ့္အတြက္ အလုပ္ပုိမွာလည္း စုိးတယ္၊ ၀န္ပိမွာလည္း စုိးတဲ့အတြက္ စာတုိက္ကေန ဘာပစၥည္း၊ ဘာစာမွ မပုိ႔ခုိင္းခဲ့ပါဘူး။ က်မနဲ႔အတူေန သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကုိ သူတုိ႔အိမ္က စားစရာ ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္၊ စာျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္လာတုိင္း က်မ ၀မ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလုိမ်ိဳး ကုိယ့္အိမ္က စာမ်ားေရာက္လာမလား၊ အစားအစာမ်ား ေရာက္လာမလားဆုိျပီး မသိစိတ္က ေမွ်ာ္လင့္မိတတ္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ က်မရဲ႕ မိသားစုကုိ တစ္ခါမွ ပစၥည္းပုိ႔ေပးပါလုိ႔ မမွာခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေနရမွာလည္း တစ္ႏွစ္တည္းမို႔ စားခ်င္တာရွိရင္လည္း တုိက်ိဳကုိပဲ လွမ္းမွာျပီး အိမ္ကိုေတာ့ ဒုကၡ မပုိေစခဲ့ပါဘူး။

အခု တစ္ေခါက္ ဂ်ပန္ကုိ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ က်မရဲ႕ ေယာင္းမနဲ႔ မတ္က “အမ ဘာလုိခ်င္လဲ၊ ဘာပုိ႔ေပးရမလဲ”လုိ႔ စာေရးတုိင္း၊ ဖုန္းဆက္တုိင္းေျပာလာတာနဲ႔ မတ္ေတာ္ေမာင္ကုိ ဖတ္စရာ စာအုပ္ပို႔ေပးပါဆုိျပီး က်မခင္ပြန္းကတဆင့္ ေျပာခုိင္းလုိက္တာ၊ သိပ္မၾကာပါဘူး မဂၢဇင္း နဲ႕ စာအုပ္ စုစုေပါင္း ၃ ထုပ္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေရာက္လာပါေလေရာ.. စိတ္ထဲမွာလည္း ေတြးမိတာေပါ့.. “ေကာင္းလုိက္တဲ့ စာပုိ႔စနစ္။ ျမန္မာျပည္လည္း မဆုိးပါဘူး။ တုိ႔ႏုိင္ငံက စာတုိက္ၾကီးလည္း လုပ္ေပးရွာသား။ ပုိက္ဆံေပးရတာေတာ့ ေပးရတာေပါ့။ ဒီလုိေလးေတြ မၾကာခဏ ေရာက္လာတာကုိပဲ ၾကံဖန္ျပီး ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္..” လုိ႔ စိတ္က ခ်ီးက်ဴးမိပါေသးတယ္။ ပုိက္ဆံေပးရေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က ပုိ႔လုိက္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ျမင္ရေတာ့ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္။ ျမန္မာစာအုပ္၊ မဂၢဇင္းေတြ ျမင္ရေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္သြားသလုိမ်ိဳး ခံစားလုိက္ရတာ မျငင္းပါဘူး။ အဲဒီ စာအုပ္ထုပ္ေတြက က်မကုိ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ျဖစ္ေစတာ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္အထိေအာင္ပါပဲ။ စာအုပ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြ တကုိင္ကိုင္နဲ႔ ေမ်ာက္အုန္းသီး ရသလုိ လက္က ကုိ မခ်ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီၾကားထဲ ေယာင္းမကလည္း သူႏုိင္သေလာက္ စားစရာ အထုပ္ေလးေတြ၊ ဂ်ာနယ္ထုပ္ေတြကုိ မၾကာမၾကာ ပုိ႔ေပးတတ္ေတာ့ က်မလည္း က်မရဲ႕ မိဘ ၂ ပါးနဲ႔ ေမာင္ေလးကုိ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပမိရင္းက ဇာတ္လမ္းစလာေတာ့တာပါပဲ..

ေယာင္းမနဲ႔ မတ္ေတာ္ေမာင္ကုိ နမူနာထားျပီး က်မ ေမာင္ေလးကုိ စကားနာထုိးမိတာေပါ့။ “ညီညီ.. သူစိမ္းက ငါ့ကုိ ပစၥည္းေတြ စားစရာေတြ ပုိ႔ေပးတယ္၊ နင္ကေတာ့ ငါ့ဆီက မုန္႔ဖုိးပဲ ေတာင္းေနေတာ့တာပဲ”လုိ႔ ေျပာမိေတာ့ ေမာင္ေလးက “နင္ဘာလုိခ်င္လဲ၊ ငါပုိ႔ေပးမယ္ေလ.. နင္လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းစာရင္းေတြသာ ငါ့ဆီလွမ္းပုိ႔လုိက္လုိ႔” ေျပာလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ရန္ကုန္ စာတုိက္ၾကီးရဲ႕ ပစၥည္းပုိ႔ခ ေစ်းႏႈန္းကုိ အရင္ စုံစမ္း ေတာ့တာေပါ့။ ၁ ကီလုိဆုိရင္ ၂၆ ေဒၚလာ၊ ၂ ကီလုိဆုိရင္ ၃၇ ေဒၚလာ၊ ၃ ကီလုိဆုိရင္ ၄၆ ေဒၚလာ.... ၁၀ ကီလုိအထိ အမ်ားဆုံးပုိ႔လုိ႔ရျပီး ၁၀ ကီလုိဆုိရင္ ေဒၚလာ ၁၂၀ ၾကပါတယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။ ( ေဒၚလာေစ်းက အတိအက် ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. ေစ်းကေတာ့ အဲဒီ၀န္းက်င္ပါပဲ.. မွားရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါ.. ) ပစၥည္းပုိ႔ခ ေစ်းႏႈန္းကုိ ၾကည့္ရတာ မ်ားမ်ားပုိ႔ရင္တန္တဲ့သေဘာရွိတယ္။ က်မလည္း ရန္ကုန္ကုိ ပိုက္ဆံလႊဲေတာ့ ေငြပုိလႊဲရင္း မွာခ်င္တဲ့ ပစၥည္းစာရင္းေတြပါ တခါတည္း ထည့္ေပးလုိက္တာေပါ့။

မွာလုိက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကလည္း မ်ား၊ အိမ္ကလည္း ေစတနာေတြပုိျပီး ထည့္ေပးလုိက္တာ တကယ္တမ္း စာတုိက္မွာ ခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ၉ ကီလုိ နီးပါးရွိတာနဲ႔ ၁၁၁ ေဒၚလာ ေပးလုိက္ရတဲ့အျပင္ စာတုိက္ၾကီးက ၀န္ထမ္းကုိလည္း ျမန္မာေငြ ၆၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွင္းလုိက္ရတယ္လုိ႔ ေမာင္ေလးက ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေျပာလာပါတယ္။ က်မလည္း ေဒၚလာ ၁၁၁ ဆုိေတာ့ မ်က္လုံး ျပဴးသြားေပမယ့္ “အုိ.. ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ၊ အုိဆာကာကေန တုိက်ိဳမွာရင္လည္း အဲေလာက္ေပးရမွာပဲ၊ ဒီမွာဆုိရင္ ပစၥည္းေတြက ေသခ်ာေရြးတတ္မွ ရမွာ၊ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ ဒိတ္ေအာက္တာေတြ ပါလာရင္ဒုကၡ”လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ျဖည့္ေတြးရင္း အိမ္က ေရာက္လာမဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ေမွ်ာ္တာေပါ့။ ေမွ်ာ္ယုံတင္ ေမွ်ာ္ရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ က်မကုိယ္တုိင္က ရန္ကုန္က ပုိ႔လုိက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ေရာက္လာရင္ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ဆုိ တအားမ်ားေနမယ္ဆုိျပီး လက္ထဲရွိတဲ့ ဇီးထုပ္ေတြ၊ စားစရာ လက္က်န္ေတြကုိ အျပတ္ရွင္းထားလုိက္တာေပါ့.. ဘယ္ရမလဲ.. ပစၥည္းေတြက ေနာက္တစ္ပတ္ ထပ္ေရာက္လာေတာ့မွာေလ.. ဟုတ္ဘူးလား။

ပစၥည္းေတြ ေရာက္တာေတာ့ စာပို႔သမားက ထုံးစံအတုိင္း ည ၇ နာရီခြဲေလာက္မွာ စကၠဴပံုးၾကီးကုိင္ျပီး ၀င္လာပါတယ္။ က်မ မ်က္စိထဲမွာျဖင့္ သူသယ္လာတာ စကၠဴပုံးလုိ႔ မျမင္ဘူး။ ေရႊအုိးသယ္လာတယ္လုိ႔ ပဲ ျမင္တယ္။ က်မကုိ ပုိတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိၾကပါေတာ့။ ဟုတ္တယ္ေလ.. က်မ စားခ်င္တာေတြ မွာထားတာေတြ၊ အေမရဲ႕ သားသမီး အေပၚမွာရွိတဲ့ ေစတနာ၊ ေမတၲာေတြဟာ အဲဒီပုံး ထဲမွာရွိေနတာကုိး။ ဒီမွာပုိက္ဆံရွိရင္ေတာင္ ၀ယ္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့ အရာေတြေပါ့။ က်မအတြက္ေတာ့ “ေရႊ” ထက္ကုိ အဖုိးတန္တယ္။ အေမ ကုိယ္တုိင္ေၾကာ္ေပးလုိက္တဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္၊ က်မ ၾကိဳက္တတ္မွန္းသိလုိ႔ ၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အခ်ဥ္ထုပ္ မ်ိဳးစုံ၊ လက္ဖက္၊ ေဆးေပါင္ဒါ.... ဒါေတြကုိ က်မအခု ရေတာ့မယ္။ ဘယ္လုိစားပစ္လုိက္မယ္၊ ဘာလုပ္ပစ္လုိက္မယ္ဆုိျပီး စိတ္ကူးလည္း ယဥ္လုိက္ရေသးတယ္။

စကၠဴပုံးၾကီးကုိ မျပီး က်မ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာကုိ အမ်ိဳးသားက “ကဲ.. ကဲ.. ပစၥည္းရလာျပီ။ မင္းလုိခ်င္တာေတြ ပါလာျပီးလားဆုိတာ ၾကည့္ေပေတာ့” ဆုိျပီး စကၠဴပုံးကုိ ဖြင့္ေဖာက္ေပးပါတယ္။ က်မလည္း ပစၥည္းေတြ တခုခ်င္း ထုတ္ၾကည့္ရင္းက “အေမက က်မ မမွာတာေတြေရာ ထည့္ေပးလုိက္တာကုိး။ ဟင္.. က်မ မွာထားတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္လည္း မပါပါလား၊ အုိ... ဇီးထုပ္ေတြလည္း မပါဘူးေတာ့.. အင္း.. အေမ ပစၥည္းေတြ မ်ားလုိ႔ မထည့္ေပးလိုက္ႏုိင္ဘူးနဲ႔တူတယ္။ ငါးေျခာက္ေတြ ပုဇြန္ေျခာက္ေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ။ ပရုပ္လုံး အထုပ္ေလးေတာင္ ပါလုိက္ေသး။ အေမကေတာ့ အဲလုိကုိ ေသခ်ာတာ။ ဒီမွာၾကည့္ေတြ႕လား.. ”ဆုိျပီး ခင္ပြန္းျဖစ္သူကုိလည္း လွမ္းၾကြားရင္းေပါ့ေလ.. ။

က်မက Allergic ရွိေတာ့ ေအးလာရင္ အသားက ယားတတ္တဲ့အျပင္ ေက်ာကုန္းမွာ အဖုေသးေသးေလးေတြရွိလုိ႔ လူးရေအာင္ အေမက တရုတ္ေဆးနီမႈန္႔ေလးေတြ ထည့္ေပးလုိက္တယ္ေျပာတယ္။ ေဆးနီမႈန္႕ရွာအုံးမွပဲဆုိျပီး စကၠဴပုံးကုိ တစ္ခါျပန္ဖြင့္ ပစၥည္းေတြကုိ ေနာက္တစ္ခါျပန္ၾကည့္ေတာ့ “ေဆးနီမႈန္႕လည္း မပါပါလား” ဆုိျပီး သတိထားမိေပမယ့္ “ေတာ္ျပီ။ ညဥ့္နက္ေနျပီ။ ေနာက္ေန႕မွ အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ျပီး ေမးၾကည့္အုံးမယ္။ ပစၥည္းေတြလည္း ေသခ်ာျပန္စစ္ၾကည့္ရမယ္”လုိ႔ ေတြးျပီး အဲဒီညက က်မ ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။

ေနာက္ေန႔ မနက္ အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့့ အိမ္ကလည္း “ေဆးနီမႈန္႕ ေသခ်ာထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေသခ်ာ ျပန္ရွာၾကည့္”လုိ႕ ေျပာတာနဲ႔ ရုံးကျပန္ေရာက္ေတာ့မွ စကၠဴပုံးမွာ ကပ္ထားတဲ့ပစၥည္းစာရင္းနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ တစ္ခုခ်င္းဆီ ျပန္တုိက္ၾကည့္မိေတာ့မွ မေန႕က ေပ်ာ္ထားတဲ့ အေပ်ာ္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္ျပီး လူတစ္ကုိယ္လုံး ေဒါသထြက္လြန္းလုိ႔ တုန္ေနတာပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီရက္အတြင္းက ဂ်ပန္ကေန ရန္ကုန္ကုိ ဖုန္းေခၚတာလည္း ဘယ္လုိမွ ဖုန္းေခၚမရဘူး။ ၾကံရာမရတဲ့အဆုံး စင္ကာပူက အကုိဆီ ဖုန္းဆက္ျပီး “အိမ္ကုိ ေျပာေပးပါ ပစၥည္းေတြက ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ စာရင္းနဲ႕ မကုိက္ဘူး၊ ဘာေတြ ထည့္ေပးလုိက္လဲ” ဆုိျပီး ရန္ကုန္ကုိ တဆင့္ ေျပာခုိင္းရတယ္။

အိမ္ကလည္း “နင္လုိခ်င္တာေတြ အကုန္ထည့္ေပးလုိက္တယ္”လို႔ပဲ သိရတယ္။ က်မလည္း မရတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ျပန္တြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မပါတဲ့ပစၥည္းက သိပ္မမ်ားလွပါဘူး ၊ လက္ဖက္ ၄ ထုပ္ထည့္ေပးလုိက္ရင္ က်မဆီမွာ ၁ ထုပ္ပဲပါတယ္၊ ဆတ္သားေျခာက္ ၂ ထုပ္ဆုိရင္ ၁ ထုပ္ပဲ ပါလာတယ္၊ ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္တဲ့.. စာရင္းထဲပဲရွိတယ္ ပစၥည္းက ေလထဲေပ်ာက္သြားတယ္ထင္တယ္ ပါမလာဘူး၊ ငါးပိေထာင္းတဲ့ ဘယ္လုိပုံစံရွိမွန္းေတာင္ မသိရဘူး။ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ ၂ ဗူးဟာ တစ္ဗူးမွ မပါ လာပါဘူး။ ဇီးထုပ္ ၁၀ ထုပ္ကလည္း တစ္ထုပ္မွ မပါလာဘူး (က်မ ေခ်ာင္းဆုိးမွာစိုးလုိ႔ စာတုိက္၀န္ထမ္းေတြက အဲေလာက္ ေစတနာ ထားတာ အခုမွ သိရတယ္။) အဆုိးဆုံးက ေဆးေပါင္ဒါပါပဲ။ က်မ အတြက္ အေရးအၾကီးဆုံးပစၥညး္ကိုမွ သူတုိ႔ သေဘာနဲ႔ သူတုိ႔ ခ်န္ထားခဲ့တာ စိတ္အဆုိးဆုံးပါပဲ။ ၂ ရက္ေလာက္ က်မ ေဒါသေတြ နဲ႔ ပူေလာင္ရင္း “သူတုိ႔ မဆန္႕လုိ႔ ၂ ထုပ္ခြဲပုိ႔တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ပုိက္ဆံလည္း ေပးထားတာပဲ သူတို႔ မလုပ္ေလာက္ပါဘူး။ ေနာက္ပစၥည္းတစ္ထုပ္မ်ား ထပ္ေရာက္လာမလား” ဆုိျပီး စာတုိက္ပုံးကို အရင္ကထက္ ပုိေခ်ာင္းျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ပတ္ေက်ာ္လာတဲ့အထိ ေရာက္မလာေတာ့တဲ့အဆုံး က်မ စိတ္ကုိ ဒုံးဒုံးခ်ရင္း ပစၥည္းက ႏွစ္ထုပ္ခြဲပုိ႔တာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိျပီး အမွန္ကုိ လက္မခံခ်င္ပဲ လက္ခံလုိက္ရပါတယ္။

ဖုန္းလုိင္းျပန္ေကာင္းလုိ႔ ေမာင္ေလးကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႕ေရွ႕မွာပဲ စကၠဴပုံးထဲ ပစၥည္းေတြ ထည့္ခ်ိန္ျပီး ပုံးကုိ ပိတ္ျပီးမွ ပစၥည္းပုိ႔ခ ပုိက္ဆံ ၁၁၁ ေဒၚလာ ရယ္ ပုံးရယ္ကုိ မျပီး စာတုိက္ ၀န္ထမ္းက အထဲယူသြားတာတဲ့။ အထဲေရာက္မွ ကုိယ္ေရႊ၀န္ထမ္းက သူ႕ဘာသာသူ လုိတုိးပုိေလ်ာ့လုပ္ရင္း သူလုိမယ္ထင္တာ သူ႕စိတ္ကူးနဲ႔သူထည့္ျပီး သူ မလုိဘူးလုိ႔ ထင္ထားတာေတြကုိ ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္တာ သူမလုိဘူးထင္တဲ့အရာေတြက က်မ အသုံးလုိေနတာေတြပါပဲ။ က်မဆီေရာက္လာတဲ့ စကၠဴပုံးဟာ ဘယ္လုိမွ ၉ ကီလုိ အျပည့္ရွိမေနေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာတုိက္၀န္ထမ္းဟာလည္း ပစၥည္းပုိ႔ခ ပုိက္ဆံရွင္းရင္ ၉ ကီလုိဖုိး ရွင္းစရာမလုိတဲ့အတြက္ ေဒၚလာ ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ ေလာက္ေတာ့ ရသြားမွာပါ။ သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိမ်ိဳး လုပ္ရတာလဲ.. အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပဲ.. “သူတုိ႔ ပိုက္ဆံလုိခ်င္လုိ႔ေပါ့.. သူတုိ႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး မေျပလည္ၾကလုိ႔ေပါ့..သူတုိ႔ လစာနဲ႔သူတုိ႔ မလံုေလာက္လုိ႔ေပါ့...”ဆုိတဲ့ အေတြးေတြ က်မေခါင္းထဲကုိ တန္းစီျပီး ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မလည္း အလွဴေပးတယ္လုိ႔ သေဘာထားလုိက္ျပီး ဘယ္လုိမွ ျပန္မရေတာ့မဲ့ ပစၥည္းေတြအေပၚ စိတ္ကုိျဖတ္ခ်လုိက္ရင္း.. သူတုိ႔အတြက္ ေစတနာနဲ႔ လွဴလိုက္တယ္လုိ႔ သေဘာထားလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒါဆုိရင္ ၀န္ထမ္းလည္း အကုသုိလ္မျဖစ္ေတာ့သလုိ က်မလည္း ကုသုိလ္ရတာေပါ့။ က်မတို႔အတြက္ ဒီေလာက္ပုိက္ဆံက ဘာမွ မဟုတ္ေပမယ့္ တကယ္ လုိအပ္တဲ့ သူ႕ ဆီ အဲဒီပုိက္ဆံေရာက္သြားျပီး အသုံးက်ရင္ ၀မ္းသာရမွာပါ။ စာတုိက္၀န္ထမ္းဟာ သူ႕နာမည္၊ သူ႕လိပ္စာ၊ သူ႕မွတ္ပုံတင္ အမွန္နဲ႔ ေတာင္ အခုလုိ အျဖစ္မ်ိဳးကုိ က်ဴးလြန္ရဲတာေတာ့ သတၱိေကာင္းတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြတ္ေနသလုိ “မုိး.. မုိး ဘာလုိ႔ရြာ၊ ဖားေအာ္လုိ႔ရြာ...”ဆုိျပီး အျပစ္ပုံခ်ရရင္မယ္ဆုိရင္ ပထမဆုံး အျပစ္ရွိသူက က်မပါပဲ။ ေခတ္ေၾကာင့္လား၊ စနစ္ေၾကာင့္လား.. ဒါေတြကေတာ့ အထူးေျပာျပေနဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူးေနာ္။ “ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ” လုိ႔လည္း ဆုိစကားရွိတယ္မဟုတ္လား။

အခုဆုိရင္ ဇီးထုပ္ေလး စားခ်င္လုိက္တာလုိ႔ ေရရြတ္မိရင္ေတာ့ က်မ အမ်ိဳးသားရဲ႕ မ်က္ေစာင္းက “မင္းဘာသာမင္း လက္က်န္ ဇီးထုပ္ေတြ အကုန္စားပစ္လုိက္ျပီးေတာ့ ခုက်မွ ေရရြတ္မေနနဲ႔။ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး”လုိ႔ ရည္ရြယ္ျပီး ေျပာေနသလုိပါပဲ။ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ.. တကယ္လည္း စားခ်င္တာကုိး။ အေမကေတာ့ က်မ စားခ်င္တာေတြ မစားရလုိ႔ “ၾကည့္ေန.. ထပ္ယူခ်င္ ယူၾကအုံး.. ငါကေတာ့ ထပ္ပို႔ေပးအုံးမယ္”လုိ႔ ၾကိမ္း၀ါးေနတုန္းပါပဲ။ တစ္ခါ မဟုတ္ တစ္ခါေတာ့ က်မ လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ပါလာမွာပါလုိ႔ ေတြးရင္း “
ျမန္မာျပည္ ျပင္ပကုိ ေရာက္ေနတဲ့သူမ်ား က်မလုိ အျဖစ္မ်ိဳးမွ အျမန္ဆုံး ကင္းေ၀ႏုိင္ပါေစ.....” လုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္ရပါတယ္။

ႏုိ၀င္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၀၇။

November 15, 2007

Sukiyaki

မေန႔က ဂ်ပန္စာ သင္တန္းရွိေပမယ့္ စာမသင္ျဖစ္ပဲ ဆရာမေတြနဲ႔အတူ Sukiyaki Party လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ က်မအတြက္ Sukiyaki ကုိ ပထမဆုံးအၾကိမ္ စားဖူးတာပါပဲ။ ဂ်ပန္ေတြက Sukiyaki ကုိ အိမ္မွာပဲ ကုိယ္တုိင္ ခ်က္စားေလ့ရွိျပီး တုိက်ိဳက ခ်က္တဲ့ပုံစံနဲ႔ အုိဆာကားက ခ်က္တဲ့ပုံစံ မတူဘူးလုိ႔ ဆရာေတြက ေျပာျပပါတယ္။ ခ်က္နည္းမတူေပမယ့္လည္း အရသာက သိပ္မကြာလွပါဘူး။



အဓိက ပါ၀င္တဲ့ ပစၥည္းေတြက အမဲသားရယ္၊ ဟင္းရြက္၊ ဂ်ပန္ ပဲငံျပာရည္၊ သၾကားနည္းနည္း နဲ႔ ဟင္းခ်က္အရက္လုိမ်ိဳးပါ။ Sukiyaki ခ်က္ဖုိ႔အတြက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္တာက စားပြဲတင္ ဂက္စ္မီးဖုိနဲ႔ Sukiyaki အုိးပါပဲ။ ဟင္းရြက္နဲ႔ တျခားလုိအပ္တဲ့ပစၥည္း အမည္ေတြကုိ စာအုပ္ထဲ မွတ္ထားတာ မွန္သမွ် အကုန္ခ် ေရးလုိက္ေတာ့....

- အမဲသား
- မုန္ညွင္းထုပ္ (Hakusai)
-ၾကက္သြန္နီမိတ္ (ဒီမွာ -ၾကက္သြန္မိတ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္။)
-Tofu (သူတုိ႔ကေတာ့ yaki - tofu လုိ႔ေခၚၾကတယ္။ ရုိးရုိး tofu က ေပ်ာ့ဖတ္ေနေပမယ့္ yaki tofu က နည္းနည္းမာေတာ့ ျမန္မာျပည္က ပဲျပားနဲ႔ဆင္တူတယ္)
-Kikuna (ကိကုန) လုိ႔ေခၚတဲ့ ဟင္းရြက္ (ဒီအတုိင္း နမ္းၾကည့္ရင္ ေဆးရြက္လုိလုိ စိမ္းေရႊေရႊနဲ႔ ဟင္းထဲ ထည့္စားေတာ့လည္း စားလုိ႔ေကာင္းပါတယ္)
-ပဲၾကာဇံလို ဂ်ပန္ေခါက္ဆြဲ (ဂ်ပန္လုိေတာ့ shirataki ရွိရတကိ လုိ႔ေခၚၾကတယ္။ ဂ်ယ္လီလုိပဲ။ ေခါက္ဆြဲမွ်င္ေတြကုိ စုျပီး အထုံးေလးျဖစ္ေအာင္ ထုံးထားတယ္)
-မႈိ (ဂ်ပန္အေခၚက maitake မအိတခဲ)
-ၾကက္ဥ
-ပဲငံျပာရည္
-ဟင္းခ်က္အရက္ (mirin) က သၾကားရယ္ ဂ်ပန္အရက္ရယ္ကုိ ေရာထားတာပါ။
-သၾကားနည္းနည္း
-Udon (အုဒြန္း) ေခါက္ဆြဲ ကေတာ့့ ေနာက္ဆုံးမွ စားတာပါ။



ဟင္းရြက္နဲ႔ မႈိ ကို ေရေဆး၊ သင့္သလုိ လွီးျဖတ္ျပီး ဗန္းထဲထည့္ထားလုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ပဲျပားကိုလည္းအတုံးေလးေတြ တုံး ထားလုိက္တာေပါ့။ ရွိရတကိ ေခါက္ဆြဲအထုံးေတြကုိလည္း ဘူးထဲက ေဖာက္ျပီး ေဘးမွာ စီထားလုိက္ပါတယ္။ က်မကပါ ဆရာမနဲ႔အတူ ၀ုိင္းကူလုပ္ေပးေတာ့ သူတုိ႔ လုပ္သမွ်ကုိ လုိက္ၾကည့္ထားရင္း မွတ္စရာ ရွိရင္ စာအုပ္ထဲမွတ္လုိက္၊ မသိတာရွိရင္ စပ္စုလုိက္၊ ဆရာမခုိင္းတာေလး လုပ္ေပးလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး အားလုံးျပင္ဆင္ျပီး စားပြဲေပၚမွာ စုတင္ထားလုိက္ေတာ့ ဒီလုိေလးရလာတာပါပဲ။ ခ်က္စားဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ပါျပီ။


ပထမဆုံး ဒယ္အုိးထဲကုိ အမဲသားရယ္ သၾကားနည္းနည္း ထည့္ျပီး ေမႊပါတယ္။



ခဏေလး ၾကာေတာ့မွ ပဲငံျပာရည္နဲ႔ ဟင္းခ်က္ အရက္ ကုိ အေပၚက ထပ္ဆမ္းျပီး ေမႊေပးရပါတယ္။



အမဲသားက်က္ေလာက္ျပီဆုိေတာ့မွ ဟင္းရြက္ရယ္ ပဲျပားရယ္ မႈိရယ္ ေခါက္ဆြဲထုံးေတြ ကုိ သင့္သလုိထည့္ျပီး တူနဲ႔ ေမႊေပးရင္း တေအာင့္ေလာက္ ေနရင္ စားလုိ႔ရပါျပီ။


မစားခင္ ပန္းကန္လုံးထဲကုိ ၾကက္ဥ အစိမ္း ေဖာက္ထည့္ျပီး ေမႊထားျပီးမွ ၾကက္ဥႏွစ္အရည္နဲ႔ စားရတာပါ။ က်မက ၾကက္ဥအစိမ္း မစားဖူးေတာ့ ညွီမယ္ထင္တာ။ တကယ္တမ္းစားၾကည့္ေတာ့ ညွီနံ႔ မရွိပဲ စားလုိ႔ေကာင္းပါတယ္။


ေနာက္ဆုံးမွ အစာပိတ္အေနနဲ႔ အုဒြန္းေခါက္ဆြဲထည့္ျပီး စားပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဗိုက္ျပည့္သြားလုိ႔ နည္းနည္းေလး ျမည္းၾကည့္ယုံေလာက္ပဲ စားႏုိင္ပါေတာ့တယ္။ စားေသာက္ျပီးစီးလို႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ျပန္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီေလာက္ ရွိပါျပီ။ Sukiyaki ကုိေတာ့ က်မလည္း အခုမွ စားဖူးေပမယ့္ စားရတာ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္လည္း ခ်က္စားျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕.....

ႏုိ၀င္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၀၇။

November 6, 2007

ဂ်ပန္ စာပုိ႔ စနစ္



က်မ ရုံးက ျပန္လာတုိင္း အျမဲတမ္း မပ်က္မကြက္ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္က အိမ္အ၀င္ စာတုိက္ပုံးကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္တတ္တာပါ။ ဘယ္သူမ်ား စာပုိ႔မလဲ။ ဘာအေၾကာင္းၾကားစာမ်ား လာမလဲ ဆုိျပီး အိမ္ထဲမ၀င္ခင္ စာတုိက္ပုံးကုိ အရင္ဖြင့္ျပီး စစ္တတ္တာ အက်င့္တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကုိယ္လိုခ်င္တာ ရွိရင္ေတာ့ အိမ္ထဲ ယူလာခဲ့လိုက္တာေပါ့။ မလုိခ်င္ရင္ေတာ့ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ အမႈိက္ပုံးထဲကုိ ပစ္ထည့္လိုက္တာပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က ေၾကာ္ျငာ စာရြက္ေတြ မ်ားပါတယ္။ စိတ္ကူးထဲ ေမွ်ာ္တတ္တာက ကုိယ့္ကုိ ျမန္မာျပည္က ဘယ္သူမ်ား စာပုိ႔မလဲဆိုျပီး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြဆီက စာကုိ ေမွ်ာ္တာပါပဲ။ ေမွ်ုာ္သာ ေမွ်ာ္ေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ အဲလုိစာမ်ိဳး က်မဆီကုိ ေရာက္လာေလ့မရွိပါဘူး။ သူတုိ႔ဆီက စာမလာဘူးဆုိတာလည္း ေသခ်ာေပါက္ကုိ သိေနတယ္ေလ။ ကုိယ္ကမွ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ စာမွ မထည့္တာ။ သူတုိ႔ကေရာ ကုိယ့္ဆီ စာမေရးတာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မိသားစု၀င္ေတြဆီက စာလာရေအာင္ကလည္း ရန္ကုန္ ကုိ ဖုန္းအျမဲဆက္ေနတာ အလြန္ဆုံးျခား ၂ ရက္ပါပဲ။

ျပီးခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔ ကေတာ့ စာတုိက္ပုံး ဖြင့္လိုက္တာ ပုိ႔စ္ကဒ္ေလး တစ္ခုကုိ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲကလည္း “ဟာ သြားျပီ” ဆုိျပီး ျဖစ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီ ပုိ႔စ္ကဒ္က အိမ္ကုိ စာပုိ႔သမားျဖစ္ျဖစ္၊ ပါဆယ္ထုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ Register လုပ္ထားတဲ့ စာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ လာပုိ႔လုိ႔ ပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္မွာ လူမရွိရင္ ပစၥည္း လာပို႔တဲ့သူက ထားသြားတဲ့ Undeliverable Item Notice ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ကဒ္ေလးပါ။

ဂ်ပန္ရဲ႕ စာပို႔စနစ္ကုိ က်မ ေသခ်ာ မသိပါဘူး။ သတိထားမိ သေလာက္ကေတာ့ စာ ရယ္ ပစၥည္းေတြ ရယ္ ကုိ Public Holidays နဲ႔ တနဂၤေႏြ ေန႔က လြဲရင္ က်န္ေန႔ေတြမွာပုိ႔ေပးပါတယ္။ ဒီကုိ စေရာက္ကတည္းက အျမဲတမ္း လာေလ့ရွိတာက အဲဒီ ပုိ႔စ္ကဒ္ ပါပဲ။ စာပို႔သမား ပစၥည္းလာပုိ႔ရင္္ က်မတုိ႔ အိမ္မွာ မရွိၾကပါဘူး။ ရုံးဖြင့္ရက္ဆုိရင္လည္း ရုံးမွာမုိ႔လုိ႔။ ပိတ္ရက္ဆုိရင္လည္း အိမ္မွာ မရွိတာမုိ႔လုိ႔ ဘယ္ေတာ့မဆုိ စာပို႔သမား လာရင္ ၁ ေခါက္တည္းနဲ႔ လက္ခံ ယူထားလုိက္ရတာမ်ိဳး တစ္ခါမွကုိ မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ စာတုိက္ပုံးမွာ စာပို႔သမား ထားခဲ့တဲ့ ပုိ႔စ္ကဒ္ေလးယူျပီး ရုံးက သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ အကူအညီ ေတာင္းရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္တစ္ခါ ျပန္လာပုိ႔ေပးဖုိ႔ စာတုိက္ ကုိ ဖုန္းဆက္ျပီး ေျပာေပးပါတယ္။ ကုိယ္က အိမ္မွာရွိမယ့္ အခ်ိန္ကုိ ေျပာလိုက္ျပီး ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ကေန ေစာင့္ေနယုံပါပဲ။ က်မတုိ႔ကေတာ့ ရုံးဆင္းျပီး ခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ ည ၇ နာရီ ကေန ၉ နာရီ အခ်ိန္ကုိ ပဲ အျမဲတမ္း ယူျဖစ္ပါတယ္။


အခု ကူညီေနက် သူငယ္ခ်င္း အကိုၾကီးက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ တရုတ္ျပည္ကုိ ေရာက္ေနေတာ့ က်မတုိ႔လည္း အဲဒီ ကဒ္ေလးကုိ ရုံးသာ ယူသြားရတယ္ ဘယ္သူ႕ကုိ ေျပာျပီး အကူအညီ ေတာင္းရမလဲဆုိတာ မသိဘူးျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ဂ်ပန္မေလးက ပုိ႔စ္ကဒ္ထဲမွာ ဂ်ပန္လုိ ေရးထားတာေတြကုိ ဖတ္ျပေပးရင္း အင္တာနက္ကေန Redelivery အတြက္ Register လုပ္ရင္လည္း ရတယ္ ေျပာပါတယ္။ အင္တာနက္ကေန လုပ္တာဆုိေတာ့ တခုခု လြဲမွား ခဲ့ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္း ေရာက္မလာရင္ျဖစ္ျဖစ္ Register လုပ္ထားတဲ့ Code Number ကုိ print out ထုတ္ျပီး သိမ္းထားဖုိ႔နဲ႕ တကယ္လုိ႔ ကုိယ္ေျပာထားတဲ့အခ်ိန္ ပစၥည္းလာမပို႔ရင္ စာတိုက္ကုိ သူ ကုိယ္တုိင္ ဖုန္းဆက္ေပးပါ့မယ္လုိ႔ ဂ်ပန္မေလးက ေျပာပါတယ္။


ပစၥည္းကို လာပုိ႔ေပးဖုိ႔ ေျပာထားတာက ထုံးစံအတုိင္း တနလၤာေန႔ ည ၇ နာရီကေန ၉ နာရီအခ်ိန္ပါပဲ။ အဲဒါဆုိေတာ့ ည ၇ နာရီေလာက္ကတည္းက အိမ္မွာ ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ အရင္အေခါက္ေတြက ပစၥည္း လာပုိ႔ရင္ ၇ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ဆုိ လာပုိ႔တတ္ပါတယ္။ မေန႔ကေတာ့ မုိးကလည္း ေကာင္းေနတာနဲ႔ စာပုိ႔သမားက ၇ နာရီလည္း မလာ၊ ၈ နာရီလည္း ေရာက္မလာပါဘူး။ ၈ နာရီ ခြဲေလာက္က်ေတာ့ က်မတုိ႔လည္း စိတ္ေလ်ာ့ျပီး အင္တာနက္က လုပ္တာမုိ႔လုိ႔ မရတာလား၊ မုိးရြာလုိ႔လား၊ ဟုိေတြး ဒီေတြးနဲ႔ ၂ ေယာက္သား ထမင္းမစားႏုိင္ဘဲ ေစာင့္ေနရာက ၈ နာရီခြဲေက်ာ္ေတာ့ စာပို႔သမား ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႕တစ္ကုိယ္လုံးလည္း မုိးေရ ရႊဲနစ္ေနျပီး ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတာမုိ႔လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ သနားစိတ္ ျဖစ္မိတယ္။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး တိက်တာကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။


အခုဆုိရင္ ေဆာင္းဦးေပါက္ျပီဆုိေတာ့ ရာသီဥတုက ျပန္ေအးလာပါျပီ။ ဂ်ပန္က မုိးရာသီ သတ္သတ္ မရွိေပမယ့္ မုိးရြာရင္ ေလ ပါ ပါလာျပီး စိမ့္ေနေအာင္ ေအးပါတယ္။ အဲဒါဆုိေတာ့ က်မတုိ႔ ထင္တာက မိုးရြာလုိ႔ သူတုိ႔ မလာေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္ထားတာပါ။ တကယ္တမ္း လာေပးတဲ့ ပစၥည္းကေတာ့ ေယာင္းမ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ စာနဲ႔ ဓာတ္ပုံေတြပါပဲ။ ဒီရက္ပုိင္း အတြင္း ရန္ကုန္ကုိလည္း ဖုန္းေခၚမရတာနဲ႔ ေယာင္းမ စာထည့္ ေပးလိုက္တယ္ ဆုိတာ ၾကိဳမသိထားပါဘူး။ အခုေတာ့ က်မ ေမွ်ာ္ေနတဲ့စာက ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ ရန္ကုန္ကေန စာကုိ Register လုပ္ျပီး ထည့္လုိက္တာမုိ႔လုိ႔ ဒီစာအိတ္ေသးေသးေလးကုိ စာတုိက္ပုံးထဲ ထည့္လုိ႔ရရဲ႕သားနဲ႔ မထည့္ပဲ က်မတုိ႔လက္ထဲကုိ ေရာက္ေအာင္ပုိ႔ေပးခဲ့တာပါ။ လက္ခံရရွိေၾကာင္း ျဖတ္ပုိင္းမွာ အမ်ိဳးသားက လက္မွတ္ထုိးေပးလိုက္ျပီး တာ၀န္တခုျပီးသြားလုိ႔ စာပုိ႔သမား လွည့္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မုိးက တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔ ရြာလုိ႔ ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕ စာပုိ႔စနစ္ကုိေတာ့ တကယ္ကုိ ေက်းဇူးလည္းတင္မိပါတယ္။


အိမ္တံခါးျပန္ပိတ္ရင္း က်မ သတိရမိလိုက္တာက စုိးျမတ္သူဇာနဲ႔ စုိးသူ ရုိက္ထားတဲ့ အျမန္ေခ်ာပုိ႔ ေၾကာ္ျငာထဲက စုိးျမတ္သူဇာ ေျပာသြားတဲ့ စကားေလးပါ။ “စုိးသေဘာက် ေက်နပ္တဲ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကုိ ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးထိ အေရာက္ပုိ႔ေပးခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးရဲ႕ အျမန္ေခ်ာပုိ႔စနစ္ကုိ အထူးပဲ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ သေဘာက်မိပါတယ္ရွင္.. ”ဆုိတာေလးေပါ့။ ဒီေၾကာ္ျငာေလးက ၾကာလည္း ၾကာလွပါျပီ။ အဲဒါဆုိေတာ့ စုိးျမတ္သူဇာ ေျပာစကားကုိ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ မွားရင္လည္း ျပင္ေပးၾကပါ။ က်မ တဆက္တည္း ေတြးမိတာက ေၾကာ္ျငာဆုိတာက “ေက်ာ္” ေအာင္ “ညာ” တာမ်ားလား။


ႏုိ၀င္ဘာ ၆၊ ၂၀၀၇။

November 5, 2007

What's in my bag?



မဂ်စ္ က What's in my bag လုိ႔ tag တာနဲ႔ အိတ္ထဲမွာ ရွိတာေတြ ေရးလုိက္ပါတယ္။ အခုလုိ အိတ္ထဲ ရွိတာေလးေတြကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ခ်ျပရလိမ့္မယ္လုိ႔ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိဖူးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆုံး အိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြ ကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးျပီး Blog ေပၚတင္လိုက္ပါျပီ။ လုိခ်င္တာရွိလည္း ယူသြားၾကပါ... (ယူလုိ႔ရရင္.. :D)

၁။ ေဆးဘူး

၂။ ေသာ့တြဲ (စက္ဘီး ေသာ့နဲ႔ အိမ္ေသာ့ကုိ တြဲခ်ိတ္ထားတာ။ ေပ်ာက္ရင္ အိမ္ထဲလည္း ၀င္မရဘူး။ စက္ဘီးလည္း စီးမရေတာ့ဘူး.. :D )

၃။ ဟန္းဖုန္း (ဘယ္သြားသြား သူပါေပမယ့္ အမ်ိဳးသားကလြဲရင္ သူစိမ္းဆီက ဖုန္းလာတာဆုိလုိ႔ Blogger သူငယ္ခ်င္း ၁ ေယာက္ၾကီးမ်ားေတာင္ ရွိတာ။)

၄။ သီခ်င္းနားေထာင္လုိ႔ရေအာင္ iPod

၅။ ဘဏ္ စာအုပ္ ၂ အုပ္ (သြားေလရာ သူပါတယ္။ ပုိက္ဆံထုတ္ျပီးတုိင္း စာအုပ္မွာ update လုပ္လုိ႔ရေအာင္။ တစ္အုပ္က ကုိယ့္စာအုပ္၊ ေနာက္တစ္အုပ္ကေတာ့ အမ်ိဳးသားရဲ႕ စာအုပ္။ အထင္မၾကီးပါနဲ႔ေနာ္။ စာအုပ္ပဲ ရွိတာ ဘဏ္ကဒ္က သူယူထားတယ္။ :P)

၆။ မွတ္စုစာအုပ္ (ေခါင္းထဲ မမွတ္ႏုိင္လုိ႔ သူ႔ကုိ ေဆာင္ထားရတယ္... )

၇။ ဘုရားစာအုပ္

၈။ ပိုက္ဆံအိတ္ (အိတ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံကလြဲျပီး Bank Card၊ Foreign Registration Card, Health Insurance ကဒ္၊ ေစ်း၀ယ္ရင္ သုံးတဲ့ Point Card..၊ ေက်ာင္းသားကဒ္၊ စာၾကည့္တုိက္ကဒ္၊ အသင္း၀င္ကဒ္.. ကဒ္ေပါင္းစုံ ... အဲဒါေတြပဲ ရွိတယ္)

၉။ ေဘာပင္ထည့္တဲ့အိတ္

၁၀။ တုိတုိထြာထြာ အိတ္ (မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဘူး မိန္းခေလး အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကုိ ရွာရတာ ရႈတ္လြန္းလို႔ အိတ္တစ္လုံးထဲစုျပီး ထည့္ထားလိုက္ေတာ့ ေအးေရာ.. )

၁၁။ ထီး

၁၂။ လက္သုတ္တဲ့ တဘက္အေသး

ကုန္ျပီ.. ရွိေတာ့ဘူး။ ( ဒီစာသားက သူမ်ားေတြ blog မွာ ေရးထားတာ သေဘာက်လုိ႔ ကူးယူျပီး ေရးလုိက္တာပါ... ) ကဲ..က်မကေတာ့ အိတ္ထဲ ရွိတာ အကုန္ထုတ္ျပလုိက္ပါျပီ။ ေနာက္လာလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြထဲက မေရးရေသးသူေတြကုိ ထပ္ျပီး tag လုပ္လိုက္ပါတယ္။

- မမသမုဒယ
- မျမရြက္ေ၀
- Dilo
- Totto Chan

အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ေရးေပးၾကပါေနာ္.. ေပ်ာ္စရာ သက္သက္မုိ႔ပါ..

ႏုိ၀င္ဘာ ၅၊ ၂၀၀၇။