“ဂ်ပန္ စာပုိ႔ စနစ္” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ကုိေရးျပီး က်မတုိ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စာပုိ႔စနစ္ ကုိေရးဖုိ႔ အခြင့္ၾကံဳလာပါတယ္။ စိတ္ရင္းနဲ႔ေျပာရရင္ ဒီပုိ႔စ္ကုိ က်မ ေရးခ်င္စိတ္မရွိပါဘူး။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိတာ ဒီပုိ႔စ္ေလး ဆုံးေအာင္ ဖတ္ျပီးရင္ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အျပင္ဘက္ကုိ ေရာက္ေနတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လက္ရွိေနထုိင္ရတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ အဆင္ေျပမႈေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြ ၾကံဳလာတုိင္းမွာ ကုိယ့္အမိႏုိင္ငံနဲ႔ ယွဥ္ျပီး သတိတရ ေတြးမိ တတ္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ စနစ္၊ ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ျမင္ရင္ “ငါတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာလည္း အဲလုိျဖစ္ရင္ ေကာင္းမယ္” ဆုိျပီး စိတ္ကူးမိသလုိ၊ မေကာင္းတဲ့ စနစ္၊ အက်င့္ေတြ နဲ႔ ၾကံဳလာရင္လည္း “ဟင္း.. ငါတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာဆုိရင္ အဲလုိမဟုတ္ဘူး” ဆိုျပီး အျမဲတမ္း ယွဥ္တြဲ စဥ္းစားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း က်မအယူအဆ တစ္ခု သက္သက္ပါပဲ။ လူတုိင္းအတြက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ကစျပီး က်မ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အျပင္ဘက္ကုိေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အိမ္ကုိ ကုိယ့္အတြက္ အလုပ္ပုိမွာလည္း စုိးတယ္၊ ၀န္ပိမွာလည္း စုိးတဲ့အတြက္ စာတုိက္ကေန ဘာပစၥည္း၊ ဘာစာမွ မပုိ႔ခုိင္းခဲ့ပါဘူး။ က်မနဲ႔အတူေန သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကုိ သူတုိ႔အိမ္က စားစရာ ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္၊ စာျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္လာတုိင္း က်မ ၀မ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလုိမ်ိဳး ကုိယ့္အိမ္က စာမ်ားေရာက္လာမလား၊ အစားအစာမ်ား ေရာက္လာမလားဆုိျပီး မသိစိတ္က ေမွ်ာ္လင့္မိတတ္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ က်မရဲ႕ မိသားစုကုိ တစ္ခါမွ ပစၥည္းပုိ႔ေပးပါလုိ႔ မမွာခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေနရမွာလည္း တစ္ႏွစ္တည္းမို႔ စားခ်င္တာရွိရင္လည္း တုိက်ိဳကုိပဲ လွမ္းမွာျပီး အိမ္ကိုေတာ့ ဒုကၡ မပုိေစခဲ့ပါဘူး။
အခု တစ္ေခါက္ ဂ်ပန္ကုိ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ က်မရဲ႕ ေယာင္းမနဲ႔ မတ္က “အမ ဘာလုိခ်င္လဲ၊ ဘာပုိ႔ေပးရမလဲ”လုိ႔ စာေရးတုိင္း၊ ဖုန္းဆက္တုိင္းေျပာလာတာနဲ႔ မတ္ေတာ္ေမာင္ကုိ ဖတ္စရာ စာအုပ္ပို႔ေပးပါဆုိျပီး က်မခင္ပြန္းကတဆင့္ ေျပာခုိင္းလုိက္တာ၊ သိပ္မၾကာပါဘူး မဂၢဇင္း နဲ႕ စာအုပ္ စုစုေပါင္း ၃ ထုပ္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေရာက္လာပါေလေရာ.. စိတ္ထဲမွာလည္း ေတြးမိတာေပါ့.. “ေကာင္းလုိက္တဲ့ စာပုိ႔စနစ္။ ျမန္မာျပည္လည္း မဆုိးပါဘူး။ တုိ႔ႏုိင္ငံက စာတုိက္ၾကီးလည္း လုပ္ေပးရွာသား။ ပုိက္ဆံေပးရတာေတာ့ ေပးရတာေပါ့။ ဒီလုိေလးေတြ မၾကာခဏ ေရာက္လာတာကုိပဲ ၾကံဖန္ျပီး ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္..” လုိ႔ စိတ္က ခ်ီးက်ဴးမိပါေသးတယ္။ ပုိက္ဆံေပးရေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က ပုိ႔လုိက္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ျမင္ရေတာ့ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္။ ျမန္မာစာအုပ္၊ မဂၢဇင္းေတြ ျမင္ရေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္သြားသလုိမ်ိဳး ခံစားလုိက္ရတာ မျငင္းပါဘူး။ အဲဒီ စာအုပ္ထုပ္ေတြက က်မကုိ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ျဖစ္ေစတာ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္အထိေအာင္ပါပဲ။ စာအုပ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြ တကုိင္ကိုင္နဲ႔ ေမ်ာက္အုန္းသီး ရသလုိ လက္က ကုိ မခ်ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီၾကားထဲ ေယာင္းမကလည္း သူႏုိင္သေလာက္ စားစရာ အထုပ္ေလးေတြ၊ ဂ်ာနယ္ထုပ္ေတြကုိ မၾကာမၾကာ ပုိ႔ေပးတတ္ေတာ့ က်မလည္း က်မရဲ႕ မိဘ ၂ ပါးနဲ႔ ေမာင္ေလးကုိ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပမိရင္းက ဇာတ္လမ္းစလာေတာ့တာပါပဲ..
ေယာင္းမနဲ႔ မတ္ေတာ္ေမာင္ကုိ နမူနာထားျပီး က်မ ေမာင္ေလးကုိ စကားနာထုိးမိတာေပါ့။ “ညီညီ.. သူစိမ္းက ငါ့ကုိ ပစၥည္းေတြ စားစရာေတြ ပုိ႔ေပးတယ္၊ နင္ကေတာ့ ငါ့ဆီက မုန္႔ဖုိးပဲ ေတာင္းေနေတာ့တာပဲ”လုိ႔ ေျပာမိေတာ့ ေမာင္ေလးက “နင္ဘာလုိခ်င္လဲ၊ ငါပုိ႔ေပးမယ္ေလ.. နင္လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းစာရင္းေတြသာ ငါ့ဆီလွမ္းပုိ႔လုိက္လုိ႔” ေျပာလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ရန္ကုန္ စာတုိက္ၾကီးရဲ႕ ပစၥည္းပုိ႔ခ ေစ်းႏႈန္းကုိ အရင္ စုံစမ္း ေတာ့တာေပါ့။ ၁ ကီလုိဆုိရင္ ၂၆ ေဒၚလာ၊ ၂ ကီလုိဆုိရင္ ၃၇ ေဒၚလာ၊ ၃ ကီလုိဆုိရင္ ၄၆ ေဒၚလာ.... ၁၀ ကီလုိအထိ အမ်ားဆုံးပုိ႔လုိ႔ရျပီး ၁၀ ကီလုိဆုိရင္ ေဒၚလာ ၁၂၀ ၾကပါတယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။ ( ေဒၚလာေစ်းက အတိအက် ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. ေစ်းကေတာ့ အဲဒီ၀န္းက်င္ပါပဲ.. မွားရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါ.. ) ပစၥည္းပုိ႔ခ ေစ်းႏႈန္းကုိ ၾကည့္ရတာ မ်ားမ်ားပုိ႔ရင္တန္တဲ့သေဘာရွိတယ္။ က်မလည္း ရန္ကုန္ကုိ ပိုက္ဆံလႊဲေတာ့ ေငြပုိလႊဲရင္း မွာခ်င္တဲ့ ပစၥည္းစာရင္းေတြပါ တခါတည္း ထည့္ေပးလုိက္တာေပါ့။
မွာလုိက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကလည္း မ်ား၊ အိမ္ကလည္း ေစတနာေတြပုိျပီး ထည့္ေပးလုိက္တာ တကယ္တမ္း စာတုိက္မွာ ခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ၉ ကီလုိ နီးပါးရွိတာနဲ႔ ၁၁၁ ေဒၚလာ ေပးလုိက္ရတဲ့အျပင္ စာတုိက္ၾကီးက ၀န္ထမ္းကုိလည္း ျမန္မာေငြ ၆၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွင္းလုိက္ရတယ္လုိ႔ ေမာင္ေလးက ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေျပာလာပါတယ္။ က်မလည္း ေဒၚလာ ၁၁၁ ဆုိေတာ့ မ်က္လုံး ျပဴးသြားေပမယ့္ “အုိ.. ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ၊ အုိဆာကာကေန တုိက်ိဳမွာရင္လည္း အဲေလာက္ေပးရမွာပဲ၊ ဒီမွာဆုိရင္ ပစၥည္းေတြက ေသခ်ာေရြးတတ္မွ ရမွာ၊ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ ဒိတ္ေအာက္တာေတြ ပါလာရင္ဒုကၡ”လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ျဖည့္ေတြးရင္း အိမ္က ေရာက္လာမဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ေမွ်ာ္တာေပါ့။ ေမွ်ာ္ယုံတင္ ေမွ်ာ္ရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ က်မကုိယ္တုိင္က ရန္ကုန္က ပုိ႔လုိက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ေရာက္လာရင္ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ဆုိ တအားမ်ားေနမယ္ဆုိျပီး လက္ထဲရွိတဲ့ ဇီးထုပ္ေတြ၊ စားစရာ လက္က်န္ေတြကုိ အျပတ္ရွင္းထားလုိက္တာေပါ့.. ဘယ္ရမလဲ.. ပစၥည္းေတြက ေနာက္တစ္ပတ္ ထပ္ေရာက္လာေတာ့မွာေလ.. ဟုတ္ဘူးလား။
ပစၥည္းေတြ ေရာက္တာေတာ့ စာပို႔သမားက ထုံးစံအတုိင္း ည ၇ နာရီခြဲေလာက္မွာ စကၠဴပံုးၾကီးကုိင္ျပီး ၀င္လာပါတယ္။ က်မ မ်က္စိထဲမွာျဖင့္ သူသယ္လာတာ စကၠဴပုံးလုိ႔ မျမင္ဘူး။ ေရႊအုိးသယ္လာတယ္လုိ႔ ပဲ ျမင္တယ္။ က်မကုိ ပုိတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိၾကပါေတာ့။ ဟုတ္တယ္ေလ.. က်မ စားခ်င္တာေတြ မွာထားတာေတြ၊ အေမရဲ႕ သားသမီး အေပၚမွာရွိတဲ့ ေစတနာ၊ ေမတၲာေတြဟာ အဲဒီပုံး ထဲမွာရွိေနတာကုိး။ ဒီမွာပုိက္ဆံရွိရင္ေတာင္ ၀ယ္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့ အရာေတြေပါ့။ က်မအတြက္ေတာ့ “ေရႊ” ထက္ကုိ အဖုိးတန္တယ္။ အေမ ကုိယ္တုိင္ေၾကာ္ေပးလုိက္တဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္၊ က်မ ၾကိဳက္တတ္မွန္းသိလုိ႔ ၀ယ္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အခ်ဥ္ထုပ္ မ်ိဳးစုံ၊ လက္ဖက္၊ ေဆးေပါင္ဒါ.... ဒါေတြကုိ က်မအခု ရေတာ့မယ္။ ဘယ္လုိစားပစ္လုိက္မယ္၊ ဘာလုပ္ပစ္လုိက္မယ္ဆုိျပီး စိတ္ကူးလည္း ယဥ္လုိက္ရေသးတယ္။
စကၠဴပုံးၾကီးကုိ မျပီး က်မ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာကုိ အမ်ိဳးသားက “ကဲ.. ကဲ.. ပစၥည္းရလာျပီ။ မင္းလုိခ်င္တာေတြ ပါလာျပီးလားဆုိတာ ၾကည့္ေပေတာ့” ဆုိျပီး စကၠဴပုံးကုိ ဖြင့္ေဖာက္ေပးပါတယ္။ က်မလည္း ပစၥည္းေတြ တခုခ်င္း ထုတ္ၾကည့္ရင္းက “အေမက က်မ မမွာတာေတြေရာ ထည့္ေပးလုိက္တာကုိး။ ဟင္.. က်မ မွာထားတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္လည္း မပါပါလား၊ အုိ... ဇီးထုပ္ေတြလည္း မပါဘူးေတာ့.. အင္း.. အေမ ပစၥည္းေတြ မ်ားလုိ႔ မထည့္ေပးလိုက္ႏုိင္ဘူးနဲ႔တူတယ္။ ငါးေျခာက္ေတြ ပုဇြန္ေျခာက္ေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ။ ပရုပ္လုံး အထုပ္ေလးေတာင္ ပါလုိက္ေသး။ အေမကေတာ့ အဲလုိကုိ ေသခ်ာတာ။ ဒီမွာၾကည့္ေတြ႕လား.. ”ဆုိျပီး ခင္ပြန္းျဖစ္သူကုိလည္း လွမ္းၾကြားရင္းေပါ့ေလ.. ။
က်မက Allergic ရွိေတာ့ ေအးလာရင္ အသားက ယားတတ္တဲ့အျပင္ ေက်ာကုန္းမွာ အဖုေသးေသးေလးေတြရွိလုိ႔ လူးရေအာင္ အေမက တရုတ္ေဆးနီမႈန္႔ေလးေတြ ထည့္ေပးလုိက္တယ္ေျပာတယ္။ ေဆးနီမႈန္႕ရွာအုံးမွပဲဆုိျပီး စကၠဴပုံးကုိ တစ္ခါျပန္ဖြင့္ ပစၥည္းေတြကုိ ေနာက္တစ္ခါျပန္ၾကည့္ေတာ့ “ေဆးနီမႈန္႕လည္း မပါပါလား” ဆုိျပီး သတိထားမိေပမယ့္ “ေတာ္ျပီ။ ညဥ့္နက္ေနျပီ။ ေနာက္ေန႕မွ အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ျပီး ေမးၾကည့္အုံးမယ္။ ပစၥည္းေတြလည္း ေသခ်ာျပန္စစ္ၾကည့္ရမယ္”လုိ႔ ေတြးျပီး အဲဒီညက က်မ ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
ေနာက္ေန႔ မနက္ အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့့ အိမ္ကလည္း “ေဆးနီမႈန္႕ ေသခ်ာထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေသခ်ာ ျပန္ရွာၾကည့္”လုိ႕ ေျပာတာနဲ႔ ရုံးကျပန္ေရာက္ေတာ့မွ စကၠဴပုံးမွာ ကပ္ထားတဲ့ပစၥည္းစာရင္းနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ တစ္ခုခ်င္းဆီ ျပန္တုိက္ၾကည့္မိေတာ့မွ မေန႕က ေပ်ာ္ထားတဲ့ အေပ်ာ္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္ျပီး လူတစ္ကုိယ္လုံး ေဒါသထြက္လြန္းလုိ႔ တုန္ေနတာပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီရက္အတြင္းက ဂ်ပန္ကေန ရန္ကုန္ကုိ ဖုန္းေခၚတာလည္း ဘယ္လုိမွ ဖုန္းေခၚမရဘူး။ ၾကံရာမရတဲ့အဆုံး စင္ကာပူက အကုိဆီ ဖုန္းဆက္ျပီး “အိမ္ကုိ ေျပာေပးပါ ပစၥည္းေတြက ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ စာရင္းနဲ႕ မကုိက္ဘူး၊ ဘာေတြ ထည့္ေပးလုိက္လဲ” ဆုိျပီး ရန္ကုန္ကုိ တဆင့္ ေျပာခုိင္းရတယ္။
အိမ္ကလည္း “နင္လုိခ်င္တာေတြ အကုန္ထည့္ေပးလုိက္တယ္”လို႔ပဲ သိရတယ္။ က်မလည္း မရတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ျပန္တြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မပါတဲ့ပစၥည္းက သိပ္မမ်ားလွပါဘူး ၊ လက္ဖက္ ၄ ထုပ္ထည့္ေပးလုိက္ရင္ က်မဆီမွာ ၁ ထုပ္ပဲပါတယ္၊ ဆတ္သားေျခာက္ ၂ ထုပ္ဆုိရင္ ၁ ထုပ္ပဲ ပါလာတယ္၊ ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္တဲ့.. စာရင္းထဲပဲရွိတယ္ ပစၥည္းက ေလထဲေပ်ာက္သြားတယ္ထင္တယ္ ပါမလာဘူး၊ ငါးပိေထာင္းတဲ့ ဘယ္လုိပုံစံရွိမွန္းေတာင္ မသိရဘူး။ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ ၂ ဗူးဟာ တစ္ဗူးမွ မပါ လာပါဘူး။ ဇီးထုပ္ ၁၀ ထုပ္ကလည္း တစ္ထုပ္မွ မပါလာဘူး (က်မ ေခ်ာင္းဆုိးမွာစိုးလုိ႔ စာတုိက္၀န္ထမ္းေတြက အဲေလာက္ ေစတနာ ထားတာ အခုမွ သိရတယ္။) အဆုိးဆုံးက ေဆးေပါင္ဒါပါပဲ။ က်မ အတြက္ အေရးအၾကီးဆုံးပစၥညး္ကိုမွ သူတုိ႔ သေဘာနဲ႔ သူတုိ႔ ခ်န္ထားခဲ့တာ စိတ္အဆုိးဆုံးပါပဲ။ ၂ ရက္ေလာက္ က်မ ေဒါသေတြ နဲ႔ ပူေလာင္ရင္း “သူတုိ႔ မဆန္႕လုိ႔ ၂ ထုပ္ခြဲပုိ႔တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ပုိက္ဆံလည္း ေပးထားတာပဲ သူတို႔ မလုပ္ေလာက္ပါဘူး။ ေနာက္ပစၥည္းတစ္ထုပ္မ်ား ထပ္ေရာက္လာမလား” ဆုိျပီး စာတုိက္ပုံးကို အရင္ကထက္ ပုိေခ်ာင္းျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ပတ္ေက်ာ္လာတဲ့အထိ ေရာက္မလာေတာ့တဲ့အဆုံး က်မ စိတ္ကုိ ဒုံးဒုံးခ်ရင္း ပစၥည္းက ႏွစ္ထုပ္ခြဲပုိ႔တာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိျပီး အမွန္ကုိ လက္မခံခ်င္ပဲ လက္ခံလုိက္ရပါတယ္။
ဖုန္းလုိင္းျပန္ေကာင္းလုိ႔ ေမာင္ေလးကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႕ေရွ႕မွာပဲ စကၠဴပုံးထဲ ပစၥည္းေတြ ထည့္ခ်ိန္ျပီး ပုံးကုိ ပိတ္ျပီးမွ ပစၥည္းပုိ႔ခ ပုိက္ဆံ ၁၁၁ ေဒၚလာ ရယ္ ပုံးရယ္ကုိ မျပီး စာတုိက္ ၀န္ထမ္းက အထဲယူသြားတာတဲ့။ အထဲေရာက္မွ ကုိယ္ေရႊ၀န္ထမ္းက သူ႕ဘာသာသူ လုိတုိးပုိေလ်ာ့လုပ္ရင္း သူလုိမယ္ထင္တာ သူ႕စိတ္ကူးနဲ႔သူထည့္ျပီး သူ မလုိဘူးလုိ႔ ထင္ထားတာေတြကုိ ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္တာ သူမလုိဘူးထင္တဲ့အရာေတြက က်မ အသုံးလုိေနတာေတြပါပဲ။ က်မဆီေရာက္လာတဲ့ စကၠဴပုံးဟာ ဘယ္လုိမွ ၉ ကီလုိ အျပည့္ရွိမေနေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာတုိက္၀န္ထမ္းဟာလည္း ပစၥည္းပုိ႔ခ ပုိက္ဆံရွင္းရင္ ၉ ကီလုိဖုိး ရွင္းစရာမလုိတဲ့အတြက္ ေဒၚလာ ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ ေလာက္ေတာ့ ရသြားမွာပါ။ သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိမ်ိဳး လုပ္ရတာလဲ.. အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပဲ.. “သူတုိ႔ ပိုက္ဆံလုိခ်င္လုိ႔ေပါ့.. သူတုိ႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး မေျပလည္ၾကလုိ႔ေပါ့..သူတုိ႔ လစာနဲ႔သူတုိ႔ မလံုေလာက္လုိ႔ေပါ့...”ဆုိတဲ့ အေတြးေတြ က်မေခါင္းထဲကုိ တန္းစီျပီး ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မလည္း အလွဴေပးတယ္လုိ႔ သေဘာထားလုိက္ျပီး ဘယ္လုိမွ ျပန္မရေတာ့မဲ့ ပစၥည္းေတြအေပၚ စိတ္ကုိျဖတ္ခ်လုိက္ရင္း.. သူတုိ႔အတြက္ ေစတနာနဲ႔ လွဴလိုက္တယ္လုိ႔ သေဘာထားလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒါဆုိရင္ ၀န္ထမ္းလည္း အကုသုိလ္မျဖစ္ေတာ့သလုိ က်မလည္း ကုသုိလ္ရတာေပါ့။ က်မတို႔အတြက္ ဒီေလာက္ပုိက္ဆံက ဘာမွ မဟုတ္ေပမယ့္ တကယ္ လုိအပ္တဲ့ သူ႕ ဆီ အဲဒီပုိက္ဆံေရာက္သြားျပီး အသုံးက်ရင္ ၀မ္းသာရမွာပါ။ စာတုိက္၀န္ထမ္းဟာ သူ႕နာမည္၊ သူ႕လိပ္စာ၊ သူ႕မွတ္ပုံတင္ အမွန္နဲ႔ ေတာင္ အခုလုိ အျဖစ္မ်ိဳးကုိ က်ဴးလြန္ရဲတာေတာ့ သတၱိေကာင္းတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြတ္ေနသလုိ “မုိး.. မုိး ဘာလုိ႔ရြာ၊ ဖားေအာ္လုိ႔ရြာ...”ဆုိျပီး အျပစ္ပုံခ်ရရင္မယ္ဆုိရင္ ပထမဆုံး အျပစ္ရွိသူက က်မပါပဲ။ ေခတ္ေၾကာင့္လား၊ စနစ္ေၾကာင့္လား.. ဒါေတြကေတာ့ အထူးေျပာျပေနဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူးေနာ္။ “ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ” လုိ႔လည္း ဆုိစကားရွိတယ္မဟုတ္လား။
အခုဆုိရင္ ဇီးထုပ္ေလး စားခ်င္လုိက္တာလုိ႔ ေရရြတ္မိရင္ေတာ့ က်မ အမ်ိဳးသားရဲ႕ မ်က္ေစာင္းက “မင္းဘာသာမင္း လက္က်န္ ဇီးထုပ္ေတြ အကုန္စားပစ္လုိက္ျပီးေတာ့ ခုက်မွ ေရရြတ္မေနနဲ႔။ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး”လုိ႔ ရည္ရြယ္ျပီး ေျပာေနသလုိပါပဲ။ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ.. တကယ္လည္း စားခ်င္တာကုိး။ အေမကေတာ့ က်မ စားခ်င္တာေတြ မစားရလုိ႔ “ၾကည့္ေန.. ထပ္ယူခ်င္ ယူၾကအုံး.. ငါကေတာ့ ထပ္ပို႔ေပးအုံးမယ္”လုိ႔ ၾကိမ္း၀ါးေနတုန္းပါပဲ။ တစ္ခါ မဟုတ္ တစ္ခါေတာ့ က်မ လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ပါလာမွာပါလုိ႔ ေတြးရင္း “ျမန္မာျပည္ ျပင္ပကုိ ေရာက္ေနတဲ့သူမ်ား က်မလုိ အျဖစ္မ်ိဳးမွ အျမန္ဆုံး ကင္းေ၀ႏုိင္ပါေစ.....” လုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္ရပါတယ္။
ႏုိ၀င္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၀၇။
11 comments:
အဲလိုၾကီးကေတာ့ မေကာင္းဘူးေနာ္ အစ္မ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ
စိတ္ေလွ်ာ့ပါ အစ္မရယ္ .. အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ.။
ဒီလိုပါပဲဗ်ာ ... မွတ္ခ်က္ လာေရးေပးသြားတာ ေက်းဇူး ... :D
ခံရျပီလားအမ။ ကြၽန္မေတာ့ အဲလိုျဖစ္လြန္းလို႕ အိမ္ကို ေတာ္႐ုံနဲ႕ ပစၥည္းမမွာေတာ့ဘူး။ အိမ္ကလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ကြၽန္မလည္းစိတ္တိုရနဲ႕။ တန္ရာတန္ေၾကးေပးျပီးတဲ့အျပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရစ္ျပီး ေငြညႇစ္တယ္။ စာတိုက္ၾကီးတခါသြားျပီး တခါအသက္တိုသလိုဘဲ။ ေျပာရရင္ ဆုံးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး အမေရ။
က်ေနာ္တုိ႔ဆီက လူေတြလည္း အဲဒါေတြ ႀကဳံရတာမ်ားလို႔ ထင္ပါရဲ့။ ပုဂၢလိက ၀န္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ လူေတြနဲ႔ တဆင့္ပဲ ပစၥည္းမွာတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကေတာ့တယ္။ ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္လဲ တေပါင္ကို ဆယ္ေဒၚလာ ျပန္ေလ်ာ္ေပးတယ္။ တကယ္လုိ႔သာ အစုိးရပုိင္ စာတိုက္က လူေတြက အခု မႏုစံၾကံဳရသလို ပိုးစိုးပက္စက္ ခိုး၀ွက္ မစားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူက ပုဂၢလိကလို ေမွာင္ခိုဆန္ဆန္ ပုိ႔/သယ္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဗဟုသုတ တခုကို ရင္ေမာစြာ ဖတ္ရွဳသြားပါတယ္ဗ်ာ။
မေရ...........ငါ့၀မ္းပူဆာမေနသာလို့ ယူ....လို့ပဲေျပာရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္.......။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...အင္းး....ဘာေျပာရမွန္းေတာင္သိေတာ့ဘူး...။ မ..ေျပာသလိုပဲ ေခ်ာင္းမဆိုးေအာင္ေပါ့ေနာ္......။
ဘာေရးရမွန္းသိေတာ့ဘူး..
အမွန္ေတြမို့လို့
ေနရာတကာမွာ ခက္ေနတာပဲေနာ္.. ဒီကိုေတာ့ လူၾကံဳနဲ႕ပဲ ထည့္ေပးဖူးတယ္။ စာတိုက္ကထည့္မေပးၾက။
အမေရ
သမီး အခ်ိန္မရလို႔ မဖတ္လိုက္ရေသးဘူး။
သိမ္းသြားလိုက္တယ္ေနာ္။
မိုးခ်စ္သူ
မွ်ားျပာ >> စိတ္ေလ်ာ့ပါတယ္ မွ်ားျပာရယ္..
ကုိစုိးထက္>> က်မကလည္း လာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးျပန္တင္ပါတယ္ အကုိစုိးထက္.. :)
ျမရြက္ေ၀>> အင္း.. ဟုတ္တယ္ ညီမေလးေရ.. ခံလုိက္ရျပီ။ ခံရတာမွ အခ်ီၾကီး ခံရတာ.. ဟား..ဟား..
ကုိကလုိေစးထူး>> ဟုတ္တယ္ အကုိေစးထူးရယ္.. အဲဒီမွာလုိ ပုဂၢလိက ၀န္ေဆာင္မႈရွိရင္ အဲဒါမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီမွာက အဲလုိ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ိဳးမရွိဘူးလုိ႔ ထင္တယ္.. မစုံစမ္းၾကည့္မိေသးဘူး။ လာလည္ျပီး မွတ္ခ်က္ေရးေပးတာ ေက်းဇူးပါ ကိုေစးထူးေရ.. :)
ေလးမ>> အမလည္း အလွဴလုပ္လုိက္တယ္လုိ႔ပဲ သေဘာထားလုိက္ပါတယ္ ေလးမရယ္.. :)
မမသမုဒယ>> ဟုတ္ကဲ့မေရ.. မွန္လြန္းလို႔ကုိ မေရးခ်င္တာ.. :)
ပန္ဒုိရာ>> မပန္ရယ္ အဲဒီမွာ လူၾကံဳရွိတာ ေကာင္းတာေပါ့.. ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမန္မာလူၾကံဳက ရွားမွရွားပဲ..
မုိးခ်စ္သူ >> မုိးခ်စ္သူေလး အခ်ိန္မရတဲ့ၾကားက အမဆီလာလည္တာ ေက်းဇူးေနာ္.. :)
သမီးေတာ့အဲလိုမ်ိဳးမႀကံဳဖူးဘူး။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္ေနာ္။
ပစၥည္းေမွ်ာ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေမာတာေနာ္။ ေအာ္ ေရာက္လာႏုိး ေရာက္လာႏိုးနဲ႕ ေရာက္လာေတာ့လည္းဒီလို
ဆိုေတာ့ဒုကၡပါပဲ။ လူႀကံဳနဲ႕ထည့္ႀကည့္ပါလားအစ္မ။ ပိုက္ဆံေပးထည့္ရတဲ့လူႀကံဳေတြေလ။ သမီးတို႕ေတာ့အဲလိုမ်ိဳးထည့္တယ္။ သူတို႕ကေတာ့စိတ္ခ်ရတယ္။
အားလုံးအဆင္ေျပသြားမည့္ အင္တာနက္ေပၚက ျမန္မာစာအုပ္ဆုိင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ထားတယ္။ ေရာက္တာျမန္တယ္။ စိတ္ခ်ရတယ္။ စာအုပ္စုံတယ္။ လိပ္စာက
www.MyanmarBookShop.com
Post a Comment