August 30, 2007

လူေတာ္ႏွင့္လူေကာင္း

*”ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းစာအုပ္ မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ဧကူဒါနလုိ႔ အမည္ရတဲ့ မေထရ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဧကူဒါနကုိ ပုဒ္ခြဲရင္ ဧက-ဥဒါနပါ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဥဒါန္းဂါထာ တစ္ပုဒ္ပဲရျပီး အဲဒီဂါထာတစ္ပုဒ္ကုိပဲ အျမဲရြတ္ဆုိေလ့ရွိသူလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဧကူဒါနမေထရ္ဟာ ဂါထာတစ္ပုဒ္ပဲ ရေပမယ့္ အဲဒီ ဂါထာတစ္ပုဒ္က ေျပာတ့ဲအတုိင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံတဲ့သူပါ။ နည္းနည္းသိေပမယ့္ သိသေလာက္ေလးကုိပဲ အတိအက် လိုက္နာက်င့္သုံးသူပါ။ အဲဒီလုိ အသိနဲ႔အက်င့္ ထပ္တူက်သြားလုိ႔လည္း မၾကာခင္ကာလမွာဘဲ ရဟႏၲာမေထရ္တစ္ပါး ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။

ဧကူဒါနမေထရ္ဟာ ေတာထဲမွာ တစ္ပါးထဲပဲေနျပီး သူရတဲ့ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ကုိပဲ ဥပုသ္ေန႔ ေရာက္လာျပီဆုိရင္ ရြတ္ဆုိေဟာေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဧကူဒါနမေထရ္က ဂါထာေလးကုိ မရြတ္ခင္ ေတာထဲမွာေနၾကတဲ့ နတ္အားလုံးကုိလည္း တရားနာဖုိ႔ အျမဲဖိတ္ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ ဧကူဒါနမေထရ္ ဂါထာေလးရြတ္ျပီးလုိ႔ ဆုံးတာနဲ႔ ေတာထဲမွာေနၾကတဲ့ နတ္အားလုံးက ၀ုိင္းျပီး သာဓုေခၚၾကပါတယ္။ နတ္ေတြရဲ႕ သာဓုေခၚသံဟာ တစ္ေတာလုံး ဟိန္းထြက္သြားေလ့ ရွိပါတယ္။

ဒီအစီအစဥ္ေလးဟာ ဥပုသ္ေန႔တုိင္း ျပဳမူေနက် အစီအစဥ္ေလးပါ။

ဧကူဒါနမေထရ္ အျမဲရြတ္ေလ့ရွိတဲ့ ဂါထာေလးကုိလည္း ဗဟုသုတအျဖစ္ မွတ္ထားလုိက္ပါဦး။

အဓိေစတေသာ အပၸမဇၨေတာ၊
မုနိေနာ ေမာနပေထသုသိကၡေတာ။
ေသာကာ နဘ၀ႏၲိ တာဒိေနာ၊
ဥပသႏၲႆ သဒါ သတီမေတာ။

ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ပိဋကသုံးပုံေဆာင္တဲ့ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးဟာ တပည့္အျခံအရံငါးရာစီနဲ႔ ဧကူဒါနမေထရ္ရဲ႕ေနရာ ေတာထဲကုိ ေရာက္လာၾကပါတယ္။

တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး ႂကြလာေတာ့ ဧကူဒါနမေထရ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းေျမာက္သြားပါတယ္။ ေနရာထုိင္ခင္းေပးျပီး ဧကူဒါနမေထရ္က ဘာစေလွ်ာက္သလဲဆုိေတာ့-

“အရွင္ဘုရားတုိ႔ ... တပည့္ေတာ္ကုိ တရားေဟာပါဦးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ တရားနာခ်င္လုိ႔ပါဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။

တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက “တရားနာမယ့္သူက အရွင္ဘုရား တစ္ပါးပဲလား”လုိ႔ ျပန္ေမးလုိက္ပါတယ္။

ဧကူဒါနမေထရ္ကလည္း “တပည့္ေတာ္ တစ္ပါးတည္း မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ ေတာထဲက နတ္ေတြလည္း လာနာေလ့ရွိပါတယ္ဘုရား၊ တရားဆုံးရင္ သူတုိ႔က သာဓုေခၚေလ့ရွိပါတယ္ ဘုရား” လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္ရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ တိပိဋကဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး တစ္လွည့္စီ တရားေဟာေရာ ဆုိပါေတာ့။

တိပိဋကဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက ပိဋကသုံးပုံထဲက တကယ့္အႏွစ္ေတြကုိ ေရြးျပီး ေဟာေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားသာဆုံးသြားတယ္၊ ဘယ္နတ္ကမွ သာဓုမေခၚပါဘူး။

ဒီေတာ့ တိပိဋကဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက ေမးခြန္းထုတ္ပါေတာ့တယ္။

“အရွင္ဘုရားေျပာေတာ့ နတ္ေတြက သာဓုေခၚတယ္ဆုိ၊ အခုဘာသံမွ မၾကားရပါလား၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔မွာ ေဟာလိုက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ကုိ ေမာေရာ”

“တပည့္ေတာ္ေဟာရင္ေတာ့ အျမဲသာဓုေခၚေလ့ ရွိတယ္ဘုရား”

“ဒါဆုိ အရွင္ဘုရား ေဟာျပစမ္းပါဦး”

“မွန္ပါ့ဘုရား”

အဓိေစတေသာ အပၸမဇၨေတာ၊
မုနိေနာ ေမာနပေထသုသိကၡေတာ။
ေသာကာ နဘ၀ႏၲိ တာဒိေနာ၊
ဥပသႏၲႆ သဒါ သတီမေတာ။

ဧကူဒါနမေထရ္က သူရြတ္ဆုိေနက် ဂါထာေလးကုိ ရြတ္လုိက္ပါတယ္။ ဂါထာဆုံးတာနဲ႔ နတ္ေတြက တစ္ေတာလုံး ညံသြားေအာင္ ၀ုိင္းျပီး သာဓုေခၚၾကပါတယ္။

နတ္ေတြရဲ႕ သာဓုေခၚသံၾကားေတာ့ တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ တပည့္ေတြက ဘယ္လုိေျပာသလဲဆုိေတာ့ “နတ္ေတြက မ်က္ႏွာလုိက္တာ”တဲ့။

ကိစၥျပီးလုိ႔သာ ျပန္လာၾကရတယ္။ တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ တပည့္ေတြက သိပ္ျပီးမေက်နပ္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္တဲ့အခါ နတ္ေတြ မ်က္ႏွာလိုက္တဲ့အေၾကာင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ ေလွ်ာက္ျပၾကပါတယ္။

မေက်နပ္တဲ့စကားဆုိလာတဲ့ တိပိဋကဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ တပည့္ေတြကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဘယ္လုိျပန္ရွင္းျပသလဲဆုိေတာ့-

“ခ်စ္သားတုိ႔ သင္လည္းသင္ပါရဲ႕၊ သိလည္း သိပါရဲ႕၊ ေဟာလည္း ေဟာပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကုိ တရားေဆာင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လုိ႔ မေခၚေသးဘူး၊ သိရုံတင္မကဘူး၊ က်င့္လည္း က်င့္ပါမွ တရားေဆာင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လုိ႔ ေခၚတယ္”လုိ႔ ေဟာျပလိုက္ရပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အဓိက ဆုိလုိခ်က္ကေတာ့ သိရုံနဲ႔တင္ မလုံေလာက္ေသးဘဲ အသိနဲ႔ အက်င့္ တြဲပါေနမွ၊ အသိနဲ႔အက်င့္ ဟပ္မိေနမွ လူသာဓုေခၚ၊ နတ္သာဓုေခၚ ျဖစ္တယ္ဆုိတာပါပဲ။

*****

ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီအေတာအတြင္း အသိနဲ႔အက်င့္ အေၾကာင္းေလး စဥ္းစားေနမိလုိ႔ ဒီ၀တၳဳေလး ထုတ္ျပလုိက္ရတာပါ။

ဧကူဒါနမေထရ္က နည္းနည္းပဲသိေပမယ့္ သိသေလာက္ကုိ က်င့္သူပါ။ က်င့္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ပန္းတုိင္ကုိလည္း ေရာက္ေနသူပါ။

တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကေတာ့ အသိနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ပိဋကသုံးပုံေတာင္ ေဆာင္ထားတာဆုိေတာ့ အထူးေျပာစရာမလုိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္က်ေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ နတ္ေတြက သာဓုမေခၚေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။

ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲသိသိ၊ မုိးပ်ံေအာင္သိ၊ ဒါေပမယ့္ အက်င့္ပါ တြဲမပါႏုိင္ေသးဘူးဆုိရင္ ဘ၀က အဓိပၸါယ္မရွိေသးပါဘူး။ အက်င့္ဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကုိ သိပ္ျပီး ျပ႒ာန္းပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အသိနဲ႔ အက်င့္ကုိ အေျခခံျပီး လူေတာ္နဲ႔လူေကာင္းဆုိျပီး ထပ္ခြဲလုိ႔ရပါေသးတယ္။

လူေတာ္ဆုိတာ ဘာသာရပ္တစ္ခုအေပၚမွာ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာသာရပ္မ်ိဳးစုံအေပၚမွာ ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္တာပါ။

လူေကာင္းဆုိတာ ကုိယ့္ရဲ႕ကံသုံးပါးအမူအရာေတြကုိ အထူးေစာင့္စည္းျပီး ကုိယ္တုိင္လည္း အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ေနတယ္၊ ကုိယ့္ေၾကာင့္လည္း သူတစ္ပါး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ ေနာက္ ... ကုိယ္တုိင္လည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ ကုိယ့္ေၾကာင့္လည္း သူတစ္ပါး ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ လူေကာင္းေပါ့။

ဒီစာေရးဆဲမွာပဲ ဓမၼဗ်ဴဟာဆရာမ ေဒၚခင္လွတင္ရဲ႕ ပါရမီက်င့္စဥ္ ပုိ႔ခ်ခ်က္တိတ္ေခြေတြကုိလည္း နားေထာင္ေနျဖစ္ပါတယ္။ လူေတာ္နဲ႔လူေကာင္း ခြဲတဲ့ေနရာမွာ ဆရာမ ေျပာျပထားတာေလးက ပုိရွင္းပါတယ္။ ဆရာမက “လူေတာ္ဆုိတာ အသိပညာပုိင္း၊ အတတ္ပညာပုိင္း၊ လူေကာင္းဆုိတာက အက်င့္ပညာပုိင္း၊ အသိနဲ႔ျပည့္စုံရင္ လူေတာ္၊ အက်င့္နဲ႔ျပည့္စုံရင္ လူေကာင္း” ပါတဲ့။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒီစာေရးေနတုန္း တိတ္ေခြပါ တြဲနားေထာင္ျဖစ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားပါတယ္။

ေလာကမွာ လူေတာ္နဲ႔လူေကာင္း၊ ဘယ္ဟာပုိလုိအပ္သလဲ ေမးလာခဲ့ရင္ အထူးေျဖစရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေလာကအတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ လူေတာ္က သူ႔ရဲ႕ကၽြမ္းက်င္မႈပညာကုိ အေျခခံျပီး လူေကာင္းတစ္လွမ္းစာ လုပ္ႏုိင္ရင္ သူက ငါးလွမ္းဆယ္လွမ္းစာ ပုိလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။

ထပ္ျပီး “ဒါေပမယ့္ ရရင္ေတာ့” ေတာ္ျပီး မေကာင္းရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ဥပမာ- အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္၊ သူ႕ဘာသာရပ္မွာ သိပ္ေတာ္တယ္၊ ႏိုင္ငံျခားကလည္း ဘြဲ႔ေတြ အမ်ားၾကီး ရထားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းဘူး၊ ေဆးခန္းကုိ လူနာမ်ားမ်ားလာဖုိ႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္၊ ပုိက္ဆံကုိ ပုံမွန္ထက္ ပုိပုိယူမယ္၊ ငါးမိနစ္ ၾကည့္ရမွာကုိ ႏွစ္မိနစ္ပဲၾကည့္မယ္၊ ေဆးကုမၸဏီၾကီးေတြနဲ႔ေပါင္းျပီး “ဆရာေရ ... ဒါ ကၽြန္မတုိ႔ စမ္းေဖာ္ထားတဲ့ေဆး၊ ဆရာ႔လူနာေတြကုိ စမ္းသပ္ကုၾကည့္စမ္းပါ။ ဒါက ဆရာ့အတြက္ မာစီဒီးကား” ဆုိျပီး ေပးလာတဲ့လာဘ္ကုိ ယူျပီး လူနာေတြကုိ ေဆးအစမ္းသပ္ခံပုံစံမ်ိဳး က်င့္သုံးေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေလာကအတြက္ သိပ္အႏၲရာယ္ၾကီးပါတယ္။

လူေတာ္ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ ကံနဲ႔လည္းဆုိင္ပါတယ္။ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေျပာရရင္ေတာ့ ကံ, ဉာဏ္,ဆႏၵ, လုံ႔လ, က်န္းမာ, ဆရာမိဘအားေပးမႈေတြနဲ႕ ျပည့္စုံမွပါ။

ဒီအခ်ိန္က်မွ ဆရာ၀န္ အင္ဂ်င္နီယာ ထျဖစ္ခ်င္လုိ႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး။

အတိတ္ကံအရ လူေတာ္ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ေပမယ့္ လူေကာင္းျဖစ္ခြင့္ေတာ့ ရပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလး ရွိလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။

အဲဒီ လူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးကုိပဲ အေျခခံျပီး ကုိယ့္ရဲ႕ ကံသုံးပါးကုိ အထူးေစာင့္စည္းလိုက္ရင္ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ လူေကာင္းျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကုိ ကံသုံးပါးက အဓိက ျပ႒ာန္းထားတာဆုိေတာ့ ကံသုံးပါးကုိ ဂရုစိုက္လိုက္ရင္ပဲ အားလုံးျပည့္စုံသြားပါတယ္။

ခ်ဲ႕ေျပာရရင္ေတာ့ ရွင္ရာဟုလာကုိ ဆုံးမတဲ့အတုိင္းပါပဲ။

အေတြးတစ္ခု ေတြးေတာ့မယ္ဆုိရင္ မေတြးခင္ စဥ္းစားလုိက္ပါဦး။ ကိုယ္ေတြးမယ့္အေတြးဟာ မိမိေကာ, သူတစ္ပါးေကာ ႏွစ္ဦးလုံး ထိခိုက္ႏိုင္မလား၊ ထိခိုက္ႏိုင္တယ္ဆုိရင္ မေတြးပါနဲ႔ေတာ့၊ ဒီလုိပါပဲ စကားတစ္ခြန္း ေျပာေတာ့မယ္ဆုိရင္လည္း မေျပာခင္ ေသခ်ာစဥ္းစားလိုက္ပါဦး၊ ကိုယ္ေျပာလိုက္မယ့္စကားဟာ မိမိေကာ, သူတစ္ပါးေကာ ႏွစ္ဦးလုံး ထိခိုက္ႏုိင္မလား၊ ထိခိုက္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္လည္း မလုပ္ခင္ စဥ္းစားလိုက္ပါဦး၊ ကုိယ္လုပ္မယ့္ အလုပ္ဟာ မိမိေကာ, သူတစ္ပါးေကာ ႏွစ္ဦးစလုံး ထိခိုက္ႏုိင္မလား၊ ထိခိုက္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ မလုပ္နဲ႔ေတာ့။

တကယ္လုိ႔ အမွတ္တမဲ့ေတြးမိ, ေျပာမိ, လုပ္မိခဲ့တယ္ဆုိရင္လည္း ကုိယ့္ရဲ႕အေတြး, အေျပာ, အလုပ္ေတြဟာ မိမိ, သူတစ္ပါး, ထိခိုက္သလား ဆုိတာကုိ ေနာင္ ေစာင့္စည္းဖုိ႔ ျပန္ျပန္စဥ္းစားရပါတယ္။

ဒီေတြး, ေျပာ, လုပ္ ကံသုံးပါးေလးကုိ မေတြးခင္၊ မေျပာခင္၊ မလုပ္ခင္ ၾကိဳၾကိဳစဥ္းစားတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးကုိ စြဲသြားေအာင္ အက်င့္ေလး လုပ္လုပ္သြားဖုိ႔ပါပဲ။ စြဲသြားရင္ ေနာက္ပိုင္း အထူးေၾကာင့္ၾကစိုက္စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီကတဆင့္တက္ျပီး သူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိေစမယ့္ အေတြးေလးေတြ ေတြးသြားမယ္၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိေစမယ့္ အေျပာေလးေတြ ေျပာသြားမယ္၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိေစမယ့္ အလုပ္ကေလးေတြ လုပ္သြားမယ္ဆုိရင္ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ လူေကာင္းျဖစ္လာမွာပါ။

တကယ္လုိ႔ ကုိယ္ကေတာ္ျပီး မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္လည္း (ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ပဲ အသိဆုံးဆုိေတာ့) ကုိယ့္စိတ္ကေလးကုိ ေကာင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းယူလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။ နဂုိက ေတာ္ျပီးသားဆုိေတာ့ ေကာင္းဖုိ႔ျပဳျပင္တဲ့ေနရာမွာ သိပ္ျပီး ခက္မယ္ မထင္ပါဘူး။

လူ႕ဘ၀ဆုိတာ ခဏေလးပါ။ ေသေတာ့လည္း ထားခဲ့ရတာပါပဲ။ မေသခင္ေလးမွာ ေကာင္းေအာင္ေနလုိက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ အဓိက,ကေတာ့ ေကာင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ရွိဖုိ႔ပါပဲေလ။

*****

ဒီစာေရးလုိ႔ ဆုံးခါနီးမွာပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း သူမ်ားမၾကားေအာင္ စိတ္ထဲကေန အသာေလး ျပန္ေမးၾကည့္မိပါတယ္။

“ရေ၀ႏြယ္ရယ္ သူမ်ားသာ အသိေတြ အက်င့္ေတြ၊ လူေတာ္ေတြ လူေကာင္းေတြ ေျပာေနတာ ကိုယ္တုိင္ေကာ အသိနဲ႔အက်င့္ ထပ္တူက်ျပီလား၊ လူေကာင္း ဘယ္ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းျဖစ္ျပီလဲ”

“.................................”

အေျဖက ထြက္မလာပါဘူး၊ အေျဖအစား သက္ျပင္းရွည္ပဲ ထြက္လာပါတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ လူေကာင္းမျဖစ္ေသးေပမယ့္ လူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတာ့ ရွိေနတာဆုိေတာ့ “လူေကာင္း ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ရွိေနတာေလးကကုိ လူေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုပဲေလ” လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေျဖဆည္ရင္း အေတြးေမးခြန္းကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ ရပ္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။

က်မ္းကုိး -
၁။ ဓမၼပဒအ႒ကထာ (ဒုတြဲ)။
ဧကူဒါနမေထရ္၀တၳဳ။

၂။ ဓမၼဗ်ဴဟာဆရာမ
ေဒၚခင္လွတင္၏
ပါရမီက်င့္စဥ္ပုိ႔ခ်ခ်က္တိတ္ေခြမ်ား။

Future Light မဂၢဇင္း
ဇြန္၊ ၂၀၀၅။

မွတ္ခ်က္ - ဤစာအုပ္ကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ Blog
တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ၾသဂုတ္ ၃၀၊ ၂၀၀၇။

August 27, 2007

သူေတာင္းစားႏွင့္ ဘုန္းၾကီး

*”ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းစာအုပ္ မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။

ဆရာေတာ္အစဥ္အဆက္ဆက္ ေျပာျပခဲ့တဲ့ ဓမၼပုံ၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ကုိ အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။

တစ္ခါတုန္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကုိ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးကုိ အသင့္ေတြ႔တာနဲ႔ “ဘုန္းၾကီးဘုရား ... ဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္ေလးမ်ားရွိရင္ စြန္႔ပါဘုရား ” လု႔ိ ေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးက “မင္းမွာ ေျခေကာ လက္ေကာ အေကာင္းၾကီး၊ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္စားပါလား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ေတာင္းစားေနရတာလဲ၊ သြား မေပးႏိုင္ဘူး၊ အခုဆင္းသြား” လုိ႔ ခပ္ေငါက္ေငါက္ေလး ေျပာလုိက္ပါတယ္။

သူေတာင္းစားက ခ်က္ခ်င္းမဆင္းေသးဘဲ လက္အုပ္ကေလးခ်ီျပီး “ဘုန္းၾကီးဘုရား တပည့္ေတာ္ အခုပဲဆင္းပါ့မယ္ ဘုရား၊ မဆင္းခင္ ဘုန္းၾကီးကုိ လကၤာေလးနဲ႔ကန္ေတာ့ျပီး ဆင္းပါရေစဘုရား”လုိ႔ ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးကလည္း ဆြမ္းစားခါနီးေနျပီဆုိေတာ့ “မင္း ကန္ေတာ့မွာ ျဖင့္လည္း ျမန္ျမန္ကန္ေတာ့၊ ကန္ေတာ့ျပီးရင္ ဆင္းေတာ့”လုိ႔ ခပ္မာမာေလး ထပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

သူေတာင္းစားကလည္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထုိင္၊ လက္အုပ္ကေလးခ်ီျပီး-

“ေရွးကေကာင္းလုိ႔ ခုေကာင္းပါသည္၊
ခုေကာင္းရင္ ေနာင္ေကာင္းပါလိမ့္မည္။
ေရွးကမေကာင္းလုိ႔ ခုမေကာင္းပါသည္၊
ခုမေကာင္းရင္ ေနာင္မေကာင္းပါလိမ့္မည္။”
လုိ႔ ဆုိျပီး ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။

သူေတာင္းစားက ကန္ေတာ့ျပီး ျပန္ဆင္းမယ္လည္းလုပ္ေရာ ဘုန္းၾကီးက “ဟဲ့ ကုိရင္လာစမ္း၊ ဟုိျပင္ထားတဲ့ ဆြမ္းအုပ္ထဲက တစ္ေယာက္စာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ ထည့္ေပးလိုက္” လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါေတာ့တယ္။

သူေတာင္းစားကလည္း ဆြမ္းထုပ္ရသြားေတာ့ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပဳံးနဲ႔ ေက်ာင္းေပၚက ျပန္ဆင္းသြားပါသတဲ့။

သူေတာင္းစားဆုိခဲ့တဲ့ လကၤာေလးက သိပ္ျပီးတာသြားတာပါ။ ဒီလကၤာေလးကုိ အေျခခံျပီး အေတြးေလးခ်က္ ေတြးလုိ႔ရပါတယ္။

ေရွးက ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ျပဳခဲ့လုိ႔ အခုဘ၀ ေကာင္းေနတယ္။ အခုဘ၀ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ဆက္ျပဳေနရင္ ေနာင္ဘ၀လည္း ဆက္ေကာင္းေနဦးမွာပဲ။

ေရွးက ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ မျပဳခဲ့လုိ႔ အခုဘ၀ မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ အခုဘ၀ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမျပဳဘူးဆုိရင္ ေနာင္ဘ၀လည္း ဆက္မေကာင္းဦးမွာပဲ။

ေရွးက ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳခဲ့လုိ႔ အခုဘ၀ ေကာင္းေနတယ္။ အခုဘ၀ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ဆက္မျပဳဘူးဆုိရင္ ေနာင္ဘ၀ မေကာင္းဘဲျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။

ေရွးက ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မျပဳခဲ့လုိ႔ အခုဘ၀ မေကာင္းဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ၊ အခုဘ၀ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ျပဳေနရင္ ေနာင္ဘ၀ ေကာင္းမွာပဲ။

စိတ္ေနစိတ္ထားဘက္က လွည့္ေတြးမယ္ဆုိရင္လည္း ေရွးဘ၀က စိတ္ထားေကာင္းခဲ့လုိ႔ အခုဘ၀ ေကာင္းေနတယ္။ အခုဘ၀ စိတ္ထား ေကာင္းရင္ ေနာင္ဘ၀လည္း ဆက္ေကာင္းဦးမွာပဲ။

ေရွးဘ၀က စိတ္ထားမေကာင္းခဲ့လုိ႔ အခုဘ၀ မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ အခုဘ၀ စိတ္ထားမေကာင္းရင္ ေနာင္ဘ၀လည္း မေကာင္းဦးမွာဘဲ။

ေရွးဘ၀က စိတ္ထားေကာင္းခဲ့လုိ႔ အခုဘ၀ ေကာင္းေနတယ္။ အခုဘ၀ စိတ္ထားမေကာင္းရင္ ေနာင္ဘ၀ မေကာင္းဘဲျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။

ေရွးဘ၀က စိတ္ထားမေကာင္းခဲ့လုိ႔ အခုဘ၀ မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ ... အခုဘ၀ စိတ္ထားေကာင္းေအာင္ ေနလုိက္ရင္ ေနာင္ဘ၀ ေကာင္းမွာပဲ။

အေတြးေလးခ်က္က စက္လွည့္ျပီး ဆင့္ပြားထြက္လာပါတယ္။ လူဆုိတာ သူ႔ကံနဲ႔သူ၊ ကုိယ့္ကံနဲ႔ ကုိယ္ပါ။ ကံခ်င္း သြားယွဥ္လုိ႔ မရပါဘူး။

ဥပမာ - ဌာနတစ္ခု၊ ရုံးတစ္ခု၊ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ကုိယ့္ထက္သာေနတဲ့လူဆုိတာ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ထက္သာ မနာလုိဆုိတဲ့အတုိင္း မနာလိုတတ္တဲ့ ဣႆာမစၦရိယစိတ္ေတြလည္း ၀င္လာပါတယ္။ ဒီလုိ၀င္လာျပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီလူအတြက္ အမွားၾကီးမွားေတာ့တာပါပဲ။

၀င္လာတဲ့ မနာလုိစိတ္ဟာ မေကာင္းတဲ့စိတ္ပါ။ မေကာင္းတဲ့စိတ္က မေကာင္းက်ိဳးကုိပဲ ဧကန္ေပးတတ္ပါတယ္။ အလုိလုိကမွ ေရွးက မေကာင္းခဲ့လုိ႔ ဌာနမွာ သူမ်ားေအာက္ နိမ့္ေနရတဲ့အထဲ မေကာင္းတဲ့စိတ္ထပ္ျဖစ္ရင္ ျမင့္ဖုိ႔ေနေနသာသာ လက္ရွိအေနအထားထက္ ထပ္နိမ့္ဖုိ႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ မေကာင္းတဲ့စိတ္ျဖစ္ေလ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ တစ္ရက္ေ၀းေလ၊ မေကာင္းတဲ့စိတ္ျဖစ္ေလ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ တစ္ရက္ေ၀းေလနဲ႔ ေ၀းသထက္ေ၀း နစ္သထက္ နစ္ပါလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ သူတစ္ပါးရဲ႕ ကံကုိ ကုိယ္က အားက်ရမွာပါ။ မနာလုိ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မနာလုိတဲ့စိတ္ ျဖစ္ေနတာကကုိ ကုိယ့္ရဲ႕အေတြးအေခၚမွားေနတာပါပဲ။

ကုိယ့္ထက္သာတဲ့သူနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ႏွလုံးသြင္းမွန္ဖုိ႔ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ ႏွလုံးသြင္းမွားရင္ နစ္သထက္ နစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

ႏွလုံးသြင္းမွန္ဖုိ႔ကေတာ့ သိပ္ျပီးမခက္လွပါဘူး။ အထက္ လကၤာေလးကုိ ျပန္အာရုံျပဳလိုက္ရုံပါပဲ။

“ေၾသာ္ ... သူက ေရွးက ေကာင္းခဲ့လုိ႔ အခုေကာင္းေနတာ၊ ငါက ေရွးက မေကာင္းခဲ့လုိ႔ အခုမေကာင္းေနရတာ၊ သူ႔လုိေကာင္းေအာင္ အခုဘ၀မွာေတာ့ ေကာင္းေအာင္ပဲေနမယ္”လုိ႔ ႏွလုံးသြင္းျပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ဆင့္ကာ၊ ဆင့္ကာ၊ ဆက္တုိက္ ဆက္တုိက္ ျပဳေနဖုိ႔ပါပဲ။

ကုသိုလ္ဆိုလုိ႔ ေက်ာင္းၾကီးေတြ ေဆာက္လွဴမွ၊ ရွင္တစ္ေထာင္ ရွင္တစ္ရာေတြ ျပဳေပးမွ ကုသိုလ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မနက္အိပ္ရာထတာနဲ႔ ဂုဏ္ေတာ္ေလးပြား၊ ေမတၱာေလးပြား၊ ၀ိပႆနာေလး ပြားေနလုိက္ရင္လည္း ပုိက္ဆံမကုန္ဘဲ ကုသိုလ္ျဖစ္ေနတာပါ။

ေနာက္ ငါးပါးသီလကုိ ေန႔စဥ္ အထူးေစာင့္ထိန္းျပီး ရွစ္ရက္၊ ဆယ့္ငါးရက္ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာလည္း ရွစ္ပါးသီလ၊ ကုိးပါးသီလ ေတြကုိ ၀တ္တစ္ခုလုိ ေစာင့္ထိန္းသြားမယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ထားေလးကုိလည္း ျမင့္ျမတ္သထက္ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ တည္ေဆာက္သြားမယ္ဆုိရင္ မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္း ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ေရာက္လာမွာပါ။

စာမွာလည္း ဣဇၥ်တိဘိကၡေ၀ သီလ၀ေတာ ေစေတာပဏိဓိ ၀ိသုဒၶတၱာတဲ့။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ သီလကုိ အထူးေစာင့္ထိန္းမယ္၊ စိတ္ထားလည္း ျမင့္ျမတ္ေအာင္ေနမယ္ဆုိရင္ စိတ္ေတာင့္တတုိင္း အကုန္ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။

ေနာက္တစ္ခု သတိရတာေျပာရရင္ စာထဲမွာ အဆင့္ေလးဆင့္ ျပထားပါတယ္။

ပထမအဆင့္က ဗဟုသုတျဖစ္ေအာင္ တရားနာပါ၊ စာဖတ္ပါတဲ့။

ဒုတိယအဆင့္က ဖတ္ထားတဲ့တရားထဲ စာထဲက က်က္သင့္ က်က္ထုိက္တာ၊ ေဆာင္သင့္ေဆာင္ထုိက္တာကုိ က်က္ထား၊ ေဆာင္ထားပါတဲ့။

တတိယအဆင့္က က်က္ထား ေဆာင္ထားတာေတြကုိ ျပန္အာရုံျပဳျပီး ၾကံစည္စဥ္းစားပါတဲ့။

စတုတၳအဆင့္က ၾကံစည္စဥ္းစားရုံနဲ႔တင္ ရပ္မထားဘဲ လက္ေတြ႔အသုံးခ်ၾကည့္ရမယ္တဲ့။

အဲဒီအဆင့္ေလးဆင့္ကုိ စာသံေပသံေလးနဲ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဗဟုသုတျဖစ္ေအာင္ တရားနာတာ၊ စာဖတ္တာဟာ သုတမယဉာဏ္ ျဖစ္သြားတာပါ။

နာထား ဖတ္ထားတဲ့အထဲက ကုိယ့္အတြက္ အသုံးတည့္ရာကုိ က်က္ထား ေဆာင္ထားလိုက္တာဟာ ဓာရဏာမယဉာဏ္ ျဖစ္သြားတာပါ။

က်က္ထား ေဆာင္ထားတာကုိ ျပန္အာရုံျပဳျပီး ၾကံစည္စဥ္းစားတာဟာ စိႏၲာမယဉာဏ္ ျဖစ္သြားတာပါ။

ၾကံစည္စဥ္းစားရုံနဲ႔တင္ ရပ္မထားဘဲ လက္ေတြ႔ အသုံးခ်ၾကည့္လိုက္တာဟာ ဘာ၀နာမယဉာဏ္ ျဖစ္သြားတာပါ။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ သုတမယဉာဏ္ေလာက္နဲ႔ ရပ္ထားလိုက္ၾကပါတယ္။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဓာရဏာမယဉာဏ္ေလာက္နဲ႔ ရပ္ထားလုိက္ၾကပါတယ္။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စိႏၲာမယဉာဏ္ေလာက္နဲ႔ ရပ္ထားလုိက္ၾကပါတယ္။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ဘာ၀နာမယဉာဏ္ျဖစ္ေအာင္ထိ လက္ေတြ႕အသုံးခ်လိုက္ၾကပါတယ္။

စာေတြဖတ္ပါရဲ႕၊ တရားေတြ နာပါရဲ႕၊ ေဆာင္ထား က်က္ထားပါရဲ႕၊ ၾကံစည္စဥ္းစားပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ က်င့္သုံးမႈ မရွိရင္ေတာ့ ပန္းတုိင္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အလုိက်လည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ လက္ေတြ႔က်င့္သုံးတဲ့ ေနရာမွာ အစစအရာရာအားလုံးကို အကုန္လုိက္ျပီး က်င့္သုံးေနဖုိ႔ဆိုတာေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။ ကုိယ္နဲ႔အသုံးအတည့္ဆုံးကုိ အဓိက က်င့္သုံးသြားဖုိ႔ပါ။

လူဆုိတာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ရပ္တည္လုိ႔ မရတာဆုိေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာေတာ့ ေသတဲ့အထိ ရွိေနမွာပါပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ရွိေနတဲ့အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အမွီျပဳျပီး ခံစားခ်က္မ်ိဳးစုံေတာ့ ၀င္လာေနမွာပါပဲ။ ေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္၀င္လာရင္ ဘာမွျပႆနာမရွိေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္ ၀င္လာရင္ေတာ့ မေကာင္းက်ိဳးကလည္း ျငိမ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျမီးဆြဲျပီး လိုက္လာမွာပါ။

ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အမွီျပဳျပီး ခံစားခ်က္၀င္လာရင္ ႏွလုံးသြင္းမွန္ဖုိ႔ သိပ္မေရးၾကီးပါတယ္။ ႏွလုံးသြင္းမွားသြားရင္ ဒီပစၥဳပၸန္ဘ၀တင္မကဘဲ ေနာင္သံသရာအထိ အက်ိဳးယုတ္မႈေတြ လိုက္သြားတတ္ပါတယ္။ လိုက္သြားတဲ့ သာဓကေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပါ။

လူဆုိတာ သူ႔ကံနဲ႔သူ၊ ကုိယ့္ကံနဲ႔ကုိယ္ပါ။ ကုိယ္က ပညာအေတြ႔အၾကံဳ သူ႔ထက္သာခ်င္သာမယ္။ ကံက်ေတာ့ သူ႔ထက္သာခ်င္မွ သာမွာပါ။ ဒီကံရဲ႕ သဘာ၀ကုိ ကုိယ္က ေကာင္းေကာင္းလက္ခံႏုိင္ရပါ့မယ္။ လက္ခံျပီး သူ႕ရဲ႕ကံကုိ အျပစ္မတင္မိေစဘဲ ကုိယ့္ရဲ႕ကံကုိပဲ အျပစ္တင္ျပီး “ငါ အတိတ္ဘ၀က ေကာင္းမႈကံနည္းခဲ့လုိ႔ အခုဘ၀ မေကာင္းတာပဲ။ ဒီဘ၀မွာေတာ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ျပဳေနမွာပဲ”ဆုိျပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ေတြ ျပဳျပဳေပးဖုိ႔ပါ။

ဘာပဲေျပာေျပာ ဌာနတစ္ခုမွာ ကုိယ့္ထက္သာတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ၾကံဳျပီး မနာလုိတဲ့စိတ္ ၀င္ခဲ့ရင္ေတာ့ ေအာက္ပါ လကၤာေလးကုိ တုိးတုိးေလးသာ ရြတ္ၾကည့္လုိက္ပါေတာ့။

“ေရွးကေကာင္းလုိ႔ ခုေကာင္းပါသည္၊
ခုေကာင္းရင္ ေနာင္ေကာင္းပါလိမ့္မည္။
ေရွးကမေကာင္းလုိ႔ ခုမေကာင္းပါသည္၊
ခုမေကာင္းရင္ ေနာင္မေကာင္းပါလိမ့္မည္။”


က်မ္းကုိး
သဗၺမဂၤလဓမၼေဒသနာ (အရွင္၀ါသ၀ါဘိ၀ံသ)

Future Light မဂၢဇင္း
ဧျပီ၊ ၂၀၀၅။


မွတ္ခ်က္ - ဤစာအုပ္ကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ Blog

တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။


ၾသဂုတ္ ၂၇၊ ၂၀၀၇။

August 25, 2007

အိမ္


အိမ္ - ထူးအိမ္သင္

စိတ္မွာကုိယ္စီေတြး .. အခ်စ္ေတြရွင္သန္ရင္း..
ထာ၀စဥ္အျမဲ ဘ၀ရဲ႕အသိုက္အျမံဳရယ္..
ရင္မွာ ေဆာက္တဲ့အိမ္ေလး.. မနက္ဖန္အိမ္မက္မ်ား.. မွ်ေ၀ကာ ခံစား...
ရင္ဆုိင္ရင္း ဘ၀ရဲ႕အေမာေတြ.. ေခၽြးသိပ္နားခုိရာ...

အလုံျခဳံဆုံး... ရင္မွာအေမွ်ာ္လင့္ဆုံး...
ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ တစ္ေန႔ေတာ့ရျပီေနာ့္.. ရင္ထဲက အိမ္ေလး..
ဘ၀ကုိတည္ေဆာက္ရင္း..
တုိ႔ေတြ အတူဖန္ဆင္း..
လုံျခံဳေႏြးေထြးျခင္းမ်ားနဲ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ယာ..

ရုန္းကန္ရင္ဆုိင္ဆဲ ... ေဖးကူ အတူလက္တြဲ..
အျဖဴစင္ဆုံး ၾကိဳးစားၾကမယ္ကြဲ႔ ... ရင္မွာေဆာက္တဲ့အိမ္ေလး..
တုိ႔ရင္ခုန္သံမ်ား.. မွ်ေ၀ကာ.. ခံစား..
ကႏၲာရ ဘ၀ရဲ႕လမ္းမွာ ေခၽြးသိပ္နားခုိရာ..

အလုံျခဳံဆုံး... ရင္မွာအေမွ်ာ္လင့္ဆုံး...
ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ တစ္ေန႔ေတာ့ရျပီေနာ့္.. ရင္ထဲက အိမ္ေလး..
အခ်စ္ကုိ ယုံၾကည္ျခင္း ... ဘ၀ကုိေက်နပ္ျခင္း..
ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ႏွစ္သိမ့္ၾကမယ္... တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ယာ..

အလုံျခဳံဆုံး... ရင္မွာအေမွ်ာ္လင့္ဆုံး...
ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ တစ္ေန႔ေတာ့ရမယ္ေနာ့္.. ရင္ထဲက အိမ္ေလး..
ျမဲျမံခုိင္တည္ျခင္း.. ခ်စ္ခင္စုံမက္ျခင္း..
ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ၀မ္းေျမာက္ၾကမယ္.. တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ယာ...



သီခ်င္းနားေထာင္ရင္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ႏွစ္ေက်ာ္က ၂ ေယာက္သား ေနဖုိ႔ “အိမ္” ရွာထြက္ခဲ့ရတာ ျပန္သတိရမိတယ္။ “အိမ္”ဆုိတာထက္ ေနဖုိ႔ ေနရာေလးတခုလုိ႔ေျပာရင္ ပုိမွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ လက္ထဲရွိတဲ့ ပုိက္ဆံရယ္ ကုိယ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာနဲ႔ စိတ္ၾကိဳက္အေနအထားတခု ရဖုိ႔ ၂ ေယာက္သား တစ္တုိက္ဆင္း တစ္တုိက္တက္ ရွာပုံေတာ္ ဖြင့္ခဲ့ရတာ သြားေနတုန္းေတာ့ ေမာရမွန္း ပင္ပန္းရမွန္း မသိသာဘူး။ ညေနကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ ျပန္ေရာက္ျပီဆုိမွ တေန႔လုံး လမ္းေလွ်ာက္ထား၊ တစ္တုိက္ဆင္း တစ္တုိက္တက္ သြားထားရေတာ့ ေျခေထာက္က ဆႏၵျပျပီေပါ့။ ပင္ပန္းလုိက္တာ... လူပင္ပန္းတာထက္ စိတ္ပင္ပန္းတာက ပိုဆုိးတယ္။ ဒီေန႔ သြားၾကည့္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေတြ အဆင္မေျပရင္ ေနာက္တရက္ အိမ္ရွာ ထြက္ရမွာကုိ အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ပြဲစားေတြနဲ႔လည္း စကားအမ်ားၾကီးမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ မနက္တုိင္းလုိလုိ ခ်ိန္းထားတဲ့ ပြဲစားနဲ႔မေတြ႔ခင္ “ဒီေန႔ အိမ္ရွာထြက္တာ အဆင္ေျပပါေစ၊ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ေနရာေလးတခု အျမန္ရပါေစ” လုိ႔ ဆုေတာင္းရတာအေမာပါပဲ.. ေနာက္ဆုံး ၁ လေက်ာ္ ၂ လနီးပါးရွာျပီးေတာ့မွပဲ ကိုယ္နဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ ေနရာေလး တခုကုိရခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အရင္တုန္းကေတာ့ “အိမ္”ဆုိရင္ ျခံ၀င္းေလးနဲ႔ ေနတာကုိ “အိမ္” လုိ႔ေခၚၾကေပမယ့္ အခုက်မ ေျပာတဲ့ “အိမ္”ဆုိတာကေတာ့ ရန္ကုန္ျမဳိ႕ရဲ႕ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အမွ် အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေနႏုိင္ေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ထားၾကတဲ့ ၆ ထပ္တုိက္ ၊ ၇ ထပ္တုိက္ အစရွိတဲ့ အထဲက တုိက္ခန္းတခန္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ရယ္လို႔ ပီပီျပင္ျပင္ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာေလးကပဲ က်မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ ကုိယ္ပိုင္ဆုိင္တဲ့ ေနရာေလးတခုျဖစ္သလုိ ၂ ေယာက္သား ဘ၀တစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္မယ့္ “အိမ္” ေလးတခုပါပဲ။

မွတ္ခ်က္ - ယခုသီခ်င္းကုိ MyanmarMP3.net ထူးအိမ္သင္၏ “အမွတ္တရ ဒဏ္ရာ သီခ်င္းမ်ား” Album မွ Download လုပ္၍ ေဖာ္ျပပါသည္။

ၾသဂုတ္ ၂၅၊ ၂၀၀၇။

August 23, 2007

ၾသဂုတ္လ၂၃ ရက္

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေမက က်မတုိ႔ကုိ သူဘယ္လုိေမြးခဲ့ရတယ္ဆုိတ့ဲအေၾကာင္းေတြ၊ ျပီးေတာ့ က်မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကုိ မေမြးခင္မွာ ဘယ္လုိ အိပ္မက္မ်ိဳးေတြ မက္ခဲ့တယ္၊ ေနာက္ျပီး ဘယ္သူ႔တုန္းကေတာ့ ဘာေလးမွ စားခ်င္တာဆုိျပီး ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ခဲ့တယ္္ ဆုိတာကုိ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။

က်မတုိ႔ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္လုံးကုိ အေမက ဗုိက္ခဲြေမြးခဲ့ရတာပါ။ မေမြးခင္မွာလည္း အစားအေသာက္ ေရွာင္ရတယ္၊ ေမြးခါနီးျပီဆုိရင္ ေဆးရုံမွာ ေမြးလူနာက အစာမစားထားရဘူး။ ေနာက္ျပီး ဗုိက္ခြဲမွာဆုိေတာ့ ဗုိက္ထဲက အစာေတြကုိ ကုန္ေအာင္ ပါးစပ္ထဲကုိ ပုိက္ထည့္ျပီး ျပန္ထုတ္ရတယ္၊ ဗုိက္ခြဲျပီးသြားေတာ့လည္း ေမ့ေဆးအရွိန္ျပယ္သြားျပီဆုိရင္ အရမ္းနာတယ္ဆုိျပီး ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ေမ့ေဆးမပ်ယ့္တပ်ယ္ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ ၾကားက ကုိယ့္ခေလး အဂၤါစုံရဲ႕လား အရင္ေမးရတယ္တဲ့။ က်မတုိ႔အတြက္ကလည္း ကိုယ္မသိေသးတဲ့ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္နားေထာင္ရသလုိပါပဲ။ ကုိယ္မေမြးခင္တုန္းက အေၾကာင္းအရာဆုိေတာ့ အေမေျပာျပရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ရုိးသြားတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ အျမဲဆန္းသစ္ျပီး အခုထိ နားေထာင္လုိ႔ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။

အရင္တုန္းက ေဆးပညာကလည္း အခုလုိမ်ိဳး မထြန္းကားေသးေတာ့ ပထမတေယာက္ ဗုိက္ခြဲေမြးျပီးသြားလုိ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ေမြးေတာ့မယ္ဆုိရင္ အရင္က ေမြးထားတဲ့ အမာရြတ္ အသားေနရာကုိ ဖယ္ပစ္ရျပီး အဲဒီ့ေနရာမွာပဲ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ခြဲရပါတယ္။ အဲဒါဆုိေတာ့ အေမက က်မတုိ႔ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ကုိ ေမြးျပီးေရာ သူ႔ဗုိက္မွာ ခြဲေမြးထားတဲ့ အမာရြတ္က နက္လည္းနက္သလုိ ၾကီးလည္း ၾကီးပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း က်မတုိ႔ ေျပာစကားနားမေထာင္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔စိတ္တုိင္းမက်ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ “နင္တုိ႔ကုိ ေမြးရတာ ငါဗုိက္မွာ အနာျဖစ္တာပဲအဖတ္တင္တယ္ အနာခံရတာနဲ႔ မတန္ဘူး” ဆုိျပီး အျမဲေျပာတတ္ပါတယ္။

ဒီေန႔ေတာ့ အိမ္ကုိ ဖုန္းေခၚရင္း အေမနဲ႔ေရာ အေဖနဲ႔ပါ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက က်မေမြးခါစက အေၾကာင္းကုိေတာင္ အနည္းအက်ဥ္း ျပန္ေျပာျပခဲ့ေသးတယ္။ က်မကုိ မေမြးခင္မွာ အဘုိး (က်မအေဖရဲ႕အေဖ) ဆုံးပါးခဲ့တယ္။ အဘုိးဆုံးျပီး သိပ္မၾကာဘူး အေဖက အေရာင္းမွား အ၀ယ္မွားျဖစ္ျပီး ယာယီ အခ်ဳပ္ၾကခဲ့ရတယ္။ က်မအေမက က်မကိုယ္၀န္ၾကီးမွာ အေဖ့ကိစၥအတြက္ စိတ္ပူပန္ေသာကေရာက္ျပီး ရတတ္မေအးႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အေဖ့ကိစၥလည္း ျပီးေရာ ကုိယ္၀န္က လေစ့ေနလုိ႔ ဗုိက္နာတယ္ဆုိရင္ ေမြးေတာ့မယ္ထင္ျပီးေဆးရုံတက္လိုက္၊ ဒီီေန႔လုိေဆးရုံေရာက္ျပီး ေနာက္ရက္ဆုိရင္ ဗုိက္က မနာေတာ့ျပန္ဘူးတဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ ေဆးရုံက ျပန္ဆင္းခဲ့ျပန္ေရာ.. အဲဒီလုိမ်ိဳး ၂ ခါေလာက္ျဖစ္ေတာ့ အေမက ေမြးရမဲ့ရက္ကလည္း ေက်ာ္ေနျပီ၊ ေမြးလည္း မေမြးေသးဘူးဆုိျပီး ေဆးရုံမွာပဲ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေနခဲ့ရတယ္။ ေျပာလုိက္ေသးတယ္ “နင့္က်မွ ငါလည္း ေဆးရုံမွာ ဂ်ပုိးျဖစ္ေရာ” တဲ့ေလ။ ကုိယ္၀န္ၾကီးနဲ႔ တျခားေမြးလူနာေတြကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္လုိက္၊ အတူေန ရပ္ကြက္ထဲက အသိထဲမွာ ေဆးရုံလာတက္ရင္ လူနာသတင္းသြားေမးလုိက္၊ ေအာက္ဆင္းျပီး မုန္႔၀ယ္စားလုိက္နဲ႔ ဆရာမေတြက လူနာစစ္ခ်ိန္ဆုိရင္ အေမက ခုတင္မွာမရွိလုိ႔တဲ့ေလ။ ေနာက္ပုိင္း ၉ လေက်ာ္ ၁၀ လနားနီးေတာ့ မေမြးေသးတာနဲ႔ ဆရာ၀န္နဲ႔ေသခ်ာစမ္းသပ္ေတာ့မွ ကိုယ္၀န္ကေမြးရမဲ့အခ်ိန္ထက္ လေက်ာ္ေနတာဟာ အခ်င္းက ကေလး လည္ပင္းမွာ ပတ္ေနလုိ႔ မေမြးႏုိင္တာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္က ျမန္ျမန္ပဲ ဗုိက္ခဲြေမြးဖုိ႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ရတယ္။

အရင္တုန္းက ဗုိက္ခြဲေမြးမဲ့လူနာဆုိရင္ အမ်ိဳးသမီးေဆးရုံၾကီးက ၾကာသပေတးရယ္ စေနရယ္ပဲ ဗုိိက္ခဲြေမြးလုိ႔ရတယ္။ (အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိပါ) ဒါေၾကာင့္ အနီးဆုံးရက္ျဖစ္တဲ့ စေနေန႔မွာ ေမြးဖုိ႔ အေဖက သေဘာတူျပီး လက္မွတ္ထုိးခဲ့တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြဆုိရင္ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွာစုိးလုိ႔ စေနေန႔ကုိပဲ တမင္ေရြးခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ က်မကုိ ေမြးျပီး ၁ လေလာက္လည္းၾကာေရာ အေဖဟာ အသည္းမွာ အနာျဖစ္လုိ႔ေဆးရုံထပ္တက္ရေသးတယ္။ (ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆုိးလိုက္သလဲေနာ္)

အေမဟာ ၁လ သမီး ႏုိ႔စုိ႔ခေလးအရြယ္ရယ္၊ ၂ ႏွစ္မျပည့္ေသးတဲ့ သားအၾကီးရယ္၊ ေဆးရုံက လူမမာရယ္၊ ကုိယ္ခြဲလည္း ရွိတာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ားကသီလုိက္မလဲ ဆုိတာ အရင္က မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မကုိ မေမြးခင္ကေရာ ေမြးျပီးေတာ့ပါ မေကာင္းတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြက တုိက္ဆုိင္လြန္းလုိ႔ က်မအဘြား (အေဖ့ရဲ႕အေမ)က တရုတ္မၾကီးလည္းျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့ကာ က်မကုိ သိပ္ျပီး သေဘာမက်သလုိ ခ်စ္လည္း မခ်စ္ဘူး။ အမ်ိဳးထဲမွာ ဘယ္သူကမွလည္း မခ်စ္ဘူး။ စေနသမီးျဂိဳလ္ေမႊတယ္ဆုိျပီး အျပစ္တင္ၾကတယ္။ က်မအစ္ကုိၾကီးကုိ အၾကီးဆုံးမုိ႔ အခ်စ္ပုိၾကသလုိ က်မေမာင္အငယ္ဆုိရင္လည္း အငယ္ဆုံးမုိ႔ အလုိလုိက္ၾကတယ္။ အစ္ကုိရယ္ ေမာင္ရယ္ ၾကားမွာ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ထဲ ပါေနေတာ့ ကစားရင္ အေဖာ္လည္း မရွိခဲ့ဘူး။ သူတုိ႔နဲ႔လည္း ကစားလုိ႔မရေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ အေမ့ကုိေတာင္ အျပစ္တင္မိလုိက္ေသးတယ္။ “ ဟြန္း.. အေမတုိ႔ကလည္း ေမြးခ်င္းေမြး ၃ ေယာက္စလုံး ေယာကၤ်ားေလးပဲ ေမြးတာမဟုတ္ဘူး။ သမီး တစ္ေယာက္တည္း မိန္းခေလး လာျဖစ္ရတယ္”လုိ႔ ေျပာမိရင္ အေမက “ဟဲ့.. နင့္မေမြးခင္တုန္းက နင့္အေဖေရာ ငါေရာ မိန္းခေလးျဖစ္ပါေစ ဆုိျပီး ဆုေတာင္းလိုက္ရတာ ဦးဆုံးက သားဦးျဖစ္ျပီးျပီဆုိေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆုိရင္ မိန္းခေလး ျဖစ္ေအာင္ ဆုေတာင္းထားရတာ.. ” ဆုိျပီး ေဒါသထြက္ျပီး ျပန္ေအာ္ပါေလေရာ။

အခုေတာ့လည္း က်မ မိဘေတြ က်မကုိ ေကၽြးခဲ့၊ ေမြးခဲ့၊ ပညာသင္ေပးခဲ့၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့လုိ႔ ဒီအသက္အရြယ္အထိ ေရာက္လာခဲ့ရပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်မကုိ ေမြးခဲ့တဲ့ ဒီေန႔မွာ မိဘ ၂ပါး ကို စိတ္က ရည္မွန္းရင္း ဦးညႊတ္ ကန္ေတာ့လိုက္မိပါေတာ့တယ္။

ၾသဂုတ္ ၂၃၊ ၂၀၀၇။

August 21, 2007

ဗင္ဂုိးရဲ႕နားရြက္ႏွင့္ သုဘာေထရီရဲ႕မ်က္လုံး

*”ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းစာအုပ္ မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။


ေမာင္ထြန္းသူရဲ႕ ”ရမၼက္မီး”ဆုိတဲ့ စာအုပ္ၾကီး ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ ဖတ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကြက္ကေလးတစ္ခုကုိ ျပန္အာ႐ုံျပဳျဖစ္ရင္း ”႐ူးတာ” လုိ႔ သူမ်ားမၾကားေအာင္ စိတ္ထဲက ေျပာျဖစ္လုိက္ပါတယ္။ စာအုပ္က ဗင္ဂုိးရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိပါ၊ ျပန္သတိရျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကြက္ကေလးက ဒီလုိပါ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဗင္ဂုိးက ဇိမ္ေဂဟာတစ္ခုကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ့ ဇိမ္ေဂဟာမွာ ရာခ်ယ္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ဗင္ဂုိးနားရြက္ကေလးကုိ ကုိင္ျပီး ေျပာင္သလုိလုိနဲ႔ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ပါတယ္။ အျမဲလာဖုိ႔လည္း ေျပာပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ တစ္ၾကိမ္အသြားမွာေတာ့ ရာခ်ယ္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးက ”ခ်စ္တုန္းပဲလား”လုိ႔ ေမးပါတယ္။ ဗင္ဂုိးကလည္း ”ခ်စ္တုန္းပါပဲကြယ္” လုိ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးက ဗင္ဂုိးရဲ႕ နားရြက္ကေလးကုိ အသာအယာ လိမ္ဆြဲျပီး ”တကယ္ခ်စ္ရင္ သက္ေသျပတဲ့အေနနဲ႔ ရွင့္ရဲ႕ နားရြက္ကေလးကုိ ေပးမလား” လုိ႔ ေမးလုိက္ပါသတဲ့။

ေနာက္ရက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ဗင္ဂုိးက သူ႔ရဲ႕ညာဘက္နားရြက္ တစ္ဖက္ကုိ သင္တုန္းဓားနဲ႔ လွီးျဖတ္ျပီး ေကာင္မေလးကုိ သြားေပးလုိက္ပါသတဲ့။

ဒီဇာတ္ကြက္ကေလးကုိ ျပန္သတိရျပီး ”႐ူးတာ”လုိ႔ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္တာပါ။ တကယ္လုိ႔ စိတ္ထဲက မေျပာဘဲ အသံထြက္ေျပာလိုက္ရင္ စာအုပ္လက္ေဆာင္လာေပးတဲ့သူနဲ႔ တုိးသြားရင္ေတာ့ ေနာက္ေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာအုပ္လက္ေဆာင္လာေပးတဲ့သူက UNITY စာေပက ကုိသန္းေဆြနဲ႔ ကုိစုိး၀င္းပါ။ စာအုပ္က စာမ်က္ႏွာ ၆၇၇ မ်က္ႏွာ ပါရွိတယ္။ ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္တစ္အုပ္စာေလာက္ပါ။

ဗင္ဂုိးကုိ ႐ူးတာလုိ႔ အျပစ္တင္လုိက္ျပီး စားပြဲေဘးက ပိဋိကတ္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကုိၾကည့္ရင္း ”ငါလည္း ဘာထူးေသးလဲ၊ အခုေတာ့ ဗင္ဂုိးအတြက္ အခ်ိန္ေတြ ေလးငါးရက္ေလာက္ အလကား ေပးလုိက္ရတာ။ ငါလည္း ႐ူးတာပဲ၊ ဘာထူးလဲ” လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေျပာရင္း သက္ျပင္းကုိ မသိမသာ ခ်လိုက္မိပါတယ္။ စာေရးသူမွာ စာသာေရးေနတယ္၊ မဖတ္ရေသးတဲ့ ပိဋိကတ္စာအုပ္အေႂကြးေတြက အမ်ားၾကီးပါ။

ဗင္ဂုိးနဲ႔႐ူးျပီးေတာ့ အေကာင္းလုပ္ဖုိ႔ ေထရီအ႒ကထာကုိ ကုိင္ရပါတယ္။ FUTURE LIGHT မဂၢဇင္းအတြက္ပါ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ဇာတ္ေဆာင္က အမ်ိဳးသားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးပါ။ အမ်ိဳးသမီးေတာင္ လူ၀တ္ေၾကာင္ အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္ပါဘူး။ အနာဂါမ္တည္ျပီး ေထရီမတစ္ပါးပါ။

သူ႔နာမည္က သုဘာတဲ့။ သုဘာရဲ႕ အဓိပၸာယ္က ”႐ုပ္ရည္အဆင္းလွပတင့္တယ္သူ” လုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။

နာမည္နဲ႔ လူနဲ႔လိုက္ေအာင္လည္း သုဘာဟာ လွပ တင့္တယ္ ေခ်ာေမာသူပါတဲ့။ သူမရဲ႕ အလွေတြထဲမွာ အဓိက အလွက မ်က္လုံးပါတဲ့။ သူမရဲ႕မ်က္လုံးက ျမင္ရတဲ့သူကုိ သိပ္ကုိဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတာပါတဲ့။

သုဘာက ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕က ပုဏၰားၾကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီးပါ။ လူ၀တ္ အပ်ိဳစင္ဘ၀ကတည္းက သဒၶါတရားရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးပါ။ သုဘာက သူ႔မွာ အလွေတြရွိေပမယ့္ မတည္ျမဲတဲ့ အလွရဲ႕ အျပစ္ကုိ ျမင္ျပီး မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီဆီမွာ ဘိကၡဳနီမ ျပဳလုိက္ပါတယ္။ ဘိကၡဳနီမျပဳျပီး တရားကုိ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အားထုတ္လိုက္တာ အနာဂါမိဖိုလ္ကုိ ရသြားပါတယ္။ အရဟတၱဖုိလ္ေတာ့ မရေသးပါဘူး။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ဇာတိ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕က ဇီ၀ကရဲ႕ သရက္ဥယ်ာဥ္ကုိ တစ္ပါးတည္း ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ လမ္းက်ဥ္းတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕သားလည္းျဖစ္၊ ေရႊပန္းတိမ္သည္ရဲ႕ သားလည္းျဖစ္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္ဆုိင္တုိးပါေတာ့တယ္။ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕သားလူငယ္က သုဘာေထရီကုိ ေတြ႔လုိက္တာနဲ႔ မ်က္လုံးရဲ႕အလွကလည္း အထင္းသားေပၚေနတာဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ခ်စ္တဲ့စိတ္ ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းမဖယ္ေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႕က ကာထားလုိက္ပါတယ္။ သုဘာေထရီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ဖယ္ခုိင္းေပမယ့္ မဖယ္ပါဘူး။ မဖယ္႐ုံတင္မကဘဲ ”အုိ... ႏွမရယ္၊ သင္ဟာ ငယ္လည္းငယ္တယ္၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္းလည္း လွတယ္၊ အခုလို ငယ္တုန္းမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရဟန္းျပဳရတာလဲ။ အဲဒီ သကၤန္းၾကီးကုိ ဖယ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ” လို႔ ခ်စ္ေရး စဆုိပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ သုဘာေထရီမက ”အုိ... အမ်ိဳးသား စက္ဆုပ္ဖြယ္ ရြံရွာဖြယ္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ သုသာန္ေျမကုိ တုိးပြားေစတဲ့ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္တဲ့ ဒီခႏၶာကုိယ္ကုိ သင္က ခ်စ္စရာလုိ႔ ထင္မွတ္ေနတယ္။ ငါရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ေပၚက ဘာကုိမ်ား သင္ႏွစ္သက္ေနတာလဲ”လုိ႔ ေမးလုိက္ပါတယ္။

လူငယ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပါပဲ။ ”သင္ရဲ႕မ်က္လုံးေလးကုိ ခ်စ္တာ”လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္။

လူငယ္ရဲ႕အေျဖစကား ၾကားရေတာ့ သုဘာေထရီမက သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးတစ္ဖက္ကုိ လက္နဲ႔ထုတ္ျပီး ေပးလုိက္ပါတယ္။ စာထဲမွာေတာ့ မ်က္လုံးလုိ႔ပဲ သာမန္ျပထားပါတယ္။ ဘယ္လား ညာလားဆုိတာေတာ့ ခြဲျပမထားပါဘူး။

မထင္မွတ္တဲ့ အျပဳအမူနဲ႔ ျမင္ကြင္းကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ လူငယ္လည္း ေၾကာက္လန္႔ျပီး ေတာင္းပန္ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ သုဘာေထရီမရဲ႕ အျပဳအမူကုိၾကည့္ျပီး ”႐ူးတာ”လုိ႔ ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သုဘာေထရီမအေနနဲ႔ ဒီတစ္ခုတည္းပဲ ေရြးခ်ယ္စရာရွိလုိ႔ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒီလုိလုပ္မွလည္း လူငယ္အတြက္ အဆင္ေျပမွာမုိ႔ပါ။

တကယ္လုိ႔ သုဘာေထရီက ဒီလုိမျပဳဘဲ ႏႈတ္နဲ႔ပဲ တရားေဟာေနရင္ လူငယ္က ကာယကံေျမာက္ ဗလကၠာယ ျပဳေတာ့မွာပါ။ ေနရာကလည္း လူသူကင္းဆိတ္ေနတာဆုိေတာ့ ျပဳမူဖုိ႔လည္း သိပ္လြယ္လွပါတယ္။ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မိသြားရင္ေတာ့ လူငယ္အတြက္ အ၀ီစိငရဲ က်ေတာ့မွာပါ။ သုဘာေထရီက လူငယ္ရဲ႕ အက်ိဳးကုိငဲ့ျပီး မျပဳသင့္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုကုိ ျပဳေပးလိုက္တာပါပဲ။

သုဘာေထရီဟာ မ်က္စိတစ္ဖက္နဲ႔ပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာကုိ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးေတြ႔လုိက္ရတာနဲ႔ ပ်က္စီးသြားတဲ့ မ်က္လုံးဟာ ပကတိအတုိင္း အေကာင္းျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ မ်က္လုံးက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တန္ခုိးေၾကာင့္ ျပန္ေကာင္းရတာဆုိေတာ့ ပီတိေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း သုဘာေထရီ ပီတိျဖစ္ေနတာကုိ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရဟတၱဖုိလ္ ရဖုိ႔အတြက္ ကမၼ႒ာန္းနည္းကုိ ခ်က္ခ်င္းေပးလုိက္ပါတယ္။

သုဘာေထရီက ျမတ္စြာဘုရားေပးတဲ့ ကမၼ႒ာန္းနည္းအတိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ပီတိကုိခြာျပီး ခႏၶာကုိယ္ကုိ ဉာဏ္စုိက္႐ႈလုိက္တာ အရဟတၱဖုိလ္ရသြားပါေတာ့တယ္။

ဗင္ဂုိးလည္း နားရြက္တစ္ဖက္ကုိ အမ်ိဳးသမီးေလးကုိ ေပးခဲ့တယ္။ သုဘာေထရီလည္း မ်က္လုံးတစ္လုံးကုိ အမ်ိဳးသားေလးကုိ ေပးခဲ့တယ္။ ခႏၶာကုိယ္အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုကုိ ေပးခဲ့တာခ်င္းတူေပမယ့္ ခံယူခ်က္ျခင္း ဦးတည္ခ်က္ျခင္းေတာ့ မတူပါဘူး။ ဗင္ဂုိးရဲ႕ အျပဳအမူက တရားသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ႐ူးတာပါ။ သုဘာေထရီရဲ႕ အျပဳအမူက တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်ဳိးကုိ ငဲ့တာပါ။

တကယ့္အရွိဇာတ္၀တၳဳပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္၀တၳဳပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇာတ္ေဆာင္ေတြရဲ႕ ကံသုံးပါးအမူအရာေတြမွာ အဓိပၸာယ္မဲ့မႈ၊ အဓိပၸာယ္ရွိမႈ ေတြကေတာ့ အားျပိဳင္ေနတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဇာတ္၀တၳဳမွာ အဓိပၸာယ္မဲ့မႈေတြ ခပ္မ်ားမ်ားရယ္ပါ။

သက္ရွိလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေနထုိင္မႈကုိၾကည့္ရင္လည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ လူ႔ဘ၀သက္တမ္းေလးက တုိတုိေလးရယ္ပါ။ အဲဒီ့သက္တမ္းတုိတုိေလးရဲ႕ ဘ၀ေနထုိင္မႈေတြထဲမွာ အဓိပၸာယ္မဲ့မဲ့ ေနထုိင္မႈေတြက မ်ားေနရင္ လူ႔ဘ၀ရလာတာ ဘယ္လာ အဓိပၸာယ္ရွိပါေတာ့မလဲ။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မန္ယူနဲ႔ အာစင္နယ္ပြဲ မၾကည့္ရလုိ႔လည္း ဘ၀က ဘာမွျဖစ္မသြားပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ေနမယ္။ တရားတိတ္ေခြ နားေထာင္ေနမယ္။ တရားမွတ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဘ၀က တကယ္ အဓိပၸာယ္ရွိေနတာပါ။ အဲဒီလုိေျပာေတာ့ ေဘာသမားေတြကေတာ့ လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံမွာပါ။ ဓမၼသေဘာႏြယ္ေအာင္ ေျပာရရင္ ကုိယ့္ရဲ႕ ကံသုံးပါးအမူအရာေတြဟာ ကုသုိလ္ျဖစ္ေနရင္ အဓိပၸာယ္ရွိေနတာပါ။ အကုသုိလ္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အဓိပၸာယ္မဲ့ေနတာပါပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႐ူးေနတာပါပဲ။

သူတစ္ပါးသာ အျပစ္ေျပာေနတာပါ။ ကိုယ္က်ေတာ့လည္း ဘာထူးလုိ႔လဲ။ လျပည့္ညမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ျဖစ္ဘဲ လကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတာ၊ မသြားဘဲေနရင္ ေနလုိ႔ရတဲ့ေနရာကုိ အေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳး သြားျဖစ္ေအာင္ သြားခဲ့တာ၊ မဖတ္ဘဲေနမယ္ဆုိရင္ ေနလုိ႔ရတဲ့စာကုိ ဖတ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါက ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ႏွစ္နဲ႔ ခ်ိန္ျပီး ေျပာတာပါ။

လက္ရွိပစၥဳပၸန္ရဲ႕ ကံသုံးပါးအမူအရာေလးေတြမွာလည္း အဓိပၸာယ္မဲ့တာေလးေတြက အစဥ္သျဖင့္ တြဲတြဲပါေနတတ္ပါတယ္။ အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့အေတြးေတြ ေတြးေနတာ၊ အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ စကားေတြ ေျပာေနတာ၊ အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ အျပဳအမူေလးေတြ ျပဳမူေနတာ ေန႔စဥ္လုိလုိပါပဲ။ ဘာေတြလဲလုိ႔ေမးရင္ အမ်ိဳးအမည္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ေျပာျပဖုိ႔ ခပ္ခက္ခက္ရယ္ပါ။ ပန္းပြင့္ေလးေတြပြင့္ မပြင့္ ေအာက္ဆင္းၾကည့္တာ၊ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ အေရာင္မရလုိ႔ စာမေရးဘဲေနတာ စသည္ျဖင့္ အမ်ားၾကီးပါပဲ။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ အလုပ္ကေလးေတြ လုပ္ျဖစ္ရင္ သတိေလးလည္း ၀င္လာလိုက္မယ္ဆုိရင္ ”႐ူးတာ” လုိ႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ခပ္တုိးတုိးေလး ေျပာမိလုိက္ပါတယ္။

စိတ္ေတာ့မဆုိးနဲ႔ေနာ္... စာဖတ္သူဟာ တစ္ေန႔ကုိ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ရူးျဖစ္သလဲ၊ ပုထုဇဥ္ပဲ ႐ူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႐ူးခ်ိန္ သိပ္ေတာ့ မမ်ားေစနဲ႔ေပါ့။ တကယ္လုိ႔အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ အလုပ္ကေလးကုိ လုပ္မိတယ္၊ သတိေလးလည္း ၀င္ျဖစ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ”႐ူးတာ” လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေျပာၾကည့္လုိက္ပါလား။ ဘယ္သူမွ မၾကားေအာင္ေတာ့ ေျပာေနာ္။ ၾကားသြားရင္ ကုိယ့္ကုိ တကယ့္အ႐ူးလို႔ ထင္ေနလိမ့္မယ္။ သတိ၀င္တုိင္း မၾကာမၾကာ ေျပာေျပာေပးရင္ ႐ူးခ်ိန္ေတာ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားမွာပါပဲေလ။

Future Light မဂၢဇင္း
မတ္၊ ၂၀၀၅။

က်မ္းကုိး-

၁။ ေထရီအ႒ကထာ၊ သုဘာေထရီ၀တၳဳ

၂။ ေထရီေထရာရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား (၀ဏၰသိရီ)


မွတ္ခ်က္ - ဤစာအုပ္ကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ Blog
တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ၾသဂုတ္ ၂၁၊ ၂၀၀၇။

August 19, 2007

ျမန္မာမုန္႔ဟင္းခါး

မေန႔ကေတာ့ ေနပူလုိ႔ အျပင္လဲ မထြက္ခ်င္၊ အိမ္ထဲေနရတာလည္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္စားမယ္ဆုိျပီး ပစၥည္းစာရင္း အရင္ထ စစ္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ငါးေသတၱာဗူးနဲ႔ ခ်က္စားရင္ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာတာေၾကာင့္ ငါးေသတၱာနဲ႔စမ္းခ်က္ၾကည့္ျပီး စားလုိ႔ေကာင္းတာနဲ႔ပဲ ေနာက္ပုိင္း ငါးေသတၱာနဲ႔ခ်ည္း ခ်က္စားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါက အခ်ိန္သိပ္မကုန္ လူလည္း သက္သာတယ္။ စားလုိ႔လည္းေကာင္းတယ္။

စပါးလင္၊ ဂ်င္း၊ ဆန္ေလွာ္မႈုန္႔၊ ငါးေသတၱာ၊ ၾကက္သြန္နီဥအေသးေလးေတြ၊ ျပီးေတာ့ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳ မုန္႔ဟင္းခါးေျခာက္အမႈန္႔လည္း ရွိတယ္ဆုိေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ဖုိ႔ ပစၥည္းေတြကေတာ့ စုံပါျပီ။ စျပီးခ်က္လုိ႔ရျပီ။ မခ်က္ခင္ ဓာတ္ပုံရုိက္ထားဖုိ႔ ကင္မရာမင္းကုိ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ရုိက္ခုိင္းရေသးတယ္။

ပထမဆုံး ေထာင္းစရာရွိတဲ့ စပါးလင္၊ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴကုိ ညက္ေအာင္ အရင္ေထာင္းျပီး ငါးေသတၱာနဲ႔ ဆီသတ္ရတာေပါ့။ ငါးေသတၱာထည့္ျပီး တေအာင့္ၾကာမွ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳ အမႈန္႔ကုိေရာေမႊျပီး ဆီျပန္ေလာက္ျပီဆုိရင္ မီးဖုိေပၚကခ်ထားလုိက္ေရာ။

ျပီးရင္ ေရေႏြးအုိးတည္၊ စပါးလင္အရုိးေတြကုိ ၾကိဳးခ်ည္ျပီး တခါတည္း ေရေႏြးထဲ ္ထည့္ျပဳတ္လုိက္တယ္။ ေရေႏြးအုိး ဆူရင္ ငါးဆီသတ္္ထားတာထည့္၊ ျပီးရင္ ဆန္႔မႈန႔္ကုိ သင့္သလုိ ေရေဖ်ာ္ထည့္ျပီး နည္းနည္းေမႊေပးရတယ့္။ မေမႊဘဲထားရင္ ဟင္းအုိးေအာက္မွာ အႏွစ္ေတြက အနယ္ထုိင္ကုန္ရင္ တူးနံ႔ နံကုန္မွာစုိးလုိ႔။ (ကုိယ္ေတြ႔ေလးေတြ စာထဲပါကုန္ျပီ။ )

ဟင္းရည္အုိးဆူျပီဆုိရင္ အခြံႏႊာထားတဲ့ ၾကက္သြန္နီဥေလးေတြ ထည့္၊ ဘဲဥျပဳတ္ထားတာေတြပါ လွီးထည့္လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ငရုတ္ေကာင္းမႈန္႔ထည့္ျပီး အေပါ့အငန္ ျမည္းျပီးလုိ႔္ တေအာင့္ၾကာရင္ စားလုိ႔ရျပီ။ ဟင္းရည္က်သြားရင္္ေတာ့ ပုိစားေကာင္းတာေပါ့။ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳနဲ႔ခ်က္ရင္ အရသာက သိပ္ျပီးျပင္စရာမလုိဘူး။ ready made အထုပ္ထဲမွာကုိက အခ်ိဳနဲ႔အငန္ တအားမ်ားတယ္လုိ႔ က်မေတာ့ ထင္တာပဲ။ ဒီအတုိင္း သူ႔ခ်ည္းခ်က္စားရင္ စားရတာ အဆင္မေျပဘူး။ စားျပီးရင္ ေရတအားငတ္တယ္။ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳက စားလုိ႔မေကာင္းဘူးဆုိျပီး ပင္ပ်ိဳရြက္ႏု၀ယ္စားေတာ့လည္း အဲဒီလုိပဲ စားမေကာင္းဘူး။ အခုလို အေရာအေႏွာနဲ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္လုပ္စားမွပဲ စားလုိ႔အဆင္ေျပေတာ့တယ္။


မုန္႔ဟင္းခါးကုိေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာတုိင္းလုိလို ခ်က္တတ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ၾကိဳက္တဲ့သူလည္း မ်ားမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ စားရသလုိ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ပဲေၾကာ္ေတာ့ မပါဘူးေပါ့ေလ။ Tokyo မွာေတာ့ ပဲေၾကာ္ကုိ အဲဒီမွာပဲ ေၾကာ္ ေရာင္းတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ျမန္မာဆုိင္က တစ္ခါ ၀ယ္လာျပီး စားဖူးတယ္။ စားရတာ ကၽြပ္ကၽြပ္ရြရြေလးမုိ႔ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ Osaka မွာေတာ့ နံနံပင္ေလး ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္ေလး ထုိင္းဆုိင္က ၀ယ္လုိ႔ရတာပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရတယ္။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ နံနံပင္ မပါရင္ မုန႔္ဟင္းခါး စားရတာ အဂၤါမစုံသလုိပဲ။ ဘာလုိေနမွန္းကုိ မသိဘူး။ ဒီလုိေလး စားရတာဘဲ ေတာ္လွျပီလုိ႔ ေအာက္ေမ့လုိက္ ရပါေတာ့တယ္။

ငါးေသတၱာကေတာ့ Tuna ငါးေသတၱာကုိပဲ သုံးလုိက္တယ္။ မုန႔္ဟင္းခါးဖတ္ ကေတာ့ ဂ်ပန္ေခါက္ဆြဲတမ်ိဳးပါပဲ။ ေခါက္ဆြဲထုပ္မွာပါတဲ့ စာကလည္း မဖတ္တတ္ဘူးေလ။ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္လုိ လုပ္ျပီး စားၾကသလဲေတာ့ မသိဘူး။ က်မကေတာ့ ဒီလုိပဲ.. မုန္႔ဖတ္ လုပ္စားပစ္လုိက္တာပဲ..



ၾသဂုတ္ ၁၉၊ ၂၀၀၇။

August 18, 2007

မာတိကာ ႏွင့္ စာေရးသူရဲ႕ အမွာ

*”ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းစာအုပ္ မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။

မာတိကာ

၁။ ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္ ၀ိပႆနာ

၂။ ဗင္ဂုိးရဲ႕နားရြက္ႏွင့္ သုဘာေထရီရဲ႕မ်က္လုံး

၃။ သူေတာင္းစားႏွင့္ ဘုန္းၾကီး

၄။ လူေတာ္ႏွင့္လူေကာင္း

၅။ ရိကၡာႏွင့္ သိကၡာ

၆။ ၀န္ထမ္းႏွင့္ နတ္ျပည္

၇။ ေယာကၡမ ႏွင့္ ေခၽြးမ

၈။ လူငယ္ႏွင့္ ၀ိပႆနာ

၉။ ေရ၀တီ

၁၀။ ကံကုိျပင္လုိက္ပါ

၁၁။ အကုသုိလ္ပယ္နည္း (၁)

၁၂။ အကုသုိလ္ပယ္နည္း (၂)

၁၃။ ခံတြင္းနံ႔ေကာင္းခ်င္ရင္

၁၄။ မေနရလုိ႔ ေသၾကတဲ့အခါ

၁၅။ ျပိတၱာျဖစ္ ေစ်းေရာင္းနည္း

၁၆။ ကမၼသတၱိေလးေတြ

၁၇။ တုိ႔တစ္ေတြျပန္ဆုံၾကတဲ့အခါ

၁၈။ တစ္ေယာက္တည္း တည့္ေအာင္ေန

စာေရးသူရဲ႕အမွာ

ဖတ္ျဖစ္တုိင္း ၾကည္ႏူးမႈတစ္ခုခုရလုိ႔ မၾကာခဏ ျပန္ျပန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာၾကီး ႏွစ္ဦးရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ဆရာၾကီး ဦးေရႊေအာင္နဲ႕ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံပါ။

ျပန္ျပန္ဖတ္ျဖစ္တုိင္း ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခု ရလုိက္သလုိ ေက်နပ္လုိက္သလုိကုိ ခံစားရပါတယ္။ စာေရးဆရာရဲ႕ ေစတနာသတၱိက စာဖတ္သူရ႕ဲ ႏွလုံးသားကုိ လာလာ ”ထိ“ တယ္လုိ႔လည္း ခံစားရပါတယ္။

ဆရာၾကီး ဦးေရႊေအာင္က ဓမၼ၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ ထုတ္ျပျပီး တျခားတျခား ပါဠိအ႒ကထာဋီကာေတြထဲက ပိဋကဗဟုသုတေတြ ညွပ္ညွပ္ထည့္ေရးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္ပုိင္အေတြးအေခၚ သုံးသပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေတြးေခၚသုံးသပ္ျပပါတယ္။

ဆရာနႏၵာသိန္းဇံကလည္း ပုံ၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ ထုတ္ျပျပီး ကမၻာ့ဒႆန ဗဟုသုတေတြ ညွပ္ထည့္ျပီး ေရးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆရာက အေတြးေအးေအးေလးေတြနဲ႔ ေတြးေခၚဆင္ျခင္ျပပါတယ္။

ခ်ဳပ္္ေျပာရရင္ေတာ့ ပုံ၀တၱဳရယ္၊ ဗဟုသုတရယ္၊ အေတြးအေခၚရယ္၊ သုံးသပ္ခ်က္ရယ္ ေရာေမႊျပီး ေရးျပထားတာပါ။ စာေရးသူက အဲဒီေရးပုံ ေရးနည္းကုိ သိပ္သေဘာက်တာပါ။

ဒီေတာ့ စာေရးသူက ”ငါလည္း ဓမၼပုံ၀တၱဳေလးေတြ ထုတ္ျပမယ္၊ ဗဟုသုတေနရာမွာေတာ့ ၀ိပႆနာ ဗဟုသုတေလးေတြကုိ အဓိကထားထည့္သြားမယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္နားလည္ထားသလုိ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ျပမယ္။ အဲဒီလုိ ေရးမယ္” လုိ႔ ေတြးျဖစ္လုိက္ပါတယ္။

၀ိပႆနာ ဗဟုသုတေလးေတြ ထည့္ေရးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးနဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးတုိ႔ရဲ႕ တရားတိပ္ေခြနဲ႔ စာအုပ္ေတြကုိ ေန႔စဥ္ထိေတြ႔ေနတာဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီး ႏွစ္ပါးရဲ႕ တရားစာေတြကုိပဲ အားယူျပီး ေရးပါတယ္။

၀ိပႆနာဗဟုသုတေလးေတြကုိ ထည့္ေရးတဲ့ ေနရာမွာလည္း အင္တုိက္အားတုိက္ အျပည့္ေရးလုိ႔မရျပန္ပါဘူး။ တအားအျပည့္ေရးျပလုိက္ရင္ စာဖတ္ပရိသတ္က ဂ်ာနယ္ပရိသတ္၊ မဂၢဇင္း ပရိသတ္ဆိုေတာ့ ပ်င္းသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဗဟုသုတေလးေတြကုိေတာ့ ခပ္ပါးပါးပဲ ေရးျပထားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေဆာင္းပါးတုိင္းကုိလည္း ၀ိပႆနာဗဟုသုတေတြ ထည့္မေရးပါဘူး။ ႏွစ္ပုဒ္ေက်ာ္ သုံးပုဒ္ေက်ာ္နဲ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ေရးထားပါတယ္။

ဓမၼပုံ၀တၱဳေလးေတြကုိ ပထမေတာ့ ေထရီအ႒ကထာကုိ ကုိင္ထားျပီး ေထရီအမ်ိဳးသမီးေတြကုိပဲ အဓိက ထားေရးမလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္သူေတြ က်မ္းအစုံစုံက ဓမၼပုံ၀တၱဳေလးေတြကုိ ဗဟုသုတ ရေစခ်င္တာနဲ႔ ေထရီ၊ ေထရာ၊ ၀ိမာန၊ ေပတ၊ ဇာတ္ စသည္ျဖင့္ စုံေအာင္ရွာျပီး ေရးျပေပးထားပါတယ္။

ကုိယ့္ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားေတြ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး၊ အေတြးအေခၚ၊ စာရိတၱစသည္ျဖင့္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေစခ်င္ပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ကုိယ္ခ်မ္းသာမႈေတြ အစဥ္သျဖင့္ ရွိေနေစခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလမ်ား အာရပ္ႏုိင္ငံက ေရနံေၾကာေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေရႊ႕လာရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္။

ဓမၼကုိ ေဟာေျပာတာ၊ ဓမၼစာေပေတြ ေရးသားတာ၊ ျဖန္႔ေ၀တာေတြဟာ နိဗၺာန္ကုိ ေပးလွဴတာပါတဲ့။ ဒီေတာ့ ကုိယ္က စိတ္ထားတတ္ရင္ ထားတတ္သေလာက္လည္း ကုသုိလ္ရတာပါ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ ကုိယ့္လူမ်ိဳး အစစ အရာရာ တုိးတက္ေစခ်င္တ့ဲ စိတ္နဲ႕ ေရးတဲ့အတြက္ စာေရးရတာလည္း သိပ္ျပီး လိပ္ျပာသန္႔ပါတယ္။

ကိုယ့္ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားေတြကုိ ေျပာျပခ်င္တဲ့ စကားတခ်ိဳ႕ ရင္ထဲမွာ မၾကာခဏ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာျပႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ စာေရးျခင္းကေတာ့ အေကာင္းဆုံး ဆက္သြယ္မႈတစ္ခုပါပဲ။ အခု ေျပာျပစရာေလးေတြရွိလုိ႔ ဒီစာေတြ ေရးျဖစ္လုိက္တာပါ။

ဒီေဆာင္းပါး ဓမၼစာစုေလးေတြဟာ စာဖတ္သူရဲ႕ ႏွလုံးသားကုိ ”ထိ” “မထိ” သိရေအာင္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ပါဦး။

ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)


မွတ္ခ်က္ - ဤစာအုပ္ကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ Blog

တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ၾသဂုတ္ ၁၈၊ ၂၀၀၇။

ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္ ၀ိပႆနာ

*”ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းစာအုပ္ မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။


လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေလး တစ္ပုဒ္ကုိ အရင္ေျပာရေအာင္ပါ။

ကာလအေနနဲ႔ ေျပာရင္ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူေနတဲ့ ကာလပါ။ ျပည္က ေ၀သာလီျပည္မွာပါ။

အဲဒီကာလ အဲဒီေ၀သာလီျပည္မွာပဲ မ၀ိမလာလုိ႔ အမည္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ အဓိပၸာယ္က အညစ္အေၾကးကင္းစင္သူ၊ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္သူပါ။ ဒါက တင္စားထားတဲ့ ရုဠွီနာမည္ပါ။ တကယ့္အရွိ အႏြတၳအမည္ မဟုတ္ပါဘူး။

၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ အလွဆုံးစာရင္း၀င္ တစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အေမျဖစ္သူ ျပည့္တန္ဆာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူလည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ မိခင္ရဲ႕အလုပ္ကုိ ဆက္လုပ္ရပါတယ္။

ေ၀သာလီျပည္သားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း ”၀ိမလာ ၀ိမလာ” ဆုိျပီး ေရပန္းစားေနပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ဆီကုိ သူေဌးသူႂကြယ္ေတြေလာက္ပဲ သြားႏုိင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ သာမန္လူေတြေတာ့ မသြားႏုိင္ပါဘူး။ ၀ိမလာကုိယ္တုိင္ကလည္း သူ႔ရဲ႕အလွ သူ႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈအေပၚ သိပ္ျပီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဟာ ေ၀သာလီျပည္ထဲကုိ ဆြမ္းခံႂကြလာပါတယ္။ ႂကြလာရင္း ၀ိမလာရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ၀ိမလာက အိမ္ထဲကေန အျပင္ကုိ ထြက္အၾကည့္နဲ႔ ဆုံသြားပါတယ္။ ၀ိမလာက အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကုိ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ရင္ခုန္သြားပါသတဲ့။ ျပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့စိတ္လည္း ျဖစ္သြားပါသတဲ့။

တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္မိရင္ အဲဒီသူဆီက အခ်စ္ကုိလည္း ျပန္လုိခ်င္တာဟာ ဓမၼတာပါ။ ၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီက အခ်စ္ကုိရဖုိ႔အတြက္ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့အလွကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာရွိတဲ့ အ၀တ္ေတြထဲက ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့ အ၀တ္တစ္စုံကို ထုတ္၀တ္လိုက္ပါတယ္။ တန္ဖုိးအၾကီးဆုံး လက္ေကာက္တုိ႔၊ ဆြဲၾကိဳးတုိ႔ကုိလည္း ၀တ္ဆင္လိုက္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံး နံ႔သာဆီေတြကိုလည္း လိမ္းလုိက္ပါတယ္။ အရင္ ျပင္ေနက်ေန႔ေတြထက္ ပုိျပင္လုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္လုံးေပၚမွန္ေရွ႕ကုိ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ မွန္ထဲၾကည့္ျပီး သူ႔ရဲ႕ အလွနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ျပင္ဆင္ျခယ္သထားမႈအေပၚလည္း စိတ္ခ်သြားပါတယ္။

စိတ္တုိင္းက်ျပင္ျပီးျပီဆုိမွ အေဖာ္သီးျခားမေခၚေတာ့ဘဲ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ရွိရာေက်ာင္းကုိ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ထြက္ခ့ဲပါတယ္။

အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီေရာက္ေတာ့ ရွိခုိးဦးခ်လုိက္ပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကုိ အနီးကပ္ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ရင္က ပုိျပီး ခုန္သြားျပန္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကုိ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့အေၾကာင္း ႏႈတ္ကဖြင့္ေျပာလုိ႔မရတဲ့အတြက္ အမူအရာေလးေတြနဲ႔ ျပပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကေတာ့ ၀ိမလာရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။

ဒီေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က အလွကုိ အမွီျပဳျပီး အလွနဲ႔ဆြယ္ေနတဲ့ ၀ိမလာကုိ အလွရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ အသုဘတရားကုိ ေဟာပါတယ္။

”ႏွမ ၀ိမလာ ... သင္ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ဟာ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ အပုပ္နံ႔ေတြနဲ႔လည္း နံေစာ္ေနတယ္။ သူတစ္ပါးရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ဟာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ သင့္ႏွမဟာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အခ်င္းခ်င္း တပ္မက္ေနတယ္”

အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ၀ိမလာရဲ႕ႏွလုံးသားထဲအထိ ေရာက္သြားေအာင္ ၀ိမလာ သေဘာေပါက္သြားေအာင္ အသုဘတရားကို အက်ယ္ေဟာျပပါတယ္။

အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ဂါထာေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ေဟာျပတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ တစ္ပုဒ္ပဲ ေရးျပလိုက္ပါတယ္။

အတိတ္အတိတ္ဘ၀ေတြက ပါရမီပါလာခဲ့သူလည္းျဖစ္၊ ေဟာေနတဲ့သူကလည္း အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ျဖစ္ဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အသိမွန္ကုိ ရသြားပါတယ္။ တရားထူးေတာ့ မရေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိမလာက ”အရွင္ဘုရား... တပည့္ေတာ္မကုိ ရတနာသုံးပါးကုိ ဆည္းကပ္ ကုိးကြယ္တဲ့ ဥပါသိကာမအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။

၀ိမလာဟာ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ေဟာခဲ့တဲ့ တရား၊ ေဟာလုိက္တဲ့ တရားက ေခါင္းထဲက မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နဖူးေပၚလက္တင္ျပီး စဥ္းစားပါတယ္။

”လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိဖုိ႔ရာလည္း သိပ္ျပီးခဲယဥ္းတယ္။ အသက္ရွင္ေနဖုိ႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ တရားေတာ္ကုိ နာၾကားခြင့္ရဖုိ႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳဖုိ႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ ငါဟာ ရခဲ့တဲ့ ခဲယဥ္းတဲ့ တရားေလးပါးကုိ ရေနတယ္။ ရခဲျခင္းတရားေလးပါးကုိ ရေနခုိက္မွာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ရေစခ်င္တဲ့ အရဟတၱဖိုလ္ကုိ ရေအာင္ရွာမွပဲ”

၀ိမလာဟာ အဲဒီလုိ စဥ္းစားျပီး သူ႔ရဲ႕လုပ္ေနက် ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္ကုိ ရပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ဆီလာေနက် ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ေပ့ါ။ ၀ိမလာကေတာ့ ဂ႐ုမစုိက္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ “ငါ ဒီအတုိင္းထုိင္ေနလုိ႔ေတာ့ အရဟတၱဖုိလ္က သူ႔အလုိလုိ ငါ့ဆီေရာက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ တရားအားထုတ္မွပဲ။ တရားအားထုတ္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ငါ့မွာ ေလာကီအတြက္ ဘာမွ ငဲ့စရာမရွိေတာ့ ဘိကၡဳနီ၀တ္ျပီး တရားအားထုတ္တာက အေကာင္းဆုံးပဲ” ဆုိျပီး ဘိကၡဳနီမ ၀တ္လုိက္ပါတယ္။ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ သြားျပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ အရဟတၱဖုိလ္ ရသြားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ တကယ့္ ကိေလသာ အညစ္အေၾကး ကင္းစင္သူ ၀ိမလာျဖစ္သြားတာေပါ့။

၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီကုိ သြားတုန္းက ရာဂစိတ္နဲ႔ သြားခဲ့တာပါ။ သာမန္အားျဖင့္ေတြးရင္ ရာဂစိတ္ တဏွာစိတ္ကလည္း ျပင္းထန္၊ လုပ္တဲ့အလုပ္ကလည္း ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ တရားထူး တရားျမတ္ ရႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ လူဟာ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ႐ုပ္ကုိ တည့္တည့္ ဉာဏ္နဲ႔ စိုက္ၾကည့္လိုက္ႏုိင္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဉာဏ္နဲ႔ တည့္တည့္ စုိက္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ လက္ရွိရပ္တည္ေနတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ရဲ႕ အမွန္ အမွားကုိ သိခြင့္ရသြားတတ္ပါတယ္။ လူဟာကုိယ့္ဘ၀ကိုယ္ အမွန္အတုိင္း သိသြားဖုိ႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ဘယ္သူမွ အျပစ္မကင္း ၾကပါဘူး။ အျပစ္ဆုိလုိ႔ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕ ”မနက္ျဖန္မ်ားကုိ ျဖတ္သန္းေနေသာ စိတ္ကူးမ်ား” စာအုပ္ထဲက ပုံ၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ကုိ သြားသတိရပါတယ္။ အဲဒီ ပုံ၀တၳဳေလးထဲကုိ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလာက္ ျပန္ေျပာျပရေအာင္ပါ။

တစ္ခါတုန္းက ဘာသာေရး ပုဂၢဳိလ္ေတြ အပါအ၀င္ လူတစ္စုဟာ ဂ်ီးဇက္ (Jesus Christ) ဆီကုိ ျပည့္တန္ဆာမတစ္ဦးကုိ ေခၚလာၾကတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ကုိ ျပဳတဲ့အတြက္ အျပစ္ရွိတယ္ဆုိျပီး ဒီလူေတြက ေခၚလာၾကတာပါ။ ဂ်ီးဇက္ဆီေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ဘာသာေရးပုဂၢဳိလ္ေတြက ”ျပည့္တန္ဆာမကုိ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ပစ္ေပါက္အျပစ္ေပးရမယ္လုိ႔ ေမာေရွ (MOSES) က အမိန္႔ခ်ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီကိစၥမွာ သင္ေကာ ဘယ္လုိ အမိန္႔ခ်မလဲ”လုိ႔ ဂ်ီးဇက္ကုိ ၀ုိင္းေမးၾကပါတယ္။

ဂ်ီးဇက္ဟာ သူတုိ႔ကုိ ေမာ့မၾကည့္ဘဲ သူ႔လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေျမၾကီးေပၚမွာ စာေရးေနပါတယ္တဲ့။ ဂ်ီးဇက္ဆီက အေျဖစကားမရမခ်င္း ဒီလူေတြက ေမးေနၾကပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဂ်ီးဇက္က သူတုိ႔ကုိ ေမာ့ၾကည့္ျပီးေတာ့ ”သင္တုိ႔အထဲက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အျပစ္ကင္းတယ္ဆုိတဲ့သူဟာ ေရွးဦးစြာပဲ ဒီအမ်ိဳးသမီးကုိ ခဲနဲ႔ေပါက္” လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဂ်ီးဇက္စကားၾကားလုိက္ေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမကုိ ဘယ္သူမွ ခဲနဲ႔မေပါက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္ေနာက္ တစ္ေယာက္လိုက္ျပီး ထြက္သြားလုိက္ၾကတာ တစ္ေယာက္မွ မက်န္ရစ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။

သူတို႔အားလုံးျပန္သြားမွ ဂ်ီးဇက္က ျပည့္တန္ဆာမကုိ ေနာက္ထပ္ အျပစ္ေတြ၊ မေကာင္းမႈေတြ မလုပ္နဲ႔လုိ႔ ဆုံးမျပီး သြားလုိရာသြားဖုိ႔ ခြင့္ျပဳလုိက္ပါတယ္။

သူတစ္ပါးအျပစ္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတုိင္း ဆရာနႏၵာသိန္းဇံေျပာျပတဲ့ ပုံ၀တၳဳေလးကုိ သတိရျမဲပါ။ ဒီပုံ၀တၳဳေလးက ဂ်ာနယ္မွာ ပါလာကတည္းက စြဲခဲ့တဲ့ ပုံ၀တၳဳေလးပါ။

ဟုိတေလာေလးကပဲ သတင္းတစ္ခုေရာက္လာပါတယ္။

”မ၀ိမလာတုိ႔လုိ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ အမွတ္-၁၈၊ နတ္ေမာက္လမ္းသြယ္(၁)၊ ဗဟန္းမွာရွိတဲ့ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနမွာ ျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားတယ္တဲ့။ ဆြမ္းဒါန ျပဳမယ္ဆုိရင္လည္း တစ္ေန႔တာလုံးမွ ေလးေသာင္းပဲ က်ပါတယ္တဲ့။ ကုိယ္ႏုိင္ရာ အ႐ုဏ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေန႔လယ္ဆြမ္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခြဲေကၽြးရင္လည္း ရပါတယ္တဲ့။

သူတုိ႔ေလးေတြဟာ တကယ့္ ပထမအရြယ္ေလးေတြပါ။ ဒီ ပထမအရြယ္ေလးေတြမွာ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းမွားေနတာဟာ သိတဲ့လူတုိင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ခဲ့သူ ဆုိတာ ရွိကုိ မရွိပါဘူး။ အေမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစ္မပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆုံး ဇနီးမယားပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ေယာဆရာေတာ္ဘုရား မၾကာခဏေဟာသလုိ ဘ၀ေတြေ၀းသြားလုိ႔ တစိမ္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အားလုံးဟာ ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ။ သံသရာတစ္ေကြ႔မွာ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ခဲ့ရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေလးေတြလည္း ရွိခဲ့မွာပါ။ အဲဒီ့ ေက်းဇူးေလးေတြကုိ အာ႐ုံျပဳျပီး ကုိယ္က သူတုိ႔ကုိ ကူညီလုိ႔ရတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ကူညီေပးဖုိ႔ပါ။

တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ျဖစ္ခ်င္လုိ႔ ျဖစ္သြားရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ကြယ္မွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနၾကမွာပါ။ ျပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ အၾကင္နာကုိ မရေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရလည္း သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ မတူဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တဖက္သားကုိ ၾကည့္တဲ့အခါ မယုံတဲ့စိတ္၊ သံသယျဖစ္တဲ့စိတ္၊ နာၾကည္းတဲ့စိတ္၊ အလုိမက်တဲ့ စိတ္ေတြကလည္း လႊမ္းမုိးေနမွာပါ။

စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ဒဏ္ရာကုိ စိတ္ကုိ အေျခခံျပီး ႐ႈရတဲ့ ၀ိပႆနာနဲ႔ ကုလိုက္တာဟာ အထိေရာက္ဆုံးျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါက တရားသေဘာ ဓမၼ႐ႈေထာင့္က ေျပာတာပါ။ ဌာနက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္နည္းေတြနဲ႔လည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပါ့ေလ။ တစ္ဖက္က ၀ိပႆနာေလးပါ တြဲသြားႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။

သတင္းၾကားကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလိုက္တာေပါ့ေလ။ ဆြမ္းလည္းေကၽြးရင္းေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ တရားလည္း ေဟာခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၀ိပႆနာတရား အဓိက ထား ေဟာခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ထုိင္မွတ္ မွတ္တဲ့အခါ ဘယ္လုိမွတ္ရတယ္၊ စႀကၤံံႂကြတဲ့အခါ ဘယ္လုိ ႂကြရတယ္၊ အိပ္ရာထတဲ့အခါ၊ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ၊ ထမင္းစားတဲ့အခါ၊ ေအာက္ထစ္ဆုံး က်င္ၾကီး က်င္ငယ္ စြန္႔တဲ့အခါ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဘယ္လုိမွတ္ရတယ္ဆုိတာ ေဟာျပေပးခဲ့ခ်င္တာပါ။

ဒီလုိ အေနအထားေရာက္ေနတဲ့သူတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လုိ အေနအထားပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ျပဳျပင္ယူရတဲ့အခါ ၀ိပႆနာနဲ႔ ျပဳျပင္ယူတာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အထိေရာက္ဆုံးပါ။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ရင္း အားထုတ္ရင္းနဲ႕ ဉာဏ္စဥ္ေလးေတြ ၀င္၀င္လာပါလိမ့္မယ္။ အားထုတ္ခါစမွာေတာ့ ခ်က္ခ်င္း၀င္လာဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ရက္ကေလး ရလာတာနဲ႔ ၀င္လာမွာပါ။ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ခြဲျခားျပီး သိသြားတာ၊ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးကုိ ခြဲျခားသိသြားတာ၊ မျမဲတဲ့သေဘာ ဆင္းရဲတဲ့သေဘာ အစုိးမရတဲ့သေဘာေတြကုိ ျမင္လာတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဉာဏ္စဥ္ေတြ၀င္လာတာနဲ႔ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ မွားသလား မွန္သလားဆုိတာပါ သိသြားမွာပါ။ ပါရမီ ပါခဲ့ရင္ ၀ိမလာတုိ႔လုိ တရားထူး တရားျမတ္ေတြေတာင္ ရသြားႏုိင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ငယ္တုန္း တရားအားထုတ္ရတာ အေကာင္းဆုံးပါ။ အသက္ၾကီးလာရင္ ႐ုပ္ကလည္း အုိ၊ နာမ္ကလည္း အုိလာျပီး တရားအားထုတ္ရတာ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲေျပာေျပာ ကုိယ္က လူဘ၀ကုိ ပီပီျပင္ျပင္ ရထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ရခဲျခင္းေလးပါးကုိလည္း ရထားတယ္။ ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာတရားကုိ အားထုတ္လုိက္ရင္ ဘ၀ရဲ႕ အမွန္တရားကုိ အလင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ သိခြင့္ရလုိက္ၾကမွာပါ။

ဒီေဆာင္းပါးကုိ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕လကၤာေလးေတြနဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ၾကရေအာင္ပါ။

၁။ လူတစ္ေယာက္ဟာ၊ ျဖစ္ဖုိ႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ျဖစ္ခဲလွစြာ၊ လူဆုိတာ၊ ျဖစ္ကာေနၾကျပီ။


၂။ လူတစ္ေယာက္ဟာ၊ ရွင္ဖုိ႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ရွင္ခဲလွစြာ၊ သက္ဆုိတာ၊ ရွင္ကာေနၾကျပီ။


၃။ တရားေတာ္ဟာ၊ နာဖုိ႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

နာရခဲစြာ၊ တရားဟာ၊ နာကာေနၾကျပီ။


၄။ သာသနာဟာ၊ ေတြ႔ဖုိ႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ေတြ႔ခဲလွစြာ၊ သာသနာ၊ ေတြ႕ကာေနၾကျပီ။

အေၾကာင္းေလးျဖာ၊ ဆုံဖုိ႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ဆုံခဲလွစြာ၊ ေၾကာင္းေလးျဖာ၊ ဆုံကာေနၾကျပီ။

အေၾကာင္းေလးျဖာ၊ ဆုံခိုက္မွာ၊ အရိယာမဂ္ဟာ ရသင့္သည္။


က်မ္းကုိး-

ေထရီအ႒ကထာ၊

၀ိမလာေထရီ၀တၳဳ။

Future Light မဂၢဇင္း

ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၅။

မွတ္ခ်က္ - ဤစာအုပ္ကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ Blog

တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ၾသဂုတ္ ၁၈၊ ၂၀၀၇။