*”ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းစာအုပ္” မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ဧကူဒါနလုိ႔ အမည္ရတဲ့ မေထရ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဧကူဒါနကုိ ပုဒ္ခြဲရင္ ဧက-ဥဒါနပါ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဥဒါန္းဂါထာ တစ္ပုဒ္ပဲရျပီး အဲဒီဂါထာတစ္ပုဒ္ကုိပဲ အျမဲရြတ္ဆုိေလ့ရွိသူလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဧကူဒါနမေထရ္ဟာ ဂါထာတစ္ပုဒ္ပဲ ရေပမယ့္ အဲဒီ ဂါထာတစ္ပုဒ္က ေျပာတ့ဲအတုိင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံတဲ့သူပါ။ နည္းနည္းသိေပမယ့္ သိသေလာက္ေလးကုိပဲ အတိအက် လိုက္နာက်င့္သုံးသူပါ။ အဲဒီလုိ အသိနဲ႔အက်င့္ ထပ္တူက်သြားလုိ႔လည္း မၾကာခင္ကာလမွာဘဲ ရဟႏၲာမေထရ္တစ္ပါး ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။
ဧကူဒါနမေထရ္ဟာ ေတာထဲမွာ တစ္ပါးထဲပဲေနျပီး သူရတဲ့ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ကုိပဲ ဥပုသ္ေန႔ ေရာက္လာျပီဆုိရင္ ရြတ္ဆုိေဟာေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဧကူဒါနမေထရ္က ဂါထာေလးကုိ မရြတ္ခင္ ေတာထဲမွာေနၾကတဲ့ နတ္အားလုံးကုိလည္း တရားနာဖုိ႔ အျမဲဖိတ္ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ ဧကူဒါနမေထရ္ ဂါထာေလးရြတ္ျပီးလုိ႔ ဆုံးတာနဲ႔ ေတာထဲမွာေနၾကတဲ့ နတ္အားလုံးက ၀ုိင္းျပီး သာဓုေခၚၾကပါတယ္။ နတ္ေတြရဲ႕ သာဓုေခၚသံဟာ တစ္ေတာလုံး ဟိန္းထြက္သြားေလ့ ရွိပါတယ္။
ဒီအစီအစဥ္ေလးဟာ ဥပုသ္ေန႔တုိင္း ျပဳမူေနက် အစီအစဥ္ေလးပါ။
ဧကူဒါနမေထရ္ အျမဲရြတ္ေလ့ရွိတဲ့ ဂါထာေလးကုိလည္း ဗဟုသုတအျဖစ္ မွတ္ထားလုိက္ပါဦး။
အဓိေစတေသာ အပၸမဇၨေတာ၊
မုနိေနာ ေမာနပေထသုသိကၡေတာ။
ေသာကာ နဘ၀ႏၲိ တာဒိေနာ၊
ဥပသႏၲႆ သဒါ သတီမေတာ။
ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ပိဋကသုံးပုံေဆာင္တဲ့ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးဟာ တပည့္အျခံအရံငါးရာစီနဲ႔ ဧကူဒါနမေထရ္ရဲ႕ေနရာ ေတာထဲကုိ ေရာက္လာၾကပါတယ္။
တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး ႂကြလာေတာ့ ဧကူဒါနမေထရ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းေျမာက္သြားပါတယ္။ ေနရာထုိင္ခင္းေပးျပီး ဧကူဒါနမေထရ္က ဘာစေလွ်ာက္သလဲဆုိေတာ့-
“အရွင္ဘုရားတုိ႔ ... တပည့္ေတာ္ကုိ တရားေဟာပါဦးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ တရားနာခ်င္လုိ႔ပါဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။
တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက “တရားနာမယ့္သူက အရွင္ဘုရား တစ္ပါးပဲလား”လုိ႔ ျပန္ေမးလုိက္ပါတယ္။
ဧကူဒါနမေထရ္ကလည္း “တပည့္ေတာ္ တစ္ပါးတည္း မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ ေတာထဲက နတ္ေတြလည္း လာနာေလ့ရွိပါတယ္ဘုရား၊ တရားဆုံးရင္ သူတုိ႔က သာဓုေခၚေလ့ရွိပါတယ္ ဘုရား” လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္ရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ တိပိဋကဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး တစ္လွည့္စီ တရားေဟာေရာ ဆုိပါေတာ့။
တိပိဋကဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက ပိဋကသုံးပုံထဲက တကယ့္အႏွစ္ေတြကုိ ေရြးျပီး ေဟာေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားသာဆုံးသြားတယ္၊ ဘယ္နတ္ကမွ သာဓုမေခၚပါဘူး။
ဒီေတာ့ တိပိဋကဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက ေမးခြန္းထုတ္ပါေတာ့တယ္။
“အရွင္ဘုရားေျပာေတာ့ နတ္ေတြက သာဓုေခၚတယ္ဆုိ၊ အခုဘာသံမွ မၾကားရပါလား၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔မွာ ေဟာလိုက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ကုိ ေမာေရာ”
“တပည့္ေတာ္ေဟာရင္ေတာ့ အျမဲသာဓုေခၚေလ့ ရွိတယ္ဘုရား”
“ဒါဆုိ အရွင္ဘုရား ေဟာျပစမ္းပါဦး”
“မွန္ပါ့ဘုရား”
အဓိေစတေသာ အပၸမဇၨေတာ၊
မုနိေနာ ေမာနပေထသုသိကၡေတာ။
ေသာကာ နဘ၀ႏၲိ တာဒိေနာ၊
ဥပသႏၲႆ သဒါ သတီမေတာ။
ဧကူဒါနမေထရ္က သူရြတ္ဆုိေနက် ဂါထာေလးကုိ ရြတ္လုိက္ပါတယ္။ ဂါထာဆုံးတာနဲ႔ နတ္ေတြက တစ္ေတာလုံး ညံသြားေအာင္ ၀ုိင္းျပီး သာဓုေခၚၾကပါတယ္။
နတ္ေတြရဲ႕ သာဓုေခၚသံၾကားေတာ့ တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ တပည့္ေတြက ဘယ္လုိေျပာသလဲဆုိေတာ့ “နတ္ေတြက မ်က္ႏွာလုိက္တာ”တဲ့။
ကိစၥျပီးလုိ႔သာ ျပန္လာၾကရတယ္။ တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ တပည့္ေတြက သိပ္ျပီးမေက်နပ္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္တဲ့အခါ နတ္ေတြ မ်က္ႏွာလိုက္တဲ့အေၾကာင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ ေလွ်ာက္ျပၾကပါတယ္။
မေက်နပ္တဲ့စကားဆုိလာတဲ့ တိပိဋကဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ တပည့္ေတြကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဘယ္လုိျပန္ရွင္းျပသလဲဆုိေတာ့-
“ခ်စ္သားတုိ႔ သင္လည္းသင္ပါရဲ႕၊ သိလည္း သိပါရဲ႕၊ ေဟာလည္း ေဟာပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကုိ တရားေဆာင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လုိ႔ မေခၚေသးဘူး၊ သိရုံတင္မကဘူး၊ က်င့္လည္း က်င့္ပါမွ တရားေဆာင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လုိ႔ ေခၚတယ္”လုိ႔ ေဟာျပလိုက္ရပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အဓိက ဆုိလုိခ်က္ကေတာ့ သိရုံနဲ႔တင္ မလုံေလာက္ေသးဘဲ အသိနဲ႔ အက်င့္ တြဲပါေနမွ၊ အသိနဲ႔အက်င့္ ဟပ္မိေနမွ လူသာဓုေခၚ၊ နတ္သာဓုေခၚ ျဖစ္တယ္ဆုိတာပါပဲ။
*****
ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီအေတာအတြင္း အသိနဲ႔အက်င့္ အေၾကာင္းေလး စဥ္းစားေနမိလုိ႔ ဒီ၀တၳဳေလး ထုတ္ျပလုိက္ရတာပါ။
ဧကူဒါနမေထရ္က နည္းနည္းပဲသိေပမယ့္ သိသေလာက္ကုိ က်င့္သူပါ။ က်င့္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ပန္းတုိင္ကုိလည္း ေရာက္ေနသူပါ။
တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကေတာ့ အသိနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ပိဋကသုံးပုံေတာင္ ေဆာင္ထားတာဆုိေတာ့ အထူးေျပာစရာမလုိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္က်ေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ နတ္ေတြက သာဓုမေခၚေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။
ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲသိသိ၊ မုိးပ်ံေအာင္သိ၊ ဒါေပမယ့္ အက်င့္ပါ တြဲမပါႏုိင္ေသးဘူးဆုိရင္ ဘ၀က အဓိပၸါယ္မရွိေသးပါဘူး။ အက်င့္ဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကုိ သိပ္ျပီး ျပ႒ာန္းပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အသိနဲ႔ အက်င့္ကုိ အေျခခံျပီး လူေတာ္နဲ႔လူေကာင္းဆုိျပီး ထပ္ခြဲလုိ႔ရပါေသးတယ္။
လူေတာ္ဆုိတာ ဘာသာရပ္တစ္ခုအေပၚမွာ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာသာရပ္မ်ိဳးစုံအေပၚမွာ ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္တာပါ။
လူေကာင္းဆုိတာ ကုိယ့္ရဲ႕ကံသုံးပါးအမူအရာေတြကုိ အထူးေစာင့္စည္းျပီး ကုိယ္တုိင္လည္း အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ေနတယ္၊ ကုိယ့္ေၾကာင့္လည္း သူတစ္ပါး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ ေနာက္ ... ကုိယ္တုိင္လည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ ကုိယ့္ေၾကာင့္လည္း သူတစ္ပါး ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ လူေကာင္းေပါ့။
ဒီစာေရးဆဲမွာပဲ ဓမၼဗ်ဴဟာဆရာမ ေဒၚခင္လွတင္ရဲ႕ ပါရမီက်င့္စဥ္ ပုိ႔ခ်ခ်က္တိတ္ေခြေတြကုိလည္း နားေထာင္ေနျဖစ္ပါတယ္။ လူေတာ္နဲ႔လူေကာင္း ခြဲတဲ့ေနရာမွာ ဆရာမ ေျပာျပထားတာေလးက ပုိရွင္းပါတယ္။ ဆရာမက “လူေတာ္ဆုိတာ အသိပညာပုိင္း၊ အတတ္ပညာပုိင္း၊ လူေကာင္းဆုိတာက အက်င့္ပညာပုိင္း၊ အသိနဲ႔ျပည့္စုံရင္ လူေတာ္၊ အက်င့္နဲ႔ျပည့္စုံရင္ လူေကာင္း” ပါတဲ့။
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒီစာေရးေနတုန္း တိတ္ေခြပါ တြဲနားေထာင္ျဖစ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
ေလာကမွာ လူေတာ္နဲ႔လူေကာင္း၊ ဘယ္ဟာပုိလုိအပ္သလဲ ေမးလာခဲ့ရင္ အထူးေျဖစရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေလာကအတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ လူေတာ္က သူ႔ရဲ႕ကၽြမ္းက်င္မႈပညာကုိ အေျခခံျပီး လူေကာင္းတစ္လွမ္းစာ လုပ္ႏုိင္ရင္ သူက ငါးလွမ္းဆယ္လွမ္းစာ ပုိလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။
ထပ္ျပီး “ဒါေပမယ့္ ရရင္ေတာ့” ေတာ္ျပီး မေကာင္းရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ဥပမာ- အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္၊ သူ႕ဘာသာရပ္မွာ သိပ္ေတာ္တယ္၊ ႏိုင္ငံျခားကလည္း ဘြဲ႔ေတြ အမ်ားၾကီး ရထားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းဘူး၊ ေဆးခန္းကုိ လူနာမ်ားမ်ားလာဖုိ႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္၊ ပုိက္ဆံကုိ ပုံမွန္ထက္ ပုိပုိယူမယ္၊ ငါးမိနစ္ ၾကည့္ရမွာကုိ ႏွစ္မိနစ္ပဲၾကည့္မယ္၊ ေဆးကုမၸဏီၾကီးေတြနဲ႔ေပါင္းျပီး “ဆရာေရ ... ဒါ ကၽြန္မတုိ႔ စမ္းေဖာ္ထားတဲ့ေဆး၊ ဆရာ႔လူနာေတြကုိ စမ္းသပ္ကုၾကည့္စမ္းပါ။ ဒါက ဆရာ့အတြက္ မာစီဒီးကား” ဆုိျပီး ေပးလာတဲ့လာဘ္ကုိ ယူျပီး လူနာေတြကုိ ေဆးအစမ္းသပ္ခံပုံစံမ်ိဳး က်င့္သုံးေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေလာကအတြက္ သိပ္အႏၲရာယ္ၾကီးပါတယ္။
လူေတာ္ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ ကံနဲ႔လည္းဆုိင္ပါတယ္။ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေျပာရရင္ေတာ့ ကံ, ဉာဏ္,ဆႏၵ, လုံ႔လ, က်န္းမာ, ဆရာမိဘအားေပးမႈေတြနဲ႕ ျပည့္စုံမွပါ။
ဒီအခ်ိန္က်မွ ဆရာ၀န္ အင္ဂ်င္နီယာ ထျဖစ္ခ်င္လုိ႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး။
အတိတ္ကံအရ လူေတာ္ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ေပမယ့္ လူေကာင္းျဖစ္ခြင့္ေတာ့ ရပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလး ရွိလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။
အဲဒီ လူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးကုိပဲ အေျခခံျပီး ကုိယ့္ရဲ႕ ကံသုံးပါးကုိ အထူးေစာင့္စည္းလိုက္ရင္ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ လူေကာင္းျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကုိ ကံသုံးပါးက အဓိက ျပ႒ာန္းထားတာဆုိေတာ့ ကံသုံးပါးကုိ ဂရုစိုက္လိုက္ရင္ပဲ အားလုံးျပည့္စုံသြားပါတယ္။
ခ်ဲ႕ေျပာရရင္ေတာ့ ရွင္ရာဟုလာကုိ ဆုံးမတဲ့အတုိင္းပါပဲ။
အေတြးတစ္ခု ေတြးေတာ့မယ္ဆုိရင္ မေတြးခင္ စဥ္းစားလုိက္ပါဦး။ ကိုယ္ေတြးမယ့္အေတြးဟာ မိမိေကာ, သူတစ္ပါးေကာ ႏွစ္ဦးလုံး ထိခိုက္ႏိုင္မလား၊ ထိခိုက္ႏိုင္တယ္ဆုိရင္ မေတြးပါနဲ႔ေတာ့၊ ဒီလုိပါပဲ စကားတစ္ခြန္း ေျပာေတာ့မယ္ဆုိရင္လည္း မေျပာခင္ ေသခ်ာစဥ္းစားလိုက္ပါဦး၊ ကိုယ္ေျပာလိုက္မယ့္စကားဟာ မိမိေကာ, သူတစ္ပါးေကာ ႏွစ္ဦးလုံး ထိခိုက္ႏုိင္မလား၊ ထိခိုက္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္လည္း မလုပ္ခင္ စဥ္းစားလိုက္ပါဦး၊ ကုိယ္လုပ္မယ့္ အလုပ္ဟာ မိမိေကာ, သူတစ္ပါးေကာ ႏွစ္ဦးစလုံး ထိခိုက္ႏုိင္မလား၊ ထိခိုက္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ မလုပ္နဲ႔ေတာ့။
တကယ္လုိ႔ အမွတ္တမဲ့ေတြးမိ, ေျပာမိ, လုပ္မိခဲ့တယ္ဆုိရင္လည္း ကုိယ့္ရဲ႕အေတြး, အေျပာ, အလုပ္ေတြဟာ မိမိ, သူတစ္ပါး, ထိခိုက္သလား ဆုိတာကုိ ေနာင္ ေစာင့္စည္းဖုိ႔ ျပန္ျပန္စဥ္းစားရပါတယ္။
ဒီေတြး, ေျပာ, လုပ္ ကံသုံးပါးေလးကုိ မေတြးခင္၊ မေျပာခင္၊ မလုပ္ခင္ ၾကိဳၾကိဳစဥ္းစားတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးကုိ စြဲသြားေအာင္ အက်င့္ေလး လုပ္လုပ္သြားဖုိ႔ပါပဲ။ စြဲသြားရင္ ေနာက္ပိုင္း အထူးေၾကာင့္ၾကစိုက္စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီကတဆင့္တက္ျပီး သူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိေစမယ့္ အေတြးေလးေတြ ေတြးသြားမယ္၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိေစမယ့္ အေျပာေလးေတြ ေျပာသြားမယ္၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိေစမယ့္ အလုပ္ကေလးေတြ လုပ္သြားမယ္ဆုိရင္ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ လူေကာင္းျဖစ္လာမွာပါ။
တကယ္လုိ႔ ကုိယ္ကေတာ္ျပီး မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္လည္း (ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ပဲ အသိဆုံးဆုိေတာ့) ကုိယ့္စိတ္ကေလးကုိ ေကာင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းယူလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။ နဂုိက ေတာ္ျပီးသားဆုိေတာ့ ေကာင္းဖုိ႔ျပဳျပင္တဲ့ေနရာမွာ သိပ္ျပီး ခက္မယ္ မထင္ပါဘူး။
လူ႕ဘ၀ဆုိတာ ခဏေလးပါ။ ေသေတာ့လည္း ထားခဲ့ရတာပါပဲ။ မေသခင္ေလးမွာ ေကာင္းေအာင္ေနလုိက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ အဓိက,ကေတာ့ ေကာင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ရွိဖုိ႔ပါပဲေလ။
*****
ဒီစာေရးလုိ႔ ဆုံးခါနီးမွာပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း သူမ်ားမၾကားေအာင္ စိတ္ထဲကေန အသာေလး ျပန္ေမးၾကည့္မိပါတယ္။
“ရေ၀ႏြယ္ရယ္ သူမ်ားသာ အသိေတြ အက်င့္ေတြ၊ လူေတာ္ေတြ လူေကာင္းေတြ ေျပာေနတာ ကိုယ္တုိင္ေကာ အသိနဲ႔အက်င့္ ထပ္တူက်ျပီလား၊ လူေကာင္း ဘယ္ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းျဖစ္ျပီလဲ”
“.................................”
အေျဖက ထြက္မလာပါဘူး၊ အေျဖအစား သက္ျပင္းရွည္ပဲ ထြက္လာပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ လူေကာင္းမျဖစ္ေသးေပမယ့္ လူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတာ့ ရွိေနတာဆုိေတာ့ “လူေကာင္း ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ရွိေနတာေလးကကုိ လူေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုပဲေလ” လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေျဖဆည္ရင္း အေတြးေမးခြန္းကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ ရပ္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။
က်မ္းကုိး -
၁။ ဓမၼပဒအ႒ကထာ (ဒုတြဲ)။
ဧကူဒါနမေထရ္၀တၳဳ။
၂။ ဓမၼဗ်ဴဟာဆရာမ
ေဒၚခင္လွတင္၏
ပါရမီက်င့္စဥ္ပုိ႔ခ်ခ်က္တိတ္ေခြမ်ား။
Future Light မဂၢဇင္း
ဇြန္၊ ၂၀၀၅။
မွတ္ခ်က္ - ဤစာအုပ္ကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ Blog
တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ၾသဂုတ္ ၃၀၊ ၂၀၀၇။
No comments:
Post a Comment