March 24, 2009

Flower Arrangement - Mar 19, 2009

အခုလ ၁၉ ရက္ေန႔တုန္းက ရုံးမွာ ပန္းအလွျပင္ပြဲ တစ္ခါ ထပ္လုပ္ပါတယ္။ ရုံးအေနနဲ႔ဆုိ ၂၉ ၾကိမ္ေျမာက္ ျဖစ္ျပီး ၂၀၀၉ ခုႏွစ္အတြက္ ပထမဆုံး ပန္း အလွျပင္တာလုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရတာေပါ့။ ဒီတစ္ေခါက္ ပန္းအုိးထုိးတာက Easter အတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ပန္းျပင္ၾကတာ။ ပါ၀င္တဲ့ ပန္းေတြက ပုံမွာ ျပထားသလုိပါပဲ။ အဂၤလိပ္လုိ ပန္းနာမည္ေတြမုိ႔ ျမန္မာလို ဘယ္လုိ ေခၚမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ အခုတစ္ခါ ပန္းျပင္တာက အ၀ါေရာင္ပန္းေတြကုိ အဓိက ထားျပီး ေဘးကေန သစ္ရြက္ အစိမ္းေတြကုိ ရံျပီး ထုိးရတာ။

Ranunculus - ラナンキュラス
Sweet Pea -スイートピー
Pittosporum tenuifolium - ピットスポルム
Marigold - マリーゴールド
Marguerite -マーガレット
Nigella - ニゲラ
Spiraea cantoniensis -コデマリ
ငွက္ရုပ္ - 鳥ピック


ပန္းျပင္ဖုိ႔အတြက္ ပါ၀င္တဲ့ ပန္းနဲ႔ ပစၥည္းေတြပါ။

စစခ်င္း ေရစိမ္ထားတဲ့ အုိေအစစ္ ေဖာ့တုံးကုိ ပန္းအုိးအလယ္မွာ ထည့္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး အေပၚကေန ငွက္သုိက္ပုံစံျဖစ္ေအာင္ အုန္းဆံမွ်င္လုိ အမွ်င္ျဖဴျဖဴေလးေတြ တင္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီအေပၚမွာမွ သစ္ခက္စိမ္းေတြကုိ ေကြးျပီး ကုိယ္လုိသလုိ ပုံေဖာ္ယူရတာပါ။ က်မတုိ႔ကုိ သင္ေပးတဲ့ ဆရာမကေတာ့ သစ္ခက္ေတြကုိ အသည္းပုံေလး ျဖစ္ေအာင္ ပုံေဖာ္ယူတယ္။ က်မကေတာ့ အ၀ုိင္းကြင္းေလး ၃ ခုကုိ ဆက္ေနတဲ့ပုံစံ လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အရင္ဆုံး သစ္ခက္ကုိ ကုိယ္ လုိသေလာက္ ျဖတ္ယူလိုက္တယ္။ သစ္ကုိင္းအစ တဖက္ကုိေတာ့ ေဖာ့တုံးမွာ အရင္ ထုိးစုိက္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးမွ အဖ်ားပုိင္းကုိ ျပန္ေကြးယူရင္း ျပဳတ္မထြက္ေအာင္ နန္းၾကိဳးကုိ ကလစ္ပုံစံ လုပ္ျပီး ေဖာ့ထုံးမွာ ထုိးစိုက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳး အ၀ုိင္းေလး ၃ ခု ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူလိုက္တာပါ။


အဲဒီ အဆင့္ျပီးရင္ အေပၚကေန ပန္းေတြကုိ ကုိယ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သလုိ ျပင္ယူရတာ။ က်မ လုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းအုိးက အလယ္မွာ အ၀ါေရာင္ ပန္းေတြကုိ အရင္ စုိက္တယ္။ ေဘးကေန ခရမ္းေရာင္ Sweet Pea လုိ႔ေခၚတဲ့ ပန္းေတြနဲ႔ ရံျပီးထုိးစုိက္ ပါတယ္။ အဲဒါေတြ ျပီးျပီဆုိရင္ အစိမ္း နဲ႔ အျဖဴစပ္ၾကား သစ္ခက္ကုိ အခက္ေသးေလးေတြ ျဖတ္ျပီး လြတ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ လိုက္ျဖည့္လုိက္တာပါပဲ။ ငွက္ရုပ္ေလးကုိေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွ စုိက္လိုက္တာ။ သေဘာကေတာ့ ငွက္သုိက္ေပၚမွာ ငွက္ကေလး ရွိတယ္ဆုိတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး ျပင္ယူတာပါ။

ဒီတစ္ခါ ပန္းထုိးရတာ ေအာက္ဆုံးမွာ ငွက္သုိက္ လုပ္ထားတဲ့ အမွ်င္ေတြ ရွိေနေတာ့ ပန္းထုိး စိုက္လိုက္ရင္ ေဖာ့တုံးကုိ မထိပဲ ခဏခဏ ျပန္ျပင္ထုိးရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပန္းခက္ေတြ က်ိဳးတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး ပန္းေတြ မ်ားေတာ့ လႊင့္ပစ္ရမွာလည္း ႏွေျမာတယ္။ ပန္းေတြလည္း အကုန္လုံး ပါေအာင္ဆုိျပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပင္ယူတာ ေနာက္ဆုံး ေအာက္က ပန္းအုိးေလး ရလာတာပါပဲ။


ဒီပန္းအုိးက က်မ ျပင္ထားတာပါ။


ဒီပန္းအုိးကေတာ့ ဆရာမ ျပင္ေပးထားတာ။

မတ္လ ၂၄၊ ၂၀၀၉။

March 20, 2009

ျမန္မာစကားနဲ႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး - ၂

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလတုန္းက ျမန္မာစကားနဲ႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ဆုိျပီး ပုိ႔စ္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခု ေရးမွာက အဲဒီပုိ႔စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲလုိ႔ ေျပာရင္လည္း ရတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ က်မတုိ႔လည္း ကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ရႈတ္ေနတာေရာ၊ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာ သင္တန္းက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာမၾကီး အားတဲ့ အခ်ိန္ ညွိျပီး စာသင္ၾကတာမုိ႔ ပုံမွန္ အတန္းခ်ိန္ဆုိတာ မရွိတာေၾကာင့္ ထပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့တာ။ ျပီးခဲ့တဲ့လ ကေတာ့ ေက်ာင္းတာ၀န္ခံ အန္တီၾကီးက “ျမန္မာစာ သင္တန္းကုိ လာခဲ့ပါဦး” လုိ႔ ဖိတ္တာနဲ႔ အမ်ိဳးသားနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။


ေက်ာင္းေရာက္သြားေတာ့ အရင္ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္ျဖစ္တဲ့ “ကုိျမင့္သန္းေမာင္” န႔ဲ “မေအးႏွင္းအိအိ” အျပင္ ေနာက္ထပ္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ပါ ထပ္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဧည့္သည္အျဖစ္လာတဲ့ ဂ်ပန္မေလးက Osaka University ကေန ျမန္မာစာ အဓိကနဲ႔ ဘြဲ႕ယူထားတဲ့သူပါ။ ျမန္မာ နာမည္က “မႏွင္းသက္ေအး” လုိ႔ေခၚပါတယ္။ မႏွင္းသက္ေအး လည္း အခု သင္တန္းေက်ာင္းကုိ က်မတုိ႔လုိပဲ ျမန္မာစကားေျပာ ေလ့က်င့္ေပးဖုိ႔ လာခဲ့တာ။ ဒီတစ္ေခါက္ သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ ျပန္ေ၀မွ်ခ်င္တာေၾကာင့္ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးျဖစ္ပါတယ္။


*****


က်မတုိ႔ သင္တန္းေက်ာင္း ေရာက္သြားေတာ့ ညေန ၃ နာရီေလာက္ ရွိေနပါျပီ။ ဒီတစ္ခါက သူတုိ႔ စာသင္တာ ေဘးက ၀င္ေျဖေပးရင္း စကားအတူ ေျပာေပးရတာ။ ေနာက္ျပီး မေအးႏွင္းအိအိက ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလ ကုန္ခါနီးမွာ ျမန္မာျပည္ကုိ အလည္ သြားခဲ့တာေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ အေတြ႕အၾကံဳလည္း နားေထာင္ရင္းေပါ့။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ မေအးႏွင္းအိအိက ျမန္မာထမီ ၀တ္ထားပါတယ္။ ထမီ ၀တ္ရတာ ႏွစ္သက္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ကေန ျပန္လာေတာ့လည္း ထမီ အထည္ ၂၀ ထပ္၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္လုိ႔ ေျပာျပတယ္။ ဂ်ပန္မက ၾကိဳးနဲ႔ ပတ္ထမီ ၀တ္ထားတာမ်ား ေသေသသပ္သပ္နဲ႔မုိ႔ က်မေတာင္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ လူမ်ိဳးျခားက ျမန္မာထမီကုိ မက္မက္ေမာေမာ ၀တ္ေနျပီး ကုိယ္က ျမန္မာ ျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားေတာ့ မ်က္ႏွာပူျပီး ရွက္မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။


ေနာက္ျပီး ျမန္မာစာနဲ႔ ဘြဲ႕ယူထားတဲ့ မႏွင္းသက္ေအးနဲ႔လည္း စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႕ကုိ “ဘာျဖစ္လုိ႔ ျမန္မာစာ အဓိက နဲ႔ ဘြဲ႕ယူထားတာလဲ” ဆုိျပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာစာကုိ သေဘာက်လုိ႔ Osaka University မွာ ၅ ႏွစ္ၾကာ သင္ယူခဲ့ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္လည္း ၂ ေခါက္ ေရာက္ဖူးေၾကာင္း၊ ရွမ္းဘာသာ၊ ရွမ္းစကားနဲ႔ စာတမ္း တင္ခဲ့ျပီး ဘြဲ႕ယူခဲ့ေၾကာင္းေတြ က်မတုိ႔ကုိ ေျပာျပပါတယ္။ မႏွင္းသက္ေအးက စကားေျပာရင္ က်မကုိ “အမ” လုိ႔ေခၚျပီး ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ “ရန္ကုန္ဘယ္နားမွာေနသလဲ” လုိ႔ေမးေတာ့ က်မက “အင္းစိန္” မွာပါလုိ႔ေျဖတာကုိ “ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္းကားဂိတ္ရွိတဲ့ ေနရာမွာလား” တဲ့။ အခု အေ၀းေျပးကားဂိတ္က ေနရာ ေျပာင္းသြားတာလည္း သူသိတယ္။ အမ်ိဳးသားကိုလည္း ေတာင္ငူကဆုိေတာ့ “ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၲေလး ၾကားက ျမိဳ႕ မဟုတ္လား” တဲ့ေလ။


*****


စာသင္တာ ျပီးသြားေတာ့ ကုိျမင့္သန္းေမာင္က ဆရာမၾကီးကုိ ျမန္မာလုိ ေရးထားတဲ့ အိမ္စာေတြ ျပျပီး အမွတ္ျခစ္ခုိင္းပါတယ္။ သူ ေရးထားတဲ့ အသုံးအႏႈန္းေတြ မွားေနရင္ ဆရာမၾကီးက ျပင္ေပးျပီး အမွန္ကုိ ရွင္းျပေပးပါတယ္။ က်မတုိ႔ကေတာ့ ေဘးကေန နည္းနည္းပါးပါး ၀င္ေျဖေပးရတာေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။ အမွန္ေတာ့ ကုိျမင့္သန္းေမာင္က ျမန္မာစာ အရမ္းေရးတတ္ခ်င္ေနတဲ့သူပါ။ ျပီးေတာ့ သူ႕ဘာသာသူလည္း ဂ်ပန္လုိ ရွင္းျပထားတဲ့ ျမန္မာစာ စာအုပ္ေတြ ရွာျပီး ဖတ္တယ္။ ကုိယ္တုိင္လည္း သိသေလာက္ကုိ စာေၾကာင္းတုိတုိေလးေတြ ၾကိဳးစားျပီး ေရးၾကည့္တယ္။ ေရးထားတာေတြကုိ ၀ုိင္းျပင္ေပးရင္ သူ႕ရဲ႕ စာၾကိဳးစားပုံကုိ အံ့ၾသ ေလးစားမိတယ္။ သူေရးထားတာကုိ ဆရာမၾကီး ဖတ္ျပေတာ့ က်မတုိ႔ ရီခ်င္တာ မနည္းကုိ ဘရိတ္အုပ္ရတယ္။ က်မတုိ႔ ရီခ်လိုက္ရင္ သူရွက္သြားမွာ စုိးလုိ႔ပါ။ ေနာက္ျပီး သူၾကိဳးစားပမ္းစား ေရးထားတာကုိ ေလွာင္တယ္လုိ႔လည္း ထင္သြားမွာ စုိးပါတယ္။


သူေရးထားတဲ့ တခ်ိဳ႕စာေၾကာင္းေတြကုိ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး..
ကၽြန္ေတာ္ ပုိက္ဆံနည္းနည္း ရွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရုိးသားပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေကာင္းပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ သေဘာမေကာင္းပါ။
အဲဒီလုိ အသုံးအႏႈန္းေတြကုိ ပုံမွန္ စကားအေျပာဆုိရင္ မသုံးဘူးလုိ႔ပဲ ေယဘုယ် ေျပာျပေပးရတယ္။ သူေရးထားတဲ့ ထဲက ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ခ်ီးမြမ္းတဲ့ စကားမ်ိဳး ၊ ကုိယ့္ဂုဏ္ ကုိယ္ေဖာ္တဲ့ စကားမ်ိဳး သုံးေလ့မရွိဘူး၊ ေျပာေလ့မရွိဘူးဆုိတာ အနီးစပ္ဆုံး ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ စကားေျပာပုံ နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဥပမာ အေနနဲ႔ မိန္းကေလး ဆုိရင္လည္း မေအးႏွင္းအိအိကုိ တျခားတစ္ေယာက္က “မေအးႏွင္းအိအိက လွတယ္ေနာ္” ဆုိျပီး ေျပာလုိ႔ရေပမယ့္ မေအးႏွင္းအိအိ ကုိယ္တုိင္က “က်မ လွပါတယ္၊ ေခ်ာပါတယ္” ဆိုျပီး သုံးရင္ လူေတြ ရီစရာ ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း နားလည္ေအာင္ ဆရာမၾကီးက ရွင္းျပေပးပါတယ္။ ဆက္ဖတ္ၾကည့္ပါဦး..


ကၽြန္ေတာ္ ဦးေႏွာက္ေကာင္းပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ ဦးေႏွာက္ မေကာင္းပါ။
ျမန္မာစကားမွာ “ဦးေႏွာက္ေကာင္းတယ္၊ ဦးေႏွာက္မေကာင္းဘူး” ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ဟာ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ေတြကုိ သုံးတာ ျဖစ္လုိ႔ “ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ ၊ မေကာင္းဘူး” လုိ႔ ေျပာရတယ္ဆုိျပီး ျပင္ေပးရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု သူသုံးထားတာကေတာ့


ကၽြန္ေတာ့္ အေမ လူလိမ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ေဒါသၾကီးပါသည္။
အဲဒီလုိအသုံးမ်ိဳးကုိ ဆရာမၾကီးက ျမန္မာေတြအနဲ႕ဆုိရင္ ယဥ္ေက်းမႈအရ မသုံးသင့္ဘူးလုိ႔ သင္ေပးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အေမ၊ မိဘဆုိတာ သားသမီးကုိ ကုိးလလြယ္ ဆယ္လ ဖြားရတဲ့အျပင္ ကုိယ့္မိဘေလာက္ ဘယ္သူမွ ကုိယ့္အေပၚ မေကာင္းႏုိင္ဘူး၊ အႏြံတာ မခံဘူး ၊ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ရဲ႕ အနေႏၱာ အနႏၱ ငါးပါးထဲမွာ မိဘက ပါေနရတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ မိဘက ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ ကုိယ္က သိေနသည့္တုိင္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မိဘကုိ မေကာင္းမေျပာရဘူး ဆုိတာကုိ ဆရာမၾကီးက ဂ်ပန္လုိ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက


ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ႏွာဗူးပါသည္။
သူ႕ကုိ ဘယ္သူက အဲဒီ စကား သင္ေပးလိုက္တာလည္းေတာ့ မသိပါဘူး။ ျမန္မာစာ ဆရာမၾကီးကေတာ့ “ႏွာဗူး” ဆုိတဲ့ စကားက အင္မတန္ ရင့္သီးျပီး ရုိင္းတဲ့အတြက္ မသုံးသင့္ဘူးလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာတဲ့အတြက္ တဖက္သားကို အရွက္ရေစတာမို႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မသုံးပါနဲ႔ လို႔ ရွင္းျပတယ္။


သူေရးထားတာေတြထဲက က်မ မမွတ္မိပဲ က်န္ေနတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ေရးထားတဲ့ ျမန္မာလက္ေရးကုိ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ယူခ်င္ေပးမယ့္ အားနာလုိ႔ မရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ ကုိျမင့္သန္းေမာင္ ျမန္မာစာ ေရးထားတာကုိ သေဘာက်ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္မွ အားရ ပါးရ ရီျဖစ္ေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့ မိန္းကေလး ၂ ေယာက္ကေတာ့ စကားကုိ ေျဖးေျဖးေျပာေပးရင္ နားလည္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူတုိ႔က ျမန္မာျပည္ကုိလည္း အလည္ ေရာက္ဖူးတာမုိ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ စကားေျပာကုိ ေကာင္းေကာင္း သိေနပါျပီ။


*****


ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ျမန္မာစကား ေျပာရင္ တလြဲ မွားေျပာတတ္တာကုိ ဆရာၾကီး မဟာေဆြ ရဲ႕ “စာေရးၾကီး” စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာ သြားသတိရမိတယ္။ “၀မ္းဘဲဥ မွဲ႕သလား၊ လိေမၼာ္သီး ဖြင့္ေပးပါ၊ ေရခဲ အလြန္ခ်မ္းသည္၊ ပန္းကန္ေတြ ေရခ်ိဳးျပီး စားပြဲေပၚ ထုိင္ထား” ဆုိတာေတြ ထက္ စာရင္ေတာ့ ကုိျမင့္သန္းေမာင္က အေျခအေန ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပဲ။


ျမန္မာစာက သင္ေပးရတာလည္း ခက္သလုိ သင္ယူရတာလည္း ခက္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူမ်ိဳးျခားက ၾကိဳးစား ပမ္းစား သင္ယူေနတာကုိ ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ၾကိဳးစား အားထုတ္မႈကုိလည္း အားက်မိတယ္။ ျမန္မာစကားဟာ အသုံးအႏႈန္း က်ယ္ျပန္႔တာေၾကာင့္ လူမ်ိဳးျခား နားလည္ေအာင္ ျပန္ရွင္းျပဖုိ႔ ခက္ခဲတာေတြ အျပင္ တခ်ိဳ႕ အသုံးအႏႈန္းေတြကုိ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကုိ မသင္ေပးသင့္ဘူးဆုိတဲ့ သင္ခန္းစာကုိ အဲဒီေန႔ သင္တန္းကေန ရလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူတုိ႔ေတာင္ တုိ႔ လူမ်ိဳးစကား သင္ယူႏုိင္တာ သူတုိ႔ လူမ်ိဳးစကားကုိလည္း သင္ယူႏုိင္ရမွာေပါ့လုိ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္လည္း အားေပးေနမိပါေတာ့တယ္။


မတ္လ ၂၀၊ ၂၀၀၉။

March 18, 2009

က်မ နဲ႕ ဂ်ပန္စကား

ဘာသာစကားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး က်မက ထုိင္းစာလည္း သင္ဖူးသလုိ တရုတ္စာလည္း အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ သင္ဖူးပါတယ္။ လ အနည္းငယ္ေလာက္ပဲဲ သင္ျဖစ္တာမုိ႔ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာ ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရးရ ဖတ္ရတာမုိ႔ အလုပ္လုပ္လုိ႔ ရတယ္ဆုိတဲ့ အဆင့္ေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဂ်ပန္စာကုိေတာ့ ပထမတစ္ေခါက္ Osaka မလာခင္ လ အနည္းငယ္ေလာက္ အလုိမွ ကပ္ျပီး သင္ျဖစ္ခဲ့တာ။


ရန္ကုန္မွာ ဂ်ပန္စာ စသင္ေတာ့ ရုိမဂ်ိ (Romaji -
ロマジ) လုိ႔ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္အသံထြက္ကုိ အဂၤလိပ္ စာလုံးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္နဲ႔ စ သင္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ Osaka ေရာက္ျပီး ရုံးကေန ဆရာမ ေခၚသင္ေပးေတာ့လည္း ရုိမဂ်ိ စာလုံးနဲ႔ပါပဲ။ အလုပ္ထဲမွာက ႏုိင္ငံျခားသား မန္ေနဂ်ာ လက္ေအာက္မွာ လုပ္ရတာမုိ႔ ဂ်ပန္စကားလည္း ေျပာတတ္ဖုိ႔ မလိုခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္မွာ တစ္ႏွစ္ ေနျပီး ရန္ကုန္သာ ျပန္သြားတယ္၊ ဂ်ပန္စာ ဟိရဂန (Hiragana - ひらがな) နဲ႔ ခတခန (Katakana - カタカナ) ကုိ ေကာင္းေကာင္း မဖတ္တတ္ခဲ့ဘူး။

*****


အခုတစ္ေခါက္ ဂ်ပန္စာ ျပန္သင္ေတာ့ ရုိမဂ်ိ ပဲ အလြယ္ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကုိ ေဖ်ာက္ျပီး ဟိရဂန နဲ႔ ခတခန စာလုံးေတြကုိ ဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ဒီအျပင္ ဂ်ပန္စာမွာက ခန္းဂ်ိ (Kanji - 漢字) လုိ႔ေခၚတဲ့ တရုတ္စာလုံး လည္း ရွိေသးတာမုိ႔ ေစာေစာက ေျပာထားတဲ့ ၂ ခု ဖတ္တတ္ယုံနဲ႔ မလုံေလာက္ေသးျပန္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ခန္းဂ်ိ စာလုံးေတြကုိလည္း ၾကက္ အစာေကာက္သလုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလ့လာေနရတာ အခုထိပါပဲ။


ဂ်ပန္စကားမွာလည္း သူဟာနဲ႔ သူ ခက္တဲ့ အပိုင္းေတြ ရွိတာေပါ့။ အဓိပၸာယ္အတူတူကုိပဲ ကုိယ့္အထက္ လူၾကီးကုိ ေျပာရင္ တစ္မ်ိဳး၊ ကုိယ့္ရဲ႕ လက္ေအာက္ငယ္သားကုိ ေျပာရင္တစ္မ်ိဳး၊ ေစ်းေရာင္းတဲ့သူက ၀ယ္သူကုိိ ေျပာရင္ တစ္မ်ိဳး၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေျပာရင္ တစ္မ်ိဳး နဲ႕ အဓိပၸာယ္သာ တူတယ္ ေျပာတာခ်င္း မတူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ေနာက္ျပီး ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြလည္း စကားေျပာတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ခ်ီးမြမ္းတဲ့ စကားမ်ိဳး သုံးေလ့ ့မရွိၾကပါဘူး။ ဥပမာ ဆုိပါေတာ့။ ဂ်ပန္စာ သင္ယူေနတဲ့ က်မကုိ ရုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြက “ႏုစံ ဂ်ပန္စကား ေျပာႏုိင္လာတယ္ေနာ္” လို႔ ေျပာရင္ ကုိယ္က “ဟုတ္တယ္၊ ေျပာႏုိင္လာတယ္” ဆုိျပီး ျပန္မေျဖရဘူး။ “အဲဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကိဳးစားေနတုန္းပါ” ဆုိတာမ်ိဳး၊ “အဲဒီေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ထပ္ၾကိဳးစားရဦးမယ္” ဆုိတာမ်ိဳး ျပန္ေျဖရပါတယ္။


ေနာက္ျပီး ဂ်ပန္စာ သင္ယူရင္း ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ အမွားေတြကုိ ေဖာက္သည္ခ်ရဦးမယ္။ က်မ ဂ်ပန္စာ သင္ခါစမွာ အသံထြက္ ဆင္တူတဲ့ စာလုံးေတြဆုိရင္ အဓိပၸာယ္ေတြ ေရာျပီး မွားေျပာမိတယ္။ အထူးသျဖင့္- ယာစရွိ (yasashii -
やさしい) ၊ ယာစအိ (yasai - やさい)၊ ယာစုအိ (yasui - やすい) စာလုံးေတြပါ။ အဲဒီ ၃ လုံးကုိ ေရာေထြးျပီး က်မ ဘယ္လုိမွ ခြဲမရဘူး။ စာလုံး ၃ လုံးက ရုတ္တရက္ ဖတ္လိုက္ရင္ ဆင္တူ ေပမယ့္ အဓိပၸာယ္က တျခားစီပါပဲ။


ယာစရွိ
 ဆုိတဲ့ အသံထြက္မွာ အဓိပၸာယ္ ၂ မ်ိဳးရွိသလုိ ခန္းဂ်ိ လည္း ၂ မ်ိဳး ရွိတယ္။ တစ္မ်ိဳးက “လြယ္ကူတယ္(易しい)လုိ႔ အဓိပၸာယ္ရျပီး လူကုိ ရည္ညႊန္းျပီးသုံးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ “သေဘာေကာင္းတယ္(優しい)လုိ႔ အဓိပၸာယ္ ရတယ္။ ေနာက္ “ယာစအိ” ကေတာ့ “ဟင္းသီးဟင္းရြက္” (野菜) ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ တစ္မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္။ “ယာစုအိ” ကုိလည္း ၂ မ်ိဳး သုံးလုိ႔ရတယ္။ ခန္းဂ်ီး ကေတာ့ “ေစ်းသက္သာတယ္ (安い)ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ တစ္လုံးထဲပါ။ ဒါေပမယ့္ verb တခုခုကုိ ရာစုအိ ေရွ႕မွာ ခံျပီး သုံးမယ္ဆုိရင္ ထည့္သုံးလိုက္တဲ့ verb ေပၚ မူတည္ျပီး အဓိပၸာယ္က ေျပာင္းသြားတယ္။ ဥပမာ “စားတယ္” ဆုိတဲ့ စာလုံးကုိ “ယာစုအိ” နဲ႔ တြဲသုံးလိုက္ရင္ “စားရတာ လြယ္တယ္” ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္။ စာသင္ေနတာ မဟုတ္လုိ႔ အေသးစိတ္ မရွင္းျပေတာ့ဘူးေနာ္။


တရက္ေတာ့ ရုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာမိရင္း ကုိယ့္အစြမ္းအစေလးေတြ ထုတ္ၾကြားဦးမွဆုိျပီး ေျပာလိုက္တာ “
ခႏုိဂ်ိဳ ၀ ယာစအိ ဒဲ့စနဲ (kanojyo wa yasai desu ne - かのじょ は やさい ですね。) ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ရီလိုက္ၾကတာ။ က်မလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ နဲ႔ ဘယ္ေၾကာင့္ ရီၾကလဲ မသိဘူးေပါ့။ အမွန္က “သူမက သေဘာေကာင္းတယ္”လုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ မွားေျပာလိုက္ေတာ့ “သူမက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပါ” ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္သြားတာ။


ေနာက္ျပီး ဂ်ပန္စာလုံးမွာ tsu (
) နဲ႔ su () ဆုိျပီး စာလုံး ၂ လုံးရွိပါတယ္။ su” က အသံထြက္ရတာ လြယ္ေပမယ့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွာ လုံးလုံး မရွိတဲ့ “tsu” ဆုိတဲ့ အသံကုိ က်မ ေကာင္းေကာင္း အသံ မထြက္ႏုိင္ေသးဘူး။ အသံထြက္ကုိ ျမန္မာစာလုံးနဲ႔ ဘယ္လုိ ေရးျပ ရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဒီ tsu ဆုိတဲ့ အသံမွာ လွ်ာလိပ္သံပါတယ္။ ဆရာမလည္း လွ်ာထားပုံ ထားနည္းက အစ ေသခ်ာ သင္ေပးတာပဲ။ သင္တုန္းခဏပဲ မွန္တယ္။ ျပီးေတာ့ အသံထြက္က ျပန္မွားတာပဲ။ အခုထိကုိ မမွန္ေသးဘူး။


ေနာက္ အျမဲလုိလုိ မွား သုံးတာက “လာပါ” (kite -
きて), “ေရးပါ” (kaite -かいて), “၀ယ္ပါ” (katte - かって), နားေထာင္ပါ” (kiite -きいて ) ေတြပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ေပါ့။ တရက္ က်မတုိ႔ အိမ္ကုိ ဂ်ပန္မသူငယ္ခ်င္း လာလည္ပါတယ္။ သူက အိမ္ လာလည္ရင္း စားစရာ မုန္႔ တခ်ိဳ႕ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ျပန္ခါနီး သူ႕ကုိ အိမ္ တံခါး၀အထိ လိုက္ပုိ႔ေပးရင္း က်မက ေလာကြတ္ေခ်ာ္ျပီး “မတ ခိတဲ့ ခုဒဆုိင္း” (mata kite kudasai - また きて ください。ေနာက္လည္း လာလည္ပါလုိ႔) ေျပာရမွာကုိ “မတ ခပ္တဲ့ ခုဒဆုိင္း” (mata katte kudasai - また、かってください。ေနာက္လည္း ၀ယ္ပါ) ဆုိေတာ့ အားလုံး တ၀ါး၀ါးနဲ႔ ၀ုိင္းရီၾကတယ္။


*****


ကုိယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈ မရွိတဲ့ ဘာသာစကားကုိ ေလ့လာတဲ့အခါမွာ မွားမယ္၊ ရီစရာ ျဖစ္မယ္၊ တလြဲျဖစ္မယ္ ဒီလုိမ်ိဳးေတြကုိ ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။ ဘယ္ဘာသာစကားမဆုိ သင္ခါစမွာေတာ့ အခက္အခဲေတြ ရွိတာေပါ့။ ကုိယ္က တစုိက္မတ္မတ္ လုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ပဲ လိုတာပါ။ က်မ ကုိယ္တုိင္လည္း ဂ်ပန္စာကုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလ့လာ သင္ယူေနရတုန္းပဲ။ မသိေသးတာေတြက မ်ားလြန္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေျပာႏုိင္ ဆုိႏုိင္ ေရးႏုိင္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ဖုိ႔ကုိ အခ်ိန္အတုိင္းအတာ တစ္ခုေပးျပီး ၾကိဳးစားေနရဦးမွာပါ။


*က်မ ျမန္မာလုိ ေရးထားခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္စာလုံး အသံထြက္ “ရာစရွိ၊ ရာစအိ၊ ရာစုအိ” ကုိ “ra” အသံနဲ႔ မွားထြက္မိမွာစုိးလုိ႔ “ယာစရွိ၊ ယာစအိ၊ ယာစုအိ” ဆုိျပီး ျပင္လုိက္ပါတယ္။ အမွားျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ကုိပီတိေရ.. ေက်းဇူးပါ.. :)


မတ္လ ၁၉၊ ၂၀၀၉။

March 13, 2009

ေရာက္တတ္ရာရာ

အခုတေလာ Blog မွာ ပုိ႔စ္အသစ္လည္း မတင္ျဖစ္ဘူး။ ဘာေတြ အလုပ္ရႈတ္ေနသလဲလုိ႔ေမးရင္ ဘာမွ အလုပ္မရႈတ္ပါဘူးလုိ႔ ေျဖရမွာပဲ။ အလုပ္လည္း မရႈတ္ဘူး စိတ္ထဲလည္း မေပ်ာ္ဘူး။ ဘယ္က ဘယ္လုိ ၀င္လာမွန္းမသိတဲ့ stress ေတြေပါ့။ စိတ္ညစ္စရာေတြ ရွိရင္ စာေရးခ်င္တဲ့စိတ္လည္း အလုိလုိ ကုန္ခမ္းေနေရာ။ ဒီေန႔မွ Blog ကုိ လွည့္ၾကည့္လိုက္တာ Comment ျပန္ေျဖဖုိ႔ အေၾကြးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ သိပ္မၾကာေသးပါဘူးေလ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ ကတည္းကဆုိေတာ့ ၁ လေလာက္ပါပဲေနာ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ပုိ႔စ္ေတြက Comment ေတြကုိ ဒီပိတ္ရက္မွာ ျပန္ေပးပါ့မယ္။


*****


အမွန္ေတာ့ ေရးလက္စနဲ႔ ေရးထားျပီးသား အေခ်ာမသတ္ရေသးတဲ့ စာေတြ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ရွိေနတယ္။ Blog ေပၚကုိ ပို႔စ္အေနနဲ႔သာ မေရာက္လာတာ။ ေရးလက္စေတြ လက္စ မသပ္ပဲ ေနာက္မွ ဆက္ေရးမယ္ဆုိျပီး လက္ဖက္ႏွပ္သလုိ ႏွပ္ထားတာ။ လက္ဖက္ဆုိလုိ႔ အခုတေလာ ေစ်းကြက္မွာ ေရာင္းေနတဲ့ လက္ဖက္ေတြ ထဲမွာ ဆုိးေဆး ေတြ႕လုိ႔ဆုိျပီး မစားဖုိ႔ တားျမစ္ထားတဲ့စာေတြ သတင္းေတြ ဖတ္ရတယ္။ ေလာေလာဆယ္ က်မဆီမွာ မစားရေသးပဲ ရွိေနတဲ့ လက္ဖက္ထုပ္ေတြ ဘယ္လုိ လုပ္ပစ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ပစ္ရမွာလည္း အဆီတ၀င္း၀င္း စားရမွာလည္း သဲတလွ်ပ္လွ်ပ္ဆုိသလုိပဲ။ ဆုိးေဆးေတြ႕တယ္ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ကုိယ့္လက္ထဲ ရွိတဲ့ တံဆိပ္ေလး မပါ ပါေစနဲ႔ဆုိျပီး ဆုေတာင္းရင္း ရင္တုန္တုန္နဲ႔ စာရင္း ဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ မထူးပါဘူး။ တံဆိပ္ အားလုံးလုိလုိ ပါတာပါပဲ။ ကိုယ္မသိတဲ့ တံဆိပ္ေတြေတာင္ ပါေနေသးတယ္။ အဲဒါေတြကုိ အခုမွ သိျပီး သတင္းစာထဲ ထည့္ေၾကာ္ျငာတာ အံ့ၾသလိုက္တာ။ ျပည္တြင္းထဲမွာေရာ ႏုိင္ငံျခားက ျမန္မာ အမ်ားစုကပါ တံဆိပ္ေပါင္းစုံ လက္ဖက္ေပါင္းစုံ စားလာတာပဲ ၾကာလွေနျပီ။ က်န္းမာေရး ၀န္ၾကီးဌာနကေတာ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ စမ္းသပ္ စစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ေနတယ္ေျပာတာပဲ။ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ကိုယ္ေတြက သူတုိ႔ေျပာမွွ သိရတာကုိး။ အခုေလာက္ဆုိ လက္ဖက္ထဲမွာ ပါတဲ့ “Auramine O” ဆုိတဲ့ ဆုိးေဆးေတြ ကုိယ့္ ကုိယ္ခႏၶာထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားျပီး အသည္း၊ ေက်ာက္ကပ္၊ ကင္ဆာ နဲ႔ တျခားေရာဂါေတြ
ဘယ္အခ်ိန္ ထ ျဖစ္မလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ မစားပဲေနရင္ေတာ့ ရမယ္ထင္တာပဲ။ ရွိေစေတာ့.. ရွိေစေတာ့ ဗိုက္ထဲ ေရာက္ႏွင့္ျပီးသား ဟာေတြကုိ ဘာမွ ျပန္လုပ္ယူလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ Blog အေၾကာင္း ေျပာေနရင္းက မဆီမဆုိင္ လက္ဖက္အေၾကာင္းက ေရာက္သြားလိုက္ေသးတယ္။ ျပန္ဆက္ဦးမယ္..


ေရးထားတာေတြထဲကပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္း တင္ေပါ့လုိ႔ ေျပာရင္လည္း ရတာပဲေနာ့။ က်မမွာလည္း ကုိယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကုိယ္ပါ။ Blog မွာ စာတင္ဖုိ႔ဆုိ က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာဆီ အရင္ တင္ရတယ္။ သူ႕ကုိ အရင္ ဖတ္ခုိင္းရတယ္။ သူက မၾကိဳက္ဘူးဆုိရင္ ျပန္ျပင္ခုိင္းတယ္။ ကုိယ္က ၃ မ်က္ႏွာေလာက္ ေရးထားမွ Blog ေပၚက်ရင္ ၁ မ်က္ႏွာေလာက္ပဲ ပါလာတာ။ ကပ္ေၾကးစာ မိရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကေတာ့ အစုံပဲ။

“စာထဲမွာ ေဒါသသံေတြ မ်ားေနတယ္”
“ဒီစာပုိဒ္က ကုိယ္ေရး ကုိယ္တာ ေတြပါေနတယ္”
“အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကုိ ေရးေနရင္းက ဘာလုိ႔ ေနာက္အေၾကာင္းတစ္ခုကုိ ခ်က္ခ်င္းခုန္သြားရတာလဲ”
“စာက ဖတ္ရတာ မေခ်ာဘူး”
“ေရးေနတဲ့စာက အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ မညီဘူး၊ လက္ရွိေရးေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ မဆုိင္တာေတြ ပါေနတယ္”
“ကုိယ္က ေသေသခ်ာခ်ာ မသိရင္ မေရးရဘူး”
“အတင္းေျပာသလိုမ်ိဳး သူမ်ားအေၾကာင္း မေရးရဘူး”

စသျဖင့္ စသျဖင့္နဲ႔ က်မ ေရးထားတာေတြကုိ ကပ္ေၾကးနဲ႔ ကုိက္သလို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖတ္ပစ္တတ္တယ္။ ေနာက္ျပီး က်မ ေရးထားတာ စာမေခ်ာရင္ အယ္ဒီတာက လုံး၀ မၾကည့္ေပးဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ျပန္ဖတ္ျပီး စာေခ်ာေအာင္ ေရးျပီးမွ သူ႕ကုိဖတ္ၾကည့္ခုိင္းရတယ္။ သူစိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖတ္ျပီး စိတ္တုိင္းက် ကပ္ေၾကးနဲ႔ ကုိက္ျပီးမွ Blog ေပၚတင္ရတာ။ ဒါေၾကာင့္ သူလည္း စာဖတ္ေပးဖုိ႔ အခ်ိန္ရမွ၊ ကိုယ္လည္း စာေရးထားတာ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီဆုိမွ ပုိ႔စ္တစ္ခု ျဖစ္လာတာပါ။


Blog မွာ ကုိယ္စိတ္ၾကိဳက္ လုပ္လုိ႔ရတာက Banner တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ပုံကုိ ကုိယ့္စိတ္ၾကိဳက္ေရြးတယ္။ ျပီးရင္ ကုိယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ျဖတ္ညွပ္ကပ္လုပ္ျပီး Banner အျဖစ္တင္တယ္။ အခုလည္း Banner ကုိ မက္မြန္ပန္းပုံကေန ခ်ယ္ရီပန္းပုံ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ဒီလကုန္ခါနီးေလာက္ဆုိ ခ်ယ္ရီေတြ ပြင့္ေတာ့မွာမုိ႔ ပန္းပုံ ေျပာင္းလိုက္တာ။ အခုေတာင္ အဖူးေတြ စျပီး ျမင္ေနရျပီ။ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာလည္း နည္းနည္းခ်င္းစီ ပြင့္ေနၾကျပီ။ ပန္းေတြ ပြင့္ေတာ့လည္း ခ်ယ္ရီပန္းၾကည့္ပြဲ လုပ္ရဦးေတာ့မွာေပါ့။


*****


ေရးခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနတာနဲ႔ စာက အစီအစဥ္လည္း မက်သလုိ စာလာဖတ္သူလည္း မ်က္လုံးေညာင္းေနေရာေပါ့။ စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာလုိ႔ စိတ္ကူးထဲ ေပၚလာတာေတြ ခ်ေရးမိတာပါ။ ဒီပုိ႔စ္ေရးျပီး ေခါငး္စဥ္ ဘာေပးရမွန္းမသိတာနဲ႔ မမြန္ ရဲ႕ Blog က Label စာသားကုိ ဖတ္မိျပီး သေဘာက်လုိ႔ ယူသုံးလိုက္ပါတယ္။


မတ္လ ၁၄၊ ၂၀၀၉။

March 3, 2009

မက္မြန္ပြင့္ခ်ိန္

ဂ်ပန္မွာေတာ့ ဒီႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔မွာ ေႏြဦးရာသီ စ ပါတယ္။ ေႏြဦးေရာက္ျပီဆုိေတာ့ Ume () ပန္း ေတြ တစ္ခါ ပြင့္လာျပန္ပါျပီ။ Wiki မွာ ဖတ္ရေတာ့ Ume အပင္က Plum မ်ိဳးႏြယ္ထဲမွာ ပါျပီး Japanese Apricot လုိ႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ျမန္မာ အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္မွာ Apricot စာလုံး ရွာၾကည့္တာ “မက္မြန္” ဆုိျပီး ဘာသာျပန္ထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ Ume ပန္းကုိ မက္မြန္ပန္းလုိ႔ပဲ ေခၚလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ မက္မြန္ပန္းက ပုံမွန္ဆုိ မတ္လဆန္းကေန မတ္လလယ္ေလာက္မွ စ ပြင့္တတ္တာ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ မႏွစ္ကထက္ စာရင္ ပန္းပြင့္တာ ေစာတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ ဂ်ပန္ရဲ႕ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေဖေဖာ္၀ါရီ လလယ္ ေလာက္ကတည္း က ပန္းေတြ စျပီး ပြင့္ေနၾကလို႔ပါ။


မက္မြန္ပန္းတခ်ိဳ႕ ပြင့္ေနျပီလုိ႔ သတင္းမွာေတြ႕လိုက္မိ ကတည္းက က်မ ပန္းပြင့္တာကုိ သြားၾကည့္ခ်င္ေနတာ။ Osaka ထဲမွာေတာ့ Osaka Castle နားမွာ မက္မြန္ပင္ေတြ ခ်ညး္ပဲ စိုက္ထားတဲ့ ပန္းျခံရွိပါတယ္။ အခုတေလာ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရုံးပိတ္ရက္ေတြ မွာလည္း မုိးရြာေနတာနဲ႔ ပန္းျခံကုိ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီတပတ္ ပိတ္ရက္က်မွပဲ ရာသီဥတု သာယာတာနဲ႔ မက္မြန္ပန္းျခံကုိ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။


*****


ဇန္န၀ါရီလ ကုန္ခါနီးမွာ Osaka Castle ကုိ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့ Castle အေပၚကေန ပန္းျခံကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ပန္းေတြ မပြင့္ေသးပဲ အဖူးေလးေတြပဲ ရွိေနေသးတာ။ ေနာက္ျပီး အဲဒီ မက္မြန္ပန္းျခံကလည္း ပန္းပြင့္ခ်ိန္ေလးပဲ လူရွိတာပါ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ဆုိ ပန္းျခံက ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ လာတဲ့သူေတာင္ မရွိဘူး။


က်မတုိ႔ ပန္းျခံေရာက္သြားေတာ့ ပန္းလာၾကည့္တဲ့ သူေတြ အျပင္ မုန္႔ေစ်းသည္ေတြနဲ႔ ပန္းျခံ တ၀ုိက္မွာေတာ့ လူၾကိတ္ၾကိတ္တုိးပဲ။ မက္မြန္ပန္းေတြက အပင္တုိင္း ပင္လုံးကၽြတ္ ပြင့္ေနတာ အရမ္းလွတာပဲ။ ပန္းပြင့္ေတြ ေ၀ဆာေနတဲ့ အပင္ေတြ ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲလည္း ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ပန္းပြင့္ အနား ကပ္ျပီး ေမႊးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနံ႕သင္းသင္းေလးပဲ ရတယ္။ တခ်ိဳ႕အပြင့္ေတြဆုိ အန႕ံမရွိဘူးေတာင္ ေျပာလို႕ရတယ္။


အခုသြားခဲ့တဲ့ ပန္းျခံမွာ မက္မြန္ပန္း မ်ိဳးကြဲေပါင္း ၉၅ မ်ိဳးရွိျပီး အပင္ေပါင္း ၁၂၅၀ ပင္ ရွိတယ္လုိ႔ website တစ္ခုမွာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ မက္မြန္ပန္းက ပြင့္ခ်ပ္ ၅ ခ်ပ္ရွိျပီး အျဖဴေရာင္၊ အ၀ါေရာင္၊ အနီေရာင္၊ ၾကက္ေသြးေရာင္၊ ပန္းေရာင္ အရင့္အေဖ်ာ့နဲ႔ အေရာင္စုံရွိတယ္။ ေနာက္ျပီး တပင္တည္းမွာကုိ အျဖဴေရာင္၊ ပန္းေရာင္ အေဖ်ာ့ နဲ႔ အရင့္ ကုိင္းဆက္ျပီး စိုက္ထားတာ လည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ပန္းပြင့္ေနလုိ႔သာ ကုိင္းဆက္ စုိက္ထားမွန္း သိရတာပါ။ အပြင့္မရွိပဲ အပင္ခ်ည္း ဆုိရင္ ဘယ္လာ သိႏုိင္ပါ့မလဲ။ ပန္းအမ်ိဳးအစား နာမည္ေတြ ေပးထားတာလည္း စုံေနတာပဲ။ က်မကေတာ့ အပင္ေတြ ၾကည့္ရင္း အေရာင္ ဆင္တူေနတယ္ဆုိရင္ အမ်ိဳးတူတယ္ပဲ ေအာက္ေမ့ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ အေရာင္တူေပမယ့္ တခ်ိဳ႕အပင္ေတြက မုိးေပၚ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ပြင့္တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း မုိးမခပင္လုိ ေျမၾကီးကုိ ျပန္ျပီး ဦးညႊတ္ျပီး ပြင့္ၾကတယ္။ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။


*****


လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္က ဒီလုိအခ်ိန္မွာ အခုပန္းျခံကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ လာခဲ့ဖူးေသးတယ္။ Osaka ကုိ ေရာက္ခါစေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ပန္းေတြ ပြင့္ေနတာ သေဘာက်ျပီး ဟုိနားလည္း ဓာတ္ပုံရုိက္၊ ဒီနားလည္း ဓာတ္ပုံရိုက္နဲ႔။ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ဖုိ႔ေလာက္ပဲ စိတ္အားသန္ေနတာ။ အခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ ကုိယ့္ပုံခ်ည္းပဲ ၾကည့္ရတာ ရုိးေနလုိ႔ ပန္းပုံေတြပဲ မ်ားမ်ား ရိုက္ယူခဲ့တယ္။ ပန္းလာၾကည့္တဲ့သူ တခ်ိဳ႕ လည္း ပဲအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စတုိင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ျပီး ဓာတ္ပုံ ရိုက္ေနတာလည္း ျမင္ခဲ့ရတယ္။ စုံတြဲလာတဲ့ သူက်ျပန္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ကင္မရာ ျပန္ခ်ိန္ျပီး ဓာတ္ပုံ ရိုက္ယူၾကတယ္္။ ကုိယ့္အုပ္စုနဲ႔ ကုိယ္ ပန္းပင္ေတြေအာက္ ထုိင္ျပီး ပန္းၾကည့္ရင္း( Hanami -花見) စားေသာက္ေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်ယ္ရီပန္း ၾကည့္ပြဲေလာက္ေတာ့ ပန္းၾကည့္ပြဲ လုပ္တဲ့သူ မမ်ားလွဘူး။


ပန္းျခံထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီးေတာ့ ျပန္ခါနီး မက္မြန္ပန္း ဘြန္ဆုိင္းအပင္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာ သြားေမာ့ခဲ့လိုက္ေသးတယ္။ အပင္ေတြကလည္း ေစ်းၾကီးလိုက္တာ။ အပင္ေသးေသး လက္ေတာက္ေလာက္ကေလးကုိ ဘြန္ဆုိင္းလုပ္ထားတာ ယန္း ၁၅၀၀၊ ၂၅၀၀၊ ၃၅၀၀၊ ၅၀၀၀ အစားစားပဲ။ အပင္ၾကီးေတြဆုိရင္ေတာ့ ယန္း ေသာင္းခ်ီျပီး ေပးရမွာ။ ေစ်းၾကီးေပမယ့္ ၀ယ္တဲ့သူေတြေတာ့ ၀ယ္ေနၾကတာပဲ။


*****


ဒီႏွစ္ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပုံေတြရယ္ အရင္ႏွစ္မွာ ရုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားလုိ႔ ရိုက္လာတဲ့ ပန္းပုံေတြရယ္ စုျပီး အားလုံး ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ Virtual Tour လုပ္ျပီး ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေပၚက Banner မွာ တင္ထားတဲ့ ပုံကလည္း သူငယ္ခ်ငး္ဆီက ေတာင္းျပီး ျဖတ္ညွပ္ကပ္ လုပ္ထားတဲ့ မက္မြန္ပန္းပုံပါပဲ။




မတ္လ ၃၊ ၂၀၀၉။