August 24, 2008

ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး

မ်ားေသာအားျဖင့္ comment ေတြကုိ က်မ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျပန္ေျဖေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီ Blog မွာက Cbox လည္းမရွိတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ရဲ႕ Blog ကုိ လာလည္သူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခြင့္ရတာ comment ေတြေၾကာင့္ပါ။ တခါတေလ အလုပ္အရမ္းရႈတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ျပန္မေျဖျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါဆုိရင္ စာလာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔ ေမးထားတာလည္း မေျဖဘူးလုိ႔ ထင္ၾကမွာပဲ။ အရင္တုန္းကဆုိ က်မ Blog မွာ Recent Comment ဆုိတာ မထည့္ထားမိေတာ့ ပုိ႔စ္အေဟာင္းေတြကုိ comment ေပးခဲ့ရင္ က်မ မသိပါဘူး။ အေတာ္ေလး ေနာက္က်ျပီးမွ comment ေပးသြားပါလား ဆုိျပီး သိလိုက္ရတာမ်ိဳးပါ။ အခုတေလာေတာ့ စာလာဖတ္သူေတြရဲ႕ comment ေလးေတြကတဆင့္ ေနာက္ထပ္ ပုိ႔စ္အသစ္ေတြကုိ ထပ္ျပီး ေရးလုိ႔ရေနေတာ့ Blog မွာ ဘာေရးရင္ ေကာင္းမလဲဆုိတာ သိပ္စဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အရင္ပုိ႔စ္ေတြမွာေရာ၊ ပုိ႔စ္အေဟာင္းမွာပါ ေမးထားတဲ့ ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္နည္းေလး တင္ေပးပါ့မယ္။ (မထူးပါဘူး ဆားခ်က္တယ္လုိ႔ပဲ ၀န္ခံလိုက္ပါေတာ့မယ္.. :D)


*****


က်မက မုန္႔ဟင္းခါးဆုိ အရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္။ ၂ ရက္ ၃ ရက္ ဆက္တုိက္ စားဆုိလည္း စားႏုိင္တယ္။ အဲဒါ အေဖတူတယ္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ က်မအေဖလည္း မုန္႔ဟင္းခါး အရမ္းၾကိဳက္တာကုိး။ မုန္႔ဟင္းခါးစားလုိ႔ အေဖနဲ႔ က်မ မတူတာ တခုပဲရွိတယ္။ အေဖက နံနံပင္ပါရင္ မစားဘူး။ က်မက နံနံပင္ပါမွစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖက တရုတ္နံနံပင္ေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ က်မက လုံး၀ အနံ႔ခံလုိ႔မရဘူး။ သားအဖ ၂ ေယာက္ စကားႏုိင္လုျပီဆုိရင္ “ပါပါး တရုတ္ နံနံပင္ကလည္း နံလိုက္တာ။ သမီးေတာ့ အနံ႔ခံလုိ႔ မရဘူး”လုိ႔ေျပာလိုက္ရင္ အေဖကလည္း “ဟင္.. နင့္ရဲ႕ ဗမာနံနံပင္လည္း ငါ အနံ႔မခံႏုိင္ဘူး နံတယ္”ဆုိျပီး စကားကပ္ေျပာတာ သတိရမိေသးေတာ့တယ္။ က်မ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ရုံးအတူသြားမယ့္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကုိ မနက္တုိင္း အေဖက လိုက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီလုိ လိုက္ပုိ႔ေပးရင္ လမ္းမွာ ေတြ႕သမွ် မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ေတြကုိမွတ္ထားျပီး တေန႔ တစ္ဆုိင္ စမ္းျပီး စားၾကည့္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ က်မတုိ႔ သားအဖကုိ “သူတုိ႔မုိ႔ မမုန္းတဲ့အတုိင္းပဲ ေန႕တုိင္း မုန္႔ဟင္းခါး စားႏုိင္တယ္”ဆုိျပီး ေကာင္းခ်ီးေပးတယ္။ အေမေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာပါ။ ပိတ္ရက္ဆုိရင္လည္း ပိတ္ရက္မုိ႔ အိမ္နားက ဆုိင္မွာ ၀ယ္စားတယ္။ ရုံးဖြင့္ရက္ဆုိရင္လည္း တပတ္ကုိ ၂ ခါ ၃ ခါေလာက္ အျပင္က ဆုိင္မွာ ၀ယ္စားတတ္ျပီး အိမ္မွာလည္း မၾကာမၾကာ ခ်က္စားတတ္ေသးတာဆုိေတာ့ အေမေျပာတာလည္း မလြန္ဘူးေပါ့။


မုန္႔ဟင္းခါးဆုိရင္ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳ၊ တင္တင္ေအး၊ ေျမနီကုန္းက စိန္ဥ မုန္႔ဟင္းခါး၊ လမ္းေဘးက နာမည္မၾကီးတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ရုံးနားက မုန္႔ဟင္းခါး စတဲ့ ဘယ္လိုဆုိင္မ်ိဳး မဆုိ စားလုိ႔ရပါတယ္။ မၾကိဳက္ဘူး ဆုိတာမရွိဘူး။ အခုထိလည္း ဟင္းခ်က္ရတာပ်င္းရင္ မုန္႔ဟင္းခါးျဖစ္ျဖစ္၊ အုန္းႏုိ႔ ေခါက္ဆြဲျဖစ္ျဖစ္ ၁ အုိး ခ်က္ထား လိုက္တယ္။ အဲဒီလုိ ခ်က္ထားျပီးရင္ စားခါနီးမွ ေခါက္ဆြဲ၊မုန္႔ဖတ္ ျပဳတ္ျပီး ရုံးသြားလည္း ထည့္သြားတယ္။ ျပန္လာလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ ခူးခပ္ျပီး စားလိုက္တယ္။ ျပီးရင္ ေရခဲေသတၱာထဲထည့္ျပီး မကုန္မခ်င္းကုိ ေႏႊးစားေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေလာက္ မုန္႔ဟင္းခါး ၾကိဳက္ပါတယ္။


*****


က်မ အမ်ိဳးသားက ေတာင္ငူဇာတိပါ။ သူနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ေတာ့ က်မ မုန္႔ဟင္းခါး ၾကိဳက္ပုံမ်ိဳးကုိ သူအေတာ္ေလး အံ့ၾသတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မကုိ “ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါးေရာ စားဖူးလား” လုိ႔ေမးပါတယ္။ က်မကလည္း ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး စားဖူးဖုိ႔ ေနေနသာသာရယ္ ေတာင္ငူေတာင္ မေရာက္ဖူးဘူးလုိ႔ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေတာင္ငူသားက ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါးအေၾကာင္းကုိ ၾကြားလုံးထုတ္ေတာ့တာပဲ။ ေတာင္ငူေစ်းၾကီးထဲမွာရွိတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးက အရမ္းစားလုိ႔ေကာင္းေၾကာင္း၊ ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါးက မုန္႔ဟင္းခါးအဖတ္ ကုိ ဆီခ်က္ႏုိင္ႏုိင္ထည့္ျပီး အသုပ္လုိ စားလုိ႔ရေၾကာင္း၊ အသုပ္မၾကိဳက္ရင္ ဟင္းရည္က်ဲနဲ႔ ရုိးရုိးမုန္႔ဟင္းခါးလုိပဲ စားလုိ႔ရေၾကာင္း၊ အသုပ္စားတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္အဆစ္ေပးေၾကာင္း ရွင္းျပေပးရင္း “ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး မစားရတာၾကာလွျပီ္” လုိ႔ ေျပာေတာ့ က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္ကလည္း မစားဖူးေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့ဘူး။


လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေပါ့။ မဂၤလာေဆာင္ျပီး ၆ လေက်ာ္ၾကာမွ ေတာင္ငူကုိ သြားလည္ျပီး ေဆြျပမ်ိဳးျပ ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေတာင္ငူမွာ ၂ ရက္ပဲ ေနလုိက္ရလုိ႔ ေနရာအစုံေတာင္ မေရာက္ခဲ့ရဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ေတာင္ငူကုိေရာက္ေတာ့ သူက မနက္အေစာၾကီး က်မကုိ ႏိႈးျပီး သူ႕ညီေလးရယ္ သူရယ္ က်မရယ္ ဆုိင္ကယ္ ၂ စီးနဲ႔ ေတာင္ငူေစ်းထဲက မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္မွာ မနက္စာသြားစားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ပဲ အဲဒီအန္တီၾကီးရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါးက စားေကာင္းလုိ႔ က်မတုိ႔ တစ္ေယာက္ကုိ ၂ပြဲဆီ စားတာေတာင္ ပါးစပ္က ထပ္ျပီး စားခ်င္ေနတုန္းပဲဲ။ ေတာင္ငူ မုန္႔ဟင္းခါးမွာ အေရးၾကီးတဲ့ ပစၥည္းက ဆန္ေလွာ္မႈန္႔န႔ဲ ငါးက အဓိကပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကုိ ဘယ္က ၀ယ္သလဲဆုိတာ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ အန္တီၾကီးကုိ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ သူကပဲ ေစ်းထဲမွာ ဆန္ေလွာ္မႈန္႔၀ယ္ဖုိ႔ လမ္းညႊန္လိုက္တာမုိ႔ အျပန္မွာ ေတာင္ငူက ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ေတြ ၀ယ္ျပီးျပန္လာခဲ့ဲၾကေသးတယ္။ ေတာင္ငူ ဆန္ေလွာ္မႈန္႕က ရုိးရုိး မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္စားတဲ့ အမႈန္႕နဲ႔မတူပါဘူး။ မႈန္႕ေနေအာင္ အထပ္ထပ္ ၾကိတ္ထားပုံရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္စားဖုိ႔အတြက္ဆုိရင္ ေတာင္ငူကထြက္တဲ့ ဆန္ေလွာ္မႈန္႕က အသင့္ေတာ္ဆုံးနဲ႔ အေကာင္းဆုံးပါပဲဲ။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း သူ႕ညီမေလးက ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ေကၽြးရင္း က်မကုိပါ ခ်က္နည္း သင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အခုထိလည္း ေတာင္ငူ ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကုိ အျမဲ ေဆာင္ထားတာမုိ႔ တခါတေလ ဒီမွာ ပဲေတာင့္ရွည္သီး ရတဲ့အခ်ိန္ဆုိ ထုိင္းဆုိင္က ငါးခူ၀ယ္ျပီး သူ႕အတြက္ ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး လုပ္ေကၽြးျဖစ္ပါတယ္။


*****


ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ဖို႔ ပါ၀င္တဲ့ပစၥည္းေတြကေတာ့ ဆန္ေလွာ္မႈန္႔၊ ပဲသီး၊ နံနံပင္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ငါးခူ၊ စပါးလင္၊ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနီ၊ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္၊ ျပီးေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔တြဲစားဖုိ႔ အေၾကာ္ပါရင္ ပုိစားေကာင္းပါတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ပဲေၾကာ္က ၀ယ္မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္စားျဖစ္ရင္ ပဲေၾကာ္နဲ႔ မစားရတာ မ်ားပါတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါး ဟင္းရည္ခ်က္ဖုိ႔အတြက္ ပထမဆုံး ငါးခူကုိ ငံျပာရည္ နည္းနည္းထည့္ျပီး ျပဳတ္ပါတယ္။ ငါးခူမရလည္း ငါးက်ီးေပါ့။ ငါးက လတ္ဆတ္ရင္ ဟင္းရည္ ပုိခ်ိဳပါတယ္။ ငါးျပဳတ္ထားတုန္း ၾကက္သြန္ျဖဴကုိ ဆီခ်က္ ခ်က္ထားပါတယ္။ ငါးႏူးျပီဆုိ အသားႏႊင္ထားပါတယ္။ တလက္စတည္း ငါးအရုိးေတြကုိပါ ေထာင္း၊ ထြက္လာတဲ့အရည္ကုိ ငါးျပဳတ္ရည္ထဲကုိ အရုိးမပါေအာင္ ဇကာနဲ႔စစ္ျပီး ေရာထည့္လိုက္တယ္။ ျပီးမွ အနံ႔ေမႊးေအာင္ စပါးလင္အရိုးေထာင္းထားတာ ထည့္ျပီး ဆူေအာင္ တည္ထားလိုက္ပါတယ္။ ငါးဆီသတ္ဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ ဆီဆူရင္ ဆႏြင္းနည္းနည္းထည့္ျပီးမွ ၾကက္သြန္အျဖဴ၊ဂ်င္း၊ စပါးလင္ေထာင္းထားတာနဲ႔ ရုိးရုိးမုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္သလုိပဲ ဆီသတ္ပါတယ္။ ငရုတ္သီး အေရာင္တင္မႈန္႔ မသုံးပါဘူး။ ဟင္းရည္ဆူျပီဆုိ ငါးဆီသတ္ထားတာရယ္ ၾကက္သြန္နီ မ်ားမ်ားကုိ ပါးပါးလွီးထည့္ျပီး မီးေအးေအးနဲ႔ ဆူေအာင္ တည္ထားလိုက္တာေပါ့။ ငွက္ေပ်ာအူရွိရင္လည္း ထည့္လို႔ရပါတယ္။ ဟင္းရည္ဆူျပီး အေပ့ါအငန္လိုသေလာက္ျမည္းျပီးရင္ မုန္႔ဟင္းခါး ဟင္းရည္က်ဲ ရပါျပီ။


ဟင္းရည္ျပီးတာနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ပဲသီး၊ နံနံပင္၊ သံပုရာသီးကို လီွးျပီး ျပင္ထားပါတယ္။ ဆန္ေလွာ္မႈန္႕၊ ပဲေၾကာ္၊ ငံျပာရည္ စတာေတြကုိလည္း အရံသင့္ျပင္ ထားပါတယ္။ အသုပ္ ၾကိဳက္တတ္တဲ့ သူအတြက္ မုန္႔ဖတ္ရယ္၊ ဆီခ်က္ခ်က္ထားတာရယ္၊ ဆန္ေလွာ္မႈန္႔ရယ္၊ ငရုတ္သီးအက်က္မႈန္႕၊ နံနံပင္၊ ပဲသီး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး နဲ႔ ေနာက္ဆုံး နယ္လုိ႔ ေကာင္းယုံ မုန္႔ဟင္းရည္ ထည့္ျပီး နယ္ေပးပါတယ္။ အခ်ဥ္ၾကိဳက္ရင္ သံပုရာရည္ညစ္ထည့္ေပါ့။ အေပါ့အငန္ စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္ျပီ ဆုိရင္ ပဲေၾကာ္ထည့္ျပီး စားလုိ႔ရပါျပီ။ အသုပ္မၾကိဳက္တဲ့ သူေတြကေတာ့့ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္၊ ဟင္းရည္က်ဲ မ်ားမ်ားဆမ္းျပီး ဆန္ေလွာ္မႈန္႔၊ နံနံပင္၊ ပဲသီး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ အခ်ဥ္ညစ္ျပီး စားလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္နည္းပါ။ အိမ္မွာ ခ်က္စားျဖစ္ရင္ေတာ့ က်မက ၂ မ်ိဳးလုံး ၾကိဳက္တယ္။ သူကေတာ့ အသုပ္ကုိ မုန္႔ဟင္းရည္ေသာက္ျပီး စားတာကုိ ပုိသေဘာက်ပါတယ္။


တကယ္လုိ႔သာ ေတာင္ငူကုိ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါးကုိ စားၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ “ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး ဘယ္လုိခ်က္? ” လုိ႔ ေမးထားတဲ့ ညီမေလး ခိုင္ဇာနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ “ေမွ်ာ္သာ ေမွ်ာ္သည္” ပုိ႔စ္မွာ comment ေရးသြားတဲ့ စာဖတ္သူတုိ႔ ဒီပုိ႔စ္ေလး ဖတ္ျပီး ေက်နပ္ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။


“ေတာင္ငူ သူ” ေရးေပးတဲ့ comment ေၾကာင့္ က်မပုိ႔စ္မွာ လိုေနတာေတြ ထည့္ျပင္လိုက္ပါတယ္။ ဆန္အက်က္မႈန္႕ကုိ ေတာင္ငူအေခၚက “ဆန္ေလွာ္မႈန္႔” လို႔ေခၚျပီး ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါးက ဟင္းရည္အပ်စ္လည္း ရွိေသးေတာ့ အခုမုန္႔ဟင္းခါးကုိ “ဟင္းရည္က်ဲ”လုိ႔ေခၚပါတယ္။ အခုလို ျပင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ “ေတာင္ငူ သူ”.. :)








ၾသဂုတ္ ၂၄၊ ၂၀၀၈။

August 16, 2008

မီးပန္းလႊတ္ပြဲေတာ္ (Yodogawa Hanabi)


2008 Yodogawa Hanabi (淀川花火)


ဂ်ပန္မွာ ၈ လပုိင္းက ေႏြရာသီရဲ႕ အပူဆုံးလ ပါ။ ေႏြရာသီဆုိေပမယ့္လည္း တခါတေလလည္း မုိးရြာတတ္ပါတယ္။ မုိးရြာရင္ ခဏေလာက္ပဲ ရြာျပီး အပူရွိန္ကေတာ့ သိသိသာသာ မေလ်ာ့သြားပါဘူး။ က်မကေတာ့ အျပင္သြားခါနီးဆုိ Yahoo website မွာပဲ မုိးေလ၀သ သတင္းကုိ ေျပးၾကည့္လိုက္တာပဲ မုိးရြာဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္း ၅၀ ေအာက္ဆုိရင္ အိမ္က စထြက္ကတည္းက ထီး မယူသြားေတာ့ဘူး။ အဲဒါဆုိေတာ့ မုိးရြာျပီဆုိရင္ နည္းနည္းေတာ့ ရႈိးပ်က္တာေပါ့ေလ။ ျပီးခဲ့တဲ့လကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား Osaka မွာ မနက္ပိုင္း ေနေတြပူလုိ႔ ေနခင္းလည္းက်ေရာ မုိး သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာခ်လိုက္တာ တကယ့္မုိးတြင္းၾကီးအတုိင္းပဲ၊ လွ်ပ္စီးေတြလက္ျပီး မုိးခ်ိန္းတာမ်ား ေၾကာက္ေတာင္ ေၾကာက္တယ္။ မုိးရြာခ်ိန္က ေန႔လည္ ၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆုိေတာ့ ရုံးထဲမွာပဲ ရွိေနခဲ့တာပါ။ မုိးခ်ိန္းသံၾကားေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ကေန မုိးရြာတာ ခဏေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ညဘက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တီဗြီသတင္းမွာ ေန႔ခင္းက ရြာတဲ့မုိးေၾကာင့္ လူေတာင္ေသတယ္တဲ့။ ျဖစ္ပုံက ကုိေဘး (Kobe) မွာ ေန႔ခင္းဘက္ ေနပူေတာ့ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ကေလးေတြ ေခ်ာင္းကုိ လာေဆာ့ၾကရင္း ရုတ္တရက္ ေခ်ာင္းေရလွ်ံလာျပီး ေရစီးနဲ႔ ေမွ်ာပါသြားတာ ကေလး ၃ ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ၁ေယာက္ဆုံးသြားတယ္။ ေနာက္တရက္လည္း Tokyo မွာ မုိးရြာတာ ေပက်င္း အုိလံပစ္အတြက္ ဂ်ပန္-အာဂ်င္တီးနား ေဘာလုံးေျခစမ္းပြဲေတာင္ ဖ်က္လိုက္ရတယ္ေျပာသံၾကားတယ္။ ေအာ္.. ဒီမွာလည္း ေႏြရာသီဆုိျပီး မုိးရြာခ်င္ ရြာတာပါပဲဲ။


*****


ဒီမွာေတာ့ ေႏြရာသီပြဲေတာ္ေတြကုိ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ က်င္းပၾကတယ္။ Osaka ဘက္မွာေတာ့ မီးပန္းလႊတ္ပဲြနဲ႔အတူ တျခားနာမည္ၾကီး ပြဲေတာ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ မီးပန္းလႊတ္ပြဲအတြက္ေတာ့ ဇူလုိင္လ လဆန္းကတည္းက ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြကုိ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျမင္ေတြ႕ေနရပါျပီ။ က်မကုိေတာ့ ရုံးက သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္ေနရာမွာ မီးပန္းလႊတ္ပဲြရွိတယ္၊ မီးပန္းအလုံးေရ ဘယ္ႏွစ္လုံးေဖာက္မယ္ စတဲ့ ေနရာနဲ႔ ပြဲေတာ္ရက္ေတြကုိ ေျပာျပေပးပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ဘယ္ပြဲေတာ္ဆုိ သြားၾကည့္သင့္တယ္၊ ဘယ္ေနရာက ပြဲေတာ္ဆုိရင္ လူအရမ္းမ်ားလုိ႔ သြားလည္း ပင္ပန္းတာပဲ အဖတ္တင္မယ္ မသြားသင့္ဘူး ဆုိျပီး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔လည္း ရွင္းျပေပးပါေသးတယ္။ က်မတုိ႔အတြက္ေတာ့ တျခားေနရာကုိ သြားမယ့္အတူတူ အိမ္နားမွာ လည္း မီးပန္းလႊတ္ပဲြလုပ္မွာမုိ႔ တျခားပြဲေတြကုိ မသြားျဖစ္ခဲ့့ပါဘူး။


ျပီးခဲ့တဲ့စေနေန႔မွာ အိမ္နားက ယုိဒုိဂ၀ (Yodogawa) ျမစ္ရဲ႕ အၾကိမ္ ၂၀ ေျမာက္ မီးပန္းလႊတ္ပြဲေတာ္ (ဟနဘိ Hanabi) က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ျမစ္ဆုိေတာ့ ဘယ္မွလည္း ေ၀းေ၀းသြားေနစရာမလုိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ျပီး ဒီမီးပန္းလႊတ္ပြဲက က်မတုိ႔အတြက္ ဒုတိယအၾကိမ္ ၾကံဳရတဲ့ပြဲပါ။ မႏွစ္က သြားၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကုိေတာ့ ဒီပုိ႔စ္ မွာပဲ အေသးစိတ္ဖတ္ၾကည့္ပါေတာ့ေနာ္။ က်မတုိ႔ အုပ္စုက မႏွစ္ကလည္း ေကာင္းေကာင္း မျမင္ခဲ့ရေတာ့ ဒီႏွစ္ပြဲအတြက္ အားလုံး အားခဲထားၾကတာ။ ျမင္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ေနရာအေနအထားကုိလည္း ေျမပုံမွာ ၾကိဳၾကည့္ျပီး ေန႔လည္ ၃ နာရီေလာက္ကတည္းက ေနရာသြားဦးတဲ့သူက ဦးထားပါတယ္။ ရုံးက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း ဒီပြဲေတာ္ကုိ လာမွာမုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ဖုန္းဆက္ခ်ိန္းျပီး ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၾကတာ။



မစ္ကမ္းေျခမွာ ညေန ၅ နာရီေလာက္ကတည္းက လာေစာင့္ေနၾကတာ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရာသီဥတုက သာယာလုိ႔... :)


ညေနေစာင္း ၅ နာရီေလာက္က်ေတာ့ က်မတုိ႔ အိမ္မွာပဲ စုရပ္လုပ္ျပီး စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ အထုပ္ကုိယ္စီနဲ႔ ဦးထားတဲ့ေနရာစီကုိ ခ်ီတက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တျခားဂ်ပန္ေတြလည္း စားစရာေတြ ေသာက္စရာ ေတြသယ္ျပီး လာၾကတယ္။ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ၅ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမုိ႔ ေနေတာင္ မ၀င္ေသးပါဘူး။ ခဏတျဖဳတ္ နားျပဳရင္း ပါလာတဲ့မုန္႕ေတြ ထုတ္စားၾက၊ ဓာတ္ပုံရုိက္တဲ့သူေတြကလည္း ရုိက္ၾက၊ စားစရာ ေသာက္စရာ မေလာက္မွာစုိးလုိ႔ သြား၀ယ္တဲ့သူလည္း သြား၀ယ္ေပါ့။ က်မနဲ႔ ရုံးက ဂ်ပန္မေလး ကေတာ့ သူတုိ႔ ၀ယ္လာတဲ့ မုန္႔ေတြ တခု ျပီး တခု ထုိင္စားနဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီ စကားေျပာရင္း မီးပန္းလႊတ္ခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ မီးပန္းက ည ၇နာရီ ၅၀ မွ စလႊတ္မွာဆုိေတာ့ တျခားအုပ္စုေတြလည္း က်မတုိ႔လုိပဲ စားေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဂ်ပန္ေတြက ရုိးရာ ေႏြရာသီ ၀တ္စုံ Yukata (ယုခတ) ေတြ ၀တ္လာၾကတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ အရုပ္ေလးေတြ လုိပဲ။ သူတုိ႔က ျပင္တတ္ေတာ့ ခ်စ္ဖုိ႔ ေကာင္းတာလည္းပါတယ္။



ျမစ္ရဲ႕ တျခားတဖက္ကမ္းမွာလည္း ေစ်းေရာင္းတဲ့သူနဲ႔ မီးပန္းလႊတ္ပြဲလာတဲ့သူေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာပဲ။ ဒီဘက္ ကမ္းကေန လွမ္းရိုက္ထားတာ။


အဲဒီလုိ ထုိင္ေစာင့္ရင္း ညေန ၆ နာရီခြဲ ေလာက္မွာ မထင္မွတ္ပဲ မုိးသားေတြ တက္လာပါေလေရာ။ ျပီးေတာ့ လွ်ပ္စီးေတြလက္ျပီး မုိးခ်ိန္းလာပါတယ္။ ေစာေစာတုန္းကမွ ေနပူ ေနေသးတဲ့ အျပင္ မုိးေလ၀သ သတင္းမွာ ၾကည့္ထားတုန္းကလည္း မုိးမရြာဘူး ဆုိေတာ့ စိတ္ေအးေအးပဲ ဆက္ထုိင္ေနတာေပါ့။ တျခားသူေတြၾကည့္ေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲေလ။ တျဖညး္ျဖည္း ေမွာင္လာေလ မုိးခ်ိန္းသံနဲ႔ လွ်ပ္စီးလက္တာ ပုိစိတ္လာျပီး ေနာက္ဆုံး မုိးဖြဲဖြဲေလးေတြြ က်လာပါေလေရာ။ အဲဒါလည္း စားစရာေတြကုိ ဘယ္သူမွ မသိမး္ေသးပဲ ေပကပ္ျပီး ဆက္ထုိင္ေနၾကေသးတယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေရသြန္ခ်လိုက္သလုိ မုိးက တေ၀ါေ၀ါ သည္းလာမွပဲ ပစၥည္းေတြ အကုန္ ၀ရုန္းသုန္းကား သိမ္းရေတာ့တယ္။ က်မက “မီးပန္းလႊတ္ပြဲေတာ့ ပ်က္ျပီ” လုိ႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ၇ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးေတာ့ မီးပန္းလႊတ္ မလႊတ္က မေသခ်ာေတာ့ဘူးေလ။ ပြဲေတာ္လာတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ျပန္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္တဲ့သူက ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မျပန္ပဲ ပလတ္စတစ္ အခင္းေတြ ေခါင္းျခံဳျပီး ဆက္ထုိင္တဲ့သူေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံး မုိးက တိတ္မယ့္ပုံ မေပၚတာနဲ႔ က်မတုိ႔လည္း စိတ္ေလ်ာ့ျပီး ပစၥည္းေတြ ေကာက္သိမ္းျပီး အိမ္ဘက္ကုိ လွည့္ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ၇ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ပန္မေလးက မျပန္ခ်င္ေသးပဲ မီးပန္းလႊတ္တာ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ပုံရတယ္။ သူ႕မွာ မ်က္ႏွာကုိ ပ်က္လုိ႔။ အားလုံးက သိမ္းျပီး ျပန္ဖုိ႔ လုပ္ေတာ့မွ မတတ္သာလုိ႔ စိတ္ေလ်ာ့ျပီး က်မတုိ႔နဲ႔ အတူ လိုက္လာခဲ့တာ။ ျမစ္ကမ္းေပၚက တံတားအဆင္းမွာ ျပန္တဲ့လူေတြနဲ႔ က်ပ္ေနလု႔ိ ခဏရပ္ေစာင့္ေနတုန္း အုန္း.. အုန္းဆုိျပီး အသံၾကားရေတာ့တာပဲ။



မုိးရြာထဲမွာ မီးပန္းလႊတ္တာ ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ က်မတုိ႔ေရွ႕က စုံတြဲေပါ့။


အသံၾကားေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲဆုိျပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးပန္းစလႊတ္လိုက္တာပါ။ “ေ၀း” ဆုိျပီး အားလုံး ေအာ္ဟစ္ျပီး ျပန္မယ့္သူေတြလည္း ျပန္ရမလုိ မီးပန္းပဲ ၾကည့္ရမလုိနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး က်မလွမး္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးပန္းလႊတ္တာကုိ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရပါတယ္။ မႏွစ္ကလုိ မီးခုိးကြယ္တာလည္း မရွိတဲ့အျပင္ ေနရာအေနအထားကလည္း မနီးမေ၀းနဲ႔ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိလည္း မုိးက သည္းမဲျပီးရြာလုိ႔ေကာင္းေနတုန္းပဲ။ တကယ္ေတာ့ က်မတုိ႔ အုပ္စုမွာ ထီးက ၂ လက္ပဲ ပါပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္၊ ကင္မရာအိတ္ေတြကုိ ထီးပါတဲ့သူဆီ အားလုံးစုေပးထားလိုက္ျပီး က်န္တဲ့သူေတြက မိုးရြာထဲ မတ္တပ္ရပ္ျပီး မီးပန္းလႊတ္တာကုိ ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ တျခားသူေတြလည္း က်မတုိ႔လုိပဲေလ။ တႏွစ္မွ တခါသာ ဒီလုိပြဲမ်ိဳးၾကည့္ရေတာ့ ဘယ္သူမွ လက္လြတ္မခံခ်င္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းကုိလည္း အားနာတာေရာ၊ မီးပန္းလႊတ္တာကုိ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရတာေရာ၊ ပစ္လႊတ္ေနတဲ့ မီးပန္းေတြက အရမး္လွတာေၾကာင့္ မုိးရြာထဲမွာပဲ ျပီးတဲ့အထိ ၾကည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ လူကေတာ့ ထီးမပါ ဘာမပါနဲ႔ ၾကြက္စုတ္ကုိ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ ဓာတ္ပုံအရုိက္ခံဖုိ႔ အတြက္ “ပဲ”မ်ားထားတာေတြလည္း မုိးရြာေတာ့ အကုန္ ပ်က္ကုန္တာေပါ့။ မီးပန္းလႊတ္တာလည္း ျပီးေရာ ကုိေရႊမုိးက တိကနဲကုိ တိတ္သြားလိုက္တာ၊ ေစာေစာက သည္းၾကီးမည္းၾကီး ရြာတာ သူမဟုတ္သလုိပါပဲ။


*****


မီးပန္းလႊတ္တာ ၾကည့္ျပီး အျပန္ လမ္းမွာ ထုံးစံအတုိင္း က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ ဆုိျပီး Plan က စေတာ့တာပါပဲ။ အရင္ႏွစ္ကေတာ့ မုိးမရြာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရတဲ့ေနရာက မီးပန္းလႊတ္တာကုိ မျမင္ရတာမုိ႔ ေနရာေကာင္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီႏွစ္က်ျပန္ေတာ့လည္း ေနရာက ေကာင္းေပမယ့္ မုိးက ဖ်က္လိုက္ေသးတယ္။ အင္း.. ေနာက္ႏွစ္ဆုိရင္ေတာ့ အားလုံး All Perfect!! ျဖစ္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္..



ပုံ(၁)


ပုံ (၂)



ပုံ(၃)

ဒီမီးပန္းပုံေတြက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မုိးရြာထဲမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ လွမ္းရိုက္ထားတာ။ Tripod ပါလာေပမယ့္ မုိးရြာလုိ႔ လက္နဲ႔ ထိန္းျပီး ရိုက္ရတယ္။ အေနာက္ကေန တစ္ေယာက္က သူ႕ကုိ ထီးေဆာင္းေပးထားရတယ္ေပါ့။ ပုံေကာင္းေတြေတာင္ ရမယ္ မထင္ထားဘူး။ ဓာတ္ပုံေတြ ၾကည့္ရေအာင္ Blog ေပၚ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ၾသဂုတ္ ၁၆၊ ၂၀၀၈။

August 1, 2008

For my....

ျပီးခဲ့တဲ့ ပုိ႔စ္ မွာတုန္းက မတန္ခူး က ဒီလုိေလး comment ေပးသြားတယ္...ႏုေရ… ေပ်ာ္စရာေလးေနာ္… အဲဒီလို အလိုလိုက္တတ္တဲ့ ခင္ပြန္းေလးကို အျပတ္ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးလိုက္… ဒါမွအရုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးရမွာ… တဲ့။ ေနာက္ျပီး အုိးေ၀ က မဇနိရဲ႕ “နိပြန္္ျပည္မွာ အိမ္ငွားမယ္” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္မွာ ကုိယ္က comment ၀င္ေရးထားေတာ့ ညီမေလး မဇနိက ဒီလုိေလး ေျပာျပန္ေရာ.. “မမႏုစံတို႔က ေျပာအားရွိတယ္။ အိမ္ဦးနတ္ၾကီးေတြရွိတာကိိုေနာ္။ အိမ္ဦးနတ္တန္ခိုးေတြသိရင္ ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္ေကၽြးလိုက္ေနာ္။ မမတို႔လို ရံုးရွိတဲ့သူက အဆင္ေျပလိုက္တာေနာ္။”


မတန္ခူး
နဲ႔ မဇနိတုိ႔ရဲ႕ comment ေလးေတြ ဖတ္ျပီးေတာ့ က်မ တခြီခြီနဲ႔ ရီျပီး သူ႕ကုိ ဖတ္ျပရင္ သူက “ဟုတ္သားပဲ ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္ေကၽြးေပါ့”ဆုိျပီး ျပန္ေနာက္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး အိမ္ရွင္မ ပီသတဲ့ ညီမေလး ျမရြက္ေ၀ ရဲ႕ blog မွာဆုိရင္ မနက္တုိင္း သူ႕အမ်ိဳးသားအတြက္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြ ျပင္ဆင္ေပးျပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ေပးတာ ျမင္ရေတာ့ “ေတာ္လုိက္တာ” လုိ႔ စိတ္မွာခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းတတ္တာေလးေတြ သေဘာက်လုိ႔ သူ႕ပုိ႔စ္ေတြ ဖတ္ျပီးရင္ ကုိယ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြက ပုိသိသာလာတယ္။


*****


မရွက္တမ္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ က်မက အိမ္မႈေရးရာအျပင္ မိန္းကေလးေတြ တတ္အပ္တဲ့ အတတ္ပညာေတြကုိ ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ ေျမာက္ေျမာက္ မတတ္ပါဘူး။ အဲ.. မတတ္ဘူးလားဆုိလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီလုိ လူမ်ိဳးေတြက ပုိဆုိးတယ္ဆုိရမလားပဲ။ အရင္ ၁၀ တန္းေအာင္ခါစတုန္းက စက္ခ်ဳပ္သင္တန္း တက္လိုက္ေသးတယ္။ ဓမၼေဇတီလမ္းက အိမ္တြင္းမႈသင္တန္းေက်ာင္းမွာလည္း သြားတက္လိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီလုိေတြ တတ္ျပီးေတာ့ အက်ၤီတစ္ထည္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ခ်ဳပ္တတ္သလား ဆုိေတာ့လည္း မခ်ဳပ္တတ္ျပန္ဘူး။ သင္တန္းျပီးခါစတုန္းက လက္သင္အျဖစ္ သူမ်ားအက်ၤီေလးေတြ ယူခ်ဳပ္ေပးေသးတယ္။ ကုိယ္က ခ်ဳပ္ခ မယူပဲ “အလကား ခ်ဳပ္ေပးပါရေစရွင့္” ဆုိျပီးေတာ့ကုိ ခ်ဳပ္ေပးတာ။ အျပင္လူေတာ့လည္း အာမခံျပီး မခ်ဳပ္ေပးရဲဘူးေလ၊ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္သိျပီးသားမုိ႔။ ခင္တဲ့သူေတြကုိပဲ ခ်ဳပ္ေပးတာ။ သူတုိ႔ကေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ယုံၾကည္ျပီး ပုံအပ္ရွာတယ္။ ကုိယ္ကလည္း ေစတနာအျပည့္နဲ႔ခ်ဳပ္ေပးတာပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အကၤ်ီစ ညွပ္ရင္ ေအာက္မွာ ပိတ္စ ၂ ထပ္ပူးညွပ္မိရတာနဲ႔၊ လက္ေပါက္ကုိ မွားညွပ္မိရတာနဲ႔၊ ပိတ္စကုိ ေျဗာင္းျပန္ညွပ္မိရတာနဲ႔။ အုိ.. မ်ိဳးစုံေနတာပဲ။ ေနာက္ဆုံး ဘာလုပ္ရလဲဆုိေတာ့ အေမက သူမ်ားပိတ္စ နမူနာကုိ ယူျပီး ေစ်းေျပးရေတာ့တာေပါ့။ အစားျပန္ေလ်ာ္ေပးဖုိ႔။ အေမ့ အက်ၤီဆုိရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိဘူးေလ။ ျပန္မေလ်ာ္ေပးလည္းရေပမယ့္ အေဒၚေတြ အက်ၤီဆုိရင္ ရွိစုမဲ့စုေလးေတြ ၀ယ္စုထားျပီး ခ်ဳပ္ခ သက္သာေအာင္ ကုိယ့္ဆီလာအပ္တာဆုိေတာ့ ေလ်ာ္ေပးမွ ေကာင္းမွာေပါ့ေနာ္။ အစတုန္းကေတာ့ အေမကုိယ္တုိင္က “ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ သမီးရယ္၊ နင့္ဟာက အစပဲရွိေသးတာ၊ ေနာက္သတိထားေပါ့”တဲ့။ ၂ ခါ ကေန ၃ ခါ၊ ၃ ခါကေန ၄ ခါလည္းက်ေရာ အေမလည္း ေလ်ာ္ရတာ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာလုိ႔ ေနာက္ဆုံး “ေတာ္ပါေတာ့ သမီးရယ္ နင့္ဟာက ခ်ဳပ္ခမရတဲ့အျပင္ ေလ်ာ္ရတာနဲ႔ ေတာင္မကာမိေတာ့ဘူး”တဲ့ေလ။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အကၤ်ီခ်ဳပ္တာ တစခန္းရပ္သြားတယ္။ ပုဆုိးတုိ႔ ထမီတုိ႔ေလာက္ေတာ့ ရပါေသးတယ္.. :D


အက်ၤီခ်ဳပ္ျပီးသြားေတာ့ ၂ ေခ်ာင္းထုိး ၁ ေခ်ာင္းထုိး တက္တင္းေတြ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အဲဒါလည္း တစ္ထည္ျပီးဖုိ႔ဆုိ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ ၾကာတယ္။ ေနာက္ျပီး မ်က္မွန္တပ္ရေတာ့ အေဖက မ်က္စိအားနည္းမွာ စုိးလုိ႔ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ ကုိယ္ကလည္း အေဖ့စကား နားေထာင္ျပီး ဘာမွ မကုိင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပု၀ါ၊ တီဗြီအုပ္တဲ့ဟာ၊ စားပြဲခင္း အဲဒါေလာက္ပဲ ရေတာ့တယ္။ အက်ၤီထုိးတဲ့အဆင့္က တစ္ထည္လားပဲျပီးလိုက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆုံး ထုိးလိုက္တဲ့ ၁ ေခ်ာင္းထုိးအကၤ်ီေလးက ကုိယ့္အတြက္ထုိးတာ၊ အရမ္းေသးျပီး ၅ တန္းတက္ေနတဲ့ ညီမ ၀မ္းကြဲေလးအတြက္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီေလာက္ကုိ ေတာ္တာ။ အခုဆုိ မ်က္လုံးက ပိုေတာင္ဆုိးလာေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သက္ညွာတဲ့အေနနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာပဲ စြဲစြဲျမဲျမဲ သုံးေတာ့တယ္။ တျခားမွာ သိပ္ျပီး အားမစုိက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး.. :D


*****


အခ်ဳပ္အလုပ္မရလုိ႔ အခ်က္အျပဳတ္ အရမ္းကၽြမ္းက်င္တယ္လုိ႔ မထင္ပါနဲ႔။ အခ်က္အျပဳတ္ မီးဖုိေခ်ာင္အလုပ္လည္း စားလုိ႔ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္တတ္တယ္။ အာမခံတာက ပ်က္စီးျပီး စားမရလုိ႔ သြန္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူး။ ၁၀ တန္းေအာင္ျပီးကတည္းက မီးဖုိေခ်ာင္၀င္၊ အိမ္က ကိစၥေတြ လုပ္လာတာဆုိေတာ့ သန္႔ရွင္းေရး မီးပူတိုက္ ဟင္းခ်က္က သာမန္အဆင့္ေပါ့ေလ။ အဲဒီေတာ့ အေမက ေျပာတယ္။ သမီးအိမ္ေထာင္က်ရင္ အိမ္မႈကိစၥအတြက္ စိတ္မပူဘူးဆုိပဲ။ အေမ စိတ္မပူေအာင္ က်မကပဲ ကံေကာင္းတာလားေတာ့ မသိဘူး။


က်မ အမ်ိဳးသားက အရင္တုန္းကဆုိ သူ႕အက်ၤီဆုိရင္လည္း မီးပူတုိက္ခ်င္မွ တုိက္တာ။ အခုေတာ့ က်မက မီးပူတိုက္ေပးျပီး ခ်ိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားေပးရင္ အျပင္သြားခါနီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုံးသြားခါနီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ယူ၀တ္သြားရုံပဲ။ နည္းနည္းေတာ့ သားနား လာတာေပါ့ေလ။ တခါတေလ မီးပူမတိုက္ႏုိင္ရင္လည္း “ရတယ္ ကိစၥမရွိဘူး” ဆုိျပီး သိပ္မေၾကတဲ့ အက်ၤီကုိ သူ႕ဘာသာသူ ယူ၀တ္သြားတတ္တယ္။ အိမ္ေနရင္း အက်ၤီဆုိရင္လည္း “ပင္ပန္းတယ္ မီးပူမတုိက္နဲ႔” လုိ႔ေျပာေပမယ့္ က်မကေတာ့ အားလုံး မီးပူတိုက္ရမွ ေက်နပ္တာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ အက်ၤီေတြ မီးပူတိုက္ျခင္း မတုိက္ျခင္းက သူ႕အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္တာ အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ျပီး က်မခ်က္ေကၽြးသမွ် သူ႔အတြက္ အကုန္ေကာင္းတယ္ ဆုိတာခ်ညး္ပဲ (မဟုတ္ရင္ ငတ္မယ္ေလ.. ဒီက အေျမွာက္အပင့္ၾကိဳက္တာ သူသိတယ္.. :D) ။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက အေဆာင္မွာ ေနခဲ့တဲ့သူ ဆုိေတာ့ က်မလက္ရာက အေဆာင္ ထမင္းဟင္းထက္ သာေနသမွ် သူကေတာ့ ေကာင္းတယ္ပဲေျပာမွာ သိေနတယ္ေလ..။


သူ႕ညီမေလးနဲ႔ ညီေလးက စာေရးတုိင္းက်မကုိ မွာရွာတယ္။ “မမ ဟင္းခ်က္ေကာင္းလုိ႔ ကုိေလး အရမ္း၀ေနျပီ။ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ခ်က္မေကၽြးပါနဲ႔”တဲ့။ အမွန္က က်မဟင္းခ်က္ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သူတို႔မသိဘူး။ သူ ကုိက ခ်က္သမွ်ကုိ အကုန္စားတတ္တာ။ ဘာမွ ဟင္းဂ်ီးမမ်ားပဲ ရွိတာနဲ႔ စားတတ္တာက သူ႕အက်င့္လုိျဖစ္ေနတာ။ က်မက ကုိယ္ပါးစပ္ေတြ႕တဲ့ အစားအစာ၊ ၾကိဳက္တာ ဆုိရင္ နင္းကန္ စားေတာ့တာပဲ။ မၾကိဳက္တာဆုိလည္း လုံးလုံး မစားဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မ အေဖကဆုိ ဖုန္းဆက္တုိင္း မွာရွာတယ္။ “ၾကိဳက္တာေတြဆုိရင္ ဗုိက္နင့္ေအာင္ မစားနဲ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ခ်င့္ခ်ိန္စား”တဲ့။


သူကေတာ့ က်မလုိ မဟုတ္ဘူး။ ၾကိဳက္လုိ႔စားရင္လည္း သူစားေနက်အတုိင္းပဲ စားတယ္။ မၾကိဳက္ဘူး ဆုိရင္လည္း သူစားေနက် ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ စားတတ္ေတာ့ ဘာနဲ႔မဆုိ သူအတြက္က အုိေကမွာ စုိေျပတာေပါ့။ သူ႕ကုိ “ဘာစားခ်င္လဲ၊ ဘာခ်က္ေကၽြးရမလဲ” လုိ႔ မေမးနဲ႔။ သူမေျဖတတ္ဘူး။ “ရွိတာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္သာ ခ်က္ပါ” တဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ က်မ စားခ်င္တာ ခ်က္ပါတဲ့။ အဲဒါဆုိေတာ့ တပတ္စာ ဟင္းခ်က္ျပီဆုိရင္ သူ႕အၾကိဳက္ထက္ ကုိယ့္အၾကိဳက္က ပုိမ်ားတယ္။ ကုိယ္စားခ်င္တာကုိ သူလည္း စားႏုိင္ေတာ့ သိပ္ျပီး စဥ္းစားေနစရာ မလုိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ၀က္သားမွ်စ္ခ်ဥ္လုိမ်ိဳး ၾကက္သားဗူးသီးလုိမ်ိဳး အသားတခုခုနဲ႔ အရည္ေလးပါရင္ေတာ့ ထမင္းပုိစားတတ္တယ္။ အဲဒါေတြေလာက္ပဲ သူ႕အတြက္ ေသခ်ာ စီစဥ္ေပးရတာရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ရက္ဆုိရင္ အရြက္တခုခုပါေအာင္လုိ႔ လုပ္ေပးရတယ္။ အလုပ္တအားရႈတ္တဲ့ေန႔မ်ိဳး ဆုိရင္ေတာ့ အိမ္နားက တရုတ္ဆုိင္မွာ ဟင္း၀ယ္စားလိုက္တယ္။ ဟင္းမ၀ယ္ျဖစ္လုိ႔ လက္ဖက္သုပ္ေလးနဲ႔ စားလိုက္ပါဆုိလည္း သူစားတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ လက္ဖက္ထမင္းနယ္ေပးျပီး ၾကက္ဥေလး ေၾကာ္ေပးလိုက္လည္း သူစားႏုိင္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဟင္းဂ်ီးမမ်ားတဲ့အတြက္ သူ႕ကုိ ေက်းဇူးတင္ရတယ္။ ထမင္းအတူ စားတုိင္း ဘယ္ေတာ့မဆုိ သူ႕ကုိ “စားေကာင္းလား” ေမးရင္ “အုိ.. ေစတနာထည့္ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းမုိ႔ စားေကာင္းတယ္”ဆုိပဲ။ သူစားေကာင္းေနသေရြ႕ ကုိယ္ကလည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ ခ်က္ေကၽြးရမွာေပါ့ေနာ္။ မတန္ခူးနဲ႔ မဇနိေရ.. ဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္ေကၽြးတယ္ေနာ္.... ယုံျပီဟုတ္.. :)


တခါတေလ ဟင္းခ်က္ရမွာပ်င္းရင္ အိမ္မွာ အသားကင္ (Yakiniku 焼肉) လုပ္စားတယ္။ လုပ္ရတာက ဘာမွ မခက္ပါဘူး။ အိမ္နားက ေစ်းဆုိင္ကေန Yakiniku လုပ္ထားျပီးသား အသား၀ယ္ျပီး GAS မီးဖုိ ျပင္လိုက္ရင္ ရျပီ။ သူနဲ႔တုိ႔စားဖုိ႔ sauce ကလည္း ၀ယ္လုိ႔ရတယ္။ ခ်ဥ္စပ္ေလး စားခ်င္ရင္သာ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ငရုတ္သီးစိမ္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းျပီး သံပုရာရည္ညစ္ထားတဲ့ အခ်ဥ္လုပ္လိုက္တာ။ လုပ္ရတာ လြယ္လြန္းလုိ႔ ဘာမွကုိ မလုပ္ရသေလာက္ပဲ.. :P


ဒါေလးက တုံယမ္ ဟင္းခ်ိဳ၊ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အင္တာနက္ကေန ရွာခ်က္ထားတာ။ ေသာက္လုိ႔ေတာ့ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ဆုိင္ခ်က္ေလာက္ မေကာင္းဘူး။


Sea Food ကုိ မွ်စ္၊ ငရုတ္သီးပြ နဲ႔ ေၾကာ္ထားတာ။ ထုိင္းဆုိင္မွာ ၀ယ္စားရင္ အရမ္းစားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ စပ္လည္း စပ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေမႊးလည္း ပုိေမႊးတယ္။ ေရွာက္ရြက္လည္း ထည့္ရတယ္၊ ေနာက္ျပီး ထုိင္းကေန ထုတ္တဲ့ sauce တစ္မ်ိဳးလည္း ထည့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ထင္ရာေလွ်ာက္ထည့္ျပီးခ်က္ၾကည့္တာ အခုထိေတာ့ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး။


ဒါက ၾကက္သားကင္ထားတာ။ တုိ႔စားတဲ့အခ်ဥ္က မန္က်ီးသီးအႏွစ္ထဲကုိ ငံျပာရည္၊ နံနံပင္၊ သၾကားနည္းနည္း၊ ငရုတ္သီးမႈန္႔ ထည့္ျပီး ေဖ်ာ္ထားတာ။ ၾကက္သားနဲ႔ တုိ႔စားရင္စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။


ပုဇြန္ခ်ဥ္စပ္က မလု ဆီက ၾကည့္ျပီးခ်က္ထားတာ။ ျပီးေတာ့ မုန္ညွင္းရြက္ ၾကက္အသည္းအျမစ္နဲ႔ ငုံးဥပါထည့္ထားေသးတယ္။ ပဲတီခ်ဥ္ တုိ႔စရာ။


ပိတ္ရက္တုန္းက ခ်က္စားတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ပဲေၾကာ္နဲ႔ ေသခ်ာစားရတာမုိ႔ အမွတ္တရ ရုိက္ယူထားတာ။ သူငယ္ခ်င္း တုိက်ိဳသြားလို႔ ပဲေၾကာ္ လူၾကံဳမွာလုိက္တာ။ စားလုိ႔ေကာင္းေပမယ့္ တစ္ထုပ္ကုိ ယန္း ၅၀၀ ေပးရတယ္.. :(


ဒီမွာက ပင္လယ္ငါးေတြမ်ားတယ္။ ပင္လယ္ငါးက်ေတာ့ကုိယ္က မစားႏုိင္ဘူး။ အခုရက္ အတြင္း ေရခ်ိဳငါးနဲ႔တူတာေတြ႕လုိ႔ ခ်က္စားၾကည့္တာ ႏူးည့ံျပီး စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ငါးနာမည္ကေတာ့ အယု (ayu あゆ) တဲ့။ အရုိးနည္းနည္းမ်ားေပမယ့္ စားခ်င္ေတာ့လည္း စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သူ႕လည္းအရုိးႏႊင္၊ ကုိယ္လည္း အရုိးၾကည့္ေရွာင္ျပီး စားရတာပဲ။ ၄ ေကာင္ေလာက္ကုိ ယန္း ၆၀၀ ေပးရတယ္။ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္၊ တုိ႔စရာေပါ့။ ကန္စြန္းရြက္ကေတာ့ အခုေႏြဘက္မုိ႔လုိ႔ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရတယ္။ ဓာတ္ပုံထဲက ဟင္းၾကည့္ရတာ ဆီမ်ား ေနသလုိပဲေနာ္။


မုန္လာဥ အခ်ဥ္ဟင္းခ်က္ျပီး ပုဇြန္သုပ္တာ။ ပုဇြန္သုပ္က အခ်ဥ္ဟင္းနဲ႔ေတာ့ မလိုက္ဖက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပိတ္ရက္ဆုိေတာ့ ေစ်းမ၀ယ္ရေသးရင္ အဲဒီလုိပဲ ရွိတာေလးေတြ ျပင္ဆင္ျပီးေန႔လည္စာ စားလိုက္တယ္။ ျပီးမွ ေစ်းသြားတာဆုိေတာ့ ဟင္းေတြက လုံး၀ကုိ မလိုက္ဘူး။


အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ၊ ခ်က္စားထားတာက ၾကာလွေပ့ါ။ အခုမွ ဓာတ္ပုံေတြ႕လုိ႔ တင္လိုက္တာ။ ဒီမွာက ေႏြဘက္ဆုိေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ မခ်က္ေကၽြးရဲေသးဘူး။ ေတာ္ၾကာ ေနပူျပီး ေသြးတုိးလို႔ ဒုကၡ.. :P


မုန္ညွင္းရြက္၊ ပဲသီး၊ ငရုတ္ပြနဲ႔ ၾကက္အျမစ္ကုိ ခရုဆီနဲ႔ေရာေၾကာ္ထားတာ။ ျပီးေတာ့ ပုဇြန္နဲ႔ ကမာလုိမ်ိဳး အေကာင္ကုိ ေရာသုပ္ထားတာ။ ျမန္မာလုိေတာ့ ဘယ္လုိေခၚလဲမသိဘူး။ ဂ်ပန္လုိေတာ့ ဟုိတတ့ဲ (ほたて) တဲ့။ ေနာက္တစ္ခြက္က ၀က္အသည္းကုိေၾကာ္ထားတာ။


ဒီဟင္းေတြက အလုပ္မ်ားျပီး အိမ္မွာ မခ်က္ႏုိင္တုန္းက ၀ယ္စားတာ။ ပုဇြန္ ခ်ဥ္စပ္က မစပ္ဘူး နည္းနည္းေတာ့ ခ်ဥ္တယ္ ၊ ဒီဘက္ အစိမ္းေၾကာ္၊ အဲဒီလုိမ်ိဳး ေၾကာ္တာ က်မၾကိဳက္လုိ႔ အိမ္မွာလည္း ခဏခဏ စားျဖစ္တယ္။ ဒီမွာက မုန္ညွင္းတစိတ္ေလာက္၀ယ္ရင္ကုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ ဆုိေတာ့ ၂ ၊ ၃ ခါ ေၾကာ္စားမွပဲ ကုန္ေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖက္ထုပ္ေၾကာ္။


တခါတေလဆုိရင္ ရန္ကုန္က အလွဴထမင္းမ်ိဳး အရမ္းစားခ်င္တာ။ အဲဒါဆုိေတာ့ ဒန္ေပါက္စားခ်င္ရင္လည္း ready made ထုပ္၀ယ္ျပီး ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ တြဲစားရတယ္။ ဒန္ေပါက္ထုပ္က ကုန္ေနေတာ့ ထမင္းျဖဴနဲ႔ပဲစားလိုက္ေတာ့တယ္။ ဒီၾကက္သားခ်က္နည္းက အမ တစ္ေယာက္ဆီက ရထားတာ။ ၾကက္သားကုိ ဒိန္ခ်ဥ္နဲ႔ နပ္ျပီးေတာ့မွ ခ်က္တာမုိ႔ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္၊ သရက္သီးသနပ္၊ သခြားသီးအခ်ဥ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳ အတူစားေတာ့ အလွဴထမင္း မဟုတ္ေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ဆင္တူသြားတာေပါ့။


ၾကက္သား ကညြတ္အရည္ခ်က္ျပီးေတာ့၊ မရမး္သီးေထာင္း၊ ၀က္သားလုံးနဲ႔ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္။ စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္းဆီက လက္ေဆာင္ရကတည္းက မရမ္းသီးေထာင္း ေထာင္းစားထားတာ။

*****

အမွန္ေတာ့ ဒီဟင္းေတြက ခ်က္ထားတာလည္း ၾကာလွပါျပီ။ စိတ္ကူးေပါက္တဲ့အခါ၊ ၾကံဳတဲ့အခါ ဓာတ္ပုံေတြ ရုိက္ထားျပီး blog မွာ တင္မလုိ႔ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ပ်င္းတာနဲ႔ မတင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အခုတေလာေတာ့ ဘာေရးရမွန္းမသိတာနဲ႔ ဆားခ်က္လိုက္တာ နည္းနည္းေတာင္ ငန္သြားသလုိပဲ။ ဓာတ္ပုံေတြကေတာ့ အဆင္ေျပတာေလးေတြေပါ့။ အဆင္မေျပတာေတြၾကေတာ့လည္း ဖြက္ထားလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူးေနာ္.. :D

ၾသဂုတ္ ၂၊ ၂၀၀၈။