Coffee

[Photo Link]

ေကာ္ဖီဆုိတာ ေကာ္ဖီပင္ က ရတဲ့ အေစ့ကုိ ေလွာ္ျပီး အမႈန္႕ျဖစ္ေအာင္ ၾကိတ္၊ ရလာတဲ့ ေကာ္ဖီမႈန္႔ ကုိ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ျပီး ေသာက္ၾကတယ္လုိ႔ က်မ သိထားပါတယ္။ Caffeine ဓာတ္ပါလုိ႔ လူကုိ လန္းဆန္း တက္ၾကြေစပါတယ္။ မ်ားမ်ားေသာက္မိရင္ေတာ့ ရင္တုန္ျပီး အိပ္လုိ႔ မရဘူးဆုိတာ ကုိယ္တုိင္လည္း ခံစားဖူးတယ္။ အဂၤလိပ္ စကားလုံး Coffee ကုိပဲ ျမန္မာေတြက “ေကာ္ဖီ” ဆုိျပီး တုိက္ရုိက္ေမြးစား ေခၚေ၀ၚသုံးစြဲၾကတယ္။ စစ္မျဖစ္ခင္က ရုပ္ရွင္ကားေတြ ၾကည့္ရင္ အဲဒီေခတ္တုန္းက ေကာ္ဖီကုိ “ကာဖီ” လုိ႔ ေခၚတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာေတာ့ ေကာ္ဖီကုိ ကုိးဟီ (コーヒー) လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။

*****

ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ အလုပ္မ၀င္ခင္အခ်ိန္အထိ က်မ ေကာ္ဖီကုိ စြဲစြဲျမဲျမဲ မေသာက္တတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ က်မတုိ႔ အေဒၚက ႏြားႏုိ႔ မ်ားမ်ားနဲ႕ တစ္ခါတေလ ေဖ်ာ္တုိက္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာ္ဖီေသာက္ရတာထက္ ႏြားႏုိ႔ၾကီးပဲ ေသာက္ရတာ ပိုမ်ားပါတယ္္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေသာက္ရတဲ့ေကာ္ဖီက လက္ေရြးစင္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ကုိ ႏုိ႔ဆီနဲ႔ သၾကားနဲ႔ ေဖ်ာ္ထားတာဆုိေတာ့ ေကာ္ဖီမႈန္႔ေတြ ေအာက္မွာ အနယ္ထုိင္မွ ေသာက္လုိ႔ရတယ္။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ အနယ္ေတြနဲ႔ ေသာက္မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အိမ္မွာလည္း ေကာ္ဖီမေဆာင္ ထားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဧည္သည္လာရင္ေတာင္ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ပဲ ဧည့္ခံျဖစ္တယ္။ အေရးၾကီးတဲ့ ဧည့္သည္မ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ အိမ္ေဘး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က မွာျပီး ဧည့္ခံလိုက္တာပါပဲ။

၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ေတာ့ ကုမၸဏီရဲ႕ အခ်ိန္ဇယားအရ မနက္ ၉ နာရီ မွာ အလုပ္လာ၊ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကေန ၁ နာရီအထိ ထမင္းစား နားျပီး၊ ေန႔လည္ ၃ နာရီခြဲကေန ၄ နာရီ အထိက Tea Time ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ ရုံးလာျပီဆုိရင္ ေန႔လည္ Tea Time မွာ စားဖုိ႔ မုန္႔ေတြ ဘာေတြ ယူလာျဖစ္တယ္။ ထမင္းခ်ိဳင့္အျပင္ ေကာ္ဖီေသာက္ဖုိ႔ ခြက္လည္း ယူလာခဲ့ရတယ္။ အခုေန ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ရီေတာ့ ရီရသားပဲ။ ျခင္းေတာင္း ကုိယ္စီနဲ႔ ျခင္းေတာင္းထဲမွာ မုန္႔ဘူးရယ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္ဖုိ႔ ခြက္ရယ္ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ဆုိေတာ့ မူၾကိဳကေလးေတြ ေက်ာင္းသြားသလုိပဲ။ ကုိယ့္နာမည္ကုိ ကဒ္ထူစာရြက္ေပၚမွာ ေရးျပီး ျခင္းမွာ မကပ္ထားတာ တစ္ခုပဲ ကြာတယ္။

အလုပ္စ၀င္တုန္းကေတာ့ Tea Time မတိုင္ခင္မွာ ရုံး၀န္ထမ္းေတြက ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖုိ႔ ေရေႏြး ဓာတ္ဘူးၾကီး ၂ ဘူးနဲ႔ အျပည့္တည္ထားေပးျပီး အလြယ္တကူ ေဖ်ာ္ေသာက္လုိ႔ရေအာင္ Ready Made ေကာ္ဖီထုပ္ေတြ ထားေပးထားတယ္။ ေယာကၤ်ားေလးအမ်ားစုက အျပင္ထြက္ျပီးပဲ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ၾကတယ္။ က်မတုိ႔ကေတာ့ ရုံးက ထုတ္ေပးတဲ့ ေကာ္ဖီပဲ ေဖ်ာ္ေသာက္ၾကျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တာ ပုိမ်ားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေသာက္ရတာက Super Coffee Mix။ ေနာက္ပုိင္း Super Coffee Mix က ေစ်းၾကီးလုိ႔လား မသိဘူး Mikko ၊ Gold Roast ၊ Super One တံဆိပ္ေတြ ေျပာင္းေသာက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက Mikko တုိ႔ Gold Roast တုိ႔ကလည္း ေၾကာ္ျငာအားေကာင္းေနခ်ိန္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ Tea Mix ထုပ္ေတြနဲ႔ မွ်ေပးပါေသးတယ္။ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ ရုံးမွာ ၃ ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္ဖုိ႔အတြက္ ေရေႏြးကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ တည္ရတဲ့ အျပင္ ေသာက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီကလည္း တခါတေလဆုိ မေကာင္းဘူး။ ဘာတံဆိပ္ေတြမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ျပီး ေကာ္ဖီခ်ိန္ဆုိ ေကာ္ဖီထုပ္ကုိ ရုံးခန္းမွာ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ သြားျပီး ေတာင္းရတယ္။ အဲဒါလည္း က်မတုိ႔က မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ သြားေတာင္းၾကတာပဲ။ Tea Time ကုိ ရုံးက ေပးတဲ့ ေကာ္ဖီက ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း က်မတုိ႔ ကုန္ဆုံးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ ရုံးမွာ အလုပ္လုပ္ကတည္းက စလုိ႔ က်မ ေကာ္ဖီကုိ စြဲစြဲလန္းလန္းေသာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆုိလည္း မမွားပါဘူး။ ျပန္ေတြးၾကည့္မိရင္ ရုံးက Tea Time ကုိ တကယ္လြမ္းမိပါတယ္။ ေျပာစရာရွိတာ၊ ေ၀မွ်စရာရွိတာ ၊ ရင္ဖြင့္စရာရွိတာေတြကုိ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာဆုိျဖစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းမ်ား ေကာ္ဖီမေသာက္ရရင္ တစ္ခုခု လိုေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ရုံးပိတ္ရက္ အိမ္မွာပါ ေသာက္ရေအာင္ ေဆာင္ထားတတ္လာတယ္။

*****

ဂ်ပန္မွာ အလုပ္လုပ္ရေတာ့ ဒီမွာက ၃ နာရီခြဲ Tea Time ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေကာ္ဖီကုိ ၾကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကိဳက္သေလာက္ ေဖ်ာ္ေသာက္လုိ႔ရပါတယ္။ ရုံးမွာ အျမဲတမ္းထားတာက Brooke's တံဆိပ္ ေကာ္ဖီထုပ္ေတြပါ။ အ၀ါေရာင္နဲ႔ အျပာေရာင္ ရွိျပီး အ၀ါေရာင္ကေတာ့နည္းနည္း အခါး ေပါ့တယ္။ အျပာေရာင္ကေတာ့ အရသာ ပိုျပင္းတယ္။ ေနာက္ျပီး သၾကားေခ်ာင္းေတြ နဲ႕ Cream ဘူးေလးေတြပါ ေပးထားပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္္ၾကိဳက္ ေဖ်ာ္ျပီး ေသာက္လုိ႔ရတာေပါ့ေလ။ ဂ်ပန္ေတြကေတာ့ အဲဒီ ေကာ္ဖီကုိ သၾကားနဲ႔ Cream မထည့္ပဲ ဒီအတုိင္း ေရေႏြးနဲ႔ေဖ်ာ္ျပီး ေသာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီ ေကာ္ဖီ အရသာကုိ သိပ္မၾကဳိက္လွေပမယ့္ ရုံးမွာက ဒီတံဆိပ္ပဲဲ ရွိတာမုိ႔ ဒါပဲ အလြယ္တကူ ေဖ်ာ္ေသာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာ္ဖီေသာက္တတ္တဲ့ အက်င့္က ပါေနေတာ့ ရုံးမွာ ထမင္းစားျပီး ေန႔လည္ဘက္ဆုိ ေကာ္ဖီတခြက္ေလာက္ ေဖ်ာ္ေသာက္လိုက္ရမွ အဲဒီေန႔အတြက္ ေနသာေတာ့တာပါပဲ။

ေကာ္ဖီကုိ ၈ ႏွစ္နီးပါး ေန႔တုိင္းလိုလို ေသာက္ေနရာကေန သမီးေလး ကုိယ္၀န္ ရွိလာေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ က်မလည္း အရမ္းေသာက္ခ်င္ေပမယ့္ Caffeine ဓာတ္ပါလုိ႔ ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္ေတြ မေသာက္သင့္ဘူးလုိ႔ ဆုိထားေလေတာ့ မေသာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရုံးမွာ ထမင္းစားျပီးရင္ အာသာေျပ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ တစ္ခုခု အစားထုိးျပီး ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေကာ္ဖီကုိလည္း စိတ္က မျပတ္ႏိုင္ေသးတာမုိ႔ တရက္ ကေလးပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ဆုိင္ မွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္ေတြအတြက္ Nescafe ကေန Caffeine-Less ေကာ္ဖီ ေရာင္းတာ ေတြ႕လုိ႔ ၀ယ္လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ Caffeine-Less ေကာ္ဖီဆုိတာ ဘယ္လုိ အရသာမွန္း မသိေတာ့ အဲဒီေကာ္ဖီကို ေသာက္လိုက္ရင္ ရုိးရုိး ေကာ္ဖီေသာက္ရသလုိပဲ အာသာေျပသြားမယ္၊ အရသာ ရွိမွာပဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ တံဆိပ္ကလည္း Nescafe ဆုိေတာ့ သိပ္ေတာ့ မညံ့ေလာက္ပါဘူး ဆုိျပီး ေတြးမိတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ တကယ္တမ္း ေသာက္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီ ေကာ္ဖီက ဘာအရသာမွ မရွိဘူးပဲ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ Caffeine-Less ဆုိမွေတာ့ တကယ့္ ေကာ္ဖီ လုိ ဘယ္အရသာ ရွိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေစ်းၾကီးၾကီး ၀ယ္လာျပီး အခုေတာ့ ကုိယ္ဘာသာကုိယ္ပဲ ႏွေျမာျပီး က်ိတ္မွိတ္ ေသာက္ေနရတယ္။ အမ်ိဳးသားကုိ ျမည္းၾကည့္ပါလား ဆုိျပီး တုိက္လုိက္တာ သူကေတာ့ မ်က္ႏွာၾကီး ႐ႈံ႕မဲ့ျပီး "awful" တဲ့ေလ။ ျပီးေတာ့ေျပာေသးတယ္။ ဒီေလာက္ အရသာမရွိတဲ့ ေကာ္ဖီ ကုိ မေသာက္ပါနဲ႔လားတဲ့။

*****

ကိုယ္၀န္စရွိကတည္းက ေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီကုိ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့တာ အခုထိပဲ ဆုိပါေတာ့။ တခါတေလေတာ့လည္း ေသာက္ခ်င္လြန္းလုိ႔ အမ်ိဳးသားအတြက္ အိမ္မွာေဖ်ာ္ေပးရင္း ၁ စြန္း ၂ စြန္း ျမည္းတယ္လုိ႔ အမည္ခံျပီး နည္းနည္း တုိ႔မိလိုက္ေသးတယ္။ ၁ စြန္း ၂ စြန္းထက္ေတာ့ ပုိျပီး မေသာက္ရဲပါဘူး။ သမီးေလး ေမြးျပီးသြားရင္လည္း ေကာ္ဖီေသာက္လုိ႔ရမယ္မထင္ဘူး။ ေသခ်ာတာက သမီးေလး အေမႏုိ႔ကုိ မစုိ႔ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွ ေကာ္ဖီျပန္ေသာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။


ဒီဇင္ဘာ ၀၆၊ ၂၀၀၉။

Momiji Season - 2009

Tofukuji Temple (ဓာတ္ပုံကုိ အင္တာနက္မွ ယူပါတယ္။)

ႏုိ၀င္ဘာလ ကုန္ခါနီးျပီဆုိေတာ့ ရာသီဥတုက ေအးလာပါျပီ။ အခုရက္အတြင္း ပုိေတာင္ ေအးလာေသးတယ္။ ႏုိ၀င္ဘာ လဆန္းတုန္းက 20 C ေလာက္ ရွိေပမယ့္ အခုတေလာေတာ့ 11, 12 C ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ရာသီဥတု ေအးလာျပီဆုိရင္ Momiji အရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာမုိ႔ ပိတ္ရက္မွာ သြားၾကည့္မယ္ဆုိျပီး ရုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက တုိင္ပင္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔က Kyoto ၀န္းက်င္ကုိ သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္္။

*****

အရင္ပုိ႔စ္တုန္းက ေျပာခဲ့သလုိပါပဲ အရြက္ အေရာင္ေျပာင္းခ်ိန္ (Momiji Season) ဆုိရင္ က်မတုိ႔ ဘက္မွာေတာ့ Kyoto ၀န္းက်င္တ၀ုိက္က အလွဆုံးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိခ်ိန္ဆုိ Kyoto ကုိ လာၾကတဲ့သူေတြ မနည္းလွပါဘူး။ ရထားတြဲတုိင္း လူအျပည့္ပါသလုိ Kyoto က ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း လူတုိးမေပါက္ေအာင္ပါပဲ။ က်မတုိ႔ကေတာ့ အုဂ်ိ (Uji - 宇治) မွာ ရွိတဲ့ ဗ်ိဳဒုိအင္း (Byodo-In Temple - 平等院) နဲ႔ Kyoto မွာ ရွိတဲ့ တုိးဖုခုဂ်ိ (Toufukuji Temple -東福寺 ) ကုိ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

Osaka ကေန Kyoto ကုိ သြားမယ္ဆုိ သြားလုိ႔ရတဲ့ ရထားလုိင္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔ သြားမယ့္ ေနရာနဲ႔ သင့္ေတာ္တာက ေကးဟန္း (Keihan-京阪) ရထားလုိင္းပါ။ Keihan ရထားလုိင္းက တျခား ရထားလိုင္းေတြထက္ စာရင္ ေစ်းလည္း သက္သာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္က Momiji ရာသီ ဆုိေတာ့ ရထားလိုင္းေတြကလည္း ေနရာအလိုက္ 1 day ticket ေတြ အျပိဳင္အဆုိင္ ေရာင္းၾကတယ္။ လက္မွတ္ေစ်း ကေတာ့ ေနရာေပၚမူတည္ျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ အနည္းဆုံး ယန္း ၁ ေထာင္ ေက်ာ္ေတာ့ ေပးရပါတယ္။ 1 day ticket ၀ယ္ျပီး ရထားလုိင္းက သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သြားရတာ တကယ္ တန္ တယ္။ က်မတုိ႔ကေတာ့ ရုိးရုိးလက္မွတ္ပဲ ၀ယ္ျပီး သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။

Byodo-in Temple

Osaka ကေန Uji အထိ အျမန္ရထားစီးမယ္ဆုိ မိနစ္ ၄၀ ေလာက္ၾကာျပီး ၾကားထဲမွာ ရထားတစ္ခါ ေျပာင္းစီးရေသးတယ္။ ခရီးတစ္ေခါက္ကုိ ယန္း ၄၀၀ ေပးရပါတယ္။ Uji ေရာက္ေရာက္ခ်င္း နာမည္ၾကီးတဲ့ Byodo-In Temple ကုိပဲ အရင္ဆုံး သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေက်ာင္းက Uji ဘူတာကေနဆုိ ၁၀ မိနစ္၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရပါတယ္။ Uji ၀န္းက်င္မွာ Momiji ရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာ အလွဆုံး အခ်ိန္က ႏုိ၀င္ဘာ လကုန္ခါနီးကေန ဒီဇင္ဘာလဆန္းလုိ႔ အင္တာနက္ Website တခ်ိဳ႕က ေျပာထားေပမယ့့္ က်မတုိ႔ သြားေတာ့ အရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာ အရမ္းနညး္ပါေသးတယ္။ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းထဲမွာေတာ့ အရြက္နီေနတဲ့ အပင္နည္းနည္းပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းနားမွာပဲ ေန႔လည္စာ စားျပီး Toufukuji Temple ကုိ ခရီးဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

Toufukuji Temple ကလည္း Keihan ရထားလိုင္းေပၚမွာပဲ ရွိျပီး Tofukuji ဘူတာမွာ ဆင္းရပါတယ္။ Uji ဘူတာကေန စီးတာမုိ႔ ရထားခက ယန္း ၃၀၀ ေပးရတယ္။ ဘူတာကေန ဘုရားေက်ာင္း ရွိတဲ့ေနရာကုိ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရပါတယ္။ Tofukuji ဘူတာေရာက္တာနဲ႔ မ်ားျပားလွတဲ့ လူအုပ္ၾကီးကုိ အရင္ဆုံး စျမင္လိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီလုိ လူအုပ္ၾကီးျမင္လိုက္ရေတာ့ ဒီ Temple မွာ Momiji အရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာပုိမ်ားဖုိ႔က ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ျပီး ဘူတာကေန ဘုရားေက်ာင္းကုိ ဘယ္လုိ သြားရမလဲဆုိတာ ဘယ္သူ႕မွ ေမးေနစရာ မလုိပါဘူး။ ေရွ႕ကသြားေနတဲ့ လူအုပ္ၾကီးေနာက္ကေန တေျဖးေျဖးခ်င္း လိုက္သြားလိုက္ယုံပါပဲ။ ဘုရားေက်ာင္း စ၀င္ကတည္း အရြက္နီေနတဲ့ Momiji အပင္ေတြ ကုိ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဘုရားေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ ရွိတဲ့ အပင္တုိင္းလိုလုိ အေရာင္ေျပာငး္ေနတာမုိ႔ ျမင္ရတဲ့ ရႈခင္းက အရမ္းလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရႈခင္းေကာင္းတဲ့ေနရာမွာဆုိရင္ လူတုိင္းက ဓာတ္ပုံရိုက္ ေနၾကတာ၊ ေရွ႕ကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ခရီးဆက္လုိ႔မရပါဘူး။ က်မတုိ႔လည္း ေန အလင္းေရာင္ ရွိတုန္း Momiji အပင္ေတြ ရွိတဲ့ ေနရာကုိပဲ အဓိကထား ေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး ဓာတ္ပုံရိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေက်ာင္းထဲေတာင္ ေနရာစုံေအာင္ မေရာက္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က်ေတာ့ ေမွာင္စ ျပဳလာတာနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းကေန ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။


Tofukuji Temple (ဓာတ္ပုံကုိ အင္တာနက္မွ ယူပါတယ္။)

က်မလည္း အရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာကုိ ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ သြားသာ သြားရတယ္ လူအရမ္းမ်ားေတာ့ စိတ္ညစ္ရသလုိ ဓာတ္ပုံရိုက္လုိ႔လည္း မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ျပီး တုိးေ၀ွ႕ေနရတာနဲ႔ ဟုိလူက တုိက္သြားလိုက္ ဒီလူက တုိက္သြားလိုက္နဲ႕ လူက ပုိပင္ပန္းသလုိ ခံစားရတယ္။ ရထားစီးရင္လည္း ထုိင္စရာ ေနရာက အလြယ္တကူ မရျပန္ဘူးေလ။ အျမန္ရထားေတြဆုိ မတ္တပ္ရပ္ဖုိ႔ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္၊ တြဲတုိင္း လူျပည့္သိပ္က်ပ္ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ Osaka ျပန္ေတာ့ လူသိပ္မက်ပ္တဲ့ Local ရထားစီးျပီးပဲ ျပန္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ကုိယ္၀န္နဲ႔ဆုိေတာ့ ထုိင္မစီးရရင္ အဆင္မေျပဘူးေလ။ အဲဒါဆုိေတာ့ အျမန္ရထားနဲ႔ မိနစ္ ၄၀ ေလာက္ စီးရမယ့္ ခရီးကုိ Local ရထား နဲ႔ ၁ နာရီ ခြဲ နီးပါး စီးလိုက္ရတာေပါ့။

*****

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ အပင္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာ ၾကည့္ရတာမုိ႔ သြားရတာ တန္ပါတယ္ လုိ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အားေပးရင္း ျပန္လာျပီးကတည္းက အနားယူေနရတာ အခုခ်ိန္ထိပဲဆုိပါေတာ့။ ဒီေန႔လည္း အစုိးရ ရုံးပိတ္ရက္မုိ႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။

Tofukuji Temple မွာ ရုိက္ယူလာတဲ့ ပုံတခ်ိဳ႕ပါ။ ကင္မရာက သိပ္မေကာင္းတာမုိ႔ ဓာတ္ပုံေတြက အလင္းေရာင္ မေကာင္းလွဘူး။

ႏုိ၀င္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၀၉။

Flower Arrangement - June 16, 2009

ပန္းအလွျပင္တဲ့ ပုိ႔စ္ေတြေတာင္ Blog မွာ မတင္ျဖစ္တာ ၾကာပါျပီ။ စာမေရးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္အတြင္း ရုံးမွာ ပန္းအလွျပင္တာ ၂ ၾကိမ္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဇြန္ လ မွာ တစ္ခါနဲ႔ စက္တင္ဘာလမွာ တစ္ခါပါ။ အခုမွ ဓာတ္ပုံေတြ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ျပီး Blog မွာတင္ဖုိ႔ သတိရမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇြန္လ ၁၆ ရက္တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းအလွျပင္ထားတာ ကုိ အရင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဇြန္လ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ လုပ္တဲ့ ပန္းအလွျပင္ပြဲက ရုံးအေနနဲ႔ေတာ့ အၾကိမ္ ၃၀ ေျမာက္ျဖစ္ျပီး က်မအတြက္ေတာ့ ၈ ၾကိမ္ေျမာက္ပါ၀င္ခဲ့တာပါ။ ဒီတစ္ခါ ပန္းအလွျပင္တာ က Summer Floral Arrangement （春のアレンジ） အေနနဲ႔ ေဆးစိမ္ထားတဲ့ပန္းေတြ (Preserved Flowers) နဲ႔ ျပင္ခဲ့ၾကတာ။ ပါ၀င္တဲ့ ပန္းေတြက ပုံမွာ ျပထားသလုိပါပဲ။ ႏွင္းဆီပန္း၊ သစ္ခြပန္း၊ Ajisai (Hydrangea) ပန္းေျခာက္ ၁ ခက္၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ ၁ ခက္၊ ေဖာ့တုံး (Oasis Foam) ၁ တုံး၊ ဖန္ပန္းအုိး နဲ႔ ပန္းအုိးေဘးမွာ အလွထည့္ဖုိ႔ ေက်ာက္စရစ္ေသးေသးေလး (Color Sand) ေတြ ပါ။

ပုံ(၁) ပန္းျပင္ဖုိ႔ ပါ၀င္တဲ့ ပစၥည္းေတြပါ။

စစခ်င္း ေဖာ့တုံးကုိ စကၠဴနဲ႔ ပတ္ျပီး ဖန္ပန္းအုိးထဲ ထည့္ပါတယ္။ ျပီးရင္ ပန္းအုိးနဲ႔ ေဖာ့တုံးရဲ႕ လြတ္ေနတဲ့ ေဘးပတ္လည္ ေနရာေတြမွာ Color Sand ကုိအစိမ္းတစ္ရစ္၊ အျဖဴတစ္ရစ္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္ နဲ႔ ထည့္ယူရပါတယ္။ ပန္းျပင္တာ မၾကာေပမယ့္ Color Sand ကုိ ပန္းအုိးထဲ ျဖည့္တာ အခ်ိန္အရမ္းၾကာပါတယ္။ Color Sand ကုိ စကၠဴကန္ေတာ့ထဲ အရင္ ထည့္ျပီးမွ ပန္းအုိး ေဘးပတ္လည္ နည္းနည္းခ်င္းစီ လိုက္ညွိျပီး ျပင္ရတာေရာ၊ ေက်ာက္တုံး ေသးေသးေလးေတြ ေဘးကုိ လွ်ံထြက္ကုန္မွာ စုိးရိမ္တာေရာနဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေပးလိုက္ရတယ္။

ပုံ(၂) ပန္းအုိးနဲ႔ ေဖာ့တုံး ေဘးပတ္လည္ကုိ color sand ျဖည့္ထားျပီးသား ပန္းအုိးပါ။

ဒီတစ္ခါက ပန္းအေျခာက္ေတြနဲ႔ ျပင္တာဆုိေတာ့ ပန္းေတြကုိ လုိသလုိ ျဖတ္၊ ေဖာ့တုံးမွာ စုိက္လုိ႔ရေအာင္ နန္းၾကိဳးနဲ႔ ျပန္တြယ္ရပါတယ္။ ျပီးမွ နန္းၾကိဳးမေပၚေအာင္ ေနာက္ဆုံးမွာ စကၠဴတိပ္နဲ႔ လိုက္ပတ္ရတယ္။ ပန္းအေျခာက္ေတြနဲ႔ လုပ္တုိင္းမွာ အဲဒီအဆင့္က အျမဲတမ္းပါပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစခ်င္း Ajisai ပန္းေျခာက္ေတြကုိ လုိသေလာက္ ျဖတ္ယူျပီးေတာ့ နန္းၾကိဳးမွ်င္နဲ႔ တြယ္၊ ျပီးေတာ့မွ အေပၚက စကၠဴတိပ္နဲ႔ ကပ္ပါတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းကေတာ့ အရုိးတံမာလုိ႔ နန္းၾကိဳးနဲ႔ တြယ္စရာ မလုိေပမယ့္ သစ္ခြပန္းရဲ႕ အရုိးတံက ေပ်ာ့ေတာ့ နန္းၾကိဳးနဲ႔ တြယ္ရပါတယ္။ အားလုံး လုပ္ျပီးသြားေတာ့ အခုလုိ ပုံေလး ရလာတာပါပဲ။

ပုံ(၃) Ajisai ပန္းနဲ႔ သစ္ခြပန္းကုိ နန္းၾကိဳးနဲ႔ တြယ္ျပီး စကၠဴကပ္ထားတာပါ။

ပန္းေတြအားလုံး အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီဆုိမွ ပန္းအုိးထဲမွာ ေနရာခ်ျပီး ထုိးစုိက္လိုက္တာပါ။ ႏွင္းဆီပန္း အစိမ္းေရာင္ အပြင့္ၾကီး ၃ ပြင့္ကုိ အဓိက ထားျပီး ေဘးက အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ႏွင္းဆီနဲ႔ သစ္ခြပန္းကုိ သင့္ေတာ္သလုိ လိုက္ျဖည့္ထုိးလိုက္တာ။ ေနာက္ဆုံးမွ သစ္ရြက္အစိမ္းေလးေတြကုိ လုိသလုိ ညွပ္ယူျပီး ေဘးကေန ရံထားလိုက္တာပါ။

ပုံ(၄) ႏွင္းဆီပန္းနဲ႔ သစ္ခြပန္းေတြကုိ သင့္ေတာ္သလုိ ေနရာခ်ျပီး ပန္းအုိးထဲ ထုိးစိုက္ပါတယ္။

ပုံ(၅) ေနာက္ဆုံးမွာ သစ္ရြက္ေျခာက္အခက္ေတြကုိ လုိသလုိ ျဖတ္ယူျပီး ေဘးက ရံထား လိုက္တာပါ။

ပန္းေတြကုိ ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကုိယ္ ျပင္ယူၾကတာဆုိေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပုံစံခ်င္း မတူဘူးေပါ့။ ဒီေအာက္က ပန္းအုိးက က်မ ျပင္ယူထားတာပါ။ သူမ်ားေတြ ျပင္ထားတဲ့ ပန္းအုိးေတြကုိလည္း နမူနာ ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ပုံ(၆) ဒီပုံက က်မ ျပင္ထားတဲ့ ပန္းအုိးပါ။

ပုံ(၇-၁)

ပုံ(၇-၂)

ပုံ(၇-၃)

ပုံ(၇-၄) အေပၚက ပန္းပုံေတြက ရုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပင္ထားတဲ့ ပန္းအုိးပုံေတြပါ။ ပန္းျပင္ထားတဲ့ ပုံစံေတြ ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ပန္းပြင့္ေတြကုိ သင့္ေတာ္သလုိ ျပင္ဆင္ျပီး ပန္းအုိးမွာ ထုိးစိုက္တာက အရင္ အေခါက္ေတြတုန္းကလုိပါပဲ။ ထူးထူးျခားျခား မရွိလွဘူးလုိ႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလုိ ပန္းေတြကုိ သင့္သလုိ အေရာင္ေရြးတာ၊ ပန္းအုိးေပၚမူတည္ျပီး ပန္းေရြးတာ၊ ပန္းအုိးျပင္မယ့္ ဒီဇုိင္းက အစ ဆရာမပဲ စီစဥ္ေပးတာမုိ႔ က်မတုိ႔က ပန္းထုိးစိုက္ဖုိ႔ ေနရာခ်တဲ့ idea ေလးပဲ စဥ္းစားလိုက္ရတာ။ ကုိယ့္ဘာသာ ပန္းအုိး နဲ႔ ပန္း၀ယ္ျပီး ထုိးရမယ္ဆုိရင္ ပန္းအုိးေရြးဖုိ႔တုိ႔၊ သင့္ေတာ္မယ့္ ပန္းအေရာင္ေရြးဖုိ႔က သိပ္မလြယ္ဘူးလုိ႔ ေအာက္ေမ့မိပါေတာ့တယ္။

ႏုိ၀င္ဘာ ၈၊ ၂၀၀၉။

၂၀၁၀ ခုနွစ္ + ၂၀

မမတန္ခူး က “ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္” ဆုိျပီး ေရးခုိင္းထားတာ ၾကာလွေနပါျပီ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စာမေရးျဖစ္တာေရာ၊ ဘာအေၾကာင္းေရးရမွန္း မသိျဖစ္ေနတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ အားလုံးအတြက္ သတင္းေကာင္းလည္း ပါးရင္း၊ ေနာင္အႏွစ္ ၂၀ မွာ တကယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵုလည္း ရွိလုိ႔ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ လေလာက္ ကတည္းက တင္ေနတဲ့အေၾကြးလည္း ဆပ္ျပီးသားျဖစ္သြားတာေပါ့ေနာ္ မမတန္ခူးေရ.. :)

*****

ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ရည္မွန္းခ်က္ ၾကီးၾကီးမထားတတ္တဲ့အေၾကာင္းကုိ ဒီပုိ႔စ္ေလး မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလုိ ရည္မွန္းခ်က္ ၾကီးၾကီးမထားတတ္တာေၾကာင့္ ၅ ႏွစ္ၾကာရင္ ဘာျဖစ္ရမယ္၊ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာရင္ မိသားစု ဘ၀က ဘယ္လုိရွိေနရမယ္ အစရွိသျဖင့္ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ႏွစ္အလုိက္ plan လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္မ်ိဳးလည္း က်မမွာ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ အရာအားလုံးဟာ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ျဖစ္၊ ပ်က္ခ်ိန္တန္ ပ်က္ လုိ႔ သေဘာထားျပီး ျဖစ္လာရင္လည္း အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္၊ ပ်က္သြားရင္လည္း စိတ္ထားတတ္ေအာင္ဆုိျပီး အတတ္ႏုိင္ဆုံး ကုိယ့္စိတ္ကုိပဲ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မျဖစ္လာေသးတဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အေၾကာင္းေရးဖုိ႔ဆုိတာ က်မအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ ခက္ခဲခဲ့တယ္။ ဘဲဥ အစရွာမရသလုိ ဘယ္က စေရးရမွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး။ ေရးဖုိ႔အေၾကာင္းအရာ ရွာမရလုိ႔ အမ်ိဳးသားကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း သူေျဖတာ အားရွိစရာပါ။ “ေနာင္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ဆုိ တုိ႔ေတြအသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေပါ့၊ ၅၀ ေက်ာ္ဆုိေတာ့ ေသခ်ာတာက မေသေသးရင္ အလုပ္ ဆက္လုပ္ျပီး ပုိက္ဆံရွာေနရဦးမွာပဲ၊ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆး နားဖုိ႔မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူးတဲ့” ေလ။ သူေျပာတာလည္း မွန္ပါတယ္။ ေနာင္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္မွာ က်မတုိ႔ ၂ ေယာက္စလုံး မေသေသးရင္ေတာ့ ဂ်ပန္မွာ မဟုတ္ေတာင္ တျခားေနရာတခုခုမွာ ကုိယ္တတ္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနရဦးမွာပဲလုိ႔ ေတြးထားမိခဲ့တယ္။

*****

တလက္စတည္း ဒီပုိ႔စ္ကေန သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း သတင္းေကာင္းတစ္ခု ေျပာစရာရွိပါတယ္။ Osaka ကေန ရန္ကုန္ကုိ ျပန္တုန္းက က်မတုိ႔ ၂ ေယာက္ထဲပါ။ ဒါေပမယ့္ Osaka ကုိ ျပန္လာေတာ့ က်ုမတုိ႔ရဲ႕ ရင္ေသြးေလးနဲ႔အတူ မိသားစု ၃ ေယာက္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒီျပန္ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ ေဆးရုံျပဖုိ႔ စုံစမ္း၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္မယ့္ ဆရာ၀န္ရွာေနတာနဲ႔ တကယ္တမ္း ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပခ်ိန္မွာ ကုိယ္၀န္ ၂ လေလာက္ရွိေနပါျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ္၀န္ လႏုေသးတာေၾကာင့္ အသြားအလာ အေနအထုိင္ ဂရုစိုက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ျပီး က်မရဲ႕ အသက္က ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးကုိယ္၀န္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ငယ္ေပမယ့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆုိ ေနာက္က်ေနတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးတခုခုျဖစ္မွာ အရမ္းစိုးရိမ္ခဲ့ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရပဲ အဲဒီတုန္းကလည္း မမခင္ဦးေမရဲ႕ Yangon 20 ပုိ႔စ္ကုိ ဖတ္ျပီး မမအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလုိ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ အလုပ္ဖြင့္ရက္ဆုိ အလုပ္သြားလိုက္၊ ပိတ္ရက္မွာ ေကာင္းေကာင္း အနားယူလိုက္လုပ္ရင္းက အခုဆုိ ကေလးက ၇ လေက်ာ္လုိ႔ ၈ လ ထဲေရာက္ေနပါျပီ။

ကေလးရွိလာျပီဆုိေတာ့ က်မတုိ႔ ၂ ေယာက္စလုံးအတြက္ စိတ္ကူးအိပ္မက္သစ္ေတြ ေျပာင္းလဲ လာခဲ့ရတယ္။ ေဆးခန္းျပရတဲ့ ရက္တုိင္း တျဖည္းျဖည္း ၾကီးထြားျပီး လူလုံးပီျပင္ လာတဲ့ ကေလးပုံေလးကုိ ultra sound screen ကေန ၾကည့္ရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ၾကည္ႏူးရတယ္။ ေဆးခန္း သြားတုိင္းလည္း ဆရာ၀န္က ကေလးရဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးလာတဲ့ ကုိယ္ခႏၶာအေလးခ်ိန္နဲ႔ ultra sound ဓာတ္ပုံေလးေတြကုိ သူလည္း သိမ္းထားျပီး က်မတုိ႔ကုိလည္း တစ္ပုံ အျမဲေပးပါတယ္။ ဓာတ္ပုံၾကည့္ျပီး ဒါေလးက လက္၊ ဒါေလးက ဦးေခါင္း၊ ဒီေနရာက ႏွလုံး အစရွိသျဖင့္ ရွင္းျပေပးရင္ အေဖေရာ အေမေရာ စာရြက္ကုိ ျပဴးျပဲျပီး လိုက္ၾကည့္ရတာ အေမာပါပဲ။ အားလုံးစစ္ေဆးျပီးလုိ႔ ဆရာ၀န္က “ကေလးေရာ အေမေရာ အားလုံးအေျခအေနေကာင္းတယ္၊ စုိးရိမ္စရာမရွိဘူး” ေျပာေတာ့မွ က်မတုိ႕မွာ စိတ္ေအးရတယ္။

၅ လေက်ာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာ၀န္ကုိ “ေယာကၤ်ားေလး ၊မိန္းကေလး သိရျပီလား” လုိ႔ ေမးေတာ့ ဆရာ၀န္က “မသိရေသးဘူး၊ မေသခ်ာေသးဘူး” လုိ႔ပဲ ေျဖတယ္။ ေယာကၤ်ားေလး မိန္းကေလး မသိရေသးေပမယ့္ “ေယာကၤ်ားေလးဆုိ အေဖနဲ႔ game ကစားဖုိ႔ အေဖာ္ရတာေပါ့” လုိ႔ က်မက အမ်ိဳးသားကုိ ေျပာလိုက္၊ “မိန္းကေလးဆုိ အေမနဲ႔ တုိးတုိးေဖာ္ရတာေပါ့”ဆုိျပီး အမ်ိဳးသားကလည္း က်မကုိ ေျပာလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး ၆ လေက်ာ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွ “မိန္းကေလး” ဆုိျပီး ဆရာ၀န္က ေျပာပါတယ္။

*****

ကုိယ္တုိင္ မိဘေနရာေရာက္လာမွ မိဘေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကုိ သေဘာေပါက္လာခဲ့ရတယ္။ ကုိယ့္သားသမီး အတြက္ အစစ အရာရာ ေကာင္းမြန္ ျပည္စုံ ေစခ်င္တာ မိဘတုိင္းရဲ႕ ဆႏၵပါ။ အခုလည္း က်မတုိ႔ ၂ ေယာက္မွာ မၾကာခင္ လူ႕ေလာကထဲ ေရာက္လာေတာ့မယ့္ သမီးေလးအတြက္ အားလုံး ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကေလး ကုိယ္လက္အဂၤါျပည့္စုံေအာင္၊ စိတ္က်န္းမာ ကုိယ္က်န္းမာတဲ့ ကေလးျဖစ္ေအာင္၊ ဘုရားရွိခုိးတုိင္း ဆုေတာင္းရတယ္။ ကေလး ျငိမ္ေနရင္ စိတ္ပူရသလုိ အရမ္းလႈပ္ျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ပူရတာပါပဲ။ ဗိုက္ထဲမွာ ကေလးအေနအထားမွ မွန္ရဲ႕လား၊ ကုိယ္စားသမွ်ကေရာ ကေလးလိုအပ္တဲ့ အာဟာရမ်ိဳး ျဖစ္ပါ့မလား၊ စားခ်င္လုိ႔ အပူအစပ္နည္းနည္းစားမိရင္ကုိပဲ ကေလးမ်ား ပူေနမလား အစရွိသျဖင့္ ကုိယ္လုပ္သမွ် ကိစၥတုိင္း ကေလးအတြက္ပဲ အရင္ဆုံး စဥ္းစားရတာနဲ႔..စုံေနတာပါပဲ။

သမီးေလးကုိ ေနာက္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီမွာ ေမြးမယ္လုိ႔ ဆရာ၀န္က ရက္ခ်ိန္းေပးထားပါတယ္။ ေနာက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ၂၀၃၀ခုႏွစ္ ဆုိ သမီးေလးက အသက္ ၂၀ ေပါ့။ အဲဒီ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ သူ႕အတြက္ လိုအပ္တာေတြျဖည့္ဆည္းေပးရင္း လူတစ္လုံး သူတစ္လုံးျဖစ္ေအာင္ ေကၽြးေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ပါတယ္။ အသိဥာဏ္ အလိမၼာရွိျပီး သူ႕ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္တည္ႏုိင္တဲ့ သမီးေလးအျဖစ္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိန္းေၾကာင္းျပဳျပင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး အသက္ ၂၀ မွာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ သမီးေလးကုိလည္း ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးေလး အသက္ ၂၀ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္အထိ က်မတို႔ ၂ ေယာက္စလုံး လူ႕ေလာကထဲမွာ သက္ရွိထင္ရွား က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနခ်င္တယ္။ ဒါဟာ ေနာင္္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ အတြက္ က်မတုိ႔ရဲ႕ အျဖစ္ခ်င္ဆုံး ဆႏၵေတြပါပဲ။


ႏုိ၀င္ဘာ ၂၊ ၂၀၀၉။

Chinese Buffet

မႏွစ္က ေအာက္တုိဘာလ မွာ ျပင္သစ္က ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ က်မတုိ႔ ရုံးကုိ Training အေနနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျပင္သစ္က လာတယ္ဆုိေပမယ့္ သူ႕မိဘေတြက ကေမၻာဒီးယား ႏုိင္ငံသားေတြပါ။ သူ႕ကုိေတာ့ က်မတုိ႔က “စုိးစုိး” လုိ႔ေခၚတယ္။ စုိးစုိး ဒီကုိ ေရာက္လာျပီး သိပ္မၾကာဘူး ၊ ႏုိ၀င္ဘာေလာက္က်ေတာ့ သူ႕ေကာင္ေလးလည္း Osaka ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႕ေကာင္ေလးက Holiday Working Visa နဲ႔ ေရာက္လာတာမို႔ တစ္ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ စုိးစုိးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး က်မတုိ႔လည္း သူ႕ေကာင္ေလးနဲ႔ပါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၾကတာေပါ့။

ဒီႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလဆုိရင္ သူ႕ေကာင္ေလး Osaka မွာေနတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မွာမုိ႔ ေနာက္တပတ္ဆုိရင္ ျပင္သစ္ကုိ ျပန္ေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕အတြက္ Farewell party ေလးတစ္ခုကုိ Chinese Buffet ဆုိင္မွာ လုပ္ေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မတုိ႕ ျမန္မာေလးေယာက္ရယ္၊ စုိးစုိးနဲ႔ သူ႕ေကာင္ေလးရယ္ အားလုံး ၆ ေယာက္ပဲ သြားၾကတာ။

*****

ဘူေဖးဆုိင္က ရုံးဖြင့္ရက္ဆုိ လူမမ်ားေပမယ့္ ပိတ္ရက္ဆုိ တန္းစီရတာ အၾကာၾကီးပဲ။ တစ္ေယာက္ကုိ ၂၀၉၇ ယန္း ေပးရျပီး ၂ နာရီအခ်ိန္ေပးပါတယ္။ မေန႔ (စေနေန႔) က ပိတ္ရက္ဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၇ နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက သြားတန္းစီထားၾကတယ္။ အမ်ိဳးသားနဲ႔ က်မက ၈ နာရီ ထုိးခါနီးေလာက္မွ အဲဒီဆုိင္ေရာက္သြားၾကတာ။ တကယ္တမ္း စားရေတာ့ ၈ နာရီခြဲခါနီးေနပါျပီ။

ဗိုက္လည္း ဆာေနျပီမုိ႔ က်မတုိ႔ အုပ္စုလည္း ဆုိင္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း စားပစ္လိုက္တာ မိနစ္ ၃၀ အတြင္း ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ တင္းသြားၾကတယ္။ ၁၀ နာရီ ခြဲခါနီးေတာ့မွ ဆုိင္က ထြက္လာၾကတာ လူေတြက အိပဲ့ အိပဲ့နဲ႔ ဗုိက္တင္းျပီး လမ္းေတာင္ သိပ္မေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူး။ ဆုိင္က ခ်ေပးတဲ့ ဟင္းပြဲေတြက တစ္ပြဲကုန္ရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳး အသစ္ေျပာင္းျပီး အလွည့္က် ခ်ေပးတာမ်ိဳးဆုိေတာ့ ဟင္းအမည္ အားလုံးလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ dim sum လုိမ်ိဳးေတြလည္း ပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္း အပါအ၀င္ အေအးလည္း ၄ မ်ိဳးေလာက္လည္း ေပးထားျပီး အခ်ိဳပြဲအတြက္ ေရခဲမုန္႔၊ ပူတင္းနဲ႔ သာဂူလုိ မုန္႔အခ်ိဳေတြလည္းပါ ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ အခုလို ဆုိင္မ်ိဳးက ခဏခဏ သြားစားလုိ႔ မေကာင္းဘူး။ ဘူေဖးဆုိေတာ့ သိပ္မစားႏုိင္ရင္လည္း မတန္ဘူးလုိ႔ ခံစားရတယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ၂ ေယာက္တည္း အျပင္မွာ သြားစားမယ္ဆုိရင္ အဲဒီလုိ ဆုိင္မ်ိဳးကို မေရြးျဖစ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ စကားေျပာလိုက္၊ ေနာက္ေျပာင္လိုက္၊ ဟင္းအသစ္ေရာက္ျပီလား တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ သြားၾကည့္ျပီး ယူလာေပးလိုက္နဲ႔မုိ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ၂ နာရီဆုိေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူျပီး အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရင္း စားလုိ႔ရတာေပါ့။

*****

စားေသာက္ျပီး လမ္းခြဲခါနီးေတာ့ စုိးစုိးနဲ႔ သူေကာင္ေလးကုိ ၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။ ကုိယ္ေတြကလည္း သူ႕ေကာင္ေလးနဲ႔ပါ ခင္ေနတာဆုိေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ Osaka ကုိ ျပန္လာႏုိင္ပါေစ လုိ႔ ဆုေတာင္းေပးယုံက လြဲျပီး ဘာမွ လုပ္မေပးတတ္ပါဘူး။ သူေကာင္ေလး Osaka ကုိ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္လာျဖစ္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ျပန္ဆုံႏုိင္ၾကဦးမယ္ လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါပဲ။

ဒီပုံမွာ ျပထားသလုိ အားလုံးစုံေအာင္ မစားျဖစ္ပါဘူး။

ဖန္ခြက္ထဲက ၀ါ၀ါအရည္ေတြကေတာ့ ၀ယ္ေသာက္ရတာ ဘူေဖးထဲမွာ မပါဘူး။




ည ၁၀ နာရီခြဲေလာက္ရွိျပီဆုိေတာ့ ဆုိင္ထဲမွာလည္း လူေတာ္ေတာ္ရွင္းေနပါျပီ..

ေအာက္တုိဘာ ၂၅၊ ၂၀၀၉။

ေၾကးအုိး

က်မအၾကိဳက္ဆုံး အစားအစာေတြထဲမွာ ေၾကးအုိးက ထိပ္ဆုံးကပါ။ ေၾကးအုိးမ်ား စားရမယ္ဆုိ ဘယ္အခ်ိန္ပဲ စားရ စားရ ဘယ္ေတာ့မွ မမုန္းဘူး။ ေနထုိင္မေကာငး္ျဖစ္လုိ႔ ခံတြင္းပ်က္ေနရင္လည္း ေၾကးအုိး၀ယ္စားလိုက္တာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး တခုခုစားမယ္ဆုိလည္း ေၾကးအုိးဆုိင္ပဲ သြားျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ က်မက ေၾကးအုိးကုိ အရည္နဲ႔စားရတာ ပုိ ၾကိဳက္ျပီး အမ်ိဳးသားကေတာ့ ေၾကးအုိးဆီခ်က္ပဲ စားပါတယ္။

*****

ေၾကးအုိး စ ျပီး စားတတ္တာ တကၠသုိလ္ ေရာက္မွပါ။ အဲဒီမတုိင္ခင္ကေတာ့ စားရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ပါပါးနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲ လိုက္သြားရင္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲပဲ စားျဖစ္တာဆုိေတာ့ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲေလာက္ပဲ စားရေကာင္းမွန္းသိခဲ့တယ္။ လိႈင္ေကာလိပ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ဟာမုိနီ စားေသာက္ဆုိင္မွာ စ ျပီး စားျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီဆုိင္မွာ ေရာင္းတဲ့ ေၾကးအုိးက အရမ္းစားေကာင္းလွတဲ့အထဲမွာ မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မက အရည္ရယ္ ၾကာဇံရယ္ အသားရယ္ ေရာျပဳတ္ထားတာကုိ ငရုတ္ဆီနဲ႔ တြဲျပီး စားရတာ သေဘာက်တာမုိ႔ ေၾကးအုိးက က်မ အၾကိဳက္ဆုံးအစားအစာ ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ အင္းစိန္မွာဆုိရင္ေတာ့ လမ္းသစ္လမ္းမွာ ဖြင့္ထားတ့ဲ ဟန္နီဆုိင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ႏွမေတြ စုျပီးပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အင္းစိန္မွာ ေၾကးအုိးဆုိင္ ေကာင္းေကာင္းဆုိလုိ႔ ဟန္နီပဲရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွ ၾကိဳ႕ကုန္းမွာ ေရႊယုန္ေလး ဆုိင္ဖြင့္လာတာ။ ေရႊယုန္ေလးမွာေတာ့ ၂ ခါ ၃ ခါေလာက္ပဲ စားဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေၾကးအုိး တစ္ပြဲ ဘယ္ေလာက္မွန္း အခု ျပန္စဥ္းစားတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပုိင္း ဟန္နီဆုိင္က မင္းၾကီးလမ္းဘက္ ေျပာင္းသြားတယ္။ အခုေတာ့ ဟန္နီေရာ ေရႊယုန္ေလးဆုိင္ေရာ ရွိမွ ရွိေသးရဲ႕လားေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။

ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ အလုပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ရုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး မၾကာခဏ ဆုိသလုိ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေၾကးအုိး သြားစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင့္မုိရ္ ၊ ေရႊေတာင္တန္းေၾကးအုိး၊ ၃၆ လမ္းက ေၾကးအုိးဘုရင္၊ Eugenia၊ Million Coins ဆုိင္ေတြမွာပါ။ Million Coins က Yangon International Hotel ၀န္းထဲမွာ ဖြင့္တာ။ Summit Park View နဲ႔ ကပ္လ်က္ ၀န္းတခုထဲလားေတာင္ မသိဘူး။ ရုံးက လခထုတ္ျပီဆုိ အုပ္စုလိုက္ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ သြားစားခဲ့တာေတြ သတိရမိေသးတယ္။ တခါေတာ့ Million Coins က ေၾကးအုိးကုိ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ သြားခဲ့ဖူးတယ္။ ရုံးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ Farewell ကုိ Million Coins မွာ လုပ္တုန္းကေပါ့။ က်မတုိ႔ သြားတဲ့ လူအုပ္ကလည္း မ်ားေတာ့ ဆုိင္က လူမႏုိင္ေတာ့လုိ႔ပဲလား မသိဘူး ၾကာဇံဖတ္ေတြက ျပတ္ထြက္ျပီး ေၾကးအုိးက လုံး၀ စားမေကာင္းဘူး။ ဒီၾကားထဲ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပန္းကန္ထဲဆုိ ခရုခြံလုိမ်ိဳးပါလာလုိ႔ မန္ေနဂ်ာကုိ ေခၚျပီးေျပာရတဲ့ အထိပါပဲ။ သူတုိ႕ကေတာ့ ေတာင္းပန္တာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း Million Coins ကုိ မေရာက္ျဖစ္တာ အခုထိပဲ။

စံျပမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ YKKO ေၾကးအုိးကေတာ့ ၀ါးတန္းလမ္းမွာ က်ဴရွင္သြားတက္ရင္း စားျဖစ္သြားတာ။ ေနာက္ပုိင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲျဖစျ္ဖစ္၊ အမ်ိဳးသားနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စံျပမွတ္တုိင္ ဆုိေတာ့ ဘတ္စ္နဲ႔ သြား လာရတာ လြယ္လုိ႔ ဆိုျပီး အဲဒီဆုိင္ပဲ အသြားမ်ားခဲ့တယ္။ အားေပးလြန္းလုိ႔ ဆုိင္က ေကာင္ေလးေတြက member card လုပ္ထားပါလား လုိ႔ေတာင္ ေျပာယူရတဲ့အထိပါပဲ။

*****

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့ ညေနမွာ သြား စားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆုိင္က ေက်ာက္ေျမာင္းက “ေရႊေတာင္တန္း” ေၾကးအုိးဆုိင္ခြဲ မွာပါ။ က်ားကြက္သစ္လမ္းေပၚမွာ ဆုိေတာ့ ဆုိင္က ခုံေတြေပၚမွာ ဖုန္ေတြခ်ည္းပဲ။ စားပြဲထုိးကုိ ေခၚျပီး ဖုန္သုတ္ေပးဖုိ႔ေျပာေတာ့ “အင္း” လုိ႔ တခ်က္ေျပာျပီး ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အရွက္ေျပ ကုိယ့္ဘာသာပဲ ထုိင္ခုံရယ္ စားပြဲခုံရယ္ကုိ တစ္ရႈးနဲ႔ သုတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲ ၾကီးက်ယ္တယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္မလား မသိဘူးရယ္။ မွာထားတာေတြ ေရာက္လာေတာ့ ေယာင္းမက ငရုတ္ဆီေတြ ထည့္မစားနဲ႔ ဆုိးေဆးေတြပါတယ္လုိ႔ ေျပာျပီး မစားဖုိ႔ တားပါတယ္။ က်မကလည္း ေၾကးအုိးစားရင္ ငရုတ္ဆီ ထည့္စားရမွ ေက်နပ္တာမုိ႔ သူလည္း စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ကုိယ္လည္း အာသာေျပေအာင္ နည္းနည္းေတာ့ ထည့္စားျဖစ္ပါတယ္။ မစားရတာၾကာျပီမုိ႔ အရမ္းစားေကာင္းတာပဲ။

ေနာက္ျပီး စံျပမွာရွိတဲ့ YKKO မွာ စားခ်င္လုိ႔ အင္းစိန္ကေန စံျပအထိ တကူးတက Taxi ငွားစီးသြားလိုက္ေသးတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေၾကးအုိးဆုိင္ ေပ်ာက္ေနလုိ႔ လမ္းမ်ားမွားသလား၊ မ်က္ေစ့မ်ား မွားသလားဆုိျပီး အဲဒီနားမွာ ၂ ေယာက္သား ၂ ေခါက္ ၃ ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဆုိင္လိုက္ရွာရတာေပါ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ YKKO ဆုိင္ေနရာမွာ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးေတြ အတြက္ ၀တ္စုံငွားတဲ့ဆုိင္ျဖစ္သြားလုိ႔ ေၾကးအုိးဆုိင္ မေတြ႕ေတာ့တာကုိး။ ကုိယ္စားေနက် ေၾကးအိုးဆုိင္ေနရာမွာ Wedding ၀တ္စုံဌားတဲ့ဆုိင္ၾကီးျဖစ္ေနတာ ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းသလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔။ Taxi ခ ၃၅၀၀ က်ပ္ေပးလိုက္ရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ အမ်ိဳးသားက ေၾကးအုိးမဟုတ္လည္း တျခား စားစရာ တခုခု စားပါလားလုိ႔ ေျပာေပမယ့္ ဒီကလည္း မရဘူး စိတ္ၾကီးတယ္ ေၾကးအုိးပဲ စားကုိ စားရမွဆုိတာမ်ိဳး ဇြတ္ ။ ေနာက္ေတာ့ ေရႊေတာင္တန္းလမ္းအထိ ဆိုက္ကားနဲ႔သြားျပီး ေရႊေတာင္တန္း ေၾကးအုိးပဲ သြားစားလိုက္ေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ YKKO ဆုိင္ခြဲက လွည္းတန္းက ရန္ကုန္ အင္းစိန္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ဖြင့္ထားတယ္။ ကိုယ့္လို အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကံဳေနမွာစုိးလုိ႔ YKKO ဆုိင္ေျပာင္းသြားေၾကာင္း သတင္းေပးတာပါ ။

ျပန္တဲ့့ ၃ ပတ္အတြင္း ေၾကးအုိး ၅ ခါေလာက္ စားပစ္လုိက္တယ္။ YKKO, Eugenia နဲ႔ ေရႊေတာင္တန္း ေၾကးအုိး ဆုိင္ေတြမွာပါ။ YKKO ေၾကးအုိးကုိေတာ့ ဆရာစံလမ္းမွာ သြားစားခဲ့ရတယ္။ အင္းစိန္က ဟန္နီနဲ႔ ေရႊယုန္ေလးမွာ သြားမစားျဖစ္ခဲ့တာ ေတြးျပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒီမွာေတာ့ စားခ်င္ရင္ Blog ေတြ Forum ေတြက ေၾကးအုိးခ်က္နည္းေတြ ၾကည့္ျပီး ခ်က္စားေနရတာပဲ။ ၀ယ္လုိ႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ပဲ ခ်က္ရတာဆုိေတာ့ ဆုိင္မွာ စားရတာေလာက္ စားမေကာင္းဘူး။ လုံးလုံးမစားရတာထက္ စာရင္ေတာ့ အာသာေျပပါတယ္။

ရန္ကုန္ ျပန္တုန္းက စားခဲ့ရတဲ့ Eugenia က ေၾကးအုိးေလးကုိ အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ Blog ေပၚတင္ထားလိုက္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ က်မလက္ရာေပါ့..

ေအာက္တုိဘာ ၁၈၊ ၂၀၀၉။

ျမန္မာ ပုိက္ဆံ

ဂ်ပန္မွာ ေငြစကၠဴ အေနနဲ႔ဆုိရင္ ၁၀၀၀ တန္၊ ၂၀၀၀ တန္၊ ၅၀၀၀ တန္ နဲ႔ ၁ ေသာင္းတန္ေတြ သုံးပါတယ္။ ၂၀၀၀ တန္ကေတာ့ အရမ္းရွားတယ္။ ေစ်းဆုိင္ေတြက ျပန္အမ္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စက္ေတြက ျပန္အမ္းရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္မဟုတ္ေတာင္ ခပ္လတ္လတ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ လက္ဖြဲ႕ေပးတာတုိ႔၊ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတာ စတဲ့ မဂၤလာရွိတဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ သုံးမယ့္ ပုိက္ဆံကုိေတာ့ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ပဲသုံးေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီပုိက္ဆံအသစ္ကုိ ဘဏ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ စာတုိက္မွာျဖစ္ျဖစ္ တမင္ကုိ သြားလဲယူျပီးမွ လက္ေဆာင္ေပးမယ့္ စာအိတ္ထဲ ထည့္ျပီး ေပးတတ္ပါတယ္။

*****

က်မမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပုိက္ဆံအသစ္ေလးေတြဆုိရင္ ႏွေမ်ာလုိ႔ မသုံးရက္ပဲ သိမ္းထားတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းမသုံးျဖစ္ပဲ သိမ္းထားတတ္တာ။ မသုံးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အေဟာင္းေတြ အရင္ဆုံး သုံးလုိ႔ ကုန္မွ ပုိက္ဆံအသစ္ ထုတ္သုံးတာ။ အဲဒီအက်င့္က ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ အလုပ္ လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ထိပဲ ဆုိပါေတာ့။

မူလတန္းတုန္းကဆုိ မုန္႔ဖုိးက ငါးမူး ၊ ၁ က်ပ္တန္ ရတဲ့ အခ်ိန္ကုိး။ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးမွ အန္ေပါင္းအေနနဲ႔ ၁၀၊ ၁၂ က်ပ္ ရတတ္တာ။ ႏွစ္ကူးအတြက္ အန္ေပါင္းရျပီဆုိရင္ေတာ့ ၁၀ တန္ အသစ္ေလးေတြ ၅ က်ပ္တန္အသစ္ေလးေတြ ရေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဇီးထုပ္ ၁ ထုပ္မွ ၁၀ ျပား တမတ္ေခတ္ဆုိေတာ့ ၅ က်ပ္တန္ေလာက္ လက္ထဲရွိရင္ကုိပဲ သုံးမကုန္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္ေနခဲ့ဖူးတာေပါ့။ တခါတေလ အေမက သူလုိခ်င္တာေလးေတြ အိမ္နားက ေစ်းဆုိင္မွာ သြား၀ယ္ခိုင္းလုိ႔ ဆုိင္က ျပန္အမ္းတဲ့ က်ပ္တန္က စုတ္ေနတာကုိ ယူခဲ့ရင္ အဆူခံရတတ္ေသးတယ္။ “ကုိယ္ျပန္ေပးတဲ့အခါ ဘယ္သူမွ ယူမွာမဟုတ္ဘူး၊ ပုိက္ဆံကုိ စစ္ျပီး မယူရေကာင္းလား” ဆုိျပီး ဆူတာ။ ကုိယ္ေတြကလည္း ငယ္ေတာ့ နားမလည္ဘူးေလ။ ဆုိင္က ေပးရင္ ေပးတဲ့အတုိင္းပဲ ယူခဲ့လိုက္တာပဲ။ အေမ ဆူေတာ့မွ “ပုိက္ဆံစုတ္ျပဲေနရင္ မယူရဘူး၊ ဆုိင္ရွင္ကုိ ျပန္လဲခုိင္းရတယ္၊ သူမ်ားဆီက ပုိက္ဆံကုိ စစ္ျပီး ယူရတယ္” ဆုိတာ နားလည္လာခဲ့တယ္။

*****

က်မတုိ႔ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တဲ့ ညေနမွာ အိမ္နားက ေၾကးအုိးဆုိင္ မွာ ေၾကးအုိး သြားစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မက ေၾကးအုိး အရည္နဲ႔ အမ်ိဳးသားက ေၾကးအုိးဆီခ်က္ ကုိ ၀က္သားနဲ႔ မွာစားခဲ့တာပါ။ တပြဲကုိ ၂၃၀၀ က်ပ္ ေပးခဲ့ရပါတယ္ (ဧျပီလတုန္းက ေစ်းႏႈန္းပါ)။ ပုိက္ဆံရွင္းေတာ့ အမ်ိဳးသားက သူသိမ္းထားတဲ့ ေထာင္တန္ အသစ္ေလးေတြ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆုိင္က အမ်ိဳးသမီးက ၂၀၀ တန္နဲ႔ ၁၀၀ တန္ေတြ ျပန္အမ္းပါတယ္။ ပုိက္ဆံေတြက အရမ္းစုတ္ေနလုိ႔ အမ်ိဳးသားက ျပန္လဲေပးဖုိ႔ ေျပာေတာ့ သူတုိ႔က ေလွာင္သလုိလုိနဲ႔ ရီၾကတယ္။ က်မတုိ႔လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတာ့ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဆုိင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးက ေျပာလိုက္ေသးတယ္ “ပိုက္ဆံအားလုံးက ဒီအတုိင္းခ်ည္းပဲ။ လဲခိုင္းလည္း အသစ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး” လုိ႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ေစ်းသည္ေတြ ကားသမားေတြဆီက ျပန္အမ္းတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ သတိထားၾကည့္မိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပုိက္ဆံေတြက ေဟာင္းႏြမ္း စုတ္ျပဲေနျပီး တခ်ိဳ႕ဆုိ ျပဲေနတာကုိ tape ေတြနဲ႔ ကပ္ျပီး ျပန္သုံးေနၾကတယ္။ ၅၀ တန္၊ ၂၀ တန္၊ ၁၀ တန္၊ ၅ က်ပ္တန္ေတြဆုိ မေတြ႕မိသေလာက္ပဲ။ အစုတ္ေပးရင္ အရင္လုိ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ဒီအတုိင္းပဲ ယူလိုက္ၾကတယ္။ ပုိက္ဆံၾကီး စုတ္ေနတယ္ ျပန္လဲေပးပါ ဘာညာဆုိျပီး ေျပာသံဆုိသံ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ကားသမားတစ္ေယာက္ကေတာ့ “အစုတ္ေပးတာ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး၊ အသစ္ေပးရင္ေတာင္ အတုလားဆုိျပီး သံသယ ၀င္ေနဦးမယ္” ဆုိျပီး ေျပာလုိ႔ ရီရေသးတယ္။ ရန္ကုန္မျပန္ျဖစ္တဲ့ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္အတြင္း ပုိက္ဆံေတြ ဒီလုိျဖစ္သြားတာကုိ အံ့ၾသမိတယ္။

*****

ရန္ကုန္က ျပန္လာခါနီးေတာ့ ပုိက္ဆံ အစုတ္အျပဲ၊ ဖာေထး၊ ျဖတ္ဆက္ ၊ အေဟာင္းႏြမ္းေလးေတြကုိ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ဓာတ္ပုံရိုက္ယူထားလိုက္ပါတယ္။ က်မလည္း အင္တာနက္မွာ ပုိက္ဆံပုံေတြ ေတြ႕ရင္ စုထားဦးမယ္။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကုိ ျပလုိ႔ရေအာင္လုိ႔ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိရင္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ ဂ်ပန္နဲ႔ အျပိဳင္ ၁ ေသာင္းတန္ ေတြ ၂ ေသာင္းတန္ေတြမ်ား ကုိင္ေနၾကဦးမလားပဲ၊ မၾကာခင္ ၅၀၀၀ တန္ေတာင္ ထြက္လာဦးမွာဆုိေတာ့ေလ။

ေအာက္တုိဘာ ၁၊ ၂၀၀၉

ရန္ကုန္ ခရီးစဥ္

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ မွာ က်မတုိ႔ ျမန္မာျပည္ကေန ဂ်ပန္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ျမန္မာျပည္ျပန္လည္ခ်င္ေပမယ့္ ေလယာဥ္စရိတ္ ေစ်းၾကီးတာေရာ၊ ရုံးက ခြင့္ယူဖုိ႔ ဘာညာေတြ တြက္ခ်က္ေနတာေၾကာင့္ ျပီးခဲ့တဲ့ ဧျပီလကမွ ျမန္မာျပည္ျပန္လည္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾကားထဲ မျပန္ျဖစ္တာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေပါ့။ ဒီတစ္ေခါက္ျပန္ဖုိ႔အတြက္ ရုံးကခြင့္ေတြကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေခၽြတာ၊ ေငြလည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ စုေဆာင္းျပီး မတ္လေလာက္ကတည္းက ျပန္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ေတြ စခဲ့ရတယ္။

*****

ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆုိ ထုံးစံအတုိင္း ျမန္မာသံရုံးကုိ အခြန္အခေတြ ေပးေဆာင္ရပါတယ္။ ၁ လ ယန္း ၁ ေသာင္း အျပင္ တျခားလုိအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ နဲ႔ Passport သက္တမ္းတုိးတာေတြ အတြက္ပါ ပုိက္ဆံအပုိ ေလးေတြ ထပ္ေဆာင္းျပီး ေပးခဲ့ရတာေပါ့။ ၂ ႏွစ္စာဆုိေတာ့ စိတ္ထဲကပဲ တြက္ၾကည့္ လိုက္ပါေတာ့ေနာ္။ ကိန္းဂဏန္းေတြကုိ ေရးျပေနရင္ ရင္ထဲ မခ်ိလြန္းလုိ႔ပါ။ ျမန္မာျပည္သံရုံးကိစၥ ျပီးျပန္ေတာ့ ဂ်ပန္ဘက္မွာ ထပ္ျပီး visa သက္တမ္းတုိး၊ multiple entry ျပန္ေလွ်ာက္နဲ႔ အလုပ္တစ္ခါ ထပ္ရႈတ္ရတယ္။ ဒီမွာ visa သက္တမ္းတုိးတာက ၁ ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ visa သက္တမ္းတုိးခ အတြက္ ယန္း ၄၀၀၀၊ multiple entry အတြက္ ယန္း ၆၀၀၀ ေပးလိုက္ရတယ္။ ဒီဘက္မွာ ေပးရတာေတာ့ အဲဒီေလာက္ပါပဲ။ အခြန္ေတြက လစဥ္ျဖတ္ေတာက္ျပီးသားဆုိေတာ့ ျမန္မာသံရုံးလုိ တစ္လုံးတည္း တခဲတည္း ေပးစရာမလုိဘူး။ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမး္ေတြ အားလုံး အဆင္သင့္ ျဖစ္ျပီဆုိမွ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကုိ စ စီစဥ္ ရတယ္။

ေလယာဥ္လက္မွတ္က ၁ လ ခြဲေလာက္ ၾကိဳျပီး ၀ယ္တာေတာင္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ရက္အတုိင္း အတိအက် မရခဲ့ဘူး။ လက္မွတ္က တစ္ေယာက္ကုိ ယန္း ၈ ေသာင္း ေပးရျပီး ေလယာဥ္ဆီ၊ အခြန္ေတြ ထပ္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ အသြားအျပန္ကုိ ယန္း ၁၀ ေသာင္းစြန္းစြန္း ေပးလိုက္ရတယ္ေပါ့။ ၂ ေယာက္ဆုိေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္တင္ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ နီးပါး တခါတည္းျပဳတ္ပါတယ္။ ခရီးသြား Agent ကေန ၀ယ္တာမုိ႔ သူတုိ႔ကုိေတာ့ အက်ိဳးေဆာင္ခ ယန္း ၃၀၀၀ အပုိေဆာင္း ေပးလိုက္ရတယ္။ က်မတုိ႔ျပန္ခ်ိန္က ဂ်ပန္ရ႕ဲ ပိတ္ရက္ရွည္ (Golden Week) နားနီးေနတာေၾကာင့့္လည္း ေလယာဥ္လက္မွတ္ ယန္း ၈ ေသာင္း ေပးရတာပါ။ ခရီးသြားနည္းတဲ့ အခ်ိ္န္ေတြ ဆုိရင္ေတာ့ ေစ်းပုိသက္သာပါတယ္။ က်မတုိ႔က သၾကၤန္အျပီးေလာက္ ျပန္တာဆုိေတာ့ Osaka ကေန Bangkok ကုိ ေလယာဥ္လက္မွတ္ သိပ္မခက္ေပမယ့္ Bangkok ကေန ရန္ကုန္ကုိ လက္မွတ္ရဖုိ႔ ခက္တယ္။

ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ျပီးေတာ့မွ ၂ ဘက္ေဆြမ်ိဳးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ ၀ယ္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ရတယ္။ ေနာက္ျပီး ျပန္ဖုိ႔ အထုတ္အပုိးျပင္ဆင္ရင္း အိမ္မွာလည္း သိမ္းစရာရွိတာ သိမ္းဆည္းခဲ့ရေသးတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ Osaka ကေန ဧျပီလ ၂၂ ရက္ ည သန္းေခါင္္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ ေလယာဥ္ စထြက္ျပီး ဘန္ေကာက္အထိကုိ ၅ နာရီ ခြဲေလာက္ စီးရတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ Breakfast ဆုိျပီး မနက္ ၂ နာရီေလာက္ အိပ္ယာက အတင္း ႏုိးေကၽြးလုိ႔ စိတ္တုိမိတာက လြဲရင္ က်န္တာ အားလုံး အဆင္ေျပပါတယ္။ Bangkok ကုိ မနက္ ၄ နာရီ ေလာက္ေရာက္ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္အခ်ိန္ မနက္ ၇ နာရီမွာ ရန္ကုန္ကုိျပန္မယ့္ ေလယာဥ္ ဆက္စီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ ေဇာေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းတယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္မိဘူး။ သိပ္မၾကာခင္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့မွာဆိုျပီး ေပ်ာ္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ဧျပီ ၂၂ ရက္ မနက္ ၈း၄၅ မွာ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကုိ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

*****

က်မတုိ႔ ရန္ကုန္က ထြက္လာေတာ့ ေလဆိပ္အေဆာက္အဦးအသစ္က ေဆာက္လက္စ ၾကီးပါ။ အခုျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဆာက္ျပီးသြားတဲ့ ေလဆိပ္အသစ္ၾကီးက ဆီးၾကိဳေနပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေဆာက္အဦးအသစ္ၾကီးကုိ ျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲ အျမင္ဆန္းေနသလုိပဲ။ ဘယ္က ဘယ္လုိ သြားရမွန္းမသိလုိ႔ သူမ်ားေတြ သြားတဲ့ေနာက္ ေရာေယာင္ျပီး ခပ္သြက္သြက္ လိုက္သြားလိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ immigration မွာ ၀င္တန္းစီရတာေပါ့။ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကုိ ျပင္ဆင္ျပီး ယူလာခဲ့ေပမယ့္ immigration နဲ႔ custom ကုိေတာ့ အေပးအကမ္းေလးေတြနဲ႔ ထုံးစံအတုိင္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ စနစ္ေတြကေတာ့ အရင္အတုိင္းပါပဲ ဘာမွ မေျပာင္းဘူး။ ၈း၄၅ မွာ ထုိင္းေလယာဥ္ဆုိက္ျပီး immigration မွာ က်မတုိ႔ ေစာင့္ေနရတုန္းရွိေသးတယ္ ေနာက္ထပ္ ၉း၀၀ မွာ MAI စင္ကာပူေလယာဥ္ထပ္ဆုိက္ေတာ့ လူေတြ တန္းစီေနတာ immigration ေရာ baggage claim လုပ္တဲ့ေနရာမွာေရာ က်ိတ္က်ိတ္တုိးပဲ။ ၁ နာရီနီးပါး ေစာင့္လိုက္ရျပီးေတာ့မွ က်မတုိ႔ရဲ႕ ပစၥည္းထုပ္ေတြ ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကုိယ့္အထုပ္ကုိယ္ဆြဲလို႔ Taxi ငွားျပီး ေလဆိပ္ၾကီးထဲကေန ခပ္သြက္သြက္ ပဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ မိသားစုက ေစာင့္ေနမွာဆုိေတာ့ အိမ္အျမန္ ျပန္ေရာက္ခ်င္ျပီေလ။

စက္တင္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၀၉

I'm back

Blog မွာ စာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာေနျပီ။ သိပ္မၾကာေသးပါဘူးေနာ္ ၅ လ ေလာက္ပါပဲ။ Blog မေရးျဖစ္ေတာ့ ဘာေတြ လုပ္ေနလဲ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲလုိ႔ ထင္ၾကမွာပဲ။ ဒီ ၅ လ အတြင္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားလည္း မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းပါတယ္္။ ရုံးအလုပ္ရယ္၊ အိမ္အလုပ္ရယ္နဲ႔ တေန႔ တေန႔ လုံးလည္လိုက္ေနတာပါပဲ။ Blog မေရးျဖစ္ေတာ့ အခ်ိန္ပုိေတြ ထြက္လာတာ အမွန္ပဲ။ ရန္ကုန္က သယ္လာတဲ့ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြ ဖတ္လိုက္၊ ျမန္မာ ရုပ္ရွင္၊ ဗီြဒီယုိကားေတြ ၾကည့္လုိက္နဲ႔ ဇိမ္ကုိ က်ေနတာပဲ။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္စားခ်င္တဲ့ ဟင္းခ်က္နည္းကုိ Blog ေတြမွာ ရွာဖတ္ရင္း စမ္းခ်က္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဂိမ္းေသးေသးေလးေတြ ေဆာ့တယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။ တခါတေလလည္း ဟုိနား ဒီနားေလွ်ာက္လည္ျပီး ေစ်း၀ယ္ထြက္တာမ်ိဳး လုပ္တယ္။ စေနေန႔မွာ ဂ်ပန္ေက်ာင္းလည္း မတက္ျဖစ္ေတာ့ ပိတ္ရက္ဆုိ အိမ္ထဲမွာပဲ အေနမ်ားျပီး အိမ္အလုပ္နဲ႔ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ လုပ္လိုက္၊ စားခ်င္တာ လုပ္စားလိုက္နဲ႔ ၅ လဆုိတဲ့ အခ်ိန္က ခဏေလးလုိပဲ။ Blog မေရးေတာ့ အိမ္က Editor ၾကီးလည္း အခ်ိန္ေတြ ပုိျပီး ဂိမ္းပုိေဆာ့ရတာေပါ့။ သူကေတာ့ က်ိတ္ျပီး ၀မ္းသာေနမွာ။

စာ မေရးခ်င္လုိ႔သာ မေရးျဖစ္တာ Blog ပိတ္ဖုိ႔ေတာ့ စိတ္မကူးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေအာ္လည္း မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ျငိမ္ေနတာေပါ့။ Blog မေရးျဖစ္ေပမယ့္ Blog ေတြေတာ့ အားရင္ အားသလုိ လည္ျဖစ္ပါတယ္။ Comment မေရးမိတာလည္းရွိတယ္။ ေရးခဲ့တာလည္းရွိတယ္။ ကုိယ္ဖတ္ေနက် Blog List မွာ အသစ္တင္တဲ့ Blog တုိင္းကုိေတာ့ ပုံမွန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ တျခား စိတ္၀င္စားစရာ Blog ေတြ႕ရင္ ဖတ္ျဖစ္လိုက္တာပါပဲ။

Blogspot ကုိ မ၀င္ျဖစ္တာ ၾကာေတာ့ အခု ပုိ႔စ္တင္တာေတာင္ လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ Blog နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လုပ္ရမယ့္ အေၾကြးေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ Banner ေျပာင္းဖုိ႔ရွိတယ္။ ေနာက္ျပီး မမတန္ခူး ေရးခုိင္းတဲ့ ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေရးေပးဖုိ႔ ရွိတယ္။ ေရးခုိင္းတဲ့ အမကေတာင္ ေမ့ေနေလာက္ျပီ ထင္တယ္။ အရင္ပုိ႔စ္က comment ေတြေတာ့ မျပန္ေတာ့ဘူး။ ၾကာပဲ ၾကာလွေနျပီဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ အားလည္းနာတယ္ ခင္လည္း ခင္တယ္။ Favorite List က ျပင္ျပီးသြားျပီ။ ေနာက္ရက္ေတြမွပဲ စာျပန္ေရးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး စာအသစ္တင္ပါ့မယ္လုိ႔....

စက္တင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၀၉

၀ါသနာ

မတန္ခူး က “၀ါသနာ”ဆုိျပီး tag ထားတာ ၾကာလွေပါ့။ ေရးလက္စကလည္း တစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႔ တင္ ရပ္ေနတာ ဆက္မေရးျဖစ္ဘူး။ အခုတေလာ အလုပ္တအား မ်ားျပီး စိတ္ရႈတ္ လူရႈတ္ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ မတန္ခူးေရ တကူးတက ေရးခိုင္းတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး နဲ႔ ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္ sorry ပါ အမ။

က်မ ငယ္ငယ္က အရုပ္ပုံ ကာတြန္းပုံေတြ ဆြဲတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္မွာ ပုံေတြ ဆြဲထားတာ အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲဒီလုိမွ မလုပ္ရရင္ ေတဇတုိ႔ မုိးေသာက္ပန္းတုိ႔က ကာတြန္းပုံေတြ ကူးဆြဲတယ္။ ၾကာေတာ့ စာအုပ္က စာရြက္ေတြ သိသိသာသာကုိ ပါးလာတာ၊ အေမသိေတာ့ ေက်ာင္းစာရြက္ေတြ ဆုတ္ရပါ့မလား ဆုိျပီး အရုိက္ခံရတာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အရိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္တာေရာ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ လုံးလည္လိုက္ေနတာေရာ ပုံဆြဲခ်င္တဲ့ စိတ္လည္း ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ အခုထိပဲ။

ေနာက္ျပီး မိန္းကေလး ပီပီ စက္ခ်ဳပ္၊ သုိးေမြးထိုး၊ တက္တင္းထုိးေတြလည္း လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ၁၀ တန္းေအာင္ျပီးသြားေတာ့ ဓမၼေစတီလမ္းက အိမ္တြင္းမႈေက်ာင္းမွာ ၃ လ သင္တန္း သြားတက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပန္းထုိး၊ အက်ၤီခ်ဳပ္တာေတြကုိ သင္ေပးတာပါ။ အဲဒီေက်ာင္းက ျပီးသြားေတာ့လည္း စက္ခ်ဳပ္သင္တန္း ၂ ခုေလာက္ အျပင္မွာ တက္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္လုံးအားနည္းတာေၾကာင့္ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့တာ အခုထိပဲ။ သုိးေမြးထုိးတာကုိေတာ့ အခုထိလည္း လုပ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အခ်ိန္ေတြပုိေနမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးဆုိရင္ ျပန္လုပ္ရင္ လုပ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

စာေရးတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ပထမဆုံးမ်ား ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္မွာလည္း ေရးဖူးတယ္ေလ။ စာ စ ေရးဖူးတာ ရုပ္ရွင္မင္းသား လြင္မုိးကုိ ေ၀ဖန္တဲ့ စာ ပဲ ေရးဖူးတာ။ က်န္တာ ဘာမွ မေရးဖူးဘူး။ အခု Blog ေတြ ေပၚလာေတာ့ ကုိယ္ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေရးလုိ႔ရ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရတာမုိ႔ Blogspot ၾကီးကုိေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။ စာကေတာ့ အားရင္ အားသလုိ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာေရးရတာက အခ်ိန္ေပးရျပီး စာဖတ္တာကေတာ့ သိပ္အခ်ိန္ေပးစရာ မလုိဘူး။ တခုခုကုိ ေစာင့္ေနရမယ္ဆုိလည္း စာဖတ္ေနလိုက္တာပဲ။ ရုံးမွာ ထမင္းစားရင္းလည္း ဖတ္တာပဲ။ ညဘက္ အိပ္ယာ မ၀င္ခင္လည္း ဖတ္ျဖစ္တာပဲ။ ရုံးပိတ္ရက္ ဘယ္မွ သြားစရာ မရွိလည္း ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႕ခ်ျပီး စာထုိင္ဖတ္ေနတာပဲ။ နည္းပညာ စာေပ ေတာ့ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ အမ်ားဆုံး ဖတ္ျဖစ္တာက ျမန္မာ Blog နဲ႔ သတင္း website ေတြပဲ အဖတ္မ်ားတယ္။ ျပီးေတာ့ ဂ်ပန္ Blog ၂ ခု ၃ ခုေလာက္ကုိ ဘာသာျပန္ျပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ တျခား ဂ်ပန္လုိေရးထားတဲ့ အထဲက ကုိယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေလးဆုိလည္း Print ထုတ္ျပီး ဖတ္လိုက္တာပါပဲ။ ပုံေသေတာ့ မရွိပါဘူး။

အရင္တုန္းက မလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာက ပန္းအလွျပင္တာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ပန္းအလွျပင္တာကုိ အရမး္သင္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ သင္တန္းတက္မယ္လုိ႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ စိတ္ကူးဖူးတယ္။ သင္တန္းေတြလည္း စုံစမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ အေျခအေန မတိုက္ဆုိင္လုိ႔ ဘာသင္တန္းမွ မတက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခု ဒီေရာက္ေတာ့မွ ရုံးက ပန္းအလွျပင္တာ ၀ါသနာပါတဲ့ သူေတြ စုျပီး Flower Arrangement club ေထာင္ထားလုိ႔သာ ပန္းအလွျပင္တာကုိ လုပ္ခြင့္ရတာ။ ဒီမွာလည္း ပန္းအလွျပင္တာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး Professional သင္တန္းေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းၾကီးတာေၾကာင့္ေရာ ဘာသာစကား အခက္အခဲလည္း ရွိေသးတာဆုိေတာ့ သီးျခား သင္တန္းအေနနဲ႔ တက္ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။

အခ်က္အျပဳတ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အသစ္အဆန္း ခ်က္ၾကည့္ စမ္းသပ္လုပ္ၾကည့္ရတာကုိ ေပ်ာ္တယ္။ အမ်ားၾကီးလည္း မစမ္းသပ္ျဖစ္ပါဘူး။ Blog ေတြ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ျပီး ဟင္းခ်က္နည္း အသစ္ေတြ႕ရင္ စမ္းခ်က္ၾကည့္လိုက္တာပဲ။ ေကာင္းတာလည္း ရွိ၊ ပ်က္တာလည္း ရွိ၊ လႊင့္ပစ္ရတာလည္း ရွိေပါ့။ ဟုိတေလာကေတာင္ တုိဖူး စမ္း က်ိဳၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး။ အရင္ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက စားခ်င္တာ အလြယ္တကူ ၀ယ္စားလုိ႔ရေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ ျပင္ပ ေရာက္ေနေတာ့လည္း ခ်က္ျပဳတ္တာက အလုိလုိ ၀ါသနာ ပါလာရေတာ့တာပဲ။ မပါလည္း အငတ္မွ မေနႏုိင္တာကုိး။ အခုဆုိ ျမန္မာ ဟင္းခ်က္ Blog ေတြ မ်ားလာလုိ႔ ဟင္းခ်က္ရတာ ပိုေတာင္ ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းလာေသးတယ္။

“၀ါသနာ” ဆုိတာ အားလပ္ခ်ိန္မွာ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ လုပ္ရင္း စိတ္ နဲ႔ ကိုယ္ ကုိ အပန္းေျဖျခင္းပဲ လုိ႔ လက္ခံထားတယ္။ အေပၚမွာ ေရးထားခဲ့တာေတြက က်မရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္မွာ လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာေတြနဲ႔ လုပ္ေနဆဲအေၾကာင္းေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်မရဲ႕ ၀ါသနာေတြလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတာေပါ့။ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့လည္း အိပ္ေနလိုက္တာပါပဲ။ အဓိကေတာ့ စိတ္ နဲ႔ ကုိယ္ ကုိ အပန္းေျပဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။


စာၾကြင္း။

Blog ကုိ လာလည္က်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကုိ အလည္ျပန္ဦးမယ္။ ၃ ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ေနျဖစ္လိမ့္မယ္။ ျမန္မာျပည္ကေန Blog ကုိ update လုပ္ႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလဆိပ္ မဆင္းခင္ေလး ကမန္းကတမ္း ႏႈတ္ဆက္ျပီး အသိေပးရတာ။ ေတာ္ၾကာေန ေလဆိပ္သြားေတာ့မွာ။ ေနာက္လမွ ျပန္ေတြ႕မယ္ေနာ္။

အားလုံးပဲ တာ့တာ..


ဧျပီ ၂၁၊ ၂၀၀၉။

Flower Arrangement - Mar 19, 2009

အခုလ ၁၉ ရက္ေန႔တုန္းက ရုံးမွာ ပန္းအလွျပင္ပြဲ တစ္ခါ ထပ္လုပ္ပါတယ္။ ရုံးအေနနဲ႔ဆုိ ၂၉ ၾကိမ္ေျမာက္ ျဖစ္ျပီး ၂၀၀၉ ခုႏွစ္အတြက္ ပထမဆုံး ပန္း အလွျပင္တာလုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရတာေပါ့။ ဒီတစ္ေခါက္ ပန္းအုိးထုိးတာက Easter အတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ပန္းျပင္ၾကတာ။ ပါ၀င္တဲ့ ပန္းေတြက ပုံမွာ ျပထားသလုိပါပဲ။ အဂၤလိပ္လုိ ပန္းနာမည္ေတြမုိ႔ ျမန္မာလို ဘယ္လုိ ေခၚမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ အခုတစ္ခါ ပန္းျပင္တာက အ၀ါေရာင္ပန္းေတြကုိ အဓိက ထားျပီး ေဘးကေန သစ္ရြက္ အစိမ္းေတြကုိ ရံျပီး ထုိးရတာ။

Ranunculus - ラナンキュラス
Sweet Pea -スイートピー
Pittosporum tenuifolium - ピットスポルム
Marigold - マリーゴールド
Marguerite -マーガレット
Nigella - ニゲラ
Spiraea cantoniensis -コデマリ
ငွက္ရုပ္ - 鳥ピック


ပန္းျပင္ဖုိ႔အတြက္ ပါ၀င္တဲ့ ပန္းနဲ႔ ပစၥည္းေတြပါ။

စစခ်င္း ေရစိမ္ထားတဲ့ အုိေအစစ္ ေဖာ့တုံးကုိ ပန္းအုိးအလယ္မွာ ထည့္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး အေပၚကေန ငွက္သုိက္ပုံစံျဖစ္ေအာင္ အုန္းဆံမွ်င္လုိ အမွ်င္ျဖဴျဖဴေလးေတြ တင္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီအေပၚမွာမွ သစ္ခက္စိမ္းေတြကုိ ေကြးျပီး ကုိယ္လုိသလုိ ပုံေဖာ္ယူရတာပါ။ က်မတုိ႔ကုိ သင္ေပးတဲ့ ဆရာမကေတာ့ သစ္ခက္ေတြကုိ အသည္းပုံေလး ျဖစ္ေအာင္ ပုံေဖာ္ယူတယ္။ က်မကေတာ့ အ၀ုိင္းကြင္းေလး ၃ ခုကုိ ဆက္ေနတဲ့ပုံစံ လုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အရင္ဆုံး သစ္ခက္ကုိ ကုိယ္ လုိသေလာက္ ျဖတ္ယူလိုက္တယ္။ သစ္ကုိင္းအစ တဖက္ကုိေတာ့ ေဖာ့တုံးမွာ အရင္ ထုိးစုိက္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးမွ အဖ်ားပုိင္းကုိ ျပန္ေကြးယူရင္း ျပဳတ္မထြက္ေအာင္ နန္းၾကိဳးကုိ ကလစ္ပုံစံ လုပ္ျပီး ေဖာ့ထုံးမွာ ထုိးစိုက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳး အ၀ုိင္းေလး ၃ ခု ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူလိုက္တာပါ။

အဲဒီ အဆင့္ျပီးရင္ အေပၚကေန ပန္းေတြကုိ ကုိယ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သလုိ ျပင္ယူရတာ။ က်မ လုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းအုိးက အလယ္မွာ အ၀ါေရာင္ ပန္းေတြကုိ အရင္ စုိက္တယ္။ ေဘးကေန ခရမ္းေရာင္ Sweet Pea လုိ႔ေခၚတဲ့ ပန္းေတြနဲ႔ ရံျပီးထုိးစုိက္ ပါတယ္။ အဲဒါေတြ ျပီးျပီဆုိရင္ အစိမ္း နဲ႔ အျဖဴစပ္ၾကား သစ္ခက္ကုိ အခက္ေသးေလးေတြ ျဖတ္ျပီး လြတ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ လိုက္ျဖည့္လုိက္တာပါပဲ။ ငွက္ရုပ္ေလးကုိေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွ စုိက္လိုက္တာ။ သေဘာကေတာ့ ငွက္သုိက္ေပၚမွာ ငွက္ကေလး ရွိတယ္ဆုိတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး ျပင္ယူတာပါ။

ဒီတစ္ခါ ပန္းထုိးရတာ ေအာက္ဆုံးမွာ ငွက္သုိက္ လုပ္ထားတဲ့ အမွ်င္ေတြ ရွိေနေတာ့ ပန္းထုိး စိုက္လိုက္ရင္ ေဖာ့တုံးကုိ မထိပဲ ခဏခဏ ျပန္ျပင္ထုိးရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပန္းခက္ေတြ က်ိဳးတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး ပန္းေတြ မ်ားေတာ့ လႊင့္ပစ္ရမွာလည္း ႏွေျမာတယ္။ ပန္းေတြလည္း အကုန္လုံး ပါေအာင္ဆုိျပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပင္ယူတာ ေနာက္ဆုံး ေအာက္က ပန္းအုိးေလး ရလာတာပါပဲ။

ဒီပန္းအုိးက က်မ ျပင္ထားတာပါ။


ဒီပန္းအုိးကေတာ့ ဆရာမ ျပင္ေပးထားတာ။

မတ္လ ၂၄၊ ၂၀၀၉။