*”ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းစာအုပ္” မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆုိတာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး လက္ထက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ ဘုရားပါ။ ေရႊက်င္ဂုိဏ္းကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊဘုိျမိဳ႕နယ္အတြင္း ေရႊက်င္ရြာဇာတိျဖစ္လုိ႔ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္လုိ႔ ေခၚၾကတာပါ။ ပဲခူးတုိင္း ေရႊက်င္ျမိဳ႕က ေရႊက်င္မဟုတ္ပါဘူး။
ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ဘ၀သမုိင္းကုိ ၾကည့္ရင္ အၾကည္ညိဳရဆုံး ေတြ႔ရတာက ၀ိနည္း ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ အထူးေလးစားေစာင့္ထိန္းတာပါပဲ။ ဆရာေတာ္ ၀ိနည္း ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ ေစာင့္ထိန္းပုံကေတာ့ သာသနာ၀င္မွာ စာတင္ရတဲ့ အထိပါပဲ။
ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ၀ိနည္း ကုိယ္က်င့္သိကၡာပုိင္းေလးေတြကုိပဲ အဓိကထား ေရးသြားခ်င္ပါတယ္။
ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ မိဘေဆြမ်ိဳးအရင္း မဟုတ္ရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖိတ္မထားရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြဆီမွာ အလွဴခံခြင့္၊ ေတာင္းခံခြင့္ မရွိပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ အလွဴခံျဖစ္မယ္၊ ေတာင္းခံျဖစ္မယ္ဆုိရင္ အညာတက ၀ိညတၱိသိကၡာပုဒ္အရ နိႆဂၢိပါစိတ္ အာပတ္သင့္ပါတယ္။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရား ငယ္စဥ္က ဆရာေတာ္က ဒီသိကၡာပုဒ္ကုိ အာ႐ုံျပဳျပီး ပစၥည္းလုိအပ္ရင္ အေမဆီကုိပဲ ေတာင္းပါတယ္၊ အေဖဆီကုိ လုံး၀မေတာင္းပါဘူး။
အေမနဲ႔ အေဖမွာ အေမကေတာ့ ကုိယ္တုိင္ေမြးတာဆုိေတာ့ အေမစစ္တာ က်ိန္းေသပါတယ္။ အေဖစစ္ဖုိ႔က်ေတာ့ မက်ိန္းေသေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တကယ္လုိ႔ အေမလုပ္တဲ့သူက ေလာ္မာခဲ့ရင္ အေဖ လုံး၀ မစစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေဖမစစ္ရင္ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္တဲ့အတြက္ မေတာင္းေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္းရင္ အာပတ္သင့္ေတာ့မွာပါ။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ဆရာေတာ္ဘုရားက ေဆြမ်ိဳးက်ိန္းေသစစ္တဲ့ အေမဆီကုိပဲ ေတာင္းတာပါ။
အေဖစစ္ မစစ္ သံသယျဖစ္ျပီး အေဖကို မေတာင္းေတာ့ အေဖလုပ္သူ ဒကာၾကီးက ရယ္ရအခက္၊ ငုိရအခက္ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖလုပ္သူ ဒကာၾကီးက -
“ေမာင္ပဥၥင္းရယ္ ... အေဖစစ္ မစစ္ သံသယျဖစ္ေနရင္ ေမာင္ပဥၥင္း ဒကာမၾကီးကုိသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ့။ ဒီလုိမ်ိဳး သံသယျဖစ္ရတယ္လုိ႔ တပည့္ေတာ္ေတာ့ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး” လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားလုိက္ပါတယ္။
တစ္ခါမွာလည္း မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီးက ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ အပါအ၀င္ ဆရာေတာ္တခ်ဳိ႕ကုိ ေျမာက္ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကုိ ပင့္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြ ေျမာက္ဥယ်ာဥ္ကုိ ေရာက္လာေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္းၾကီးကေတာ့ ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ေတြက ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္း အေညာင္းေျပ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈ ေတာ္မူၾကပါတယ္။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားလည္း ေနရာကထျပီး ေလွ်ာက္ရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္အေရာက္မွာ သစ္ကုိင္းတစ္ကုိင္းကုိ လွမ္းကိုင္ျပီး ရပ္ေနလိုက္ပါတယ္။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ သစ္ကုိင္းကုိ ကုိင္ထားဆဲမွာပဲ မင္းတုန္းမင္းၾကီးက ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က ကုိင္ထားတဲ့သစ္ကုိင္းကုိ လုံး၀ မလႊတ္ပါဘူး။ ကုိင္ျမဲတုိင္းပဲ ကုိင္ထားပါတယ္။ လက္တစ္ဖက္ ေျမွာက္ထားတာဆုိေတာ့ ခ်ိဳင္း (ဂ်ိဳင္း) ေမႊးေတြက အထင္းသား ေပၚေနပါတယ္။ ေပၚေနေပမယ့္ ဆရာေတာ္က လက္ကုိ လုံး၀ ျပန္မ႐ုပ္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ဘယ္လုိေျပာသလဲဆုိေတာ့ “ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က မင္းတုန္းမင္းၾကီးကုိ ခ်ိဳင္း (ဂ်ိဳင္း) ေမႊးေတြ လွစ္ျပလိုက္တာလား” လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က မဟာနိေဒၵသပါဠိေတာ္လာ ၾကည္ညိဳမႈကုိ ေရွး႐ႈျပီး ဣရိယာပုထ္ကုိျပဳျပင္ျခင္း ကုဟနပုဂၢိဳလ္ မျဖစ္ေအာင္ ေနျမဲအတုိင္း ေနလုိက္တာပါ။ လာဘ္လာဘကုိ ေတာင့္တျပီး သူတစ္ပါး ၾကည္ညိဳေအာင္ ဣရိယာပုထ္ကုိ ျပဳျပင္ရင္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ ကုဟနပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါတယ္။
ကုဟန ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲလုိ႔ရတဲ့ ပစၥည္းဟာလည္း သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ရတဲ့ ပစၥည္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရတဲ့ ပစၥည္းကုိ သုံးခဲ့ရင္ အာဇီ၀ ပါရိသုဒၶိသီလ ပ်က္ပါတယ္။ ဒါကုိေတြးျပီး ဆရာေတာ္က ဣရိယာပုထ္ကုိ မျပင္ဘဲ ေနလုိက္တာပါ။
မင္းတုန္းမင္းၾကီးဟာ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကုိ အေတာ္ၾကည္ညိဳတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္က ရာဇ၀လႅဘအျဖစ္ကုိ အထူးပဲ ေရွာင္ရွားေစာင့္စည္းပါတယ္။ ရာဇ၀လႅဘဆုိတာ မင္းႏွင့္ကၽြမ္း၀င္သူလုိ႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေတြဟာ ရာဇ၀လႅဘကုိ အျပစ္တစ္ခုလုိ သေဘာထားျပီး ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ရွားေလ့ရွိၾကပါတယ္။
တစ္ခါမွာလည္း မင္းတုန္းမင္းၾကီးက အမတ္တစ္ေယာက္ကုိ လႊတ္ျပီး ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားထံ ဆြမ္းစား ပင့္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ဆြမ္းစားပင့္သူအမတ္ ဆရာေတာ္ဘုရားဆီ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က သကၤန္း႐ုံေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ပင့္သူအမတ္ကလည္း “ဆရာေတာ္ဘုရား ေရေျမ႕ရွင္္ မင္းတရားၾကီးက နန္းေတာ္ကုိ ဆြမ္းစားႂကြဖုိ႔ ပင့္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္ ဘုရား”လုိ႔ ကဗ်ာကယာ ေလွ်ာက္လိုက္ရပါတယ္။ ေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။ သကၤန္း႐ုံျပီးေတာ့ သပိတ္လြယ္ျပီး ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းသြားပါတယ္။
လာပင့္သူအမတ္ကလည္း ေနာက္ကေန အသာလိုက္ၾကည့္ေတာ့ မႏၲေလးေတာင္ေျခက အဖုိးအုိ အဖြားအုိ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တဲထဲကုိ ႂကြသြားတာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။
အမတ္လုပ္သူလည္း ျပန္လာျပီး မင္းတုန္းမင္းၾကီးကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာရပါေတာ့တယ္။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားဟာ ရာဇ၀လႅဘအျဖစ္ကုိ အထူးေရွာင္ရွားတယ္ဆုိေပမယ့္ တကယ္ လုိအပ္လာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ မင္းတုန္းမင္းၾကီးကုိ တကူးတက သြားေတြ႔ပါတယ္။
တစ္ခါမွာေတာ့ ထန္းပင္ရင္းတုိက္ေန ကသာစား မင္းသားေလးရဲ႕ အကၤ်ီီကုိ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ၀တ္သြားတဲ့အတြက္ ဒါကုိ အေျခခံျပီး မလုိသူေတြက ပုန္ကန္ျခားနားလိမ့္မယ္ဆုိျပီး ကုန္းတိုက္စကား ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ထန္းပင္ရင္းတုိက္သား ဦးဓမၼသာမိ အပါအ၀င္ ဘုန္းၾကီးသုံးပါးကုိ ၾကံရာပါဆုိျပီး ဖမ္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ နံနက္ (၁၀)နာရီမွာ ကြက္မ်က္ဖုိ႔လည္း တစ္ခါတည္း အမိန္႔ခ်လုိက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ မတၱရာဆရာေတာ္၊ မင္းတဲဆရာေတာ္၊ မႏၲလာဆရာေတာ္ တုိ႔က “ေမာင္ေရႊက်င္ဆီသြားပါဟ”ဆိုျပီး ဘုန္းၾကီး မၪၨဴကုိ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
ဘုန္းၾကီးမၪၨဴက ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ရဲ႕တူ ကုိရင္ရာဓကုိ ေခၚျပီး ညတြင္းခ်င္းပဲ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆီ သြားပါတယ္၊ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆီ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ည (၁၀)နာရီ ထုိးေနပါျပီ။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ကုိ ျဖစ္စဥ္ေလွ်ာက္ျပေတာ့ “အင္း... အင္း ကုိယ္က်ိဳးနဲလုိ႔၊ ကုိယ္က်ိဳးနဲလုိ႔၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ၊ ေျပာေတာ့ သာသနာ့ ဒါယကာ၊ သာသနာ့ ဒါယကာနဲ႔၊ သံဃာေတြသတ္ပစ္ရင္ ရာဇ၀င္ရုိင္းေတာ့ မွာပဲ။ ကုိင္း ... ခုေတာ့ မုိးခ်ဳပ္ျပီ၊ ျပန္ၾကဦး။ မနက္မွ ႂကြခဲ့မယ္”လုိ႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။
မနက္ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားက နန္းေတာ္ကုိ ႂကြျပီး ဘုန္းၾကီးသုံးပါးကုိ လႊတ္ေစပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မင္းတုန္းမင္းၾကီးကုိလည္း ျမည္တြန္ ဆုံးမျပီး ၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ရိကၡာထက္ ကုိယ္က်င့္တရားကုိပဲ တစ္သက္လုံး ငဲ့ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြကို ဖ်က္လုိ႔မရတဲ့ အကၡရာေတြနဲ႕ သမုိင္းမွာ ကမၸည္းထုိးထားၾကပါတယ္။ သာသနာတည္ေနသေရြ႕ ဒီကမၸည္း အကၡရာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တာေတြကုိ လုပ္ျပီး၊ ေရွာင္သင့္ ေရွာင္ထုိက္တာကုိ ေရွာင္ရွားေလ့ရွိပါတယ္။
******
စေဇဓနံ အဂၤ၀ရႆ ေဟတု၊
အဂၤ ံ စေဇ ဇီ၀ိတံ ရကၡမာေနာ။
အဂၤ ံဓနံ ဇီ၀ိတၪၥာပိ သဗၺံ၊
စေဇ နေရာ ဓမၼမႏုႆရေႏၲာ။
ဒီဂါထာေလးက ငါးရာ့ငါးဆယ္ မဟာသုတေသာမ ဇာတ္ကလာတဲ့ ဂါထာေလးပါ။ စြန္႔ရမယ့္အရာ အဆင့္ဆင့္ကို ျပထားတာပါ။
ပထမအဆင့္က လက္ေျခစတဲ့ အဂၤါနဲ႔ ပစၥည္း၀တၴဳ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခုကုိ စြန္႔ဖုိ႔ၾကံဳလာရင္ ပစၥည္း၀တၴဳ ကုိ စြန္႔လိုက္ပါတဲ့။
ဥပမာ လမ္းမွာ လူဆိုး ဓားျပေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ခႏၶာကုိယ္ကုိ အနာမခံပါနဲ႔။ ပစၥည္း၀တၴဳကုိ စြန္႔လိုက္ဖုိ႔ပါ။ ပစၥည္း၀တၴဳဆုိတာ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ရွာလုိ႔ ရပါတယ္။
ဒုတိယအဆင့္က အသက္နဲ႔ လက္ေျခစတဲ့ အဂၤါ တစ္ခုခု စြန္႔ဖုိ႔ ၾကံဳလာရင္ လက္ေျခကုိ စြန္႔လိုက္ပါတဲ့။
ဥပမာ ေရာဂါ တစ္ခုခုျဖစ္လုိ႔ ေဆး႐ုံတက္ရတဲ့အခါ ကုိယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုဟာ ပ်က္စီးေနတဲ့အတြက္ စြန္႔ဖုိ႔ၾကံဳလာရင္ အသက္ကုိငဲ့ျပီး ခႏၶာကုိယ္အစိတ္အပုိင္းကုိ စြန္႔ရပါမယ္။
တတိယအဆင့္က ကုိယ္က်င့္သိကၡာပ်က္စီးဖုိ႔ အခြင့္ၾကံဳလာရင္ ပစၥည္းဥစၥာ အဂၤါေျခလက္ အားလုံး စြန္႔လိုက္ပါ။ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိေတာ့ လုံး၀ မစြန္႔ပါနဲ႔တဲ့။ လူေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ သိကၡာကုိ ရိကၡာနဲ႔ မလဲဘူးဆုိတာ ဒီကလာတာပါ။
ေလာကၾကီးမွာ မက္ေမာစရာ အာ႐ုံေတြက အမ်ားၾကီးဆုိေတာ့ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ မက္ျပီး အာ႐ုံေနာက္ကုိ လိုက္သြားမိတတ္ၾကတာပါ။
ဆန္တစ္အိတ္၊ ဆီတစ္ပုံးနဲ႔လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ပုဆုိးတစ္ထည္ လုံခ်ည္တစ္ထည္နဲ႔လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ နာမည္တစ္လုံးအတြက္နဲ႔လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ေငြတစ္ေထာင္ တစ္ေသာင္း တစ္သိန္းနဲ႔လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာကုိ လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။
အဲဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ လူကမေသေသးေပမယ့္ ကုိယ္က်င့္တရားကေတာ့ ေသသြားပါျပီ။ ကုိယ္က်င့္တရားေသေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ သူ႔ရဲ႕ ၀တၴဳ ပစၥည္းအရွိန္ေတြေၾကာင့္ အျပင္ပန္းက ျပံဳးျပဆက္ဆံေနရေပမယ့္ “ရိကၡာနဲ႔ သိကၡာလဲသူၾကီး၊ ကုိယ္က်င့္တရားေသေနသူၾကီး၊ ဘုရားအလုိတုိင္း မေနတဲ့သူၾကီးရယ္”လုိ႔ ရင္ထဲကေတာ့ ေျပာေနၾကမွာပါ။
ကုိယ္က်င့္သိကၡာန႔ဲ လဲျပီး ရတဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ အပူစာေတြပါ။ ကုိယ့္ကံ၊ ကုိယ့္ဉာဏ္၊ ကုိယ့္ေခၽြး၊ ကုိယ့္ေသြးနဲ႔ ရင္းျပီး ရတဲ့ပစၥည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘ၀ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏုိင္ပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး လုိအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနရမွာပါ။
ျမတ္စြာဘုရားက ကုိယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္ယွဥ္လာရင္ေတာင္ အသက္ကုိ စြန္႔ရမယ္။ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔ရဘူးလုိ႔ ေဟာထားတာဆုိေတာ့ ပစၥည္း၀တၴဳဆုိရင္ ေျပာစရာေတာင္ မလုိေတာ့ပါဘူး။
ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေပမယ့္ ဗုဒၶရဲ႕ အဆုံးအမကုိ မခံယူဖူးေပမယ့္ ကမၻာ့ရာဇ၀င္မွာ ကုိယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္နဲ႔ ယွဥ္လာရင္ အသက္ကုိပဲ စြန္႔သြားၾကတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားၾကီးပါ။
ကုိယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္ကုိ လဲသြားတဲ့သူေတြကုိ ေနာင္က်န္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြက အဆင့္ဆင့္ေလးစားေနရဆဲပါ။ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာလည္း လက္ဆင့္ကမ္း ကမၸည္းထုိးလာခဲ့ၾကတာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။
ဒီလုိပါပဲ။ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ စြန္႔ျပီး ပစၥည္း၀တၴဳေတြေနာက္ လိုက္သြားတဲ့သူေတြကုိလည္း သမုိင္းစာမ်က္ႏွာမွာ ကမၸည္းတင္ထားၾကပါတယ္။
“ေသသြားေတာ့လည္း သိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ၊ သမုိင္းေတြ၊ ရာဇ၀င္ေတြ၊ ကမၸည္းေတြ လာေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔။ လက္ရွိပစၥဳပၸန္မွာပဲ ေကာင္းေကာင္းခံစားဖုိ႔ပဲ အေရးၾကီးတယ္”လုိ႔ ေျပာလာမယ္ဆုိရင္လည္း ကိုယ့္လုပ္ပုိင္ခြင့္နဲ႕ ကုိယ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရဲ႕ ေနာက္မွာ ကုိယ္ဉာဏ္မမီတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္ဆုိတာရယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားအလုိက် မဟုတ္ဘူးဆုိတာရယ္ေလးကုိေတာ့ သိထားသင့္ပါတယ္။
အျမင့္ဆုံးျဖစ္တဲ့ အသက္အထိ တင္ေျပာေနရေပမယ့္ အသက္နဲ႔ ယွဥ္ျပီး ျဖစ္ရတဲ့ အဆင့္အထိေတာ့ ျဖစ္ခဲၾကပါတယ္။ အျဖစ္မ်ားေနၾကတာက ပစၥည္း၀တၴဳေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ ရင္ဆုိင္ေနၾကရတာပါ။ ပစၥည္း၀တၳဳနဲ႔တင္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ စြန္႔စြန္႔ေနၾကေတာ့ တကယ္တမ္း အသက္နဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာင္ ခ်စ္တဲ့အသက္ကေလးကုိ ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ေတာ့မွာပါ။
ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ရခိုက္ေလးမွာ ရပ္တည္ခ်က္ မွန္ကန္ဖုိ႔ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ ပစၥည္း၀တၳဳေတြေၾကာင့္ ရပ္တည္ခ်က္ ယိမ္းယိုင္ျပီး ေတာင္ေတာင္အီအီေတြေျပာ၊ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြေရး၊ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ လုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဘ၀ရဲ႕ ကာလတစ္ခုမွာ ဓမၼရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကုိ ခံရပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကုိယ့္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ အမ်ားအက်ိဳးရွိမႈကုိေတာ့ ေရွ႕႐ႈဦးတည္ေနရပါမယ္။
တကယ္ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကုိ ရထားတာပါ။ ရခဲတဲ့ လူ႔ဘ၀ကုိ ရခိုက္ေလးမွာ တကယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကုိ လုပ္မိလိုက္ဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ အေရးအၾကီးဆုံး တကယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္က ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းပါပဲ။
၀ိပႆနာတရားကုိ တကယ္အားထုတ္လိုက္ရင္ ကိုယ္တစ္ခ်ိန္က အထင္ၾကီးခဲ့တဲ့ ပစၥည္း၀တၴဳေတြဟာ အလကားျဖစ္သြားပါျပီ။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ေရွ႕မွာ မသိလုိ႔ ေမ့လုိ႔ မွားခဲ့တာေတြေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့။ တရားဆုိတာ ေနာက္က်တယ္မရွိပါဘူး။ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ အဖုိးတန္ဆုံး အခ်ိန္ပါ။ သိတာနဲ႔ က်င့္ပစ္လုိက္ဖုိ႔ပါ။
၀ိပႆနာတရားသာ အားထုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ အားထုတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ကုိယ္ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆုိတာ အသိဉာဏ္ထဲမွာ အလုိလုိေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ သံသရာနဲ႔ ခ်ီေျပာရင္ ကုိယ္မခံစားဖူးတဲ့ စည္းစိမ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ စၾက၀ေတးမင္းစည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ ဘုရင့္စည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ မိဖုရားၾကီးစည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ သူေဌးၾကီး စည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြကုိ မမွတ္မိေတာ့လုိ႔သာပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ လူ႔ဘ၀ကုိ တကယ္ ရ ထားတာပါ။ တကယ္ ရ ထားခိုက္မွာ တကယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကေလးကုိ လုပ္ျဖစ္လိုက္ဖုိ႔ပါပဲေလ။
၁။ ေရႊက်င္နိကာယ သာသနာ၀င္
ေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ အရွင္ပ႑ိတေထရ္။
ဦးမာနီတသိရီဘိ၀ံသ
၁၅.၈.၂၀၀၅။
မွတ္ခ်က္ - ဤစာအုပ္ကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ Blog
တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
စက္တင္ဘာလ ၁၀၊ ၂၀၀၇။
2 comments:
မွတ္သားနာယူသြားပါတယ္။
က်မဘေလာ့ထဲ ေရႊပဲသီးနဲ႕ ဘိုစားပဲ ႐ိုမဂ်ိမွား႐ိုက္မိလို႕ ျပန္ျပင္ထားပါတယ္။
နုစံေရ..အခ်ိန္အခါနဲ႔သင့္ေလ်ာ္တဲ့..စာေလးပါ။ ေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ၾကီးအေၾကာင္း..သိပီး..ေလးစားၾကည္ညိုမိ တယ္။ ( ဟာ..ရန္ကုန္သူေတာ့..အပီေရးေနပီဆိုပီ..ဖတ္ ေနတာ..ေအာက္က်မွ..ရေ၀ႏြယ္ရဲ႕လက္ရာမွန္း သိတယ္ ..အဟိ)
Post a Comment