၀န္ထမ္းႏွင့္ နတ္ျပည္

*”ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းစာအုပ္” မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က သူေဌးၾကီးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူက “ေန႔တုိင္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေစရမယ္” လို႔ အဓိ႒ာန္ျပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကုိ အိမ္မွာ ဆြမ္းခံၾကြေစပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ဆြမ္းေလာင္းလွဴလာလိုက္တာ ကာလတစ္ခုမွာေတာ့ သူတုိ႔ ရပ္ကြက္ကုိ သူခုိးသူ၀ွက္ေတြ မၾကာခဏ လာလာကပ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇနီးလုပ္သူက အိမ္ျခံ၀င္းတံခါးကုိ အျမဲပိတ္ခိုင္းထားလုိက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဆြမ္းခံႂကြလာတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြက ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကုိ ၾကည့္ျပီး ျပန္လွည့္သြားၾကပါတယ္။ ပထမေတာ့ အိမ္ရွင္သူေဌးၾကီးက စီးပြားေရးအလုပ္ေတြနဲ႔ ႐ႈတ္ေနတဲ့အတြက္ သတိမထားမိပါဘူး။ တစ္ေန႔ အလုပ္အားတဲ့ရက္ သံဃာေတာ္ေတြ ႂကြမလာတာ ေတြ႔တာနဲ႔ အိမ္ရွင္ဇနီးကုိ ေမးၾကည့္ပါတယ္။

“ရွင္မေရ အိမ္မွာ သံဃာေတာ္ေတြေကာ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းခံႂကြရဲ႕လား”
“အခုတေလာ မႂကြျဖစ္ၾကပါဘူး”
“ဟင္... ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”
“အခုတေလာ ရပ္ကြက္မွာ သူခုိးေတြ ကပ္ကပ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္တံခါးကုိ အျမဲေသာ့ခတ္ထားရတယ္”
“အုိ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ေစာေစာက ေျပာေရာေပါ့။ ဆြမ္းဒါနကုသုိလ္ကေတာ့ မရလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆြမ္းေလာင္းႏိုင္ေအာင္ေတာ့ စီစဥ္ေပးပါဦးမယ္” အိမ္ရွင္သူေဌးၾကီးက အိမ္ရွင္မကုိ အဲဒီလုိေျပာျပီး သူနဲ႔သိကၽြမ္းတဲ့ လူငယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆီကုိ သြားပါတယ္။ လူငယ္ေလးကုိေတြ႔ေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျပီး
“ေမာင္ရင္ေလးရယ္ ဦးတုိ႔ တံခါးကုိ အထူးလုံျခံဳေအာင္ ေစာင့္ေပးပါ။ ရဟန္းသံဃာေတြ ႂကြလာတဲ့အခါ တံခါးဖြင့္ေပးျပီး၊ သံဃာေတြ အိမ္ထဲေရာက္တဲ့အခါ တံခါးကုိ ေသခ်ာျပန္ပိတ္ေပးပါ။ ေမာင္ရင္ေလး အတြက္လည္း လခ မ်ားမ်ား ေပးပါ့မယ္” လုိ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

လူငယ္ေကာင္ေလးကလည္း “ကၽြန္ေတာ္ ဦးတို႔ စိတ္တုိင္းက် ေဆာင္ရြက္ေပးပါ့မယ္”လို႔ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ လူငယ္ေလးဟာ သူေဌးၾကီးအိမ္မွာ တံခါးေစာင့္ရာထူး ရသြားေရာပဲ ဆုိပါေတာ့ အလုပ္၀င္ကတည္းက လူငယ္ေလးဟာ သူ႕ရဲ႕စိတ္ကုိ အထူးပဲ ေစာင့္ေရွာက္ထားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ကုိယ္အမူအရာတုိင္းကုိ သတိကပ္ထားပါတယ္။

ရဟန္းသံဃာေတြ ႂကြလာလုိ႔ တံခါးဖြင့္ရျပီ ဆုိရင္ လူငယ္ေလးက “ငါ့ရဲ႕တံခါးဖြင့္ေပးမႈေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ဆြမ္းခံႂကြ ဘုဥ္းေပးႏုိင္ပါေစ။ အိမ္ရွင္ မိသားစုေတြလည္း ကုသုိလ္၀တ္ကုိ စိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ” လုိ႔ ေမတၱာစိတ္ကေလး ညြတ္ညြတ္ျပီး ဖြင့္ေပးပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ တံခါးျပန္ပိတ္တဲ့ အခါမွာလည္း ေမတၱာစိတ္ကေလးကုိ ေသခ်ာညြတ္ျပီး ျပန္ပိတ္ပါတယ္။

သံဃာေတာ္ေတြ အိမ္ထဲေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း ဆြမ္းစားဖုိ႔ အတြက္ ကူလုပ္ေပးျပန္ပါတယ္။ ကူလုပ္တဲ့အခါတုိင္း အလုပ္တစ္ခုလုိ သေဘာမထားဘဲ၊ ကုသိုလ္ေတြလုိ႔ပဲ သေဘာထားျပီး ေမတၱာစိတ္ကေလးကုိ အထူးၫြတ္ၫြတ္ျပီး ကူပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းစားျပီးလုိ႔ သရဏဂုံ သီလေပးတဲ့အခါ ၀င္ယူသလုိ၊ တရားေဟာျပီးလုိ႔ အလွဴရွင္ျဖစ္တဲ့ အိမ္ရွင္ေတြက ေရစက္ခ် အမွ်ေပးေ၀တဲ့အခါမွာလည္း စိတ္ကေလးကုိ အထူးပဲ သတိကပ္ျပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ သာဓုေခၚပါတယ္။

အလုပ္တုိင္းကုိ အလုပ္လုိ သေဘာမထားဘဲ ကုသုိလ္ေတြလုိပဲ ႏွလုံးသြင္းထားမိတဲ့အတြက္ လုပ္ေနရတဲ့အလုပ္ကုိ ပင္ပန္းတယ္လုိ႔ အာရုံမျပဳမိေတာ့သလုိ “ငါက ဒီအိမ္မွာ တံခါးေစာင့္ရတဲ့ အနိမ့္ဆုံးရာထူးပဲ”ဆုိျပီးလည္း သိမ္ငယ္မေနေတာ့ပါဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ ေသလြန္ၾကတဲ့အခါမွာေတာ့ အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသားၾကီးဟာ ယာမာနတ္ျပည္မွာ သြားျဖစ္ပါတယ္။ တံခါးေစာင့္ လူငယ္ေလးကေတာ့ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ အလြန္လွတဲ့ ေရႊဗိမာန္ၾကီးနဲ႔ သြားျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္လွတဲ့ နတ္သမီးေတြကလည္း တစ္ဖက္ငါးရာနဲ႔ပါ။ နတ္သမီးေလးေတြက သူ႔ကုိ ဘယ္လုိေခၚၾကသလဲဆုိေတာ့ “ကုိကုိ တံခါးေစာင့္နတ္သားေလး”တဲ့။ လူ႔ျပည္က တံခါးေစာင့္ဘ၀ကေန ေရာက္လာတဲ့အတြက္ “ကုိကုိ တံခါးေစာင့္ နတ္သားေလး”လုိ႔ ေခၚၾကတာပါ။

က်န္တဲ့၀န္းက်င္က နတ္သားေတြကလည္း တံခါးေစာင့္ နတ္သားေလး လုိ႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ နတ္သားတစ္ျဖစ္လဲ လူငယ္ကေလးကလည္း သူ႕ကုိ တံခါးေစာင့္ နတ္သားေလးလုိ႔ ေခၚၾကတာကုိ လုံး၀ စိတ္မဆုိးပါဘူး။ အဲဒီလုိေခၚတဲ့အတြက္ သူ႕ကုိယ္သူ ပုိေတာင္ ဂုဏ္ယူပါသတဲ့။ သူ႕ရဲ႕သာမန္ တံခါးေစာင့္ အလုပ္ကေလးက ဒီဘ၀ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပးလုိက္လုိ႔ပါတဲ့။

ဒီစာေရးေနဆဲ၊ ဒီစာဖတ္ေနဆဲမွာ တံခါးေစာင့္ နတ္သားေလးကေတာ့ နတ္သမီး တစ္ဖက္ငါးရာနဲ႔ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ထိ ေပ်ာ္ရႊင္ဆဲ ရွိခ်င္ ရွိေနဦးမွာပါပဲ။

***

ခႏၶာရွိေနတဲ့အတြက္ မိသားစုရွိေနတဲ့အတြက္ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ၀န္ထမ္းေတာ့ လုပ္ရမွာပါ။ ပုဂၢလိက ၀န္ထမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစုိးရ ၀န္ထမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေပါ့။

ဒီေတာ့ ကုိယ္က ဘယ္လုိ ၀န္ထမ္းပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ျဖတ္သန္းမလဲ။

ကုိးနာရီခြဲ ဆယ္နာရီေလာက္ ရုံးတက္၊ ေလးနာရီခြဲေလာက္ ရုံးဆင္း၊ ရုံးခ်ိန္ အလုပ္အားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ စုစု, စုစုနဲ႔ သူတစ္ပါးအတင္းေျပာ၊ ကုိယ့္ထက္သာသြားတဲ့လူကုိ မနာလုိ ဣႆာမစၦရိယျဖစ္၊ ၀န္ထမ္းဘ၀ကုိ အဲဒီလုိ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ျဖတ္သန္းမလား... ?

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

အဲဒီလုိပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ျဖတ္သန္းရင္ေတာ့ ေသတဲ့အခါ အထက္မတက္ဘဲ ေအာက္စုိက္သြားႏုိင္ပါတယ္။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ရင္ အျမင့္ျမတ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ လူ႔ဘ၀ကုိ ရထားတာပါ။ နိဗၺာန္ မရေသးရင္ေတာင္ ဘ၀ကုိ အဓိပၸာယ္ရွိရွိေလးေတာ့ ေနသြားဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီအတြက္ အဓိက,ကေတာ့ စိတ္ကေလးပါပဲ။ ေကာင္းတာျပဳခ်င္တာလည္း ဒီစိတ္ပဲ၊ မေကာင္းတာ ျပဳခ်င္တာလည္း ဒီစိတ္ပဲ။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ စိတ္ကေလးကုိ ျမင့္ျမတ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေလးေပၚကုိ တင္ေပးလိုက္ရုံပါပဲ။

အသိေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ လုပ္ပါတယ္။ သူက ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုကုိ အေသ လက္ကုိင္ထားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္က “ေကာင္းတဲ့ စိတ္ထားရင္ ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးေပးမယ္၊ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ထားရင္ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးေပးမယ္” ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးပါ။

ဒီေဆာင္ပုဒ္ကေလးကုိ သူက တစ္ေန႔ သုံးၾကိမ္ေလာက္ ရင္ထဲေရာက္ေနေအာင္ ႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္ပါသတဲ့။ အဲဒီ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးနဲ႔ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ပါသတဲ့။

ဒီေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ရာထူးေလးေတြ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ တုိးတုိးသြားခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုမၸဏီရဲ႕ စရိတ္နဲ႔ပဲ အျပင္သင္တန္းေတြပါ တက္ခြင့္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔အတူတူ အလုပ္၀င္ဖက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔အေပၚ အျမဲ၀န္တုိေနပါသတဲ့။

အဲဒီ၀န္တုိေနတဲ့ သူနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ မိတ္ေဆြဟာ ရာထူးက တုိးတုိးမလာဘဲ ဒုံရင္း ဒုံရင္းအတုိင္းပါပဲတဲ့။
ဒါကုိၾကည့္ျပီး သူက ဘယ္လုိ ထပ္ႏွလုံးသြင္းျပန္သလဲဆုိေတာ့ “ေကာင္းတဲ့ စိတ္ထားရင္ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးေပးတယ္၊ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ထားရင္ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးေပးတယ္” လုိ႔ ႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္ပါသတဲ့။ ႏွလုံးသြင္းတဲ့ေနရာမွာ သူတစ္ပါး ရာထူးမတက္တာကုိ ၀မ္းသာစိတ္နဲ႔ ႏွလုံးသြင္းတာမဟုတ္ဘဲ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ရဲ႕ ဆုိးက်ိဳးကုိ သံေ၀ဂစိတ္နဲ႔ ႏွလုံးသြင္းဆင္ျခင္တာပါတဲ့။

ေကာင္ေလးက သူ႔ရဲ႕ လက္ေတြ႕ ဘ၀နဲ႔ အသုံးတည့္ေနလုိ႔ဆင္ျခင္ေနေပမယ့္ သူ ဆင္ျခင္ေနတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးက ဘယ္ပါဠိက လာတယ္ဆုိတာေတာ့ သူ မသိပါဘူးတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ပါဠိကုိ သိတာ မသိတာက သိပ္ျပီး အေရးမၾကီးလွပါဘူး။ ကုိယ္နားလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ အသုံးတည့္ေနရင္ ျပီးတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ စာဖတ္သူေတြကေတာ့ ပါဠိေလးကုိ ဗဟုသုတအျဖစ္ မွတ္ထားလုိက္ပါဦး။

ကုသလံ အန၀ဇၨ သုခ ၀ိပါက လကၡဏံ - ကုသိုလ္ဟာ အျပစ္ကင္းျပီး ေကာင္းက်ိဳးကုိ ေပးျခင္း လကၡဏာရွိတယ္။
အကုသလံ သာ၀ဇၨ ဒုကၡ ၀ိပါက လကၡဏံ - အကုသိုလ္ဟာ အျပစ္ႏွင့္တကြ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ေပးျခင္း လကၡဏာ ရွိတယ္။

ဒါက ပါဠိရွိတဲ့အတိုင္း တိုက္ရုိက္ ျမန္မာျပန္ေပးတာပါ။ တကယ္လုိ႔ ကုိယ္က ပါဠိေလးပါတြဲျပီး ဆင္ျခင္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဆင္ျခင္လုိ႔ ရေအာင္ပါ။

ဘယ္လုိပဲ ဆင္ျခင္ ဆင္ျခင္ ကုိယ့္ရဲ႕ လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲမွာ အသုံးတည့္ေနဖုိ႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။
ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္မွာ သိဖုိ႔ရယ္၊ က်င့္ဖုိ႔ရယ္ ဆုိျပီး အဆင့္ ႏွစ္ဆင့္ ရွိပါတယ္။ ပထမ သိေအာင္ ေလ့လာရပါမယ္၊ ဒုတိယ အသိကုိ အေျခခံျပီး လက္ေတြ႕ က်င့္သုံးၾကည့္ရပါမယ္။

ကဲ... ဥပမာပဲ ထားပါေတာ့။ ျမန္မာ့အသံက ေဆးပညာရပ္ဆုိင္ရာ တစ္ခုကုိ ထုတ္လႊင့္ေတာ့မယ္ ဆုိပါစုိ႔။ အသံလႊင့္ဖုိ႔အတြက္ တစ္ေယာက္တည္း လႊင့္လုိ႔ မရပါဘူး။ အနည္းဆုံး ၀န္ထမ္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္နဲ႔ လုပ္ၾကရေတာ့မွာပါ။ အသံလႊင့္ဖုိ႔ ေဆးပညာဆုိင္ရာ စာစုကုိ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီမယ္၊ စာစီတဲ့သူကလည္း “ငါ စီလိုက္တဲ့ စာေလးေတြ ဖတ္ျပီး ျပည္သူ ျပည္သားေတြ ေဆးပညာ ဗဟုသုတေလးေတြ ရျပီး ကုိယ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ” ဆုိျပီး ေမတၱာစိတ္ညြတ္ျပီး စာစီမယ္ဆုိရင္ ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။

ဒီလုိပါပဲ အသံလႊင့္ခ်က္ကုိ ဖတ္ၾကားမဲ့သူ၊ အသံဖမ္းမယ့္သူ၊ စက္ကုိ ၾကီးၾကပ္မယ့္သူ၊ မီးကုိ ဂရုစိုက္ျပီး ၾကည့္ေပးမယ့္သူ၊ အသံလႊင့္ေနတုန္း ၀င္းတံခါးကုိ ေစာင့္ေပးေနမယ့္သူ စသညျ္ဖင့္ အမ်ားၾကီးပါပဲ။

အသံလႊင့္ဖုိ႔ စီစဥ္အားထုတ္သူ အားလုံးဟာ အလုပ္လုပ္ေနၾကဆဲမွာ “ငါတုိ႔ ထုတ္လႊင့္တဲ့ ေဆးပညာ ဗဟုသုတေလးေတြကုိ နားေထာင္ျပီး ျပည္သူ ျပည္သားေတြ ေဆးပညာ ဗဟုသုတေတြ ရၾကပါေစ၊ ကုိယ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ” လုိ႔ ေမတၱာစိတ္ကေလး ညြတ္ျပီး လႊင့္ေနရင္ ေမတၱာကုသိုလ္ေတြ တစ္ေလွၾကီး ရေနတာပါ။

ဒီလုိ ေကာင္းတဲ့စိတ္ကေလး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးေတြကလည္း ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္သလုိ ေသလြန္တဲ့အခါမွာလည္း နတ္ျပည္မွာ နတ္သမီး တစ္ဖက္ ငါးရာက အသင့္ ၾကိဳေနဦးမွာပါ။ ကုိယ္က အမ်ိဳးသမီးဆုိရင္လည္း နတ္သမီးလွလွေလး ျဖစ္ရဦးမွာပါ။

ေနာက္အက်ိဳးတစ္ခုကေတာ့ အဘိဓမၼာသေဘာတရားအရ စိတ္ဆုိတာ အာရုံႏွစ္ခု ယူလုိ႔ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ေမတၱာစိတ္ကေလး ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး မနာလုိ ၀န္တုိတတ္တဲ့ ဣႆာမစၦရိယစိတ္လည္း ျဖစ္မေနေတာ့ပါဘူး။ မေကာင္းတဲ့စိတ္က ကုိယ့္သႏၱာန္မွာ ရွိမေနတဲ့အတြက္ ေနရ ထုိင္ရ လုပ္ရ ကိုင္ရတာလည္း ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ပါတယ္။ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း ပင္ပန္းတယ္လုိ႔ မထင္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီအရသာဟာ ဘာနဲ႔မွ လဲလုိ႔ မရပါဘူး။

အလုပ္အားေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြမွာလည္း အပုိအဆစ္အေနနဲ႔ ရုံးမွာ တံျမက္စည္းလွည္းေနလုိက္မယ္၊ ျပတင္းေပါက္တံခါးေတြကုိလည္း အ၀တ္စုတ္ကေလးတစ္ခုနဲ႔ ဖုန္လိုက္သုတ္ေပးေနလိုက္မယ္၊ ေသာက္ေရအုိးေတြကုိ ေရျဖည့္မယ္၊ ေသာက္ေရခြက္ကေလးေတြကုိ တုိက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာမယ္၊ အမ်ားသုံး အိမ္သာကုိလည္း သန္႔ရွင္းေရး သြားလုပ္ေပးေနလိုက္မယ္ဆုိရင္လည္း ပုိက္ဆံမကုန္ဘဲနဲ႔ ကုသုိလ္ေတြ ရေနတာပါ။

ေနာက္ အပုိအဆစ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ရုံးဆင္းခါနီးမွာလည္း “ဒီေန႔ ျပဳေသာ ကုသိုလ္အဖုိ႔ကုိ ဤရုံးကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကေသာ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္အေပါင္းအားလည္းေကာင္း၊ ဤမဟာပထ၀ီေျမၾကီးကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကေသာ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ အေပါင္းအားလည္းေကာင္း၊ အမွ် အမွ် အမွ် ေပးေ၀ငွပါ၏။ အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါ” လုိ႔ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြကုိလည္း အမွ်ေပးေ၀လုိက္ပါဦး။

တကယ္လုိ႔ ဘ၀မွာ အခက္အခဲ တစ္စုံတစ္ရာနဲ႔ ၾကံဳလာတဲ့အခါ ကုိယ္ေန႔စဥ္ အမွ်ေပးေ၀ခဲ့တဲ့ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြကုိ တုိင္တည္ျပီး အကူအညီေတာင္းလုိ႔လည္း ရပါတယ္။ အမွ်ေပးေ၀ထားတဲ့ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြကလည္း ကူညီ မစမွာပါ။

ေရေသာက္တဲ့အခါတုိင္း “ဤေရေအးျမသလုိ ငါ့ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ရုံးသူ ရုံးသားေတြလည္း စိတ္ေကာ ရုပ္ေကာ ေအးျမၾကပါေစ”လုိ႔ ေမတၱာပုိ႔ ေသာက္မယ္။ အားတဲ့အခါေလးေတြမွာလည္း မ်က္လုံးေလးမွိတ္ျပီး “ဒီရုံးမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ ရုံးသူ ရုံးသားအားလုံး ကုိယ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ၊ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပၾကပါေစ”လုိ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ရုံးသူ ရုံးသားေတြကုိ သီးသန္႔ သီးျခားေလး ၀တ္တစ္ခုလုိထားျပီး ေမတၱာပုိ႔ေပး ေနလုိက္မယ္ဆုိရင္လည္း ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ ကုိယ္က သူတုိ႔ရဲ႕ ေမတၱာကုိ လိုခ်င္ရင္ ကုိယ္က အရင္ေပးရမွာပါ။

ေတြ႕ၾက ဆုံၾကတယ္ဆုိတာကလည္း တကယ့္ ခဏေလးပါ။ တစ္သက္လုံး ေတြ႔မေနၾကပါဘူး။ အခ်ိန္ေစ့ေတာ့လည္း ခြဲၾကရမွာပါ။ ေတြ႕ခိုက္ ဆုံခိုက္ေလးမွာ ေမတၱာနဲ႔ ေနၾကတာေတာ့ အေကာင္းဆုံး ေနထုိင္မႈပါပဲ။

အဲဒီလုိမွ မဟုတ္ဘဲ မထားသင့္တဲ့ စိတ္ေတြထားျပီး ေသသြားရင္ ေရာက္ရမယ့္ ဂတိက သိပ္ျပီး မေကာင္းႏုိင္ပါဘူး။

ကုသုိလ္ဆုိတာ ရွင္တစ္ေထာင္ ရွင္တစ္ေသာင္း ျပဳေပးမွ၊ ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးေတြ ေဆာက္လွဴမွ ကုသိုလ္ မဟုတ္ပါဘူး။ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ေတြဟာလည္း စိတ္ထားတတ္ရင္ ကုသိုလ္ေတြပါပဲ။ ဘာမွ မခက္လွပါဘူး။ ကုိယ့္စိတ္ကေလးကုိ အမည္ေလး ေျပာင္းတပ္ေပးလိုက္ရုံပါပဲ။ စိတ္ကုိ စိတ္နဲ႔ပဲ ျပန္ေျပာင္းေပးရတာဆုိေတာ့ ဘာမွလည္း မပင္ပန္းပါဘူး။

အရာ၀တၳဳေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ စိတ္ကပဲ နာမည္ေတြ လုိက္တပ္ထားတာပါ။ စိတ္တပ္ထားတဲ့ နာမည္ေလးေတြကုိ ကုိယ္က သတိနဲ႔ျပန္ျပီး နာမည္ေလး ျပန္ေျပာင္းတပ္လုိက္ရုံပါပဲ။ ရုံးမွာ လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ေတြကုိ ဒါေတြဟာ ကုသုိလ္ေတြလုိ႔ နာမည္ေျပာင္းတပ္လုိက္ရုံပါပဲ။ မခက္ပါဘူး။

အဲဒီလုိသာ ကုိယ့္စိတ္ကေလးကုိ က်င့္က်င့္ေပးသြားရင္ မၾကာခင္မွာ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာပါ။ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္တဲ့သူကုိ ေနရာတုိင္းက လုိခ်င္ၾကပါတယ္။

ဒီလုိပါပဲ။ အက်င့္ဆုိတာ က်င့္က်င့္ျပီး ယူသြားရတာပါပဲ။ အက်င့္ဆိုတာ က်င့္ပါမ်ားသြားရင္ အထုံ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အထုံျဖစ္သြားျပီဆုိရင္ အထူးေၾကာင့္ၾကစိုက္စရာ မလုိေတာ့ဘဲ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အလုိလုိ ေမတၱာစိတ္ကေလး ညြတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေမတၱာစိတ္ရွိေနတဲ့ သူရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ၾကည္ျပီး သိပ္သိသာေနတတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာၾကည္ေနတဲ့အတြက္ ျမင္ရတဲ့လူတုိင္းကလည္း အလုိလုိ ခ်စ္ျပီးသား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေသတဲ့အခါက်ရင္လည္း နတ္ျပည္ကုိ ေရာက္ရဦးမွာပါ။

***

ကဲ... စာဖတ္သူ၊ မနက္ျဖန္ကစျပီး ရုံးတက္ရင္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေမတၱာစိတ္ကေလး ညြတ္ျပီး လုပ္ေတာ့ေနာ္။ ရာထူးေတြ ျမန္ျမန္တုိးျပီး လူခ်စ္ လူခင္မ်ားသြားေအာင္လုိ႔ပါ။ ျပီးေတာ့ ေသတဲ့အခါမွာလည္း တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ ............... လုိ႔ပါ။

က်မ္းကုိး
(၁) ၀ိမာန၀တၳဳ အ႒ကထာ
ဒြါရပါလက ၀ိမာန၀တၳဳ။
(၂) ၀ိမာန၀တၳဳေတာ္ၾကီး၊
ျမိဳ႕မိဆရာေတာ္။

ျမန္မာ့အသံ ႏွစ္(၆၀) ျပည့္ မဂၢဇင္း
၂၀၀၆။

မွတ္ခ်က္ - ဤစာအုပ္ကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ Blog တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ေအာက္တုိဘာ ၁၆၊ ၂၀၀၇။