၃ လျပည့္ ဂ်ပန္စာတုိးတက္မႈ မွတ္တမ္း

ဂ်ပန္စာ သင္ေပးခ်င္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြနဲ႔ စာသင္လာတာ ဘာလုိလုိနဲ႔ ၃ လျပည့္ပါေတာ့မယ္။ သူတုိ႔မွာလည္း တျခား အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ က်မတုိ႔ကုိ ၁ ပတ္မွာ ၁ ရက္ပဲ သအင္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ပတ္လုံးမွာ ၁ ရက္ပဲ သင္ေပးရတာမုိ႔ သူတုိ႔က ည ၇ နာရီေလာက္ကေန စ သင္လုိက္တာ ၾကားထဲ စကားေျပာလိုက္ စာသင္လုိက္နဲ႔ သူတို႔ျပန္သြားရင္ အခ်ိန္က အနည္းဆုံး ၁၁ နာရီေက်ာ္ ေနပါျပီ။ ဗုဒၶဟူးေန႔တုိင္း အိမ္တုိင္ရာေရာက္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြမွာ တကူးတက လာသင္ေပးရွာပါတယ္။ အဲဒီရက္ဆုိရင္ စာသင္ေပးတဲ့သူေတာ့ ဘယ္လုိေနမလဲမေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ သင္ယူရတဲ့ က်မမွာေတာ့ သူတုိ႔ျပန္သြားျပီးရင္ ညစာစား၊ ေဆးေၾကာသိမ္းဆည္းျပီးတာနဲ႔ အခ်ိန္က အျမဲပဲ ည ၁ နာရီ ၁ နာရီခြဲေလာက္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ရုံးအလုပ္က မပင္ပန္းေပမယ့္ တေနကုန္ အလုပ္ထဲေနရျပီး ညအိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ စာသင္ျပီးရင္ လူက ေတာ္ေတာ္ကုိ မဟန္ေတာ့ဘူး။ ဆရာ၊ဆရာမေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာလည္း ဂ်ပန္လုိ ေျပာရတာဆုိေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္မရွည္ရင္ အဂၤလိပ္လုိပဲ ေျပာပစ္လုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔လည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကုိယ့္ကုိ ျပင္ေပးရွာပါတယ္။

ဂ်ပန္စာ စကားလုံး vocabulary က်က္ဖုိ႔လည္း ပ်င္း၊ Grammar ကလည္းသင္တုန္း ခဏပဲ၊ သင္ျပီးရင္ အကုန္ေမ့ကုန္တာပဲ။ ေမ့လြယ္လြန္းလုိက္တာေလ..လို႔ သီခ်င္းေတာင္ စပ္ဆုိလုိက္ခ်င္ေသးေတာ့တယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ဒီလုိ တြက္မိတာေပါ့ေလ.. “တစ္ေန႔တစ္လုံး Kanji ကုိ မွန္မွန္က်က္ရင္ ၁ လဆုိရင္ အလုံး ၃၀၊ ၁ ႏွစ္ဆုိရင္ ၃၆၅ လုံး” စသည္ျဖင့္ေပါ့.. တြက္ေရးကေတာ့ စက္သူေဌးလုိ႔ ေျပာရမယ္။ အခုထိ Kanji ေလ့က်င့္တာ အလုံး ၂၀ က မတက္ဘူး။ ေရးလုိက္ ျပန္ေမ့လုိက္။ ေမ့လုိက္ ပစ္ထားလုိက္နဲ႔ ဂ်ာေအး သူ႔အေမရုိက္သလုိ အဲဒီ အလုံး ၂၀ ေလာက္နဲ႔ပဲ တ၀ဲ၀ဲရယ္မွ တလည္လည္။

နဂုိအခံကလည္း စာက်က္ဖုိ႔ ပ်င္း၊ အသက္ၾကီးလုိ႔ ဦးေႏွာက္က သိပ္အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိျပီး အေၾကာင္းျပလိုက္၊ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔မုိ႔ စာက်က္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရဘူးဆုိျပီး ဆင္ေျခေပးလုိက္၊ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္တာ၀န္ေတြကုိ လုပ္ရတာ တစ္မ်ိဳးမုိ႔ ခဏတျဖဳတ္ နားဦးမွဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိ ကုိယ္ငဲ့ညွာျပီး နားလုိက္တာ စာက်က္ဖုိ႔ကုိ စိတ္က ျပန္လည္မလာေတာ့ဘူး။ ရုံးဖြင့္ရက္မက်က္လုိ႔ ရုံးပိတ္ရက္ က်က္မယ္ဆုိျပီး အားခဲထားတာ ပိတ္ရက္က်ေတာ့လည္း ပိတ္ရက္မုိ႔လုိ႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္လုိက္၊ သတင္းေလး ရုပ္ရွင္ေလး ၾကည့္လိုက္၊ အိမ္အလုပ္ေလး ေျပးလုပ္လုိက္၊ တစ္ပတ္လုံးစာ ေလွ်ာ္ဖြတ္ မီးပူတုိက္ရတာနဲ႔ ဂ်ပန္စာဘက္ လွည့္ဖုိ႔ ေနေနသာသာရယ္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အနားယူရတာကုိပဲ တစ္ပတ္ ၂ ရက္ ပိတ္ရက္ဟာ ေလာက္တယ္လုိ႔ကုိ မထင္ဘူး။ (သနားဖုိ႔ပဲ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေနေသးေတာ့တယ္... )

ရုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြက “ႏုစံ ဂ်ပန္စာ ဘယ္လုိလဲ၊ တုိးတက္လာျပီလား”လုိ႔ေမးတုိင္း “ဒီလုိပါပဲ၊ မတုိးတက္ေသးပါဘူး”လုိ႔ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ဂ်ပန္လုိ ျပန္ေျဖတာကုိၾကည့္ျပီး က်မ အေျခအေနကုိ သူတုိ႔လည္း သိေလာက္ေရာေပါ့။ ဆရာမေလးေတြ စာလာသင္ေပးျပီးရင္ စာအုပ္ကုိ ဒီအတုိင္း ပစ္ထားလိုက္တာ ေနာက္တစ္ပတ္ ဆရာမေတြ ျပန္လာမွပဲ စာအုပ္ကုိ ေကာက္ကိုင္မိေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲက အားနာေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဘာမွကုိ မလုပ္ျဖစ္တာ ကုိယ္ဘာသာ ကုိယ္သိတယ္။ ဒီအတုိင္း မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ စာကုိ လုပ္ကုိ လုပ္ရမယ္ဆုိျပီး စိတ္ကုိ ႏွစ္လည္း တုိးတက္မလာတဲ့ ကိုယ့္အေျခအေနက ဒုံရင္းက ဒုံရင္းပဲမို႔ စိတ္ဓာတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ က်ေနပါျပီ။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ပန္ဆရာေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာရင္ေတာ့ ဟုတ္သလုိလုိပဲ။ သူတုိ႔က က်မေျပာတဲ့ ဂ်ပန္စကားကုိ နားလည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရုံးမွာ ဒါမွမဟုတ္ သြားလာေနရတဲ့ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဂ်ပန္ေတြ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရင္ အရမ္းျမန္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ႔ ေျပာတာကုိ ၾကိဳးစားျပီး လုိက္ နားေထာင္ၾကည့္မိတယ္။ တကယ္တမ္း ကုိယ္နားလည္လိုက္တာက ၁ ခြန္း ၂ ခြန္းထက္ မပုိဘူး။ အိမ္ကုိ စာပုိ႔သမားလာလုိ႔ သူက လက္ခံေၾကာင္း ျဖတ္ပုိင္းမွာ လက္မွတ္ထုိးခုိင္းရင္လည္း အဲဒီလုိပဲ။ ကုိယ္က သူေျပာသမွ် အကုန္နားလည္လုိ႔ လက္မွတ္ထုိးေပးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မွန္းေျခနဲ႔ သူဘာေျပာတယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ သိျပီး လုပ္ေပးလုိက္တာမ်ိဳးဆုိေတာ့ ကိုယ္ကပဲ တအား ညံ့ေနတာလား ဂ်ပန္စာကပဲ တအားခက္ေနသလား၊ မသိေတာ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာေလ့လာတာထက္ ပုိခက္တယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ အဲဒီလုိေျပာလုိ႔ အဂၤလိပ္စာ အရမ္းကၽြမ္းက်င္တယ္လုိ႔လည္း မထင္ၾကပါနဲ႔။

အခုဆုိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာမေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုံရင္ က်မဆီမွာ မွတ္စု စာအုပ္ ၁ အုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ ၁ ေခ်ာင္း မပါမျဖစ္ အျမဲေဆာင္ထားရတယ္။ ဒါမွလည္း စားေသာက္ဆုိင္သြားရင္ ဟင္းအမည္ေတြ၊ အသားဆုိရင္လည္း အေခၚအေ၀ၚေတြကုိ စာအုပ္ထဲ အကုန္စုမွတ္ထားရတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ .. ကုိယ္မသိတဲ့ စာ ေမးခ်င္ရင္ ဆရာမေတြဆီ အလြယ္တကူ ေမးလုိ႔ရတယ္။ ဂ်ပန္စကားေျပာကုိ သူတို႔နဲ႔ေလ့က်င့္လုိ႔ရတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အရမ္းေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ဂ်ပန္စာအတြက္ အခ်ိန္ဖဲ့ေပးျပီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေတာ့ အျမဲတမ္း အားေပးေနလွ်က္ပါပဲ။ တကယ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ တကယ္လုပ္ အဟုတ္ျဖစ္ရမယ္ဆုိေတာ့ကာ.. က်မ တကယ္ မတတ္ခ်င္လုိ႔ပဲ တကယ္မလုပ္တာမ်ားလား.....

ေအာက္တုိဘာ ၂၉၊ ၂၀၀၇။