ပုံေျပာျပပါ

က်မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိ ဦးေလးငယ္ကုိ ေတြ႕တာနဲ႔ “ပုံေျပာျပပါ” ဒါမွ မဟုတ္ “ပုံျပင္နားေထာင္ခ်င္တယ္”ဆုိျပီး ပူဆာခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီလုိေျပာလိုက္လုိ႔ ဦးေလး အခ်ိန္ရျပီ ဆုိတာနဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး သိသေလာက္ မွတ္မိသေလာက္ပုံျပင္ေလးေတြကုိ က်မတုိ႔ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ပုံျပင္မဟုတ္လည္း တစ္ေထာင့္တစ္ည ၀တၱဳဖတ္ျပျပီး ျပန္ရွင္းျပတတ္တယ္။ ညဘက္ဆုိရင္လည္း ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ေပါ့။ ရုံးနားရက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိရင္လည္း ေန႔လည္ေန႔ခင္း ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ေပါ့။ ရုံးပိတ္ရက္ ေန႔လည္ဆုိရင္ ျမန္မာ့အသံက ကေလးေတြအတြက္ ပုံျပင္လာတတ္တာ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မတုိင္ခင္ က်မတုိ႔ အေဒၚက ေမာင္ႏွမ အားလုံးကုိ ေရခ်ိဳးေပးျပီး ထမင္းစားခိုင္းထားျပီးျပီ။ ထမင္းစားျပီးတာနဲ႔ တေအာင့္နားျပီးရင္ ေန႔လည္ တေရးအိပ္ရတယ္။ မအိပ္ခင္မွာ ေရဒီယုိက ပုံျပင္လာေတာ့ အဲဒါ နားေထာင္းရင္း ကေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္တူပါရဲ႕။ က်မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ငယ္ငယ္က ေန႔လည္ဘက္ အိပ္ခိုင္းရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မအိပ္တတ္ဘူး။ ေဆာ့ဖုိ႔ပဲ အားသန္ေနၾကတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ပုံျပင္လည္းျပီးေရာ အားလုံး ထျပီး ေဆာ့ဖုိ႔ တာဆူေနၾကျပီ။ အခုမ်ားေတာ့လည္း အဲဒီလုိ အခြင့္အေရးမ်ိဳးရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္မလဲလုိ႔ ေတြးမိေသးတယ္။

ငယ္ငယ္က ပုံျပင္စာအုပ္ေတြ ဘာေတြ မဖတ္ခဲ့ရေတာ့ လူၾကီးေတြ ေျပာျပတဲ့ ပုံျပင္ေတြဆုိရင္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ အခု ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္တဲ့ထိလည္း ၾကိဳက္ေနတုန္းပဲ။ ပုံျပင္ေတြကို ၾကိဳက္တဲ့အျပင္ ျမန္မာ့အသံက ပုံျပင္လာခါနီးမွာ လႊင့္တဲ့ တီးလုံးေလးကိုလည္း ၾကိဳက္တာပဲ။ ေနာက္ျပီး ပုံျပင္ေတြ ဆုံးခါးနီးတုိင္းမွာ ေျပာတဲ့ ဆုံးမစကားေတြကုိလည္း သေဘာက်ခဲ့တယ္။ ပုံျပင္ေျပာျပေနသူက “ေမာင္ညီမေလးတုိ႔ေရ.." လုိ႔ ေခၚလိုက္ရင္ နား၀င္ခ်ိဳျပီး ကေလးသဘာ၀ သေဘာက်မိခဲ့တာေပါ့။ အခုေတာင္ ဒီစာေရးရင္း နားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။

အမွန္ေတာ့ ကေလးနဲ႔ ပုံျပင္ဆုိတာ ခြဲျခားလုိ႔မရပါဘူး။ ပုံျပင္ဆုိတာလည္း ကေလးေတြအတြက္ အဓိက ရည္ရြယ္ျပီး ေရးခဲ့ ေျပာခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ “သူတဖက္သားကုိ ငဲ့ညွာသနားတတ္ဖုိ႔၊ ကူညီေပးဖုိ႔၊ ႏုိင္လုိမင္းထက္ မဆက္ဆံဖုိ႔၊ လိမ္မေျပာဖုိ႔၊ ကုိယ္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္သူတပါး ဒုကၡမေရာက္ဖုိ႔ ၊ ေလာဘမၾကီးဖုိ႔” စတဲ့ လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္ သြန္သင္ဆုံးမတာပါ။ ပုံျပင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ကုိယ္စားျပဳ ဆုံးမေတာ့ ပုိျပီး နားလည္လြယ္တာေပါ့။ သုံးထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကုိလည္း ကေလးေတြ ျမင္လြယ္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အထူးျပဳထားေသးတယ္။ ဥပမာ.. ေကာက္က်စ္တဲ့ ေျမေခြး၊ က်ားစဥ္းလဲၾကီး၊ တစ္ေတာလုံးရဲ႕ အရွင္သခင္ ေကသရာဇာျခေသ့ၤ၊ ခြန္အားၾကီးတဲ့ ဆင္ၾကီး၊ အေဆာ့သန္တဲ့ ေမ်ာက္ကေလး၊ ယုန္ပညာရွိေလး အစရွိသျဖင့္ေပါ့။

က်မ မွတ္မိသေလာက္ ျမန္မာ့ရုိးရာ ပုံျပင္ေတြထဲမွာဆုိရင္ ယုန္နဲ႔ လိပ္ပုံျပင္၊ ထင္းခုတ္သမားနဲ႔ ပုဆိန္၊ ေျမြမင္းသားေလးနဲ႔ မယ္ေထြးေလး ပုံျပင္ အဲဒီေလာက္ပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ၾကက္ကေလးက ဟတ္ခ်ိဳးခ်ီလိုက္လုိ႔ စဥ့္အုိးကြဲသြားျပီး ေၾကာင္ၾကီး ထြက္ေျပးသြားတာ ဆုိရင္ ရီလည္း ရီရသလုိ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အဂၤလိပ္ပုံျပင္ေတြထဲမွာ အခုထိလည္း နာမည္ၾကီးေနေသးတဲ့ လူပုေလး ၇ ေယာက္နဲ႔ မႏွင္းျဖဴေလး၊ စင္ဒရဲလားပုံျပင္တုိ႔ေပါ့။ ဂ်ပန္ပုံျပင္ေတြထဲကေတာ့ ေက်းဇူးဆပ္တတ္တဲ့ ၾကိဳးၾကာငွက္ေလး ရယ္ ၀ါးထဲက ထြက္လာတဲ့ မင္းသမီးေလး ဆုိတာ ေလာက္ပဲ သိေတာ့တယ္။ေသခ်ာ အေသးစိတ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အခုဒီေရာက္ေတာ့ အဲဒီ ပုံျပင္ေလးေတြကုိ ဖတ္ခ်င္ေပမယ့္ စာအုပ္ရွာရမွာ ပ်င္းေနတာေရာ၊ ဂ်ပန္စာ အခက္အခဲရွိတာေရာ ျပန္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း စကားေျပာရင္ေတာင္ ပုံျပင္ေလး ၾကားညွပ္သုံးတတ္ၾကတာ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ “ဟုိ.. ျမည္းတစ္ေကာင္နဲ႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ပုံျပင္” ဆုိတာမ်ိဳးေလ။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ လူၾကီးေတြက ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ သိထားတဲ့ ပါးစပ္ပုံျပင္ေလးေတြ လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့လုိ႔ သိခြင့္ရေပမယ့္ အခုေခတ္ ကေလးေတြဆီက “ပုံ ေျပာျပပါ” လုိ႔ ပူဆာတာမ်ိဳး မၾကားမိဘူး။ အိမ္က တူ၀မ္းကြဲေလးေရာ တူမေလးေတြေရာ မပူဆာၾကဘူး။ ဒီဘက္ေခတ္ မိဘေတြ အေနနဲ႔ ကလည္း ပိုက္ဆံ ရွာေနရတာနဲ႔ ကေလးကုိ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကေလးေတြအဖုိ႔မွာလည္း တစ္ႏွစ္၊ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ဆုိတာနဲ႔ မူၾကိဳေရာက္ျပီး က ၾကီး ခ ေခြး ရြတ္ေနၾကရျပီ။ ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစု၀င္ ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ မိဘေတြက အလုပ္အားရင္ Game Centre လိုက္ပုိ႔တာမ်ိဳး၊ Super Market ထဲမွာ ကေလးေတြ ကစားလုိ႔ရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ သြားေဆာ့ခိုင္းတာမ်ိဳး လုပ္ေပးလာၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကေလးက အိမ္မွာပဲ ကြန္ပ်ဴတာ ဂိမ္းေဆာ့ခ်င္ေဆာ့၊ မေဆာ့ခ်င္လည္း တီဗြီ၊ ဗီြဒီယုိ၊ DVD နဲ႔ ကာတြန္းကားေတြ၊ တီဗြီေၾကာ္ျငာေတြ ၾကည့္ခိုင္းထားၾကတယ္။ ေနာက္ျပီး ကေလးကုိ ငယ္ငယ္ကတည္းက တျခားဘာသာစကားေျပာႏုိင္ေအာင္ ဆရာမ အိမ္ေခၚျပီး သင္ခိုင္းလာၾကသလုိ တခ်ိဳ႕လည္း ILBC ၊ YES တုိ႔လုိ သင္တန္းေက်ာင္းေတြ ပုိ႔ၾကတာေပါ့။ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ ဆရာမေတြက ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ သီခ်င္းေလးေတြ ဖြင့္ျပတာတုိ႔၊ ကဗ်ာရြတ္တာတုိ႔၊ ဥာဏ္ရည္ထက္ျမက္ေအာင္ဆုိျပီး ဂိမ္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ကစားၾကတာမ်ိဳးတုိ႔ လုပ္ေပးၾကျပန္ေရာ။ ဒါကလည္း တီဗြီထဲမွာ ေၾကာ္ျငာလုိ႔ ျမင္ဖူးတာပါ။ မူၾကိဳေက်ာင္းေတြကလည္း တစ္ေက်ာင္းနဲ႔ တစ္ေက်ာင္း ကစားျပိဳင္ၾကတဲ့ “ခ်စ္စရာ့အရြယ္ ကစားၾကမယ္”ဆုိတဲ့ အစီအစဥ္ကုိလည္း တီဗြီမွာ ျမင္ေနရတယ္ေလ။ အဲဒါဆုိေတာ့ ခုေခတ္ ကေလးေတြ “ပုံျပင္နားေထာင္ခ်င္တယ္၊ ပုံေျပာျပပါ” လုိ႔ ပူဆာတတ္ ၾကရဲ႕လားလုိ႔ ေတြးမိလာတယ္။

လူၾကီးေတြ ျဖစ္လာတဲ့ က်မတုိ႔က်ေတာ့ေရာ ဘာထူးေသးလဲ။ နားေထာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပုံျပင္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဟာေတြဆုိရင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တစ္ပိုင္းတစ္စ ေလာက္ပဲ မွတ္မိတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာင္ ကုိယ့္ရဲ႕ ကေလးေတြက “ပုံေျပာျပပါ” လုိ႔ ပူဆာလာရင္ေတာင္ မေျပာျပတတ္ေတာ့ဘူး ျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္။ ကေလးေတြကေရာ ပုံေျပာျပဖုိ႔ ပူဆာမွာထက္ “ Nintendo DS ၀ယ္ေပးပါ၊ Wii Game ၀ယ္ေပးပါ၊ Computer ၀ယ္ေပးပါ” ဆုိျပီး လက္ရွိ ေခတ္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိပဲ ပူဆာၾကေတာ့မယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ပါးစပ္နဲ႔ေျပာတဲ့ ပုံျပင္ထက္ “Cinderella ၊ Nemo၊ Shrek၊ Spider Man" တုိ႔လုိ ႏုိင္ငံျခားကာတြန္းကားေတြကုိ ပုိျပီး ၾကည့္ခ်င္လာၾကမလားပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်မတုိ႔ နားေထာင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ အိပ္ယာ၀င္ပုံျပင္၊ ပါးစပ္ပုံျပင္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕...။

ဧျပီ ၂၄၊ ၂၀၀၈။