ဂ်ပန္မွာ ေငြစကၠဴ အေနနဲ႔ဆုိရင္ ၁၀၀၀ တန္၊ ၂၀၀၀ တန္၊ ၅၀၀၀ တန္ နဲ႔ ၁ ေသာင္းတန္ေတြ သုံးပါတယ္။ ၂၀၀၀ တန္ကေတာ့ အရမ္းရွားတယ္။ ေစ်းဆုိင္ေတြက ျပန္အမ္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စက္ေတြက ျပန္အမ္းရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္မဟုတ္ေတာင္ ခပ္လတ္လတ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ လက္ဖြဲ႕ေပးတာတုိ႔၊ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတာ စတဲ့ မဂၤလာရွိတဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ သုံးမယ့္ ပုိက္ဆံကုိေတာ့ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ပဲသုံးေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီပုိက္ဆံအသစ္ကုိ ဘဏ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ စာတုိက္မွာျဖစ္ျဖစ္ တမင္ကုိ သြားလဲယူျပီးမွ လက္ေဆာင္ေပးမယ့္ စာအိတ္ထဲ ထည့္ျပီး ေပးတတ္ပါတယ္။
*****
က်မမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပုိက္ဆံအသစ္ေလးေတြဆုိရင္ ႏွေမ်ာလုိ႔ မသုံးရက္ပဲ သိမ္းထားတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းမသုံးျဖစ္ပဲ သိမ္းထားတတ္တာ။ မသုံးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အေဟာင္းေတြ အရင္ဆုံး သုံးလုိ႔ ကုန္မွ ပုိက္ဆံအသစ္ ထုတ္သုံးတာ။ အဲဒီအက်င့္က ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ အလုပ္ လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ထိပဲ ဆုိပါေတာ့။
မူလတန္းတုန္းကဆုိ မုန္႔ဖုိးက ငါးမူး ၊ ၁ က်ပ္တန္ ရတဲ့ အခ်ိန္ကုိး။ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးမွ အန္ေပါင္းအေနနဲ႔ ၁၀၊ ၁၂ က်ပ္ ရတတ္တာ။ ႏွစ္ကူးအတြက္ အန္ေပါင္းရျပီဆုိရင္ေတာ့ ၁၀ တန္ အသစ္ေလးေတြ ၅ က်ပ္တန္အသစ္ေလးေတြ ရေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဇီးထုပ္ ၁ ထုပ္မွ ၁၀ ျပား တမတ္ေခတ္ဆုိေတာ့ ၅ က်ပ္တန္ေလာက္ လက္ထဲရွိရင္ကုိပဲ သုံးမကုန္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္ေနခဲ့ဖူးတာေပါ့။ တခါတေလ အေမက သူလုိခ်င္တာေလးေတြ အိမ္နားက ေစ်းဆုိင္မွာ သြား၀ယ္ခိုင္းလုိ႔ ဆုိင္က ျပန္အမ္းတဲ့ က်ပ္တန္က စုတ္ေနတာကုိ ယူခဲ့ရင္ အဆူခံရတတ္ေသးတယ္။ “ကုိယ္ျပန္ေပးတဲ့အခါ ဘယ္သူမွ ယူမွာမဟုတ္ဘူး၊ ပုိက္ဆံကုိ စစ္ျပီး မယူရေကာင္းလား” ဆုိျပီး ဆူတာ။ ကုိယ္ေတြကလည္း ငယ္ေတာ့ နားမလည္ဘူးေလ။ ဆုိင္က ေပးရင္ ေပးတဲ့အတုိင္းပဲ ယူခဲ့လိုက္တာပဲ။ အေမ ဆူေတာ့မွ “ပုိက္ဆံစုတ္ျပဲေနရင္ မယူရဘူး၊ ဆုိင္ရွင္ကုိ ျပန္လဲခုိင္းရတယ္၊ သူမ်ားဆီက ပုိက္ဆံကုိ စစ္ျပီး ယူရတယ္” ဆုိတာ နားလည္လာခဲ့တယ္။
*****
က်မတုိ႔ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တဲ့ ညေနမွာ အိမ္နားက ေၾကးအုိးဆုိင္ မွာ ေၾကးအုိး သြားစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မက ေၾကးအုိး အရည္နဲ႔ အမ်ိဳးသားက ေၾကးအုိးဆီခ်က္ ကုိ ၀က္သားနဲ႔ မွာစားခဲ့တာပါ။ တပြဲကုိ ၂၃၀၀ က်ပ္ ေပးခဲ့ရပါတယ္ (ဧျပီလတုန္းက ေစ်းႏႈန္းပါ)။ ပုိက္ဆံရွင္းေတာ့ အမ်ိဳးသားက သူသိမ္းထားတဲ့ ေထာင္တန္ အသစ္ေလးေတြ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆုိင္က အမ်ိဳးသမီးက ၂၀၀ တန္နဲ႔ ၁၀၀ တန္ေတြ ျပန္အမ္းပါတယ္။ ပုိက္ဆံေတြက အရမ္းစုတ္ေနလုိ႔ အမ်ိဳးသားက ျပန္လဲေပးဖုိ႔ ေျပာေတာ့ သူတုိ႔က ေလွာင္သလုိလုိနဲ႔ ရီၾကတယ္။ က်မတုိ႔လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတာ့ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဆုိင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးက ေျပာလိုက္ေသးတယ္ “ပိုက္ဆံအားလုံးက ဒီအတုိင္းခ်ည္းပဲ။ လဲခိုင္းလည္း အသစ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး” လုိ႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ေစ်းသည္ေတြ ကားသမားေတြဆီက ျပန္အမ္းတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ သတိထားၾကည့္မိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပုိက္ဆံေတြက ေဟာင္းႏြမ္း စုတ္ျပဲေနျပီး တခ်ိဳ႕ဆုိ ျပဲေနတာကုိ tape ေတြနဲ႔ ကပ္ျပီး ျပန္သုံးေနၾကတယ္။ ၅၀ တန္၊ ၂၀ တန္၊ ၁၀ တန္၊ ၅ က်ပ္တန္ေတြဆုိ မေတြ႕မိသေလာက္ပဲ။ အစုတ္ေပးရင္ အရင္လုိ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ဒီအတုိင္းပဲ ယူလိုက္ၾကတယ္။ ပုိက္ဆံၾကီး စုတ္ေနတယ္ ျပန္လဲေပးပါ ဘာညာဆုိျပီး ေျပာသံဆုိသံ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ကားသမားတစ္ေယာက္ကေတာ့ “အစုတ္ေပးတာ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး၊ အသစ္ေပးရင္ေတာင္ အတုလားဆုိျပီး သံသယ ၀င္ေနဦးမယ္” ဆုိျပီး ေျပာလုိ႔ ရီရေသးတယ္။ ရန္ကုန္မျပန္ျဖစ္တဲ့ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္အတြင္း ပုိက္ဆံေတြ ဒီလုိျဖစ္သြားတာကုိ အံ့ၾသမိတယ္။
*****
ရန္ကုန္က ျပန္လာခါနီးေတာ့ ပုိက္ဆံ အစုတ္အျပဲ၊ ဖာေထး၊ ျဖတ္ဆက္ ၊ အေဟာင္းႏြမ္းေလးေတြကုိ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ဓာတ္ပုံရိုက္ယူထားလိုက္ပါတယ္။ က်မလည္း အင္တာနက္မွာ ပုိက္ဆံပုံေတြ ေတြ႕ရင္ စုထားဦးမယ္။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကုိ ျပလုိ႔ရေအာင္လုိ႔ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိရင္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ ဂ်ပန္နဲ႔ အျပိဳင္ ၁ ေသာင္းတန္ ေတြ ၂ ေသာင္းတန္ေတြမ်ား ကုိင္ေနၾကဦးမလားပဲ၊ မၾကာခင္ ၅၀၀၀ တန္ေတာင္ ထြက္လာဦးမွာဆုိေတာ့ေလ။
ေအာက္တုိဘာ ၁၊ ၂၀၀၉
