My Totoro

*ဓာတ္ပုံကုိ အင္တာနက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ဂ်ပန္မွာ ဒီေန႔က အစုိးရ ရုံးပိတ္ရက္ပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ပိတ္လဲေတာ့ မသိေပမယ့္ ရုံး ၃ ရက္ပိတ္ရင္ေတာ့ ေပ်ာ္တာ အမွန္ပဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တပတ္မွာ ၄ ရက္ေလာက္ ရုံးတက္လိုက္ ၃ ရက္ေလာက္နားလိုက္ အဲဒီလုိေလးျဖစ္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါမွလည္း နားရတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ပိတ္ရက္က တပတ္စာ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရတာနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္၊ ေလွ်ာ္ဖြတ္၊ မီးပူတိုက္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရတာနဲ႔ နားရတယ္လုိ႔ကုိ မထင္ဘူး။

ဒီေန႔ အျပင္သြားလည္မယ္လုိ႔ စီစဥ္ထားေတာ့ မေန႔ကတည္းက အိမ္အလုပ္ေတြ ျပီးေအာင္လုပ္ထားလိုက္တာေပါ့။ အျပင္သြားတယ္ဆုိလုိ႔ တျခား ထူးထူးျခားျခား ေနရာ သြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပင္လယ္ရွိတဲ့ဘက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေန၀င္တာ သြားၾကည့္မယ္လုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စိတ္ကူးထားၾကတာပါ။ ပထမေတာ့ Kobe ကုိ သြားမလုိ႔ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ Kobe ဆုိရင္ အျပန္ေနာက္က်ေနမွာစုိးလုိ႔ နီးနီးနားနား Osaka Ko ကုိပဲ သြားလိုက္တာ။ အိမ္ကစထြက္ေတာ့ပဲ ၄ နာရီခြဲေက်ာ္ေနပါျပီ။ ဟုိကုိေရာက္ေတာ့ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ေနေပမယ့္ ေနအပူရွိန္ရွိေနပါေသးတယ္။ Osaka Ko ပတ္၀န္းက်င္ကုိေတာ့ ဒီပုိ႔စ္ မွာလည္း ေရးဖူးပါတယ္။

*****

ဂ်ပန္မွာ animation ရုပ္ရွင္ ကားေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ Studio Ghibli ကုမၸဏီက အေတာ္ေလးကုိ နာမည္ၾကီးပါတယ္္။ အရင္ ထုတ္လုပ္ခဲ့ျပီးသမွ် Animation ကားေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဆုိ ျမန္မာရုပ္ျမင္သံၾကားမွာလည္း ျပဖူးတယ္။ က်မမွတ္မိသေလာက္က My Neighbour Totoro (となりのトトロ, Tonari no Totoro) နဲ႔ Kiki Delivery Service (魔女の宅急便, Majo no Takkyūbin) ပါ။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီကားေတြက ဂ်ပန္မွာ ၁၉၈၈/၈၉ ေလာက္က ထုတ္လုပ္ခဲ့ျပီး အရမ္းေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ကားေတြပါ။ အခုခ်ိန္ထိလည္း DVD ေခြေတြကုိ ၀ယ္လုိ႔ ငွားလုိ႔ ရေနပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကဆုိရင္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း Kobe မွာ မီးေလာင္ဗုံးက်ဲလို႔ လူေတြေသေၾကပ်က္စီးတဲ့ အျဖစ္ကုိ အေျခခံျပီး စစ္ရဲ႕ အနိဌာရုံေတြကုိ ရုိက္ျပထားတဲ့ Grave of the Fireflies (火垂るの墓, Hotaru no Haka) ကားဆုိရင္ ၾကည့္ျပီးေတာ့ ငိုခဲ့ရဖူးပါတယ္။ Spirited Away (千と千尋の神隠し, Sen to Chihiro no Kamikakushi) ကားဆုိရင္လည္း ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ Oscar ဆု ကုိ ပထမဆုံး Animation ကားအေနနဲ႔ ရခဲ့တာလုိ႔ wiki မွာ ဖတ္ရပါတယ္။ တျခား နာမည္ၾကီးတဲ့ ကားေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ ၂၀၀၈ မွာ ထုတ္လိုက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ကေတာ့ Ponyo on the Cliff by the Sea (崖の上のポニョ, Gake no Ue no Ponyo) ပါ။ က်မစိတ္ထင္ ေနာက္ပုိင္း ကားေတြက အရင္ကာတြန္းလက္ရာေတြကုိ သိပ္မမွီေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားလာရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ရုပ္ရွင္ကေတာ့ မၾကည့္ရေသးလုိ႔ ေကာင္း မေကာင္း မသိေသးပါဘူး။

*****

Donguri Kyowakoku 　(どんぐり　共和国) ဆုိင္ေလးေတြက ဂ်ပန္ရဲ႕ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီဆုိင္ေလးေတြက Studio Ghibli ရဲ႕ character နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေလးေတြပါ။ က်မတုိ႔သြားခဲ့တဲ့ ဆုိင္က Osaka Ko ရဲ႕ Shopping Mall ထဲက ဆုိင္ကုိ သြားခဲ့ၾကတာပါ။ ဆုိင္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ Totoro အရုပ္နဲ႔အတူ တျခား အလွဆင္ထားတဲ့ အရုပ္ေလးေတြျမင္ရတာမုိ႔ ကေလးေတြ သေဘာက်မယ္ ဆုိလည္း က်ခ်င္စရာပါပဲ။ အထဲမွာ ဆုိင္ခန္းက က်ဥ္းေပမယ့္ ၀ယ္လု႔ိရႏုိင္တဲ့ ပစၥည္းေတြက အစုံပါပဲ။ Totoro အရုပ္ ဆုိဒ္မ်ိဳးစုံ အရြယ္မ်ိဳးစုံ အေရာင္မ်ိဳးစုံနဲ႔ ပုံစံမ်ိဳးစုံ ရွိပါတယ္။ အဓိက ေရာင္းခ်တဲ့ ပစၥည္းေတြက တျခား character ေတြထက္ ကာတြန္း ပုိဆန္တဲ့ တုိတုိရုိအရုပ္ (Totoro) ၊ မဲ့ (mei めい) ၊ နဲကုိ ဘတ္စ္ ( Neko Bus ネコバス) ၊ ကိကိ ရဲ႕ ေၾကာင္နက္ေလး ဂ်ိဂ်ိ စတဲ့ အရုပ္ေတြကုိ ကပ္ျပီး ပုံေဖာ္ထားတဲ့ လက္ကုိင္ပု၀ါ၊ စားပြဲအလွတင္ပစၥည္း၊ ကီးခ်ိန္း၊ ဖုန္းမွာ အလွခ်ိတ္တဲ့ပစၥည္း၊ အိမ္တြင္းအလွဆင္တဲ့ ပန္းအုိး၊ အိမ္သာ ေရခ်ိဳးခန္း အသုံးအေဆာင္၊ လက္ပတ္နာရီ၊ စားပြဲတင္နာရီ၊ ကေလးေက်ာပုိးအိတ္၊ ကေလးသြားရည္ခံ၊ အိမ္တြင္းစီးဖိနပ္နဲ႔ လက္ကုိင္အိတ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီပစၥည္းေတြမွာ သက္ဆုိင္ရာ character တံဆိပ္ေလး၊ အရုပ္ေလး ကပ္လိုက္တာနဲ႔ ေစ်းက ေထာင္ေသာင္းခ်ီေနေတာ့တာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ Studio Ghibli က ထုတ္တဲ့ DVD ေခြေတြလည္း ၀ယ္ခ်င္တယ္ဆုိ ၀ယ္လုိ႔ရပါေသးတယ္။ အရင္တေခါက္ လာတုန္းကေတာ့ ဆုိင္ထဲမွာ Neko Bus ၾကီး ရပ္ထားတာ ေတြ႕မိေသးတယ္။ အခုတေခါက္ေတာ့ မေတြ႕မိေတာ့ဘူး။ အထဲမွာ ပစၥည္းေတြက မ်ားျပီး သူ႕ေနရာနဲ႔သူ ေနရာခ်ထားေတာ့ တခ်ဳိ႕အရုပ္ေတြဆုိ မကုိင္ပါနဲ႔ လုိ႔ စာကပ္ထားလုိ႔ ဒီအတုိင္းပဲ ၾကည့္ျပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ အမွန္က အဲဒီေလာက္ၾကီးတဲ့ Totoro အရုပ္ၾကီး ဖက္ျပီး ဓာတ္ပုံရုိက္လိုက္ခ်င္တာ။

ဒီအရုပ္ေလးက က်မကုိ ဒီေန႔၀ယ္ေပးတဲ့ Totoro ပုံပါ။ အင္တာနက္ကေန ရွာထားတာ။ ေရွ႕ပုံနဲ႔ ေဘးပုံ။ ၀ယ္လာတဲ့ အရုပ္က ဓာတ္ပုံမရိုက္ရေသးဘူး။ ေနာက္မွ ရုိက္ထားရမယ္။

က်မက Osaka Ko ကုိ မသြားခင္ အရုပ္တခုေလာက္ ၀ယ္ေပးပါလုိ႔ အမ်ိဳးသားကုိ ပူဆာထားပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာက အရုပ္ဆုိင္ေတြ မ်ားေပမယ့္ ေစ်းက မသက္သာလွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မ အ၀ယ္အမ်ားဆုံး အရုပ္ေတြက ယန္း ၁၀၀ ဆုိင္က ေခြးရုပ္၊ ေၾကာင္ရုပ္ေလးေတြပါပဲ။ အရင္ကတည္းက Totoro အရုပ္ကုိ အရမ္းလိုခ်င္ေပမယ့္ အေသးေလးကုိပဲ ေထာင္ခ်ီေပးရမယ္ဆုိေတာ့ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီတေခါက္ ေရာက္လာေတာ့ အရုပ္ေတြျမင္ရင္ လိုခ်င္တဲ့စိတ္က တားမရျပန္ဘူး။ ဒီေန႔လည္း Totoro အရုပ္ကုိ လုိခ်င္လုိ႔ ကုိင္လုိက္၊ ႏွေျမာလုိ႔ ျပန္ခ်ထားလုိက္၊ ျပီးရင္ မ လို႕ ကုိင္လုိ႔ရတဲ့ အရုပ္နဲ႔ အာသာေျပ ဓာတ္ပုံေလး တြဲရုိက္လိုက္ လုပ္ေနရာက အမ်ိဳးသားက “တစ္ရုပ္၀ယ္ေပးမယ္ ၾကိဳက္တဲ့အရုပ္ယူ” လုိ႔ေျပာပါတယ္။ က်မကေတာ့ လိုလည္း လိုခ်င္၊ ေစ်းကလည္း မ်ားေတာ့ ၀ယ္ရမွာ တြန္႔ေနတာေပါ့။ အရုပ္ေစ်းကလည္း ၾကည့္ပါဦး။ Totoro အရုပ္ Small Size (18 cm) ဆုိရင္ ယန္း ၁၆၈၀၊ Medium Size (27 cm) က ယန္း ၂၉၄၀၊ Large Size (40 cm) က ယန္း ၅၀၄၀၊ LL size (55 cm) က ယန္း ၁၂၆၀၀ ပါ။ အၾကီးၾကီးကေတာ့ ယန္း ၃ ေသာင္းေက်ာ္မလား မသိဘူး။ တျခား အရုပ္ေတြရွိေပမယ့္ က်မက Totoro ကုိ ပုိသေဘာက်လုိ႔ ၀ယ္မယ္ဆုိ Totoro ပဲ ၀ယ္ခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ဒီအရုပ္က ဂ်ပန္မွာပဲ နာမည္ၾကီးတာမုိ႔ပါ။ ေနာက္ဆုံး ေစ်းနဲ႔ အရုပ္အရြယ္နဲ႔ ဘာကုိ ၀ယ္ရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနရာက အမ်ိဳးသားက “ယန္း ၅၀၄၀ တန္ အၾကီးပဲ ယူလုိက္ပါ” လုိ႔ recommend လုပ္တာနဲ႔ သူ႕ကုိ အားနာျပီး အဲဒီအရုပ္ေလးပဲ ယူလိုက္ေတာ့တယ္... (ေတာ္ေသးတယ္။ အလိုက္သိေပလုိ႔.. :P)

*****

က်မ ဒီေရာက္ကတည္းက စုေနတာ အရုပ္ေတြပါပဲ။ အခုေတာ့ ၀ယ္ေပးမယ့္ သူရွိျပီဆုိေတာ့ “တျခားဟာ ေခၽြတာပါ့မယ္ အရုပ္ေလးေတာ့ ၀ယ္ေပးပါ” လုိ႔ ပူဆာျပီး ၀ယ္ခုိင္းထားတာ အရုပ္ေလးေတြ မ်ားေနပါျပီ။ ထားဖုိ႔ေနရာက မရွိဘူးဆုိေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ စင္ေလးတစ္ခု ထပ္၀ယ္ခုိင္းဦးမွလုိ႔ ေတြးရင္း ဒီညေတာ့ Totoro အရုပ္အသစ္ ရလာလုိ႔ေပ်ာ္ျပီး Blog ေပၚတင္လိုက္ပါျပီ။ (အမွန္ကေတာ့ ၾကြားတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ.. :D)

ဆုိင္ထဲမွာ ရုိက္ယူလာခဲ့တဲ့ ပုံေတြလည္း ၾကည့္လို႔ရေအာင္ virtual tour လုပ္ျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။

ဇူလုိင္ ၂၁၊ ၂၀၀၈။

Multitasking

အခုတေလာ စိတ္တုိင္းမက်တဲ့ ကိစၥေတြ ခဏခဏ ၾကံဳေနရတယ္။ က်မကလည္း ဘယ္အရာမွ စိတ္ထဲ ျမိဳသိပ္မထားတတ္သလုိ စိတ္ သိပ္မရွည္တတ္ပါဘူး။ “၀ုန္း” ဆုိ “ဒုိင္း” လုပ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တာမ်ိဳး။ (စာဖတ္ရင္း သိပ္လည္းေၾကာက္မေနၾကပါနဲ႔။ စကားအျဖစ္ေျပာတာပါ.. :D) အဲဒီေတာ့ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ကုိယ့္ရုိးကားယားေတြ ျဖစ္လာျပီဆုိရင္ မ်က္စိေနာက္ျပီး သိပ္ၾကည့္မရခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ “လူတစ္ေယာက္က အလုပ္ ၂ ခု ၃ ခုကုိ တျပိဳင္တည္းလုပ္တာ မ်က္စိေရွ႕မွာ ၾကံဳဖူးလားဟင္?” ရထားစီးရင္း စာအုပ္ဖတ္တာမ်ိဳး၊ TV ၾကည့္ရင္း ထမင္းစားတာမ်ိဳးကုိ မဆုိလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္မွာေတာ့ အလုပ္ ၂ ခု ၃ ခု တျပိဳင္တည္း လုပ္တတ္တဲ့ သူေတြရဲ႕ အက်င့္ ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကုိ ထိခိုက္ႏုိင္တာေတြ ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးျဖစ္တာက သူငယ္ခ်င္းတုိ႔လည္း အဲဒီလုိ လူမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ရင္ သတိထားေနႏုိင္္ေအာင္လုိ႔ပါ။

*****

က်မက လက္ကုိင္ဖုန္း ကုိင္ရတာကုိ ၾကိဳက္တဲ့အထဲမွာ မပါ ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ကေန အေလ့အက်င့္ေကာင္းေလး ပါလာတယ္ေျပာရမလား။ ကိုယ့္မိဘေတြကလည္း အရာရွိအသုိင္းအ၀ုိင္းက မဟုတ္ေတာ့ GSM ေပါက္ဖုိ႔ အေၾကာင္းလည္း မရွိဘူး။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ GSM ေစ်းကြက္က သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ သိန္း ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ ေလာက္ ရွိမွ လက္ကုိင္ဖုန္း နဲ႔ ဟန္ေရးျပလုိ႔ရမွာကုိး။ ကုိယ့္၀င္ေငြကလည္း ျမန္မာက်ပ္ေငြ ေသာင္းဂဏန္းေလးဆုိေတာ့ လက္ကုိင္ဖုန္းကုိင္ဖုိ႔ ေ၀လာေ၀းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်မအတြက္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ခ်က္ထဲမွာ လက္ကုိင္ဖုန္း မပါ ပါဘူး။ အိမ္ဖုန္းရွိရင္ ရျပီ။ တကယ္လုိ႔ အိမ္ဖုန္း မရွိဘူးဆုိရင္လည္း ရေသးတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးကေန လုပ္ေပးထားတဲ့ ဖုန္းေျပာလုိ႔ရတဲ့ ေနရာေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒါမွ မရတဲ့အဆုံး ဖုန္းရွိတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းဆီမွာ အကူအညီေတာင္းျပီး ေျပာလုိ႔ရရင္ေတာ္ျပီေလ။ အဲဒီလုိ ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ ႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ ရင္းႏွီးေနျပီးသား။ ပထမတစ္ေခါက္ ဂ်ပန္လာတုန္းကလည္း လက္ကုိင္ဖုန္း ၀ယ္မကုိင္ခဲ့ဘူး။ တစ္ႏွစ္ထဲေနရမွာ ေသခ်ာတာေရာ ျပီးေတာ့ အရွင္းဆုံး ေျပာရရင္ ပိုက္ဆံႏွေျမာတာလည္းပါတာေပါ့။ ေနာက္ ထုိင္းေရာက္ေတာ့လည္း လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ရတာေတာင္ အမ်ိဳးသားနဲ႔ ၂ ေယာက္ေပါင္းျပီး ရုံးက အလကားေပးထားတဲ့ လက္ကုိင္ဖုန္းပဲ သုံးတယ္။ ကိုယ့္ပုိက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္မကုိင္ခဲ့ဘူး။

အခုတေခါက္ ဂ်ပန္ေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသားက က်မအတြက္ လက္ကုိင္ဖုန္းတစ္လုံး ၀ယ္ေပးပါတယ္။ က်မက မလုိဘူးလုိ႔ ေျပာေပမယ့္ ေရာက္ခါစ သူက အလုပ္ဆင္းရျပီး က်မက အလုပ္မရေသးေတာ့ အိမ္မွာ ေနရတာမို႔ စိတ္မခ်ဘူး ဆိုျပီး တလက္စတည္း ၀ယ္လိုက္လုိ႔သာ ၀ယ္ျဖစ္သြားတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း ဖုန္းနံပါတ္ေပးရင္ ၂ ေယာက္လုံးရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးထားလုိက္တယ္။ အဲဒီဖုန္းကုိ တခါတေလဆုိရင္ ေမ့ေတာင္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကဆုိ ဖုန္းဆက္တုိင္း မကုိင္လုိ႔တဲ့။ က်မကလည္း က်မပဲ။ အေရးအေၾကာင္း ကိစၥၾကီးငယ္မရွိပဲ ဖုန္းကုိ လက္က တကုိင္ကုိင္ မလုပ္တတ္ဘူး။ ဖုန္းကင္မရာနဲ႔လည္း တခါမွ မရိုက္ၾကည့္ဖူးဘူး။ ေနာက္ျပီး ေတာ္ရုံလည္း ကုိယ့္ဆီ ဖုန္းဆက္မယ့္သူ မရွိဘူးေလ။ message ဆုိရင္ အရင္တုန္းက လုံး၀ကုိ မႏွိပ္တတ္တာ။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ဆရာမေတြနဲ႔ message ပုိ႔ရင္း ခလုတ္ေတြကုိ သုံးတတ္သြားတာ။ Message တခါပုိ႔ဖုိ႔ အေရး ဖုန္းေပၚက ခလုတ္ေတြ ရွာေနရတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ဖုန္းဆက္ျပီးေျပာလိုက္တာမွ အခ်ိန္ကုန္သက္သာေသးတယ္လုိ႔ပဲ ေတြးမိ္တယ္။ ေနာက္ျပီး လက္ကုိင္ဖုန္း နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥအားလုံးကုိ အမ်ိဳးသားပဲ တာ၀န္ယူတယ္။ ဥပမာ ဖုန္း charging သြင္းေပးလည္း သူပဲ။ အားျပည့္သြားလုိ႔ မနက္ရုံးတက္ခါနီး အိတ္ထဲျပန္ ထည့္ေပးထားလည္း သူပဲ ဆုိေတာ့ က်မက ကုိယ့္မွာ လက္ကုိင္ဖုန္း တစ္လုံးရွိေနပါလားဆုိတာ လုံး၀ကုိ ေမ့ေနတာပါ။

ဒီရက္အတြင္း လက္ကုိင္ဖုန္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာေတြ ခဏခဏ ၾကံဳရေတာ့ အခုဆုိရင္ လက္ကုိင္ဖုန္းကုိ နည္းနည္းေတာင္ အျမင္ကပ္လာသလုိပဲ။ အမွန္ကေတာ့ ဖုန္းနဲ႔မဆုိင္ပါဘူး။ ဖုန္းကိုင္တဲ့သူေတြနဲ႔ပဲ ဆုိင္တာပါ။ ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ.. ဂ်ပန္မွာက လူတုိင္း လက္ကုိင္ဖုန္း ကုိင္ၾကတယ္ေလ။ ကေလးေလးေတြ ဆုိရင္လည္း လည္ပင္းမွာ အေမေတြက ဆြဲၾကိဳးလုိ ခ်ိတ္ဆြဲေပးထားေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္လိုက္ရင္ ၄ ႏွစ္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ေတြက စက္ဘီးနဲ႔ လက္ကုိင္ဖုန္းနဲ႔။ လူတုိင္း ဖုန္းကိုင္ၾကတာလည္း မေျပာနဲ႔။ သူတုိ႔အတြက္ေတာ့ အေတာ္ေလး အသုံး၀င္ပုံရတယ္။ ကုိယ္ကပဲ မသုံးတတ္တာလား။ သူတုိ႔ကပဲ အသုံးခ် လြန္ေနတာလား။ တခုခုပဲ။ ဖုန္းနဲ႔အင္တာနက္ သုံးတယ္။ ဖုန္းနဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။ ဖုန္းနဲ႔ တီဗြီၾကည့္တယ္။ ဖုန္းကေန game ေဆာ့တယ္။ ဖုန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ၀တၳဳဖတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ လက္ကုိင္ဖုန္းက သူတုိ႔အတြက္ တကယ္ကုိ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္တဲ့ပစၥည္း တစ္ခုလုိျဖစ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီလုိ အသုံးက်လြန္းေတာ့ လူေတြဟာ စက္ဘီးစီးရင္း ဖုန္းနဲ႔ message ရုိက္တယ္။ ရထားေပၚမွာ ဖုန္းကုိင္ျပီး game ေဆာ့ရင္ ေဆာ့၊ မေဆာ့ရင္ အင္တာနက္ၾကည့္၊ ဒါမွမဟုတ္ message ရုိက္ေပါ့။ ကားေမာင္းရင္း ဖုန္းနဲ႔ message ရုိက္တယ္။ ရထားဘူတာကေန တေနရာရာကုိ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း Baseball ပြဲကုိ ဖုန္းကေနၾကည့္တယ္။ အဲဒီ style ေတြက တျခားႏိုင္ငံေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဂ်ပန္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး ေခတ္စားတယ္ ဆုိရမယ္။ အဲဒီလုိမလုပ္တဲ့သူဆုိရင္ ေသခ်ာတယ္ အဲဒါ က်မလုိ အူေၾကာင္ၾကားပဲျဖစ္မွာပဲ။

ေျပာခ်င္တာက အခုမွစတာ။ ဟုိတေလာက ဂ်ပန္က သတင္းတစ္ခုမွာ နားေထာင္လိုက္ရတယ္။ ယာဥ္တုိက္မႈျဖစ္တဲ့ အမႈနဲ႔ စက္ဘီးတုိက္မႈျဖစ္တဲ့အမႈဆုိရင္ စက္ဘီးတုိက္မႈေတြ ပုိမ်ားလာတယ္ဆုိပဲ။ က်မကေတာ့ စိတ္ထဲကေန “ျဖစ္ႏုိင္တယ္” လို႔ ေကာက္ခ်က္ ခ်လိုက္ေသးတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ဂ်ပန္မွာက ကား၊ ရထား အျပင္ သြားလာလုိ႔ အလြယ္ဆုံး ယာဥ္က စက္ဘီးပဲဆုိေတာ့ လူတုိင္းစက္ဘီးစီးၾကတယ္။ စက္ဘီးစီးရင္ ရုိးရုိးမစီးၾကဘူး။ သီခ်င္းနားေထာင္ဖုိ႔ MP3 Player ဒါမွမဟုတ္ IPOD ကုိ နားထဲတပ္္ထားတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဖုန္းနဲ႔တဆင့္ ear phone ေလးခ်ိတ္ျပီး သီခ်င္းနားေထာင္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ နားထဲ တစ္ခုခုတပ္ထားျပီး သီခ်င္းနားေထာင္ရုံတင္အားမရဘူး။ လက္က ဖုန္းကုိ ႏွိပ္ျပီးေဆာ့ေနတတ္ေသးတယ္။ ဖုန္းေဆာ့ရင္ေဆာ့ မေဆာ့ရင္ ဖုန္းေျပာေနၾကေရာ။ အဲဒီေတာ့ အေနာက္က ကားဟြန္းတီးလည္း မၾကား၊ အေရွ႕က စက္ဘီးအခ်င္းခ်င္း ဘဲလ္တီးလည္း မၾကားေတြျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ သူတုိ႔က စက္ဘီးစီးရင္း တျခားအပုိအလုပ္ေတြကုိ ၂ ခု ၃ ခု တျပိဳင္တည္းလုပ္ရတာကုိး။ အဲဒီေလာက္ အာရုံမ်ားေနတဲ့သူေတြမွ စက္ဘီးတိုက္မႈ မျဖစ္ရင္ ဘယ္သူမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။

အဲဒီလုိပဲ တခ်ိဳ႕လည္း ကားေမာင္းရင္း ဖုန္းေဆာ့တတ္တယ္။ ကုိယ္ေတြ႕မုိ႔လုိ႔သာ ယုံလိုက္ရတာ။ ျပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ ရုံးကအျပန္ လူကူးမ်ဥ္းၾကားက မီးစိမ္းလုိ႔ က်မလည္း စက္ဘီးနင္းျပီး အထြက္ ကားက လုံး၀ အရွိန္ မေလ်ာ့ေပးဘူး။ စက္ဘီးနဲ႔ ကား ေခါင္းခ်င္းဆုိင္မိဖုိ႔ နည္းနည္းပဲ လုိေတာ့တယ္။ က်မ ဘရိတ္အုပ္ျမန္လုိက္လုိ႔ေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ဒီေန႔ေလာက္ဆုိရင္ ရက္လည္ေနရေလာက္ျပီ။ ကားသမားက ဘာလုပ္ေနတယ္ထင္လဲ။ ကားေမာင္းရင္း လက္ကေန ဖုန္းရုိက္ေနတယ္။ က်မကုိျမင္ေတာ့ လူကူးမီးပြိဳင့္ကုိ တခ်က္ လွမး္ၾကည့္ျပီး မီးစိမ္းတာ ျမင္ေတာ့့မွွ သူမွားမွန္းသိသြားလုိ႔ ကားေပၚကေန ေခါင္းညိတ္ျပ ေတာင္းပန္သြားတယ္ေလ။

ျပီးေတာ့ ရုံးေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဖုန္းကုိ သဲၾကီးမဲၾကီး ငုံၾကည့္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ။ နားကလည္း နားၾကပ္ တပ္လွ်က္္သားေပါ့။ ဘာလုပ္ေနသလဲ ဆုိျပီး ကုိယ္က ေဘးနားကျဖတ္သြားရင္း စပ္စုလိုက္မိတယ္။ ေက်းဇူးရွင္က တီဗြီက Live လႊင့္တဲ့ Baseball ပြဲကုိ ဖုန္းကေန တဆင့္ၾကည့္ေနတာ တေလာကလုံး သူတစ္ေယာက္တည္းလုိ႔ ထင္ျပီး လမ္းကို ေလွ်ာက္ခ်င္သလုိ ေလွ်ာက္ေနေတာ့တာပဲ။ အေနာက္က စက္ဘီးနဲ႔ လူက ဘဲလ္တီးလည္း သူ ဂရုကုိမစိုက္ဘူး။ ဟုိတရက္ကလည္း ရုံးသြားေတာ့ ေကာင္ေလးက ေရွ႕ကေန စက္ဘီးနင္းရင္း ဖုန္းကုိ ေခါင္းငုံ႕ျပီး ရုိက္ေနတယ္။ ေနာက္မွာ စက္ဘီးသမားပါတာကုိ သူသတိထားမိပုံမေပၚဘူး။ မီးပြိဳင့္ေရွ႕လည္းေရာက္ေရာ ေရွ႕ကေန ဖ်တ္ခနဲ ေကြ႕ခ်လိုက္ေတာ့ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ စက္ဘီးသမားနဲ႔ တိုက္မိမလုိ႔ နည္းနညး္ပဲလိုေတာ့တယ္။ ေနာက္လူကလည္း ေကာင္ေလးကုိ ဘုၾကည့္ၾကည့္ေပါ့ေလ။ အမယ္ ကုိယ္ေတာ္က ေယာင္လုိ႔ေတာင္ ေခါင္းေမာ့မလာဘူး။ သူရုိက္လက္စကိုပဲ ဆက္ရုိက္ျပီး ဖုန္းသုံးေနတာ။ ငါအမွားလုပ္လိုက္မိပါလားလုိ႔ သတိထားမိပုံမေပၚဘူး။

ေနာက္တစ္မ်ိဳး လူေတြရွိေသးတယ္။ စက္ဘီးစီးရင္း စာအုပ္ဖတ္ရတာနဲ႔၊ စက္ဘီးစီးရင္း သတင္းစာ ဟုိဘက္အစ ဒီဘက္အစ ကုိ စက္ဘီးလက္ကိုင္နဲ႔ ပူးကုိင္ျပီး ဖတ္တဲ့သူနဲ႔။ က်မျဖင့္ အ့ံၾသလြန္းလို႔။ ေအာ္.. အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္လည္း ရသားေပါ့ေနာ္။ မေတာ္ ကားတုိက္တာတုိ႔ ဘာတုိ႔ ျဖစ္ေနမွျဖင့္လုိ႔ ကုိယ္ကေတြးေပမယ့္ သူတုိ႔ကေတာ့ မေသတဲ့ေဆး စားထားသလား ထင္ရတယ္၊ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရရင ္ျပီးျပီဆုိတဲ့ ပုံမ်ိဳးပဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း စက္ဘီးစီးရင္း ေခြး ေက်ာင္းၾကေသးတယ္။ ေခြးေလးေတြ ၃ ေကာင္၊ ၄ ေကာင္ေလာက္ကုိ အားလုံး ၾကိဳးနဲ႔ စုကိုင္ထားတယ္။ လူကေတာ့ စက္ဘီးေပၚကေပါ့၊ ေအာက္ကေခြးက သူသြားခ်င္တဲ့ဆီသြား၊ အေပၚက စက္ဘီးသမားကလည္း ဖုန္းေျပာနဲ႔ သူ႕ေခြးေတြက ေအာက္မွာ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းကုိ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ေခြးက တစ္ေနရာသြားခ်င္တယ္။ စက္ဘီးသမားက စက္ဘီးနင္းရင္း ခ်ိဳးခ်င္တဲ့ေနရာခ်ိဳး၊ ေကြ႕ခ်င္သလုိေကြ႕ဆုိရင္ ေခြးက လည္ပင္းဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ စက္ဘီးေခၚရာ ေနာက္ပါသြားရျပန္ေရာ။ ကိုယ္က အဲဒါေတြ ျမင္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာေပါ့။

အဲဒီလုိ အလုပ္ ၂ ခု ၃ ခုကုိ တျပိဳင္တည္းလုပ္မယ္ေဟ့ဆုိ ဒီကလူေတြ အမ်ဳိးမ်ိဳး လုပ္ျပပါလိမ့္မယ္။ တခါတေလဆုိ ရီလည္းရီခ်င္၊ ေဒါသလည္း ထြက္ေပါ့ေလ။ အမွန္ေတာ့ လူတုိင္းဟာ ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာကုိ လုပ္ပုိင္ခြင့္၊ လုပ္ႏုိင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတစ္ပါးကုိ မထိခုိက္တာေတာ့ အေကာင္းဆုံးပဲ မဟုတ္လား။ က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီလုိ ကိစၥမ်ိဳးေတြနဲ႔ ၾကဳံတဲ့ေန႔ဆုိ အင္မတန္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္တာပါပဲ။ က်မကလည္း မနက္တုိင္း ရုံးသြားရင္ စက္ဘီးနဲ႔ပဲ သြားတာဆုိေတာ့ ဟြန္းေတြ ဘာေတြ တီးရင္ မၾကားမွာစုိးလုိ႔ သီခ်င္းေတာင္ နားမေထာင္ဘူး။ ဖုန္းဆုိလည္း အဲဒီလုိပဲ ဘယ္ေတာ့မွ လူၾကားထဲ ထုတ္မၾကည့္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆုိ ၅ မိနစ္ျခားတစ္ခါ ဖုန္းကုိ ထုတ္ၾကည့္တတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖြင့္လုိက္ပိတ္လိုက္နဲ႔။ အလကား ဘာမွလည္း အက်ိဳးမရွိဘူး။ ဖုန္း ဓာတ္ခဲ အားကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တာေပါ့။

*****

ဂ်ပန္မွာ စက္ဘီး ၁ စီးကုိ လူ ၂ ေယာက္စီးရင္ ရဲက ေခၚျပီး သတိေပးပါတယ္။ ဖမး္မယ္ဆုိ ဖမ္းလို႔ရတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္က်မ စဥ္းစားမိတာက စက္ဘီး ၁စီးမွာ ၂ ေယာက္စီးတာကုိ ဖမ္းမယ့္အစား စက္ဘီးစီးရင္း ဖုနး္ေျပာတဲ့သူ၊ ဖုန္း message ရိုက္တဲ့သူ၊ သီခ်င္းနားေထာင္သူ၊ စာအုပ္ဖတ္သူေတြကုိ ေခၚျပီး သတိေပးသင့္တယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ သူတုိ႔မဆင္မျခင္လုပ္ျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဂရုမစိုက္လုိ႔ ျဖစ္လာမယ့္ ေနာက္ဆက္တဲြ အႏၱရာယ္က ျပႆနာပုိ ၾကီးသြားႏုိင္ပါတယ္။ အသက္ေသေလာက္တဲ့ အထိေတာင္ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ က်ိဳးပဲ့သြားတာမ်ိဳးလည္းျဖစ္သြားႏုိင္တာပဲ။ ကဲ.. သူငယ္ခ်င္းတုိ႔လည္း အဲဒီလုိ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတြ႕လုိ႔ကေတာ့ ေ၀းေ၀းကသာ ေရွာင္ျပီး သတိထားၾက ေပေတာ့ေနာ္။

ဇူလုိင္ ၁၅၊ ၂၀၀၈။

Tanabata Festival

အခုအေရးမယ့္ အေၾကာင္းက ၇ ရက္ ၇ လ မွာ က်င္းပတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ တနဘတ Tanabata (七夕) ပြဲေတာ္အေၾကာင္းပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္က Osaka ကုိ လာေတာ့ က်မတုိ႔အတြက္ ရုံးက ဆရာမ ေခၚျပီး ဂ်ပန္စာသင္ေပးပါတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပဲ အဲဒီေန႔မွာ ဂ်ပန္စာ သင္တန္းရွိေတာ့ ဆရာမၾကီးက ဒီေန႔ဟာ Tanabata ပြဲေတာ္ေန႔ ဆုိျပီး ေနာက္ခံသမုိင္းပုံျပင္ကုိ ေျပာျပေပးခဲ့တယ္။ အခု ၇ လပုိင္းေရာက္လာေတာ့ ပုံျပင္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ပြဲေတာ္အေၾကာင္းကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာျပခ်င္လာတယ္... သိျပီးတဲ့သူလည္း ရွိမွာပါ။ မသိေသးတဲ့သူေတြလည္း ဖတ္ျပီးရင္ ဘယ္လုိခံစားရသလဲဆုိတာ ျပန္ေျပာျပေပးေနာ္။

Tanabata ရဲ႕ အဓိပၸာယ္က “၇ ရက္ေျမာက္ ညေနခင္း” ပါ။ ဂ်ပန္မွာ Tanabata ပြဲေတာ္ကုိ က်င္းပရင္ ညဘက္မွာက်င္းပေလ့ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီပြဲေတာ္ဟာ “ၾကယ္” နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပြဲေတာ္ျဖစ္ျပီး တရုတ္ရုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈက ဆင္းသက္လာတာပါ။ Orihime (vega) ၾကယ္နဲ႔ 　Hikoboshi (Altair) ၾကယ္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ နဂါးေငြ႕တန္း (Amanogawa) ကုိျဖတ္ျပီး ၇ ရက္ ၇ လရဲ႕ ညျဖစ္တဲ့ တႏွစ္မွာ တစ္ၾကိမ္သာ ေတြ႕ခြင့္ရၾကတယ္။ Tanabata နဲ႔ပတ္သက္ျပီး တရုတ္ရုိးရာပုံျပင္ရွိသလုိ ဂ်ပန္ပုံျပင္ေတြလည္းရွိပါတယ္။ အားလုံးဟာ သေဘာတရားျခင္း ဆင္တူတာမုိ႔ လူသိမ်ားတဲ့ တရုတ္ပုံျပင္ကုိပဲ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။

အမႏုိဂ၀ (Amanogawa　天の川) လုိ႔ေခၚတဲ့ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ မုိးနတ္မင္းၾကီးေနထုိင္ျပီး သူ႕မွာ အုိရိဟိမဲ (Orihime　おりひめ) လုိ႔ေခၚတဲ့ သမီးေတာ္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးေတာ္ဟာ ယက္ကန္းယက္လုပ္ျပီး ဖခင္ မုိးနတ္မင္းၾကီးနဲ႔ အတူ တျခားနတ္မင္း အားလုံးကုိ အ၀တ္အထည္ ဆက္သရသတဲ့။ သမီးေတာ္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူ မုိးနတ္မင္းၾကီးက သမီးေတာ္အတြက္ သင့္ေတာ္မယ့္ ဖူးစာရွင္ ရွာေပးဖုိ႔ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႕ ဖူးစာရွင္ရွာလုိက္တာ Amanogawa ျမစ္တဖက္ကမ္းမွာ မုိးနတ္မင္းရဲ႕ ႏြားေတြကုိ ေက်ာင္းရတဲ့ ဟိကုိဘုိးရွိ (Hikoboshi　ひこぼし) ဆုိတဲ့ လူငယ္ကုိ သေဘာက်ျပီး သမီးေတာ္နဲ႔ ေပးေတြ႕ေစတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ငယ္ရြယ္ေခ်ာေမာသူေတြဆုိေတာ့ကာ ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ခင္စုံမက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ လက္ထပ္လိုက္ၾကပါေရာ။ လက္ထပ္ျပီးေတာ့ ၂ ေယာက္သား ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ၾကပဲ အေပ်ာ္လြန္ေနတာနဲ႔ ကုိယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္တာ၀န္ေတြ လစ္ဟင္းကုန္ပါတယ္။

“Orihime မင္းသမီးေလးက ယက္ကန္းမယက္ေတာ့တဲ့ အတြက္ အ၀တ္ေတြ ေဟာင္းႏြမး္ စုတ္ျပတ္ကုန္ျပီ။ အ၀တ္အထည္ အသစ္ကုိ ယက္လုပ္ဖုိ႔ ေျပာေပးၾကပါဦး” ။
“Hikoboshi လည္း ႏြားေတြကုိ ေကာင္းေကာင္း ဂရုမစုိက္ေတာ့ဘူး။ အခုဆုိရင္ ႏြားေတြ နာမက်န္းျဖစ္ကုန္ျပီ” ဆုိျပီး တျခားနတ္မင္းေတြက အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္စကားေျပာျပီး မုိးနတ္မင္းၾကီးဆီ တုိင္တန္းၾကတယ္။

အေၾကာင္းစုံကုိ သိေတာ့ မုိးနတ္မင္းၾကီးက တအားစိတ္ဆုိးျပီး “Amanogawa ျမစ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္မွာ တစ္ေယာက္ထား၊ အေနာက္ဘက္မွာ တစ္ေယာက္ထား” လုိ႔ ဆုိျပီး သူတုိ႔ ၂ ေယာက္ကုိ ခြဲထားဖုိ႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္္။ ဒါေပမယ့္ မုိးနတ္မင္းၾကီးခမ်ာ သမီးေတာ္အရမ္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ ၇ ရက္ ၇ လ　ေန႔ေရာက္တုိင္း ခ်စ္သူ ၂ ေယာက္ကုိ ေတြ႕ဆုံဖုိ႔ ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔ကစျပီး Orihime မင္းသမီးေလးဟာ Hikoboshi နဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔အေရးကုိ ေတြးျပီး ယက္ကန္းအလုပ္ကုိ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ၾကိဳးၾကိဳးစားစား လုပ္ရရွာတယ္။ Hikoboshi ဟာလည္း မင္းသမီးနဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔ရက္ကုိ ေမွ်ာ္ေတြးရင္း တႏွစ္ပတ္လုံး အလုပ္ကုိ အားသြန္ခြန္စုိက္ ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ရွာတယ္။ သူတုိ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနရတဲ့ ၇ ရက္ ၇ လ　ေန႔ ေရာက္ျပီ ဆုိရင္ Orihime မင္းသမီးေလးဟာ Amanogawa ျမစ္ကုိ ျဖတ္ျပီး Hikoboshi နဲ႔ လာေတြ႕တယ္။ တကယ္လုိ႔ အဲဒီေန႔မွာ မုိးရြာရင္ေတာ့ ျမစ္ေရလွ်ံျပီး ၂ ဦးသား ေတြ႕ခြင့္မရေတာ့ပဲ ေနာက္တစ္ႏွစ္ထပ္ေစာင့္ရရွာတယ္။

ဒီပုိ႔စ္ကုိ မေရးခင္ Tanabata နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ဂ်ပန္ website အခ်ိဳ႕နဲ႔ wiki မွာ ရွာဖတ္ၾကည့္ေတာ့ တရုတ္ရုိးရာ ပုံျပင္အေပၚမွာပဲ ဇာတ္သိမး္ေလးေတြ ကြဲေနေသးတယ္။ ဂ်ပန္ website မွာ ေရးထားတာက တကယ္လုိ႔ အဲဒီေန႔မွာ မုိးရြာလုိ႔ ျမစ္ေရလွ်ံရင္ magpie （カササギ）လုိ႔ေခၚတဲ့ ငွက္ကေလးေရာက္လာျပီး Orihime သြားဖုိ႔ သူ႔အေတာင္ျဖန္႔ခင္းေပးတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ Orihime က Amanogawa ျမစ္ကုိျဖတ္ကူးျပီး သူ႕ခ်စ္သူ Hikoboshi နဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရ ရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ wiki မွာေရးထားတာက ပထမဆုံးအၾကိမ္ သူတို႔ ၂ ဦး ေတြ႕ဆုံဖုိ႔ Amanogawa ျမစ္ကုိ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ျမစ္မွာ တံတားမရွိလုိ႔ Orihime မင္းသမီးေလးဟာ တဖက္ကမ္းကုိ ျဖတ္ကူးလုိ႔မရဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မင္းသမီးေလးဟာ ငုိပါေလေရာ။ အဲဒီလုိ ငုိေၾကြးတဲ့အသံကုိ magpie ငွက္ကေလးက ၾကားျပီး သူတုိ႔ ၂ ဦးအတြက္ အေတာင္ကုိ ျဖန္႔ခင္းေပးျပီး ျမစ္ကုိ ကူးေစတယ္။ တကယ္လုိ႔သာ အဲဒီေန႔ မုိးရြာရင္ ငွက္ကေလးဟာ မလာႏုိင္ရွာတဲ့အတြက္ Orihime မင္းသမီး နဲ႔ Hikoboshi တုိ႔ ဟာ အဲဒီႏွစ္အတြက္ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ အေျခခံျပီး ၇ ရက္ ၇ လ　ေန႔ဆုိရင္ Tanabata အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ shopping mall နဲ႔ လမ္းေတြမွာ ၀ါးပင္ကုိ တျခားပစၥည္းေတြနဲ႔ အလွဆင္ျပီး စုိက္ထူထားၾကတယ္။ ဆုေတာင္းစာ၊ ကုိယ့္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ ေတြကုိလည္း စာရြက္ေပၚေရးျပီး ၀ါးပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတယ္။ ပြဲေတာ္ျပီးရင္ အဲဒီ၀ါးပင္ကုိ ေရနဲ႔ေမ်ာရင္ ေမ်ာ ဒါမွမဟုတ္ မီးရႈိ႕ပစ္တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ Tanabata ပြဲေတာ္ကုိ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ေနရာေပၚမူတည္ျပီး ပြဲေတာ္က်င္းပတဲ့ပုံစံမတူပါဘူး။ Osaka မွာေတာ့ ဘယ္နားမွာ ရွိမွန္းမသိတာနဲ႔ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ Sendai နဲ႔ Kantou area မွာ က်င္းပတဲ့ Tanabata Festival ေတြက နာမည္ၾကီးတယ္လုိ႔ wiki မွာ ဖတ္ရပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ပိတ္ရက္မွာ အိမ္နားက Department Store ကုိသြားေတာ့လည္း Tanabata ပြဲေတာ္အတြက္ ၀ါးပင္ေတြရယ္ တျခားအလွဆင္တဲ့ စာရြက္ေတြ ေရာင္းေနတာ ျမင္ခဲ့မိေသးတယ္။

ကဲ.. က်မတုိ႔လည္း ၇ ရက္ ၇ လ ေန႔မွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ျပန္ဆုံႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ မုိးမရြာပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းေပးၾကရေအာင္လား...။

ဇူလုိင္ ၃၊ ၂၀၀၈။