မွတ္မိတဲ့ ပထမဆုံးမ်ား

က်မ အသက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ပထမဆုံး မူၾကိဳေက်ာင္း စတက္ေနရပါျပီီ။ ၅ ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္နားက မူလတန္းေက်ာင္းမွာပဲ သူငယ္တန္း စတက္ရတာ။ သူငယ္တန္းတုန္းက ဆရာမကုိလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဆရာမနာမည္၊ သူငယ္ခ်င္းနာမည္ေတြကုိလည္း ေမ့ကုန္ျပီဆုိေတာ့ ကုိယ့္မွတ္ဥာဏ္က ဒီေလာက္ေတာင္ အားနည္းေနတာပါလားဆုိျပီး ပထမဆုံး သတိျပဳမိေတာ့တယ္။ ပထမဆုံး ရတဲ့ဆုက ၅ တန္း ေအာင္တုန္းက အဆင့္ ၆ ရတဲ့ ဆုပါ။ ေက်ာင္းကလည္း ထူးထူးျခားျခား အဆင့္ ၁ ကေန ၆ အထိ ဆုေပးတာ။ က်မက ပထမဆုံး ဆုယူတာေတာင္ ဘိတ္အဆင့္နဲ႔ ယူရတယ္။ ၁၀ တန္းေအာင္ျပီးတဲ့အထိလည္း အဆင့္ ၁ ဆုိတာ မရခဲ့ပါဘူး။ ရမယ့္ ရေတာ့ တကၠသုိလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေအာင္မွ ရခဲ့တာ။ ပထမဆုံး ပထမရ တာကုိ ထူးျခားျပီး မေပ်ာ္မိပါဘူး။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ကိုယ့္လုိပဲ ေနာက္ထပ္ လူ ၃၀ ေလာက္က ပထမရတာကုိး။

ေက်ာင္းတက္တုန္းက ပထမဆုံး စျပီး စာေရးျဖစ္တာက ေ၀ဖန္ေရးစာပါ။ အဲဒီတုန္းက လြင္မုိးကို အရမး္ၾကိဳက္ေတာ့ သူ႕ဇာတ္ကားေတြဆုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အပ်ိဳမ မဂၢဇင္းက လြင္မုိးအေၾကာင္း ေ၀ဖန္ေပးပါ။ လြင္မုိးကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္ထုိးထားတဲ့ ဓာတ္ပုံ ပုိ႔ေပးပါမယ္ဆုိျပီး ေၾကာ္ျငာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်မလည္း ၾကိဳးစားပမ္းစား ေ၀ဖန္တာေပါ့။ ပထမဆုံး ကုိယ္ေရးလိုက္တာက မဂၢဇင္းထဲပါလာေတာ့ ၀မ္းသာမိတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း လြင္မုိး ဓာတ္ပံု တကယ္ မရခဲ့ပါဘူး။ က်ဴရွင္တက္တဲ့ လမ္းမွာ မဂၢဇင္းတိုက္ရွိလုိ႔ သြားေမးေတာ့လည္း ၀ါးတားတားနဲ႔။ ပထမဆုံးအၾကိမ္ လွလွပပေလး အလိမ္ ခံလိုက္ရတာေပါ့။ ကုိယ့္ကုိကိုယ္လည္း အခုေနေတြးရင္ ျပန္ရွက္မိပါတယ္။ အေတာ္ေပါခဲ့လို႔။ စာေရးတာေတာင္မွ ေရးစရာ ရွားလို႔ မင္းသားကုိ ေ၀ဖန္တဲ့စာမ်ိဳး ေရးရတယ္လို႔။ ဓာတ္ပုံမရလိုက္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းလုိ႔ ေျပာရမယ္။

တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းကုိ လွည္းတန္းမွ ပထမဆုံး စတက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ပထမဆုံးျမင္ဖူးတာ။ အဲဒီတုန္းက ပထမဆုံး သုံးခဲ့တဲ့ OS က Window 3.11။ သင္တန္းျပီးေတာ့ အိမ္ကလည္း ဒီေလာက္ ေစ်းၾကီးတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဘယ္၀ယ္ေပးႏုိင္ပါ့မလဲ။ အဲဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ အဲဒီ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းမွာပဲ Instructor ၀င္လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမျပီးခင္ ပထမဆုံး လခစားအလုပ္ေပါ့။ လခက ၁၅၀၀ စရတာ။ ျမန္မာက်ပ္ေငြေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သင္တန္းေက်ာင္းမွာ ဆရာေတြ လိုလာတာနဲ႔ Assistant Lecturer လုိမ်ိဳး အတန္းေတြ ၀င္သင္ေပးခဲ့ရတယ္။ ပထမဆုံး စာသင္ေတာ့ သင္တန္းသားေတြက ကုိယ့္ကုိ ၀ုိင္းျပံဳၾကည့္ၾကလုိ႔ မွတ္ထားတာေတြ ေမ့၊ ေျပာရမွာတာေတြက တလြဲေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ေတာ္ေသးတယ္ သင္တန္းသားေတြက ကေလးေလးေတြမုိ႔။ ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္မွာ မိဘေတြက ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းပုိ႔ေပးထားတာေလ။ စာေလးနည္းနည္းသင္ေပးလိုက္ ကေလးေတြကုိ ဂိမ္းေဆာ့နည္းသင္ေပးလိုက္နဲ႔။ ပထမဆုံး တပည့္ေတြေပါ့။ ဂိမ္းခ်ည္းပဲ ေဆာ့ခ်င္လုိ႔ မနည္းပဲ စာကုိ ျပီးေအာင္ သင္ေပးခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ကေလးနာမည္ေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

*****

ေက်ာင္းျပီးေတာ့ အေျခတက် အလုပ္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ company တစ္ခုမွာ ေရးေျဖ စာေမးပြဲ ၀င္ေျဖျဖစ္တယ္။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး စာေမးပြဲေျဖရတာ ပထမဆုံးပါ။ မေအာင္ပါဘူး။ ဘာေတြေမးမွန္းမသိလုိ႔ ထင္တာေတြပဲ ေလွ်ာက္ေရးခဲ့လိုက္တယ္။ ေနာက္တခါ ထပ္ေျဖဖုိ႔အတြက္ အဲဒီ company ကုိ ေရာက္ႏွင့္ျပီးသား သူငယ္ခ်င္းကုိ ဘာေတြ ေမးတတ္လဲ၊ ဘာၾကည့္ထားရမလဲဆုိျပီး သူ႕အိမ္သြားျပီး အတင္းနားပူ နားဆာနဲ႔ စာသင္ခုိင္းခဲ့ရတာ။ မွတ္မွတ္ရရ သူသင္ေပးမွပဲ အဲဒီ Window Programming ဆုိတာၾကီးကုိ ပထမဆုံး ျမင္ဖူးတာ။ ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ C, C++, OOP ေလာက္နဲ႔ ျပီးသြားခဲ့တာကုိး။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႕ကြန္ပ်ဴတာၾကီးဖြင့္ VC program ေတြ ေရးျပေပါ့ေလ။ အလုပ္ထဲက ေရးေျဖစာေမးပြဲကို ပထမဆုံး ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေရးေျဖေအာင္ျပီဆုိမွ ေနာက္တဆင့္ လူေတြ႔ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ရတာပါ။ ပထမဆုံး အလုပ္အင္တာဗ်ဴးဆုိေတာ့ ေၾကာက္တာေရာ၊ အလုပ္မရမွာ စုိးရိမ္တာေရာ ခံစားခ်က္ေတြ မ်ိဳးစုံနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးကေန ရလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဆုံး အျမင္ဟာ အရမး္အေရးၾကီးတယ္ဆုိတာပါပဲ။ First impression ေပါ့။

အလုပ္ထဲေရာက္မွ ပထမဆုံး New Year Party ဆုိတာကုိ ၾကံဳဖူးတာ။ ျပီးေတာ့လည္း ေခ်ာင္းသာ၊ ငပလီ၊ ေငြေဆာင္ စတဲ့ ကမ္းေျခခရီးေတြကုိလည္း ရုံးကေန သြားလုိ႔ ပထမဆုံး ေရာက္ဖူးတာ။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ အဆင္ေျပတာရွိသလုိ အဆင္မေျပတာေတြလည္း ရွိတာေပါ့။ ပထမဆုံး စိတ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြက်တာကေတာ့ အလုပ္ထဲ ေရာက္မွပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်ိန္အတုိင္းအတာ တခု ျပီးသြားေတာ့ အရာအားလုံးဟာ အနယ္ထုိင္သြားတာပါပဲ။ ပထမဆုံး ႏုိင္ငံျခား ခရီးကေတာ့ ဂ်ပန္ Osaka ကုိပါ။ ႏုိင္ငံျခား ခရီးဆုိေတာ့လည္း ထုံးစံအတုိင္း ပထမဆုံး Passport စလုပ္ရတယ္ေလ။ က်မနဲ႔အတူ သြားမယ့္သူေတြအားလုံးက Passport ရွိထားႏွင့္ျပီးသား၊ သက္တမ္းတုိးယုံပဲ။ က်မမွာက Passport မရွိဘူး။ Passport က လည္း ပြဲစားနဲ႔ လုပ္ရင္ သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ ဒီေန႔ ရမယ္ေျပာေပမယ့္ ရခ်င္မွလည္း ရတာ၊။ ဒါေပမယ့္ က်မတုန္းကေတာ့ ခ်ိန္းထားတဲ့ရက္မွာ Passport မရတဲ့အျပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔အဖမ္းခံရတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆုိင္ျပီး စာအုပ္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ပထမဆုံး ႏုိင္ငံျခားခရီးေတာ့ ပ်က္ျပီလုိ႔ပဲ ေတြးထားတာ။ ဟုိလူ႕စုံစမ္း၊ ဒီလူ႕စုံစမ္းန႔ဲ အရပ္ကယ္ပါ လူ၀ုိင္းပါ လုပ္ေတာ့မွ လက္ထဲ စာအုပ္ေလး ရလာတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ကုိ အီစိမ့္ေနေအာင္ ခံလိုက္ရတဲ့ ပထမဆုံး အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပဲ။

ပထမဆုံး ေလယာဥ္စီးေတာ့ နားထဲက ေလေတြ ထြက္ျပီး အေတာ္ေလး ခံရခက္တာပဲ။ ထုိင္းမွာ transit ခဏနားေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာတင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး ျမန္မာျပည္နဲ႔ကြာသြားျပီဆုိတာ ပထမဆုံး ခံစားမိလာတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ မအူမလည္ Osaka ကုိ ပထမဆုံး ေရာက္လာတာေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ရတုန္းက ကုိယ့္အထက္မွာ Team Leader, Supervisor လုိမ်ိဳးက တဆင့္ခံျပီးမွ ကုိယ္က သူတုိ႔ ခုိင္းတာ လုပ္ေပးရယုံပါ။ အဲဒါဆုိေတာ့ တာ၀န္ေပါ့တာေပါ့။ Osaka မွာ လုပ္ရတာကေတာ့ ကုိယ့္မန္ေနဂ်ာ တရုတ္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ စကားေျပာ ေလယူေလသိမ္းကုိ ပထမဆုံး နားလည္ေအာင္ အရင္လုပ္ရပါတယ္။ ျပီးမွ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သူလိုခ်င္တာကုိ သေဘာေပါက္ေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။ ကုိယ္ပါ၀င္ရတဲ့ Project တခုရဲ႕ Phase တခု ျပီးတုိင္း client က တကယ္ သုံးမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ တာ၀န္ၾကီးသလုိ Stress လည္း အရမ္းမ်ားပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ လုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ပထမဆုံး ရလာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြပါ။ ဇာတ္လမ္းက ထပ္ဆက္ရရင္ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေတာ့ ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ရည္းစား ရျပီး အဲဒီ ရည္းစားန႔ဲပဲ အိမ္ေထာင္က်ေပါ့ေလ။

ပထမဆုံး အၾကိမ္ မိဘနဲ႔ ခြဲျပီး ႏုိင္ငံျခားလာေတာ့ က်မက ေရွ႕ေရးအတြက္ပဲ စိတ္ေစာေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ မိဘနဲ႔ခြဲေနရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ feeling ကုိ သတိမထားမိေသးဘူး။ မိဘနဲ႔ တကယ္ခြဲေနရပါလားဆုိတာကုိ ပထမဆုံး ခံစားမိတာက မဂၤလာေဆာင္ျပီးမွပါ။ မဂၤလာေဆာင္ျပီး မိဘအိမ္ျပန္လည္တုန္းကေပါ့။ ကုိယ့္အိမ္ျပန္ခါနီးမွာ “ပါပါးေရသမီးျပန္ေတာ့မယ္.. မာမားေရ သမီးျပန္ေတာ့မယ္” လုိ႔ ပါးစပ္ကသာ ႏႈတ္ဆက္ေနတာ။ စိတ္ထဲက တမ်ိဳးၾကီးပဲ၊ တခါမွ ကုိယ့္မိဘကုိ ျပန္ေတာ့မယ္လို႔မွ မႏႈတ္ဆက္ဘူးတာ။ “မိဘ အိမ္ကေန ငါတကယ္ ခြဲခြာခဲ့ရတာပါလား” ဆုိျပီး ရင္ထဲမွာလည္း ပထမဆုံးအၾကိမ္ နင့္ေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ မိဘေတြကုိ ျမင္ေယာင္ျပီး အဲဒီေန႔က အိမ္ျပန္ေတာ့ တလမ္းလုံး ငုိခဲ့တာေပါ့။

*****

ဒုတိယအၾကိမ္ Osaka ေရာက္ေတာ့ အလုပ္မရွိပါဘူး။ အဲဒီေတာ့မွ အလုပ္မရွိပဲ ေနရတဲ့ဘ၀ကုိ ပထမဆုံး နားလည္သြားေတာ့တယ္။ အလုပ္မရွိေတာ့ အားေနတယ္ေလ။ ပ်င္းတယ္ဆုိျပီး ပထမဆုံး စဖတ္မိတဲ့ Blog က WeSheMe ရဲ႕ ေရႊေညာင္ပင္ၾကက္သားသုပ္ဆုိတဲ့ပုိ႔စ္ပါ။ ဖတ္ျပီးျပီးခ်င္း ေနာက္ရက္ ပထမဆုံး သုပ္စားၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမဆုံး Blog စေရးတာကေတာ့ တျခား Blog မွာပါ။ ဒီနာမည္နဲ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမဆုံး သုံးမိတဲ့ Nick Name က သူမ်ားနာမည္နဲ႔ သြားတူေနလုိ႔ အားနာျပီး ထပ္မသုံးျဖစ္ေတာ့တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ Blog မွာ ဆက္မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာ Blog တခုေဆာက္ျပီး ပုိ႔စ္ေရးေတာ့ နာမည္ရင္းနဲ႔ပဲ ေရးျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီ Blog ရဲ႕ ပထမဆုံးပုိ႔စ္က ဂ်ပန္အစားအစာ အေၾကာင္းေရးထားတာပါ။ ပထမဆုံး Blogger နဲ႔ Gtalk မွာ စကားေျပာျဖစ္တာက ညီမေလး s0wha1 နဲ႔ပါ။ အျပင္မွာ ပထမဆုံး လူခ်င္းျမင္ဖူးတဲ့ Blogger အမ (သမုဒယ) က အခု Blog မေရးေတာ့ပါဘူး။ Blog ေရးမွပဲ မေကရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးပုံစံ ေမးခြန္းမ်ိဳးကုိ ပထမဆုံး စေျဖဖူးတာ။ ေနာက္ ကုိေစးထူး ရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားသြားမယ္ဆုိရင္ ပုိ႔စ္မွာ Comment ၀င္ေရးရင္း တျခား Blogger ေတြနဲ႔အတူ Weekly Eleven Journal ရဲ႕ ေဆာင္းပါးမွာ ကုိယ့္နာမည္ေလး ေဖာ္ျပခြင့္ရတာ ပထမဆုံးပါ။

*****

အခုေရးထားတဲ့ ပထမဆုံးေတြက က်မဘ၀ရ႕ဲ အစိတ္အပုိင္းေတြပါ။ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေရွးေဟာင္းရုပ္ရွင္ၾကည့္ရသလိုပဲ ဟုိတကြက္ဒီတကြက္နဲ႔။ အဲဒီေတာ့ ပထမဆုံးမ်ား ဆုိတဲ့အတြက္ မွတ္မိသေလာက္ ပထမဆုံးေတြကုိပဲ ပထမဆုံးအၾကိမ္ စုစည္းျပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။ မမသက္ေ၀ေရ.. ေရးေပးလိုက္ပါျပီေနာ္..။ :)

စက္တင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၀၈။

ကုိယ့္ရဲ႕ အၾကိဳက္၊ ဆႏၵ၊ ခံယူခ်က္၊ ျဖစ္တည္မႈ

မတန္ခူး က လက္တေလာ ကုိယ့္ရဲ႕ အၾကိဳက္၊ ဆႏၵ၊ ခံယူခ်က္၊ ျဖစ္တည္မႈ ကုိေရးေပးပါလုိ႔ tag ထားတယ္။ တျခားသူေတြေတာ့ ေရးျပီးကုန္ၾကျပီ။ က်မကေတာ့ အခုမွ ဟုိဟုိဒီဒီ blog တကာ သြားျပီး သူမ်ားေရးထားတာေလးေတြ (ကူးခ် .. ေယာင္လုိ႔..) အတုယူျပီး စု၊ တု၊ ျပဳ လုပ္လိုက္ပါျပီေနာ္။ စု၊ တု၊ ျပဳ တယ္သာ ေျပာလိုက္ရတာပါ။ တကယ္တမ္းေရးေတာ့လည္း ဘာေတြ ေရးရမွန္းမသိဘူး။ အခုအေၾကာင္းအရာမ်ိဳး အရင္တုန္းက တစ္ခါလား ေရးဖူးတာ။ အေျဖရခက္တဲ့ေနရာ၊ မေျဖတတ္တာေတြဆုိရင္ ??? ေတြ ေရးေပးလိုက္တာ မွတ္မိေသးတယ္။ ေၾသာ္.. ကုိယ့္အေၾကာင္း ကုိယ္ေရးရတာ မလြယ္ပါလားေနာ္.. :D

*****

ကုိယ့္ရဲ႕နာမည္ ...

ပါပါး ေပးထားတဲ့နာမည္ပါ။ စေနသမီးမုိ႔ “ႏု” ပါေအာင္ မွည့္ထားတာတဲ့။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဒီနာမည္ၾကီးမၾကိဳက္ပါဘူးဆုိျပီး နာမည္ေျပာင္းခ်င္ခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။

ကုိယ့္ကုိ ဒီလုိေခၚတယ္...

နာမည္ရင္းေခၚၾကတာ မ်ားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ “ႏုႏု”၊ "ႏု” တဲ့။ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့သူေတြက “မႏု”၊ “မမႏု”၊ “အမ”။ အေဒၚကေတာ့ စကားမ်ားလုိ႔ “အာလူး” တဲ့။ အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက “ေရႊႏု”၊ တခ်ိဳ႕တင္စီးခ်င္တဲ့သူေတြကေတာ့ “မိႏု” တဲ့။ ေတာ္ေသးတယ္ “မယ္ႏု”လုိ႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေခၚဘူး။ ဘေလာ့ခ္ေရးေတာ့ “ႏုစံ” (အားပါးပါး.. နာမည္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ.. )

ကုိယ္ဒီမွာေနတယ္ ...
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ Osaka မွာ။

ကုိယ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ ...

ဖုန္းနံပါတ္ကုိေတာ့ အလြတ္မရဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း မမွတ္ထားဘူး။ ဖုန္းေခၚတာထက္ ေျပာစရာရွိရင္ ဘေလာ့ခ္က comment မွာ လာေရးထားတာက ပုိျပီး ျမန္ဦးမယ္ထင္တယ္..:P

အေရာင္ဆုိရင္ ...

ပစၥည္းေပၚမူတည္ျပီး ၾကိဳက္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မုိးျပာေရာင္ေလးေတြကို သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမယ့္ အ၀တ္အစားဆုိရင္ေတာ့ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြ မၾကိဳက္ဘူး။

အ၀တ္အစားဆုိရင္ ...

မိန္းကေလးအတြက္ အျမင္တင့္တယ္တဲ့ အ၀တ္မ်ိဳးကုိပဲ ၀တ္ပါတယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္က စိတ္ကုိ အေနခက္ေစမယ့္၊ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေစမယ့္ အ၀တ္အစားကလြဲရင္ က်န္တာေတြ ၀တ္လုိ႔ရပါတယ္။ Branded crazy မဟုတ္ပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေလွ်ာ္လုိ႔လြယ္၊ မီးပူတုိက္လုိ႔လြယ္တဲ့ အ၀တ္မ်ိဳးပုိၾကိဳက္တယ္။ အၾကိဳက္ဆုံးက ျမန္မာအက်ၤီခါးတုိ၊ ခါးတင္ေလးေတြ နဲ႔ ေယာထမီပါ။ ေလာေလာဆယ္ တီရွပ္ေတြ အ၀တ္မ်ားတယ္။

အစားအစာဆုိရင္ ...

ေရးလိုက္ရရင္ေတာ့ စာမ်က္ႏွာ မဆန္႔ေလာက္ဘူးထင္တယ္။ ျမန္မာအစားအစာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကိဳက္ပါတယ္။ တကယ္ မမုန္းေအာင္ စားတာက မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ေၾကးအုိးပါ။

ပစၥည္းဆုိရင္ ...

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ လိုအပ္မယ့္ ပစၥည္းေတြဆုိရင္ ၀ယ္ပါတယ္။ ပစၥည္းတခုကို အမ်ားၾကီးလည္း မ၀ယ္တတ္သလုိ ပစၥည္းအစြဲလည္း မရွိပါဘူး။

သီခ်င္းဆုိရင္ ...

ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေတြကုိ အၾကိဳက္ဆုံးပါ။ တျခားနားေထာင္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းေတြဆုိလည္း ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆူဆူညံညံ သီခ်င္းေတြ မၾကိဳက္သလုိ အရမး္ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့သီခ်င္းေတြလည္း မၾကိဳက္ပါဘူး။

စာေရးဆရာ...

ဆရာမ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ကုိ အၾကိဳက္ဆုံးပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာဆုိ ဆရာမင္းလူ၊နီကုိရဲ တုိ႔လုိ ဟာသစာေရးဆရာေတြအျပင္ ရသစာေပေတြေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတြ အားလုံးကိုၾကိဳက္ပါတယ္။ ကာတြန္းဆရာေတြလည္း ၾကိဳက္တယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ဦးေငြၾကည္၊ ကုိေရႊထူး(ျပည္)၊ ဓႏုျဖဴေဆြမင္း၊ ပုိးဇာ..

စာအုပ္...

ဆရာမ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ေရးတဲ့စာအုပ္မွန္သမွ် အကုန္ၾကိဳက္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခား ၀တၳဳေတြ၊ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြ သိပ္မဖတ္တတ္ပါဘူး။ ျမန္မာ၀တၱဳစာအုပ္နဲ႔ မဂၢဇင္းေတြ ဖတ္ရတာ ပုိၾကိဳက္ပါတယ္။

Life Style...

လူ႕ဘ၀က ေနရတာ တုိတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက တခါတေလ လိုက္လုိ႔မမွီေအာင္ ျမန္ဆန္တာမုိ႔ ေနရခိုက္ေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနခ်င္တယ္။ အားလုံးကုိ စိတ္ရွင္းရွင္းထားျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ ေနပါတယ္။

ကုိယ့္ရဲ႕၀ါသနာ ...

စာေရး ၊ စာဖတ္ ေပါ့။ တကယ္တမး္ ၀ါသနာပါတာက ေရကူးတာ။ ေရကူးတတ္လားဆုိေတာ့ မကူးတတ္ဘူး (မရီၾကနဲ႔ေနာ္..) ။ ပန္းအလွျပင္တာ ပန္းစိုက္တာလည္း ၀ါသနာပါတယ္။

အလုိခ်င္ဆုံး လက္ေဆာင္ ...

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ကသာ ဒီလုိေမးခဲ့မယ္ဆုိရင္ လိုခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီးေပါ့။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

ကုိယ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆုံးသူ ...

ကုိယ့္မိသားစု၊ ခင္ပြန္း။

ကိုယ့္ရဲ႕ အေလးစားရဆုံးသူ ...

ပါပါး။ ေနာက္ ေလးစားသင့္ ေလးစားထုိက္သူေတြကုိ ေလးစားပါတယ္။

ကိုယ္ရဲ႕ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း ...

သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကို ခင္ပါတယ္။

ကုိယ့္ကုိ အမ်ားဆုံးနားလည္မႈ ေပးႏုိင္သူက ...

ပါပါး ပါ။ ေနာက္ျပီး မပါမျဖစ္ သူ႕ကုိေတာ့ စာရင္းထဲ ထည့္ထားဦးမွ။

ကုိယ္ရဲ႕ အမုန္းဆုံးသူက ...

ကတိသစၥာမတည္တဲ့သူ၊ လိမ္ညာေကာက္က်စ္တတ္တဲ့သူေတြဆုိ မုန္းပါတယ္။

ရင္အခုန္ဆုံးအခ်ိန္ ...

ရုံးမွာ ဘေလာ့ခ္ခုိးလည္လုိ႔ မန္ေနဂ်ာ မိသြားတဲ့အခ်ိန္။

အေၾကာက္ဆုံး အခ်ိန္ ...

အာရွမွာ ငလ်င္အၾကီးအက်ယ္ လႈပ္မယ္လုိ႔ ဘေလာ့ခ္မွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္။

အမွတ္တရေန႕ ...

ထူးထူးျခားျခား မရွိပါ။

ဆုေတာင္းတုိင္းသာ ျပည့္မယ္ဆုိရင္ ေတာင္းမဲ့ဆု...

ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ခ်င္ပါတယ္္။

အခ်စ္ဆုိတာ...

မ်က္လွည့္လုိပဲ။ မထင္မွတ္တာေတြက ျဖစ္တတ္လြန္းလုိ႔....

အမုန္းဆုိတာ ...

ျပင္းထန္တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာတစ္ခုလုိ႔ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ အခုထိေတာ့ ဘယ္သူ႕ကုိမွ တူးတူးခါးခါး မမုန္းဖူးပါဘူး။

အလြမ္းဆုိတာ ...

သတိရျခင္း တစ္မ်ိဳးလုိ႔ ထင္တာပဲ..

သံေယာဇဥ္ဆုိတာ ...

အျဖဴစင္ဆုံး တြယ္တာျခင္း။ (ဟိ..ဟိ.. စာအုပ္ထဲက ကူးခ်ထားတာ.. )

ဘ၀ဆုိတာ ...

Life is a journey where the destination is unknown.

သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ ...

ခင္ရတဲ့သူ။

ခ်စ္သူဆုိတာ ...

ကုိယ္ခ်စ္ရတဲ့သူေပါ့။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဒီလုိထင္တယ္ ...

လွတယ္လုိ႔.. အဲေလ.. ဟုတ္ပါဘူး.. ကုိယ့္ကုိယ္ကုိထင္တာ ေျပာျပီးသြားျပီ... သူမ်ားေတြ ဘယ္လုိထင္လဲ ေျပာခဲ့ေနာ္.. :P

ကုိယ့္ရဲ႕ လက္စြဲေဆာင္ပုဒ္က ...

ကုိယ့္ေစတနာ ကိုယ္အက်ိဳးေပးတယ္။

အေျပာခ်င္ဆုံး စကားတစ္ခြန္း ...

အခုတေလာ အလုပ္မအားလုိ႔ စာမေရးျဖစ္ပါဘူး။ ဘေလာ့ခ္လာလည္တဲ့သူေတြကုိ မၾကာမီ Blog Vacation ၃ လေလာက္ယူပါမယ္ဆုိတာေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။

စက္တင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၀၈။