မႏွစ္က ေအာက္တုိဘာလ မွာ ျပင္သစ္က ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ က်မတုိ႔ ရုံးကုိ Training အေနနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျပင္သစ္က လာတယ္ဆုိေပမယ့္ သူ႕မိဘေတြက ကေမၻာဒီးယား ႏုိင္ငံသားေတြပါ။ သူ႕ကုိေတာ့ က်မတုိ႔က “စုိးစုိး” လုိ႔ေခၚတယ္။ စုိးစုိး ဒီကုိ ေရာက္လာျပီး သိပ္မၾကာဘူး ၊ ႏုိ၀င္ဘာေလာက္က်ေတာ့ သူ႕ေကာင္ေလးလည္း Osaka ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႕ေကာင္ေလးက Holiday Working Visa နဲ႔ ေရာက္လာတာမို႔ တစ္ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ စုိးစုိးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး က်မတုိ႔လည္း သူ႕ေကာင္ေလးနဲ႔ပါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၾကတာေပါ့။
ဒီႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလဆုိရင္ သူ႕ေကာင္ေလး
*****
ဘူေဖးဆုိင္က ရုံးဖြင့္ရက္ဆုိ လူမမ်ားေပမယ့္ ပိတ္ရက္ဆုိ တန္းစီရတာ အၾကာၾကီးပဲ။ တစ္ေယာက္ကုိ ၂၀၉၇ ယန္း ေပးရျပီး ၂ နာရီအခ်ိန္ေပးပါတယ္။ မေန႔ (စေနေန႔) က ပိတ္ရက္ဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၇ နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက သြားတန္းစီထားၾကတယ္။ အမ်ိဳးသားနဲ႔ က်မက ၈ နာရီ ထုိးခါနီးေလာက္မွ အဲဒီဆုိင္ေရာက္သြားၾကတာ။ တကယ္တမ္း စားရေတာ့ ၈ နာရီခြဲခါနီးေနပါျပီ။
ဗိုက္လည္း ဆာေနျပီမုိ႔ က်မတုိ႔ အုပ္စုလည္း ဆုိင္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း စားပစ္လိုက္တာ မိနစ္ ၃၀ အတြင္း ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ တင္းသြားၾကတယ္။ ၁၀ နာရီ ခြဲခါနီးေတာ့မွ ဆုိင္က ထြက္လာၾကတာ လူေတြက အိပဲ့ အိပဲ့နဲ႔ ဗုိက္တင္းျပီး လမ္းေတာင္ သိပ္မေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူး။ ဆုိင္က ခ်ေပးတဲ့ ဟင္းပြဲေတြက တစ္ပြဲကုန္ရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳး အသစ္ေျပာင္းျပီး အလွည့္က် ခ်ေပးတာမ်ိဳးဆုိေတာ့ ဟင္းအမည္ အားလုံးလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ dim sum လုိမ်ိဳးေတြလည္း ပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္း အပါအ၀င္ အေအးလည္း ၄ မ်ိဳးေလာက္လည္း ေပးထားျပီး အခ်ိဳပြဲအတြက္ ေရခဲမုန္႔၊ ပူတင္းနဲ႔ သာဂူလုိ မုန္႔အခ်ိဳေတြလည္းပါ ပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ အခုလို ဆုိင္မ်ိဳးက ခဏခဏ သြားစားလုိ႔ မေကာင္းဘူး။ ဘူေဖးဆုိေတာ့ သိပ္မစားႏုိင္ရင္လည္း မတန္ဘူးလုိ႔ ခံစားရတယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ၂ ေယာက္တည္း အျပင္မွာ သြားစားမယ္ဆုိရင္ အဲဒီလုိ ဆုိင္မ်ိဳးကို မေရြးျဖစ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ စကားေျပာလိုက္၊ ေနာက္ေျပာင္လိုက္၊ ဟင္းအသစ္ေရာက္ျပီလား တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ သြားၾကည့္ျပီး ယူလာေပးလိုက္နဲ႔မုိ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ၂ နာရီဆုိေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူျပီး အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရင္း စားလုိ႔ရတာေပါ့။
*****
စားေသာက္ျပီး လမ္းခြဲခါနီးေတာ့ စုိးစုိးနဲ႔ သူေကာင္ေလးကုိ ၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။ ကုိယ္ေတြကလည္း သူ႕ေကာင္ေလးနဲ႔ပါ ခင္ေနတာဆုိေတာ့ သိပ္မၾကာခင္
ဖန္ခြက္ထဲက ၀ါ၀ါအရည္ေတြကေတာ့ ၀ယ္ေသာက္ရတာ ဘူေဖးထဲမွာ မပါဘူး။
ည ၁၀ နာရီခြဲေလာက္ရွိျပီဆုိေတာ့ ဆုိင္ထဲမွာလည္း လူေတာ္ေတာ္ရွင္းေနပါျပီ..
ေအာက္တုိဘာ ၂၅၊ ၂၀၀၉။
12 comments:
Dont bring u wa tote to beer buffet.
သြားေရက်သြားပါတယ္ မႏုစံေရ။ buffet စားရတာ ၀ိတ္တက္ေစလုိ႔ သိပ္မစားျဖစ္ပါဘူး :D
စားခ်င္တယ္ ႏုေရ.. မိသားစုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စားရရင္ ပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းလို႔ အစားအေသာက္ထက္ အဲဒီအခ်ိန္ေလးေတြကို ပိုတန္ဖိုးထားရတာေပါ႔။
ဘူေဖး စားရင္ဘယ္ေတာ့မွမတန္ဘူး။မစားနိုင္လို႔။
မန္းေလးမွာေနတုန္းက မနက္စာဘူေဖးကိုစားတာ ေန ့လည္စာေတာင္စားစရာမလိုဘူးျဖစ္သြားတယ္။
အစားအေသာက္ေတြကို ေငးသြားပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ အဲလိုသြားစားတာ ေကာင္းတယ္။
စိုးစိုးအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဖူးစာမွန္ရင္ ဆံုၾကမွာပါလို႕ပဲ ဆုေတာင္းပါတယ္။
ဒီေနရာေလးကို လာတိုင္း စားစရာေတြခဏခဏေတြ႔ရတာ သေဘာက်မိတယ္ဗ်... ။ ဆီဗံုး မ႐ွိလို႔ ဒီေနရာေလးကေန ေျပာသြားရတာပါ...။ လင့္ခ္ခ်ိတ္ခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ...။ အားတဲ့အခါ...အသစ္ေလးေတြတင္တိုင္း ဖတ္ခ်င္လို႔ပါ...။
ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ...။
ဒီမွာ ဘူေဖးေတာ့ မစားဖူးေသးဘူး။ သိပ္မစားႏိုင္ေတာ့ မတန္ဘူးထင္လို႕။ အမ်ားနဲ႕ေတာ့ အိႏၵိယအစားစာဆိုင္မွာ တနာရီအတြင္း 食べ放題စားဖူးတယ္။ တေယာက္ ယန္းတေထာင္ေက်ာ္ဘဲက်လို႕ တန္တယ္ေျပာရမယ္။
(အမက ဝါဝါအရည္ မေသာက္ရဘူး မဟုတ္လား!)
ဝင္တီးသြားတယ္ဗ်ာ..
ႏုစံ မဖတ္ရေသးတာေတြ လာဖတ္တာ... အဖြဲ႔လုိက္ သြားစားရင္ ပုိေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္... ေတာ္ေတာ္ စားခဲ့လား
နုေရ…ဒီကိုလာလည္ရင္ တူတူဘူေဖးသြားစားရေအာင္… ေကာင္မေလး… ၀ါ၀ါအရည္ေတြ ေသာက္လုိ ့မရဘူးေနာ္…
အစ္မကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေမးစရာရိွတယ္။
ဘယ္လုိေမးရမလဲမသိဘူး။
Post a Comment