ဇြန္လေရာက္ေတာ့ က်မတုိ႔ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားခဲ့ရတယ္။ တကယ္တမ္း ကာကြယ္ေဆး ထုိးေတာ့ ဇူလုိင္လမွပဲ သြားထုိးေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းက ျမန္မာျပည္က ျပန္လာေတာ့ သမီးေလး ကုိယ္မွာ မိတ္ဖုလုိ အပူဖုေတြ ထြက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ဆရာ၀န္နဲ႕ ျပေတာ့ လိမ္းေဆး ေပးလုိက္ျပီး ထုိးလက္စ ကာကြယ္ေဆး အားလုံး ရပ္ထားဖုိ႔ မွာလိုက္တာနဲ႕ မိတ္ဖုေတြ အရွင္းေပ်ာက္မွပဲ ဇူလုိင္လ ၁၄ မွာ ကာကြယ္ေဆး ထုိးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေဆးက အလကား ထုိးေပးတာ ျဖစ္ျပီး ေဆးထုိးဖုိ႔ကုိ နီးစပ္ရာ ေဆးရုံ ဒါမွ မဟုတ္ ေဆးခန္းမွာ သြားထုိးလုိ႔ရပါတယ္။ က်မကေတာ့ အိမ္နဲ႕ နီးတဲ့ ကေလး ေဆးခန္းမွာပဲ သြားထုိးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဆးခန္းမွာထုိင္တာက ဆရာ၀န္မၾကီး တစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဆရာ၀န္မၾကီးက အသက္က ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိျပီလုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ သူ႔ ၾကည့္ရတာ သြက္သြက္လက္လက္ သန္သန္မာမာ ပါပဲ။
ကာကြယ္ေဆး မထုိးခင္ ထုံးစံအတုိင္း form မွာပါတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေျဖျပီး ကေလး ကုိယ္အပူခ်ိန္ကုိ တုိင္းယူပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆရာ၀န္မၾကီးက ရင္ဘတ္ကုိ နားၾကပ္နဲ႔ေထာက္ျပီး စမ္းသပ္ေပးတဲ့အျပင္ အာေခါင္ကုိလည္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးနဲ႔ထုိးၾကည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေဆးထုိးေပးတာပါ။ ေဆးထုိးတာက အပ္ေသးေသးေလးနဲ႔ လက္ေမာင္းမွာ ထုိးတာမုိ႔ စစခ်င္း သမီးေလးက လန္႔ျပီး ေအာ္ ငုိပါတယ္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့မွ အငုိ တိတ္ျပီး ရီရီေမာေမာ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ေဆးထုိးအျပီးမွာ က်မက ထုိးထားတဲ့ ေနရာကုိ လက္နဲ႔ေျခေပးမယ္ လုပ္ေတာ့ ဆရာမၾကီးက ဖိယုံတင္ ဖိခုိင္းထားျပီး ေဆးကုိ မေျခခုိင္းပါဘူး။ ျပန္ခါနီးေတာ့ ဒုတိယအၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆးကုိ ေနာက္ ၃ ပတ္အၾကာမွာ လာထုိးဖုိ႔ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ၾသဂုတ္လ (၁၈) ရက္ေန႔မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆး နဲ႔ စက္တင္ဘာ (၂၁) ရက္ေန႔မွာ တတိယအၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆး သြား ထုိးေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဆး ၃ လုံးစလုံး ထုိးျပီးသြားေပမယ့္ ေနာက္ ၁ ႏွစ္ ဒါမွမဟုတ္ ၁ ႏွစ္ခြဲအၾကာမွာ ထပ္ လာထုိးရမယ္လုိ႔လည္း မွာလိုက္ပါတယ္။
သမီးေလးကုိ ပထမအၾကိမ္န႔ဲ ဒုတိယ အၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆးေတြ ထုိးတုန္းကေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ တတိယ အၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆး သြားထုိးေတာ့ သူ႔ပါပါး ပါ လုိက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ေဆးထိုးေတာ့ သမီးေလး ငိုတာ အသံေတာင္ ေပ်ာက္ပါတယ္။ တစ္ခါမွ အဲဒီေလာက္ ငုိတာ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ေအာ္ငိုတာမ်ား ႏႈတ္ခမ္းေတြေတာင္ ျပာျပီး ရႈိက္ၾကီး တငင္ငိုတာမို႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးခန္းမွာပဲ အေဖတစ္လွည့္ အေမတစ္လွည့္ ေခ်ာ့ရင္း အငုိတိတ္ေအာင္ ခဏေစာင့္ျပီးမွ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေဆးထုိးရင္ အခုလိုမ်ိဳး အၾကာၾကီး မငုိတတ္ပါဘူး။ အခုမွ ဘယ္လုိျဖစ္လဲ မသိဘူးလုိ႔ေတာင္ သူ႔ပါပါးကုိ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။
အဲဒီေန႔က ေဆးခန္းကေန အိမ္ျပန္လာတယ္ ဆုိေပမယ့္ လမ္းမွာ ေစ်း၀ယ္ဖုိ႔အတြက္ တျခားေနရာကုိ သြားလိုက္မိတယ္။ တစ္လမ္းလုံးလည္း ဂ်ီက်ျပီး တြန္းလွည္းထဲ ထည့္မရလုိ႔ သူ႔ကုိ အေဖနဲ႔ အေမ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ ခ်ီျပီး သြားရပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္ျပီး အျပန္ ဘတ္စ္ကားေပၚက်မွ ဇာတ္လမ္းက စပါေတာ့တယ္။ က်မေဘးမွာ ထုိင္တာက ဘြားဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ဘြားဘြားၾကီးက သမီးေလးကုိ စကားေျပာျပီး ေခ်ာ့ျမဴပါတယ္။ သမီးေလးက အဲဒီ ဘြားဘြားၾကီးကုိ ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ျပီး ေနာက္ေတာ့ အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ႔ ေအာ္ ငုိပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႔ က်မလည္း ကေလး စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ ေရဘူးတုိက္၊ ကစားစရာ လက္ထဲထည့္ေပးေပမယ့္ သမီးေလးက ဘြားဘြားၾကီးကုိပဲ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ျပီး ေအာ္ေအာ္ငိုတာ ကားေပၚက လူေတြကလည္း က်မတုိ႔ကုိ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္နဲ႔ေပါ့။ ကေလးက ေအာ္ငုိလြန္းမက ငိုေတာ့ ဘြားဘြားၾကီးလည္း သူ႔မ်က္ႏွာကုိ လက္ကုိင္ပု၀ါေလးနဲ႔ အုပ္ျပီး ကာထားရွာပါတယ္။ အဲဒါလည္း ဒီက ဂ်စ္တူးမေလးက မရပါဘူး။ က်မလည္း ဘြားဘြားၾကီးကုိေရာ ကားေပၚက လူေတြကုိပါ အားနာလာတဲ့အျပင္ သိပ္မၾကာခင္မွာ အိမ္နားေရာက္ေတာ့မွာမုိ႔ ကေလး အငိုတိတ္ေအာင္ မတ္တပ္ရပ္ျပီးပဲ ခ်ီထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါ ဘြားဘြားၾကီးက သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တာလုိ႔ ထင္တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ က်မကုိ ထုိင္ခုိင္းျပီး သူ မတ္တပ္ရပ္ေပးပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာလု႔ိ က်မက ျပန္ျပီး အားနာရပါေသးတယ္။ က်မလည္း ဘြားဘြားၾကီးကုိ ေတာင္းပန္ျပီး ေနာက္တစ္မွတ္တုိင္ဆုိ ဆင္းေတာ့မွာလုိ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကားေပၚက ဆင္းျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း သမီးေလးက ရီေမာျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနျပန္ပါေရာ။ က်မတုိ႔ ထင္တာကေတာ့ သမီးေလးက ဆရာ၀န္မၾကီးကုိ မွတ္မိသြားတဲ့ပုံစံပါပဲ။ အဲဒါဆုိေတာ့ ဆရာ၀န္မၾကီးနဲ႔ ဆင္တူ တဲ့သူေတြ႔ရင္ သူ သတိရျပီး ေအာ္ငိုတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းလည္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ေဆးခန္း သြားရျပီဆုိ သမီးေလးက သူ႔ကုိ ဘာမွ မလုပ္ရေသးခင္ ဆရာ၀န္မၾကီး ျမင္တာနဲ႔တင္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငုိေနတတ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းက ကာကြယ္ေဆးထုိးတာနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မပတ္သက္ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆး ထုိးခဲ့တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာေလးမုိ႔ အမွတ္တရ ေရးထားလိုက္တာပါ။
ကာကြယ္ေဆးထုိးျပီးတုိင္း ေဆးအရွိန္နဲ႔ သမီးေလး ဖ်ားနာမွာကုိပဲ စိတ္ပူမိပါတယ္။ ကေလးက ေဆးထုိးျပီး ညေနေလာက္ဆုိ အေမကုိ ကပ္ျပီး နည္းနည္း ဂ်ီက်တတ္တယ္။ ေဆးအရွိန္နဲ႔ မအီမသာျဖစ္တယ္လုိ႔ ထင္ရတာပါပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြဆုိရင္ေတာ့ ရီေမာျပီး ပုံမွန္အတုိင္း သူ႔ဘာသာ ေဆာ့ကစား ေနတာမုိ႔ စိတ္ေအးရျပန္တယ္။ ေနာက္ျပီး ေဆးထုိးျပီး မေျခရေတာ့ လက္ေမာင္းက ေဆးထုိးထားတဲ့ ေနရာကုိ စမ္းလိုက္ရင္ အဖုေလးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ၁ လေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။
DPT ကာကြယ္ေဆး ထုိးထားတဲ့မွတ္တမ္းပါ။
ႏုိ၀င္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၀
4 comments:
သမီးေလးက မွတ္ထားတာကိုး...
ဖြားဖြားၾကီးအက်ပ္ရိုက္ေနပံုေရာ ... သမီးေလး ငိုေနပံုပါ ၿမင္ေယာင္သြားပါတယ္။ သမီးေလးသနားပါတယ္ေနာ္။
ဂ်ဴဂ်ဴတံုးကေတာ႔ ထိုးတံုးပဲ ခဏငိုတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ တိတ္သြားေရာ။
သူ ့ခင္မ်ာမွတ္ထားတယ္ထင္ပါရဲ ့။
သနားပါတယ္။ many kisses to her...pls.
:P>> ဟုတ္တယ္ ဆင္ဆင္။ သူမွတ္ထားတတ္ေနျပီ။ :)
T T Sweet>> ဟုတ္တယ္ မမဆြီေရ.. သူ႕ကုိ ၾကည့္ျပီး သနားလည္း သနား၊ အဖြားၾကီးကုိလည္း မ်က္ႏွာပူနဲ႔ က်ေနာ္မွာ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ေလ။ ကားေပၚက လူေတြကလည္း ၀ုိင္းၾကည့္ေတာ့ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းေနရတယ္။ :D
Shinlay>> Thanks ma! :)
Post a Comment