၀ါသနာ

မတန္ခူး က “၀ါသနာ”ဆုိျပီး tag ထားတာ ၾကာလွေပါ့။ ေရးလက္စကလည္း တစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႔ တင္ ရပ္ေနတာ ဆက္မေရးျဖစ္ဘူး။ အခုတေလာ အလုပ္တအား မ်ားျပီး စိတ္ရႈတ္ လူရႈတ္ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ မတန္ခူးေရ တကူးတက ေရးခိုင္းတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး နဲ႔ ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္ sorry ပါ အမ။

က်မ ငယ္ငယ္က အရုပ္ပုံ ကာတြန္းပုံေတြ ဆြဲတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္မွာ ပုံေတြ ဆြဲထားတာ အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲဒီလုိမွ မလုပ္ရရင္ ေတဇတုိ႔ မုိးေသာက္ပန္းတုိ႔က ကာတြန္းပုံေတြ ကူးဆြဲတယ္။ ၾကာေတာ့ စာအုပ္က စာရြက္ေတြ သိသိသာသာကုိ ပါးလာတာ၊ အေမသိေတာ့ ေက်ာင္းစာရြက္ေတြ ဆုတ္ရပါ့မလား ဆုိျပီး အရုိက္ခံရတာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အရိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္တာေရာ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ လုံးလည္လိုက္ေနတာေရာ ပုံဆြဲခ်င္တဲ့ စိတ္လည္း ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ အခုထိပဲ။

ေနာက္ျပီး မိန္းကေလး ပီပီ စက္ခ်ဳပ္၊ သုိးေမြးထိုး၊ တက္တင္းထုိးေတြလည္း လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ၁၀ တန္းေအာင္ျပီးသြားေတာ့ ဓမၼေစတီလမ္းက အိမ္တြင္းမႈေက်ာင္းမွာ ၃ လ သင္တန္း သြားတက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပန္းထုိး၊ အက်ၤီခ်ဳပ္တာေတြကုိ သင္ေပးတာပါ။ အဲဒီေက်ာင္းက ျပီးသြားေတာ့လည္း စက္ခ်ဳပ္သင္တန္း ၂ ခုေလာက္ အျပင္မွာ တက္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္လုံးအားနည္းတာေၾကာင့္ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့တာ အခုထိပဲ။ သုိးေမြးထုိးတာကုိေတာ့ အခုထိလည္း လုပ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အခ်ိန္ေတြပုိေနမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးဆုိရင္ ျပန္လုပ္ရင္ လုပ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

စာေရးတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ပထမဆုံးမ်ား ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္မွာလည္း ေရးဖူးတယ္ေလ။ စာ စ ေရးဖူးတာ ရုပ္ရွင္မင္းသား လြင္မုိးကုိ ေ၀ဖန္တဲ့ စာ ပဲ ေရးဖူးတာ။ က်န္တာ ဘာမွ မေရးဖူးဘူး။ အခု Blog ေတြ ေပၚလာေတာ့ ကုိယ္ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေရးလုိ႔ရ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရတာမုိ႔ Blogspot ၾကီးကုိေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။ စာကေတာ့ အားရင္ အားသလုိ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာေရးရတာက အခ်ိန္ေပးရျပီး စာဖတ္တာကေတာ့ သိပ္အခ်ိန္ေပးစရာ မလုိဘူး။ တခုခုကုိ ေစာင့္ေနရမယ္ဆုိလည္း စာဖတ္ေနလိုက္တာပဲ။ ရုံးမွာ ထမင္းစားရင္းလည္း ဖတ္တာပဲ။ ညဘက္ အိပ္ယာ မ၀င္ခင္လည္း ဖတ္ျဖစ္တာပဲ။ ရုံးပိတ္ရက္ ဘယ္မွ သြားစရာ မရွိလည္း ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႕ခ်ျပီး စာထုိင္ဖတ္ေနတာပဲ။ နည္းပညာ စာေပ ေတာ့ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ အမ်ားဆုံး ဖတ္ျဖစ္တာက ျမန္မာ Blog နဲ႔ သတင္း website ေတြပဲ အဖတ္မ်ားတယ္။ ျပီးေတာ့ ဂ်ပန္ Blog ၂ ခု ၃ ခုေလာက္ကုိ ဘာသာျပန္ျပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ တျခား ဂ်ပန္လုိေရးထားတဲ့ အထဲက ကုိယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေလးဆုိလည္း Print ထုတ္ျပီး ဖတ္လိုက္တာပါပဲ။ ပုံေသေတာ့ မရွိပါဘူး။

အရင္တုန္းက မလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာက ပန္းအလွျပင္တာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ပန္းအလွျပင္တာကုိ အရမး္သင္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ သင္တန္းတက္မယ္လုိ႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ စိတ္ကူးဖူးတယ္။ သင္တန္းေတြလည္း စုံစမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ အေျခအေန မတိုက္ဆုိင္လုိ႔ ဘာသင္တန္းမွ မတက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခု ဒီေရာက္ေတာ့မွ ရုံးက ပန္းအလွျပင္တာ ၀ါသနာပါတဲ့ သူေတြ စုျပီး Flower Arrangement club ေထာင္ထားလုိ႔သာ ပန္းအလွျပင္တာကုိ လုပ္ခြင့္ရတာ။ ဒီမွာလည္း ပန္းအလွျပင္တာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး Professional သင္တန္းေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းၾကီးတာေၾကာင့္ေရာ ဘာသာစကား အခက္အခဲလည္း ရွိေသးတာဆုိေတာ့ သီးျခား သင္တန္းအေနနဲ႔ တက္ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။

အခ်က္အျပဳတ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အသစ္အဆန္း ခ်က္ၾကည့္ စမ္းသပ္လုပ္ၾကည့္ရတာကုိ ေပ်ာ္တယ္။ အမ်ားၾကီးလည္း မစမ္းသပ္ျဖစ္ပါဘူး။ Blog ေတြ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ျပီး ဟင္းခ်က္နည္း အသစ္ေတြ႕ရင္ စမ္းခ်က္ၾကည့္လိုက္တာပဲ။ ေကာင္းတာလည္း ရွိ၊ ပ်က္တာလည္း ရွိ၊ လႊင့္ပစ္ရတာလည္း ရွိေပါ့။ ဟုိတေလာကေတာင္ တုိဖူး စမ္း က်ိဳၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး။ အရင္ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက စားခ်င္တာ အလြယ္တကူ ၀ယ္စားလုိ႔ရေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ ျပင္ပ ေရာက္ေနေတာ့လည္း ခ်က္ျပဳတ္တာက အလုိလုိ ၀ါသနာ ပါလာရေတာ့တာပဲ။ မပါလည္း အငတ္မွ မေနႏုိင္တာကုိး။ အခုဆုိ ျမန္မာ ဟင္းခ်က္ Blog ေတြ မ်ားလာလုိ႔ ဟင္းခ်က္ရတာ ပိုေတာင္ ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းလာေသးတယ္။

“၀ါသနာ” ဆုိတာ အားလပ္ခ်ိန္မွာ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ လုပ္ရင္း စိတ္ နဲ႔ ကိုယ္ ကုိ အပန္းေျဖျခင္းပဲ လုိ႔ လက္ခံထားတယ္။ အေပၚမွာ ေရးထားခဲ့တာေတြက က်မရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္မွာ လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာေတြနဲ႔ လုပ္ေနဆဲအေၾကာင္းေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်မရဲ႕ ၀ါသနာေတြလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတာေပါ့။ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့လည္း အိပ္ေနလိုက္တာပါပဲ။ အဓိကေတာ့ စိတ္ နဲ႔ ကုိယ္ ကုိ အပန္းေျပဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။


စာၾကြင္း။

Blog ကုိ လာလည္က်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကုိ အလည္ျပန္ဦးမယ္။ ၃ ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ေနျဖစ္လိမ့္မယ္။ ျမန္မာျပည္ကေန Blog ကုိ update လုပ္ႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလဆိပ္ မဆင္းခင္ေလး ကမန္းကတမ္း ႏႈတ္ဆက္ျပီး အသိေပးရတာ။ ေတာ္ၾကာေန ေလဆိပ္သြားေတာ့မွာ။ ေနာက္လမွ ျပန္ေတြ႕မယ္ေနာ္။

အားလုံးပဲ တာ့တာ..


ဧျပီ ၂၁၊ ၂၀၀၉။