သံဃာအာဇာနည္

သံဃာအာဇာနည္ - သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္ သံဃာေတာ္မ်ားသုိ႔ ဂုဏ္ျပဳသီခ်င္း။ ျပည္တြင္းက အႏုပညာရွင္မ်ားကုိယ္စား မုိးမခက တင္ဆက္သည္။

အထက္ပါ သီခ်င္းကုိ ညီညီ(သံလြင္) မွ Mp3 file သုိ႔ ေျပာင္းေပးထားပါသည္။ ဒီမွာ ယူပါ။ လက္ဆင့္ကမ္း ေ၀မွ်ေပးျခင္းျဖင့္ ကူညီအားေပးၾကပါစုိ႔။

စက္တင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၀၇။

ေမတၱာေစာင္ျခံဳထားသူမ်ား

ဓာတ္ပုံ - ဒီေနရာ မွ ယူပါသည္။ (၂၁-၀၉-၂၀၀၇)


ဓာတ္ပုံ- ဒီေနရာ မွ ယူပါသည္။ (၂၁-၀၉-၂၀၀၇)

သတင္း စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ဓာတ္ပုံေတြ ၾကည့္ျပီး တကယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတြရဲ႕ ျပည္သူလူထုအတြက္ ေရွ႕က မားမားမတ္မတ္ရပ္ျပီး လုပ္ေဆာင္ခ်က္အေပၚ ၾကည္ညိဳေလးစားမိတယ္္။ ဒီရက္အတြင္း ရန္ကုန္မွာ မုိးဆက္တုိက္ရြာတာဆုိေတာ့ ဓာတ္ပုံထဲ ၾကည့္ရင္ သယၤန္းေရစုိလုိ႔ ဘုန္းဘုန္းေတြခမ်ာ ခ်မ္းလုိ႔တုန္ေနတယ္။ ဖိနပ္မပါ ေျခမွာဗလာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတာ။ ဘုန္းဘုန္းေတြနဲ႔အတူ ေဘးက လက္ခ်င္းယွက္ျပီး လုိက္ပါတဲ့သူေတြကုိလည္း ေလးစားမိတယ္။ ဓာတ္ပုံေတြၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔လာတယ္။ မျမင္ရက္ေတာ့ဘူး။

ဒီလုိေျပာေနလုိ႔ “နင္က ႏုိင္ငံေရး ဘယ္ေလာက္နားလည္လုိ႔လဲ” ေမးလုိ႔ကေတာ့ “တစ္လုံးမွ နားမလည္ပါဘူး” လုိ႔ပဲ မရွက္တမ္းေျဖပါရေစ။ က်မရဲ႕ ဘ၀စာမ်က္ႏွာမွာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္ျပီး စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ခဲ့ဖူးတာ ဘာမွမရွိခဲ့ပါဘူး။ ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလုိမ်ိဳး၊ ယခု လက္ရွိ ႏုိင္ငံေရးကုိ ထဲထဲ၀င္၀င္ လုပ္ေနတဲ့သူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္ျပည္သူတေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ဒီစကားေတြကုိ ေျပာပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တဲ့အတုိင္းကုိပဲ ေရးပါတယ္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံအေျခအေန၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း၊ အဆုိးအေကာင္းကုိေတာ့ ျမင္ႏုိင္တဲ့ မ်က္စိေတြ ရွိပါသည္။ ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားႏုိင္တဲ့ ဦးေႏွာက္တခုလည္းပါသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳး ၊ ျမန္မာျပည္သူမ်ား အားလုံးကုိ သင့္တင့္မွ်တေသာ လူအခြင့္အေရး ရေစခ်င္သည့္စိတ္ရွိသည္။ “ဒါျမန္မာေဟ့” လုိ႔ ဘယ္ေနရာမွာမဆုိ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားခ်င္သည္။ “နင္က ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနျပီး ဒါေတြ ေျပာေနလုိ႔ အပုိပါပဲ”လုိ႔ ထင္လုိကလည္း ထင္ႏုိင္ပါတယ္။ ”ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္ပဲ ဒီလုိေရးမယ္ဆုိ လူတုိင္း ေရးလုိ႔ရတာပဲ” လုိ႔ ေျပာလုိကလည္း ေျပာၾကပါေတာ့။ အဓိကက ဘုန္းဘုန္းေတြအေပၚျဖစ္ေနတဲ့ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္၊ ဘုန္းဘုန္းေတြနဲ႔အတူ လိုက္ပါေနတဲ့သူေတြအတြက္ပါ။

အရွင္ဘုရားတုိ႔.. တပည့္ေတာ္မသည္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကုိ ဘာမွ အကူအညီမေပးႏုိင္ပါ။ တပည့္ေတာ္မ လုပ္ေပးႏုိင္တာ ကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔စိတ္အတုိင္း တပည့္ေတာ္မ၏ စိတ္သည္လည္း တသားတည္း တထပ္တည္းက်ပါတယ္ဘုရား.. ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အေပၚလည္း ၾကည္ညိဳမိပါတယ္ အရွင္ဘုရား။ သုိ႔ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလုံးရွိ ျပည္နယ္အရပ္ရပ္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပေနေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ားအားလုံး ေဘးရန္ ကင္းရွင္းၾကပါေစ။ ရဟန္းသံဃာေတာ္တုိ႔၏ လုံျခံဳေရးအတြက္ ေဘးမွ လုိက္ပါကုန္ၾကေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ ျပည္သူမ်ားအားလုံး ေဘးရန္ကင္းရွင္းၾကပါေစ။ မေကာင္းေသာေဘး၊ မေကာင္းေသာရန္၊ မေကာင္းေသာ မလုိမုန္းထား၊ အေႏွာင့္အယွက္ အတုိက္အခိုက္မ်ားမွလည္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ ျပည္သူလူထု အတြက္ ေရွ႕မွ ထြက္ကာ မတရားမႈမ်ားကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆုိင္ေပးေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ားအား သံဃာ့ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ သိတတ္ေသာအားျဖင့္ လက္စုံမုိး၍ ရွိခုိးကန္ေတာ့ပါတယ္ အရွင္ဘုရားမ်ား..

တပည့္ေတာ္၊ တပည့္ေတာ္မတုိ႔၏ ပုိ႔သေသာ ေမတၱာဓာတ္သည္လည္း အရွင္ဘုရားတုိ႔ႏွင့္အတူ လုိက္ပါသူ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သား အားလုံးအတြက္ တံတုိင္းသဖြယ္ျဖစ္ျပီး အေႏွာင့္အယွက္မ်ားႏွင့္မေကာင္းေသာ ေဘးရန္မ်ားမွ ကာကြယ္တားဆီးႏုိင္ပါေစ ဘုရား...

စက္တင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၀၇။

ဒီေန႔ညစာ

ဒီည ေနာက္က်မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ ဒီတေလာ မေနာက္က်တဲ့ရက္က မရွိသေလာက္ပဲ။ တနလၤာေန႔က ပိတ္ရက္ဆုိေတာ့ ဒီတစ္ပတ္ထဲ ၄ ရက္ပဲ အလုပ္ လုပ္လိုက္ရတယ္။ ၄ ရက္ထဲသာဆုိတယ္ လူမပင္ပန္းေပမယ့္ စိတ္ေတာ့ ပင္ပန္းသား။ ျပီးေတာ့လည္း အားလုံးက ျပီးသြားတာပါပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီညေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွလည္း မခ်က္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ (မရွက္တမ္း ၀န္ခံရရင္ ခ်က္ထားတာလည္း ဘာမွ မရွိဘူး။) အိမ္မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေၾကးအုိးဆီခ်က္ လုပ္စားလိုက္တာ။ ေၾကးအုိးဆုိရင္လည္း သူက မစားျပန္ဘူးေလ။ ေနာက္ျပီး ၀က္သားက ဒီမွာ အသားခ်ည္းပဲ ရတယ္။ ၀က္အသည္းတုိ႔ ကလီစာတုိ႔ ဘာမွမရဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေၾကးအုိး ခ်က္လည္း စားမေကာင္းမဲ့အတူတူ ေၾကးအုိးဆီခ်က္ လုပ္စားပစ္လုိက္တယ္.. ေအးေရာ..။

ေၾကးအုိးဆီခ်က္က ခ်က္ရတာလြယ္ပါတယ္။ ၀က္သားစဥ္းထားျပီးသားထဲ ငရုတ္ေကာင္း၊ သၾကား၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ဂ်င္း။ ေကာ္မႈန္႔ထည့္ျပီး နယ္ထားလိုက္တာ။ ေရေႏြးဆူရင္ ၀က္သားနယ္ထားတာကုိ လုံးျပီး ထည့္တယ္၊ Ready Made ငါးဖယ္လုံး၊ ပဲျပား၊ ၾကက္အျမစ္ျပဳတ္ျပီးသားထည္၊့ အေပါ့အငန္ ျမည္း ျပီးရင္ ဆန္ၾကာဇံထည့္ျပီး မီးေအးေအးေလးနဲ႔ ခဏထားလုိက္။ ၾကာဇံႏူးခါနီးရင္ မုန္ညင္းရြက္ထည့္၊ ခဏေနရင္ ဇကာထဲ သြန္ခ်ျပီး ေရစစ္ထားလုိက္တယ္။ ျပီးမွ ဆီခ်က္ ခ်က္ထားတာရယ္ ပဲငံျပာရည္အၾကည္ရယ္ ငရုတ္ေကာင္းမႈန္႕နည္းနည္းထည့္ျပီး ၾကာဇံေရစစ္ထားတာကုိပါ ေရာေမႊလုိက္ေတာ့ အခုလုိ ေၾကးအုိးဆီခ်က္ ရလာတာေပါ့။ စားခါနီးေတာ့ ငုံးဥေလး ထည့္လုိက္တယ္။ မယုံရင္ စားၾကည့္ပါလား... စားလုိ႔ေကာင္းတယ္ (သူကေတာ့ အဲဒီလုိ ေျပာတာပဲ...) အခ်ဥ္ရည္က ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴကုိ ေထာင္း၊ သၾကား၊ဆား၊ ရွာလကာရည္၊ ငရုတ္ဆီ၊ ပဲငံျပာရည္ အျပစ္ရည္ နည္းနည္းထည့္ျပီး ေမႊလုိက္တာပဲ။

(ဒီမွာရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကုိ စိတ္ကူးေပါက္သလုိ ထည့္ျပီးလုပ္စားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

စက္တင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၀၇။

ပြိုင်ပွဲ

ဒီကုိ မလာခင္ ထုိင္းမွာ ေနခဲ့တုန္းက က်မတုိ႔ company ပုိင္ရွင္က သူ႔ျခံကုိ အလည္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ကေန ကားနဲ႔ ဆုိရင္ ၄ ၊ ၅ နာရီေလာက္ သြားရတာပါ။ ဘယ္ေနရာလည္းဆုိတာ ထုိင္းနာမည္မုိ႔လုိ႔ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဘန္ေကာက္မွာ အရမ္းပူေနေပမယ့္ သူေဌးျခံရွိတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးလုိ ရာသီဥတုမ်ိဳးနဲ႔ ဆင္တယ္။ ၀န္ထမ္းေတြ အားလုံးစုျပီး သြားတာဆုိေတာ့ ထုိင္းေတြေရာ ျမန္မာေတြေရာေပါ့။ သူေဌးျခံကုိ ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ၾကတယ္ပဲ ဆုိပါေတာ့။

အစကေတာ့ သိပ္ မသြားခ်င္ဘူး။ ထုိင္းေတြနဲ႔လည္း မခင္ေတာ့ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပမွာလည္း စုိးတယ္။ ေနာက္ျပီး ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ခါနီးေနျပီဆုိေတာ့ ျပန္ဖုိ႔ေလာက္ပဲ စိတ္ထက္သန္ ေနတာ။ ဘယ္ကုိမွ မလည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္မိသားစုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ လက္ေဆာင္၀ယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္က မ်ားေနတာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဓာတ္ပုံေတြ ျပန္ၾကည့္မိရင္း အဲဒီတုန္းက အျဖစ္ေတြကုိ သတိရလာတာနဲ႔ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးျဖစ္တာပါ။

မွတ္မွတ္ရရ ဘန္ေကာက္ကေန ကားစထြက္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့။ သူေဌးျခံေရာက္ေတာ့ ၁၂ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိေနပါျပီ။ အဲဒီေနရာကုိ ေရာက္တဲ့ လုိင္းကား မရွိတဲ့အတြက္ Van ကား ၂ စီးငွားျပီး သြားၾကတာပါ။ ျခံထဲေရာက္ေတာ့ သူေဌးက သူ႔ျခံကုိ အရင္လုိက္ျပပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေန႔လည္စာမစားခင္ game ၂ ခုကစားပါတယ္။ ဒုတိယ game က စျပီး ႏုိင္တဲ့သူကုိ ဆုေပးပါတယ္။ တတိယ game ကေတာ့ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ အုပ္စုလိုက္ ကစားၾကတာဆုိေတာ့ team work က အေရးၾကီးပါတယ္။

ဒုတိယ game ျပီးေတာ့ ခဏတျဖဳတ္နားၾကျပီး ေန႔လည္စာ စားၾကပါတယ္။ ထမင္းစားျပီးမွ တတိယ game ကုိ စတာပါ။ တတိယ game အတြက္ လူစုခြဲတဲ့အခါ ထုိင္းေရာ ျမန္မာေရာ အုပ္စုတစ္ခုခ်င္းဆီမွာ ေရာျပီး ေနရာခ်ေပးထားပါတယ္။ တစ္အုပ္စုကုိ ၆ ေယာက္ဆီပါျပီး စုစုေပါင္း ၃ အုပ္စု ရွိပါတယ္။ အုပ္စုတစ္စုအတြက္ solo tape ၂ ခု၊ အိမ္သာသုံး စကၠဴလိပ္ ၁ လိပ္၊ အကၤ်ီခ်ိတ္ တဲ့ သံခ်ိတ္ ၁ ခုဆီ ေပးျပီးေတာ့ သူေဌးလုိခ်င္တဲ့ ပုံစံက

(၁) ၾကက္ဥ ၃ လုံး တင္လုိ႔ရရမယ္။
(၂) အျမင့္ဆုံးျဖစ္ရမယ္။
(၃) ခုိင္ခံ့ရမယ္။
(၄)တေနရာက တေနရာကို ေရႊ႔ေျပာင္းလုိ႔ ရရမယ္။ ေနရာတခုတည္းမွာ အေသခ်ည္ထားတာမ်ိဳး မျဖစ္ရဘူး။
ကုိယ္ၾကိဳက္ရာ ပုံစံတခုကုိ အဲဒီပစၥည္း သုံးမ်ိဳး သုံးျပီး ေဆာက္ေပးရမယ္။ ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကုိယ့္ဘာသာ လုပ္ၾကဆုိျပီး အခ်ိန္ နာရီ၀က္ေပးပါတယ္။

တစ္အုပ္စုနဲ႔ တစ္အုပ္စု ၾကည့္လုိ႔လည္း မရဘူး။ တျခားအုပ္စုက ဘယ္လုိ ပုံစံေတြ လုပ္ၾကလဲ ဆုိတာလည္း မၾကည့္အားဘူး။ တစ္အုပ္စုနဲ႔တစ္အုပ္စု ျမင္လည္း မျမင္ရေတာ့ အားလုံးက ႏုိင္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အျပိဳင္အဆိုင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာေပါ့။ ျပိဳင္ျပီဆုိမွေတာ့ ႏုိင္ခ်င္တာလည္း သဘာ၀ပဲ မဟုတ္လား။ အားလုံးေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၾက၊ တုိင္ပင္ၾက၊ ေကာင္းမယ္ထင္သလုိလုပ္ၾကနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီလုိပုံေလးေတြ ထြက္လာပါတယ္။

ကဲ.. အမွတ္ေပးေတာ့မယ္။ ဘယ္ဘက္အစြန္ဆုံးက အုပ္စု ၁ ၊ အလယ္က အုပ္စု ၂ နဲ႔ ညာဘက္က အုပ္စု ၃ ေပါ့။

(၁) ၾကက္ဥ ၃ လုံးက ပုံစံ အားလုံးတင္လုိ႔ရတယ္။ အားလုံး အမွတ္တူတယ္ (၁၀) မွတ္ဆီ ရၾကတယ္။
(၂) အျမင့္ဆုံးျပိဳင္ေတာ့ အုပ္စု ၁ နဲ႔ ၂ က ရႈံးျပီး အုပ္စု ၃ က ကပ္ႏုိင္သြားတယ္။ အုပ္စု ၃ (၁၀) မွတ္ရတယ္။
(၃) ခုိင္ခံ့ရမယ္။ ၾကက္ဥ ၃ လုံးတင္ျပီးတဲ့အထိ ခိုင္တယ္ဆုိေတာ့ အားလုံးက အမွတ္တူပဲရတယ္ (၁၀)မွတ္။
(၄)မ ေရႊ႕လုိ႔ ရရမယ္ ဆုိေတာ့ အားလုံးက အတူတူပဲ ေရႊ႕ေျပာင္း ႏုိင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အမွတ္တူတယ္။ ဇယားေလးကုိ တခ်က္ၾကည့္ၾကည့္ပါအုံး.. အမွတ္ေတြ တြက္လုိ႔ရေအာင္လုိ႔။

	အုပ္စု ၁	အုပ္စု ၂	အုပ္စု ၃
နံပါတ္ ၁	၁၀	၁၀	၁၀
နံပါတ္ ၂	၀	၀	၁၀
နံပါတ္ ၃	၁၀	၁၀	၁၀
နံပါတ္ ၄	၁၀	၁၀	၁၀

အခုအတုိင္းဆုိရင္ အုပ္စု ၃ က ႏုိင္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပြဲက မျပီးေသးဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆုံး bonus stage က်န္ေသးတယ္ဆုိျပီး သူေဌးက ေနာက္ဆုံးဖဲကုိ ထုတ္သုံးပါေလေရာ။ အဲဒါကေတာ့ “အစတုန္းက requirement က ၾကက္ဥ ၃ လုံးစာ တင္ဖုိ႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ၾကက္ဥ ဆန္႔သေလာက္ထပ္တင္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေရာ နင္တုိ႔ လုပ္ထားတဲ့ေနရာက တင္ႏုိင္ပါ့မလား၊ တင္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ တင္ျပပါ”လုိ႔ သူေဌးက ထပ္ေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ အုပ္စု ၁ က လုပ္တဲ့ ပုံစံငယ္က ေနာက္ထပ္ ၾကက္ဥ ၅ လုံးစာကုိပါ ထပ္တင္ႏုိင္ပါတယ္။ အုပ္စု ၂ နဲ႔ ၃ ကေတာ့ ၾကက္ဥ ၃ လုံးအျပင္ အပုိထပ္တင္ေတာ့ အေလးခ်ိန္ မႏိုင္လုိ႔ ၾကက္ဥေတြ ျပဳတ္ၾကကုန္တာလည္း ရွိတယ္။ ေနရာမရွိေတာ့လုိ႔ တင္မရတာလည္းရွိတယ္။ ေနာက္ဆုံး bonus point မွာ အမွတ္ ၂၀ ရျပီး အုပ္စု ၁ က ႏုိင္သြားပါတယ္။

သူေဌးေပးခ်င္တဲ့ Message ကေတာ့ ဘယ္အလုပ္ကုိမဆုိ requirement အတုိင္း အတိအက်ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာလည္း ေနာက္ထပ္ လုိအပ္ခ်က္ေတြ ျပင္ဆင္ခ်င္တာေတြ ရွိလာခဲ့ရင္ လုိတုိး ပုိေလ်ာ့ လုပ္ႏုိင္ရမယ္။ ကုိယ့္အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳျပီး ျမင္ႏုိင္ေအာင္က်ိဳးစားထားရမယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း programmer ေတြ ဆုိေတာ့ software တခုကုိေရးမယ္ဆုိရင္ client လုိခ်င္တဲ့အတုိင္းျဖစ္ရမယ္။ ေနာက္ျပီး client က အသစ္ထပ္ထည့္ခ်င္တာ ျပင္ခ်င္တာ၊ ရွိေနတဲ့အပိုင္းကုိ မလုိအပ္လုိ႔ ျဖဳတ္ခ်င္တဲ့အခါမွာလည္း ကုိယ့္ software က အလြယ္တကူ လုပ္ယူလုိ႔ရေန ရမယ္လို႔ ဆုိလုိခ်င္တာပါ။ က်မ ေရးထားတာက သူေဌးေျပာတာနဲ႔ ထပ္တူက်ခ်င္မွ က်ပါလိမ့္မယ္။ က်မ နားလည္သလုိ ေရးလုိက္တာပါ။ ဖတ္တဲ့သူမ်ားလည္း လုိသလုိ ေတြးယူလုိ႔ရပါတယ္။

က်မလား.. ဘယ္အုပ္စုထဲပါလဲ..ဟုတ္လား??? အဲဒီတုန္းက က်မတုိ႔အုပ္စုရဲ႕ idea က ၾကိဳျပီး အရမ္းၾကီးစဥ္းစားခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိက ၾကက္ဥတင္ဖုိ႔ပဲ စဥ္းစားျပီး လုပ္မိခဲ့ၾကတာပါ။ ၾကက္ဥ မျပဳတ္ၾကဖုိ႔ အေရးၾကီးတယ္ပဲ ေခါင္းထဲထည့္လို႔ ပုံ ၁ ေလးထြက္လာခဲ့တာပါ။ က်မအတြက္ ဒီျပိဳင္ပြဲေလးဟာ အျမဲအမွတ္တရ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။ တစ္အုပ္စုတည္း အတူ ကစားခဲ့တဲ့ ေမာင္၊ ညီမေလးေတြလည္း ဒီပုိ႔စ္နဲ႔အတူ ဓာတ္ပုံကုိ ျမင္ရင္ေတာ့ သတိရၾကမွာပါေလ...။

စက္တင္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၀၇။

ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရွိ ေရႊတိဂုံဘုရား ပုံတူေစတီ

က်မတုိ႔ ဂ်ပန္ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်မဦးေလးကတဆင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းလင္မယားနဲ႔ သိကၽြမ္းခဲ့ရပါတယ္။ အန္ကယ္က Kagoshima University မွာ Professor အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတာျဖစ္ျပီး YIT ေက်ာင္းသားေဟာင္းတစ္ဦးပါ။ ဂ်ပန္ကုိ ေရာက္ေနတာ ၁၉ ႏွစ္ေတာင္ရွိေနပါျပီ။ အျပင္မွာ မေတြ႔ဖူး မျမင္ဖူးၾကေပမယ့္ ဖုန္း၊ Email နဲ႔ပဲ ဆက္သြယ္ရင္း ခင္မင္ေနၾကတာပါ။

ဟုိတရက္ကေတာ့ အန္ကယ္နဲ႔ဖုန္းေျပာျဖစ္ရာက အခု Kagoshima မွာေရႊတိဂုံဘုရားပုံတူ ေစတီတစ္ဆူ တည္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္လွမ္းမီ္သေလာက္ ဂ်ပန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြကုိ ကုသုိလ္ဒါန ပါ၀င္ဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ က်မတုိ႔လည္း ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ျဖစ္တာမုိ႔ အလွဴဒါနျပဳခ်င္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ အန္ကယ္က ဘုရားသမုိင္းနဲ႔တကြ အလွဴေငြလႊဲဖုိ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ပုိ႔ေပးလုိက္တာ ဒီေန႔ ေရာက္လာတာေၾကာင့္ အားလုံးလည္း သိရေအာင္ Blog မွာ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ Google Group မွာလည္း “Myanmar in Kagoshima” ဆုိျပီး ရွာရင္ ဘုရားတည္ေဆာက္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြကုိ သိႏုိင္ပါတယ္။

ရက္စြဲ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၁ ရက္။

ဗုဒၶဘာသာႏြယ္၀င္သူေတာ္စင္အေပါင္းတုိ႔ ခင္ဗ်ား-

လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလမွစ၍ ျမန္မာႏုိင္ငံ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားတြင္ တုိင္းရင္းသား ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ မူလတန္းေက်ာင္း (၃၀) ကုိ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ျပီး၊ ေက်ာင္းသူ/သား တစ္ေထာင္ေက်ာ္ခန္႔ကုိ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးမ်ား ေပးလွဴခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ က်ဆုံးခဲ့ေသာ ဂ်ပန္စစ္သည္မ်ားအား ရည္စူး၍ ပအုိ၀့္ေဒသတြင္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ႏုိ၀င္ဘာလတြင္ ေစတီေတာ္တစ္ဆူကုိလည္း တည္ေဆာက္လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)ေက်ာ္မွစ၍ Kitakyushu ျမိဳ႕၊ Mekari ဥယ်ာဥ္တြင္ ကမၻာေအး အမည္ရွိ ေစတီေတာ္ တစ္ဆူတည္ရွိခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါ Kagoshima ျမိဳ႕၊ Hanao အရပ္တြင္ ဉာဏ္ေတာ္ (၇)မီတာ ရွိေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ေရႊတိဂုံဘုရားပုံတူ ေစတီေတာ္တစ္ဆူကုိ တည္ထားကုိးကြယ္မည္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္ပါ၍ ဗုဒၶဘာသာႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္မ်ားအေနျဖင့္ နည္းမ်ားမဆုိ လွဴဒါန္းပါ၀င္ၾကပါရန္ ႏႈိးေဆာ္္အပ္ပါသည္။

ဆရာေတာ္ ဦးမီယာရွိတ
(ဥကၠဌ- ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ ေရႊတိဂုံဘုရားပုံတူ တည္ေဆာက္ေရး အက်ိဳးေဆာင္အဖြဲ႕)
ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းရန္ လိပ္စာ-
3841 HANAO CHO, KAGOSHIMA CITY,
JAPAN 891 - 1101
TEL: 099 - 298-8247
FAX: 099-298-8250
BANK ACCOUNT No. 81301
SHUUKYOUHOUJIN DAIYUUZAN NANSEN-INN DAIHYOU
MIYASHITA RYOZEN
KORIYAMA BRANCH KAGOSHIMA BANK

ဘုရားအလွဴခံ ႏႈိးေဆာ္စာထဲမွာ ပါတဲ့“လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း(၅၀)ေက်ာ္မွစ၍ Kitakyushu ျမိဳ႕၊ Mekari ဥယ်ာဥ္တြင္ ကမၻာေအး အမည္ရွိ ေစတီေတာ္ တစ္ဆူတည္ရွိခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္”ဆုိတာကုိေတာ့ စာေရးဆရာ သူရိန္ထက္ ေရးထားတဲ့ နိပြန္း နဲ႔ ဘိရုမာ ေဆာင္းပါးမွာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ PDF file ကေန တဆင့္ ဖတ္ရတာပါ။ ဘယ္ေနရာက Download လုပ္လုိက္မိမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

စာေရးဆရာ သူရိန္ထက္ ေရးထားတဲ့ နိပြန္း နဲ႔ ဘိရုမာ ေဆာင္းပါးမွာ ပါတဲ့ ဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တခ်ိဳ႕ပါ။

“ဂ်ပန္ေတြဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ျမန္မာေျမဖက္ကို စစ္ထြက္ခဲ့တာ ၃ သိန္းေလာက္ရွိၿပီး အသက္ရွင္လ်က္ ဂ်ပန္ေျမကို ျပန္ေရာက္လာတာက ၁ သိန္း ၀န္းက်င္ပဲ ရွိပါသတဲ့။ ျမန္မာ့ေျမေပၚက ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားတိုင္းဟာ ျမန္မာျပည္ကို ႏွစ္သက္ၾကသလို ျမန္မာေတြရဲ႕ သနားၾကင္နာတတ္မႈ၊ ကူညီရိုင္းပင္းမႈေတြကို ေက်းဇူးမေမ့ႏိုင္ပဲ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ စစ္ၿပီးေခတ္ ဆင္းရဲ ခက္ခဲတဲ့ၾကားကပဲ ျမန္မာျပည္အလြမ္းေျပလဲ ျဖစ္၊ ျမန္မာေတြကို ေက်းဇူးဆပ္ရာလဲ ေရာက္ ဆိုၿပီး ဂ်ပန္ကေန ျမန္မာျပည္ကုိ သေဘၤာနဲ႕စၿပီး ထြက္ခြာခဲ့တဲ့ ခိတက်ဴးရွဴးက မိုဂ်ိ ဆုိတဲ့ ဆိပ္ကမ္းက ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ ဘုရားေစတီ တည္ထား ကိုးကြယ္တယ္။ သိမ္ ရွိရတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ေက်ာင္းထိုင္ၿပီး စစ္ျပန္ႀကီးေတြက ကပၸိယ၊ ေဂါပကအျဖစ္ တည္ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဦးႏု လက္ထက္မွာ တည္ထားကိုးကြယ္တာမို႕ အဲဒီေစတီကိုလဲ ကမၻာေအးေစတီလို႕ ေခၚပါတယ္။ ဦးႏုတို႕ အစိုးရက လွမ္းကူညီခဲ့ၿပီး ျမန္မာဆရာေတာ္ႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ သိမ္သမုတ္၊ အေနကဇာတင္ ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာက ဂ်ပန္ကို ကူညီတယ္ဆိုေတာ့ ဒီေန႕ေခတ္မွာေတာ့ ရယ္စရာ ေျပာေနသလားလို႕ ယူဆစရာပါ။ အဲဒီေခတ္က ျမန္မာေငြ ၁ က်ပ္ကို ယန္း ၈၀ နီးပါးရွိပါတယ္။ ဒီေန႕ေခတ္ ျမန္မာေငြ ၁၀၀၀ က်ပ္ကို ယန္း ၉၀ ၀န္းက်င္ဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြ တန္ဖိုးဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ၀န္းက်င္မွာ အဆေပါင္း ၁၀၀၀ နီးပါး နိမ့္က်သြား တယ္လို႕ ဆိုရမွာပါ။

က်ဴး႐ွဴးက အဲဒီ ကမၻာေအးေစတီကို ျမန္မာေတြ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး ဘုရားဖူးၾက၊ လွဴတန္းၾက၊ ထီးေတာ္တင္ၾက ဆိုသလိုမ်ဳိး ပဲြလမ္း သဘင္မ်ားရွိရင္ စစ္ျပန္ အဖိုးအို ေဂါပကေတြ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြကို ၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳး ပိတိဖုံးၿပီး လိုက္ႏႈတ္ဆက္ တတ္ပါတယ္။ လူေတြကသာ တုန္ခ်ိ အိုမင္းေနေပမယ့္ ျမန္မာေတြအေပၚ ေလးစားခင္မင္မႈကေတာ့ ပ်ဳိျမစ္ေနဆဲပါ။ `မဂၤလာပါ။ ေန ေကာင္းလား၊ ဘယ္ကလာလဲ။ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား။ ထမင္းစားပါ´ဆိုတာမ်ဳိး မွတ္မိသမွ် ျမန္မာစကားေတြနဲ႕ ဧည့္၀တ္ျပဳတတ္ပါ တယ္။ ”

နိပြန္းနဲ႔ ဘိရုမာ ေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဟစ္တုိင္မွာ ဖတ္လို႔ရပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာက ဘာသာမဲ့ေတြမ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္ဘာသာ ကုိးကြယ္လည္းလုိ႔ေမးရင္ တိတိက်က် မေျပာႏုိင္က်ပါဘူး။ Osaka မွာဆုိရင္ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ ျမန္မာျပည္က ေရႊတိဂုံဘုရား ပုံတူေစတီတည္ထားကုိးကြယ္ဖုိ႔ အလွဴေငြ ထည့္၀င္ လွဴဒါန္း ခြင့္ရတာဟာ ျမန္မာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အမ်ားၾကီးကုိ ေက်နပ္ ၀မ္းသာ ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ ရခ်င္ပါေသးတယ္။ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေတြ တုိက္ဆုိင္ လာခဲ့ရင္ေပါ့....။

စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၀၇။

ရိကၡာႏွင့္သိကၡာ

*”ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ေရးသားေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းစာအုပ္” မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆုိတာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး လက္ထက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ ဘုရားပါ။ ေရႊက်င္ဂုိဏ္းကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊဘုိျမိဳ႕နယ္အတြင္း ေရႊက်င္ရြာဇာတိျဖစ္လုိ႔ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္လုိ႔ ေခၚၾကတာပါ။ ပဲခူးတုိင္း ေရႊက်င္ျမိဳ႕က ေရႊက်င္မဟုတ္ပါဘူး။

ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ဘ၀သမုိင္းကုိ ၾကည့္ရင္ အၾကည္ညိဳရဆုံး ေတြ႔ရတာက ၀ိနည္း ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ အထူးေလးစားေစာင့္ထိန္းတာပါပဲ။ ဆရာေတာ္ ၀ိနည္း ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ ေစာင့္ထိန္းပုံကေတာ့ သာသနာ၀င္မွာ စာတင္ရတဲ့ အထိပါပဲ။

ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ၀ိနည္း ကုိယ္က်င့္သိကၡာပုိင္းေလးေတြကုိပဲ အဓိကထား ေရးသြားခ်င္ပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ မိဘေဆြမ်ိဳးအရင္း မဟုတ္ရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖိတ္မထားရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြဆီမွာ အလွဴခံခြင့္၊ ေတာင္းခံခြင့္ မရွိပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ အလွဴခံျဖစ္မယ္၊ ေတာင္းခံျဖစ္မယ္ဆုိရင္ အညာတက ၀ိညတၱိသိကၡာပုဒ္အရ နိႆဂၢိပါစိတ္ အာပတ္သင့္ပါတယ္။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရား ငယ္စဥ္က ဆရာေတာ္က ဒီသိကၡာပုဒ္ကုိ အာ႐ုံျပဳျပီး ပစၥည္းလုိအပ္ရင္ အေမဆီကုိပဲ ေတာင္းပါတယ္၊ အေဖဆီကုိ လုံး၀မေတာင္းပါဘူး။

အေမနဲ႔ အေဖမွာ အေမကေတာ့ ကုိယ္တုိင္ေမြးတာဆုိေတာ့ အေမစစ္တာ က်ိန္းေသပါတယ္။ အေဖစစ္ဖုိ႔က်ေတာ့ မက်ိန္းေသေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တကယ္လုိ႔ အေမလုပ္တဲ့သူက ေလာ္မာခဲ့ရင္ အေဖ လုံး၀ မစစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေဖမစစ္ရင္ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္တဲ့အတြက္ မေတာင္းေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္းရင္ အာပတ္သင့္ေတာ့မွာပါ။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ဆရာေတာ္ဘုရားက ေဆြမ်ိဳးက်ိန္းေသစစ္တဲ့ အေမဆီကုိပဲ ေတာင္းတာပါ။

အေဖစစ္ မစစ္ သံသယျဖစ္ျပီး အေဖကို မေတာင္းေတာ့ အေဖလုပ္သူ ဒကာၾကီးက ရယ္ရအခက္၊ ငုိရအခက္ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖလုပ္သူ ဒကာၾကီးက -

“ေမာင္ပဥၥင္းရယ္ ... အေဖစစ္ မစစ္ သံသယျဖစ္ေနရင္ ေမာင္ပဥၥင္း ဒကာမၾကီးကုိသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ့။ ဒီလုိမ်ိဳး သံသယျဖစ္ရတယ္လုိ႔ တပည့္ေတာ္ေတာ့ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး” လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားလုိက္ပါတယ္။

တစ္ခါမွာလည္း မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီးက ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ အပါအ၀င္ ဆရာေတာ္တခ်ဳိ႕ကုိ ေျမာက္ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကုိ ပင့္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြ ေျမာက္ဥယ်ာဥ္ကုိ ေရာက္လာေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္းၾကီးကေတာ့ ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ေတြက ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္း အေညာင္းေျပ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈ ေတာ္မူၾကပါတယ္။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားလည္း ေနရာကထျပီး ေလွ်ာက္ရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္အေရာက္မွာ သစ္ကုိင္းတစ္ကုိင္းကုိ လွမ္းကိုင္ျပီး ရပ္ေနလိုက္ပါတယ္။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ သစ္ကုိင္းကုိ ကုိင္ထားဆဲမွာပဲ မင္းတုန္းမင္းၾကီးက ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က ကုိင္ထားတဲ့သစ္ကုိင္းကုိ လုံး၀ မလႊတ္ပါဘူး။ ကုိင္ျမဲတုိင္းပဲ ကုိင္ထားပါတယ္။ လက္တစ္ဖက္ ေျမွာက္ထားတာဆုိေတာ့ ခ်ိဳင္း (ဂ်ိဳင္း) ေမႊးေတြက အထင္းသား ေပၚေနပါတယ္။ ေပၚေနေပမယ့္ ဆရာေတာ္က လက္ကုိ လုံး၀ ျပန္မ႐ုပ္ပါဘူး။

ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ဘယ္လုိေျပာသလဲဆုိေတာ့ “ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က မင္းတုန္းမင္းၾကီးကုိ ခ်ိဳင္း (ဂ်ိဳင္း) ေမႊးေတြ လွစ္ျပလိုက္တာလား” လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က မဟာနိေဒၵသပါဠိေတာ္လာ ၾကည္ညိဳမႈကုိ ေရွး႐ႈျပီး ဣရိယာပုထ္ကုိျပဳျပင္ျခင္း ကုဟနပုဂၢိဳလ္ မျဖစ္ေအာင္ ေနျမဲအတုိင္း ေနလုိက္တာပါ။ လာဘ္လာဘကုိ ေတာင့္တျပီး သူတစ္ပါး ၾကည္ညိဳေအာင္ ဣရိယာပုထ္ကုိ ျပဳျပင္ရင္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ ကုဟနပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါတယ္။

ကုဟန ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲလုိ႔ရတဲ့ ပစၥည္းဟာလည္း သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ရတဲ့ ပစၥည္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရတဲ့ ပစၥည္းကုိ သုံးခဲ့ရင္ အာဇီ၀ ပါရိသုဒၶိသီလ ပ်က္ပါတယ္။ ဒါကုိေတြးျပီး ဆရာေတာ္က ဣရိယာပုထ္ကုိ မျပင္ဘဲ ေနလုိက္တာပါ။

မင္းတုန္းမင္းၾကီးဟာ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကုိ အေတာ္ၾကည္ညိဳတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္က ရာဇ၀လႅဘအျဖစ္ကုိ အထူးပဲ ေရွာင္ရွားေစာင့္စည္းပါတယ္။ ရာဇ၀လႅဘဆုိတာ မင္းႏွင့္ကၽြမ္း၀င္သူလုိ႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေတြဟာ ရာဇ၀လႅဘကုိ အျပစ္တစ္ခုလုိ သေဘာထားျပီး ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ရွားေလ့ရွိၾကပါတယ္။

တစ္ခါမွာလည္း မင္းတုန္းမင္းၾကီးက အမတ္တစ္ေယာက္ကုိ လႊတ္ျပီး ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားထံ ဆြမ္းစား ပင့္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။

ဆြမ္းစားပင့္သူအမတ္ ဆရာေတာ္ဘုရားဆီ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က သကၤန္း႐ုံေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ပင့္သူအမတ္ကလည္း “ဆရာေတာ္ဘုရား ေရေျမ႕ရွင္္ မင္းတရားၾကီးက နန္းေတာ္ကုိ ဆြမ္းစားႂကြဖုိ႔ ပင့္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္ ဘုရား”လုိ႔ ကဗ်ာကယာ ေလွ်ာက္လိုက္ရပါတယ္။ ေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။ သကၤန္း႐ုံျပီးေတာ့ သပိတ္လြယ္ျပီး ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းသြားပါတယ္။

လာပင့္သူအမတ္ကလည္း ေနာက္ကေန အသာလိုက္ၾကည့္ေတာ့ မႏၲေလးေတာင္ေျခက အဖုိးအုိ အဖြားအုိ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တဲထဲကုိ ႂကြသြားတာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

အမတ္လုပ္သူလည္း ျပန္လာျပီး မင္းတုန္းမင္းၾကီးကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာရပါေတာ့တယ္။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားဟာ ရာဇ၀လႅဘအျဖစ္ကုိ အထူးေရွာင္ရွားတယ္ဆုိေပမယ့္ တကယ္ လုိအပ္လာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ မင္းတုန္းမင္းၾကီးကုိ တကူးတက သြားေတြ႔ပါတယ္။

တစ္ခါမွာေတာ့ ထန္းပင္ရင္းတုိက္ေန ကသာစား မင္းသားေလးရဲ႕ အကၤ်ီီကုိ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ၀တ္သြားတဲ့အတြက္ ဒါကုိ အေျခခံျပီး မလုိသူေတြက ပုန္ကန္ျခားနားလိမ့္မယ္ဆုိျပီး ကုန္းတိုက္စကား ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ထန္းပင္ရင္းတုိက္သား ဦးဓမၼသာမိ အပါအ၀င္ ဘုန္းၾကီးသုံးပါးကုိ ၾကံရာပါဆုိျပီး ဖမ္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ နံနက္ (၁၀)နာရီမွာ ကြက္မ်က္ဖုိ႔လည္း တစ္ခါတည္း အမိန္႔ခ်လုိက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ မတၱရာဆရာေတာ္၊ မင္းတဲဆရာေတာ္၊ မႏၲလာဆရာေတာ္ တုိ႔က “ေမာင္ေရႊက်င္ဆီသြားပါဟ”ဆိုျပီး ဘုန္းၾကီး မၪၨဴကုိ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ဘုန္းၾကီးမၪၨဴက ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ရဲ႕တူ ကုိရင္ရာဓကုိ ေခၚျပီး ညတြင္းခ်င္းပဲ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆီ သြားပါတယ္၊ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆီ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ည (၁၀)နာရီ ထုိးေနပါျပီ။

ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ကုိ ျဖစ္စဥ္ေလွ်ာက္ျပေတာ့ “အင္း... အင္း ကုိယ္က်ိဳးနဲလုိ႔၊ ကုိယ္က်ိဳးနဲလုိ႔၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ၊ ေျပာေတာ့ သာသနာ့ ဒါယကာ၊ သာသနာ့ ဒါယကာနဲ႔၊ သံဃာေတြသတ္ပစ္ရင္ ရာဇ၀င္ရုိင္းေတာ့ မွာပဲ။ ကုိင္း ... ခုေတာ့ မုိးခ်ဳပ္ျပီ၊ ျပန္ၾကဦး။ မနက္မွ ႂကြခဲ့မယ္”လုိ႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။

မနက္ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားက နန္းေတာ္ကုိ ႂကြျပီး ဘုန္းၾကီးသုံးပါးကုိ လႊတ္ေစပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မင္းတုန္းမင္းၾကီးကုိလည္း ျမည္တြန္ ဆုံးမျပီး ၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ရိကၡာထက္ ကုိယ္က်င့္တရားကုိပဲ တစ္သက္လုံး ငဲ့ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြကို ဖ်က္လုိ႔မရတဲ့ အကၡရာေတြနဲ႕ သမုိင္းမွာ ကမၸည္းထုိးထားၾကပါတယ္။ သာသနာတည္ေနသေရြ႕ ဒီကမၸည္း အကၡရာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တာေတြကုိ လုပ္ျပီး၊ ေရွာင္သင့္ ေရွာင္ထုိက္တာကုိ ေရွာင္ရွားေလ့ရွိပါတယ္။

******

စေဇဓနံ အဂၤ၀ရႆ ေဟတု၊
အဂၤ ံ စေဇ ဇီ၀ိတံ ရကၡမာေနာ။
အဂၤ ံဓနံ ဇီ၀ိတၪၥာပိ သဗၺံ၊
စေဇ နေရာ ဓမၼမႏုႆရေႏၲာ။

ဒီဂါထာေလးက ငါးရာ့ငါးဆယ္ မဟာသုတေသာမ ဇာတ္ကလာတဲ့ ဂါထာေလးပါ။ စြန္႔ရမယ့္အရာ အဆင့္ဆင့္ကို ျပထားတာပါ။

ပထမအဆင့္က လက္ေျခစတဲ့ အဂၤါနဲ႔ ပစၥည္း၀တၴဳ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခုကုိ စြန္႔ဖုိ႔ၾကံဳလာရင္ ပစၥည္း၀တၴဳ ကုိ စြန္႔လိုက္ပါတဲ့။

ဥပမာ လမ္းမွာ လူဆိုး ဓားျပေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ခႏၶာကုိယ္ကုိ အနာမခံပါနဲ႔။ ပစၥည္း၀တၴဳကုိ စြန္႔လိုက္ဖုိ႔ပါ။ ပစၥည္း၀တၴဳဆုိတာ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ရွာလုိ႔ ရပါတယ္။

ဒုတိယအဆင့္က အသက္နဲ႔ လက္ေျခစတဲ့ အဂၤါ တစ္ခုခု စြန္႔ဖုိ႔ ၾကံဳလာရင္ လက္ေျခကုိ စြန္႔လိုက္ပါတဲ့။

ဥပမာ ေရာဂါ တစ္ခုခုျဖစ္လုိ႔ ေဆး႐ုံတက္ရတဲ့အခါ ကုိယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုဟာ ပ်က္စီးေနတဲ့အတြက္ စြန္႔ဖုိ႔ၾကံဳလာရင္ အသက္ကုိငဲ့ျပီး ခႏၶာကုိယ္အစိတ္အပုိင္းကုိ စြန္႔ရပါမယ္။

တတိယအဆင့္က ကုိယ္က်င့္သိကၡာပ်က္စီးဖုိ႔ အခြင့္ၾကံဳလာရင္ ပစၥည္းဥစၥာ အဂၤါေျခလက္ အားလုံး စြန္႔လိုက္ပါ။ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိေတာ့ လုံး၀ မစြန္႔ပါနဲ႔တဲ့။ လူေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ သိကၡာကုိ ရိကၡာနဲ႔ မလဲဘူးဆုိတာ ဒီကလာတာပါ။

ေလာကၾကီးမွာ မက္ေမာစရာ အာ႐ုံေတြက အမ်ားၾကီးဆုိေတာ့ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ မက္ျပီး အာ႐ုံေနာက္ကုိ လိုက္သြားမိတတ္ၾကတာပါ။

ဆန္တစ္အိတ္၊ ဆီတစ္ပုံးနဲ႔လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ပုဆုိးတစ္ထည္ လုံခ်ည္တစ္ထည္နဲ႔လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ နာမည္တစ္လုံးအတြက္နဲ႔လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ေငြတစ္ေထာင္ တစ္ေသာင္း တစ္သိန္းနဲ႔လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာကုိ လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။

အဲဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ လူကမေသေသးေပမယ့္ ကုိယ္က်င့္တရားကေတာ့ ေသသြားပါျပီ။ ကုိယ္က်င့္တရားေသေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ သူ႔ရဲ႕ ၀တၴဳ ပစၥည္းအရွိန္ေတြေၾကာင့္ အျပင္ပန္းက ျပံဳးျပဆက္ဆံေနရေပမယ့္ “ရိကၡာနဲ႔ သိကၡာလဲသူၾကီး၊ ကုိယ္က်င့္တရားေသေနသူၾကီး၊ ဘုရားအလုိတုိင္း မေနတဲ့သူၾကီးရယ္”လုိ႔ ရင္ထဲကေတာ့ ေျပာေနၾကမွာပါ။

ကုိယ္က်င့္သိကၡာန႔ဲ လဲျပီး ရတဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ အပူစာေတြပါ။ ကုိယ့္ကံ၊ ကုိယ့္ဉာဏ္၊ ကုိယ့္ေခၽြး၊ ကုိယ့္ေသြးနဲ႔ ရင္းျပီး ရတဲ့ပစၥည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘ၀ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏုိင္ပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး လုိအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနရမွာပါ။

ျမတ္စြာဘုရားက ကုိယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္ယွဥ္လာရင္ေတာင္ အသက္ကုိ စြန္႔ရမယ္။ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔ရဘူးလုိ႔ ေဟာထားတာဆုိေတာ့ ပစၥည္း၀တၴဳဆုိရင္ ေျပာစရာေတာင္ မလုိေတာ့ပါဘူး။

ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေပမယ့္ ဗုဒၶရဲ႕ အဆုံးအမကုိ မခံယူဖူးေပမယ့္ ကမၻာ့ရာဇ၀င္မွာ ကုိယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္နဲ႔ ယွဥ္လာရင္ အသက္ကုိပဲ စြန္႔သြားၾကတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားၾကီးပါ။

ကုိယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္ကုိ လဲသြားတဲ့သူေတြကုိ ေနာင္က်န္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြက အဆင့္ဆင့္ေလးစားေနရဆဲပါ။ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာလည္း လက္ဆင့္ကမ္း ကမၸည္းထုိးလာခဲ့ၾကတာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။

ဒီလုိပါပဲ။ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ စြန္႔ျပီး ပစၥည္း၀တၴဳေတြေနာက္ လိုက္သြားတဲ့သူေတြကုိလည္း သမုိင္းစာမ်က္ႏွာမွာ ကမၸည္းတင္ထားၾကပါတယ္။

“ေသသြားေတာ့လည္း သိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ၊ သမုိင္းေတြ၊ ရာဇ၀င္ေတြ၊ ကမၸည္းေတြ လာေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔။ လက္ရွိပစၥဳပၸန္မွာပဲ ေကာင္းေကာင္းခံစားဖုိ႔ပဲ အေရးၾကီးတယ္”လုိ႔ ေျပာလာမယ္ဆုိရင္လည္း ကိုယ့္လုပ္ပုိင္ခြင့္နဲ႕ ကုိယ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရဲ႕ ေနာက္မွာ ကုိယ္ဉာဏ္မမီတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္ဆုိတာရယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားအလုိက် မဟုတ္ဘူးဆုိတာရယ္ေလးကုိေတာ့ သိထားသင့္ပါတယ္။

အျမင့္ဆုံးျဖစ္တဲ့ အသက္အထိ တင္ေျပာေနရေပမယ့္ အသက္နဲ႔ ယွဥ္ျပီး ျဖစ္ရတဲ့ အဆင့္အထိေတာ့ ျဖစ္ခဲၾကပါတယ္။ အျဖစ္မ်ားေနၾကတာက ပစၥည္း၀တၴဳေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ ရင္ဆုိင္ေနၾကရတာပါ။ ပစၥည္း၀တၳဳနဲ႔တင္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ စြန္႔စြန္႔ေနၾကေတာ့ တကယ္တမ္း အသက္နဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာင္ ခ်စ္တဲ့အသက္ကေလးကုိ ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ေတာ့မွာပါ။

ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ရခိုက္ေလးမွာ ရပ္တည္ခ်က္ မွန္ကန္ဖုိ႔ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ ပစၥည္း၀တၳဳေတြေၾကာင့္ ရပ္တည္ခ်က္ ယိမ္းယိုင္ျပီး ေတာင္ေတာင္အီအီေတြေျပာ၊ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြေရး၊ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ လုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဘ၀ရဲ႕ ကာလတစ္ခုမွာ ဓမၼရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကုိ ခံရပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကုိယ့္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ အမ်ားအက်ိဳးရွိမႈကုိေတာ့ ေရွ႕႐ႈဦးတည္ေနရပါမယ္။

တကယ္ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကုိ ရထားတာပါ။ ရခဲတဲ့ လူ႔ဘ၀ကုိ ရခိုက္ေလးမွာ တကယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကုိ လုပ္မိလိုက္ဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ အေရးအၾကီးဆုံး တကယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္က ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းပါပဲ။

၀ိပႆနာတရားကုိ တကယ္အားထုတ္လိုက္ရင္ ကိုယ္တစ္ခ်ိန္က အထင္ၾကီးခဲ့တဲ့ ပစၥည္း၀တၴဳေတြဟာ အလကားျဖစ္သြားပါျပီ။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ေရွ႕မွာ မသိလုိ႔ ေမ့လုိ႔ မွားခဲ့တာေတြေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့။ တရားဆုိတာ ေနာက္က်တယ္မရွိပါဘူး။ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ အဖုိးတန္ဆုံး အခ်ိန္ပါ။ သိတာနဲ႔ က်င့္ပစ္လုိက္ဖုိ႔ပါ။

၀ိပႆနာတရားသာ အားထုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ အားထုတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ကုိယ္ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆုိတာ အသိဉာဏ္ထဲမွာ အလုိလုိေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ သံသရာနဲ႔ ခ်ီေျပာရင္ ကုိယ္မခံစားဖူးတဲ့ စည္းစိမ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ စၾက၀ေတးမင္းစည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ ဘုရင့္စည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ မိဖုရားၾကီးစည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ သူေဌးၾကီး စည္းစိမ္လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြကုိ မမွတ္မိေတာ့လုိ႔သာပါ။

ဘာပဲေျပာေျပာ လူ႔ဘ၀ကုိ တကယ္ ရ ထားတာပါ။ တကယ္ ရ ထားခိုက္မွာ တကယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကေလးကုိ လုပ္ျဖစ္လိုက္ဖုိ႔ပါပဲေလ။

က်မ္းကုိး -

၁။ ေရႊက်င္နိကာယ သာသနာ၀င္
ေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ အရွင္ပ႑ိတေထရ္။

၂။ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္
ဦးမာနီတသိရီဘိ၀ံသ

အလင္းတန္းဂ်ာနယ္
၁၅.၈.၂၀၀၅။

မွတ္ခ်က္ - ဤစာအုပ္ကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ က်မ၏ Blog
တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

စက္တင္ဘာလ ၁၀၊ ၂၀၀၇။

အသုပ္စုံ စားၾကရေအာင္

မေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၉ နာရီေက်ာ္ေနပါျပီ။ ပထမတုန္းကေတာ့ ၂ ေယာက္သား Mac Donald မွာပဲ ဘာဂါ ၀ယ္စားလုိက္မယ္လုိ႔ စီစဥ္ထားတာ။ ဒါေပမယ့္ လူ႔စိတ္မ်ား ေျပာင္းခ်င္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း။ ဘယ္ကဘယ္လုိ အသုပ္စုံ စားခ်င္တဲ့စိတ္၀င္လာလည္း မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အသုပ္စုံလုပ္ဖုိ႔ လုိအပ္တာေလး ၀င္၀ယ္ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ မနားႏုိင္ဘူး။ မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ တေယာက္တည္း လွီးစရာရွိတာလွီး၊ ဆီခ်က္ခ်က္၊ အသုပ္အတြက္ အခ်ဥ္ရည္ေဖ်ာ္၊ ၾကာဇံ၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္၊ ဟင္းခါးေလးလည္းပါဦး မွဆုိျပီး ဟင္းခါးအုိးတည္၊ အားလုံး ျပင္ဆင္ျပီးေတာ့ ည ၁၁ နာရီေက်ာ္ေနပါျပီ။ သူက ဓာတ္ပုံရုိက္ေပးလုိ႔ ဒီပုံေလးေတြရလာတာ။ သူမ်ားလည္း သြားရည္က်လုိ႔.. (အဲ..ဟုတ္ပါဘူး။) ၾကည့္ရေအာင္ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဒီလုိေလး ျပင္ထားလုိက္တယ္။ ငံျပာရည္ပုလင္းေတာင္ က်န္ခဲ့တယ္။ ဓာတ္ပုံထဲ မပါလာရရွာဘူး။

အသုပ္စုံလုပ္နည္းက လြယ္ေပမယ့္ လုပ္ရတာ အမည္မ်ားေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ျပီး အလုပ္ေတာ့ ရႈတ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေကာင္းေကာင္းစားခ်င္ရင္ အလုပ္ရႈတ္ေတာ့ ခံႏုိင္ရမယ္ေလ။ အိမ္မွာလုိေတာ့ “မားမားေရ.. အသုပ္စားခ်င္တယ္” ဆုိရင္ အရန္သင့္ စားခ်င္လုိ႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာစားခ်င္ရင္ ကုိယ့္ဘာသာလုပ္ေပါ့။ ပင္ပန္းရင္ ပင္ပန္းပါေစ။

အာလူးနဲ႔ ပဲၾကာဇံကုိ ျပဳတ္ထားတုန္း ေဂၚဖီီ၊ သခြားသီး၊ ၾကက္သြန္နီ အဲဒါေတြကုိ အရင္လွီးထား။ ပဲျပားေၾကာ္ျပီး ပုိတဲ့ဆီကုိ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဆီခ်က္ ခ်က္လုိက္တယ္။ မန္က်ီးသီးထဲကုိ ထန္းညွက္၂ တုံး ၃ တုံးေလာက္ထည့္ ေရစိမ္ထားလိုက္တယ္။ ပဲပင္ေပါက္ကုိေတာ့ ေရနည္းနည္းေလးထည့္၊ အုိးအဖုံးပိတ္ျပီး မီးေအးေအးနဲ႔ ႏူးေအာင္လုပ္ထားလုိက္ျပီး တေအာင့္ၾကာလုိ႔ ပဲပင္ေပါက္ ႏြမ္းလာျပီဆုိရင္ ေရစစ္ထားလုိက္ယုံပဲ။ ပဲၾကာဇံ၊ အာလူး ျပဳတ္ထားတာ ရျပီဆုိရင္ ပဲၾကာဇံကုိ ေရစစ္၊ အာလူးကုိပါ အခြံႏႊာျပီး လွီးထားလိုက္တယ္။ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္၊ ဆန္ၾကာဇံျပဳတ္။ ဆန္ၾကာဇံကုိေတာ့ ပဲငံျပာရည္ အေနာက္ထည့္နယ္မွ အေရာင္လွတယ္။ ဒါဆုိရင္ အခ်ဥ္ရည္ေဖ်ာ္ဖုိ႔ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ဥ္ရည္က စိတ္ကူးေပါက္သလုိ ထင္သလုိ ေလွ်ာက္လုပ္ထားတာ။ စားၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားတာနဲ႔ ေနာက္ပုိင္းအဲဒီလုိပဲ ေဖ်ာ္စားျဖစ္ေတာ့တယ္။ (ျပီးရင္ေတာ့ ဗုိက္နာတာ ေတာ္ေတာ္ခံစားရတယ္.. )

အခ်ဥ္ရည္ေဖ်ာ္မဲ႔ ခြက္ထဲကုိ ငရုတ္သီးအစိမ္းမႈန္႔ (အေရာင္တင္မႈန္႔) နည္းနည္းထည့္၊ ဆီနည္းနည္းေလးပူေအာင္လုပ္ျပီးရင္ ဆီပူကုိ ေလာင္းထည့္လုိက္တယ္။ အမွန္က ဆီသတ္ရမွာ၊ နည္းနည္းပဲ လုပ္တာ၊ ဆီသတ္ေနရင္ အုိးကပ္တာနဲ႔ မကာမိဘူးဆုိေတာ့ အပ်င္းနည္းလုပ္လုိက္တာ။ အေညွာ္လည္းသက္သာတာေပါ့။ မန္က်ီးသီးေရစိမ္ထားတာကုိ အႏွစ္ရေအာင္ လုပ္ျပီး ငရုတ္သီး ဆီသတ္တာနဲ႔ေရာလိုက္တယ္။ ငံျပာရည္၊ ငရုတ္ဆီ၊ ရွာလကာရည္ နည္းနည္းဆီ သင့္သလုိ ေရာသမေမႊ ျပီး ေနာက္ဆုံးမွ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေထာင္းထည့္လုိက္တာ။ နံနံပင္ရွိရင္ နံနံပင္ထည့္လည္း ေကာင္းတာပဲ။ အစပ္ ၾကိဳက္တယ္ဆုိ္ရင္ ငရုတ္သီးစိမ္းလည္း ထည့္လုိ႔ရတယ္။

အခ်ဥ္ရည္ေဖ်ာ္ေနတုန္း ဟင္းခ်ိဳအတြက္ ေရေႏြးတည္ထားရတာေပါ့။ ဆူမွ ပုဇြန္ေျခာက္မႈန္႔၊ ေဂၚဘီအရုိး အရြက္၊ ပဲပင္ေပါက္ က်က္ျပီးသာဟာ နည္းနည္း၊ ပဲၾကာဇံ လည္း အဲဒီလုိပဲ ျပဳတ္ျပီးသားဟာ ယူထည့္လိုက္တာေပါ့။ လိုသလုိ အေပါ့၊ အငန္ျမည္းျပီးရင္ ေနာက္ဆုံး ငရုတ္ေကာင္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေထာင္းထည့္လုိက္ရင္ အားလုံးျပည့္စုံသြားပါျပီ။ လုိအပ္တာေတြကုိ ဇကာထဲ စုပုံထားျပီး ငံျပာရည္၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ ပဲမႈန္႔ေလး၊ ငရုတ္သီးအက်က္မႈန္႔ ပါ တစုထဲ စုထားလုိက္တယ္။

ဒါကေတာ့ အားလုံး နယ္ျပီးသားေပါ့။ ကဲ.. စားလုိ႔ရပါျပီ။

အသုပ္သုပ္တုိင္း သတိရတာက အိမ္မွာဆုိရင္ ေမာင္ေလးက ပဲမႈန္႔ အာလူး မ်ားမ်ားထည့္ခိုင္းျပီး “မႏု ငါ့ကုိ စီးစီးေလး သုပ္ေပးေနာ္” ဆုိျပီး ေဘးက တဖြဖြေျပာတတ္တာ သတိရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ရန္ကုန္မွာတုန္းက မားမား မအားရင္ က်မပဲ အားလုံးအတြက္ မနက္ေစာေစာထျပီး ျပင္ေပးရတာ။ သူတုိ႔ (အေဖ၊အကုိ၊ေမာင္ေလး) ႏုိးလာရင္ အဆင္သင့္စားလုိ႔ရေအာင္ေပါ့။ အကုိနဲ႔ ေမာင္ကုိ ေနာက္ခ်င္ေတာ့ သူတုိ႔ အားပါးတရ စားေနခ်ိန္မွာ “ဟဲ့.. ဘယ္လုိလဲ ငါသုပ္ေကၽြးတာ စားေကာင္းလား” လုိ႔ေမးလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ေကာင္းတယ္ ဆိုျပီး ဆက္စားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်မက “ေအး ေကာင္းမွာေပါ့ဟ။ အဲဒါေတြ လုပ္ေနတုန္း ငါက မနက္အေစာၾကီးထျပီး လုပ္ထားတာဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာမသစ္ပဲ လုပ္ထားတာ.. အဲဒါကုိ နင္တုိ႔က စားေကာင္းတယ္.. ဟုတ္လား”ဆုိျပီး ေျပာရင္ သူတုိ႔ေတြ က်မကုိ ေျပာပါေလေရာ.. “ဟင္.. နင္အက်င့္ပုပ္လွခ်ည္လား၊ သူမ်ားစားေနတာကုိ.. ” ဘာညာဆုိျပီး အကုိက တမ်ိဳး ေကာင္းခ်ီးေပးလုိက္ ေမာင္က တစ္မ်ိဳး ေကာင္းခ်ီးေပးလုိက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ ဆုိတာ အသုပ္သုပ္စားတုိင္း သတိရမိတယ္။

“ကုိၾကီးနဲ႔ ညီညီေရ.. ငါတုိ႔ အဲဒီလုိျပန္ေနရဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ဒီတခါ ငါသုတ္ထားတာက ညဘက္ၾကီးပါဟ။ နင္တုိ႔ ဓာတ္ပုံၾကည့္ျပီး စားလုိက္ေနာ္။ ျပီးရင္ ေကာင္းတယ္ေျပာေပး။ သိလား။ ”

စက္တင္ဘာ ၈၊ ၂၀၀၇။

ဘယ္လုိႏႈတ္ဆက္ၾကမလဲ?

ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြ ေန႔စဥ္သုံးတဲ့ အေျပာအဆုိ၊ သူတုိ႔အျပဳအမူေတြ ကုိ သိသေလာက္ ေျပာျပခ်င္တာရယ္ ျပီးေတာ့ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ႏုိင္ငံမဆုိ ေကာင္းတာရွိသလုိ ဆုိးတာလည္း ရွိတယ္လုိ႔ ခံစားမိတာေၾကာင့္ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြဆုိရင္ ျမန္မာအယူအဆနဲ႔ ေတာ္ေတာ္နီးစပ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ က်မ ေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႔ခံစားရတာ သက္သက္ကုိပဲ ေရးတာပါ။

က်မ ဂ်ပန္ကုိမလာခင္က လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ခါးနည္းနည္းကုိင္းတယ္ (ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ေလ်ာ့ေရးထားတာ.. အမွန္က ခါးကုန္းတာေပါ့) အဲဒါဆုိေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ျပီဆုိရင္ နည္းနည္းေတာ့ သတိထားျပီး မတ္မတ္ ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ ဒါကလည္း ၁၀ ခါေလာက္မွ သတိရျပီး ၁ ခါေလာက္မတ္ ျဖစ္တာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဒီေရာက္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ခါးကမကုန္းခ်င္လည္း ကုန္းရတာပဲေလ။ သူတုိ႔က ႏႈတ္ဆက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ခါးကုန္း၊ ေခါင္းငုံ႔ျပီးမွ ႏႈတ္ဆက္တတ္တာကုိး။ အလုပ္ထဲမွာဆုိရင္ ေတြ႔ျပီဆုိတာနဲ႔ Ohayou gozaimasu (အုိဟရုိး ဂုိဇုိင္းမတ္စ္) ဆုိျပီး အခ်င္းခ်င္း သိသိ မသိသိ တရုံးထဲ ေတြ႔တာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ Good Morning ေပါ့။ ကုိယ္ကလည္း ရုပ္တည္ေလးနဲ႔ “Ohayou gozaimasu” လုိ႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့တာေပါ့။ မနက္ပုိင္းရုံးေရာက္ျပီဆုိရင္ အဲဒီစကားက စျပီး ၾကားေနရျပီ။

မနက္ပုိင္းျပီးတာနဲ႔ ေနာက္ပုိင္းကုိ Otuskaresamadesu (အုိဆုကရဲစမဒ့ဲစ္) ဆုိျပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ရုံးက မျပန္ခင္အခ်ိန္ထိပဲဆုိပါေတာ့။ အဲဒီေတာ့လည္း ကိုယ္ေတြက အလုိက္အထုိက္ေပါ့.. (အရင္တုန္းကေတာ့ အဓိပၸါယ္ မသိဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ ဘာေျပာတာလဲ တခ်ိန္လုံး ေတြ႔တုိင္း ဒါပဲ ေျပာေနတာပဲလုိ႔ သိတဲ့သူကုိ ေမးၾကည့္ရေသးတယ္။ ျမန္မာလုိဆုိရင္ “ပင္ပန္းသြားျပီ္လား” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ ဆရာမကုိ အဓိပၸါယ္အတိအက်ေမးေတာ့ သူလည္း မေျဖတတ္ဘူး။ အမ်ိဳးမ်ိဳး သုံးတယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ ရွင္းျပတယ္)။

က်မတုိ႔ကေတာ့ ရုံးက ျပန္ျပီဆုိရင္ ကုိယ္ဘာသာကုိယ္ပဲ ျပန္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဓာတ္ေလွကားမွာဆုံရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လမ္းအတူေလွ်ာက္လာျပီးမွ လမ္းခြဲခါနီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏႈတ္ဆက္ရင္ေတာ့ “Otuskaresamadesu” ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ တခါတေလလည္း sayonara (ဆာရုိးနရ- Good bye)ေပါ့။ ဒါေတြက က်မ ရုံးမွာ ေန႔စဥ္ ၾကံဳေနရတဲ့ ဂ်ပန္စကားေတြပါ။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါေပၚမူတည္ျပီး သင့္သလုိ ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကပါေသးတယ္။ ေန႔ခင္းဆုိရင္ konichiwa (ခြန္နိခ်ိ၀)၊ ညဘက္ဆုိရင္ konbanwa (ခြန္ဘန္း၀) စသည္ျဖင့္ေပ့ါေလ။ konnichiwa ကေတာ့ Hello ေပါ့။ မနက္ ၁၀နာရီေလာက္ကစျပီး ညေနေစာင္းအထိ သုံးလုိ႔ရတယ္လုိ႔ေတာ့ စာအုပ္ထဲ ဖတ္ဖူးတယ္။ konbanwa ကေတာ့ Good evening ။ (ဂ်ပန္စာကုိ အရမ္းကၽြမ္းက်င္လုိ႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕အသုံးေတြက ျမန္မာလုိ အတိအက်ဘာသာျပန္ရ ခက္လုိ႔ ဆုိလုိရင္းေလာက္ပဲ ထည့္ေရးထားတာပါ။)

ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္လုိႏႈတ္ဆက္ၾကလဲဆုိတာ ျပန္သိခ်င္လာျပန္ေရာေပါ့။ ဒီေတာ့ မွတ္မိလြယ္ျပီး ယဥ္ေက်းတဲ့သေဘာလည္းပါေအာင္ “မဂၤလာပါ” လုိ႔ႏႈတ္ဆက္တယ္။ တုိ႔ဆီမွာက မနက္တစ္မ်ိဳး၊ ညတစ္မ်ိဳး၊ ေန႔လည္တစ္မ်ိဳးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ေလ့မရွိၾကဘူး။ အရမ္း ရင္းႏွီးရင္ေတာ့ “ထမင္းစားျပီးျပီလား၊ ဘာဟင္းခ်က္လဲ” ဆုိျပီး ေမးတတ္တယ္၊ မေတြ႔တာ ၾကာရင္လည္း “ေနေကာင္းလား၊ မေတြ႔ရတာ ၾကာျပီေနာ္”ဆုိျပီး ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းဆုိရင္ေတာ့ တကူးတက မႏႈတ္ဆက္ၾကဘူး။ ျပီးေတာ့ သိပ္မခင္ရင္လည္း ျပံဳးျပ၊ ေခါင္းညိတ္ျပ အဲဒီေလာက္ပဲ ႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္ ဆုိျပီး ေျပာျပရေတာ့တာေပါ့။

Blog ကမၻာမွာလည္း အခ်င္းခ်င္း ခင္မင္ၾကတယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ CBox မွာ တစ္ေယာက္က ေနာက္တာေလးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကေသးတာပဲေနာ္။ ျပီးေတာ့လည္း လာလည္တယ္တုိ႔။ ခံစားသြားတယ္။ ပုိ႔စ္အသစ္ေတြ ဖတ္သြားတယ္၊ ျငိမ္လွခ်ည္လား၊ အသစ္မတင္ဘူးလား၊ အာဘြား အစရွိသျဖင့္ ကုိယ္အားသန္သလုိ သင့္ေတာ္သလုိ ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကတာဆုိေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မာေတြ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆုိတာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဘယ္ေလာက္ ခင္မင္ၾကသလဲဆိုတာ ျပသတာပါပဲ။ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ပါတယ္။ အေပၚယံႏႈတ္ဖ်ားက လာတာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ တဖက္သားကလည္း ခံစားလုိ႔ရတယ္ေလ။ ဒီလုိစာမ်ိဳးေလးေတြ CBox မွာဖတ္ရရင္ အိမ္ရွင္ (ဘေလာ့ခ္ပုိင္ရွင္)၊ ဧည့္သည္ (လာလည္သူ) အျပန္အလွန္ စကားေျပာထားတာေလးေတြကုိ တစ္ေယာက္တည္း ဖတ္ရင္း ရီလုိက္၊ ျပံဳးလုိက္ နဲ႔ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အေပ်ာ္က ကုိယ့္ဆီပါ ေရာက္လာသလုိေပါ့။ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စာသားေတြကတဆင့္ ခင္မင္မႈကုိ ခံစားလုိ႔ရတယ္ေလ။

ဒီမွာကေတာ့ ထုံးစံတခုလုိမ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္ၾကတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔က ခပ္တည္တည္ဆုိရင္ ဒီကလည္း ခပ္တည္တည္ပဲ။ သူက ႏႈတ္ဆက္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္လုိက္တာေပါ့။ သူက ေခါင္းညိတ္တာေလာက္ ဆုိရင္ ကုိယ္ကလည္း ေခါင္းညိတ္ေလာက္ပဲ လုပ္ႏုိင္မယ္။ ဒီထက္ေတာ့ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ျပီး မျပဳံးျပပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္ လူကုိေတာင္ ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး။ ပါးစပ္ကသာ ႏႈတ္ဆက္စကားက အလုိလုိ ထြက္လာၾကတာ။ ရင္ထဲက ပါတာမဟုတ္ဘူး။ ေပါ့ပ်က္ပ်က္နဲ႔။ တာ၀န္တခုလုိ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ကုိယ္ေတြကလည္း ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနသား မက်ေသးတာလည္း ပါမွာေပါ့ေလ။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းဆုိရင္ေတာ့ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကမွာေပါ့။ ရွားပါတယ္။ တကယ္ကူညီျပီး၊ တကယ္ခင္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးဆုိေတာ့ ထူးျပီးလည္း ခံစားမေနေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ေနရ ေနရ မတတ္သာလုိ႔ ေနရတဲ့အခုိက္ေလးမွာ အားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ၊ ေနတတ္ေအာင္ ေနမယ္ဆုိျပီး စိတ္ထားလုိက္ေတာ့ စိတ္မပင္ပန္းေတာ့ဘူးေပါ့။

စက္တင္ဘာ ၀၆၊ ၂၀၀၇။

Takoyaki Video

Takoyaki နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ Video ကုိ YouTube မွာေတြ႔လုိ႔ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။


စက္တင္ဘာ ၂၊ ၂၀၀၇။

Takoyaki Party

ဂ်ပန္စာ သင္ေပးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက မေန႔က ဂ်ပန္မုန္႔တစ္မ်ိဳးလုပ္ေကၽြးမယ္ဆုိျပီး ခ်ိန္းထားတာနဲ႔ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္က်ေတာ့ အိမ္ကုိေရာက္လာၾကတယ္။ ခဏတျဖဳတ္နားျပီးတာနဲ႔ အိမ္နားမွာရွိတဲ့ Department Store ကုိ ေစ်း သြား၀ယ္ၾကတာေပါ့။ ကုိယ္ကလည္း ဘာပစၥည္းေတြ လုိမယ္ဆုိတာ မသိေတာ့ ၾကိဳတင္ျပီး ၀ယ္မထားေပးခဲ့ႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔နဲ႔ပဲ အတူသြား၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

သူတုိ႔ လုပ္ေကၽြးမဲ့မုန္႔က Takoyaki (တာကုိရကိ) ပါ။ Osaka ဘက္မွာေတာ့ Takoyaki ဆုိင္ေတြ မ်ားသလုိ ပုိျပီးလည္း စားလုိ႔ေကာင္းတယ္၊ နာမည္လည္းၾကီးတယ္လုိ႔ ဆရာမက ေျပာျပပါတယ္။ ေနာက္ျပီး Osaka ကလူေတြကေတာ့ Takoyaki ကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အိမ္မွာပဲ လုပ္စားၾကတာမ်ားတယ္္။ Takoyaki လုပ္ရင္ သုံးတဲ့ အုိးကုိ အိမ္တုိင္းမွာ ၀ယ္ထားေလ့ရွိတယ္လုိ႔လည္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း Osaka သူစစ္စစ္ ဆရာမက မုန္႔လုပ္ဖုိ႔အုိးကုိ သူ႔အိမ္မွာရွိတဲ့ဟာ ယူလာေပးတာပါ။ Takoyaki မုန္႔ကုိ ျမန္မာလုိ လြယ္လြယ္ေခၚရင္ေတာ့ ေရဘ၀ဲမုန္႔ေပါ့။ YouTube မွာေတာ့ Octopus Ball လုိ႔ေခၚထားတာပဲ။ Tako ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ေရဘ၀ဲပါ။ yaki ဆုိတာကေတာ့ grill လုပ္ထားတာကိုေခၚေပမယ့္ ဒီမွာက်ေတာ့ မုန္႔ကုိ အပူေပးျပီး လုပ္ထားတာပါပဲ။

မုန္႔လုပ္ဖုိ႔ လုိအပ္တာေတြကေတာ့ ေရဘ၀ဲ၊ မုန္႔ႏွစ္လုပ္ဖုိ႔ အမႈန္႔၊ ဂ်င္းနဲ႔ ရွာလကာရည္ စိမ္ထားတာ၊ ၾကက္သြန္မိတ္၊ ပင္လယ္ေရညွိအေျခာက္ကုိ အမႈန္႔လုပ္ထားတဲ့ဟာ၊ Takoyaki sauce, mayonnaise၊ Cheese ၁ထုပ္၊ ျပီးေတာ့ ဂ်ပန္ေတြ စားေလ့ရွိတဲ့ jelly တစ္မ်ိဳးလည္းပါပါတယ္။ အဲဒါေတြက အဓိက ပစၥည္းေတြပါပဲ။ ဂ်ပန္မုန္႔လုပ္စားတာဆုိေတာ့ လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြက အရံသင့္ ရွိျပီးသားေတြကုိ ၀ယ္လုိက္ယုံပါပဲ။ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရတာ မပါ ပါဘူး။ အရင္ကေတာ့ စားခ်င္ရင္ ဆုိင္မွာ၀ယ္စားလုိက္တာပဲဲ။ အခု ဒီမုန္႔လုပ္နည္းသိသြားေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ လြယ္ပါတယ္။

ဂ်ပန္ဆရာက ေယာကၤ်ားေလးေပမယ့္ မုန္႔လုပ္ဖုိ႔အတြက္ သူဘာသာသူပဲ ျပင္ပါတယ္။ မုန္႔အႏွစ္လည္း သူ႔ဘာသာသူ စပ္တယ္။ လွီးစရာ ရွိတာလည္း သူဘဲ လွီးတယ္။ က်မနဲ႔ ဆရာမေတြကေတာ့ Blog ေတြ ေလွ်ာက္သြားျပီး ျမန္မာျပည္က ရႈခင္းပုံေတြ ျပရင္း အလုပ္ရႈတ္ေနၾကတာပါ။ မိန္းခေလးေတြ ဘာမွ လုပ္ေပးစရာ မလုိပါဘူး။ (ဒီတစ္ခါ အသက္သာဆုံးပဲ။ သူက အားလုံးျပီးေတာ့လည္း ပန္းကန္ေတြ ေဆးေၾကာသြားေပးေသးတယ္ေလ။ )

ဒါကေတာ့ မုန္႔မလုပ္ခင္ ပစၥည္းေတြေပါ့။

ဆရာက ေခါင္းကုိ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါၾကီးစီးျပီးေတာ့ ေရဘ၀ဲေတြ စျပီးလွီးေတာ့တာပဲ။ အခုလွီးေနတာကေတာ့ ဂ်ပန္ Jelly လုိမ်ိဳးကုိ လွီးေနတာပါ။ သူတုိ႔ေခၚတာကေတာ့ Konnyaku (ကြန္ညခု)တဲ့။

စစခ်င္း မုန္႔လုပ္တဲ့အုိးေလးကုိ ပူလာေအာင္ ပလပ္ေပါက္ထုိးထားလုိက္ျပီး အုိးပူလာေတာ့ ဆီလုိက္သုတ္ထားရတယ္။ ျပီးရင္ မုန္႔အႏွစ္ရယ္ ၾကက္ဥရယ္ ေဖ်ာ္ထားတာကုိ အိုးထဲ လိုက္ျဖည့္လုိက္တာ။ ဆရာမ တစ္ေယာက္က ေရဘ၀ဲ၊ Jelly တုံး၊ ၾကက္သြန္မိတ္ ၊ ဂ်င္း၊ လွီးထားျပီးသားေတြ လိုက္ျဖဴးေပးတယ္။

တေအာင့္ၾကာရင္ တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ လုိက္ေမႊေပးတာ ေပ်ာ္စရာ။ အလုံးေလးျဖစ္ေအာင္ လွည့္ေမႊျပီး တဖက္ျပန္လွန္ရတယ္။ မလုပ္တတ္ခင္ေတာ့ တုတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ဆြထားတာ ပြေပကုန္တာေပါ့။ ေနာက္ပုိင္းမွ အဆင္ေျပသြားတယ္။




က်က္ျပီဆုိရင္ မုန္႔လုံးေလးေတြကုိ ပန္းကန္ျပားထဲထည့္လုိက္ျပီး အေပၚက Takoyaki sauce (အညိဳေရာင္အႏွစ္)၊ mayonnaise စမ္းျပီး အေပၚဆုံးကမွ ေရညွိအေျခာက္မႈန္႔ေလး ျဖဴးျပီးရင္ စားလုိ႔ရျပီ။



ဆုိင္မွာစားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိ ပုံစံေလး စားရတယ္။

စက္တင္ဘာ ၂၊ ၂၀၀၇။

Sushi မၾကိဳက္တဲ့ က်မ (သုိ႔မဟုတ္) လူမုိက္

အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ က်မ Sushi လည္း မၾကိဳက္ဘူး။ Sashimi လည္း မၾကိဳက္ဘူး။ Sushi ၾကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ က်မကုိ “ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အစားအစာကုိ မၾကိဳက္တာ လူမုိက္တဲ့။ ဂ်ပန္မွာ လြယ္လြယ္၀ယ္စားလုိ႔ရေနေတာ့ မၾကိဳက္တာပါ” ဆုိျပီး ေကာင္းခ်ီးေပးဖူးပါတယ္။

ဂ်ပန္ေရာက္ခါစတုန္းကလည္း Sushi စားဖူးတယ္ရွိေအာင္ ဆုိင္မွာသြားစားခဲ့တာပါ။ က်မသြားစားခဲ့တဲ့ ဆုိင္မွာက်ေတာ့ Sushi ထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္ျပားေလးေတြက ထုိင္တဲ့လူေတြေရွ႕ကေန ျဖတ္ျပီး သြားေနတာ၊ ကုိယ္စားခ်င္တာဆုိရင္ လွမ္းဆြဲျပီး စားလိုက္ယုံပါပဲ။ စားျပီးမွ ပန္းကန္ျပားေလးေတြကုိ ေငြရွင္း ေကာင္တာဆီယူသြားျပီး က်သင့္ေငြရွင္းေပးရတာပါ။ အဲဒီတုန္းကလည္း ၁ခု ၂ခုေလာက္ပဲ စားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဆက္စားလု႔ိမရေတာ့တာနဲ႔ အသားက်က္မယ္ထင္တာေလးေတြပဲ ေရြးယူျပီး စားခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ဆုိင္မွာက ဂ်င္းႏုႏုေလးေတြကုိ ရွာလကာရည္ထဲ ထည့္စိမ္ထားတဲ့ဟာန႔ဲ တြဲစားရတာ၊ အဲဒါ Sushi သိပ္မစားျဖစ္ပဲ ဂ်င္းဖတ္က ပုိစားေကာင္းတာနဲ႔ ဂ်င္းဖတ္ပဲ အမ်ားၾကီး စားျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ျပီး ရုံးကေန ဂ်ပန္စာ ေခၚသင္ေပးတဲ့ ဆရာမၾကီး အိမ္လာလည္တုန္း က်မတုိ႔ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြက မုန္႔ဟင္းခါး၊ ၾကာဇံခ်က္ နည္းနည္းခ်င္းစီ ခ်က္ျပီး ဆရာမၾကီးကုိ ျမန္မာအစားအစာ လုပ္ေကၽြးၾကတယ္။ သူကေတာ့ စားေကာင္းတယ္ စားေကာင္းတယ္ဆုိျပီး က်မတုိ႔ ခ်က္ေကၽြးသမွ် စားရွာတယ္။ က်မတုိ႔အတြက္ Sushi set ကုိ ဗန္းလုိက္၀ယ္လာေပးတာလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ေစ်းလည္းအေတာ္ၾကီးမဲ့ပုံ။ ထမင္းဆုပ္ေပၚက ငါးဥၾကီးေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္။ ပဲငံျပာရည္နဲ႔တုိ႔စားတာ ၾကိဳက္တဲ့သူအတြက္ေတာ့ ေကာင္းတယ္ေျပာေပမယ့္ က်မ ၾကိဳးစားျပီး စားၾကည့္တာ ငါးဥက ပါးစပ္ထဲမွာ ေပါက္သြားရင္ ညွီတဲ့အနံ႔ကုိ ဘယ္လုိမွ မခံႏုိင္ဘူး။ အဲဒီကတည္းက ဘယ္ေတာ့မွ Sushi မစားျဖစ္ေတာ့တာ အခုထိပါပဲ။

Sashimi စားတုန္းကလည္း အဲဒီလုိပဲ။ ငါးအစိမ္းေတြ ပါးစပ္ထဲထည့္လုိက္ျပီးရင္ ေအးစက္စက္နဲ႔ အစိမ္းၾကီး စားေနရပါလားဆုိတဲ့အသိေၾကာင့္ ဆက္စားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ျပီးေတာ့လည္း အသားစိမ္းဆုိတာ တစ္ခါမွ မစားဖူးေတာ့ စားရင္းက ျပန္ေထြးထုတ္ပစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကုိ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ရတယ္။ ေဘးနားက အခ်ိဳရည္နဲ႔ ျမန္ျမန္ေမ်ာခ်ခဲ့ရဖူးတယ္။ ေနာက္ျပီး ပထမ တစ္ခါ ျမန္မာျပည္ျပန္ခါနီးေတာ့ ရုံးက လူေတြက က်မတုိ႔ကုိ Farewell party လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ တမင္ပဲ Sashimi မွာေပးတယ္။ မျပန္ခင္ စားသြားရေအာင္ သူတုိ႔ကေတာ့ ေစတနာနဲ႔မွာေပးတာပါပဲ။ ေစ်းၾကီးေပးရတာ သိေပမယ့္ က်မ တုိ႔ေတာင္ မတုိ႔ခဲ့ဘူး။

ဂ်ပန္ေတြက Sushi ကုိ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္စားၾကတယ္။ ထမင္းပူပူထဲကုိ ရွာလကာရွည္၊ ဆား၊ သၾကားထည့္နယ္ထားျပီး အသား၊ ငါး၊ ပင္လယ္စာ၊ အသီးအရြက္ (အမ်ားအားျဖင့္ သခြားသီးေပါ့)၊ ၾကက္ဥ၊ ငါးဥ ၊ ပင္လယ္ေရညွိအေျခာက္ အဲဒါေတြနဲ႔သင့္သလုိ စားၾကတာပဲ။ ရွာလကာရည္နဲ႔ ထမင္းပါျပီဆုိရင္ပဲ Sushi လုိ႔ေခၚၾကတယ္။

ကုိယ္က ျမန္မာပါးစပ္မုိ႔လုိ႔ အသားစိမ္း၊ ငါးစိမ္း စားမရလုိ႔ Sushi တုိ႔ Sashimi တုိ႔ မၾကိဳက္တာမွန္ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ပန္မ စစ္စစ္က သူလည္း အသားစိမ္း၊ ငါးစိမ္း စားမရလုိ႔ Sushi နဲ႔ Sashimi ကုိ မၾကိဳက္ဘူးတဲ့။ သူေျပာတာ ၾကားခါစက အရမ္းအံ့ၾသမိတာေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ဂ်ပန္မက သူတုိ႔ စားေနၾက အစားအစာကုိ မၾကိဳက္ဘူး ရွိရတယ္လုိ႔။ ဒါနဲ႔က်မလည္း အေဖာ္ရျပီဆုိျပီး တိတ္တိတ္ေလး ေပ်ာ္သြားတယ္။ “အမယ္... တယ္ဟုတ္ပါလား..ငါတစ္ေယာက္ထဲ အေကာင္းမၾကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ ဂ်ပန္စစ္စစ္ကလည္း မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါဆုိ သူလည္း လူမုိက္ေပါ့။ အမုိက္ အမိုက္ခ်င္းေပါင္းမိျပီ” ဆုိျပီး ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ျပံဳးမိလုိက္ေသးတယ္။

အခု ဂ်ပန္စာ သင္ေပးတဲ့ဆရာကလည္း Sushi ဆုိင္မွာ အလုပ္လုပ္ဖူးေတာ့ သူလည္း ထမင္းရယ္ ရွာလကာရည္ ေရာနယ္ထားတဲ့အနံ႕ကုိ လုံး၀မၾကိဳက္ဘူးတဲ့။ အဲဒီ အနံ႔မခံႏိုင္တဲ့သူက Sushi ဆုိင္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ေျပာျပလုိ႔ ရီခဲ့ရေသးတယ္။ က်မတုိ႔ ျမန္မာ လူမ်ိဳးထဲမွာကုိပဲ မုန္႔ဟင္းခါး ၊ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ၊ အသုပ္စုံ မၾကိဳက္တဲ့သူ ရွိေသးတာပဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဂ်ပန္လူမ်ိဳး Sushi မၾကိဳက္တာ ဆန္းေတာ့ မဆန္းဘူးေပါ့ေလ။

က်မလည္း Sushi ကုိ ၾကိဳးစားျပီး စားၾကည့္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေတာ့ ခဏခဏ ရမိသား။ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလုိ အစားအစာမ်ိဳးကုိ ၾကိဳက္လာမလဲေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ လူ႔စိတ္ဆုိတာကလည္း ေျပာင္းလဲတတ္တာဆုိေတာ့ အခုမၾကိဳက္ေပမယ့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ၾကိဳက္ခ်င္ၾကိဳက္လာႏုိင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကုိယ္ၾကိဳက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ စားခ်င္တဲ့ အရာကုိ အလြယ္တကူ ၀ယ္လုိ႔ ရေနပါေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာေပါ့ေလ။

ၾကဳံၾကိဳက္တုန္းေတာ့ ျပီးခ့ဲတဲ့ တပတ္က ဂ်ပန္စာ ဆရာမကုိ Sushi လုပ္နည္းေလး သင္ေပးပါလုိ႔ ေတာင္းဆုိလုိက္တယ္။ ဆရာမက ဒီလာမဲ့အပတ္မွာေတာ့ ဂ်ပန္မုန္႔တမ်ိဳး လုပ္ေကၽြးမယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခါဆုိရင္ေတာ့ လုပ္လုိ႔လည္း လြယ္ျပီး ဘယ္ေနရာမွာမဆုိ ၀ယ္လုိ႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ လုပ္တဲ့ Sushi လုပ္နည္းေျပာျပေပးမယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ Sushi မစားခင္ သူတုိ႔ ဂ်ပန္ရုိးရာ Sushi စားတဲ့ ထုံးစံေလးကုိ YouTube မွာ တင္ထားတာ ခဏၾကည့္လုိက္ၾကပါစုိ႔။

စက္တင္ဘာ ၁၊ ၂၀၀၇။