သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ-ေအာက္တုိဘာ)

ေမေမလည္း ျပီးခဲ့တဲ့တစ္ေခါက္တုန္းက ေယာကၤ်ားေလး၊ မိန္းကေလး မသိခဲ့ရေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ဆုိရင္ေတာ့ သိရေလာက္တယ္ ဆိုျပီး တစ္ပတ္နဲ႔ တစ္ပတ္ ေဆးရုံျပရမယ့္ ရက္ကုိပဲ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ေမေမတုိ႔ မန္ေနဂ်ာေျပာတာေတာ့ ဒီက ဆရာ၀န္ေတြက ကုိယ္၀န္ ၅ လ မေက်ာ္မခ်င္း ေယာကၤ်ားေလး မိန္းကေလး ဆိုတာ မေျပာၾကဘူးနဲ႔ တူတယ္တဲ့။ ကေလး ဖ်က္ခ်ပစ္မွာစုိးလို႔ လုိ႔ေျပာတာပဲ။ တရုတ္ျပည္မွာေတာ့ ေယာကၤ်ားေလး မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဖ်က္ခ်ပစ္တာေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီလုိ ဖ်က္ခ်လုိ႔ ရလား မရလား ေမေမလည္း ေသခ်ာ မသိဘူး။

ေနာက္ျပီး ရွိေသးတယ္၊ ကုိယ္၀န္ရွိခါစမွာ မအန္မျပဳရင္ ေယာကၤ်ားေလးျဖစ္မယ္တုိ႔၊ ultra sound ၾကည့္လုိ႔ မိန္းကေလးဆုိ ေနာက္က်မွ သိရတယ္တုိ႔၊ ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္ကုိ ေနာက္ကၾကည့္ရင္ ဗိုက္က ေဘးကုိ ကားမေနပဲ ေရွ႕ကုိ ထြက္ေနရင္ ေယာကၤ်ားေလးျဖစ္မယ္တုိ႔၊ မိခင္ေလာင္းရဲ႕ ဗိုက္မွာေပၚတဲ့ အေၾကာင္းက ေကြးေကာက္ေနရင္ မိန္းကေလးျဖစ္ရမယ္တုိ႔ ေျပာလိုက္ၾက၊ ခန္႔မွန္းလိုက္ၾကတာမ်ား စုံေနတာပါပဲ။ ေနာက္ျပီး အမ်ိဳးေတြကလည္း ပါပါးရဲ႕ ေမြးေန႔ရက္နဲ႔ ေမေမ့ေမြးေန႔ရက္ကုိ တြက္ခ်က္ျပီး စုံ ဂဏန္းဆုိ မိန္းကေလး ဆုိလား၊ ေယာကၤ်ားေလးဆုိလား မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး သူတုိ႔ ေျပာၾကတာ။ ႏွစ္ဘက္ အဘုိးအဘြားေတြက ေယာကၤ်ားေလး လိုခ်င္ေတာ့ ေမေမတုိ႔ကုိ တြက္ခ်က္ၾကည့္ေပးျပီး စိတ္ကူးထဲကေန ေယာကၤ်ားေလး ျဖစ္မွာပဲ လုိ႔ ၾကိမ္းေသေပါက္ တြက္ထားၾကတယ္ေလ။ အရာအားလုံးက ကံပါပဲ သမီးရယ္။ ဗိုက္ထဲက ကေလးက ေယာကၤ်ားေလးလား၊ မိန္းကေလးလား ဆုိတာ သူ႔ဟာသူ သတ္မွတ္ထားျပီးသားပါ။ ဘယ္သူကမွ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ေမေမတုိ႔အတြက္ကေတာ့ ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးက ေနေကာင္းတယ္၊ က်န္းမာတယ္၊ ၾကီးထြားတာလည္း ပုံမွန္ပဲ ဆုိတာနဲ႔တင္ စိတ္ေအးရပါျပီ။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ။ ေမေမလည္း ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးက ေယာကၤ်ားေလးလား၊ မိန္းကေလးလားဆုိတာ သိပ္သိခ်င္တာပဲ။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ စိတ္ထဲကေန ကေလးနဲ႔ စကားေျပာတုိင္း “ကေလးေရ” လုိ႔ပဲ ေခၚေနရေတာ့ ေယာကၤ်ားေလးဆုိလည္း “သား” လုိ႔ ေခၚျပီး စကားေျပာခ်င္တယ္၊ မိန္းကေလးဆုိလည္း “သမီး” လုိ႔ ေခၚျပီး စကားေျပာခ်င္ေနမိတယ္။ ကေလးကလည္း ေမေမနဲ႔ စိတ္ခ်င္းဆက္ေနတာဆုိေတာ့ တစ္ခါတေလ ျငိမ္ေနရင္ “ကေလးေရ.. ျငိမ္ေနပါလား” လုိ႔ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္တာန႔ဲ အထဲက သမီးေလးက “မျငိမ္ပါဘူး ေမေမ” လုိ႔ ေျပာေနသလုိပဲ တြန္းထုိးျပီးကုိ လႈပ္ျပေနေတာ့တာ။ တစ္ခါတေလလည္း ေမေမက ဗိုက္ေပၚ လက္တင္ထားမိရင္ သမီးေလးက လက္ေအာက္နားေလးမွာ ခုံးခုံးေလး ၾကြတက္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီလုိ ၾကြတက္လာရင္ ဒါေလးက ေခါင္းေလးမ်ားျဖစ္မလား၊ ဒါေလးက တင္ပါးေလးမ်ားျဖစ္မလား ဆုိျပီး စမ္းၾကည့္ရင္းက စိတ္ထဲလည္း ပီတိျဖစ္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေဆးရုံသြားရင္ေတာ့ မိန္းကေလး ေယာကၤ်ားေလး သိရေလာက္ျပီလုိ႔ ေတြးမိျပီး ေမေမလည္း ဆရာ၀န္နဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔ကုိ စိတ္ေစာေနမိတယ္။

ကိုယ္၀န္ ၅ လေက်ာ္ ၆ လထဲ ၀င္လာျပီဆုိေတာ့ ဗုိက္လည္း သိသိသာသာကုိ ထြက္လာျပီေလ။ ရုံးကလူေတြက ဗိုက္ကုိ ၾကည့္ျပီး “ေလးလားတဲ့” ေမေမ့ကုိ လာေမးၾကေသးတယ္။ ေမေမ့စိတ္ထဲေတာ့ ေလးတယ္လုိ႔လည္း မထင္မိပါဘူး။ ကေလးတုိးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လႈပ္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ တင္းျပီး ဗိုက္နာသလုိျဖစ္တာက လြဲရင္ က်န္တာေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္လုိလွဘူး။ စက္တင္ဘာ ၁၂ ရက္ေန႔ကေတာ့ ေမေမ့ သြားေတြကုိ စစ္ေဆးဖုိ႔ သြားေဆးခန္း သြားလိုက္ေသးတယ္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္ေတြက ဟုိမုန္းအေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ သြားဖုံး ေရာင္ျပီး ေသြးထြက္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္တယ္လို႔ စာထဲလည္း ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္၀န္လရင့္လာရင္ သြားႏႈတ္တာတုိ႔၊ သြားပုိးစားလုိ႔ သြားဖာတာမ်ိဳးေတြ လုပ္လုိ႔မရဘူး ဆုိျပီး ဒီပုိ႔စ္ေလး မွာ ေရးထားတာ ဖတ္မိလုိ႔ ေမေမလည္း ေစာေစာစီးစီး သြားကို စစ္ေဆးျပီး သန္႔ရွင္းေရး သြားလုပ္ထားလိုက္တယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ေမေမ့ သြားေတြက အားလုံးေကာင္းတယ္၊ သြားဖုံးေရာင္တာ ေသြးထြက္တာမ်ိဳးေတြ မရွိွဘူး။ သြားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အဲဒါေလး တခုေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္။

ဒီလုိနဲ႔ စက္တင္ဘာ ၁၄ ရက္ ေဆးရုံျပရမယ့္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က ထုံးစံအတုိင္း ဗိုက္ေပၚ ဂ်ယ္လီလုိ ခပ္ျပစ္ျပစ္အရည္ေတြ ေလာင္းခ်လုိက္ျပီး ကေလးကုိ စျပီး စစ္ေတာ့တာပဲ။ အရင္ဆုံး ေခါင္းအရြယ္တိုင္းယူတယ္။ ျပီးေတာ့ ကေလး အရပ္ေလး တုိင္းျပီး အေလးခ်ိန္တြက္ယူတယ္ ထင္ရတာပဲ။ စက္နဲ႔ လုပ္ေနတာဆုိေတာ့ ေမေမနဲ႔ ပါပါးလည္း ေဘးကေနပဲ ၾကည့္ေနရတာေပါ့။ အဲဒီေန႔က ကိုယ္၀န္ ၂၃ ပတ္နဲ႔ ၁ ရက္ရွိေနတဲ့ သမီးေလးရဲ႕ ကုိယ္အေလးခ်ိန္က ၆၅၆ ဂရမ္ရွိလာျပီး ႏွလုံးခုန္တာေလးေတြ၊ အစာအိမ္၊ ဆီးအိမ္၊ မ်က္လုံး၊ လက္၊ ေျခေထာက္ေလးေတြ၊ ေၾကာရုိး နဲ႔ လည္ပင္းေတြပါ ျမင္ေနရျပီ။ အဲဒါေတြ ၾကည့္ျပီးေတာ့ ဆရာ၀န္က “အားလုံး ေကာင္းတယ္” လုိ႔ ေျပာျပီး ျပန္ေတာ့မယ္ လုပ္ေရာ။ အဲဒီေတာ့ ေမေမက “ေယာကၤ်ားေလး မိန္းကေလး သိရျပီလား” လုိ႔ ဆရာ၀န္ကုိ ေမးလိုက္တယ္ေလ။ ေမေမ ေမးလိုက္ေတာ့မွ ဆရာက စက္မွာ ခဏျပန္ထုိင္လုိက္ရင္း “ၾကည့္လုိ႔ရျပီလား မသိဘူး”လုိ႔ ေျပာျပီး ျပန္စစ္ၾကည့့္တယ္။ သူၾကည့္တာလည္း ခဏပါပဲ ၁ မိနစ္ ၂ မိနစ္ေလာက္ေလာက္ေတာင္ ရွိပါ့မလား မသိဘူး။ စစ္ၾကည့္ျပီးတာနဲ႔ “Not decided yet” လုိ႔ေျပာျပီး ျပီးသြားေရာ။

ဆရာ၀န္ကေတာ့ “ကေလးၾကီးထြားႏႈန္းက ပုံမွန္ပဲ ဆုိတာရယ္၊ စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူးဆုိတာရယ္” ေျပာျပီး ေနာက္ ၃ပတ္ (ေအာက္တုိဘာ ၅ ရက္) ေန ျပန္လာခဲ့ဖုိ႔ ထပ္ခ်ိန္းလိုက္တာပါပဲ။ သူနာျပဳဆရာမေလးကေတာ့ “ေနာက္တစ္ေခါက္ဆုိရင္ သိရမွာပါ” ဆုိျပီး ေမေမ့ကုိ ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။ ကေလးကေတာ့ အားလုံး အေျခအေနေကာင္းေပမယ့္ ေမေမကေတာ့ အိပ္ေကာင္းစားေကာင္းမို႔ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ တက္လာတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ေခါက္က ၂ ကီလုိနီးပါး တက္လာျပီး ဒီတစ္ေခါက္က်ေတာ့ ၃ ကီလုိ တက္လာလုိ႔ ဆရာ၀န္က ေမေမ့ကုိ “ကုိယ္အေလးခ်ိန္တက္တာ မ်ားတယ္၊ ပုံမွန္ ၁ လကုိ ၁ ကီလုိပဲ တက္ရမွာ အခု ၃ ကီလိုျဖစ္ေနျပီ” လုိ႔ ေျပာျပီး စာရြက္မွာ မင္နီတားေပးလိုက္တယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ အားလုံး ပုံမွန္ပါပဲ။

ေဆးရုံက အျပန္ ရုံးေရာက္တာနဲ႔ ေမေမတုိ႔ မန္ေနဂ်ာက “ဘာေလးလဲ” လုိ႔ တန္းေမးပါေလေရာ။ “မသိရေသးဘူး” ဆုိေတာ့ သူက တျခား ဆရာ၀န္နဲ႔ ေျပာင္းျပခိုင္းတယ္။ ပုံမွန္ သူမ်ားေတြ ၅ လေက်ာ္မွာ သိေနရျပီေလ။ ရုံးက ေမေမတုိ႔ အသိ တစ္ေယာက္ဆုိ ၁၈ ပတ္ထဲက သိရတယ္ေျပာတယ္။ အဲဒါဆုိေတာ့ ေမေမတုိ႔ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ပါပါးက “မိန္းကေလးျဖစ္လုိ႔ ေနမွာေပါ့၊ ေယာကၤ်ားေလးဆုိ အခုေလာက္ရွိ ျမင္သာထင္သာ ရွိေလာက္ေရာေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးက မျပဘူး ဆုိေတာ့ ရွက္လုိ႔မ်ား ေပါင္ေစ့ထားသလားပဲ” လုိ႔ ေျပာျပီး ေနာက္ရင္း ရီေမာေနၾကတယ္။

ေမေမလည္း မန္ေနဂ်ာ ေျပာသလုိ အျပင္မွာ သြားစစ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား လုိ႔ေတာင္ စိတ္ကူးမိျပီး ပါပါးနဲ႔ တုိင္ပင္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ပါပါးကေတာ့ “ ေယာကၤ်ားေလး မိန္းကေလး သိရဖို႔ဆုိတာ ဆရာ၀န္ေတြ အတြက္က ဘာမွ အေရးမၾကီးဘူး၊ ကေလး က်န္းမာဖုိ႔၊ ၾကီးထြားႏႈန္း ပုံမွန္ျဖစ္ဖုိ႔သာ သူတုိ႔အတြက္ အေရးအၾကီးဆုံး ဆုိေတာ့ ကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လိုအပ္တာေတြ အားလုံးကုိ ေသခ်ာစစ္ေဆးေပးတာပဲ၊ အခု ကေလးက အားလုံး OK ေနေတာ့ က်န္တာေတြကုိ သိပ္ျပီး အေလးထားပုံ မေပၚဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခု မသိရေသးလည္း ေနာက္ေတာ့ သိရမွာေပါ့၊ အရင္တုန္းက လူေတြဆုိ ေမြးျပီးေတာ့မွေတာင္ သိရေသးတာ။ ဟုိဟုိဒီဒီေတြ ေလွ်ာက္မေတြးနဲ႔” ဆုိျပီး ေမေမ့ကုိ အားေပးရွာတယ္။ ပါပါး ေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ဆရာ၀န္က ေယာကၤ်ားေလး မိန္းကေလး မေျပာေသးတာကလြဲျပီး ကေလးကုိေရာ ေမေမ့ကုိပါ ေသခ်ာ စစ္ေဆးေပးပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ေဆးရုံက ျပန္လာျပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္း ေမေမလည္း ဗိုက္ထဲက ကေလးနဲ႔ ေန႔တုိင္းလုိလုိ စကားေျပာေနမိတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေဆးရုံရက္ခ်ိန္းမွာ ultra sound ၾကည့္ရင္ ေမေမတုိ႔ကုိ ေယာကၤ်ားေလး မိန္းကေလးဆုိတာ သိသာေအာင္ ျပပါ ဆုိျပီးေတာ့ေပါ့။

• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဧျပီ-ေမလ)
• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမ-ဇြန္လ)
• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇြန္-ဇူလုိင္လ)
• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္-ၾသဂုတ္လ)
• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္-စက္တင္ဘာလ)

ႏုိ၀င္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၀။

သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္-စက္တင္ဘာလ)

ကုိယ္၀န္ ၄ လေက်ာ္လာတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ အေျဖရဆုံးနဲ႔ အေမးခံရဆုံး ေမးခြန္းေတြကေတာ့ “ကေလးကုိ ဘယ္မွာ ေမြးမွာလဲ” ဆုိတာရယ္၊ “ဘာေလး လိုခ်င္လဲ” ဆုိတာရယ္၊ “ေယာကၤ်ားေလး၊ မိန္းကေလး သိရျပီလား” ဆုိတာရယ္ပဲ။

အစတုန္းက ရုံးကေန ဘယ္ေတာ့ ခြင့္စျပီး ယူရမွန္းလည္း မသိ၊ သူတုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ rule ေတြကုိလည္း ေသခ်ာ မသိေသးေတာ့ ကေလးကုိ ဘယ္မွာ ေမြးရမယ္မွန္း မဆုံးျဖတ္ရေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ရုံးက HR ၀န္ထမ္းက Maternity Leave နဲ႔ပတ္သက္ျပီး အက်ိဳးခံစားခြင့္နဲ႔ ခြင့္ရက္အမ်ိဳးအစားေတြကုိ ရွင္းျပေပးတယ္။ ေမေမတုိ႔ရုံးမွာေတာ့ Child Birth Leave နဲ႔ Child Care Leave ဆုိျပီး ၂ မ်ိဳးရွိတယ္။ Child Birth Leave က ျမန္မာလုိ ဆုိရင္ေတာ့ မီးဖြားခြင့္လုိ႔ ေခၚမွာေပါ့။ Due date မတုိင္ခင္ ၆ ပတ္ကေန ကေလးေမြးျပီး ၆ ပတ္ကာလ စုစုေပါင္း ၁၂ ပတ္ကုိ Child Birth Leave အျဖစ္သတ္မွတ္ထားတယ္။ ကေလးေမြးျပီး ၆ ပတ္ ေနာက္ပုိင္းကုိေတာ့ Child Care Leave လုိ႔ေခၚတယ္။ Child Care Leave က ကေလးကုိ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔အတြက္ဆုိေတာ့ အမ်ားဆုံး ၁ ႏွစ္အထိယူလုိ႔ရတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ခြင့္ ၁ ႏွစ္ျပည့္ သြားေပမယ့္ ကေလးကုိ ၾကည့္ေပးမယ့္ သူ မရွိတာမ်ိဳး၊ day care ပုိ႔လုိ႔ မရတာမ်ိဳးဆုိရင္ ေနာက္ထပ္ ၆ လ ခြင့္ ထပ္တင္လုိ႔ရတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေဖေတြလည္း Child Care Leave ယူလုိ႔ရတယ္ဆုိျပီး rule ေတြ ထပ္ေျပာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာသံၾကားမိတယ္။ အဲဒါအျပင္ ကေလး ေနမေကာင္းျဖစ္တာတုိ႔၊ ကာကြယ္ေဆးထုိးဖုိ႔တုိ႔ အတြက္ဆုိရင္လည္း ရုံးကေန အဲဒီရက္ေတြအတြက္ ခြင့္ေပးတယ္တဲ့။

ေမေမကေတာ့ သားဦးမုိ႔လုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရန္ကုန္ျပန္ျပီး ေမြးခ်င္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခြင့္အမ်ိဳးအစားေတြ သိရျပီးတဲ့ေနာက္ ရက္တြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Due Date ကေန ၆ ပတ္မတုိင္ခင္ ဆုိ ဒီဇင္ဘာ ၇ ရက္ေန႔မွ စျပီး Child Birth Leave ယူရမယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ကုိယ္၀န္က ၃၄ ပတ္ေလာက္ျဖစ္ေနျပီမုိ႔ ပါပါးက ေမေမ့ကုိ ေလယာဥ္စီးျပီး ခရီးမသြားေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခရီးက ေ၀းေတာ့ ပါပါး လိုက္မပုိ႔ပဲနဲ႔ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း ျပန္ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေလ။ အဲဒါဆုိေတာ့ ပါပါးက ေမေမ့ကုိ လုိက္ပုိ႔ဦး၊ လိုက္ၾကိဳဦး၊ ေတာ္ၾကာ ေမြးျပီးသြားရင္လည္း ေမေမတုိ႔ကုိ ထားခဲ့ျပီး အုိဆာကာကုိ ျပန္လာရဦးမွာပဲ။ ပုိ႔ဦးဟယ္၊ ၾကိဳဦးဟယ္နဲ႔ ခရီးစရိတ္ကလည္း မသက္သာလွျပန္ဘူး။ မတတ္သာတဲ့အဆုံး ေမေမတုိ႔လည္း လူၾကီးေတြနဲ႔ပါ တိုင္ပင္ျပီး သမီးေလးကုိ ဂ်ပန္မွာပဲ ေမြးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕က ဂ်ပန္ႏုိင္ငံသားျဖစ္ေအာင္ ဂ်ပန္မွာ ေမြးတာလား ဆုိျပီး ေမးၾကေသးတယ္။ ဒီမွာေမြးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား ကေလးေတြကုိ ဂ်ပန္အစုိးရကလည္း သူတုိ႔ ႏုိင္ငံသား မေပးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမီးက ဂ်ပန္မွာ ေမြးမယ့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား စစ္စစ္ပါ။

ေမေမ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ထားရျပီဆုိကတည္းက ရုံးမွာေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ “ဘာေလးလုိခ်င္လဲ” လုိ႔ ေမးၾကတယ္။ ဂ်ပန္ေတြကေတာ့ ကေလးေမြးရင္ “ အိခ်ိ ဟိမဲ နိ တေရာ့ ( ichi hime ni taro 一姫二太郎)” ဆုိျပီး ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ အဓိပၸါယ္က အၾကီးဆုံးကေလးကုိ မိန္းကေလး ျဖစ္ေစခ်င္ၾကျပီး ဒုတိယ ကေလးကုိေတာ့ ေယာကၤ်ားေလး ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ေမေမနဲ႔ ပါပါး ကေတာ့ ဘာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လိုခ်င္ပါတယ္။ ကုိယ့္ရင္ေသြးပဲ မဟုတ္လား။ မိန္းကေလးဆုိလည္း ေမေမနဲ႔ တုိးတုိးေဖာ္ရတယ္၊ ေယာကၤ်ားေလးဆုိလည္း ပါပါးနဲ႔ ဂိမ္းေဆာ့ဖုိ႔ အေဖာ္တုိးတယ္လုိ႔ပဲ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမတုိ႔ရဲ႕ ႏွစ္ဘက္မိဘေတြက တရုတ္လူမ်ိဳးေတြဆုိေတာ့ အင္းစိန္ အန္းကုန္း၊ အန္းမက သူတုိ႔ ေျမးဦးေလးကုိ ေယာကၤ်ားေလး ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ သမီးရဲ႕ ေတာင္ငူ အန္းကုန္းကလည္း ေရွ႕က ေျမး ၂ ေယာက္က မိန္းကေလးျဖစ္ျပီးသားမုိ႔ ေမေမ့တုိ႔ရဲ႕ ရင္ေသြးကုိေတာ့ ေယာကၤ်ားေလး ျဖစ္မယ္လု႔ိ ေမွ်ာ္လင့့္ထားရွာတယ္။ သမီးရဲ႕ ပါပါးကေတာ့ ဘာေလးရယ္မွ လုိ႔ မေျပာေပမယ့္ သမီးအၾကီးေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ မိဘအေပၚကုိ သိတတ္တယ္ ဆုိေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္လည္း မဆုိးပါဘူး၊ ေယာကၤ်ားေလးဆုိလည္း လူၾကီးေတြ ေပ်ာ္ရတာေပါ့ လုိ႔ပဲ ေျပာတယ္။ ေမေမတုိ႔မ်ား ရန္ကုန္ကုိျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္ငူကုိျဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းဆက္ျပီဆုိ သမီးအဘုိးအဘြားေတြက "ဟလုိ" ျပီးတာနဲ႔ ေနာက္ေမးခြန္းက “ဘာေလးလဲ သိရျပီလား” ဆုိျပီး ေမးေတာ့တာပဲ။ ေမေမရဲ႕ ဆရာ၀န္ကလည္း ဘာမွမေျပာေသးေတာ့ “မသိရေသးဘူး ၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ဆုိ သိရမယ္နဲ႔တူတယ္၊ အခုက နည္းနည္းေစာေနေသးတယ္” လုိ႔ပဲ ေျဖရတာေပါ့။

ကုိယ္၀န္ ၃ လေက်ာ္ ၄ လ ထဲ၀င္လာေတာ့ သမီး အန္းမက ေသခ်ာ သတိထားေနရင္ ကေလးလႈပ္တာကုိ သိရတယ္လုိ႔ ေျပာေပမယ့္ ေမေမ့စိတ္ထဲေတာ့ သိပ္မသိသာသလုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ေနရင္းက တစ္ခါတေလ ဗိုက္ကုိ သြားစမ္းမိရင္ ညာဘက္မွာ လုံးလုံးေလးေတာ့ စမ္းမိေနတတ္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး ထပ္စမ္းရင္ အဲဒီေနရာမွာမရွိေတာ့ပဲ ဗိုက္အလယ္ေလာက္ ေရာက္လာျပန္ေရာ။ တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဗုိက္ထဲက တခ်က္ တခ်က္ လႈပ္တာကုိ ခံစားမိလာတယ္။ ကုိယ္၀န္ ၅ လထဲလည္း ၀င္လာေရာ သမီးေလးက အသားကုန္ကုိ တြန္းကန္ျပီး လႈပ္ရွားေတာ့တာပဲ။ ဗိုက္ဆာေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိ ပုိဆုိးတယ္။ လိမ့္လိမ့္ျပီး တက္တာ မူးေတာင္ မူးတယ္။ ေမေမက ဗိုက္ဆာေတာ့ အထဲက သမီးေလးလည္း အေနခက္ေနတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ ေမေမလည္း မရွိ ရွိတာ ေျပးစားရေတာ့တာပဲ။ စားစရာ မရွိရင္လည္း ႏြားႏုိ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္လိုက္မွ အထဲက ျငိမ္သြားေတာ့တယ္။

ေနာက္ျပီး ၀မ္းလည္း တအား ခ်ဳပ္တယ္။ ၀မ္းအရမ္းခ်ဳပ္လာေတာ့ ေလထုိးတာေလ အရမ္းခံရခက္တာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမေမလည္း ကေလးေမြးဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေမးၾကည့္မိတယ္။ သူတုိ႔က ၀မ္းႏႈတ္ေဆးကုိ ဆရာ၀န္နဲ႔ တုိင္ပင္ျပီးမွ ေသာက္ဖုိ႔နဲ႔ ၀မ္းေပ်ာ့ေပ်ာ့သြားေအာင္ မန္က်ီးေဖ်ာ္ရည္လုိမ်ိဳး၊ အရည္ရႊမ္းတဲ့ အသီးအႏွံစားဖုိ႔ အၾကံေပးၾကတယ္။ ေမေမ့ရဲ႕ ဂ်ပန္ဆရာမကလည္း ေဖ်ာ္ရည္ဘူးေလးေတြ ၀ယ္ေသာက္ဖုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေဖ်ာ္ရည္က ပဲႏုိ႔၊ ဒိန္ခ်ဥ္ နဲ႔ အသီးအနံ႔ေလး ထည့္ထားေတာ့ ေသာက္ရတာ လြယ္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ရုံးဖြင့္ရက္ဆုိ အဲဒီေဖ်ာ္ရည္ဘူးကုိ တစ္ေန႔ တစ္ဘူး မွန္မွန္ေသာက္ေပးျပီး ရုံးပိတ္ရက္ဆုိရင္ေတာ့့ မန္က်ီးေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္ေပးေတာ့မွပဲ ၀မ္းခ်ဳပ္လုိ႔ ေလထုိး ေလေအာင့္တာ သက္သာသြားေတာ့တယ္။ အဲဒါေတြအျပင္ ရုိးရုိးေရလည္း ေမေမက ခဏခဏ ေသာက္ေပးျဖစ္တယ္။

ကုိယ္၀န္ ၅ လေလာက္ရွိလာေတာ့ ေမေမ့ဗုိက္လည္း သိသာတယ္ေလ။ ဗိုက္ေၾကာင့္ သြားလာရတာလည္း အရင္လုိ မေကာင္းဘူးေပါ့။ ေနာက္ျပီး ေျခလက္ေတြလည္း နည္းနည္းျပည့္ျပီး တင္းလာတယ္။ ဗိုက္ထဲက ကေလးက ထြားလာေလ ခါးနာတဲ့ ေ၀ဒနာကလည္း တျဖည္းျဖည္း ပုိဆုိးလာေလပဲ။ ထုိင္ျပီးထလိုက္ရင္ ခါးက တဆတ္ဆတ္နဲ႔ နာေနေရာ။ အဲဒါ ေမေမက သူနာျပဳ ဆရာမကုိ ေျပာျပေတာ့ သူက ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္ေတြ ခါးနာရင္ ပတ္တဲ့ ခါးပတ္မ်ိဳး ၀ယ္ပတ္ခုိင္းတယ္။ အဲဒီ ခါးပတ္က ဗိုက္ကုိ ပင့္ေပးထားတဲ့အတြက္ ခါးနာတာ သက္သာတယ္လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ေမေမလည္း ကုိယ္၀န္ ၁၈ ပတ္ေလာက္က စျပီး အဲဒီ ခါးပတ္ ၀ယ္ပတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဗိုက္ကလည္း သိသာလာေတာ့ ဗိုက္တင္းတာ သက္သာေအာင္ရယ္၊ ဗိုက္ေၾကာေတြ မျပတ္ေအာင္ဆုိျပီး coca butter cream လိမ္းျဖစ္ခဲ့တယ္။

ကုိယ္၀န္ ၄ လေက်ာ္လာတဲ့ ေနာက္ပုိင္း ဘာပဲ စားရ စားရ စားေကာင္းလြန္းလုိ႔ ပါးစပ္ကုိ မနည္းပဲ ဘရိတ္အုပ္ေနရတယ္။ ဆရာ၀န္က မ ၀ ေစနဲ႔၊ အရမ္းမစားနဲ႔လုိ႔ မွာထားတာေတာင္ တစ္ခါတေလ စားတာ အရွိန္လြန္သြားရင္ ဗိုက္ၾကီးတင္းျပီး သိပ္မလႈပ္ရွားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဗိုက္ျပည့္ရုံေလာက္ကုိ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီး စားရတယ္။ ထမင္းစားေကာင္းတဲ့အျပင္ အိပ္လုိ႔လည္း ေကာင္းမွ ေကာင္းပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ ထမင္း စားေသာက္ျပီးတာနဲ႔ တီဗြီၾကည့္ရင္း ဆိုဖာေပၚတင္ အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားတာ အၾကိမ္ေပါင္း မနည္းဘူး။ တစ္ခါတေလလည္း ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ျပီး Blog ဖတ္ေနရင္းက အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလည္း ရွိလိုက္ေသးတယ္။ အရင္ သမီးေလး မရွိခင္တုန္းကဆုိ မနက္ ၁ နာရီဆုိလည္း မအိပ္ ၂ နာရီဆုိလည္း ေမေမ အိပ္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ည ၁၀ နာရီေလာက္ဆုိ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီး ရုံးတက္ဖုိ႔ မနက္ ၈ နာရီကုိ မနည္းပဲ ကုန္းရုန္း ထရတယ္။

ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပဖုိ႔ ေဆးရုံးကုိ သြားရျပန္တယ္ေလ။ အဲဒီေန႔က ၂၀ ပတ္နဲ႔ ၁ ရက္တဲ့ သမီးေလးက ၃၇၃ ဂရမ္ ျဖစ္လာျပီး အရင္တစ္ေခါက္ထက္စာရင္ ၂ ဆ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ထြားလာတာေပါ့။ ultra sound ရိုက္ေတာ့ သမီးရဲ႕ မ်က္လုံးေလးေတြ၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ပါးစပ္ေလးလည္း ျမင္ရတယ္၊ ျပီးေတာ့ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြလည္း ေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရျပီ။ Screen မွာ ၾကည့္လိုက္ရင္ သမီးေလးက လႈပ္စိ လႈပ္စိေလးမုိ႔ ၾကည့္ရတာ အသည္းယားဖုိ႔ အရမ္းေကာင္းတာပဲ။ အဲဒီေန႔က သမီးမ်က္ႏွာေလးကုိ ျမင္ရေတာ့ စိတ္ကူးထဲကေန ဘယ္သူနဲ႔တူလဲ ဆုိျပီး ပုံေဖာ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဆရာ၀န္ကေတာ့ ေမေမတုိ႔ကုိ ကေလးလည္း ေနေကာင္းတယ္၊ အားလုံး ပုံမွန္ပဲမုိ႔ ကေလးရဲ႕ ၾကီးထြားမႈႈကုိ အားရတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္ကုိယ္တုိင္က အားရတယ္ဆုိေတာ့လည္း ေမေမတုိ႔က ပုိျပီး စိတ္ခ်မ္းသာရတာေပါ့ သမီးရယ္။

ေမေမနဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္တဲ့သူေတြက ေယာကၤ်ားေလး မိန္းကေလး သိေနရျပီလုိ႔ ေျပာေတာ့ ေမေမလည္း ဆရာ၀န္ကုိ အရဲစြန္႔ျပီး “ေယာကၤ်ားေလး မိန္းကေလး ၾကည့္လုိ႔ရျပီလား” လုိ႔ ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာ၀န္က စက္မွာ ျပန္ထုိင္ရင္း ခဏေလာက္ၾကည့္ေပးျပီး “Not fully developed” လုိ႔ပဲ ေျဖတယ္။ ေမေမ့ကုိ ေနာက္ ၃ ပတ္ (စက္တင္ဘာ ၁၄ ရက္) ေန႔မွာ ျပန္လာျပဖုိ႔ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္တယ္။

• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဧျပီ-ေမလ)
• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမ-ဇြန္လ)
• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇြန္-ဇူလုိင္လ)
• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္-ၾသဂုတ္လ)

ႏုိ၀င္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၀။

သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္ - ၾသဂုတ္လ)

ဂ်ပန္က ဆရာ၀န္ေတြရဲ႔ အယူအဆ နဲ႔ ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္ေတြ အတြက္ ညႊန္ၾကားထားတာေလးေတြကုိ ဗဟုသုတျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပရဦးမယ္။ ဒီက ဆရာ၀န္ေတြကေတာ့ ရွင္းတယ္ သမီးေရ။ ပါပါးက “ကုိယ္၀န္ အတြက္ အာဟာရျပည့္ေအာင္ ဘယ္လုိ အားေဆးေတြ ေသာက္ဖုိ႔လုိအပ္သလဲ” လုိ႔ ေမးေတာ့ ဆရာ၀န္က “ဘာေဆးမွ ေသာက္စရာမလုိဘူး။ အစားလည္း ေရွာင္ေနစရာ မလုိဘူး၊ အားလုံး စားလုိ႔ရတယ္” ဆုိျပီး ခပ္တုိတုိပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ အဲဒါဆုိေတာ့ ေမေမလည္း ရန္ကုန္က ယူလာတဲ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ အားေဆးကုိ ဆက္မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အရင္အခါေတြတုန္းက ေဆးရုံျပရတဲ့ရက္ဆုိ ဆရာ၀န္က စမ္းသပ္ျပီးရင္ ေနာက္ဆုံး သူနာျပဳဆရာမနဲ႔ သြားေတြ႔ျပီး သူတုိ႔ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ ၁ နာရီနီးပါး ေျဖရေသးတယ္။ သူနာျပဳဆရာမ ေမးတာက ေန႔စဥ္ စားတဲ့ အစားအစာ၊ ဘယ္အခ်ိန္စားလဲဲ၊ မနက္ဘယ္နာရီအိပ္ယာထလဲ၊ ရုံးသြားရင္ ဘယ္လုိသြားလဲ၊ ရုံးမွာ ဘယ္ႏွစ္နာရီ အလုပ္လုပ္ရလဲ၊ စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေျဖရတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္တာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဗဟုသုတ အေနနဲ႔ ဘာေတြ သိထားလဲ ဆုိတာလည္း ေမးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမေမက “အေလးအပင္မ မ ရဘူး၊ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ မစီးရဘူး၊ အပူအစပ္ မစားရဘူး” ဆုိျပီး ကုိယ္သိတာေလးကုိ ေျပာျပရတာေပါ့။ ေမေမ ေျဖျပီးေတာ့မွ သူနာျပဳဆရာမက ကုိယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေလာင္းေတြက အေအးမမိေစရဘူး၊ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေမေမ့ကုိ အျမဲပဲ အေႏြးထည္ေဆာင္ထားခုိင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ အခ်ိဳေတြ သိပ္မစားခိုင္းဘူး။ အခုေလာေလာဆယ္ ေမေမ့မွာ ေသြးတုိးနဲ႔ ဆီးခ်ိဳေတာ့ မရွိေပမယ့္ ေမြးခါနီးရင္ ေသြးတုိးတတ္လုိ႔ အငန္ေတြလည္း မစားခုိင္းဘူး။ ေနာက္ျပီး အစားကုိ အမ်ားၾကီးလည္း မစားခုိင္းျပန္ဘူး။ ကုိယ္၀န္ရွိခ်ိန္မွာ မ ၀ တာ၊ ၀ိတ္ မတက္တာ ကုိ ပုိျပီး သေဘာက်ၾကတယ္။ တကယ္လုိ႔ မိခင္က အရမ္း၀ရင္ ကေလး ေရာ မိခင္ပါ ေမြးခါနီးရင္ ဒုကၡေရာက္ႏုိင္တယ္တဲ့။ မိခင္က အစား အမ်ားၾကီး စားတဲ့အတြက္ ကေလးက တအားထြားတဲ့အျပင္ ေသြးတုိးတာပါ ပုိျဖစ္ႏုိင္တယ္ ဆုိျပီး ေမေမ့ကုိ ေျပာျပတယ္။ တစ္လကုိ ပုံမွန္ ၁ ကီလုိေလာက္ပဲ တက္တာ အေကာင္းဆုံးပဲတဲ့။ အဲဒီ မတုိင္ခင္ကေတာ့ ပါပါးက ေမေမ့ကုိ ထမင္းအမ်ားၾကီး စားခုိင္းတယ္ေလ။ အမွန္ေတာ့ ပါပါးက စိတ္ပူျပီး ကုိယ္၀န္နဲ႔ဆုိေတာ့ ကေလးအတြက္ပါ ပုိစားမွ မိခင္က အားရွိမယ္ဆုိျပီး စားခိုင္းတာ။ အခုလုိ သူနာျပဳ ဆရာမေတြ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့မွပဲ ပါပါးလည္း ေမေမ့ကုိ အစား အမ်ားၾကီး မစားခုိင္းေတာ့ဘူး။

ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္းေတြက ႏွစ္ဘက္ မိဘေတြ နဲ႔ ေမေမတုိ႔မွာ ေရာဂါ ရွိမရွိ၊ မီးဖြားခါနီးရင္ ေမေမနဲ႔ ဘယ္သူလာေနေပးမလဲတုိ႔၊ ေမြးခန္းထဲကုိ ပါပါးအျပင္ တျခား ဘယ္သူလိုက္ဦးမလဲတုိ႔၊ ကေလးေမြးျပီးသြားရင္ မိသားစု၀င္ေတြထဲက ေမေမ့ကုိ ဘယ္သူလာၾကည့္ေပးမလဲတုိ႔ ၊ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ကေလးေမြးဖူးတဲ့ မိခင္ရွိလားတုိ႔၊ ျပီးေတာ့ ေမေမတုိ႔ ေနတဲ့ အနီးနားမွာေရာ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ ကေလးေမြးဖူးတဲ့သူရွိလား စတဲ့ေမးခြန္းေတြ ေမးတယ္။ ေမြးခန္းထဲ ၀င္မယ့္သူေရာ၊ ကေလးေမြးျပီးသြားလုိ႔ လာၾကည့္မယ့္သူေရာ၊ ေဆးရုံကေန အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ ကေလးကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ျပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ့္ သူေရာ ေမးခြန္း အားလုံးအတြက္ အေျဖက အတူတူပဲေလ။ ပါးပါးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာဆုိေတာ့ ဘာေမးေမး ေမေမက ပါပါးကုိပဲ လက္ညွိဳးထုိးျပလိုက္တယ္။ အဲဒါဆုိေတာ့ သူနာျပဳ ဆရာမက ပါပါးအျပင္ တျခားသူကုိ ေျပာပါဆုိေတာ့ ေမေမတုိ႔မွာ တျခားေျပာစရာ လူမရွိဘူး။ ေမေမနဲ႔ အလုပ္အတူတူလုပ္ေနတဲ့သူေတြထဲက ကေလးေမြးဖူးတဲ့သူေတြ ရွိေပမယ့္ သူတုိ႔က အုိဆာကာမွာ ေနၾကတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါဆုိေတာ့ အနီးအနားမွာေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာပါ ကေလးေမြးဖူးတဲ့သူ မရွိဘူးလုိ႔ပဲ ေျဖလိုက္ရတယ္။ ေမြးျပီးရင္ သမီးအန္းမကလည္း ေမေမနဲ႔ လာေနေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ သူတုိ႔ကုိပါ ၾကိဳေျပာထားလိုက္ေတာ့ သူနာျပဳဆရာမလည္း ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္ရႈတ္သြားပုံရတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေမေမ့အတြက္ေရာ သမီးေလးအတြက္ပါ စုိးရိမ္လုိ႔ ၾကိဳတင္ စီစဥ္ထားရေအာင္ ေမးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမေမေျဖတာေတြ အားလုံးကို သူတုိ႔က မွတ္တမ္းလုိမ်ိဳး ေရးမွတ္ထားတယ္။ အဲဒါအျပင္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္ေတြ ဖတ္ဖုိ႔ ေဆးရုံက ထုတ္ထားတဲ့ စာအုပ္လည္း ထုတ္ေပးတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာပါတာက ကေလးမေမြးခင္၊ ေမြးျပီးခ်ိန္နဲ႔ ေဆးရုံတက္ေနတုန္းမွာ သိထားသင့္တာေတြကုိ ရွင္းျပထားတာပါပဲ။

ကံေကာင္းတာ တစ္ခုက ေမေမ့ကုိ ဂ်ပန္စာ သင္ေပးေနတဲ့ ဆရာမကလည္း ေမေမနဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆုိသလုိ ကုိယ္၀န္ရွိလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာမက ေမေမ့ကုိ ကုိယ္၀န္နဲ႔ပတ္သက္တာ၊ ကေလးနဲ႔ပတ္သက္တာအျပင္ တျခားသိသင့္တာေတြနဲ႔ ဂ်ပန္လုိ အေခၚအေ၀ၚေတြကုိ အိမ္မွာ လာသင္ေပးရွာတယ္။ ေနာက္ျပီး ေမေမ သိခ်င္တာ နားမလည္တာရွိရင္လည္း ဆရာမက ေမေမ့ကုိစာဖတ္ျပီး ျပန္ေျပာျပေပးတယ္။ ဆရာမေက်းဇူးေတြ ေမေမ့မွာ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေမေမတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ျပီဆုိ တစ္ေယာက္ အေျခအေန တစ္ေယာက္ေျပာျပျပီး အခ်င္းခ်င္း အားေပးႏွစ္သိမ့္ရတာေပါ့။ ေမေမကေတာ့ ထုိင္ရလြန္းလုိ႔ ခါးနာတဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားရျပီး ဆရာမကေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္ရလြန္းလုိ႔ ကုိယ္၀န္ လႏုတုန္းမွာ ေျခေထာက္ေတြ ျပည့္ျပီး ေဖာတဲ့ ေ၀ဒနာကုိ ခံစားရတယ္။ ဒါေတာင္ သမီးေလး ကုိယ္၀န္ကုိ လြယ္ထားရျပီဆုိကတည္းက ေမေမ့ အလုပ္ထဲက လူၾကီးေတြက ေမေမ့ကုိ ငဲ့ညွာျပီး အခ်ိန္ပုိ လုပ္ခိုင္းတာတုိ႔၊ ေနာက္က်ျပီး ရုံးမွာ ေနရတာမ်ိဳးတုိ႔ မလုပ္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ အလုပ္ကုိလည္း ပုံမွန္အတုိင္း လုပ္ေနရယုံပဲမုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့။

ကုိယ္၀န္ ၃ လေက်ာ္လာတဲ့ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေမေမလည္း ေနရတာ၊ လႈပ္ရွားရတာ တျဖည္းျဖည္း ေပါ့ပါး လာတယ္။ အရင္လုိ ေမာတာ ပင္ပန္းတာလည္း သက္သာလာတဲ့အျပင္ အိပ္ေကာင္း၊ စားေကာင္းျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမေမ့ကုိ အင္းစိန္ အန္းမကေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ ဘာစားခ်င္လဲ၊ ဘာခ်ဥ္ျခင္းတပ္လဲ လုိ႔ ေမးၾကတယ္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္သည္ေတြ ခ်ဥ္ျခင္းတပ္တာလည္း အေတာ္ထူးဆန္းတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာပဲ။ ေမေမကေတာ့ သားၾကီး ငါးၾကီးနဲ႔ အဆီအစိမ့္ေတြထက္ကုိ ရန္ကုန္မွာ ၀ယ္လုိ႔ရတဲ့ ငါးမ်ိဳး (ေရခ်ိဳငါး) ပုိစားခ်င္တယ္။ ဂ်ပန္မွာက ပင္လယ္ငါး ေပါေပမယ့္ ေရခ်ိဳငါးက ရွားတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါဆုိေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ျပီး စားခ်င္စိတ္လည္း မျဖစ္မိေတာ့ပါဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ ဇူလုိင္လ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ဆရာ၀န္နဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔ ေဆးရုံသြားရျပန္တယ္။ ဆရာ၀န္နဲ႔ မေတြ႕ခင္မွာ ေဆးရုံေရာက္တာနဲ႔ အရင္ဆုံး ေသြးေပါင္ခ်ိန္ရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ တုိင္းရတယ္။ ေနာက္ျပီး ဆီးစစ္ရတယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တာနဲ႔ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ ကုိေတာ့ စက္ေတြ ခ်ေပးထားလုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ တုိင္းရတယ္။ ျပီးမွ ရလာတဲ့ အေျဖကုိ သူနာျပဳဆရာမေလးေတြကုိ ေပးလိုက္ရင္ သူတုိ႔က မိခင္နဲ႔ ကေလးမွတ္တမ္းစာအုပ္မွာ မွတ္ထားေပးတယ္။ ဆီးစစ္တဲ့အေျဖကေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီ တိုက္ရိုက္သြားတာမုိ႔ ေမေမတို႔ သိစရာ မလုိဘူး။ ေနာက္ျပီး ကုိယ္၀န္ ၁၂ ပတ္ေက်ာ္လာတဲ့ေနာက္ပုိင္းဆုိ ေမေမ့ရဲ႔ ဗိုက္ကုိပါ ေပၾကိဳးနဲ႔ တုိင္းယူတယ္။ အဲဒါျပီးေတာ့ ဆရာ၀န္က Echo ၾကည့္မယ္လုိ႔ ေျပာျပီး စက္တစ္ခုေရွ႕မွာ ေမေမ့ကုိ စမ္းသပ္ေပးတာပဲ။ ဆရာ၀န္ စမ္းသပ္ခ်ိန္ဆုိ ပါပါးလည္း ေဘးမွာ ရွိေနေတာ့ ဆရာ၀န္က monitor screen ကေန ျမင္ရတဲ့ သမီးရဲ႕ ပုံရိပ္ေလးကုိ ေသခ်ာ ရွင္းျပေပးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေမေမ့ဗိုက္ထဲက သမီးရဲ႕ ပုံေလးကုိ print ထုတ္ျပီး ေမေမတုိ႔ကုိ တစ္ရြက္ေပးတယ္။ အဲဒီေန႔က ကုိယ္၀န္ ၁၆ ပတ္န႔ဲ ၁ ရက္ရွိတဲ့ သမီးေလးရဲ႕ ကုိယ္အေလးခ်ိန္က (၁၃၅) ဂရမ္တဲ့။ အဲဒီေန႔ကစျပီး ဆရာ၀န္က သမီးရဲ႕ အရပ္ကုိ မတုိင္းေပးေတာ့ဘူး။ ျပီးတာနဲ႔ “ကေလးရဲ႕ ၾကီးထြားႏႈန္းလည္း ပုံမွန္ပဲ၊ အေနအထားလည္း ပုံမွန္ပဲမုိ႔ စုိးရိမ္စရာ ဘာမွ မရွိဘူး၊ ေနာက္တစ္လ (ၾသဂုတ္ ၂၄ ရက္) ေနမွ ျပန္လာျပ” လုိ႔ ေမေမတုိ႔ကုိ ေျပာတယ္။ ေနာက္ျပီး ေမေမ့ေသြးအမ်ိဳးအစား ထပ္စစ္ထားတာကလည္း “A” ေသြးပဲ ဆုိျပီး ထပ္ေျပာျပတယ္။ အဲဒီေန႔က ကုိယ္၀န္ ၄ လရွိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ ကုိယ္အေလးခ်ိန္က ၄၉.၈၂ ကီလုိ ရွိတယ္ သမီးရဲ႕။

• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဧျပီ-ေမလ)
• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမ-ဇြန္လ)
• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇြန္-ဇူလုိင္လ)

ႏုိ၀င္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၀။

DPT Vaccine

သမီးေလးကုိ ေမလမွာ BCG ကာကြယ္ေဆး ထုိးေပးခဲ့တာကုိ ပုိ႔စ္ အျဖစ္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ BCG ကာကြယ္ေဆး ထုိးျပီး တစ္လအၾကာမွာ DPT (ေမးခုိင္၊ ဆုံဆုိ႔၊ ၾကက္ညွာ) ကာကြယ္ေဆး ထုိးေပးရပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာေတာ့ အဲဒီ ေဆး ၃ မ်ိဳးကုိ တစ္လ တစ္ခါနဲ႕ သုံးလ ဆက္တုိက္ ထုိးေပးရမယ္လို႔ ညႊန္ၾကားထားတယ္။

ဇြန္လေရာက္ေတာ့ က်မတုိ႔ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားခဲ့ရတယ္။ တကယ္တမ္း ကာကြယ္ေဆး ထုိးေတာ့ ဇူလုိင္လမွပဲ သြားထုိးေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းက ျမန္မာျပည္က ျပန္လာေတာ့ သမီးေလး ကုိယ္မွာ မိတ္ဖုလုိ အပူဖုေတြ ထြက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ဆရာ၀န္နဲ႕ ျပေတာ့ လိမ္းေဆး ေပးလုိက္ျပီး ထုိးလက္စ ကာကြယ္ေဆး အားလုံး ရပ္ထားဖုိ႔ မွာလိုက္တာနဲ႕ မိတ္ဖုေတြ အရွင္းေပ်ာက္မွပဲ ဇူလုိင္လ ၁၄ မွာ ကာကြယ္ေဆး ထုိးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေဆးက အလကား ထုိးေပးတာ ျဖစ္ျပီး ေဆးထုိးဖုိ႔ကုိ နီးစပ္ရာ ေဆးရုံ ဒါမွ မဟုတ္ ေဆးခန္းမွာ သြားထုိးလုိ႔ရပါတယ္။ က်မကေတာ့ အိမ္နဲ႕ နီးတဲ့ ကေလး ေဆးခန္းမွာပဲ သြားထုိးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဆးခန္းမွာထုိင္တာက ဆရာ၀န္မၾကီး တစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဆရာ၀န္မၾကီးက အသက္က ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိျပီလုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ သူ႔ ၾကည့္ရတာ သြက္သြက္လက္လက္ သန္သန္မာမာ ပါပဲ။

ကာကြယ္ေဆး မထုိးခင္ ထုံးစံအတုိင္း form မွာပါတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေျဖျပီး ကေလး ကုိယ္အပူခ်ိန္ကုိ တုိင္းယူပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆရာ၀န္မၾကီးက ရင္ဘတ္ကုိ နားၾကပ္နဲ႔ေထာက္ျပီး စမ္းသပ္ေပးတဲ့အျပင္ အာေခါင္ကုိလည္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးနဲ႔ထုိးၾကည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေဆးထုိးေပးတာပါ။ ေဆးထုိးတာက အပ္ေသးေသးေလးနဲ႔ လက္ေမာင္းမွာ ထုိးတာမုိ႔ စစခ်င္း သမီးေလးက လန္႔ျပီး ေအာ္ ငုိပါတယ္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့မွ အငုိ တိတ္ျပီး ရီရီေမာေမာ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ေဆးထုိးအျပီးမွာ က်မက ထုိးထားတဲ့ ေနရာကုိ လက္နဲ႔ေျခေပးမယ္ လုပ္ေတာ့ ဆရာမၾကီးက ဖိယုံတင္ ဖိခုိင္းထားျပီး ေဆးကုိ မေျခခုိင္းပါဘူး။ ျပန္ခါနီးေတာ့ ဒုတိယအၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆးကုိ ေနာက္ ၃ ပတ္အၾကာမွာ လာထုိးဖုိ႔ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ၾသဂုတ္လ (၁၈) ရက္ေန႔မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆး နဲ႔ စက္တင္ဘာ (၂၁) ရက္ေန႔မွာ တတိယအၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆး သြား ထုိးေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဆး ၃ လုံးစလုံး ထုိးျပီးသြားေပမယ့္ ေနာက္ ၁ ႏွစ္ ဒါမွမဟုတ္ ၁ ႏွစ္ခြဲအၾကာမွာ ထပ္ လာထုိးရမယ္လုိ႔လည္း မွာလိုက္ပါတယ္။

သမီးေလးကုိ ပထမအၾကိမ္န႔ဲ ဒုတိယ အၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆးေတြ ထုိးတုန္းကေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ တတိယ အၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆး သြားထုိးေတာ့ သူ႔ပါပါး ပါ လုိက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ေဆးထိုးေတာ့ သမီးေလး ငိုတာ အသံေတာင္ ေပ်ာက္ပါတယ္။ တစ္ခါမွ အဲဒီေလာက္ ငုိတာ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ေအာ္ငိုတာမ်ား ႏႈတ္ခမ္းေတြေတာင္ ျပာျပီး ရႈိက္ၾကီး တငင္ငိုတာမို႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးခန္းမွာပဲ အေဖတစ္လွည့္ အေမတစ္လွည့္ ေခ်ာ့ရင္း အငုိတိတ္ေအာင္ ခဏေစာင့္ျပီးမွ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေဆးထုိးရင္ အခုလိုမ်ိဳး အၾကာၾကီး မငုိတတ္ပါဘူး။ အခုမွ ဘယ္လုိျဖစ္လဲ မသိဘူးလုိ႔ေတာင္ သူ႔ပါပါးကုိ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။

အဲဒီေန႔က ေဆးခန္းကေန အိမ္ျပန္လာတယ္ ဆုိေပမယ့္ လမ္းမွာ ေစ်း၀ယ္ဖုိ႔အတြက္ တျခားေနရာကုိ သြားလိုက္မိတယ္။ တစ္လမ္းလုံးလည္း ဂ်ီက်ျပီး တြန္းလွည္းထဲ ထည့္မရလုိ႔ သူ႔ကုိ အေဖနဲ႔ အေမ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ ခ်ီျပီး သြားရပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္ျပီး အျပန္ ဘတ္စ္ကားေပၚက်မွ ဇာတ္လမ္းက စပါေတာ့တယ္။ က်မေဘးမွာ ထုိင္တာက ဘြားဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ဘြားဘြားၾကီးက သမီးေလးကုိ စကားေျပာျပီး ေခ်ာ့ျမဴပါတယ္။ သမီးေလးက အဲဒီ ဘြားဘြားၾကီးကုိ ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ျပီး ေနာက္ေတာ့ အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ႔ ေအာ္ ငုိပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႔ က်မလည္း ကေလး စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ ေရဘူးတုိက္၊ ကစားစရာ လက္ထဲထည့္ေပးေပမယ့္ သမီးေလးက ဘြားဘြားၾကီးကုိပဲ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ျပီး ေအာ္ေအာ္ငိုတာ ကားေပၚက လူေတြကလည္း က်မတုိ႔ကုိ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္နဲ႔ေပါ့။ ကေလးက ေအာ္ငုိလြန္းမက ငိုေတာ့ ဘြားဘြားၾကီးလည္း သူ႔မ်က္ႏွာကုိ လက္ကုိင္ပု၀ါေလးနဲ႔ အုပ္ျပီး ကာထားရွာပါတယ္။ အဲဒါလည္း ဒီက ဂ်စ္တူးမေလးက မရပါဘူး။ က်မလည္း ဘြားဘြားၾကီးကုိေရာ ကားေပၚက လူေတြကုိပါ အားနာလာတဲ့အျပင္ သိပ္မၾကာခင္မွာ အိမ္နားေရာက္ေတာ့မွာမုိ႔ ကေလး အငိုတိတ္ေအာင္ မတ္တပ္ရပ္ျပီးပဲ ခ်ီထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါ ဘြားဘြားၾကီးက သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တာလုိ႔ ထင္တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ က်မကုိ ထုိင္ခုိင္းျပီး သူ မတ္တပ္ရပ္ေပးပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာလု႔ိ က်မက ျပန္ျပီး အားနာရပါေသးတယ္။ က်မလည္း ဘြားဘြားၾကီးကုိ ေတာင္းပန္ျပီး ေနာက္တစ္မွတ္တုိင္ဆုိ ဆင္းေတာ့မွာလုိ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ကားေပၚက ဆင္းျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း သမီးေလးက ရီေမာျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနျပန္ပါေရာ။ က်မတုိ႔ ထင္တာကေတာ့ သမီးေလးက ဆရာ၀န္မၾကီးကုိ မွတ္မိသြားတဲ့ပုံစံပါပဲ။ အဲဒါဆုိေတာ့ ဆရာ၀န္မၾကီးနဲ႔ ဆင္တူ တဲ့သူေတြ႔ရင္ သူ သတိရျပီး ေအာ္ငိုတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းလည္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ေဆးခန္း သြားရျပီဆုိ သမီးေလးက သူ႔ကုိ ဘာမွ မလုပ္ရေသးခင္ ဆရာ၀န္မၾကီး ျမင္တာနဲ႔တင္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငုိေနတတ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းက ကာကြယ္ေဆးထုိးတာနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မပတ္သက္ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ကာကြယ္ေဆး ထုိးခဲ့တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာေလးမုိ႔ အမွတ္တရ ေရးထားလိုက္တာပါ။

ကာကြယ္ေဆးထုိးျပီးတုိင္း ေဆးအရွိန္နဲ႔ သမီးေလး ဖ်ားနာမွာကုိပဲ စိတ္ပူမိပါတယ္။ ကေလးက ေဆးထုိးျပီး ညေနေလာက္ဆုိ အေမကုိ ကပ္ျပီး နည္းနည္း ဂ်ီက်တတ္တယ္။ ေဆးအရွိန္နဲ႔ မအီမသာျဖစ္တယ္လုိ႔ ထင္ရတာပါပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြဆုိရင္ေတာ့ ရီေမာျပီး ပုံမွန္အတုိင္း သူ႔ဘာသာ ေဆာ့ကစား ေနတာမုိ႔ စိတ္ေအးရျပန္တယ္။ ေနာက္ျပီး ေဆးထုိးျပီး မေျခရေတာ့ လက္ေမာင္းက ေဆးထုိးထားတဲ့ ေနရာကုိ စမ္းလိုက္ရင္ အဖုေလးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ၁ လေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။


DPT ကာကြယ္ေဆး ထုိးထားတဲ့မွတ္တမ္းပါ။

ႏုိ၀င္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၀

သမီးေလး ၉ လျပည့္

သမီးေလးရဲ႕ လစဥ္ ကုိယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ အရပ္ကုိ ဆြဲထားတဲ့ Graph

ေမေမ့သမီးေလးလည္း ဘာလုိလုိနဲ႔ ၉ လေတာင္ျပည့္သြားျပီေနာ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ၁၄ ရက္ေန႔က ေပါင္ခ်ိန္ေတာ့ သမီးေလးရဲ႕ ကုိယ္အေလးခ်ိန္က ၇.၅ ကီလုိနဲ႔ အရပ္က ၆၉.၅ စင္တီမီတာျဖစ္လာျပီ။ ၆ လျပည့္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ သမီးရဲ႕ တုိးတက္မႈေတြက အရမ္းကုိ ျမန္လာတယ္ လုိ႔ေတာင္ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ အဓိက သမီးရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဖြံ႔ျဖိဳးမႈနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြပါပဲ။ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ကေတာ့ တစ္လကုိ အၾကမ္းအားျဖင့္ ၃၀၀ ဂရမ္ေလာက္ပဲ တက္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး သမီးေလးမွာ အေပၚသြား ၂ ေခ်ာင္းနဲ႔ ေအာက္သြား ၂ ေခ်ာင္းလည္း ေပါက္ေနျပီ။ သြားေပါက္ေတာ့ သြားဖုံးယားလုိ႔ ဟုိဟာျမင္လည္း ကုိက္ခ်င္ ဒီဟာျမင္လည္းကုိက္ခ်င္နဲ႔ေလ။ သြားေပါက္လာေတာ့ သမီးေလးကုိ နည္းနည္း မာတဲ့ အစားေတြ ထည့္ေကၽြးရင္ ၀ါးစားတတ္လာတယ္။

*****

သမီးကုိ ေမေမက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ ဒီအတုိင္း ပစ္ထားတာ မ်ားလုိ႔လား မသိဘူး။ ေမွာက္တတ္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္း တြားသြားတာ၊ ထုိင္တာ၊ ေလးဘက္ေထာက္တာ၊ မတ္တပ္ရပ္တတ္တာေတြကုိ ဆက္တိုက္ ဆုိသလုိ သမီးေလး လုပ္ႏုိင္လာတယ္။ စျပီး တြားသြားတတ္ေတာ့ ၆ လေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့။ အစပုိင္းေတာ့ ေ၀းေ၀းလံလံ သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္ယာေပၚတင္ပဲ ေခါင္းရင္းသြားလိုက္၊ ေျခရင္းသြားလိုက္နဲ႔ပဲ။ သိပ္မၾကာဘူး အိပ္ခန္းနဲ႔တြဲတဲ့ မီးဖုိေဆာင္ဘက္ အထိကုိ ကူးျပီး သြားတတ္လာတယ္။ ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အားယူျပီး ထုိင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားေတာ့တာပဲ။

သမီးေလးအတြက္ အမွတ္တရ (၇ လေက်ာ္)

တပတ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ သမီးေလး ေကာင္းေကာင္းထုိင္တတ္သြားတယ္။ ၈ လ မျပည့္ခင္မွာ ခုံကုိ ကုိင္ျပီး မတ္တပ္ရပ္ႏုိင္ေနျပီ။ ထမင္းစားခုံ၊ တီဗြီခုံလုိမ်ိဳး အျပင္ ေမေမ့ အေနာက္ကေန ထမီကုိ အားယူ ကုိင္ျပီး မတ္တပ္ရပ္ႏုိင္လာတယ္။ မတ္တပ္ရပ္လုိ႔ ေညာင္းလာရင္လည္း ျပန္ထုိင္ခ်တတ္တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အဖြားၾကီး ေပါက္စေလးလုိပဲ ထုိင္တာ ထတာေတြက တုန္ခ်ိ တုန္ခ်ိနဲ႔ေလ။ ေကာင္းေကာင္းလဲ မထုိင္တတ္ မထတတ္တဲ့အျပင္ ကိုယ့္ကုိကိုယ္လည္း မထိန္းႏုိင္ေတာ့ လဲတာလည္း ခဏခဏေပါ့။ အဲဒါဆုိေတာ့ သမီးေလးမွာ ၾကမ္းျပင္နဲ႔ ေခါင္း ေစာင့္မိရတာနဲ႔၊ ၾကမ္းျပင္နဲ႔ နဖူး နဲ႕ ေစာင့္မိရတာနဲ႕ ထမင္းစားခုံနဲ႔ ေခါင္းကုိ ေစာင့္မိရတာနဲ႔ စုံေနတာပါပဲ ။

မတ္တပ္ရပ္ႏုိင္ျပီး ၁၀ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ေလးဘက္ ေထာက္တတ္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း သမီးက တစ္ေနရာရာကုိ သြားခ်င္ျပီဆုိ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ ေလးဘက္ေထာက္သြားလိုက္၊ ေရာက္ျပီဆုိ ထုိင္ခ်လုိက္၊ ျပီးရင္ အနားက တစ္ခုခု ကုိင္ရင္း အားယူျပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ကုိ ဟုတ္ေနတာပါ။ အခုဆုိ သမီးေလးဟာ အိမ္ရဲ႕ အခန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေလွ်ာက္သြားတတ္ေနျပီေလ။ တစ္ခန္းလုံး ေလွ်ာက္သြားတတ္ေနျပီဆိုေတာ့ ေမေမသြားတဲ့ေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္ ေလးဘက္ေထာက္ျပီး လိုက္တယ္။ ေမေမ့ကုိ မေတြ႕ရင္ ငုိမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လိုက္ရွာေနတတ္တယ္။ အသံၾကားရာဆီ အထိ လိုက္လာျပီး ေမေမ့ကုိ ေတြ႕သြားျပီ ဆုိရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက ျပံဳးျပီး ရီေနတာမ်ား သြားငုတ္တုတ္ေလးေတြပါ ျမင္ရတယ္။ ေနာက္ျပီး ေလွကားထစ္လုိမ်ိဳး အဆင့္နိမ့္နိမ့္ေလးေတြကုိလည္း ၾကိဳးစားျပီး တက္ႏုိင္သလုိ ဆင္းေတာ့လည္း ေျဖးေျဖးခ်င္း အားယူျပီး ဆင္းႏုိင္ေနျပီ။

ဒီရက္ပုိင္းအတြင္း အတတ္ဆန္းလာတာက ထမင္းစားခုံကုိ သမီးရဲ႕ ဗိုက္ကေလးနဲ႔ ေထာက္ျပီးျဖစ္ျဖစ္၊ တင္ပါးေလးနဲ႔ မွီျပီးျဖစ္ျဖစ္ မတ္တပ္ရပ္တာေလ။ ေမေမတုိ႔ရဲ႕ ထမင္းစားခုံေလးကလည္း နိမ့္တာကုိး။ အဲဒါအျပင္ ထမင္းစားခုံေပၚအထိပါ တက္မယ္ လုပ္ေနလုိ႔ မနည္းပဲ လိုက္ဆြဲေနရတယ္။ ထမင္းစားခုံကုိ ကုိင္ထားရင္းနဲ႔ ေျခလွမ္း နည္းနည္းခ်င္းစီ လွမ္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္က်င့္ေနျပီ။ ေနာက္ျပီး သမီးေလးက ကုိင္ထားတဲ့ ခုံကုိ လက္လြတ္ျပီး မတ္တပ္ရပ္တာကုိ စ က်င့္ေနျပီ။ အၾကာၾကီးေတာ့လည္း မရပ္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဒီပုံစံအတုိင္းဆုိ သိပ္မၾကာခင္မွာ သမီးေလး လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေတာ့မယ္ လုိ႔ ထင္ရတာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုက သမီးရဲ႕ လက္လႈပ္ရွားမႈေလးေတြေပါ့။ လက္ေတြကုိ ေျမွာက္ျပီး ေဆာ့တယ္။ သမီးေရ "ခ်ိဳမုိင္မုိင္" လုိ႔ ေျပာလိုက္ရင္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ဆုပ္လိုက္ျဖန္႔လိုက္နဲ႔ လုပ္ျပတတ္တယ္။ စိတ္ပါတဲ့ေန႔ဆုိ ပါပါး ရုံးသြားခါနီးရင္ "တာတာ့" ျပျပီး ႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ အခုတေလာေတာ့ ေရႊလက္ခုပ္ကုိ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ေနပုံပဲ။ သေဘာက်စရာ ရီစရာ ေတြ႔ျမင္ရရင္ လက္ခုပ္ကေလး တီးျပီးကုိ အားရပါးရ ရီတာေလ။

၈ လေက်ာ္လာတဲ့ ေနာက္ပုိင္း သမီးက တခ်ိဳ႕စကားလုံးေတြကုိ အသံထြက္တတ္လာတယ္။ သမီးကုိ ေမေမက "ပါပါး" ဆုိျပီး ေျပာျပလိုက္ရင္ သမီးကပါ "ပါပါး" ဆုိတာကုိ ပီပီသသ အသံထြက္တတ္ေနျပီ။ အဓိပၸာယ္ေတာ့ သမီး သိပုံမရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပါပါးက သူ႕ကုိယ္သူ လက္နဲ႔ ပုတ္ျပီး "ပါပါး" လုိ႔ သင္ေပးေနရတယ္။ ေနာက္ျပီး "ပါ" တုိ႔ "ဘာ" တုိ႔လုိ အသံထြက္ေတြကုိ သမီးပါးစပ္ကေန ရြတ္ေနတတ္တယ္။ အိပ္ခ်င္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမကုိ မေတြ႕လုိ႔ ငုိရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ "အေမေရ.. ေမေမေရ" လုိ႔ ေအာ္ေခၚေနသလုိမ်ိဳး ပါးစပ္ကေန ေအာ္ေနတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလလည္း သမီးေလး ပါးစပ္က ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးနဲ႔ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္းမသိေအာင္ စကားေတြ ေျပာေနတတ္ျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ လူၾကီးေတြကုိ ဂ်စ္တုိက္ခ်င္ရင္ အသံစူးစူးေလးနဲ႔ "အား" ဆုိျပီး ကုန္းေအာ္တတ္တယ္။

သမီးေလး တြားသြားတတ္လာျပီဆုိကတည္းက သမီးေလး အန္းမက ေမေမ့ကုိ သတိေပးတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိ အရင္လုိ လက္လြတ္စပယ္ မထားဖုိ႔၊ ဒီအရြယ္ဟာ လူၾကီးမျမင္တဲ့ ပစၥည္းကုိ ကေလးေတြက အျမင္စူးရွျပီး ပါးစပ္ထဲ ႏွာေခါင္းထဲ ေကာက္ထည့္တတ္တဲ့ အရြယ္ျဖစ္လုိ႔ သမီးေလးကုိ အရင္ကထက္ ပုိဂရုစိုက္ဖုိ႔ ၊ ပုိက္ဆံအေၾကြေတြကုိ သမီးေလး မျမင္ေအာင္ ထားဖုိ႔ ေသခ်ာမွာရွာတယ္။ သမီးေလး အန္းမ သတိေပးတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ သမီးက ေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ်ကုိ ပါးစပ္ထဲ ေကာက္ထည့္တယ္။ လွ်ာနဲ႔ လ်က္ၾကည့္္တယ္။ ျပီးရင္ တျမံဳ႕ျမံဳ႕နဲ႔ ၀ါးစားေနေရာ။ စာရြက္ေတြ၊ တစ္ရႈးေတြကုိ သမီးက အရမ္းၾကိဳက္တယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ ေဆာ့ေနရမယ္ဆုိ အသံမထြက္ပဲကုိ ျငိမ္ျပီးေဆာ့တာ။ ေနာက္ျပီး ပလပ္ေခါင္းေတြ၊ ၀ါယာၾကိဳးေတြကုိလည္း အထူးအဆန္းအေနနဲ႔ စိတ္၀င္တစား ကုိက္ျပီး ေဆာ့တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးေလး အရမ္းျငိမ္ေနရင္လည္း ေမေမ့မွာ သတိထားျပီး ၾကည့္ရေသးတယ္။

*****

အခုေနာက္ပုိင္း သမီးေလးဟာ အရမ္းစပ္စုခ်င္လာတယ္။ စူးစမ္းတာေတြလည္း မ်ားလာတယ္။ သမီးက ကုိင္ဖူးတဲ့ ပစၥည္းလား မကုိင္ဖူးေသးတဲ့ ပစၥည္းလားဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းခြဲျခားတတ္တယ္။ မကုိင္ဖူးေသးတဲ့ ပစၥည္းဆုိ သမီးအတြက္ အထူးအဆန္းေတြျဖစ္ျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္က အဲဒီ ပစၥည္းေလးနဲ႔ အလုပ္ရႈတ္ျပီး ျငိမ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒါျပီးရင္ ရုိးသြားလုိ႔ သိပ္စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ သမီးေလး ကုိင္ဖူးတဲ့ ပစၥည္း ဆုိရင္ေတာ့ တခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ျပီး ဖတ္ခနဲဆုိ ေကာက္လႊင့္ပစ္လိုက္တာ။ ေနာက္ျပီး ခုံေပၚတင္ထားတဲ့ ပစၥည္း၊ စင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိလည္း လက္လွမ္းမီသမွ် အကုန္ေအာက္ဆြဲခ်တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမတုိ႔လည္း စာအုပ္၊ စကၠဴနဲ႔ သမီးအတြက္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစႏုိင္မယ့္ ပစၥည္းေတြ မွန္သမွ် သမီးေလး မျမင္ေအာင္ ကာထား ဖြက္ထား ရတာေပါ့။

တီဗြီက ေၾကာ္ျငာအစီအစဥ္ကုိလည္း သမီးက ၾကိဳက္မွ ၾကိဳက္ပဲ။ ထမင္းစားရင္း ေၾကာ္ျငာလာလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္မွလည္း လွည့္မၾကည့္ဘူး။ ေမေမ့ကုိလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး။ မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ တီဗြီကုိ စိုက္ၾကည့္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ ေမေမက ထမင္းခြံ႔ခ်င္လုိ႔ ဇြန္းက သမီးေလး ပါးစပ္နား ေရာက္လာရင္ေတာ့ ပါးစပ္ေလးကုိ ဟ ေပးလိုက္တယ္၊ မ်က္လုံးကေတာ့ တီဗြီမွာပဲ။ တစ္ခါတေလ ေမေမ့လက္က သမီးကုိ ကြယ္မိသြားရင္ လက္ကို ပုတ္ထုတ္တယ္ေလ။ ကြယ္ေနတယ္ ဖယ္ေပး ဆုိတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒါ ေၾကာ္ျငာ ျပီးေတာ့မွ အာရုံက တျခားကုိ ေျပာင္းေတာ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ေမေမ့ေပါင္ေပၚမွာ ေမွးေမွးအိပ္ရင္းက ေၾကာ္ျငာလာတဲ့အသံၾကားရင္ ခ်က္ခ်င္းကုိ ေခါင္းေထာင္ျပီး ၾကည့္တယ္။ ေၾကာ္ျငာျပီးတာနဲ႔ ဖုတ္ခနဲ ေခါင္းကုိ ပစ္လွဲခ်ျပီး ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ေရာ။ သမီးက ေၾကာ္ျငာနဲ႔ ရုိးရုိး အစီအစဥ္ကုိ ခြဲျခားတတ္တာ ေမေမနဲ႔ပါပါးက လက္ဖ်ားခါရတယ္။ ဘယ္လုိမွတ္ထားလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေၾကာ္ျငာလာျပီဆုိ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေန ေခါင္းျပန္ျပီး လွည့္ၾကည့္တာမ်ိဳး၊ တီဗြီေရွ႕ကို တြားသြားျပီး ၾကည့္တာမ်ိဳး၊ ဆုိဖာေပၚကေန ဖားေလးလုိ ကုန္းျပီး ၾကည့္တာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတယ္။ သေဘာက်တဲ့ ေၾကာ္ျငာလာလုိ႔ကေတာ့ ဂ်ပန္စကားပဲ နားလည္သလိုလို ဘာလုိလုိနဲ႔ လက္ခုပ္ကေလး တီးရင္း သေဘာေတြက်ျပီး ရီေတာင္ ရီေနလိုက္ေသးတယ္။

သမီးက တခ်ိဳ႕ဟာေတြဆုိ သင္မေပးပဲ သူ႔ဘာသာသူ တတ္လာတာမုိ႔ လူၾကီးေတြက အ့ံၾသရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေမေမ့ေမြးေန႔မွာ သမီးက ေမေမ့ပါးကုိ ႏွာေခါင္းေလးနဲ႔ ရႊတ္ကနဲ ဆုိျပီး စ နမ္းတယ္ေလ။ မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာ ကုိင္ျပီး နမ္းတာမုိ႔ ေမေမ့မွာ သမီး နမ္းတတ္တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ေတာင္ အံ့ၾသမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္ခုိင္းေတာ့ သမီးက ျပန္လုပ္ျပရွာတယ္။ သမီးရဲ႕ ပထမဆုံးအနမ္းက ပါပါးေရာ ေမေမပါ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ျပီး ၾကည္ႏူးရသလဲဆုိတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ သမီးက လူလည္ေလး ျဖစ္သြားျပီ။ "သမီးေရ kiss ေပးပါဦး" ဆုိ စိတ္ပါမွပဲ ေပးေတာ့တယ္။ စိတ္မပါရင္ေတာ့ ေမေမတုိ႔ မ်က္ႏွာနား ကပ္လာျပီးမွ ေခါင္းေလးကုိ ခ်ာကနဲ ေနေအာင္ တဖက္ကုိ လွည့္ပစ္လိုက္တယ္ေလ။ စိတ္မထင္ရင္ေတာ့ ေမေမ့ မ်က္ႏွာနားအထိ ကပ္လာျပီး ႏွာေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ကုိက္ပစ္လိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ မွန္ေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့ မွန္မွာ ေပၚတဲ့ ကုိယ့္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ျပီး သေဘာက်လုိ႔ တရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ မွန္ကုိ ကုန္းျပီး နမ္းရတာ အေမာ။

*****

ေနာက္ျပီး သမီးက မအိပ္ခင္ဆုိ အရမ္းေဆာ့တာ။ ၆ လ မတုိင္ခင္ကေတာ့ ေမေမက သီခ်င္းဆုိ သိပ္လိုက္ရင္ သိပ္မၾကာဘူး သမီးေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အိပ္ဖုိ႔ အိပ္ယာေပၚေရာက္ရင္ သမီးက ႏွစ္ပတ္ သုံးပတ္ေလာက္ စိတ္ၾကိဳက္ လွိမ့္လိုက္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟုိနားေလွ်ာက္သြား၊ ဒီနားေလွ်ာက္သြား၊ ေလွ်ာက္ေဆာ့နဲ႔ အားရေအာင္ ေဆာ့ျပီး ေမာေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။ အိပ္ရင္လည္း အရင္လုိ ျငိမ္ျငိမ္မအိပ္ေတာ့ဘူးေလ။ အိပ္ရင္းနဲ႔ လူးလိမ့္ေနတာ အိပ္ယာတစ္ခုလုံး သမီးအတြက္ ေပးထားရတဲ့ ေနရာက ပုိမ်ားတယ္။ ေနာက္ျပီး အိပ္ယာက ႏုိးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ကုန္းထျပီး ထုိင္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ေမေမက သမီးေလးကုိ လွဲခ်ေပးျပီး ျပန္အိပ္ခုိင္းရတယ္။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ သမီးက ျပန္မအိပ္ေတာ့ပဲ ေလွ်ာက္ေဆာ့ေနတာ ေမေမပါ ထျပီး သမီးကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရတယ္။

အခုဆုိ သမီးကုိ အကၤ်ီလဲေပးရတာ၊ nappy လဲေပးရတာ အရမ္းခက္တာပဲ။ သမီးက အျငိမ္မွ မေနေတာ့တာကုိး။ သမီးကုိ nappy လဲေပးဖုိ႔ ဆုိဖာေပၚလွဲခ်လိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေမွာက္ျပီး ကုန္းထေတာ့ ဘာမွ လုပ္လုိ႔မရဘူးေပါ့။ အဲဒါဆုိေတာ့ ေမေမက သမီးေလး မတ္တပ္ရပ္လ်က္က nappy လဲတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေတာ့တယ္။ အဲဒါမွမဟုတ္လည္း သမီးကုိ ပစၥည္း တစ္ခုခု ေပးေဆာ့ထားျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ လဲေပးရျပန္တယ္။ တစ္ခါတေလလည္း သမီးကုိ ပါးစပ္ထဲ ရသမွ် ကဗ်ာေတြ ရြတ္ျပျပီး အာရုံေျပာင္းရင္းက လဲေပးရတယ္။ ေနာက္ျပီး သမီးက မေက်နပ္ဘူး၊ မၾကိဳက္ဘူးဆုိ ေအာ္ငိုျပီး ကုိယ္ၾကီးကုိ ေကာ့ထုိးတတ္တာမုိ႔ သတိထားရေသးတယ္။

*****

ေမြးခါစတုန္းကလည္း လသားအရြယ္ နီတာရဲေလးမုိ႔ စိတ္ပူရသလုိ အခု ၉ လအရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သမီးေလး ေခ်ာ္လဲမွာ၊ ေခါင္းနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ ေစာင့္မိမွာ၊ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခုံေစာင္းနဲ႔ ရိုက္မိမွာ၊ မ်က္လုံးနဲ႔ အခၽြန္တခုခုနဲ႔ သြားထုိးမိမွာ၊ ခုံေပၚအားယူတက္ရင္း ျပဳတ္က်မွာ စသည္ျဖင့္ ေမေမတုိ႔မွာ သမီးကုိ စိတ္ပူရျပန္တယ္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ သမီးကုိ လိုက္ၾကည့္ေပးျပီး အနာတရ မျဖစ္ေအာင္ ဂရုစိုက္ေနေပမယ့္ အခ်ိန္ျပည့္ မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့လည္း သမီးေလးမွာ ထိခုိက္ဒဏ္ရာေတာ့ ရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမီးေလး အခုလုိ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ လစဥ္ ပုံမွန္ ဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္မႈေတြကုိ ျမင္ရေတာ့ ပူပင္တာေတြေလ်ာ့ျပီး စိတ္သက္သာရျပန္တယ္။

ဒီၾကားထဲ သမီးေလးက အေမကုိ မ်က္ေစ့ေအာက္က အေပ်ာက္မခံေတာ့ တစ္ခါတေလ ေမေမ့မွာ စိတ္ေရာ လူပါ ပင္ပန္းတယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီအေတြးကလည္း သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ သမီးေလးရဲ႕ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ ရီေမာသံေလးေတြ၊ ခ်စ္စရာ အျပဳအမူေလးေတြေအာက္မွာ အားလုံးေပ်ာက္ဆုံးကုန္ျပီး ပင္ပန္းခဲ့သမွ် အေမာေတြ ေျပကုန္တာပါပဲ။

ေအာက္တုိဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၀။

Flower Arrangement - Sep 30, 2010

ပန္းအလွျပင္တာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေရးစရာစာေၾကြး ၃ ပုဒ္ေတာင္ ရွိေနပါတယ္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာ နဲ႔ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြပါ။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာေတြကုိေတာ့ ဓာတ္ပုံျပန္ရွာရဦးမွာမုိ႔ ျဖညး္ျဖည္းခ်င္းမွ ျပန္ေရးျပီး တင္ေပးပါ့မယ္။ အခုေရးမွာက စက္တင္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔တုန္းက လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ထဲမွာ က်မအတြက္ ပထမဆုံး ပန္းအလွျပင္ျဖစ္တယ္ လုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ရုံးမွာေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီနဲ႔ ေမလမွာ ပန္းအလွျပင္ပြဲေတြ ဆက္တုိက္ လုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ က်မ မပါ၀င္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုတစ္ခါ ပန္းအလွျပင္တာက ရုံးအေနနဲ႔ေတာ့ ၃၅ ၾကိမ္ေျမာက္ ျဖစ္ျပီး က်မအတြက္ေတာ့ ၁၁ ၾကိမ္ေျမာက္ပါ။

*****

ပါ၀င္တဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ပုံမွာ ျပထားသလုိပါပဲ။ ပန္းေတြကေတာ့ ႏွင္းဆီပန္း ပန္းဆီေရာင္ အပြင့္ၾကီး ၃ ပြင့္၊ ႏွင္းဆီအဖူး အပြင့္ေသး ၄ ပြင့္၊ ေရႊေရာင္စိမ္ထားတဲ့ ပန္းအေျခာက္ လက္တစ္ဆုပ္၊ ၾကက္ေသြးေရာင္ စိမ္ထားတဲ့ ပန္းေျခာက္အခက္ ၂ ခက္၊ အညိဳရင့္ေရာင္လဲ့လဲ့ေလးေတြ ပါတဲ့ ပန္းအေျခာက္ ၁ ခက္ တုိ႔ ပါ ပါတယ္။

ပန္းေဘးကေန ရံျပီး အလွဆင္တဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ခရမ္းေရာင္ အလုံးေလး ၆ လုံး၊ ေရႊေရာင္ အသည္းေလး တစ္ခု (အသည္းကုိေတာ့ ကုိယ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ အေရာင္ေရြးလုိ႔ရပါတယ္။)၊ ဖဲၾကိဳး အၾကီး အ၀ါေရာင္ ႏုိင္လြန္ဇာနဲ႔ ၁ ခု၊ ေရႊအုိေရာင္ ဖဲၾကိဳး အေသး ၁ ခု၊ ေရႊအုိေရာင္ အလုံး ၂ လုံး (အေရာင္ လက္လက္တစ္ခု၊ မွိန္တာ တစ္ခု)၊ ပန္းျခင္း၊ ေဖာ့တုံး၊ ေနာက္ျပီး နန္းၾကိဳးမွ်င္ရယ္ ေကာ္စကၠဴရယ္ လည္းလုိပါေသးတယ္။ Halloween နားနီးေနတာေၾကာင့္ ပန္းျပင္ေတာ့လည္း ပန္းအေရာင္ေတြကုိ ခပ္မႈိင္းမႈိင္းသုံးျပီး ျပင္ထားပါတယ္။ ဒီတၾကိမ္မွာလည္း ပန္းအေျခာက္ (preserved flowers) ေတြနဲ႔ လုပ္ရတာမုိ႔ အခ်ိန္အရမ္းၾကာပါတယ္။

အရင္ဆုံး ဖဲၾကိဳးအၾကီးကုိ ပန္းအုိးအရြယ္နဲ႔တုိင္းျပီး အ၀ုိင္းပုံစံျဖစ္ေအာင္လုပ္ယူပါတယ္။ ဖဲၾကိဳးရဲ႔ အနားႏွစ္ဘက္မွာ နန္းၾကိဳးမွ်င္ ပါတာမုိ႔ တစ္ဖက္မွာ ရွိတဲ့ နန္းၾကိဳးမွ်င္ကုိ အသားေလး ဆြဲစုျပီး ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့ အတုိင္းရျပီဆုိ အစ ႏွစ္ဘက္ပူးခ်ည္လိုက္တာပါပဲ။ ျပဳတ္မထြက္ေအာင္ ေကာ္ (မီးအပူေပးထားတဲ့ ေကာ္ေခ်ာင္း) နဲ႔ ကပ္ယူလိုက္ပါတယ္။

ျပီးရင္ ေစာေစာက လုပ္ထားတဲ့ ဖဲၾကိဳးအ၀ုိင္းကုိ ပန္းျခင္းထဲမွာ သင့္သလုိ ေနရာခ်ပါတယ္။ ဖဲၾကိဳးအ၀ိုင္းရဲ႕အလယ္ေခါင္မွာ ေဖာ့တုံးကုိ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ပန္းျခင္းကုိ ၾကည့္လိုက္ရင္ အလယ္က ေဖာ့တုံးမေပၚေအာင္ ဖဲၾကိဳးခံျပီး ေဘးက ကာထားတဲ့သေဘာပါ။ ပန္းျခင္းထဲမွာ ဖဲၾကိဳးနဲ႔ ေဖာ့တုံးကုိ စိတ္ၾကိဳက္ျပင္ျပီးျပီဆုိရင္ ေနရာမေရြ႕သြားေအာင္ ေကာ္နဲ႔ ကပ္ပါတယ္။ အဲဒါဆုိရင္ ပန္းျခင္းအပုိင္းက ျပီးသြားပါျပီ။

ပန္းျခင္းထဲမွာ ထုိးမယ့္ ပန္းအဆုပ္၊ အခက္ေတြကုိ ထုံးစံအတုိင္း အခက္အေသးေတြျဖစ္ေအာင္ ညွပ္ျပီး နန္းၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ပါတယ္။ ျပီးမွ အေပၚက တိပ္နဲ႔ ကပ္ပါတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းအပြင့္ေသး ၂ ပြင့္နဲ႔ ခရမ္းေရာင္ ပုလဲလုံး ၆ လုံးကုိလည္း ပန္းအခက္ေတြလုိပဲ နန္းၾကိဳးနဲ႔တြယ္ျပီး တိပ္နဲ႔ကပ္ထားပါတယ္။

က်မကေတာ့ ေစာေစာက လုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းအခက္ေလးေတြထဲက တခ်ိဳ႕တ၀က္ကုိ တဆင့္ခ်င္းဆီ တိပ္နဲ႔ကပ္ျပီး ေအာက္မွာ ျပထားသလုိမ်ိဳး ပန္းအခက္ၾကီး ပုံစံရေအာင္ ျပင္ယူပါတယ္။ အဲဒီလုိ ပန္းခက္မ်ိဳး ၂ ခက္ လုပ္ထားပါတယ္။ ပန္းအခက္ၾကီးကုိ ၁ ခက္ပဲ လုပ္တဲ့သူရွိသလုိ လုံးလုံး မလုပ္တဲ့သူလည္း ရွိပါတယ္။ ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကုိယ္ေပါ့။

ျပီးရင္ ပန္းအခက္ၾကီး ၂ ခက္ကုိ ပန္းျခင္းရဲ႕ ကုိင္းနားမွာ ကပ္ျပီး ေဖာ့တုံးမွာ ထုိးစုိက္ပါတယ္။ ပန္းအခက္က ပန္းအုိးကုိင္းမွာ တြယ္ေနသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ပန္းျခင္းကုိင္းမွာလည္း ေကာ္နည္းနည္း သုပ္ျပီးမွ ပန္းခက္ကုိ ကပ္လိုက္တာပါ။

ပန္းအခက္ေတြ အားလုံး ျပင္ဆင္ ျပီးသြားရင္္ ႏွင္းဆီပန္းေတြကုိ ေဖာ့တုံးမွာ အရင္ ထုိးစိုက္ ေနရာခ်ျပီးမွ ေဘးက အရံပန္းေတြ လိုက္ျဖည့္ထုိးလိုက္တာပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးက်မွ အသည္းပုံကုိ ပန္းျခင္းအလယ္မွာ တြဲေလာင္းေလး ခ်ိတ္လိုက္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသည္းကုိ ပန္းအုိးထဲ ထည့္ျပီး ျပင္ၾကတယ္။ ဒီပန္းျခင္းေလးက စင္ေပၚမွာ တင္ထားလုိ႔ရသလုိ ခ်ိတ္နဲ႕ ခ်ိတ္ျပီး တြဲေလာင္းထားလုိ႔လည္း ရပါတယ္။ စာေရးထားတာကုိ ဖတ္ရတာထက္ ဓာတ္ပုံၾကည့္လိုက္ရင္ ပုိျပီး ျမင္လြယ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ဒီပုံက က်မ ျပင္ထားတာပါ။


ဒါကေတာ့ ဆရာမျပင္ထားတာ။ ဆရာမ သုံးတဲ့ ပန္းေရာ ပန္းအုိးေရာက က်မတုိ႔ သုံးတာနဲ႔ မတူပါဘူး။

ဒီပုံကေတာ့ ရုံးက တစ္ေယာက္ ျပင္ထားတာပါ။ အားလုံးကုိ ယွဥ္ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ တျခားသူေတြရဲ႕ လက္ရာကုိပါ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေအာက္တုိဘာ ၉၊ ၂၀၁၀။

သမီးဖတ္ဖုိ႔ (၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇြန္-ဇူလုိင္လ)

ဇြန္လ ၈ ရက္ က်ေတာ့ ပါပါးနဲ႕ ေမေမလည္း ေဆးရုံက ဆရာမေလး ေျပာတဲ့အတုိင္း ရပ္ကြက္ရုံးမွာ "မိခင္နဲ႕ ကေလး မွတ္တမ္း စာအုပ္" နဲ႕ "discount coupon" စာအုပ္ေတြ သြားထုတ္လာခဲ့တယ္။ ရပ္ကြက္ရုံးက ေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕စာရြက္ေတြက ကေလးေမြးျပီးမွ သုံးရမွာေတြလည္း ပါတယ္။ ဘယ္စာရြက္ကုိ ဘယ္ေတာ့၊ ဘယ္လို သုံးရမလဲ ဆုိတာ ရပ္ကြက္ရုံးက ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေမေမတုိ႔ကုိ ေသခ်ာ ရွင္းျပေပးတယ္။ ေနာက္ျပီး ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္ေတြ အတြက္ ဖြင့္ထားတဲ့ သင္တန္းေတြကုိ အခ်ိန္ရရင္ လာတက္ၾကည့္ဖုိ႔လည္း မွာလိုက္ေသးတယ္။ သင္တန္းေတြက အလကား တက္ရေပမယ့္ ေမေမလည္း ရုံးခ်ိန္ဖ်က္ျပီး သြားရတာ အဆင္မေျပတာမို႔ မတက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ေနာက္ျပီး သမီးေလး ကုိယ္၀န္စရွိကတည္းက သြားေနက် ဂ်ပန္စာ သင္တန္းေက်ာင္းလည္း မသြားႏုိင္ေတာ့ပဲ နားလိုက္ရတယ္ေလ။ ေက်ာင္းက စာသင္ခ်ိန္ ၃ နာရီဆုိေတာ့ ထုိင္ရတာ အရမး္ပင္ပန္းျပီး စေနေန႔တစ္ရက္က ဘယ္လို ကုန္သြားမွန္း မသိလိုက္ရဘူး။ တနဂၤေႏြက်ျပန္ေတာ့လည္း လုပ္စရာရွိတဲ့ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ရေသးတာ ဆုိေတာ့ ေမေမ့မွာ မနားရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စေနေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းမသြားေတာ့ပဲ နားလိုက္မယ္ ဆုိျပီး အိမ္္အလုပ္ေတြကုိ ပိတ္ရက္မွာ ေျဖးေျဖးခ်င္း ၂ ရက္ခြဲလုပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ လုပ္စရာရွိရင္ နည္းနည္း ထလုပ္လိုက္၊ ေမာရင္ အိပ္ယာထဲ လွဲေနလိုက္နဲ႔ အတတ္ႏုိင္ဆုံး လူသက္သက္သာသာ ျဖစ္ေအာင္ ေနျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။

သမီးေလး ကုိယ္၀န္ ၂လေက်ာ္ ၃ လထဲမွာ ေမေမျဖစ္တာက အရမ္းအိပ္ခ်င္တာပါပဲ။ အျမဲတမ္း အိပ္ဖုိ႔ပဲ စိတ္ထဲမွာရွိတယ္။ ပင္ပန္းတာ ေမာတာ ျဖစ္လြယ္တယ္လုိ႔လည္း ခံစားရတယ္။ နည္းနည္းေလး လႈပ္ရွားလိုက္ရင္ကုိပဲ လူက ေမာျပီး ႏႈံးေနေရာ။ သမီးကုိယ္၀န္ ရွိျပီဆုိကတည္းက စက္ဘီးလည္း မစီးေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ ရုံးသြားရင္ အိမ္ကေန ဘူတာအထိကုိ အိပဲ့အိပဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာနဲ႕တင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ထမင္းစားျပီးရင္ ေမေမ လမ္းလည္း မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရုံးမွာလည္း ေန႔လည္ ေန႔ခင္း ထမင္းစားျပီးရင္ အိပ္ငိုက္ေနတာ မ်ားတယ္။ ေနာက္ျပီး ဗိုက္ခဏခဏ ဆာတယ္။ အမ်ားၾကီးလည္း မစားႏုိင္ေတာ့ စားခ်င္တာကုိ စားႏုိင္သေလာက္ နည္းနည္းခ်င္းဆီ စားရတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း စားႏုိင္ေအာင္ ေရနဲ႔ ေပါင္မုန္႔လုိ မုန္႔မ်ိဳးကုိိ အျမဲေဆာင္ထားရတယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္လား မသိဘူး ေမေမဟာ ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္ေတြ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ morning sickness ဆုိတာကုိ မခံစားလိုက္ရဘူး။ မူးျခင္း အန္ျခင္း မရွိတဲ့အတြက္ ပုံမွန္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ တခ်ိဳ႕လည္း morning sickness မျဖစ္ၾကဘူး လုိ႔ေရးထားတာ ဖတ္ရေတာ့မွ စိတ္ေအးရတယ္။ ေနာက္ျပီး ေမေမက ရုံးမွာ ထုိင္ရတာ မ်ားေတာ့ ခါးလည္း ခဏခဏ နာတယ္။ ထုိင္ခုံေၾကာင့္လား ထုိင္တဲ့ပုံစံမမွန္လုိ႔ပဲလားေတာ့ မသိဘူး။

ကုိယ္၀န္ လႏုတုန္းေတာ့ အစားအေသာက္လည္း မပ်က္လုိလွဘူး။ ဗိုက္ဆာျပီဆုိ ဘာပဲ စားရစားရ စားလုိ႔ ရသလုိ စားလုိ႔လည္း ေကာင္းတယ္။အမဲသား ၀က္သားလုိ အသားေတြ မစားခ်င္ပဲ ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႕ အသီးအႏွံပဲ စားခ်င္တယ္။ ဖရဲသီးနဲ႕ ေရွာက္ခ်ိဳသီးကုိ ေန႔တုိင္းနီးပါး ၀ယ္စားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အရင္တုန္းက ႏြားႏုိ႔မၾကိဳက္တဲ့ ေမေမဟာ ကုိယ္၀န္ရွိျပီဆုိကတည္းက ႏြားႏုိ႔ကုိ ေန႔တုိင္း ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဆးအေနနဲ႕ေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဆရာ၀န္မၾကီး ေသာက္ခုိင္းတဲ့ folic acid ကုိ မနက္တစ္လုံး ညတစ္လုံး ေသာက္ေပးတာကလြဲျပီး တျခား ဘာေဆးမွ မေသာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ဒီလုိနဲ႕ ဇြန္လ ၁၅ ရက္မွာ ရက္ခ်ိန္းအတုိင္း OG ဆရာ၀န္နဲ႕ ျပဖုိ႔ ေဆးရုံ ထပ္သြားရတယ္။ အဲဒီေန႔က ကုိယ္၀န္ ၁၀ ပတ္နဲ႕ ၁ရက္ရွိတဲ့ သမီးေလးရဲ႕ အရပ္ဟာ ၃၁.၇ မီလီလီတာ ျဖစ္လာျပီး ၂ ပတ္အတြင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး သိသာလာတယ္။ ultra sound screen မွာၾကည့္ေတာ့ သမီး ေကြးေကြးေလး ေနတာကုိလည္း ျမင္ရတဲ့အျပင္ သမီးရဲ႕ ေခါင္းပိစိေလးပါ ျမင္ေနရျပီေလ။ ဆရာ၀န္ကေတာ့ "ကေလးက ၾကီးထြားႏႈန္းပုံမွန္ပဲမုိ႔ စိုးရိမ္စရာမရွိဘူး" လုိ႔ ေမေမတုိ႔ကုိ ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ ၂ ပတ္ (ဇြန္ ၂၉ ရက္) မွာ တစ္ေခါက္ ထပ္လာဖုိ႔ ရက္ခ်ိန္းေပးခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ျပီး ေမေမ့ကို ကုိယ္၀န္အတြက္ ေသြးေဖာက္ျပီး စစ္ခုိင္းတယ္။ ေဆးစစ္တာေတြက မ်ားလုိ႔ ဘာေတြစစ္လည္း ေမေမလည္း ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဂ်ပန္လုိေတြ ေရးထားတာဆုိေတာ့ ဖတ္ရတာလည္း သိပ္မလြယ္လွဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ လိုအပ္တာမွန္သမွ် သူတုိ႔ ၾကည့္လုပ္ေပးမွာေပါ့ ဆုိျပီး ဆရာ၀န္ ေရးေပးတဲ့ ေဆးစာရြက္ကုိပဲ ေသြးစစ္တဲ့ဌာနမွာ ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။

ဇြန္လ ၂၉ ရက္မွာ ေဆးရုံျပန္ျပေတာ့ သမီးက ၁၂ ပတ္နဲ႕ ၁ ရက္ရွိလာျပီး အရပ္က ၆၂ မီလီလီတာ ျဖစ္လာတယ္။ ကုိယ္၀န္ ၁၂ ပတ္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာ၀န္က "ကေလးက လႈပ္ရွားတာလည္း ပုံမွန္ပဲ။ ၾကီးထြားႏႈန္းလည္း ပုံမွန္ပဲမုိ႔ စိတ္ခ်ရတဲ့ အေျခအေနကုိ ေရာက္ျပီ" လုိ႔ ေျပာတယ္။ ultra sound result မွာလည္း သမီးရဲ႕ လက္ေလးေတြ ေျခေထာက္ေလးေတြ ျမင္ေနရျပီေလ။ ultra sound ရုိက္ေတာ့ သမီးေလးက လႈပ္ေနလုိ႔ ဆရာက "Moving very well" ဆုိျပီး ေမေမတုိ႔ကုိ ရီျပီးေျပာျပတယ္။ ေဆးရုံျပတဲ့ အပတ္တုိင္း ultra sound screen က သမီးရဲ႕ ပုံရိပ္ေလးက တျဖည္းျဖည္း ရုပ္လုံးေပၚလာေလ ပါပါးနဲ႕ ေမေမလည္း ကေလးကုိ ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးရေလပဲေပါ့့။ ကေလးအေျခအေနစိတ္ခ်ရျပီဆုိေတာ့ ဆရာ၀န္က ေမေမ့ကုိ ေနာက္ ၁ လ (ဇူလုိင္ ၂၇ ရက္) ေနမွ ေဆးရုံလာဖုိ႔ ရက္ခ်ိန္းထပ္ေပးလိုက္တယ္။

အဲဒီရက္မွာ ဆရာ၀န္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ ပထမတစ္ခါတုန္းက ေသြးစစ္တဲ့အေျဖကုိ ဆရာက ရွင္းျပေပးတယ္။ ေသြးစစ္တဲ့အေျဖက အားလုံးေကာင္းတဲ့အျပင္ ဘာမွ ျပသနာ မရွိဘူးလုိ႔ ေမေမတုိ႔ကုိ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ရဲ႕ ေသြးအမ်ိဳးအစားက "A" ေသြး လုိ႔ ဆရာ၀န္က ေျပာေတာ့ ေမေမက “မဟုတ္ဘူး ငါ့ေသြးအမ်ိဳးအစားက ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက စစ္ထားတာ O ေသြး” ဆုိျပီး ျပန္ေျပာတာေပ့ါ။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ေမေမတုိ႔ အသက္ ၁၂ ႏွစ္မွာ မွတ္ပုံတင္လုပ္ဖုိ႔ ေသြးစစ္ကုိ စစ္ရတယ္။ သမီး ဘၾကီး (ေမေမ့အကုိ) ရယ္၊ ေမေမရယ္က မွတ္ပုံတင္ အတူတူ လုပ္ေတာ့ ေသြးစစ္ေတာ့လည္း အတူတူ စစ္ရတာ။ အဲဒီတုန္းက ၂ ေယာက္စလုံးရဲ႕ ေသြးအမ်ိဳးအစားကုိ "O" ေသြးဆုိျပီး မွတ္ပုံတင္မွာ ေရးေပးလိုက္ၾကတာပဲ။ အခုမွ ဆရာ၀န္က "A" ေသြးဆုိေတာ့ ေမေမလည္း ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္လုံးလုံး ကုိယ့္ေသြးအမ်ိဳးအစားက "O" ေသြးလုိ႔ပဲ သိထားခဲ့တာမုိ႔ ဆရာ၀န္ကုိ “ငါ့ေသြးအမ်ိဳးအစားက O ေသြး” လုိ႔ပဲ တြင္တြင္ေျပာေနမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာက ေသခ်ာေအာင္ ေသြးအမ်ိဳးအစား ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္စစ္ခိုင္းလိုက္တယ္ေလ။ အခုတစ္ခါ ျပန္စစ္ထားတာကုိေတာ့ ေနာက္တစ္လ ရက္ခ်ိန္းၾကမွ သိရမွာပဲ။

အဲဒီလုိနဲ႕ပဲ ေမေမလည္း သမီးရဲ႕ ကုိယ္၀န္ ပထမ ၃ လကုိ တျဖည္းျဖည္း ျဖတ္ေက်ာ္လာႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္ ပထမ ၃ လဟာ မိခင္ေလာင္း အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့အဆင့္တစ္ခုလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္ သမီး။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမဟာ အသြားအလာ အေနအထုိင္ အစားအေသာက္ကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဆင္ျခင္ခဲ့တာေပါ့။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ကေလး တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြက ေမေမ့ကုိ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေစတယ္ေလ။ ေမေမတင္မဟုတ္ပါဘူး သမီးရဲ႕ အန္းကုန္း၊ အန္းမကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမးအတြက္ အေ၀းကေန စိတ္ပူေနတယ္ဆုိတာ ေမေမခံစားလုိ႔ရတယ္။ ဗုဒၶဘာသာအရ ဆုိရင္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ လူျဖစ္လာဖုိ႔ဆုိတာ ကေလးရဲ႕ကံနဲ႕ ေမေမတုိ႔ရဲ႕ကံနဲ႕လည္း ဆုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကုိယ့္ရဲ႕မဆင္မျခင္ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ ကိုယ့္ရင္ေသြးေလး ဆုံးရႈံးသြားရင္ ေမေမ တသက္လုံး ေျဖႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ ေနာင္တေတြနဲ႕ ပူေဆြးေနရတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေရာ ကေလးကုိေရာ ဂရုစိုက္ျပီး အေနအထုိင္ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီၾကားထဲကမွ တခုခုျဖစ္သြားေတာ့လည္း ကံအတုိင္းပဲဆုိျပီး စိတ္ေျဖရမွာေပါ့။ ကုိယ္၀န္က စိတ္ခ်ရတဲ့အဆင့္ေရာက္ျပီ၊ စုိးရိမ္စရာ မလုိေတာ့ဘူးဆုိတာကုိ လူၾကီးေတြကုိ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း စိတ္ေအးသြားရေတာ့တာေပါ့။

• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဧျပီ-ေမလ)
• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမ-ဇြန္လ)

စက္တင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၀

သမီးဖတ္ဖုိ႔ (၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမ- ဇြန္လ)

မိဘ ညီအကို ေမာင္ႏွမ အသုိင္းအ၀ုိင္း နဲ႕ေ၀းျပီး ကိုယ္၀န္ေဆာင္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမေမ တစ္ခါမွ ေတြးမထားခဲ့မိဘူး။ ေတြးမထားတာေတြက တကယ္ျဖစ္လာေတာ့လည္း ေရွာင္လႊဲလုိ႔ မရဘူးေလ။ “ျဖစ္ပါ့ မလား” ဆုိတဲ့ စိတ္ ထက္ “ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္” ဆုိတဲ့ စိတ္ ထားတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာမွ ဗိုက္ထဲက ကေလး တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာလည္း ပူပင္ရသလုိ ကေလးကုိ ေကာင္းေကာင္း မျပဳစုႏုိင္မွာလည္း ေၾကာင့္ၾကေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို အေတြးေတြနဲ႕ လူက အလုိလုိ ေနရင္း အားငယ္ေနတတ္ျပန္တယ္။ ဒါေတြဟာ ေဆးပညာ အယူအဆအရ ဆုိရင္ေတာ့ Hormone အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ျဖစ္တာပါ လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရေပမယ့္ ကေလးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ေတြဟာ သူ႕အလုိလုိကုိ ျဖစ္ေနတာ။ မိခင္တုိင္း ကုိယ္၀န္ေဆာင္ခါစမွာ ဒီလုိ ခံစားခ်က္မ်ိဳးေတြ ရွိတယ္လု႔ိ ေမေမ စာအုပ္ထဲ ဖတ္ဖူးတယ္။ သားဦး ကေလးဆုိေတာ့ မိခင္က အေတြ႕အၾကံဳမရွိေသးတာလည္း ပါတာေပါ့။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ေမေမ့လုိပဲ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မိဘအသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႕ ေ၀းျပီး ကုိယ္၀န္ေဆာင္၊ ကေလးေမြးတဲ့သူေတြ ႏုိင္ငံအရပ္ရပ္မွာရွိၾကမွာပါ။ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ေတာ့လည္း အားငယ္တယ္၊ ၀မ္းနည္းတယ္ဆုိတာေတြကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေဖ်ာက္ထားျပီး ကုိယ့္စိတ္ကုိ တင္းထားခဲ့ရတယ္။ အဓိကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့မေနပဲ ကုိယ့္ရင္ေသြးအတြက္ အရာရာကုိ ရင္ဆုိင္မယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္က အေရးၾကီးဆုံးပါပဲ။

*****

ေမလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ ရုံးျပန္တက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ပဲ အလုပ္ထဲက အထက္လူၾကီးေတြကုိ ကုိယ္၀န္ရွိေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ blog ေရးရင္း ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ရယ္၊ ေမေမ့အရင္ အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ရယ္ကုိ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမေမ့ဆီကုိ စာေရးျပီး ကုိယ္၀န္စရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂရုစိုက္ရမယ့္ အခ်က္ေတြကုိ အေသးစိတ္ တကူးတက ေျပာျပေပးၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေမေမ့မွာ အားတက္ခဲ့ရသလို သူတုိ႔ကုိလည္း စိတ္ထဲကေန အၾကိမ္ၾကိမ္ ေက်းဇူး တင္ေနမိတယ္။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ေမေမက ကိုယ့္မိဘေတြနဲ႕ အတူေနျပီး ကုိယ္၀န္ေဆာင္ေနရတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ မသိေသးတာေတြက မ်ားလွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပးတဲ့ အၾကံဥာဏ္ေတြအျပင္ တျခား သိသင့္တာေတြအတြက္လည္း စာမ်ားမ်ား ဖတ္ရတာေပါ့။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္ေတြ ဖတ္ရမယ့္ စာအုပ္ေတြကုိလည္း ရန္ကုန္ကေန ၀ယ္လာခဲ့ေတာ့ အဲဒီ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ေမေမ့ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာ ၂ ေယာက္ကလည္း ကုိယ္၀န္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ တစ္ေယာက္ တစ္အုပ္ဆီ လက္ေဆာင္ေပးၾကတယ္။ တစ္အုပ္က ဂ်ပန္လုိျဖစ္ျပီး တစ္အုပ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္လုိပါ။ ဂ်ပန္လုိ စာအုပ္ကုိေတာ့ အရုပ္နဲ႕ စာေလးနည္းနည္းပါးပါးေလာက္ပဲ ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လုိ စာအုပ္ကုိေတာ့ ပါပါးက ေမေမ့ကုိ ဖတ္ျပတယ္ေလ။

ေနာက္ ေမေမဟာ ကုိယ့္ရဲ႕ အေနအထုိင္၊ အစားအေသာက္၊ အျပဳအမူေတြကုိ အရင္လုိ စိတ္ထင္တုိင္း လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ျပဳမိရင္လည္း ပါပါးက ေဘးကေန လွမ္းသတိေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပးတာေပါ့။ ကိုယ္တုိင္က မိဘေနရာ ေရာက္လာျပီဆုိမွ မိဘေမတၱာကုိ ပိုျပီး သိနားလည္လာရတယ္။ ဗုိက္ထဲက ကေလးေလးဟာ ျဖဴသလား မဲသလား၊ ေယာကၤ်ားေလးလား မိန္းကေလးလား ဘာမွ မသိရေသးတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက အစားေရွာင္ရတာနဲ႕ အေနအထုိင္ အသြားအလာ ဆင္ျခင္ရတာနဲ႔ေလ။ ေနာက္ျပီး အခ်ိန္ရရင္ ရသလုိ ပရိတ္ၾကီး ၁၁ သုတ္နဲ႕ ပဌာန္းတရားေတာ္ကုိ ဖြင့္ထားျပီး စိတ္ထဲက လိုက္မွတ္ရင္း က်န္းမာသန္စြမ္းျပီး ကုိယ္လက္အဂၤါစုံလင္တဲ့ ကေလးေလးျဖစ္ဖုိ႔ ေမတၱာပုိ႔ျပီး ဆုေတာင္းေနရတာလည္း အေမာပါပဲ။

*****

ေဆးရုံျပဖုိ႔ အတြက္ေတာ့ ေမေမတုိ႔ ရုံးက HR ၀န္ထမ္းေတြဆီမွာ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရတယ္။ အဓိက အဂၤလိပ္လုိ ေျပာတတ္တဲ့ ဆရာ၀န္ရွိမယ့္ ေဆးရုံကုိ ရွာခိုင္းရတာပါ။ သူတုိ႔ရွာေပးတဲ့ ေဆးရုံထဲကမွ ပါပါးက အိမ္နဲ႕ နီးတဲ့ Kitano Hospital (北野　病院) ကုိ ေရြးလိုက္တယ္။ ေဆးရုံ စ ျပေတာ့ ေမလ ၃၀ ရက္ေန႔ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္တဲ့ ဆရာ၀န္ ထုိင္တဲ့ရက္ မဟုတ္တာနဲ႕ သူနာျပဳ ဆရာမနဲ႔ပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဆရာမေလးကေတာ့ ေမေမတုိ႔ကုိ ေျပာပါတယ္ “အခုျပမယ့္ OG ဆရာ၀န္က အရမ္းသေဘာေကာင္းျပီး အဂၤလိပ္စကားအျပင္ တျခားဘာသာစကား ၉ မ်ိဳးေလာက္တတ္တယ္” တဲ့။ ေမေမတုိ႔ကေတာ့ ဆရာက ျမန္မာစကား ေျပာတတ္လိမ့္မယ္ မထင္ထားမိဘူး။ ဒါနဲ႕ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔ မွာမွ ဆရာနဲ႕စ ျပရတယ္။ ေမေမလည္း ဂ်ပန္ေရာက္ကတည္းက ေဆးရုံဆုိတာ တစ္ခါမွ မျပဖူးေတာ့ အဆင္မွ ေျပပါ့မလားလုိ႔ စုိးရိမ္စိတ္ ျဖစ္မိတာေပါ့။ တကယ္တမ္း ဆရာ၀န္နဲ႕ ေတြ႕ဖုိ႔ အခန္းထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႕ ေမေမတုိ႔ကုိ “ မဂၤလာပါ” လုိ႔ ဆရာက ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေနာက္ ultra sound screen မွာ ေပၚတဲ့ ကေလးရဲ႕ အေနအထားနဲ႕ ကိုယ္လက္အဂၤါေလးေတြကုိလည္း ျမန္မာလုိပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္း ရွင္းျပေပးတယ္။ ဆရာရဲ႕ ျမန္မာစကားက ၀ါက် တုိတုိေလးေတြေပမယ့္ နားလည္ေအာင္ ေျပာတာမုိ႔ ေဆးရုံမွာ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။

ေဆးရုံစျပတဲ့ ေန႔မွာ ultra sound ရုိက္ေတာ့ ကေလးက ႏွလုံးခုန္ေနျပီ၊ ေခါငး္ေနရာေလးလည္း ျမင္ရတယ္လုိ႔ ဆရာ၀န္ကေတာ့ ေျပာျပတာပါပဲ။ ေမေမ့မ်က္ေစ့ထဲေတာ့ ကေလးက လႈပ္စိ လႈပ္စိေလးပဲ ။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္၀န္ ၈ ပတ္ရွိေနတဲ့ သမီးေလးဟာ အရပ္က ၁၅ မီလီမီတာ ပဲရွိေသးတာ။ monitor screen မွာ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေသးေသးရွည္ရွည္ေလးပဲေပါ့။ ဆရာ၀န္ကေတာ့ ေမေမ့ကုိ ေနာက္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၀ ရက္ မွာ ေမြးမယ္ ဆုိျပီး Due Date ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ ၂ ပတ္ (ဇြန္ ၁၅) ေနရင္ တစ္ခါ ထပ္လာျပဖုိ႔ တလက္စတည္း ရက္ခ်ိန္းေပးခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ျပီး ေမေမတုိ႔ အခုေနတဲ့ ရပ္ကြက္ရုံးမွာ မိခင္နဲ႕ ကေလးမွတ္တမ္း စာအုပ္ရယ္၊ ကုိယ္၀န္ေဆာင္သည္ေတြအတြက္ ေဆးကုသစရိတ္ကုိ မွ်ခံေပးတဲ့ discount coupon စာအုပ္ရယ္ သြားထုတ္ဖုိ႔ နဲ႕ ေနာက္တစ္ခါ ရက္ခ်ိန္းမွာ အဲဒီစာအုပ္ေတြပါ ယူလာခဲ့ဖုိ႔ သူနာျပဳဆရာမေလးက ေမေမ့ကုိ ေျပာလိုက္တယ္။

• သမီးဖတ္ဖုိ႔(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဧျပီ-ေမလ)

ၾသဂုတ္ ၃၁၊ ၂၀၁၀။

၆ လအရြယ္ ခ်စ္စဖြယ္

ဒီေန႔ ဇူလုိင္ ၁၇ ရက္ေန႔ဆုိ သမီးက ၆ လျပည့္ျပီေပါ့။ ၆ လျပည့္ျပီဆုိေတာ့ သမီးေလးကုိ မိခင္ႏုိ႔အျပင္ ျဖည့္စြက္အစာကုိပါ ေကၽြးရေတာ့မယ္။ အမွန္ေတာ့ သမီးေလးက ၄ လေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက စားခ်င္ ေသာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနျပီေလ။ ပါပါးက သမီးကုိ ေပါင္ေပၚတင္ထားျပီး ထမင္းစားရင္လည္း ပါပါး လက္ထဲက ထမင္းပန္းကန္ကုိ လွမ္းဆြဲတယ္။ လူၾကီးေတြ တစ္ခုခု စားလုိ႔ ပါးစပ္လႈပ္ေနတာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ၾကည့္ျပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြ သိမ္းျပရင္း စားခ်င္ေနေၾကာင္းျပလာတယ္။ အဲဒါေတြ ၾကည့္ျပီး ေမေမက စိတ္မေကာင္းလုိ႔ သမီးေလးကုိ ျဖည့္စြက္အစာ ေစာေစာ ေကၽြးခ်င္ေပမယ့္ ေဆးရုံက ဆရာမေတြက မေကၽြးဖုိ႔ တားၾကတယ္။ ျဖည့္စြက္အစာ ေစာျပီး ေကၽြးမိရင္ ကေလး ဗိုက္မေကာင္းပဲ ၀မ္းသြားမွာစုိးလုိ႔တဲ့။ ေနာက္က်ျပီး ေကၽြးတာ ဘာမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ေစာင့္ပါဦးလို႔ တားေနတာနဲ႔ပဲ ေမေမတုိ႔လည္း ၆ လျပည့္မွ ေကၽြးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ဖန္ဆုိရင္ သမီးေလး ဆံျပဳတ္အရည္ စ ေသာက္ရေတာ့မယ္ေနာ္။

၃ လေက်ာ္လာတဲ့ ေနာက္ပုိင္း သမီးရဲ႕ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာနဲ႕ အသိဥာဏ္ ဖြံ႔ျဖိဳး တုိးတက္မႈက ေမေမတုိ႔ကုိ အံ့ၾသေစတယ္။ ၆ လျပည့္ျပီဆုိေတာ့ သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးက အစ ေျပာင္းလဲလာတယ္။ အဲဒါကုိ ပါပါးက အရင္ သတိထားမိျပီး “သမီးေလး ရုပ္က အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး” လုိ႔ ေမေမ့ကုိ ေျပာျပတယ္။ ပါပါးေျပာေတာ့မွ ေမေမလည္း သမီး ဓာတ္ပုံေတြကုိ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ သမီးေလး ေမြးခါစ ဓာတ္ပုံေတြနဲ႕ အခုလက္ရွိ ရိုက္ထားတဲ့ပုံေတြ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သမီးမ်က္ႏွာေလးက သိသိသာသာကုိ ေျပာင္းလဲလာတာပဲ။

၃ လေက်ာ္ (ေမလ ၇ ရက္) မွာ ေဆးစစ္ရင္း ေပါင္ခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ (၅.၈) ကီလုိနဲ႕ အရပ္က (၆၂.၂) စင္တီမီတာ ရွိတယ္။ ဇူလုိင္ ၁၂ ရက္ေန႔က တစ္ခါ ေပါင္ထပ္ခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ (၆.၇) ကီလုိ နဲ႕ အရပ္က (၆၇) စင္တီမီတာ ျဖစ္လာတယ္။ တျခားကေလးေတြနဲ႕ယွဥ္ရင္ သမီးေလး ေသးေနတယ္လုိ႔ ေမေမ့ စိတ္မွာ ထင္ေနမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စုိးရိမ္ျပီး “ကေလးက ကုိယ္အေလးခ်ိန္ သိပ္မတက္ဘူး၊ ေသးေနလား မသိဘူးေနာ္” လုိ႔ ဆရာမေတြကုိ ေျပာျပမိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာမေတြက လ အလိုက္ သမီးရဲ႕ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ေတြကုိ graph ဆြဲထားတဲ့ စာရြက္ ေမေမ့ကုိ ျပတယ္ေလ။ သမီးရဲ႕ graph line က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေဘာင္အတြင္း ရွိေနတာမုိ႔ လုံး၀ စုိးရိမ္စရာမရွိဘူး လုိ႔ ေမေမ့ကုိ ေျပာတယ္။ ဆရာမေတြနည္းတူ ေမေမတုိ႔လည္း သမီးၾကီးထြားႏႈန္းကုိ graph ဆြဲထားတာပါပဲ။ သမီးပါပါးကေတာ့ မိန္းကေလးနဲ႕ ေယာကၤ်ားေလး ၾကီးထြားႏႈန္း မတူတာမုိ႔ တျခားကေလးေတြ တအားထြားတာကုိ ၾကည့္ျပီး စိတ္မပူဖုိ႔ ေမေမ့ကို အားေပးပါတယ္။

အရင္ကထက္စာရင္ သမီးရဲ႕ ေျခလက္ေတြက ပုိျပီးသန္မာ လာသလုိ လႈပ္ရွားျပီးလည္း ကစားတတ္လာတယ္။ တြဲေလာင္းက်တ့ဲ အရုပ္ေတြကုိ အိပ္ရင္း လက္ နဲ႕ လွမ္းထိတယ္။ လွမ္းဆြဲျပီးလည္း ေဆာ့တယ္။ အရုပ္ေတြကုိ လက္နဲ႕ေဆာ့ရတာ အားမရရင္ေတာ့ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ျပီး အၾကိဳက္ေဆာ့ေတာ့တာပဲ။ ေမေမတုိ႔က သမီးေလး သြားယားရင္ ကုိက္လုိ႔ရေအာင္ ဆုိျပီး ၀ယ္ေပးထားတဲ့ အရုပ္ကုိလည္း လက္နဲ႕ ကုိင္ျပီး အားရွိပါးရွိ ကုိက္ေဆာ့ေနတတ္တယ္။ သမီးကုိ ထုိင္ခုံေလးထဲ ထည့္ထားရင္လည္း ထုိင္ေနရာက အားယူျပီး ကုန္းထ တတ္သလုိ ဆုိဖာေပၚတင္ထားျပန္ေတာ့လည္း ကုန္းထလုိ႔ တစ္ခါ ျပဳတ္က်ျပီးျပီေလ။ အဲဒါေတြတင္ မကေသးဘူး။ ေရဇလုံနဲ႕ ေရ ခ်ိဳးေပးရင္လည္း ေရဇလုံကုိ ကုိင္ျပီး ကုန္းထတယ္။ ေရခ်ိဳးတုိင္း တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တမ်ိဳး ေဆာ့ျပီး ထိန္းမႏုိင္ေတာ့လုိ႔ သမီးကုိ ေရဇလုံနဲ႕ မခ်ိဳးေပးေတာ့ပဲ ေရခ်ိဳးခန္းမွာ သြားခ်ိဳးေပးရေတာ့တယ္။

တခါတေလမ်ားဆုိ ပစၥည္းတစ္ခုခုကုိ ဆတ္ကနဲ လွမ္းဆြဲလိုက္တာပဲ။ အဲဒီလုိ လွမ္းဆြဲဖုိ႔ သမီး မ်က္ေစ့ အက်ဆုံးကေတာ့ ေမေမ့ဆံပင္ေတြပဲေပါ့။ လူၾကီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ စိတ္၀င္တစားၾကည့္ျပီး စိတ္မထင္ရင္ ျဖတ္ကနဲ ကုတ္ဆြဲတတ္ေသးတယ္။ ကေလး အားဆုိေပမယ့္ သမီးက သန္ကလည္း သန္၊ လက္သည္းလည္း မညွပ္ထားရေသးရင္ ကုတ္ဆြဲ ခံရတဲ့ သူက မသက္သာလွဘူး။ သူမ်ားကုိတင္ မဟုတ္ဘူး သမီး မ်က္ႏွာမွာလည္း ကုိယ္ဘာသာ ကုတ္ျခစ္ထားတဲ့ လက္သည္းရာေတြလည္း ရွိတာပဲေလ။ အဲဒီလုိမ်ိဳးေတြ ျမင္ရေတာ့ ပါပါးက သမီး မိန္းကေလး မပီသပဲ အရမ္းၾကမ္းတမ္းမွာကုိ စုိးရိမ္ေနေလရဲ႕။

လက္လႈပ္ရွားမႈတင္မကဘူး လက္ေခ်ာင္းေလးေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကလည္း တုိးတက္လာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ဆုပ္လိုက္ ျဖန္႔လိုက္လုပ္တတ္တယ္။ သီခ်င္းသံ ခပ္ျမဴးျမဴးမ်ားၾကားရင္ လက္ေကာက္၀တ္ေလးကုိ လွည့္ျပီး ကစားေတာ့တာပဲ။ ဒါတင္မကဘူး ယားတဲ့ေနရာကိုလည္း လက္ကေလးနဲ႕ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ကုတ္တတ္ေနျပီေလ။ ႏုိ႔စုိ႔ခ်ိန္ဆုိလည္း သမီးရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ ေမေမ့မ်က္ႏွာကုိ တုိ႔လိုက္ ထိလိုက္နဲ႕ ေဆာ့ကစားတတ္တယ္။ ေမေမက သမီးလက္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ကုိက္သလုိလို မထိတထိ လုပ္ျပရင္ေတာ့ သေဘာက်မဆုံးဘူး။

*****

သမီးေလးက လူကသာ ၆ လရွိတာ၊ အသစ္အဆန္းမွန္သမွ်၊ လူၾကီးေတြ လုပ္တာမွန္သမွ် စိတ္၀င္တစားလုိက္ၾကည့္ျပီး သိပ္စပ္စုတာပဲ။ ေမေမ ဖုန္းကုိင္ရင္ သမီးလည္း ဖုန္းလိုက္ကုိင္ခ်င္တယ္။ ဖုန္းေျပာေနရင္ လက္ထဲက ဖုန္းကုိ အတင္း လွမ္းဆြဲတယ္။ ေမေမက ကြန္ပ်ဴတာ သုံးရင္ သမီးလည္း ကြန္ပ်ဴတာ ခလုတ္ေတြကုိ ႏွိပ္ၾကည့္ျပီး သုံးခ်င္တယ္။ ဘာလုပ္မလဲဆုိျပီး လႊတ္ေပးထားလိုက္ရင္ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ကုိ လက္ေသးေသးေလးနဲ႕ တဖုန္းဖုန္းျမည္ေအာင္ ရုိက္ျပီး ေဆာ့ေတာ့တာပဲ။ လူၾကီးေတြက Remote Control ခလုပ္ကုိ ႏွိပ္ရင္ သမီးလည္း ႏွိပ္ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ အတင္း လိုက္လုတယ္။ တခါတေလလည္း သမီးေနရင္ ျပီးေရာဆုိျပီး Remote Control ကုိ ခ်ထားေပးလိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီလုိဆုိရင္ သမီးက အရင္ဆုံး Remote Control က ခလုပ္ေတြကုိ ကုတ္ဖဲ့ျပီး ႏွိပ္ၾကည့္တယ္။ ႏွိပ္ရင္းနဲ႕ အားမရေတာ့ရင္ ကုန္းျပီး ကုိက္ေတာ့တာပဲ။ သမီးက နည္းနည္းၾကီးလာေလ အေဆာ့မက္ေလပဲ။ ေဆာ့ရမယ္ဆုိ ပါပါးနဲ႕ ေမေမသာ ေမာသြားမယ္၊ သမီးက ဘယ္ေတာ့မွ မေမာဘူး။

ဒီအရြယ္ေလးနဲ႕ လူၾကီး အရိပ္အကဲကုိလည္း ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ လူၾကီးေတြက သမီးကုိ ဆူတာလား၊ ခ်ီးက်ဴးေနတာလား၊ စ ေနတာလား ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းခြဲျခားႏုိင္တယ္။ ပါပါးက အိပ္ေပ်ာ္ေနလုိ႔ ေဟာက္သံၾကားရင္ မရီေပမယ့္ ေမေမက “သမီးေရ ေမေမအိပ္ျပီေနာ္” လုိ႔ ေျပာျပီး ေဟာက္ျပရင္ေတာ့ ေနာက္ေျပာမွန္းသိျပီး ခုိးခုိးခစ္ခစ္ နဲ႕ သေဘာက်မဆုံးဘူး။ လူၾကီးေတြ ပါးစပ္က အသံတခုခု ထြက္ရင္လည္း အရမ္းသေဘာက်တတ္တယ္။ လူၾကီးေတြရဲ႕ ေလခ်ဥ္ တက္သံၾကားလည္း သဘာက်ျပီး ရီ။ ႏွာေခ်လည္း ရီ၊ ေခ်ာင္းဆုိးလည္း ရီ၊ ပါးစပ္က အသံတခုခု ထြက္လိုက္ရင္ကုိ သမီးက ရီေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ မေက်နပ္တာရွိရင္လည္း ပါးစပ္က ဘူးမႈတ္လာတယ္။ ဒါအျပင္ကုိ လက္ကားယားနဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ပြတ္ျပီး မေက်နပ္ေၾကာင္း လူၾကီးေတြ သိေအာင္ ျပေတာ့တာပဲ။ သမီးက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ တီဗြီၾကည့္တတ္သလုိ သီခ်င္းလည္း ၾကိဳက္မွၾကိဳက္ပဲ။ ညအိပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ သမီးကုိ သီခ်င္းနဲ႕ေခ်ာ့သိပ္မွပဲ အိပ္ေတာ့တယ္။

*****

တခ်ိဳ႕ကေလးေတြကေတာ့ ၃ လေက်ာ္ရင္ စျပီး ေမွာက္တတ္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ၄ လေက်ာ္မွတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မိခင္နဲ႕ ကေလး မွတ္တမ္းစာအုပ္မွာေရးထားေတာ့ ၅ လ ကေန ၆ လ အတြင္းဆုိ ေမွာက္ကုိ ေမွာက္ရမယ္လုိ႔ ေရးထားတယ္။ သမီးက ၅ လေက်ာ္လာတဲ့အထိ မေမွာက္တတ္ေသးေတာ့ ဘယ္လုိ လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆုိျပီး ေမေမတုိ႔ စိတ္ပူမိတယ္။ သမီးက ေမွာက္ဖို႔ထက္ ထုိင္ဖုိ႔ နဲ႕ မတ္တပ္ရပ္ရတာကုိ ပုိျပီး အားသန္တယ္။ ၅ လေက်ာ္လာတဲ့ေနာက္ပုိင္း ေမွာက္တတ္သြားေအာင္ဆုိျပီး သမီးကုိ ေမြ႕ယာေပၚမွာပဲ တမင္ထား ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေမေမက သမီးရဲ႕ ေျခေထာက္နဲ႕ ခါးကို နည္းနည္းေလး ထိန္းေပးျပီး ကုိယ္ေလးကုိ လွဲ႕ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ သမီးက အလုိက္သင့္ေမွာက္တတ္လာတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ၁ ရက္ ၂ ရက္ေလာက္ ေလ့က်င့္ေပးလိုက္ရတယ္ ၊ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ သမီးက ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ေမွာက္တတ္ေနျပီ။ သမီးက ေမွာက္တာ ေနာက္က်လုိ႔ပဲလား မသိဘူး၊ ေမွာက္တတ္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ပက္လက္ ျပန္လွဲခ်တတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ေမေမတုိ႔လည္း စိတ္ေအးရေတာ့တာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္း အိပ္ယာက ႏုိးျပီဆုိ သမီးက ေမွာက္လုိက္၊ ေညာင္းလာရင္လည္း ပက္လက္ ျပန္လွဲခ်လိုက္နဲ႕ အဆင္ကုိေျပေနတာပဲ။ တခါတေလလည္း ေစာင္ျဖစျ္ဖစ္ ေခါင္းအုံးျဖစ္ျဖစ္ ခံေနရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ေမွာက္မရျပန္ဘူး။ အဲဒီအခါဆုိရင္ သမီးေလး ဘာလုပ္မလဲဆုိျပီး ေမေမက ကူမေပးပဲ အသာ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သမီးက ကုိယ္ၾကီးကုိ ေစာင္းျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစား ေမွာက္ၾကည့္တယ္။ ေမွာက္မရပဲ ၾကာေတာ့ ေမာလာရင္ ပက္လက္လွန္ျပီး ခဏ အနားယူလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ေမေမက မသိမသာ ေစာင္တု႔ိ ေခါင္းအုံးတုိ႔ကုိ ဖယ္ေပးထားလိုက္ရတာေပါ့။ သမီးက အေမာေျပသြားရင္ ေနာက္တစ္ခါ ၾကိဳးစားျပီး ေမွာက္ျပန္ေရာ။ ေမွာက္လုိ႔ရသြားရင္ေတာ့ ေမေမ့ဘက္လွည့္ၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပေတာ့တာပဲ။ သမီး လုပ္ႏုိင္တယ္ ဆုိတာေလးကုိ လူၾကီးေတြကုိ သိေစခ်င္တာေလ။ လူၾကီးေတြက လက္ခုပ္တီးေပးျပီး “ေတာ္တယ္ကြာ” လုိ႔ ခ်ီးက်ဴးရင္ေတာ့ သေဘာေတြက်ျပီး သြားဖုံးေလးေပၚေအာင္ ရီျပေတာ့တာပဲ။

သမီးေလးဟာ အခု အရြယ္ကစျပီး လိုခ်င္တာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ မရ ရေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ေလးကို ပါပါးနဲ႕ ေမေမ သတိထားမိလာတယ္။ ဥပမာ သမီးက လွဲထားတာ မၾကိဳက္ေတာ့ လူၾကီးေတြကုိ လာေခၚေစခ်င္တယ္၊ ေမေမတုိ႔ကလည္း လက္မအားလုိ႔ မေခၚႏုိင္ဘူးဆုိ မေခၚမခ်င္း ေအာ္ငုိေနေတာ့တာပဲ။ ေမေမနဲ႕ ပါပါး သမီးကုိ မခ်ီပဲ ၁၀ မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဒီအတုိင္း ထားဖူးတယ္။ သမီးက လုံး၀ ဇြဲလည္း မေလ်ာ့ဘူး၊ ငုိတဲ့အသံလည္း မေလ်ာ့ဘူး။ အငိုလည္း မရပ္ဘူး။ ေနာက္ဆုံး တကုိယ္လုံး ေခၽြးေတြ ရႊဲလာလုိ႔ လူၾကီးေတြက အေလ်ာ့ေပးျပီး ေကာက္ခ်ီလိုက္ရတယ္။ အဲဒါကုိ ၾကည့္ျပီး ပါပါးနဲ႕ေမေမက သမီးက ဇြဲေကာင္းတယ္ တခုခုဆုိ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ရွိတယ္ဆုိျပီး ႏွစ္ေယာက္သားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ စိတ္ေလးကုိ ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ ဇြဲရွိေအာင္ လူၾကီးေတြက တည့္မတ္ျပီး လမ္းညႊန္ေပးရမွာေပါ့ သမီးရယ္။

၃ လ ကေန ၆ လအထိ သမီးရဲ႕ တုိးတက္မႈေတြကုိ ခ်ေရးမယ္ဆုိ ေရးစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒီေန႔ ဟာ သမီးေလး ၆ လျပည့္တဲ့ အတြက္ သမီးရဲ႕ တုိးတက္မႈေတြကုိ အမွတ္တရ အေနနဲ႕ ပုိ႔စ္အျဖစ္ ေရးထားလိုက္တာပါ။ ေမေမ့ သမီးေလးဟာ ဂ်ီက်ျပီး ငိုတဲ့အခ်ိန္ကလြဲရင္ တကယ္ကုိ ခ်စ္စဖြယ္ေလးမုိ႔ ေမေမက ဒီပုိ႔စ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကုိ “၆ လအရြယ္ ခ်စ္စဖြယ္” လုိ႔ ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။

ဇူလုိင္ ၁၇၊ ၂၀၁၀

အသွင်တူ၏ မတူ၏

Photo: Link

မမသက္ေ၀ရဲ႕ အသြင္တူ၏ မတူ၏ ပုိ႔စ္ကုိ ဖတ္ျပီး က်မတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ေရာ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အသြင္တူလုိ႔ အိမ္သူျဖစ္ၾကတာလား၊ ဘယ္အခ်က္ေတြကေတာ့ တူျပီး ဘယ္အခ်က္ေတြ မတူဘူးလဲဆုိတာ ေတြးဖုိ႔ သတိရသြားတယ္။ က်မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ "ဘ၀လက္တြဲေဖာ္" ပုိ႔စ္မွာလည္း ေရးခဲ့ဘူးပါတယ္။

လက္မထပ္ခင္ ခ်စ္သူ ရည္းစား ဘ၀မွာတုန္းကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အသြင္ တူတာ မတူတာ သိပ္ျပီး အဓိက မက်လွဘူးလုိ႔ ထင္မိတယ္။ အခ်စ္၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့လည္း အျပစ္မျမင္ဘဲ ဒါေတြက ဘာမွ မဟုတ္သလုိလုိေပ့ါေလ။ အဲဒီေတာ့ အသြင္တူလား မတူလားဆုိတာ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ ေျပာၾကမယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ရဲ႕ မိသားစု ေမာင္ႏွမသားခ်င္းထဲမွာေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အက်င့္စရုိက္၊ စိတ္ေနစိတ္ထား ထပ္တူက်တယ္ဆုိတာ ရွားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိသားစု ႏွစ္စုကေန ေပါက္ဖြားလာျပီး အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ ေရာက္လာၾကတဲ့ စုံတြဲေတြမွာ တူတာေတြလည္း ရွိႏုိင္သလုိ မတူတာေတြလည္း ရွိႏိုင္တာပဲ။ ေနာက္ျပီး အတူေနတာ ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ် တစ္ေယာက္ သေဘာ တစ္ေယာက္ လိုက္ရင္း တူသြားတတ္တာေလးေတြလည္း ရွိၾကမွာပဲ။

က်မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လူလတ္တန္းစား ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတာခ်င္းတူပါတယ္။ မိသားစုထဲမွာ အလတ္ျဖစ္ရတာခ်င္းလည္း တူၾကတယ္။ အလတ္ဆုိေတာ့ မိဘေတြက မ်က္ႏွာသာ မေပးတာ၊ အၾကီးေတြ အငယ္ေတြလုိ သည္းသည္းလႈပ္ အခ်စ္မခံရတာခ်င္းလည္း တူတယ္။ သားသမီးေတြကုိ အလုိမလိုက္တတ္တဲ့ အေမနဲ႕ နား၀င္ေအာင္ ေျပာျပီး ဆုံးမတတ္တဲ့အေဖေတြရွိတာခ်င္းလည္း တူၾကတယ္။ ေနာက္ျပီး က်မတုိ႔ အေဖေတြက ဥာဏ္ေကာင္းၾကေပမယ့္ ဘ၀ေပး အေျခအေနအရ အတန္းပညာ မတတ္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႕ရဲ႕ သားသမီးေတြ အားလုံးကုိ ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဘုိးကုိ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပတတ္သလုိ ကုိယ္တတ္ထားတဲ့ ပညာနဲ႕ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႕ ၊ ကုိယ့္အား ကုိယ္ကုိးဖုိ႔ နည္းေပးလမ္းညႊန္ေတြ လုပ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္ဘက္မိဘေတြက အသက္ၾကီးလာလုိ႔ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့အခါ မိသားစုရဲ႕ ကိစၥ အ၀၀ကုိ အလတ္ေတြျဖစ္တဲ့ က်မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကပဲ တာ၀န္ပုိယူၾကရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဘယ္ေတာ့မွ မျငိဳျငင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

အလုပ္ထဲမွာေတြ႕ျပီး လက္ထပ္ခဲ့ၾကတာဆုိေတာ့ ကုမၸဏီတစ္ခုထဲမွာပဲ သူက ၇ ႏွစ္ေက်ာ္ ၈ ႏွစ္နီးပါးနဲ႕က်မက ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ အလုပ္အတူ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ခ်င္းေတာ့ မတူပါဘူး။ အခု ဂ်ပန္ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္တူ၊ ေနရာတူ၊ department တစ္ခုထဲမွာပဲ လုပ္ရျပန္တယ္။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးတတ္တဲ့ စိတ္ထားခ်င္းလည္း တူပါတယ္။ အလုပ္အတူတူပဲ ဆုိေတာ့ ရုံးအေၾကာင္း၊ အရင္အလုပ္က အေၾကာင္း၊ အလုပ္ခြင္က သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ အခုလက္ရွိအလုပ္ထဲက လူေတြအေၾကာင္း ေျပာမိျပီဆုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ စကားစ ျဖတ္မရဘူး။

သီခ်င္းၾကိဳက္ၾကတာခ်င္း တူသလုိ အသံမေကာင္းေပမယ့္ သီခ်င္းဆုိခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိတာခ်င္းလည္း တူၾကတယ္။ သူမ်ားကုိ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေပးခ်င္တာ၊ သူတစ္ပါးဆီက အကူအညီကုိ မလုိအပ္ပဲ ယူရမွာ အားနာတတ္တာ၊ ကုိယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကုိ မထိခိုက္ေစခ်င္တာ စတဲ့ စိတ္အေျခခံခ်င္းလည္း တူၾကတယ္။

ဘယ္အရာမဆုိ စိတ္ရွင္းရွင္း ထားတတ္ေအာင္၊ သူမ်ားလုပ္လို႔ လိုက္လုပ္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဘ၀ကုိ ကုိယ့္သေဘာအတုိင္း ရပ္တည္တာမ်ိဳးက်ေတာ့ သူနဲ႕ လက္ထပ္ျပီးမွ အဲဒီလုိ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြ က်မ ထားတတ္သြားတာပါ။ စိတ္မရွည္တတ္တာ၊ အနားနီးမွ ကပ္လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ၾကေတာ့ က်မဆီကေန သူ႕ဆီ ကူးသြားတယ္ ထင္တာပါပဲ။

တူတာေတြခ်ည္းပဲ ေျပာေနလုိ႔ မတူတာ မရွိဘူး ထင္ေနဦးမယ္။ ေယာကၤ်ားနဲ႕ မိန္းမဆုိတဲ့ အေျခခံသဘာ၀ၾကီးကမွ မတူတာဆိုေတာ့ က်မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း အမ်ားနည္းတူ မတူတဲ့ ကြဲလြဲခ်က္ေတြကေတာ့ ရွိတာပဲ။ မတူတာေတြ ေျပာရင္ေတာ့ ေျပာလုိ႔ကုန္မယ္ မထင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ တခါတေလ လွ်ာနဲ႕သြား ကုိက္မိၾကေလသတည္းေပါ့။ ၾကာၾကာလည္း စိတ္မေကာက္တတ္ၾကေတာ့ ခဏေန ျပန္ျပီး စကားေျပာျဖစ္သြားတာပါပဲ။ အားလုံးအဆင္ေျပေနတယ္ဆုိရင္ ေနရတာ ပ်င္းစရာၾကီးျဖစ္ေနမွာ။

တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးလုိ႔ လက္ထပ္ယူခဲ့တာဆုိေတာ့ အသြင္တူျခင္း မတူျခင္းထက္ စိတ္သေဘာထားျခင္း တုိက္ဆုိင္ဖုိ႔၊ အခ်စ္ျခင္း ညီဖုိ႔ နဲ႕ မတူတာေတြ ရွိရင္ေတာင္ နားလည္မႈရွိဖို႔ က်မတုိ႔ ၾကိဳးစားေနရတုန္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မမသက္ေ၀က ခ်စ္လုိ႔ tag တဲ့ ပုိ႔စ္ကုိ က်မတုိ႔ကလည္း အခ်စ္ေတြနဲ႕ ေရးပါတယ္လို႔ ေျပာရင္ လြန္မယ္ မထင္ပါဘူးေနာ္။

ဇူလုိင္ ၉၊ ၂၀၁၀။

BCG Vaccine

Photo Link:

သမီးေလးေမြးျပီး ၃ လေက်ာ္လာတဲ့အထိ ေဆးရုံမွာ Vitamin K2 syrup ကုိ ၃ ခါတိုက္တာက လြဲျပီး ကာကြယ္ေဆး မထုိးေပးပါဘူး။ Vitamin K2 ကုိ ေမြးျပီး ၁ ရက္မွာ တစ္ခါ၊ ၅ ရက္မွာ တစ္ခါ နဲ႕ ၁ လျပည့္လို႔ ေဆးရုံမွာ ျပန္ျပရတုန္းက တစ္ခါ တုိက္ေပးပါတယ္။ ကေလး ၃ လေက်ာ္လာေတာ့ အိမ္ကုိ ရပ္ကြက္ရုံးကေန ေမလ ၆ ရက္ေန႔မွာ BCG ကာကြယ္ေဆး လာထုိးဖုိ႔ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီရက္ ေရာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ရုံးကုိ ကာကြယ္ေဆးထုိးဖုိ႔ သြားရတာေပါ့။ ရပ္ကြက္ရုံးေရာက္ေတာ့ ေဖာင္အရင္ျဖည့္ျပီး ေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ႕ေျဖရပါတယ္။ အဓိကေတာ့ ၃ လအတြင္း ကေလး ဖ်ားနာျခင္း ရွိမရွိ၊ မိသားစုထဲမွာ တီဘီေရာဂါ ရွိမရွိ၊ ကေလးက ေရာဂါတစ္ခုခုေၾကာင့္ ေဆးရုံ တက္ရျခင္း ရွိမရွိ၊ လက္ရွိေဆးေသာက္ေနတာမ်ိဳး ရွိမရွိ၊ ကေလးနဲ႕ မတည့္တဲ့ေဆးေတြ ရွိမရွိ စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေျဖရပါတယ္။ တျခား ကုိယ္ ေမးခ်င္တာ၊ သိခ်င္တာ ရွိရင္လည္း ေဖာင္ထဲမွာ ထပ္ျဖည့္ေရးလုိ႔ရပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေဆးထုိးျပီးရင္ ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ ကေလး ဖ်ားနာမွာ စုိးရိမ္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္လုိ႔မ်ား ေဆးထုိးျပီး ကေလးတခုခုျဖစ္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲဆုိတာ ေဖာင္ထဲမွာ ျဖည့္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ကာကြယ္ေဆးအတြက္ ပိုက္ဆံေပးစရာ မလိုပါဘူး။

ေနာက္ျပီး ရပ္ကြက္ရုံး ဆရာမေလးကလည္း ေဆးမထုိးခင္ သိသင့္တာေတြကုိ ရွင္းျပေပးပါေသးတယ္။ ေဆးထုိးျပီးတာနဲ႕ ထုိးထားတဲ့ေနရာကုိ လက္၊ အ၀တ္၊ ဆံပင္ စတာေတြနဲ႕မထိမိဖုိ႔၊ ေဆးထုိးျပီး ၁၅ မိနစ္ကေန နာရီ၀က္အတြင္း အိမ္မျပန္ေသးပဲ ရပ္ကြက္ရုံးမွာပဲ ခဏေစာင့္ေနဖုိ႔၊ ၃ ရက္နဲ႕ ၁၀ ရက္အတြင္း ေဆးထုိးထားတဲ့ေနရာမွာ အနာဖုေတြထြက္လာရင္ ရပ္ကြက္ရုံးကုိ အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔၊ ေဆးထုိးျပီး ကေလးအဖ်ားတက္ရင္လည္း ရပ္ကြက္ရုံးကုိ အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔၊ ေဆးထုိးျပီး ၃ ပတ္ကေန ၅ ပတ္အတြင္း အနီဖုေတြ ေပၚလာရင္ေတာ့ မစုိးရိမ္ဖုိ႔ စတာေတြကုိ ရွင္းျပေပးပါတယ္။

ေဆးထုိးေပးတဲ့ အပ္ပါ။ Photo Link:

ေဆးထုိးေပးမယ့္ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အရင္ဆုံး ကေလးရဲ႕ ကုိယ္အပူခ်ိန္ တုိင္းယူပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေဖာင္မွာေျဖထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ တစ္ခါ ထပ္ျပီး confirm လုပ္ပါတယ္။ ျပီးရင္ ကေလးရဲ႕ ဘယ္လက္ေမာင္းမွာ ေဆးထုိးမွာမုိ႔ အကၤ်ီတုိ႔ သြားရည္ခံတုိ႔ကုိ ဘယ္လက္ေလး ေပၚေအာင္ ခၽြတ္ထားရပါတယ္။ ကေလးဆရာ၀န္က အရင္ စမ္းသပ္ စစ္ေဆးျပီးမွ ေဆးထုိးေပးမယ့္ ဆရာမေတြဆီ သြားရတာပါ။ ေဆးထုိးမယ့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ သမီးေလးကုိ ေပါင္ေပၚတင္ျပီး ေနာက္ဘက္ကေန ပုိက္ထားရပါတယ္။ ဆရာမေတြနဲ႕ဆုိ ကေလးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အေနအထားေပါ့။ ထင္ထားတာက ကာကြယ္ေဆးကုိ ေဆးထုိးအပ္နဲ႕ လက္ေမာင္းမွာ ထုိးေပးမယ္ ထင္တာပါ။ တကယ္တမ္းေဆးထုိးေတာ့ သမီးေလး လက္ေမာင္းေပၚကုိ ေဆးစက္ ခ်လိုက္ျပီးမွ ပင္အပ္ ၉ ေခ်ာင္းပါတဲ့ တံဆိပ္တုံးနဲ႕ အရွည္လိုက္ ၂ ခါ ဖိခ်လိုက္တာပါ။ ဒီေတာ့ ကေလးရဲ႕ လက္ေမာင္းမွာ အပ္ရာေလးေတြ ၁၈ ေပါက္ျဖစ္သြားတာေပါ့။

ေဆးထုိးျပီးသြားေတာ့ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေဆးေျခာက္ေအာင္ ခဏေစာင့္ရပါတယ္။ ေဆးမေျခာက္မခ်င္း ေဆးထုိးထားတဲ့ေနရာကို ဆံပင္၊ အ၀တ္တုိ႔နဲ႕ မထိေအာင္လည္း သတိထားရပါေသးတယ္။ သမီးေလးကေတာ့ ေဆးထုိးတုန္း နာလုိ႔ အသံစူးစူးေလးနဲ႕ ၂ ခ်က္ေလာက္ ေအာ္လိုက္ျပီး ေနာက္ေတာ့ သူ႕ဘာသာသူ တိတ္သြားပါတယ္။ တျခားကေလးေတြလည္း နာလုိ႔ ငုိတဲ့သူလည္း ငုိ၊ မငုိတဲ့ကေလးေတြလည္း မငုိၾကဘူး။ ေဆးေျခာက္သြားေတာ့မွ ဆရာ၀န္မေလးက အကၤ်ီျပန္၀တ္ျပီး အိမ္ျပန္လုိ႔ရျပီလုိ႔ ေျပာပါတယ္။

ေဆးထုိးျပီး ၂ ရက္။

ေဆးထုိးျပီးေတာ့ ကေလးမ်ား တခုခုျဖစ္မလား ဆုိျပီး စုိးရိမ္ေပမယ့္ သမီးေလးက ပုံမွန္အတုိင္းပဲမို႔ စိတ္ေအးရပါတယ္။ ေဆးထုိးျပီး ၁ ရက္ ၂ ရက္အတြင္းေတာ့ အနာကုိ နည္းနည္း သတိထားျပီး ၾကည့္ေပးျဖစ္တယ္။ ေဆးထုိးထားတဲ့ အနာ ရွိေပမယ့္လည္း ပုံမွန္အတုိင္း ေရခ်ိဳးေပးလို႔ရပါတယ္။ အေညွာ္မိျပီး အနာျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ အဲဒီတေလာကေတာ့ ဆီသတ္ျပီး ခ်က္ရတဲ့ ဟင္းမ်ိဳး မခ်က္ျဖစ္ပါဘူး။ ၁၀ ရက္ေလာက္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ျပီး ျပည္တည္သလုိမ်ိဳး အနာဖုေတြ ထြက္မလာေတာ့မွ စိတ္ေအးရပါတယ္။

ေဆးထုိးျပီး ၃ ပတ္ေက်ာ္။

ေဆးထုိးထားတာ ၃ ပတ္ေက်ာ္လာေတာ့ ပင္အပ္ရာေလးေတြက ျခင္ကုိက္ဖုေလးေတြလုိ အဖုေလးေတြ ေပၚလာတယ္။ ၅ ပတ္ေက်ာ္လာေတာ့ အဖုေလးေတြက ၾကြတက္လာျပီး ျပည္တည္ဖုေလးေတြလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း က်မတုိ႔က ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာမုိ႔ အေညွာ္ေတြမိလုိ႔ အနာက ျပည္တည္လာတယ္လုိ႔ ထင္တာပါ။ အဲဒီလုိျဖစ္တာ ပုံမွန္ပဲဆုိတာ အင္တာနက္မွာ ရွာၾကည့္ေတာ့မွ သိရလုိ႔ စိတ္ေအးရပါတယ္။ အခုဆုိ ေဆးထုိးျပီးတာ ၂ လနီးပါးရွိလာျပီမုိ႔ အနာေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ခ်ပ္သေလာက္ေတာ့ ျဖစ္လာပါျပီ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အနာေတြ အရွင္းေပ်ာက္သြားမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါပဲ။

ေဆးထုိးျပီး ၅ ပတ္ေက်ာ္။


ေဆးထုိးျပီး ၂ လနီးပါး။

** က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက Blog မေရးတာၾကာလုိ႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ စာျပန္ေရးပါလုိ႔ ေျပာတာမုိ႔ သူငယ္ခ်င္းစကားနားေထာင္တဲ့အေနနဲ႕ ေမလ ထဲက ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းေလးကုိပဲ နည္းနည္းျပန္ျပင္ျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ comment ေရးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ အားေပးစကားေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ေနာ္။

ဇူလုိင္ ၄၊ ၂၀၁၀။